volg hier mijn thesis progressie/ reisverhalen/ ervaringen/ .... !
10-08-2012
CHILLEN!!!
Vandaag stond op de planning: Lotte voormiddag werken,
namiddag vrij. Karel en Koen bagage ophalen om 9.30. helaas, nog geen bagage.
Dan maar rondtaffelen door de stad en terrasjes doen. Vervolgens Tesfay halen
en zijn we eens gaan kijken naar de lokale sportvelden. Ze hadden een
voetbalveldje enbasketbal veldje. We
waren een beetje verlegen en durfde nog niet mee te spelen. We zijn nog eens
langs het toeristen bureau gegaan om onze uitstap naar de kerken te regelen.
Aanstaande zondag zullen we deze gaan bezoeken. Dan hebben we Tesfay
getrakteerd op een tasje thee. Tijdens onze babbel kreeg Karel de lang
verwachtte telefoon dat zijn bagage in Mekele was geland.
Lotte kwam terug van de universiteit en we gingen lekker
traditioneel uit eten. De schotel zag er lekker uit en we hadden reuze honger
tot we reuze hard verschoten! Een kakkerlak mee gebakken in ons eten L. Daar ging onze grote
honger. Na ons kort etentje zijn we de bagage gaan ophalen die de vriendelijke
manager (van Ethiopian airlines) eigenhandig is gaan halen.
Namiddag nam Lotte ons mee naar het Dove café. Het café
waar ze haar verjaardagstaart had laten maken. Gezellig dronken we er samen
iets met een stukje taart Hmmm. Daarna hadden we de smaak pas echt te pakken
en gingen we een lokaal café binnen. Hier zagen Koen en Karel voor de eerste
keer een koffie ceremonie. De koffie die we dronken was heerlijk!! (zelfs een
tweede van besteld).
Vanavond gaan we toch maar weer iets meer Westers eten en
daarna de bars eens opzoeken. Hopelijk kunnen we een beetje uit de bol gaan !
Omdat gisteren onze blog al veel te lang was, hielden Karel
zijn trots verhaaltje voor vandaag! Toen we naar het marktje wandelden, kwam er
plots een Ethiopisch meisje naar Karel om een babbeltje te slaan. Karel liep
straal door waarop Lotte er maar mee begon te babbelen. Helaas voor Lotte, was
ze enkel geïnteresseerd in Karel. Dus begon Karel er toch maar rustig mee te
babbelen. Lotte en Koen kregen vage vermoedens, maar Karel nog steeds van geen
kwaad bewust. Ze vroeg de hele tijd van waar we kwamen, wat we gingen doen en
wanneer we terug gingen. Tot ze plots vroeg Can you take me to Belgium. How
how, Lotte had dit onmiddellijk gehoord en zei no no Hes my boyfriend. Het
meisjes moest verlegen lachen, waarna ze onmiddellijk vroeg of Koen haar kon
meepakken. Maar Nele, geen paniek, we hebben Koen goed beschermd!
Deze morgen stonden we vroeg op om gezellig te gaan
ontbijten bij Lotte haar stamcafétje. Het eten valt steeds beter mee. We hadden
op de planning een leuke tocht naar de Chele anka waterval staan. We hadden in
gedachten om om 3uur terug zijn, maar we zijn pak eerder terug
Op weg naar de waterval genoten we van het mooie landschap
(toch heel anders dan in een stad) en werden we begeleid door één goede jonge
lokale gids. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we op voorhand een prijs moesten
vastleggen en dat we maar met één gids moeten gaan, anders wilt iedereen geld.
Dit dachten we ook gedaan te hebben. Totdat we in het dorpje, vlak bij de
wateral, waren en er steeds meer volk rondom ons kwam verzamelen. Wij nog van
geen kwaad bewust, lieten dit gebeuren en liepen rustig door terwijl we
duidelijk probeerden te maken dat we al één goede gids hadden en dit voldoende
was. Ze bleven volgen tot we vanboven aan de waterval kwamen. Het was mooi een
uitzicht, een leuke waterval en we trokken enkele fijne fotos. Zie de fotos
(hoewel het er wel indrukwekkender in het echt uitzag!). Wanneer we echter naar
beneden wouden wandelen, om de waterval van onder te bezichtigen, werden we
tegengehouden door de groep. Één jongen verschuilt onderzijn kap (leider van de
groep) nam het woorden zei dat we niet
naar beneden mochten gaan. Ze stonden heel dreigend rondom ons, pakte onze vast
en intimideerde onze gids. We moesten hen 500 birr betalen als we naar beneden
wouden. Dit vonden we veel te veel (want we wisten dat dit de prijs niet was)
en we wouden terugkeren want we hadden echt wel een schrik te pakken.Zijn blik, zijn gelaat bedekt onder de kap,
de dreigende groep en het feit dat hij ons telkens bij de arm vastnam hadden
ons afgeschrikt. Toen we wouden
terugkeren naar de bus, bleven ze langs ons lopen en vroegen ze wat het
probleem was en waarom we niet meer naar beneden wouden. Alles was ineens
gratis en we mochten verder met onze gids. Wij hadden er geen zin/vertrouwen
meer in en zijn door gegaan. Onderweg naar huis vonden we het toch wel jammer
dat we niet zijn kunnen afdalen.
Tijdens het wandelen beging Karel weer enkele
flaters. Karel had moeite om het goede pad te kiezen en trapte enkele keren
serieus diep (halve meter)in de natte
klei bodem. Hij verschoot want het leek allemaal onschuldige modder. De lokale
jongetjes, die natuurlijk weer met ons mee wandelden, vonden dit natuurlijk
super grappig! Ocharm de jongens die later in de namiddag onze schoenen moesten
poetsen terwijl wij genoten van een verfrissende juice. Maar we hebben er hun
ook wel mooi voor betaald.
Zoals jullie op onze vorige post al konden lezen begon ons
avontuur in Brussel.Het zonneke scheen
en vanaf toen liep het mis, dramatisch mis!! Rustig zaten we te lachen, gieren,
brullen en wachten. NIEMAND te zien tot op zeker moment (toen onze vlieger
achter 30 minuten ging vertrekken) er
een belletje ging rinkelen bij Karel. Tringelingeling dit is niet normaal op
het scherm stond een andere gate ( wij stonden aan gate 6) en een andere vlucht
naar New York. Bij deze veronderstelling vroegen we toch even wat uitleg en
vernamen dat we naar de andere gate moesten. We hadden net onze rugzak op onze
rug of het volgende schijfke knalde door de boxen op de luchthaven: CLOSING
BOARDING TK 1942 GATE 37!! Was dat even lopen!
De vlucht verliep aangenaam met een PERFECTE landing, de
grote teleurstelling was het ontbreken van de beloofde luxe door Lotte (geen
big bang L)
Lang wachten in Istanbul, maar alles wees zichzelf uit
(beter dan in brussel). Volgende stop: Addis Abeba. Heerlijk, we kwamen aan en
één en al onduidelijkheid. Na lang zoeken en wachten kwamen we bij de bagage
paniek! Geen koffer van Karel gelukkig wel van Koen! Opnieuw wachten en zoeken
om dit aan te geven en dit zou morgen in orde moeten zijn?...?
