Nog één dag te gaan voor de hereniging, met de nodige spanning kijk ik er naar uit…

Ondertussen is, naast soms toch wat eenzaamheid, de verveling tot de belangrijkste emotie verworden die me regelmatig parten speelt.

Ook in Vang Vieng had ik er last van: na de Engelse les in de voormiddag was de rest van de dag een grote leegte die ik probeerde op te vullen met lezen, wat rondhangen,  een bezoek aan het pannenkoekenkraam of een koffieshop. Suiker als legale drug om de moraal op te krikken.

Expedities, zoals ik in het weekend ondernam, waren in de week moeilijk te organiseren. Was het niet te warm dan was het wel aan het regenen.

De enkele wandelingen die Vang Vieng rijk is, waren door de wateroverlast verworden tot glij- en modderbad-evenementen.

Een gewone wandeling door het stadje was, gezien het rij- en parkeergedrag van de gemiddelde Laotiaan, een bron van matige tot iets sterkere ergernis.

Dit laatste is zeker in Vientiane ook de realiteit. Gisterenavond nog een sterk staaltje mogen ondervinden. Een ondernemende Laotiaan had zijn schoenenkraam op het voetpad geparkeerd naast één van de drukste wegen in de hoofdstad. Als ik mijn leven niet wilde riskeren door op de rijweg te gaan, was ik verplicht door het struikgewas mijn weg te zoeken. Sympathiek is anders. 

Ik heb uit pure verontwaardiging toch maar geen schoenen gekocht, ze zullen het geweten hebben…

Maar het einde van mijn lijdensweg is in het zicht, deze klaagzang zal snel zijn eindakkoord vinden, vanaf morgen zullen de uren en de dagen, op een Einsteiniaanse wijze, een jammerlijke maar relatieve versnelling krijgen. 

Dan is het weer niet goed… 

Dus maximaal genieten is de weg naar het nirwana…

Waar men gaat langs Lao wegen…

Ook hier in Vientiane heb ik de beschikking over een lao-bike (eigendom van Raquel). Maar op de eerste rit liep het al grondig fout. De ketting was niet genoeg opgespannen en tengevolge van het hobbelig parkoer, typisch aan de lao-wegen (en niet alleen aan de ‘dirtroads’), viel de ketting er herhaalde keren af.

Na meerdere herhalingen van dit euvel besloot ik de lokale bevolking in te schakelen in het oplossen van dit probleem.

Ik trof een  zeer aardig Laotiaans gezin dat met veel overtuiging de fiets grondig opgelapt heeft, met als extra een drupje olie om den boel beter te doen draaien. Wederom een leuke ontmoeting…

Eerst een dode slang en enkele dagen later een levende die zich, niet al te zeer op haar gemak, in de goot naast het voetpad voortbewoog. Toch een aanzienlijke lengte en al leek ze m.i. niet gevaarlijk (maar wat ken ik van slangen dus gewoon wat stoere praat mijnentwege) de meeste Laotianen gingen en reden er, soms met een gilletje, met de nodige omzichtigheid rond. Ik ben hun voorbeeld, zonder het gilletje, dan maar gevolgd. Een eerder spannende ontmoeting…

Zo beste allemaal ik ga dus enkele weken maximaal genieten van Laos en vooral van het gezelschap maar we zien elkaar later zeker weer…