Vandaag stond op de planning: Lotte voormiddag werken, namiddag vrij. Karel en Koen bagage ophalen om 9.30. helaas, nog geen bagage. Dan maar rondtaffelen door de stad en terrasjes doen. Vervolgens Tesfay halen en zijn we eens gaan kijken naar de lokale sportvelden. Ze hadden een voetbalveldje en  basketbal veldje. We waren een beetje verlegen en durfde nog niet mee te spelen. We zijn nog eens langs het toeristen bureau gegaan om onze uitstap naar de kerken te regelen. Aanstaande zondag zullen we deze gaan bezoeken. Dan hebben we Tesfay getrakteerd op een tasje thee. Tijdens onze babbel kreeg Karel de lang verwachtte telefoon dat zijn bagage in Mekele was geland.

Lotte kwam terug van de universiteit en we gingen lekker traditioneel uit eten. De schotel zag er lekker uit en we hadden reuze honger tot we reuze hard verschoten! Een kakkerlak mee gebakken in ons eten L. Daar ging onze grote honger. Na ons kort etentje zijn we de bagage gaan ophalen die de vriendelijke manager (van Ethiopian airlines) eigenhandig is gaan halen.

Namiddag nam Lotte ons mee naar het ‘Dove’ café. Het café waar ze haar verjaardagstaart had laten maken. Gezellig dronken we er samen iets met een stukje taart… Hmmm. Daarna hadden we de smaak pas echt te pakken en gingen we een lokaal café binnen. Hier zagen Koen en Karel voor de eerste keer een koffie ceremonie. De koffie die we dronken was heerlijk!! (zelfs een tweede van besteld).

Vanavond gaan we toch maar weer iets meer Westers eten en daarna de bars eens opzoeken. Hopelijk kunnen we een beetje uit de bol gaan… !

10-08-2012 om 16:56 geschreven door Lotte Martens  

Omdat gisteren onze blog al veel te lang was, hielden Karel zijn trots verhaaltje voor vandaag! Toen we naar het marktje wandelden, kwam er plots een Ethiopisch meisje naar Karel om een babbeltje te slaan. Karel liep straal door waarop Lotte er maar mee begon te babbelen. Helaas voor Lotte, was ze enkel geïnteresseerd in Karel. Dus begon Karel er toch maar rustig mee te babbelen. Lotte en Koen kregen vage vermoedens, maar Karel nog steeds van geen kwaad bewust. Ze vroeg de hele tijd van waar we kwamen, wat we gingen doen en wanneer we terug gingen. Tot ze plots vroeg ‘Can you take me to Belgium’. How how, Lotte had dit onmiddellijk gehoord en zei ‘no no He’s my boyfriend’. Het meisjes moest verlegen lachen, waarna ze onmiddellijk vroeg of Koen haar kon meepakken. Maar Nele, geen paniek, we hebben Koen goed beschermd!

Deze morgen stonden we vroeg op om gezellig te gaan ontbijten bij Lotte haar stamcafétje. Het eten valt steeds beter mee. We hadden op de planning een leuke tocht naar de Chele anka waterval staan. We hadden in gedachten om om 3uur terug zijn, maar we zijn pak eerder terug…

Op weg naar de waterval genoten we van het mooie landschap (toch heel anders dan in een stad) en werden we begeleid door één goede jonge lokale gids. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we op voorhand een prijs moesten vastleggen en dat we maar met één gids moeten gaan, anders wilt iedereen geld. Dit dachten we ook gedaan te hebben. Totdat we in het dorpje, vlak bij de wateral, waren en er steeds meer volk rondom ons kwam verzamelen. Wij nog van geen kwaad bewust, lieten dit gebeuren en liepen rustig door terwijl we duidelijk probeerden te maken dat we al één goede gids hadden en dit voldoende was. Ze bleven volgen tot we vanboven aan de waterval kwamen. Het was mooi een uitzicht, een leuke waterval en we trokken enkele fijne foto’s. Zie de foto’s (hoewel het er wel indrukwekkender in het echt uitzag!). Wanneer we echter naar beneden wouden wandelen, om de waterval van onder te bezichtigen, werden we tegengehouden door de groep. Één jongen verschuilt onderzijn kap (leider van de groep) nam het woord  en zei dat we niet naar beneden mochten gaan. Ze stonden heel dreigend rondom ons, pakte onze vast en intimideerde onze gids. We moesten hen 500 birr betalen als we naar beneden wouden. Dit vonden we veel te veel (want we wisten dat dit de prijs niet was) en we wouden terugkeren want we hadden echt wel een schrik te pakken.  Zijn blik, zijn gelaat bedekt onder de kap, de dreigende groep en het feit dat hij ons telkens bij de arm vastnam hadden ons afgeschrikt.  Toen we wouden terugkeren naar de bus, bleven ze langs ons lopen en vroegen ze wat het probleem was en waarom we niet meer naar beneden wouden. Alles was ineens gratis en we mochten verder met onze gids. Wij hadden er geen zin/vertrouwen meer in en zijn door gegaan. Onderweg naar huis vonden we het toch wel jammer dat we niet zijn kunnen afdalen.

09-08-2012 om 15:54 geschreven door Lotte Martens  

Opgelet dit is het zelfde als de jongens: www.kkethiopia.worldpress.com

Zoals jullie op onze vorige post al konden lezen begon ons avontuur in Brussel.  Het zonneke scheen en vanaf toen liep het mis, dramatisch mis!! Rustig zaten we te lachen, gieren, brullen en wachten. NIEMAND te zien tot op zeker moment (toen onze vlieger achter 30 minuten  ging vertrekken) er een belletje ging rinkelen bij Karel. Tringelingeling dit is niet normaal… op het scherm stond een andere gate ( wij stonden aan gate 6) en een andere vlucht naar New York. Bij deze veronderstelling vroegen we toch even wat uitleg en vernamen dat we naar de andere gate moesten. We hadden net onze rugzak op onze rug of het volgende schijfke knalde door de boxen op de luchthaven: CLOSING BOARDING TK 1942 GATE 37!! Was dat even lopen!

 De vlucht verliep aangenaam met een PERFECTE landing, de grote teleurstelling was het ontbreken van de beloofde luxe door Lotte (geen big bang L)

 Lang wachten in Istanbul, maar alles wees zichzelf uit (beter dan in brussel). Volgende stop: Addis Abeba. Heerlijk, we kwamen aan en één en al onduidelijkheid. Na lang zoeken en wachten kwamen we bij de bagage… paniek! Geen koffer van Karel gelukkig wel van Koen! Opnieuw wachten en zoeken om dit aan te geven en dit zou morgen in orde moeten zijn?...?