Vervolgens wachtte ons een nachtje spenderen in de
luchthaven. We waren echter niet zo goed voorbereid als Lotte en hadden nog geen
vliegtuigticket voor Mekele (dit was op aanraden van anderen waaronder Lotte
omwille van goedkopere vluchten). Dit ticket konden we kopen in terminal 1. Wij
rondlopen in de luchthaven zoeken naar terminal 1. Eindelijk kwamen we bij een
loket waar we tickets konden kopen. We vroegen beleefd of er nog 2 plaatsen
waren op een van de vluchten naar mekele vandaag. Helaas! Alles vol! Maar, we
konden wachten en hopen dat er personen niet kwamen opdagen, dit moest in
terminal 1. Dus, verder zoeken! We moesten dus uit de luchthaven gaan en over
parkingen en door bomen naar terminal 1. Iedereen begon te vragen wat we kwamen
doen, maar ze begrepen er niks van en de militairen stuurde ons door naar
binnen. Hier aangekomen konden we ons verhaal opnieuw doen. Ze lieten ons
gelukkig binnen (wat niet gebruikelijk was) en mochten rustig verder wachten.
Karel balen van zijn koffer en niet wetend of hij Lotte die dag zou terug zien
(arme Koen). Gelukkig beurde Koen Karel op met enkele gedachte verzettende
spelletjes! Nu heeft Koen zagende Karel (citering van Koen) leren kennen.
Na 24 uur wakker nog maar wat langer opblijven (en Lotte
ongerust maken) hebben we moeten wachten tot 10 minuten voor dat onze vlucht
vertrok. GELUKKIG 2 tickets kunnen bemachtigen na menige malen ons verhaal te
doen aan leidinggevende functies (zeker 7 keer).Een goed uurtje geslapen in propellor
vliegtuig ondanks enkele malen wakker gestoten te worden door de stewardessen.
Lotte zat flink op ons te wachten en Karel had nog nooit zo
snel gelopen in zijn leven om Lotte te zien (Koen huppelde/hinkelde er wat
achteraan) om Lotte eens goed te kunnen vastnemen. Lotte nam ons mee op stap en
legde ons de belangrijkste gebruiken uit. s Middags traditioneel gaan eten,
Lotte reeds ingeburgerd en wij als groentjes trokken gekke gezichten. Koen was
er niet weg en Karel vond het wat pikant. Vervolgens wat door de stad wandelen
naar toeristisch bureau op wegbeschrijving van locals en we hebben de volledige
stad gezien (de ene stuurde ons naar hier en de volgende de volledige andere
kant van de stad op). Rustig een tasje cappucino drinken tot 20 zingende en
klappende kinderen rond ons tafeltje verzamelden: SUPPORT SPORTS! De locals
moesten lachen en wij dokken (maar we hadden er wel van genoten). Het gaf een
speciaal gevoel. Hier kunnen we even bij meldden dat je je wel voelt
aangestaard en nagekeken (niet altijd even leuk).
Lotte liet de universiteit zien en haar labos (toch wel wat
wandelen). Wanneer we wilden vertrekken met de bus moesten we serieus lopen
voor de regen. Want wij dachten dat het busje zou vertrekken hoewel dit wacht
tot de regen voorbij is en iedereen rustig op de bus kon. Dus wij door de regen
uitgelachen door de schuilende mensen naar de bus lopen (hier lachten ze ons
ook nog eens uit). Hello, raining season!
Vandaag moest Lotte in de universiteit werken en sliepen
Koen en Karel wat uit. Karel was even met Lotte mee opgestaan en een tasje shai
gaan drinken en liep helemaal alleen terug. Daarna zijn Koen en Karel ons
reisje (waar we gisteren uitleg over waren gaan vragen) gaan vastleggen voor
aanstaande zaterdag (we gaan 2 rotskerken met spectaculaire klim bezoeken,
Lotte heeft al schrik of ze dit aankan). Koen en Karel zijn nog gaan poolen
zowel het originele als het ethiopische spel. Tot slot gingen we lekker lunchen
en samen winkelen. Koen heeft een riem, Lotte kocht twee mooie t-shirts (niet
echt Afrikaans) en Karel kocht een mooi hemd en schoentjes om niet steeds zijn
bergschoenen aan te moeten doen. De kleren waren Westers maar de winkels
Afrikaans, een klein, rommelig en druk marktje.
PS: Karel voelt zich heeel groot in verhouding met de
kleine locals. (de ukkie )
Gisteren gingen we weer naar May Leba om stalen te nemen om
het bodemvocht gehalte te meten. Dit doen we elke zondag. Het ging vlotjes en
ik kan de afstanden tussen de plots al veel beter aan. Het was zelfs zichtbaar
voor de anderen want iemand vroeg,Vandaag ben je precies niet moeJ? Om 14.00 zat het
werk er weer op! Daarna gingen we samen (Gebeyehu, de chauffeur, iemand die al
afgestudeerd is en ons vaak komt mee helpen op het terrein, de master student
die in May Leba verblijft en een lokale helper) naar Hagera Selam. Een
hoofddorp een beetje verder op. Ze wouden mij van het lokale bier laten
proeven. Ze maken er honing bier en zij zijn er duidelijk helemaal weg van. Ik
was er eigenlijk niet zo happig op want in May Leba heb ik ook al eens lokaal
bier voorgeschoteld gekregen en daar zag ik de beestje in rondzwemmen. Onderweg
naar daar begon het, zoals te verwachten in het regenseizoen, gigantisch hard
te regenen en te hagelen. De lokale helper die eerst vanachter in de bak van de
jeep zat, mocht nu bij Gebeyehu van voor gaan zitten. Wij zaten al reeds met 4
op de achterbank dus de auto was weer goed volgeladen. Voor we aan het caféke
kwamen met lokaal bier aten we eerst ergens anders het traditionele eten
injerra met lamsvlees. Het was lekker! Daarna reden we met de auto verder
naar de plaats waar ik mijn eerste lokale honingbier voorgeschoteld kreeg. Het zag
gelig troebel. Ik was terughoudend dus ik vroeg aan Gebeyehu of het niet
mogelijk was om een kleiner glas te krijgen, want de glazen die ik rond mij zag
staan waren hennig groot! Helaas zei hij dat dat het kleinste formaat wasJ. Toen de vrouw kwam
ingieten vroeg ik voor een half glas. Maar ofwel wou ze niet naar mij luisteren
ofwel verstond ze me gewoon niet, maar mijn groot glas zat vol tot aan het
boortje. Wanneer we klonken, deed ik uitbundig mee zodat er wat bier
uitklatste om toch wat minder te moeten drinkenJ.
Tot mijn grote opluchting zag ik buiten enkele zwarte puntjes, geen beestjes
rondzwemmen. Ik dronk mijn eerste slok en het was echt lekker! Veel lekkerder
dan het gewone commercieel bier. Dit was natuurlijk ook weer heel zoet!
Wist je dat hoewel de mensen hier allemaal super mager
lijken er toch heel veel mensen diabetisch hebben? Zeker sinds de invoer van
coca cola/ sprite Maar ook door de vele koffie ceremonies waar ze altijd heel
gul zijn met de suiker en dan ook meerdere tasjes koffie drinken! Ik probeer er
tegenwoordig soms wat op te letten, maar ze verstaan me niet altijd als ik
vraag shai without sugre.Laatst vroeg
ik dat en ik kreeg shai met suiker en er een heel ontbijt erbijJ. Geen idee waarom,
maar sindsdien heb ik het niet meer durven vragen en roer ik niet altijd meer
de suiker opJ.
Dat even terzijde. Het lokale bier zoals ze zeiden echt wel
goed! Toch bleef ik een beetje met de schrik zitten. Ik wou echt niet ziek
worden nu Koen en Karel net komen. Maar toen dacht ik, ik heb een sterke en goede
maag, 2 jaar geleden had meer als de 2/3 van het bivak de buikgriep en ik bleef
gespaard, dus ik kan dat wel aan. Dat was de gedachte die me sterk hield en
bleef drinkenJ.
Op weg naar huis begon mijn maag wat vreemd te doen, maar ik
denk dat het eerder psychologisch was, of kan het toch direct een effect geven?
Ik dronk veel water om zo hopelijk de slechte bacterien, als die er in zouden
zitten, snel weg te spoelenJ.
Terug op mijn kamer had ik wat last van winderigheid, maar zolang het bij dat
blijft vind ik het allemaal niet ergJ.
Mijn omgeving misschien wel, hoewel die hier ook wel stinkende wc-geuren gewoon
zijn denk ikJ.
s Avonds zaten Tesfay, Jonas, de kok, Erik en ik nog even in de pizza bella en
babbelden we gezellig bij kaarslicht. Want zoals gewoonlijk lag de stroom weer
een tijdje uit.
Daarna kroop ik mijn bedje in en keek ik al uit naar de
komst van de jongens. Ja best spannend eigenlijk. Ik ben eens benieuwd hoe het
hen meevalt en of ze aan alles gedacht hebben. Gelukkig is er mama nog die toch
alles in goede banen leidt, denk ikJ.
Helaas hield het trouwfeest dat hier in ons smal straatje bezig was, mij voor
lange tijd wakker!
Deze morgen stond ik fijn op met het smsje En voiture et
en route! Let the the adventure start! Ze hebben er duidelijk zin in. Fijn om
te horen! Voor mij was vandaag weer een dag zoals vele andere dagen. Weer
hetzelfde werk in het labo en dan weer genieten van het internet dat ik daar
heb. Ik skypte met mama en papa die toevallig net samen voor de computer zaten
en hoorde of de jongens goed vertrokken waren. Ze waren blijkbaar heel
zenuwachtig. Toch wel schattigJ.
Ik zou stiekem toch eens een vlieg willen zijn want volgens mij is het een komisch
duoJ! Rond de middag waren
ze goed aangekomen en zaten ze gezellig wat te drinken in de transit zone. Oef
dacht ik, ze zitten in de transit zone, daar zijn ze toch al goed geraaktJ. Neenee jongens, ik
onderschat jullie nietJ!
Nu maar hopen dat er morgen vroeg op het eerste vliegtuig nog plaats is zodat
ze niet te lang in addis moeten blijven wachten. Ze moeten er net zoals ik al
een hele nacht op de grond doorbrengen!
Normaal kon onze chauffeur rijden om de jongens van de
luchthaven te halen, maar morgen moet er onverwacht toch naar May leba gegaan
worden. Ik moet gelukkig niet mee! Ook waren en geen mensen van de Vlir te zien,
dus ik ga er morgen met de bus proberen te geraken. Tesfay wijst me morgen de
vertrekplaats van de bussen naar de luchthaven, dus dat komt wel helemaal goed!
Deze avond ging ik met Erik nog in een traditionele
restaurant eten. Jaja weer injerra met iets nieuws dat ik wou uittesten. Maar
wat bleek, helemaal de foute keuze! Het was rauw vlees! In de reisgids staat
dat je dat best niet kan eten, dus ik bleef ik maar vanaf! Ik was al blij dat
ik het bier kon verdragen, maar dit probeer ik echt wel niet te eten! Erik
daarentegen had zeer goed gekozen en had heel lekker vlees. Het leek een beetje
op giros vind ik. Ik bestelde maar hetzelfde opnieuw, want iets nieuw random
kiezen durfde ik niet meer! De eigenaar ocharm, die totaal geen Engels kon
spreken voelde zich denk ik wel schuldig. Ik denk dat hij dacht dat hij ons
fout had verstaan, maar ik probeerde hem duidelijk te maken dat het mijn fout
keuze was. Super lief was het feit dat hij het niet heeft aangerekend! Ik denk
stiekem dat ze het gewoon hergebruiken voor de volgendeJ, maar toch vond ik het super
lief van hem. Ik gaf hem dan ook enkele birrs fooi!
Voila ik zit ondertussen weer op mijn kamertje en heb alweer
een hele blog geschreven. Ik ga nog één of enkele afleveringen friends kijken
en wachten op een smsje van de jongens! Het zou super zijn moesten ze morgen
vroeg om 8.00 in Mekelle zijn, maar aangezien ze nog geen ticket hebben ga ik
daar nog niet vanuit (hoewel ik het stiekem welhoop). Voor de rest hoop ik dat er toch wel 2 plaatsen vrij zijn op 1
van de 3 vluchten die morgen vliegen! Maarja afwachten dus. Jullie horen dwel
of ze er morgen al dan niet woensdag goed zijn aangekomen!
Gisteren geen blogje want ik heb een hele dag op de
universiteit gezeten. In de namiddag was ik wel alleen want Gebeyehu kwam onverwacht
niet meer opdagen. Maar zo braaf als ik was bleef ik fllink op de campus en
werkte ik in het labo. Aangezien het gisteren vrijdag was, gingen we traditioneelgewijs
naar Jordanos blue om te genieten van het vegetarisch buffet. Dat blijft hier
mijn favoriete maaltijd! Silke was al terug van haar dorp dus we waren nog eens
met 3. Nadat ik mijn buikje weer had rondgegeten met de lekkere worteltjes,fijn gekruide patatjes, pasta en wat rijst en
eigenlijk nog zoveel meer gingen Silke en ik iets drinken. Op de plaats waar ik
altijd de staff bus pak om naar de universiteit te gaan is er een leuke bar.
Het lijkt best Westers. De bar is niet langs de straat en bestaat ook niet uit
kleine krukjes en tafeltjes, zoals er hier duizende te vinden zijn, maar het is
een binnenkoer met gele plastieke stoelen, tafels en parasollen. Ook hingen er
overal reclame borden van het plaatselijke bier en er hing een plasma scherm om
naar de olympische spelen te kijken. Maar er was natuurlijk ook leuke Afrikaanse
muziek op de achtergrond. Ook deze eigenaar was weer super vriendelijk. Ook al
kon hij niet zo goed Engels toch probeerde hij een praatje met ons te maken!
Hij vond onze namen heel moeilijk om uit te spreken dus hij besloot ons nieuwe
namen te geven. Silke was voor hem Salam en ik ben Heleen (Wat eigenlijk heel
europees is!). De meeste mensen hebben het eigenlijk moeilijk met mijn naam. De
doffe e kennen ze hier niet. Ze noemen mij dusLotta of Lotto en dan maken ze natuurlijk
mopjes over lotery. Ook zijn naam was zeer moeilijk om uit te spreken voor
ons en we gaven hem dus een Vlaamse naam dat wat op zijn uitspraak leek, namijk
Jeroen. We hadden allebei heel veel zin
in sangria, we hadden (denken we) mensen vorige week zien drinken in de
Kariboe, maar hier snapte ze niets van wat we vroegen. Ze hadden alleen bier,
frisdrank of iets van vodka. Dan maar een spriteje! Het was een gezellige
avond en na een tijdje kregen we plots een kommetje met precies vreemde dikke
graankorrels voor geschoteld. De opdienster kwam zeggen dat we dan van de barman
hadden gekregen. Uiteindelijk bleken het gewoon pindanootjes te zijn met het
velletje nog rond, maar het smaakte echt!