 Vervolgens wachtte ons een nachtje spenderen in de luchthaven. We waren echter niet zo goed voorbereid als Lotte en hadden nog geen vliegtuigticket voor Mekele (dit was op aanraden van anderen waaronder Lotte omwille van goedkopere vluchten). Dit ticket konden we kopen in terminal 1. Wij rondlopen in de luchthaven zoeken naar terminal 1. Eindelijk kwamen we bij een loket waar we tickets konden kopen. We vroegen beleefd of er nog 2 plaatsen waren op een van de vluchten naar mekele vandaag. Helaas! Alles vol! Maar, we konden wachten en hopen dat er personen niet kwamen opdagen, dit moest in terminal 1. Dus, verder zoeken! We moesten dus uit de luchthaven gaan en over parkingen en door bomen naar terminal 1. Iedereen begon te vragen wat we kwamen doen, maar ze begrepen er niks van en de militairen stuurde ons door naar binnen. Hier aangekomen konden we ons verhaal opnieuw doen. Ze lieten ons gelukkig binnen (wat niet gebruikelijk was) en mochten rustig verder wachten. Karel balen van zijn koffer en niet wetend of hij Lotte die dag zou terug zien (arme Koen). Gelukkig beurde Koen Karel op met enkele gedachte verzettende spelletjes! Nu heeft Koen ‘zagende Karel’ (citering van Koen) leren kennen.

Na 24 uur wakker nog maar wat langer opblijven (en Lotte ongerust maken) hebben we moeten wachten tot 10 minuten voor dat onze vlucht vertrok. GELUKKIG 2 tickets kunnen bemachtigen na menige malen ons verhaal te doen aan leidinggevende functies (zeker 7 keer).  Een goed uurtje geslapen in propellor vliegtuig ondanks enkele malen wakker gestoten te worden door de stewardessen.

Lotte zat flink op ons te wachten en Karel had nog nooit zo snel gelopen in zijn leven om Lotte te zien (Koen huppelde/hinkelde er wat achteraan) om Lotte eens goed te kunnen vastnemen. Lotte nam ons mee op stap en legde ons de belangrijkste gebruiken uit. ’s Middags traditioneel gaan eten, Lotte reeds ingeburgerd en wij als groentjes trokken gekke gezichten. Koen was er niet weg en Karel vond het wat pikant. Vervolgens wat door de stad wandelen naar toeristisch bureau op wegbeschrijving van locals en we hebben de volledige stad gezien (de ene stuurde ons naar hier en de volgende de volledige andere kant van de stad op). Rustig een tasje cappucino drinken tot… 20 zingende en klappende kinderen rond ons tafeltje verzamelden: SUPPORT SPORTS! De locals moesten lachen en wij dokken (maar we hadden er wel van genoten). Het gaf een speciaal gevoel. Hier kunnen we even bij meldden dat je je wel voelt aangestaard en nagekeken (niet altijd even leuk).

Lotte liet de universiteit zien en haar labo’s (toch wel wat wandelen). Wanneer we wilden vertrekken met de bus moesten we serieus lopen voor de regen. Want wij dachten dat het busje zou vertrekken hoewel dit wacht tot de regen voorbij is en iedereen rustig op de bus kon. Dus wij door de regen uitgelachen door de schuilende mensen naar de bus lopen (hier lachten ze ons ook nog eens uit). Hello, raining season!

Vandaag moest Lotte in de universiteit werken en sliepen Koen en Karel wat uit. Karel was even met Lotte mee opgestaan en een tasje shai gaan drinken en liep helemaal alleen terug. Daarna zijn Koen en Karel ons reisje (waar we gisteren uitleg over waren gaan vragen) gaan vastleggen voor aanstaande zaterdag (we gaan 2 rotskerken met spectaculaire klim bezoeken, Lotte heeft al schrik of ze dit aankan). Koen en Karel zijn nog gaan poolen zowel het originele als het ethiopische spel. Tot slot gingen we lekker lunchen en samen winkelen. Koen heeft een riem, Lotte kocht twee mooie t-shirts (niet echt Afrikaans) en Karel kocht een mooi hemd en schoentjes om niet steeds zijn bergschoenen aan te moeten doen. De kleren waren Westers maar de winkels Afrikaans, een klein, rommelig en druk marktje.

PS: Karel voelt zich heeel groot in verhouding met de kleine locals. (de ukkie )

08-08-2012 om 16:04 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren gingen we weer naar May Leba om stalen te nemen om het bodemvocht gehalte te meten. Dit doen we elke zondag. Het ging vlotjes en ik kan de afstanden tussen de plots al veel beter aan. Het was zelfs zichtbaar voor de anderen want iemand vroeg,’Vandaag ben je precies niet moeJ?’ Om 14.00 zat het werk er weer op! Daarna gingen we samen (Gebeyehu, de chauffeur, iemand die al afgestudeerd is en ons vaak komt mee helpen op het terrein, de master student die in May Leba verblijft en een lokale helper) naar Hagera Selam. Een hoofddorp een beetje verder op. Ze wouden mij van het lokale bier laten proeven. Ze maken er honing bier en zij zijn er duidelijk helemaal weg van. Ik was er eigenlijk niet zo happig op want in May Leba heb ik ook al eens lokaal bier voorgeschoteld gekregen en daar zag ik de beestje in rondzwemmen. Onderweg naar daar begon het, zoals te verwachten in het regenseizoen, gigantisch hard te regenen en te hagelen. De lokale helper die eerst vanachter in de bak van de jeep zat, mocht nu bij Gebeyehu van voor gaan zitten. Wij zaten al reeds met 4 op de achterbank dus de auto was weer goed volgeladen. Voor we aan het caféke kwamen met lokaal bier aten we eerst ergens anders het traditionele eten ‘injerra’ met lamsvlees. Het was lekker! Daarna reden we met de auto verder naar de plaats waar ik mijn eerste lokale honingbier voorgeschoteld kreeg. Het zag gelig troebel. Ik was terughoudend dus ik vroeg aan Gebeyehu of het niet mogelijk was om een kleiner glas te krijgen, want de glazen die ik rond mij zag staan waren hennig groot! Helaas zei hij dat dat het kleinste formaat wasJ. Toen de vrouw kwam ingieten vroeg ik voor een half glas. Maar ofwel wou ze niet naar mij luisteren ofwel verstond ze me gewoon niet, maar mijn groot glas zat vol tot aan het boortje. Wanneer we ‘klonken’, deed ik uitbundig mee zodat er wat bier uitklatste om toch wat minder te moeten drinkenJ. Tot mijn grote opluchting zag ik buiten enkele zwarte puntjes, geen beestjes rondzwemmen. Ik dronk mijn eerste slok en het was echt lekker! Veel lekkerder dan het gewone commercieel bier. Dit was natuurlijk ook weer heel zoet!

Wist je dat hoewel de mensen hier allemaal super mager lijken er toch heel veel mensen diabetisch hebben? Zeker sinds de invoer van coca cola/ sprite… Maar ook door de vele koffie ceremonies waar ze altijd heel gul zijn met de suiker en dan ook meerdere tasjes koffie drinken! Ik probeer er tegenwoordig soms wat op te letten, maar ze verstaan me niet altijd als ik vraag ‘shai without sugre’.  Laatst vroeg ik dat en ik kreeg ‘shai’ met suiker en er een heel ontbijt erbijJ. Geen idee waarom, maar sindsdien heb ik het niet meer durven vragen en roer ik niet altijd meer de suiker opJ.