Deze morgenliep de
wekker weer vroeg af zodat ik een douchke kon pakken alvorens ik naar de
universiteit vertrok. Natuurlijk vertrok ik weer wat eerder naar de bushalte om
weer mijn dagelijks shaitje te drinken. Daarna dacht ik nog wat tijd over te
hebben en probeerde ik een cappuchino. Helaas was de bus uitzonderlijk vroeg
waardoor mijn super lekkere (ja ik heb toch nog één slok kunnen drinken)
cappuchino moest laten staan. Ik moest snel betalen en kon niet meer wachten op
wisselgeld dus de mensen daar zullen blij geweest zijn met mijn enkele birrs
fooi. Ik was gelukkig nog net op tijd voor de bus. In de voormiddag was er weer
labo werk en rond een uur of 11 nodigde Gebeyehu mij uit om te komen lunchen
bij zijn thuis. Aangezien we geen nieuwe stalen meer hebben, is er geen werk
meer en kreeg ik de namiddag vrij.
Ik pakte samen de bus naar zijn thuis, waar de injerra met
doro wet op mij stond te wachten. Doro betekent kip in het Amharric. Doro wet
houdt dus een stukje kip, een zeer pikant rood bruinig sausje en een gekookt ei
in. Ik had het al enkele keren in een traditioneel restaurant gegeten, maar
hier was het eigenlijk nog veel lekkerder! Zelfs de injerra begin ik steeds
liever en liever te eten. Ik moet er wel meer aan denken om standaard een
zakdoek in mijn broek te hebben zitten. Want van al die pikantje sausjea begint
mijn neus altijd te lopen! Eigenlijk ideaal tegen een verstopte neus al dat
eten hierJ.
Ja mama, als ik terug in België ga je alles goed moeten kruiden denk ik, of ik
ga het niet meer lustenJ.
Het was ook grappig om zien, want ik kreeg één bord. En een ander bord was voor
Gebeyu, zijn vrouw en hun kindje en ze voederde elkaar somsJ. Wat ik denk ik niet
bij de wist je datjes heb verteld is dat ze enkel met hun rechterhand eten.
Misschien heb ik zelfs niet verteld dat ze altijd met hun handen eten? Wel
leuk, doet me wat aan bivak denkenJ!
Maar ja mag dus niet je linkerhand gebruiken tijdens het eten. Ik vind dat soms
best wel moeilijk. Want die kip is in peuzelkipvorm dus niet simpel om met
één hand stukjes kip van dat been te krijgenJ.
Na het lekkere eten was er natuurlijk nog een koffie
ceremonie en keken we ondertussen naar de olympische spelen. Gebeyehu is echt
fier dat Ethiopië zo een goede runners heeft! Ook het schattige dochtertje wou
graag langs mij of op mijn schoot zitten. Maar helaas had ik net deze dag mijn
camera niet opzak. Dus geen fotos van mijn lekkere leuke lunch. Rond een uur
of drie, en na een hevig regenbui, ging ik terug naar het Diana hotel. Ik pakte
voor de eerste keer een Bajaj. Zo een blauw minibusje op drie wielen, die je
hier overal ziet rondcrossen. Ik vond het toch best spannend. We zaten met
drie, lichtjes geplat, op de achterbank en het voelt toch allemaal heel onstabiel
aan! Ik had vooral schrik in debochten want ik heb al verhalen gehoord dat ze
wel eens gemakkelijk kunnen omkantelen in een bocht. Ik hield dus telkens mijn
hart vast wanneer we een bocht pakten, gelukkig had ik op mijn weg naar huis
maar 2 grote bochtenJ.
Maarja zo een minitaxitje voor 1 birr is natuurlijk geen geld en je moet het
toch eens gedaan hebben als je hier zit!
Daarna had ik nog een late namiddag voor de boeg. Ik wou er
van profiteren nu ik eens vrij had, maar wist niet goed wat doen. Silke was
terug naar haar studiegebied en Erik wou graag nog wat schoolwerk afmaken. Ik
stuurde naar Tesfay, die in de namiddag meestal even naar huis gaat, of hij zin
had om met mij te gaan poolen of eens naar de market te gaan, want daar ben ik
ook nog altijd niet geweest. Maar helaas geen antwoord. Ik besloot maar wat te
lezen in mijn reisgids om interessantje uitstapjes vast te leggen als Koen en
Karel komen, want het is eindelijk bijna zover. Er is zoveel te doen en het is
allemaal moeilijk te kiezen. Ik vertrok dus op pad om naar de toerische info te
gaan om wat uitleg of suggesties te vragen. Maar dat was helaas gesloten deze
namiddag. Maandag is het terug open. Dan maar een juice drinken terwijl ik nog
wat verder lees in mijn Bradt gids dacht ik. Maar op weg naar daar, kwam ik
iemand van de ICT tegen. Hij vroeg of ik eerst mee kwam met hem want hij had
nog niet middag gegeten en daarna zou hij mee een fruitsap komen drinken. Ja
waarom niet dacht ik. Maar zoals alles altijd samenvalt, stuurde Tesfay ineens
terug dat hij aan het slapen was en mijn berichtje dus niet had gezien maar dat
hij wel graag mee wou poolen. Ik vertelde de ICT man ( ik ken eigenlijk zijn
naam niet) dat ik een afspraak had en ging naar het hotel. Maar natuurlijk geen
Tesfay te zien, Ethiopiërs e. Gelukkig was Silke weer terug gearriveerd en
speelde ik een poolgame met haar. Ook dit heb ik niet bij mijn wist je datjes
verteld denk ik. Ongelooflijk hoeveel poolhuizen hier zijn. Op elke straat vind
je er enkele! Ze spelen het hier heel anders als bij ons dus het was eerst moeilijk
om te volgen, maar natuurlijk hadden we voldoendetoeschouwers die wezen naar waar we moesten
spelen en uitlegde hoe we het moesten doen. Naderhand betaalde we voor één
spel. Ze zei dat het vier birr was, ik dacht oh goedkoop 4 birr (25 cent) per persoon, maar het was zelfs 4
birr per spel, ongeacht met hoeveel je speeltJ.
Even later belde Tesfay dat hij onderweg was en ook Samuel (Ethiopische
studiegenoot van Silke) en zijn vriend Jonathan waren onderweg. Na natuurlijk
even wachten kwamen de twee vrienden aanen begonnen we maar weer een spel zonder Tesfay, want hij moest plots
lampen gaan vervangen. We speelde in 2 teams Samuel en Silke tegen mij en
Jonathan. Helaas 2 1 voor Silke en SamuelJ.
Maar het was heel leuk!