Dat even terzijde. Het lokale bier zoals ze zeiden echt wel goed! Toch bleef ik een beetje met de schrik zitten. Ik wou echt niet ziek worden nu Koen en Karel net komen. Maar toen dacht ik, ik heb een sterke en goede maag, 2 jaar geleden had meer als de 2/3 van het bivak de buikgriep en ik bleef gespaard, dus ik kan dat wel aan. Dat was de gedachte die me sterk hield en bleef drinkenJ.

Op weg naar huis begon mijn maag wat vreemd te doen, maar ik denk dat het eerder psychologisch was, of kan het toch direct een effect geven? Ik dronk veel water om zo hopelijk de slechte bacterien, als die er in zouden zitten, snel weg te spoelenJ. Terug op mijn kamer had ik wat last van winderigheid, maar zolang het bij dat blijft vind ik het allemaal niet ergJ. Mijn omgeving misschien wel, hoewel die hier ook wel stinkende wc-geuren gewoon zijn denk ikJ. ’s Avonds zaten Tesfay, Jonas, de kok, Erik en ik nog even in de pizza bella en babbelden we gezellig bij kaarslicht. Want zoals gewoonlijk lag de stroom weer een tijdje uit.

Daarna kroop ik mijn bedje in en keek ik al uit naar de komst van de jongens. Ja best spannend eigenlijk. Ik ben eens benieuwd hoe het hen meevalt en of ze aan alles gedacht hebben. Gelukkig is er mama nog die toch alles in goede banen leidt, denk ikJ. Helaas hield het trouwfeest dat hier in ons smal straatje bezig was, mij voor lange tijd wakker!

Deze morgen stond ik fijn op met het sms’je ‘ En voiture et en route! Let the the adventure start! Ze hebben er duidelijk zin in. Fijn om te horen! Voor mij was vandaag weer een dag zoals vele andere dagen. Weer hetzelfde werk in het labo en dan weer genieten van het internet dat ik daar heb. Ik skypte met mama en papa die toevallig net samen voor de computer zaten en hoorde of de jongens goed vertrokken waren. Ze waren blijkbaar heel zenuwachtig. Toch wel schattigJ. Ik zou stiekem toch eens een vlieg willen zijn want volgens mij is het een komisch duoJ! Rond de middag waren ze goed aangekomen en zaten ze gezellig wat te drinken in de transit zone. Oef dacht ik, ze zitten in de transit zone, daar zijn ze toch al goed geraaktJ. Neenee jongens, ik onderschat jullie nietJ! Nu maar hopen dat er morgen vroeg op het eerste vliegtuig nog plaats is zodat ze niet te lang in addis moeten blijven wachten. Ze moeten er net zoals ik al een hele nacht op de grond doorbrengen!

Normaal kon onze chauffeur rijden om de jongens van de luchthaven te halen, maar morgen moet er onverwacht toch naar May leba gegaan worden. Ik moet gelukkig niet mee! Ook waren en geen mensen van de Vlir te zien, dus ik ga er morgen met de bus proberen te geraken. Tesfay wijst me morgen de vertrekplaats van de bussen naar de luchthaven, dus dat komt wel helemaal goed!

Deze avond ging ik met Erik nog in een traditionele restaurant eten. Jaja weer ‘injerra’ met iets nieuws dat ik wou uittesten. Maar wat bleek, helemaal de foute keuze! Het was rauw vlees! In de reisgids staat dat je dat best niet kan eten, dus ik bleef ik maar vanaf! Ik was al blij dat ik het bier kon verdragen, maar dit probeer ik echt wel niet te eten! Erik daarentegen had zeer goed gekozen en had heel lekker vlees. Het leek een beetje op giros vind ik. Ik bestelde maar hetzelfde opnieuw, want iets nieuw random kiezen durfde ik niet meer! De eigenaar ocharm, die totaal geen Engels kon spreken voelde zich denk ik wel schuldig. Ik denk dat hij dacht dat hij ons fout had verstaan, maar ik probeerde hem duidelijk te maken dat het mijn fout keuze was. Super lief was het feit dat hij het niet heeft aangerekend! Ik denk stiekem dat ze het gewoon hergebruiken voor de volgendeJ, maar toch vond ik het super lief van hem. Ik gaf hem dan ook enkele birrs fooi!

Voila ik zit ondertussen weer op mijn kamertje en heb alweer een hele blog geschreven. Ik ga nog één of enkele afleveringen friends kijken en wachten op een smsje van de jongens! Het zou super zijn moesten ze morgen vroeg om 8.00 in Mekelle zijn, maar aangezien ze nog geen ticket hebben ga ik daar nog niet vanuit (hoewel ik het stiekem wel  hoop). Voor de rest hoop ik dat er toch wel 2 plaatsen vrij zijn op 1 van de 3 vluchten die morgen vliegen! Maarja afwachten dus. Jullie horen dwel of ze er morgen al dan niet woensdag goed zijn aangekomen!

Dikke kus!

06-08-2012 om 19:35 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren geen blogje want ik heb een hele dag op de universiteit gezeten. In de namiddag was ik wel alleen want Gebeyehu kwam onverwacht niet meer opdagen. Maar zo braaf als ik was bleef ik fllink op de campus en werkte ik in het labo. Aangezien het gisteren vrijdag was, gingen we traditioneelgewijs naar Jordanos blue om te genieten van het vegetarisch buffet. Dat blijft hier mijn favoriete maaltijd! Silke was al terug van haar dorp dus we waren nog eens met 3. Nadat ik mijn buikje weer had rondgegeten met de lekkere worteltjes,  fijn gekruide patatjes, pasta en wat rijst en eigenlijk nog zoveel meer gingen Silke en ik iets drinken. Op de plaats waar ik altijd de staff bus pak om naar de universiteit te gaan is er een leuke bar. Het lijkt best Westers. De bar is niet langs de straat en bestaat ook niet uit kleine krukjes en tafeltjes, zoals er hier duizende te vinden zijn, maar het is een binnenkoer met gele plastieke stoelen, tafels en parasollen. Ook hingen er overal reclame borden van het plaatselijke bier en er hing een plasma scherm om naar de olympische spelen te kijken. Maar er was natuurlijk ook leuke Afrikaanse muziek op de achtergrond. Ook deze eigenaar was weer super vriendelijk. Ook al kon hij niet zo goed Engels toch probeerde hij een praatje met ons te maken! Hij vond onze namen heel moeilijk om uit te spreken dus hij besloot ons nieuwe namen te geven. Silke was voor hem Salam en ik ben Heleen (Wat eigenlijk heel europees is!). De meeste mensen hebben het eigenlijk moeilijk met mijn naam. De doffe ‘e’ kennen ze hier niet. Ze noemen mij dus  ‘Lotta’ of ‘Lotto’ en dan maken ze natuurlijk mopjes over ‘lotery’. Ook zijn naam was zeer moeilijk om uit te spreken voor ons en we gaven hem dus een Vlaamse naam dat wat op zijn uitspraak leek, namijk ‘Jeroen’.  We hadden allebei heel veel zin in sangria, we hadden (denken we) mensen vorige week zien drinken in de Kariboe, maar hier snapte ze niets van wat we vroegen. Ze hadden alleen bier, frisdrank of iets van vodka. Dan maar een sprite’je! Het was een gezellige avond en na een tijdje kregen we plots een kommetje met precies vreemde dikke graankorrels voor geschoteld. De opdienster kwam zeggen dat we dan van de barman hadden gekregen. Uiteindelijk bleken het gewoon pindanootjes te zijn met het velletje nog rond, maar het smaakte echt!

Deze morgen  liep de wekker weer vroeg af zodat ik een douchke kon pakken alvorens ik naar de universiteit vertrok. Natuurlijk vertrok ik weer wat eerder naar de bushalte om weer mijn dagelijks ‘shaitje’ te drinken. Daarna dacht ik nog wat tijd over te hebben en probeerde ik een cappuchino. Helaas was de bus uitzonderlijk vroeg waardoor mijn super lekkere (ja ik heb toch nog één slok kunnen drinken) cappuchino moest laten staan. Ik moest snel betalen en kon niet meer wachten op wisselgeld dus de mensen daar zullen blij geweest zijn met mijn enkele birrs fooi. Ik was gelukkig nog net op tijd voor de bus. In de voormiddag was er weer labo werk en rond een uur of 11 nodigde Gebeyehu mij uit om te komen lunchen bij zijn thuis. Aangezien we geen nieuwe stalen meer hebben, is er geen werk meer en kreeg ik de namiddag vrij.

Ik pakte samen de bus naar zijn thuis, waar de ‘injerra’ met ‘doro wet’ op mij stond te wachten. Doro betekent ‘kip’ in het Amharric. Doro wet houdt dus een stukje kip, een zeer pikant rood bruinig sausje en een gekookt ei in. Ik had het al enkele keren in een traditioneel restaurant gegeten, maar hier was het eigenlijk nog veel lekkerder! Zelfs de injerra begin ik steeds liever en liever te eten. Ik moet er wel meer aan denken om standaard een zakdoek in mijn broek te hebben zitten. Want van al die pikantje sausjea begint mijn neus altijd te lopen! Eigenlijk ideaal tegen een verstopte neus al dat eten hierJ. Ja mama, als ik terug in België ga je alles goed moeten kruiden denk ik, of ik ga het niet meer lustenJ. Het was ook grappig om zien, want ik kreeg één bord. En een ander bord was voor Gebeyu, zijn vrouw en hun kindje en ze voederde elkaar somsJ. Wat ik denk ik niet bij de wist je datjes heb verteld is dat ze enkel met hun rechterhand eten. Misschien heb ik zelfs niet verteld dat ze altijd met hun handen eten? Wel leuk, doet me wat aan bivak denkenJ! Maar ja mag dus niet je linkerhand gebruiken tijdens het eten. Ik vind dat soms best wel moeilijk. Want die kip is in ‘peuzelkipvorm’ dus niet simpel om met één hand stukjes kip van dat been te krijgenJ.

Na het lekkere eten was er natuurlijk nog een koffie ceremonie en keken we ondertussen naar de olympische spelen. Gebeyehu is echt fier dat Ethiopië zo een goede runners heeft! Ook het schattige dochtertje wou graag langs mij of op mijn schoot zitten. Maar helaas had ik net deze dag mijn camera niet opzak. Dus geen foto’s van mijn lekkere leuke lunch. Rond een uur of drie, en na een hevig regenbui, ging ik terug naar het Diana hotel. Ik pakte voor de eerste keer een ‘Bajaj’. Zo een blauw minibusje op drie wielen, die je hier overal ziet rondcrossen. Ik vond het toch best spannend. We zaten met drie, lichtjes geplat, op de achterbank en het voelt toch allemaal heel onstabiel aan! Ik had vooral schrik in debochten want ik heb al verhalen gehoord dat ze wel eens gemakkelijk kunnen omkantelen in een bocht. Ik hield dus telkens mijn hart vast wanneer we een bocht pakten, gelukkig had ik op mijn weg naar huis maar 2 grote bochtenJ. Maarja zo een minitaxitje voor 1 birr is natuurlijk geen geld en je moet het toch eens gedaan hebben als je hier zit!

Daarna had ik nog een late namiddag voor de boeg. Ik wou er van profiteren nu ik eens vrij had, maar wist niet goed wat doen. Silke was terug naar haar studiegebied en Erik wou graag nog wat schoolwerk afmaken. Ik stuurde naar Tesfay, die in de namiddag meestal even naar huis gaat, of hij zin had om met mij te gaan poolen of eens naar de market te gaan, want daar ben ik ook nog altijd niet geweest. Maar helaas geen antwoord. Ik besloot maar wat te lezen in mijn reisgids om interessantje uitstapjes vast te leggen als Koen en Karel komen, want het is eindelijk bijna zover. Er is zoveel te doen en het is allemaal moeilijk te kiezen. Ik vertrok dus op pad om naar de toerische info te gaan om wat uitleg of suggesties te vragen. Maar dat was helaas gesloten deze namiddag. Maandag is het terug open. Dan maar een juice drinken terwijl ik nog wat verder lees in mijn Bradt gids dacht ik. Maar op weg naar daar, kwam ik iemand van de ICT tegen. Hij vroeg of ik eerst mee kwam met hem want hij had nog niet middag gegeten en daarna zou hij mee een fruitsap komen drinken. Ja waarom niet dacht ik. Maar zoals alles altijd samenvalt, stuurde Tesfay ineens terug dat hij aan het slapen was en mijn berichtje dus niet had gezien maar dat hij wel graag mee wou poolen. Ik vertelde de ICT man ( ik ken eigenlijk zijn naam niet) dat ik een afspraak had en ging naar het hotel. Maar natuurlijk geen Tesfay te zien, Ethiopiërs e. Gelukkig was Silke weer terug gearriveerd en speelde ik een poolgame met haar. Ook dit heb ik niet bij mijn wist je datjes verteld denk ik. Ongelooflijk hoeveel poolhuizen hier zijn. Op elke straat vind je er enkele! Ze spelen het hier heel anders als bij ons dus het was eerst moeilijk om te volgen, maar natuurlijk hadden we voldoende  toeschouwers die wezen naar waar we moesten spelen en uitlegde hoe we het moesten doen. Naderhand betaalde we voor één spel. Ze zei dat het vier birr was, ik dacht oh goedkoop 4 birr  (25 cent) per persoon, maar het was zelfs 4 birr per spel, ongeacht met hoeveel je speeltJ. Even later belde Tesfay dat hij onderweg was en ook Samuel (Ethiopische studiegenoot van Silke) en zijn vriend Jonathan waren onderweg. Na natuurlijk even wachten kwamen de twee vrienden aan  en begonnen we maar weer een spel zonder Tesfay, want hij moest plots lampen gaan vervangen. We speelde in 2 teams Samuel en Silke tegen mij en Jonathan. Helaas 2 – 1 voor Silke en SamuelJ. Maar het was heel leuk!

Vervolgens aten we met ons vier en Erik, die ondertussen ook gekomen was, in een leuk traditioneel restaurant. Ik paste vriendelijk, want ik was nog steeds voldaan van mijn Doro wet, en dronk gewoon een fris watertje. Na het avond eten wandelden we naar de juice bar en dronken we een lekkere juice met mango en annanassap. Het was weer zeer lekker! Enja dan zit de dag er al weer op, typ ik nog even mijn blog, waarna ik nu mijn bedje inkruip. Morgen wordt het een dagje May Leba wat betekent dat de wekker weer om 6.00 afloopt.