Vervolgens aten we met ons vier en Erik, die ondertussen ook
gekomen was, in een leuk traditioneel restaurant. Ik paste vriendelijk, want ik
was nog steeds voldaan van mijn Doro wet, en dronk gewoon een fris watertje. Na
het avond eten wandelden we naar de juice bar en dronken we een lekkere juice
met mango en annanassap. Het was weer zeer lekker! Enja dan zit de dag er al
weer op, typ ik nog even mijn blog, waarna ik nu mijn bedje inkruip. Morgen
wordt het een dagje May Leba wat betekent dat de wekker weer om 6.00 afloopt.
Gisteren geen blogje want ik heb een hele dag op de
universiteit gezeten. In de namiddag was ik wel alleen want Gebeyehu kwam onverwacht
niet meer opdagen. Maar zo braaf als ik was bleef ik fllink op de campus en
werkte ik in het labo. Aangezien het gisteren vrijdag was, gingen we traditioneelgewijs
naar Jordanos blue om te genieten van het vegetarisch buffet. Dat blijft hier
mijn favoriete maaltijd! Silke was al terug van haar dorp dus we waren nog eens
met 3. Nadat ik mijn buikje weer had rondgegeten met de lekkere worteltjes,fijn gekruide patatjes, pasta en wat rijst en
eigenlijk nog zoveel meer gingen Silke en ik iets drinken. Op de plaats waar ik
altijd de staff bus pak om naar de universiteit te gaan is er een leuke bar.
Het lijkt best Westers. De bar is niet langs de straat en bestaat ook niet uit
kleine krukjes en tafeltjes, zoals er hier duizende te vinden zijn, maar het is
een binnenkoer met gele plastieke stoelen, tafels en parasollen. Ook hingen er
overal reclame borden van het plaatselijke bier en er hing een plasma scherm om
naar de olympische spelen te kijken. Maar er was natuurlijk ook leuke Afrikaanse
muziek op de achtergrond. Ook deze eigenaar was weer super vriendelijk. Ook al
kon hij niet zo goed Engels toch probeerde hij een praatje met ons te maken!
Hij vond onze namen heel moeilijk om uit te spreken dus hij besloot ons nieuwe
namen te geven. Silke was voor hem Salam en ik ben Heleen (Wat eigenlijk heel
europees is!). De meeste mensen hebben het eigenlijk moeilijk met mijn naam. De
doffe e kennen ze hier niet. Ze noemen mij dusLotta of Lotto en dan maken ze natuurlijk
mopjes over lotery. Ook zijn naam was zeer moeilijk om uit te spreken voor
ons en we gaven hem dus een Vlaamse naam dat wat op zijn uitspraak leek, namijk
Jeroen. We hadden allebei heel veel zin
in sangria, we hadden (denken we) mensen vorige week zien drinken in de
Kariboe, maar hier snapte ze niets van wat we vroegen. Ze hadden alleen bier,
frisdrank of iets van vodka. Dan maar een spriteje! Het was een gezellige
avond en na een tijdje kregen we plots een kommetje met precies vreemde dikke
graankorrels voor geschoteld. De opdienster kwam zeggen dat we dan van de barman
hadden gekregen. Uiteindelijk bleken het gewoon pindanootjes te zijn met het
velletje nog rond, maar het smaakte echt!
Deze morgenliep de
wekker weer vroeg af zodat ik een douchke kon pakken alvorens ik naar de
universiteit vertrok. Natuurlijk vertrok ik weer wat eerder naar de bushalte om
weer mijn dagelijks shaitje te drinken. Daarna dacht ik nog wat tijd over te
hebben en probeerde ik een cappuchino. Helaas was de bus uitzonderlijk vroeg
waardoor mijn super lekkere (ja ik heb toch nog één slok kunnen drinken)
cappuchino moest laten staan. Ik moest snel betalen en kon niet meer wachten op
wisselgeld dus de mensen daar zullen blij geweest zijn met mijn enkele birrs
fooi. Ik was gelukkig nog net op tijd voor de bus. In de voormiddag was er weer
labo werk en rond een uur of 11 nodigde Gebeyehu mij uit om te komen lunchen
bij zijn thuis. Aangezien we geen nieuwe stalen meer hebben, is er geen werk
meer en kreeg ik de namiddag vrij.
Ik pakte samen de bus naar zijn thuis, waar de injerra met
doro wet op mij stond te wachten. Doro betekent kip in het Amharric. Doro wet
houdt dus een stukje kip, een zeer pikant rood bruinig sausje en een gekookt ei
in. Ik had het al enkele keren in een traditioneel restaurant gegeten, maar
hier was het eigenlijk nog veel lekkerder! Zelfs de injerra begin ik steeds
liever en liever te eten. Ik moet er wel meer aan denken om standaard een
zakdoek in mijn broek te hebben zitten. Want van al die pikantje sausjea begint
mijn neus altijd te lopen! Eigenlijk ideaal tegen een verstopte neus al dat
eten hierJ.
Ja mama, als ik terug in België ga je alles goed moeten kruiden denk ik, of ik
ga het niet meer lustenJ.
Het was ook grappig om zien, want ik kreeg één bord. En een ander bord was voor
Gebeyu, zijn vrouw en hun kindje en ze voederde elkaar somsJ. Wat ik denk ik niet
bij de wist je datjes heb verteld is dat ze enkel met hun rechterhand eten.
Misschien heb ik zelfs niet verteld dat ze altijd met hun handen eten? Wel
leuk, doet me wat aan bivak denkenJ!
Maar ja mag dus niet je linkerhand gebruiken tijdens het eten. Ik vind dat soms
best wel moeilijk. Want die kip is in peuzelkipvorm dus niet simpel om met
één hand stukjes kip van dat been te krijgenJ.
Na het lekkere eten was er natuurlijk nog een koffie
ceremonie en keken we ondertussen naar de olympische spelen. Gebeyehu is echt
fier dat Ethiopië zo een goede runners heeft! Ook het schattige dochtertje wou
graag langs mij of op mijn schoot zitten. Maar helaas had ik net deze dag mijn
camera niet opzak. Dus geen fotos van mijn lekkere leuke lunch. Rond een uur
of drie, en na een hevig regenbui, ging ik terug naar het Diana hotel. Ik pakte
voor de eerste keer een Bajaj. Zo een blauw minibusje op drie wielen, die je
hier overal ziet rondcrossen. Ik vond het toch best spannend. We zaten met
drie, lichtjes geplat, op de achterbank en het voelt toch allemaal heel onstabiel
aan! Ik had vooral schrik in debochten want ik heb al verhalen gehoord dat ze
wel eens gemakkelijk kunnen omkantelen in een bocht. Ik hield dus telkens mijn
hart vast wanneer we een bocht pakten, gelukkig had ik op mijn weg naar huis
maar 2 grote bochtenJ.
Maarja zo een minitaxitje voor 1 birr is natuurlijk geen geld en je moet het
toch eens gedaan hebben als je hier zit!