Zoen x

04-08-2012 om 20:59 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren geen blogje want ik heb een hele dag op de universiteit gezeten. In de namiddag was ik wel alleen want Gebeyehu kwam onverwacht niet meer opdagen. Maar zo braaf als ik was bleef ik fllink op de campus en werkte ik in het labo. Aangezien het gisteren vrijdag was, gingen we traditioneelgewijs naar Jordanos blue om te genieten van het vegetarisch buffet. Dat blijft hier mijn favoriete maaltijd! Silke was al terug van haar dorp dus we waren nog eens met 3. Nadat ik mijn buikje weer had rondgegeten met de lekkere worteltjes,  fijn gekruide patatjes, pasta en wat rijst en eigenlijk nog zoveel meer gingen Silke en ik iets drinken. Op de plaats waar ik altijd de staff bus pak om naar de universiteit te gaan is er een leuke bar. Het lijkt best Westers. De bar is niet langs de straat en bestaat ook niet uit kleine krukjes en tafeltjes, zoals er hier duizende te vinden zijn, maar het is een binnenkoer met gele plastieke stoelen, tafels en parasollen. Ook hingen er overal reclame borden van het plaatselijke bier en er hing een plasma scherm om naar de olympische spelen te kijken. Maar er was natuurlijk ook leuke Afrikaanse muziek op de achtergrond. Ook deze eigenaar was weer super vriendelijk. Ook al kon hij niet zo goed Engels toch probeerde hij een praatje met ons te maken! Hij vond onze namen heel moeilijk om uit te spreken dus hij besloot ons nieuwe namen te geven. Silke was voor hem Salam en ik ben Heleen (Wat eigenlijk heel europees is!). De meeste mensen hebben het eigenlijk moeilijk met mijn naam. De doffe ‘e’ kennen ze hier niet. Ze noemen mij dus  ‘Lotta’ of ‘Lotto’ en dan maken ze natuurlijk mopjes over ‘lotery’. Ook zijn naam was zeer moeilijk om uit te spreken voor ons en we gaven hem dus een Vlaamse naam dat wat op zijn uitspraak leek, namijk ‘Jeroen’.  We hadden allebei heel veel zin in sangria, we hadden (denken we) mensen vorige week zien drinken in de Kariboe, maar hier snapte ze niets van wat we vroegen. Ze hadden alleen bier, frisdrank of iets van vodka. Dan maar een sprite’je! Het was een gezellige avond en na een tijdje kregen we plots een kommetje met precies vreemde dikke graankorrels voor geschoteld. De opdienster kwam zeggen dat we dan van de barman hadden gekregen. Uiteindelijk bleken het gewoon pindanootjes te zijn met het velletje nog rond, maar het smaakte echt!

Deze morgen  liep de wekker weer vroeg af zodat ik een douchke kon pakken alvorens ik naar de universiteit vertrok. Natuurlijk vertrok ik weer wat eerder naar de bushalte om weer mijn dagelijks ‘shaitje’ te drinken. Daarna dacht ik nog wat tijd over te hebben en probeerde ik een cappuchino. Helaas was de bus uitzonderlijk vroeg waardoor mijn super lekkere (ja ik heb toch nog één slok kunnen drinken) cappuchino moest laten staan. Ik moest snel betalen en kon niet meer wachten op wisselgeld dus de mensen daar zullen blij geweest zijn met mijn enkele birrs fooi. Ik was gelukkig nog net op tijd voor de bus. In de voormiddag was er weer labo werk en rond een uur of 11 nodigde Gebeyehu mij uit om te komen lunchen bij zijn thuis. Aangezien we geen nieuwe stalen meer hebben, is er geen werk meer en kreeg ik de namiddag vrij.

Ik pakte samen de bus naar zijn thuis, waar de ‘injerra’ met ‘doro wet’ op mij stond te wachten. Doro betekent ‘kip’ in het Amharric. Doro wet houdt dus een stukje kip, een zeer pikant rood bruinig sausje en een gekookt ei in. Ik had het al enkele keren in een traditioneel restaurant gegeten, maar hier was het eigenlijk nog veel lekkerder! Zelfs de injerra begin ik steeds liever en liever te eten. Ik moet er wel meer aan denken om standaard een zakdoek in mijn broek te hebben zitten. Want van al die pikantje sausjea begint mijn neus altijd te lopen! Eigenlijk ideaal tegen een verstopte neus al dat eten hierJ. Ja mama, als ik terug in België ga je alles goed moeten kruiden denk ik, of ik ga het niet meer lustenJ. Het was ook grappig om zien, want ik kreeg één bord. En een ander bord was voor Gebeyu, zijn vrouw en hun kindje en ze voederde elkaar somsJ. Wat ik denk ik niet bij de wist je datjes heb verteld is dat ze enkel met hun rechterhand eten. Misschien heb ik zelfs niet verteld dat ze altijd met hun handen eten? Wel leuk, doet me wat aan bivak denkenJ! Maar ja mag dus niet je linkerhand gebruiken tijdens het eten. Ik vind dat soms best wel moeilijk. Want die kip is in ‘peuzelkipvorm’ dus niet simpel om met één hand stukjes kip van dat been te krijgenJ.

Na het lekkere eten was er natuurlijk nog een koffie ceremonie en keken we ondertussen naar de olympische spelen. Gebeyehu is echt fier dat Ethiopië zo een goede runners heeft! Ook het schattige dochtertje wou graag langs mij of op mijn schoot zitten. Maar helaas had ik net deze dag mijn camera niet opzak. Dus geen foto’s van mijn lekkere leuke lunch. Rond een uur of drie, en na een hevig regenbui, ging ik terug naar het Diana hotel. Ik pakte voor de eerste keer een ‘Bajaj’. Zo een blauw minibusje op drie wielen, die je hier overal ziet rondcrossen. Ik vond het toch best spannend. We zaten met drie, lichtjes geplat, op de achterbank en het voelt toch allemaal heel onstabiel aan! Ik had vooral schrik in debochten want ik heb al verhalen gehoord dat ze wel eens gemakkelijk kunnen omkantelen in een bocht. Ik hield dus telkens mijn hart vast wanneer we een bocht pakten, gelukkig had ik op mijn weg naar huis maar 2 grote bochtenJ. Maarja zo een minitaxitje voor 1 birr is natuurlijk geen geld en je moet het toch eens gedaan hebben als je hier zit!

Daarna had ik nog een late namiddag voor de boeg. Ik wou er van profiteren nu ik eens vrij had, maar wist niet goed wat doen. Silke was terug naar haar studiegebied en Erik wou graag nog wat schoolwerk afmaken. Ik stuurde naar Tesfay, die in de namiddag meestal even naar huis gaat, of hij zin had om met mij te gaan poolen of eens naar de market te gaan, want daar ben ik ook nog altijd niet geweest. Maar helaas geen antwoord. Ik besloot maar wat te lezen in mijn reisgids om interessantje uitstapjes vast te leggen als Koen en Karel komen, want het is eindelijk bijna zover. Er is zoveel te doen en het is allemaal moeilijk te kiezen. Ik vertrok dus op pad om naar de toerische info te gaan om wat uitleg of suggesties te vragen. Maar dat was helaas gesloten deze namiddag. Maandag is het terug open. Dan maar een juice drinken terwijl ik nog wat verder lees in mijn Bradt gids dacht ik. Maar op weg naar daar, kwam ik iemand van de ICT tegen. Hij vroeg of ik eerst mee kwam met hem want hij had nog niet middag gegeten en daarna zou hij mee een fruitsap komen drinken. Ja waarom niet dacht ik. Maar zoals alles altijd samenvalt, stuurde Tesfay ineens terug dat hij aan het slapen was en mijn berichtje dus niet had gezien maar dat hij wel graag mee wou poolen. Ik vertelde de ICT man ( ik ken eigenlijk zijn naam niet) dat ik een afspraak had en ging naar het hotel. Maar natuurlijk geen Tesfay te zien, Ethiopiërs e. Gelukkig was Silke weer terug gearriveerd en speelde ik een poolgame met haar. Ook dit heb ik niet bij mijn wist je datjes verteld denk ik. Ongelooflijk hoeveel poolhuizen hier zijn. Op elke straat vind je er enkele! Ze spelen het hier heel anders als bij ons dus het was eerst moeilijk om te volgen, maar natuurlijk hadden we voldoende  toeschouwers die wezen naar waar we moesten spelen en uitlegde hoe we het moesten doen. Naderhand betaalde we voor één spel. Ze zei dat het vier birr was, ik dacht oh goedkoop 4 birr  (25 cent) per persoon, maar het was zelfs 4 birr per spel, ongeacht met hoeveel je speeltJ. Even later belde Tesfay dat hij onderweg was en ook Samuel (Ethiopische studiegenoot van Silke) en zijn vriend Jonathan waren onderweg. Na natuurlijk even wachten kwamen de twee vrienden aan  en begonnen we maar weer een spel zonder Tesfay, want hij moest plots lampen gaan vervangen. We speelde in 2 teams Samuel en Silke tegen mij en Jonathan. Helaas 2 – 1 voor Silke en SamuelJ. Maar het was heel leuk!

Vervolgens aten we met ons vier en Erik, die ondertussen ook gekomen was, in een leuk traditioneel restaurant. Ik paste vriendelijk, want ik was nog steeds voldaan van mijn Doro wet, en dronk gewoon een fris watertje. Na het avond eten wandelden we naar de juice bar en dronken we een lekkere juice met mango en annanassap. Het was weer zeer lekker! Enja dan zit de dag er al weer op, typ ik nog even mijn blog, waarna ik nu mijn bedje inkruip. Morgen wordt het een dagje May Leba wat betekent dat de wekker weer om 6.00 afloopt.

Zoen x

04-08-2012 om 20:59 geschreven door Lotte Martens  

Trots kan ik vanuit Ethiopië meedelen dat de familie Martens weer een nieuwe aanwinst heeft. We hebben gisteren een nichtje bij gekregen! Dus welkom in de toffe familie Martens lieve kleine Ella! En dus ook via deze weg een dikke proficiat aan nonke Raf en tante Nele en aan de fiere zusjes Liesl en Tess.

Deze morgen liep de wekker af om 5.30. Ik had er een hele slechte nacht op zitten. Om één of andere reden was ik bang dat ik mij ging verslapen waardoor ik elk uur op de klok heb gezien. Gebeyehu wou stipt om 6.00 vertrekken dus ik snoezde deze keer niet en stond flink op om mij aan te kleden en mijn rugzak te maken! Natuurlijk nog geen auto van de CUD te zien om 6.00. Ze waren de stoelen aan het buiten zetten bij Classic café en ik overwoog nog even om toch snel een tasje ‘shai’ te gaan drinken. Maar toen dacht ik nee, ze gaan hier elk moment zijn. Ja ik blijf er steeds hoop op hebben! Maar om 6.17 kon ik eindelijk in de auto stappen. Het jammere is dat ik altijd alleen moet wachten waardoor  17 minuten soms wel een uur kan lijken! Toch had ik deze morgen wat bezienswaardigheden. In de  morgen wordt er veel gevoetbald op de straat omdat er dan zo goed als geen verkeer is. Ook zag ik werkende mensen met een shop wachtten op hun camion om naar de industrie te vertrekken. Verder zie je veel mensen met zakken op hun hoofd, ezel of soort marktwagentje met allerlei verhandelbare goederen.

Hoewel ik dikwijls mijn slaap verder zet in de auto, was ik plots niet meer zo moe en ik heb ik van het mooie landschap genoten. Dit tot we een 2 km (denk ik)  voor May Leba plots stopte aan de kant. Lap, platte band! Ik had dit nog nooit zelf meegemaakt. Hup dan maar een grote steen zoeken, achter de platte band leggen en de auto een beetje naar achter rijden zodat de platte band op de steen staat. Dan een soort pompmachine om de auto wat omhoog te zeggen, band losdraaien en nieuwe band eropdraaien en klaar is kees! Ik dacht dat het allemaal veel moeilijker zou , zijn maar vanaf nu kan ik het ook J! Je moet enkel wel veel kracht hebben om de schroeven los te krijgen en om ze daarna ook weer terug goed vast te draaien. Op een klein kwartiertje was het gefixt en konden we verder rijden! Aangekomen in May Leba verdeelde we het werk goed. Ik meette de vegetation cover met Emanuel en Gebeyehu herstelde met een 6-tal jongens de boundaries van de helft van de plots! Een hele klus! Het was er vandaag ook heel warm! De warmste dag die ik tot nu toe heb meegemaakt! Ik heb dan ook al een schoon kleurtje gekregen, met een kl ein rood tintje weliswaar! En schoon is ook relatief want enkel mijn armen (op t-shirt formaat) en mijn halsinsnijding kan bruinenJ. Ik was vandaag ook zeer blij met mijn mooi wit safarihoedje mamaJ!

Om 12.30 waren we klaar met de vegetation cover en ik stond al te popelen om naar huis te gaan. We moesten deze morgen zo vroeg vertrekken omdat de auto om 14.00 terug in Mekelle moest zijn. Ik keek dus uit naar mijn vrije namiddag. Maar om 13.30 nog altijd geen Gebeyehu te zien. Man man, hoe chill kunnen Afrikanen toch zijn. Daar geraak ik toch nooit aan gewoon! Tegen een uur of 14.00 konden we eindelijk vertrekken. Maar op weg zijn we super veel gestopt. We vertrokken met 4 man op de achterbank, 5 jongens in de bak van de jeep en 2 kippen (gelukkig van voor aan de benen van GebeyehuJ ). Nog geen 500 meter verder, stopten we weer om andere volk op de achterbank te krijgen en ander volk in de bak. Een paar kilometer weer hetzelfde. Ik snapter er niets vanJ. Maar ik liet het allemaal gebeuren en probeerde terug een dutje te doen want ik was zeer moe!