Daarna had ik nog een late namiddag voor de boeg. Ik wou er
van profiteren nu ik eens vrij had, maar wist niet goed wat doen. Silke was
terug naar haar studiegebied en Erik wou graag nog wat schoolwerk afmaken. Ik
stuurde naar Tesfay, die in de namiddag meestal even naar huis gaat, of hij zin
had om met mij te gaan poolen of eens naar de market te gaan, want daar ben ik
ook nog altijd niet geweest. Maar helaas geen antwoord. Ik besloot maar wat te
lezen in mijn reisgids om interessantje uitstapjes vast te leggen als Koen en
Karel komen, want het is eindelijk bijna zover. Er is zoveel te doen en het is
allemaal moeilijk te kiezen. Ik vertrok dus op pad om naar de toerische info te
gaan om wat uitleg of suggesties te vragen. Maar dat was helaas gesloten deze
namiddag. Maandag is het terug open. Dan maar een juice drinken terwijl ik nog
wat verder lees in mijn Bradt gids dacht ik. Maar op weg naar daar, kwam ik
iemand van de ICT tegen. Hij vroeg of ik eerst mee kwam met hem want hij had
nog niet middag gegeten en daarna zou hij mee een fruitsap komen drinken. Ja
waarom niet dacht ik. Maar zoals alles altijd samenvalt, stuurde Tesfay ineens
terug dat hij aan het slapen was en mijn berichtje dus niet had gezien maar dat
hij wel graag mee wou poolen. Ik vertelde de ICT man ( ik ken eigenlijk zijn
naam niet) dat ik een afspraak had en ging naar het hotel. Maar natuurlijk geen
Tesfay te zien, Ethiopiërs e. Gelukkig was Silke weer terug gearriveerd en
speelde ik een poolgame met haar. Ook dit heb ik niet bij mijn wist je datjes
verteld denk ik. Ongelooflijk hoeveel poolhuizen hier zijn. Op elke straat vind
je er enkele! Ze spelen het hier heel anders als bij ons dus het was eerst moeilijk
om te volgen, maar natuurlijk hadden we voldoendetoeschouwers die wezen naar waar we moesten
spelen en uitlegde hoe we het moesten doen. Naderhand betaalde we voor één
spel. Ze zei dat het vier birr was, ik dacht oh goedkoop 4 birr (25 cent) per persoon, maar het was zelfs 4
birr per spel, ongeacht met hoeveel je speeltJ.
Even later belde Tesfay dat hij onderweg was en ook Samuel (Ethiopische
studiegenoot van Silke) en zijn vriend Jonathan waren onderweg. Na natuurlijk
even wachten kwamen de twee vrienden aanen begonnen we maar weer een spel zonder Tesfay, want hij moest plots
lampen gaan vervangen. We speelde in 2 teams Samuel en Silke tegen mij en
Jonathan. Helaas 2 1 voor Silke en SamuelJ.
Maar het was heel leuk!
Vervolgens aten we met ons vier en Erik, die ondertussen ook
gekomen was, in een leuk traditioneel restaurant. Ik paste vriendelijk, want ik
was nog steeds voldaan van mijn Doro wet, en dronk gewoon een fris watertje. Na
het avond eten wandelden we naar de juice bar en dronken we een lekkere juice
met mango en annanassap. Het was weer zeer lekker! Enja dan zit de dag er al
weer op, typ ik nog even mijn blog, waarna ik nu mijn bedje inkruip. Morgen
wordt het een dagje May Leba wat betekent dat de wekker weer om 6.00 afloopt.
Trots kan ik vanuit Ethiopië meedelen dat de familie Martens
weer een nieuwe aanwinst heeft. We hebben gisteren een nichtje bij gekregen!
Dus welkom in de toffe familie Martens lieve kleine Ella! En dus ook via deze
weg een dikke proficiat aan nonke Raf en tante Nele en aan de fiere zusjes
Liesl en Tess.
Deze morgen liep de wekker af om 5.30. Ik had er een hele
slechte nacht op zitten. Om één of andere reden was ik bang dat ik mij ging
verslapen waardoor ik elk uur op de klok heb gezien. Gebeyehu wou stipt om 6.00
vertrekken dus ik snoezde deze keer niet en stond flink op om mij aan te kleden
en mijn rugzak te maken! Natuurlijk nog geen auto van de CUD te zien om 6.00.
Ze waren de stoelen aan het buiten zetten bij Classic café en ik overwoog nog even
om toch snel een tasje shai te gaan drinken. Maar toen dacht ik nee, ze gaan
hier elk moment zijn. Ja ik blijf er steeds hoop op hebben! Maar om 6.17 kon ik
eindelijk in de auto stappen. Het jammere is dat ik altijd alleen moet wachten
waardoor 17 minuten soms wel een uur kan
lijken! Toch had ik deze morgen wat bezienswaardigheden. In demorgen wordt er veel gevoetbald op de straat
omdat er dan zo goed als geen verkeer is. Ook zag ik werkende mensen met een
shop wachtten op hun camion om naar de industrie te vertrekken. Verder zie je
veel mensen met zakken op hun hoofd, ezel of soort marktwagentje met allerlei
verhandelbare goederen.
Hoewel ik dikwijls mijn slaap verder zet in de auto, was ik
plots niet meer zo moe en ik heb ik van het mooie landschap genoten. Dit tot we
een 2 km (denk ik)voor May Leba plots
stopte aan de kant. Lap, platte band! Ik had dit nog nooit zelf meegemaakt. Hup
dan maar een grote steen zoeken, achter de platte band leggen en de auto een
beetje naar achter rijden zodat de platte band op de steen staat. Dan een soort
pompmachine om de auto wat omhoog te zeggen, band losdraaien en nieuwe band
eropdraaien en klaar is kees! Ik dacht dat het allemaal veel moeilijker zou ,
zijn maar vanaf nu kan ik het ook J!
Je moet enkel wel veel kracht hebben om de schroeven los te krijgen en om ze
daarna ook weer terug goed vast te draaien. Op een klein kwartiertje was het
gefixt en konden we verder rijden! Aangekomen in May Leba verdeelde we het werk
goed. Ik meette de vegetation cover met Emanuel en Gebeyehu herstelde met een
6-tal jongens de boundaries van de helft van de plots! Een hele klus! Het was
er vandaag ook heel warm! De warmste dag die ik tot nu toe heb meegemaakt! Ik
heb dan ook al een schoon kleurtje gekregen, met een kl ein rood tintje
weliswaar! En schoon is ook relatief want enkel mijn armen (op t-shirt formaat)
en mijn halsinsnijding kan bruinenJ.
Ik was vandaag ook zeer blij met mijn mooi wit safarihoedje mamaJ!
Om 12.30 waren we klaar met de vegetation cover en ik stond
al te popelen om naar huis te gaan. We moesten deze morgen zo vroeg vertrekken
omdat de auto om 14.00 terug in Mekelle moest zijn. Ik keek dus uit naar mijn
vrije namiddag. Maar om 13.30 nog altijd geen Gebeyehu te zien. Man man, hoe
chill kunnen Afrikanen toch zijn. Daar geraak ik toch nooit aan gewoon! Tegen
een uur of 14.00 konden we eindelijk vertrekken. Maar op weg zijn we super veel
gestopt. We vertrokken met 4 man op de achterbank, 5 jongens in de bak van de
jeep en 2 kippen (gelukkig van voor aan de benen van GebeyehuJ ). Nog geen 500 meter
verder, stopten we weer om andere volk op de achterbank te krijgen en ander
volk in de bak. Een paar kilometer weer hetzelfde. Ik snapter er niets vanJ. Maar ik liet het
allemaal gebeuren en probeerde terug een dutje te doen want ik was zeer moe!
De hele namiddag vrij werd een late namiddag vrij, maar het
was wel eens leuk. Ik ging naar Herom Juice om mijn eerste fruitsap te drinken!