De hele namiddag vrij werd een late namiddag vrij, maar het was wel eens leuk. Ik ging naar Herom Juice om mijn eerste fruitsap te drinken! Ik vroeg de mix versie want ik kon niet kiezen. Ik dacht dat de mix versie een mengeling ( in laagjes) was van mango, advocado, appelsien en banaan in hield. Maar helaas was het enkel 1/3 mango met 2/3 advocado. De mango was heel lekker, maar de advocado kreeg ik echt niet naar binnen. Dat is echt niet mijn ding! Dat weet ik dan ook weer voor de volgende keer! Het is wel goed te onthouden want de mango was heel lekker! Het is wel heel dik dus je moet het gewoon uitlepelen, maar zo een groot glas voor maar een halve euro is toch geen geld e!

Daarna ging ik naar axum hotel en skypte ik met het thuisfront ( en tante Hilde die op bezoek wasJ) en met Annabel die terug is uit Costa Rica! Ook zag ik de foto’s van Ella, die de fiere meter al getrokken had en fijn naar mij heeft doorgestuurd. Merci mamaJ!

Om 18.00 uur had ik mijn eerste meeting in het axum hotel. Mijn co-promotor wou eens samen zitten met Daniel, Gebeyehu, het hoofd van het partement en 2 mensen van hydrologie (denk ik) om het Warep project, waar ze nu al 5 jaar mee bezig zijn, eens de overlopen en te bespreken. Het was heel interessant! Daarna wedr ik uitgenodigd voor een dinner in het axum hotel. Amai nog eens een iets of wat Westerse kaart. Ik at hier mijn eerte soepje en bestelde een mix grill. De mix grill hield in: een stukje peuzelkip, soort biefstuk en een visje. Het was heel lekker, maar veel te veel! Maar het heeft met echt gesmaakt! Het was ook gezellig tussen de mannen. Soms wel wat vervelend want ze babbelden veel over de olypische spelen bezig, maar ik ben totaal niet aan het volgen. Ook vroegen ze telkens wie goed is in België  en noemde ze veel namen, maar ik ken er niets van in tegenstelling tot mijn co-promotor.

Ondertussen is het alweer bijna 22.00u dus ik ga mij stilaan klaarmaken voor een hopelijk goede nachtrust! Morgen word ik weer om 8.00 op de unief verwacht dus moet ik toch weer om 7.00 opstaan!

Slaapwel x

02-08-2012 om 20:49 geschreven door Lotte Martens  

Deze morgen ging ik weer naar Classic Café voor mijn dagelijkse ‘shai’. Deze keer bestelde ik geen ei of een roerpotje met bonen en ajuin, maar een gewoon droog broodje. Maandag heb ik me een halve kilo bananen ingeslagen dus daar kon ik er perfect ééntje van opeten met een lekker broodje! Amai dat kan toch ook smaken. Ik nam nog maar pas een plaatsje op het minikrukje in en er begon alweer een man met mij te babbelen. Amai, de mensen zijn hier toch zo vriendelijk tegen een blanke! Toch wel erg als je weet dat het in België helemaal het omgekeerde is. De meeste bij ons zouden eerder een stapje achteruitzetten als ze een ‘zwarte’ zien, maar hier wilt iedereen met u praten en vraagt iedereen hoe het met u gaat! Rustig alleen op u gemak ontbijten kan je dus nietJ. De man met wie ik een gesprek begon was een travel agent. Hij kwam nog even ontbijten om daarna een papa en zoon uit Engeland op te halen in het Axum hotel. Ze vertrokken vandaag naar Lalibella. Hij heeft vroeger ook geografie gestudeerd, of toch iets in de aard, en werkte nu als reisgids. Hij had een chique cheep waarmee hij met de toeristen van plaats tot plaats rijdt. Vorig jaar had hij nog Belgen, hij noemde ze bij naam. Maar zo klein is België nu ook weer niet dat ik ze zou kennenJ!

Om nog even terug te komen op het feit dat iedereen hier zo weg is van een blanke. Het is niet bij te houden hoeveel je nageroepen wordt op straat. De oudere mensen vragen allemaal ‘Hello, how are you?’ terwijl de kinderen telkens roepen ‘Hello, what is your name?’. Na een maandje Ethiopië begin je dat soms toch wel wat beu te worden.  Maarja, dat hoort er nu éénmaal bij zekerJ! Opvallend is wel dat de mannen/jongens hier heel open zijn. Echt met meisjes/vrouwen heb ik nog geen gesprek gehad. En nee het is niet omdat ik een meisje ben. In het algemeen is dat zo.  Je ziet ook nooit vrouwen alleen ontbijten of tasje ‘shai’ of ‘buna’ drinken. Toch zijn ze hier wel goed geemancipeerd moet ik zeggen. Op de universiteit zijn verschillende vrouwen die een hoge functie hebben en ik heb ook al vrouwen in leger uniform gezien. Ook Gebeyehu bevestigde dat de vrouwen ook veel gaan uitwerken.

We hebben het vandaag ook nog over het ‘salaris’ gehad. Ik vroeg wat Gebeyehu van plan was als hij zijn doctoraat af heeft volgend jaar. Ik dacht dat hij misschien een job zou willen op de universiteit omdat ik vermoedde dat dat wel goed betaald zou zijn, maar dat wilde hij niet echt. Hij vindt het loon er te laag en zou graag in één of ander project van een NGO willen werken, want dat verdiende goed. Maar amai, hoe groot is die kloof! Als doctoraatstudent verdient hij nu 3300 birr per maand (ongeveer een 150 euro). Een professor op de universiteit zou maar maxium 5000 birr verdienen zei hij. Maar bij een NGO daarentegen zou je een salaris hebben van 30000 birr (1350 euro). Dat is toch niet goed! Die moeten hun prijzen toch aan het land aanpassen. Je zou hier miljardair zijn denk ik als je zoveel verdient!

Voor de rest deden we weer hetzelfde labowerk. Morgen gaan we weer naar May Leba, maar deze keer heeeel vroeg! Om 6.00 stipt zullen we  vertrekken, hoewel ik wel benieuwd ben hoe stipt ze gaan zijn. De auto moet om 14.00 terug zijn, dus we moeten op tijd vertrekken. Eerst wou hij om 5.00 vertrekken, maar 5 minuten later krabbelde hij toch terug, maar dat vind ik absoluut niet ergJ!

Ik ben eens benieuwd naar morgen! De eigenaar van een site(cropland gentle slope) werkt heel hard tegen. Wij hebben zijn ‘boundaries’ al enkele keren hersteld, maar hij vernietigt die elke keer opnieuw. Hierdoor zijn er door de harde regen van vorige week 2 trenches kapot gegaan, met’ lange’ (toch een 2 tot 3 uur) herstellingswerken als gevolg. Bij het maken bleef hij ook moeilijk doen en werkte hij veel tegen. Gebeyehu is het beu en heeft vandaag een brief geschreven die we morgen af gaan geven aan de lokal politie daar. Hij gaf een andere naam, maar die ben ik vergeten (maar het is ongeveer hetzelfde denk ik), ik ben eens benieuwd wat die gaan doen of zeggen….

Ale het is precies toch alweer een lange blog gewordenJ. Ik ga nog een aflevering friends kijken en dan maar op tijd slapen, want morgen loopt de wekker al weer veel te vroeg naar mijn goesting af!