Ik vroeg de mix versie want ik kon niet kiezen. Ik dacht dat de mix versie een
mengeling ( in laagjes) was van mango, advocado, appelsien en banaan in hield.
Maar helaas was het enkel 1/3 mango met 2/3 advocado. De mango was heel lekker,
maar de advocado kreeg ik echt niet naar binnen. Dat is echt niet mijn ding!
Dat weet ik dan ook weer voor de volgende keer! Het is wel goed te onthouden
want de mango was heel lekker! Het is wel heel dik dus je moet het gewoon
uitlepelen, maar zo een groot glas voor maar een halve euro is toch geen geld
e!
Daarna ging ik naar axum hotel en skypte ik met het
thuisfront ( en tante Hilde die op bezoek wasJ)
en met Annabel die terug is uit Costa Rica! Ook zag ik de fotos van Ella, die
de fiere meter al getrokken had en fijn naar mij heeft doorgestuurd. Merci mamaJ!
Om 18.00 uur had ik mijn eerste meeting in het axum hotel.
Mijn co-promotor wou eens samen zitten met Daniel, Gebeyehu, het hoofd van het
partement en 2 mensen van hydrologie (denk ik) om het Warep project, waar ze nu
al 5 jaar mee bezig zijn, eens de overlopen en te bespreken. Het was heel
interessant! Daarna wedr ik uitgenodigd voor een dinner in het axum hotel. Amai
nog eens een iets of wat Westerse kaart. Ik at hier mijn eerte soepje en
bestelde een mix grill. De mix grill hield in: een stukje peuzelkip, soort
biefstuk en een visje. Het was heel lekker, maar veel te veel! Maar het heeft
met echt gesmaakt! Het was ook gezellig tussen de mannen. Soms wel wat
vervelend want ze babbelden veel over de olypische spelen bezig, maar ik ben
totaal niet aan het volgen. Ook vroegen ze telkens wie goed is in Belgiëen noemde ze veel namen, maar ik ken er niets
van in tegenstelling tot mijn co-promotor.
Ondertussen is het alweer bijna 22.00u dus ik ga mij stilaan
klaarmaken voor een hopelijk goede nachtrust! Morgen word ik weer om 8.00 op de
unief verwacht dus moet ik toch weer om 7.00 opstaan!
Deze morgen ging ik weer naar Classic Café voor mijn
dagelijkse shai. Deze keer bestelde ik geen ei of een roerpotje met bonen en
ajuin, maar een gewoon droog broodje. Maandag heb ik me een halve kilo bananen
ingeslagen dus daar kon ik er perfect ééntje van opeten met een lekker broodje!
Amai dat kan toch ook smaken. Ik nam nog maar pas een plaatsje op het
minikrukje in en er begon alweer een man met mij te babbelen. Amai, de mensen
zijn hier toch zo vriendelijk tegen een blanke! Toch wel erg als je weet dat
het in België helemaal het omgekeerde is. De meeste bij ons zouden eerder een
stapje achteruitzetten als ze een zwarte zien, maar hier wilt iedereen met u
praten en vraagt iedereen hoe het met u gaat! Rustig alleen op u gemak
ontbijten kan je dus nietJ.
De man met wie ik een gesprek begon was een travel agent. Hij kwam nog even
ontbijten om daarna een papa en zoon uit Engeland op te halen in het Axum
hotel. Ze vertrokken vandaag naar Lalibella. Hij heeft vroeger ook geografie
gestudeerd, of toch iets in de aard, en werkte nu als reisgids. Hij had een
chique cheep waarmee hij met de toeristen van plaats tot plaats rijdt. Vorig
jaar had hij nog Belgen, hij noemde ze bij naam. Maar zo klein is België nu ook
weer niet dat ik ze zou kennenJ!
Om nog even terug te komen op het feit dat iedereen hier zo
weg is van een blanke. Het is niet bij te houden hoeveel je nageroepen wordt op
straat. De oudere mensen vragen allemaal Hello, how are you? terwijl de
kinderen telkens roepen Hello, what is your name?. Na een maandje Ethiopië
begin je dat soms toch wel wat beu te worden.Maarja, dat hoort er nu éénmaal bij zekerJ!
Opvallend is wel dat de mannen/jongens hier heel open zijn. Echt met
meisjes/vrouwen heb ik nog geen gesprek gehad. En nee het is niet omdat ik een
meisje ben. In het algemeen is dat zo.Je ziet ook nooit vrouwen alleen ontbijten of tasje shai of buna
drinken. Toch zijn ze hier wel goed geemancipeerd moet ik zeggen. Op de
universiteit zijn verschillende vrouwen die een hoge functie hebben en ik heb
ook al vrouwen in leger uniform gezien. Ook Gebeyehu bevestigde dat de vrouwen
ook veel gaan uitwerken.
We hebben het vandaag ook nog over het salaris gehad. Ik
vroeg wat Gebeyehu van plan was als hij zijn doctoraat af heeft volgend jaar.
Ik dacht dat hij misschien een job zou willen op de universiteit omdat ik vermoedde
dat dat wel goed betaald zou zijn, maar dat wilde hij niet echt. Hij vindt het
loon er te laag en zou graag in één of ander project van een NGO willen werken,
want dat verdiende goed. Maar amai, hoe groot is die kloof! Als
doctoraatstudent verdient hij nu 3300 birr per maand (ongeveer een 150 euro).
Een professor op de universiteit zou maar maxium 5000 birr verdienen zei hij.
Maar bij een NGO daarentegen zou je een salaris hebben van 30000 birr (1350
euro). Dat is toch niet goed! Die moeten hun prijzen toch aan het land
aanpassen. Je zou hier miljardair zijn denk ik als je zoveel verdient!
Voor de rest deden we weer hetzelfde labowerk. Morgen gaan
we weer naar May Leba, maar deze keer heeeel vroeg! Om 6.00 stipt zullen
wevertrekken, hoewel ik wel benieuwd
ben hoe stipt ze gaan zijn. De auto moet om 14.00 terug zijn, dus we moeten op
tijd vertrekken. Eerst wou hij om 5.00 vertrekken, maar 5 minuten later
krabbelde hij toch terug, maar dat vind ik absoluut niet ergJ!
Ik ben eens benieuwd naar morgen! De eigenaar van een
site(cropland gentle slope) werkt heel hard tegen. Wij hebben zijn boundaries
al enkele keren hersteld, maar hij vernietigt die elke keer opnieuw. Hierdoor
zijn er door de harde regen van vorige week 2 trenches kapot gegaan, met lange
(toch een 2 tot 3 uur) herstellingswerken als gevolg. Bij het maken bleef hij
ook moeilijk doen en werkte hij veel tegen. Gebeyehu is het beu en heeft
vandaag een brief geschreven die we morgen af gaan geven aan de lokal politie
daar. Hij gaf een andere naam, maar die ben ik vergeten (maar het is ongeveer
hetzelfde denk ik), ik ben eens benieuwd wat die gaan doen of zeggen .
Ale het is precies toch alweer een lange blog gewordenJ. Ik ga nog een
aflevering friends kijken en dan maar op tijd slapen, want morgen loopt de
wekker al weer veel te vroeg naar mijn goesting af!