Slaapwel x

01-08-2012 om 18:51 geschreven door Lotte Martens  

Zoals jullie deze week wel gemerkt hebben, gaat mijn blog niet meer elke dag geupdate worden. De maand juli zit er bijna op, het nieuwe is er af en mijn leven gaat hier gewoon verder met mijn dagelijks thesis werk. Ik wil jullie kostbare tijd niet verdoen door jullie elke dag hetzelfde te laten lezen!  Dus ik zal vanaf nu sporadisch nog wat van mij laten weten. Ik zal proberen om het toch met een tijdsspan van 3 à 4 dagen te doen zodat jullie weten dat nog alles zeer goed met me gaatJ!

Vandaag ging Gebeyehu weer naar May Leba en ik bleef op de universiteit om verder aan het labo te werken. Deze morgen wist ik nog niet of ik nu klaar moest staan voor mij te komen op halen ofdat ik alleen met de bus naar de universiteit moest gaan.  Ik ging dan maar een tasje ‘shai’ drinken, terwijl ik wachtte op wat info van Gebeyehu. Om 7.30 rinkelde mijn Ethiopische mobile phone met de boodschap dat ik alleen naar de universiteit kon gaan. Ik zou Gebeyehu pas zien rond een uur of 17.00. Oké, leuk dacht ik, ideaal om nu mijn kleren te gaan wassen, want niemand weet hoe laat ik op de universiteit aankom. Ik zat alweer zo goed als door al mijn kleren. May Leba doet er niet goed aan, wanneer het geregend heeft is alles zo vuil en bovendien kunnen de lange vermoeiende wandelingen wel eens voor zweetplekken zorgenJ! Ik ging dus terug naar het hotel! Daar hielp Tesfay mij met het water in de grote kommen te doen en begon ik aan mijn sopje! Het was een lekker warm weertje! Ik hing deze keer alles aan de eerste wasdraad zodat de poetsvrouw, wanneer ik weg ben, er niets meer voor kan hangen. Rond 8.30 zat het er weer op en liep ik naar de plaats waar de blauwe mini busjes vertrekken! Onderweg naar daar kwam ik de mensen van ICT tegen, deze zaten nog op hun gemak wat ‘shai’ en ‘buna’ te drinken. Die mannen zitten meer op café dan op hun bureau op de universiteit! Ze vroegen of ik er niet bij kwam zitten, maar ik paste vriendelijk want ik wou toch ook niet te laat aankomen op de universiteit. En het toeval wou, dat mijn co-promoter en Daniel ook net arriveerde toen ik het blauwe mini busje wou instappen! Ik was dus niet te enige die wat later was vandaagJ! Gelukkig zal het busje direct vol en vertrokken we na nog geen éne minuut wachten naar de main campus! Daar aangekomen deed ik mijn labo werk en las ik wat papers en chatte ik met KarelJ! Hun dagen in België beginnen eindelijk ook te korten! Vandaag komen Koen en Karel samen om te bespreken wie wat mee pakt, dus ik kon ook nog een lijstje mee geven, wat handig toch!

Eergisteren geraakte ik in mijn ‘stamcafé’ aan de praat met een Ethiopiër die hier een beetje verder op de bank werkt. Hij stelde veel vragen en ik antwoorde vriendelijk terug. Op het einde betaalde hij mijn ontbijt. Ik vond het een beetje vervelend, want dat moest hij helemaal niet doen! Maar ik moest het laten gebeuren. Hij vroeg mijn GSM  nummer om in de toekomst nog eens af te spreken, hij wou me veel laten zien en vertellen. Maar pff ik had er eigenijk niet zoveel zin in. Ik vertelde dat ik het momenteel heel druk heb, dus dat afspreken niet zo gemakkelijk zal zijn. Bovendien heb ik er ook niet zo veel behoefte aan en ik heb het echt wel druk. Maar hij zei dat het zeer onbeleefd van me zou zijn als ik niets meer zou laten horen. Goh, dat vond ik zo opdringerig gezegd. Wat een vervelende situatie. Alleen mee afspreken zag ik niet echt zitten dus ik besloot hem uit te nodigen voor het avond eten als Erik erbij is. Hij zou er na 10 minuten zijn. Maar na onze lekkere typische Ethiopische maaltijd was hij niet komen opdagen. Tjaja, geen probleem voor mij. Ik stuurde maar dat ik terug naar mijn hotel was en dat ik nog veel thesis werk had. Hij belde me onmiddellijk om hem wel tienduizend keer te excuseren. Ik moest hem morgen opnieuw opbellen als ik tijd  had. Deze middag belde hij zelf, maar ik pakte niet op. Ik stuurde achteraf dat ik mijn telefoon niet kan oppakken tijdens mijn labowerk. Een leugentje om bestwil? Het was wel spannend want deze middag kwam ik voor de eerste keer downtown. Ik wou mijn kleren binnen halen want tijdens het regenseizoen weet je maar nooit of het kan beginnnen te regenen in de namiddag of niet. Ik was zeer blij toen ik vernam dat ze deze keer helemaal droog waren. Enkel mijn sokken waren nog vochtig en één onderbroek was van de wasdraad gevallen en hangt dus terug vol zand. Tja die behoort alweer tot de volgende vuile wasJ. Ook kwam ik één sok te kort. De poetsvrouw, die op dat moment ook op het dak stond, deed teken dat het van het dak was gevallen.

Het was dus spannend om downtown te komen, want ik loop dan voorbij het werk van die man. Ik had schrik om hem te zien, maar dat gebeurde gelukkig niet! ’S Avonds besloot ik dan toch maar om hem nog eens te sturen en hem uit te nodigen voor het eten. Deze keer kwam hij wel opdagen. Hij is vriendelijk en bedoeld het allemaal goed, maar amai ik kan wel een pakje zagenJ. Bovendien versta ik hem heel slecht. Hij babbelt zeer binnensmond. Ik was blij dat Erik er was, zodat hij ook met hem kon babbelen. Hij wilt een beetje te vriendelijk zijn naar mijn goesting. Ik vroeg bijvoorbeeld een extra serviette om mijn neus, dat van al dat pikant eten soms wel begint te lopen, te snuiten. Oké één is genoeg. Maar nee toen ik zei dat het eten wat pikant was, moest de ober wel zeker 3 servietten brengen. Maar ik had die helemaal niet nodig. Ook betaalde hij weer ons eten. We mochten niet bijleggen! Bij het oversteken van de straat wou hij me een hand geven en zei dat ik voorzichtig moest zijn. Maar Hallo, ik ben ondertussen wel al 22 jaar en kan gerust wel alleen veilig de straat overstekenJ! Op weg naar het hotel nodigde hij ons uit om een tasje koffie of iets anders te gaan drinken. We paste vriendelijk en zeiden dat we nog veel werk hadden. Op zich een vriendelijk man, maar een beetje te opdringerig naar mijn goesting.  Ik hoop dat hij me vanaf nu niet meer elke dag gaat bellen!

Morgen zijn de stalen weer overndroog en kan ik weer veel meten en bijgevolg ook weer veel in excel typen. Donderdag gaan we terug naar Mekelle! Tot de volgende! x

31-07-2012 om 19:57 geschreven door Lotte Martens