Zoals jullie deze week wel gemerkt hebben, gaat mijn blog
niet meer elke dag geupdate worden. De maand juli zit er bijna op, het nieuwe
is er af en mijn leven gaat hier gewoon verder met mijn dagelijks thesis werk. Ik
wil jullie kostbare tijd niet verdoen door jullie elke dag hetzelfde te laten lezen!Dus ik zal vanaf nu sporadisch nog wat van
mij laten weten. Ik zal proberen om het toch met een tijdsspan van 3 à 4 dagen
te doen zodat jullie weten dat nog alles zeer goed met me gaatJ!
Vandaag ging Gebeyehu weer naar May Leba en ik bleef op de
universiteit om verder aan het labo te werken. Deze morgen wist ik nog niet of
ik nu klaar moest staan voor mij te komen op halen ofdat ik alleen met de bus
naar de universiteit moest gaan.Ik ging
dan maar een tasje shai drinken, terwijl ik wachtte op wat info van Gebeyehu.
Om 7.30 rinkelde mijn Ethiopische mobile phone met de boodschap dat ik alleen
naar de universiteit kon gaan. Ik zou Gebeyehu pas zien rond een uur of 17.00.
Oké, leuk dacht ik, ideaal om nu mijn kleren te gaan wassen, want niemand weet
hoe laat ik op de universiteit aankom. Ik zat alweer zo goed als door al mijn
kleren. May Leba doet er niet goed aan, wanneer het geregend heeft is alles zo
vuil en bovendien kunnen de lange vermoeiende wandelingen wel eens voor
zweetplekken zorgenJ!
Ik ging dus terug naar het hotel! Daar hielp Tesfay mij met het water in de
grote kommen te doen en begon ik aan mijn sopje! Het was een lekker warm
weertje! Ik hing deze keer alles aan de eerste wasdraad zodat de poetsvrouw,
wanneer ik weg ben, er niets meer voor kan hangen. Rond 8.30 zat het er weer op
en liep ik naar de plaats waar de blauwe mini busjes vertrekken! Onderweg naar
daar kwam ik de mensen van ICT tegen, deze zaten nog op hun gemak wat shai en
buna te drinken. Die mannen zitten meer op café dan op hun bureau op de
universiteit! Ze vroegen of ik er niet bij kwam zitten, maar ik paste
vriendelijk want ik wou toch ook niet te laat aankomen op de universiteit. En
het toeval wou, dat mijn co-promoter en Daniel ook net arriveerde toen ik het
blauwe mini busje wou instappen! Ik was dus niet te enige die wat later was
vandaagJ!
Gelukkig zal het busje direct vol en vertrokken we na nog geen éne minuut
wachten naar de main campus! Daar aangekomen deed ik mijn labo werk en las ik
wat papers en chatte ik met KarelJ!
Hun dagen in België beginnen eindelijk ook te korten! Vandaag komen Koen en
Karel samen om te bespreken wie wat mee pakt, dus ik kon ook nog een lijstje
mee geven, wat handig toch!
Eergisteren geraakte ik in mijn stamcafé aan de praat met
een Ethiopiër die hier een beetje verder op de bank werkt. Hij stelde veel
vragen en ik antwoorde vriendelijk terug. Op het einde betaalde hij mijn
ontbijt. Ik vond het een beetje vervelend, want dat moest hij helemaal niet
doen! Maar ik moest het laten gebeuren. Hij vroeg mijn GSMnummer om in de toekomst nog eens af te
spreken, hij wou me veel laten zien en vertellen. Maar pff ik had er eigenijk
niet zoveel zin in. Ik vertelde dat ik het momenteel heel druk heb, dus dat
afspreken niet zo gemakkelijk zal zijn. Bovendien heb ik er ook niet zo veel
behoefte aan en ik heb het echt wel druk. Maar hij zei dat het zeer onbeleefd
van me zou zijn als ik niets meer zou laten horen. Goh, dat vond ik zo
opdringerig gezegd. Wat een vervelende situatie. Alleen mee afspreken zag ik
niet echt zitten dus ik besloot hem uit te nodigen voor het avond eten als Erik
erbij is. Hij zou er na 10 minuten zijn. Maar na onze lekkere typische
Ethiopische maaltijd was hij niet komen opdagen. Tjaja, geen probleem voor mij.
Ik stuurde maar dat ik terug naar mijn hotel was en dat ik nog veel thesis werk
had. Hij belde me onmiddellijk om hem wel tienduizend keer te excuseren. Ik
moest hem morgen opnieuw opbellen als ik tijdhad. Deze middag belde hij zelf, maar ik pakte niet op. Ik stuurde
achteraf dat ik mijn telefoon niet kan oppakken tijdens mijn labowerk. Een
leugentje om bestwil? Het was wel spannend want deze middag kwam ik voor de
eerste keer downtown. Ik wou mijn kleren binnen halen want tijdens het regenseizoen
weet je maar nooit of het kan beginnnen te regenen in de namiddag of niet. Ik
was zeer blij toen ik vernam dat ze deze keer helemaal droog waren. Enkel mijn
sokken waren nog vochtig en één onderbroek was van de wasdraad gevallen en
hangt dus terug vol zand. Tja die behoort alweer tot de volgende vuile wasJ. Ook kwam ik één sok
te kort. De poetsvrouw, die op dat moment ook op het dak stond, deed teken dat
het van het dak was gevallen.
Het was dus spannend om downtown te komen, want ik loop dan
voorbij het werk van die man. Ik had schrik om hem te zien, maar dat gebeurde
gelukkig niet! S Avonds besloot ik dan toch maar om hem nog eens te sturen en
hem uit te nodigen voor het eten. Deze keer kwam hij wel opdagen. Hij is
vriendelijk en bedoeld het allemaal goed, maar amai ik kan wel een pakje zagenJ. Bovendien versta ik
hem heel slecht. Hij babbelt zeer binnensmond. Ik was blij dat Erik er was,
zodat hij ook met hem kon babbelen. Hij wilt een beetje te vriendelijk zijn
naar mijn goesting. Ik vroeg bijvoorbeeld een extra serviette om mijn neus, dat
van al dat pikant eten soms wel begint te lopen, te snuiten. Oké één is genoeg.
Maar nee toen ik zei dat het eten wat pikant was, moest de ober wel zeker 3
servietten brengen. Maar ik had die helemaal niet nodig. Ook betaalde hij weer
ons eten. We mochten niet bijleggen! Bij het oversteken van de straat wou hij
me een hand geven en zei dat ik voorzichtig moest zijn. Maar Hallo, ik ben
ondertussen wel al 22 jaar en kan gerust wel alleen veilig de straat overstekenJ! Op weg naar het hotel
nodigde hij ons uit om een tasje koffie of iets anders te gaan drinken. We
paste vriendelijk en zeiden dat we nog veel werk hadden. Op zich een
vriendelijk man, maar een beetje te opdringerig naar mijn goesting.Ik hoop dat hij me vanaf nu niet meer elke
dag gaat bellen!
Morgen zijn de stalen weer overndroog en kan ik weer veel
meten en bijgevolg ook weer veel in excel typen. Donderdag gaan we terug naar
Mekelle! Tot de volgende! x
Ik ben Lotte Martens
Ik ben een vrouw en woon in Peer (België) en mijn beroep is studente terrestrische ecosystemen en global change - fysische Geografie.
Ik ben geboren op 25/07/1990 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .