De plannen zijn ondertussen weer lichtjes veranderd. Amai het reizen hier is toch niet altijd gemakkelijk. Je moet heel flexibel zijn en telkens alle mogelijkheden bekijken. Normaal zouden we gisteren kort axum bezoeken en vandaag de bus naar Debark (dorpje bij Simien mountains) pakken. Maar de weg blijkt super slecht,  moeilijk en ook super eng te zijn. Een Fransman die al veel gereisd heeft, vond de weg de moeilijkste, maar ook de tweede gevaarlijkste weg die hij ooit heeft gedaan. Zijn slechtste was in Afganistan. Aangezien ze deze week ook net begonnen zijn met werken aan de weg, is het nog moeilijker te bereiken. Alle mensen hier raadde ons dan ook aan om een 4X4 jeep te huren. Maar dit is gigantisch duur. Het zullen ook wel forengi prijzen zijn, maar 3 verschillende mensen zeiden dezelfde prijs: 450 dollar. Dit is echt te zot voor woorden!

Dus morgenvroeg pakken we weer de vlieger. We vliegen voof 40 euro naar Gondar om daar een bus te pakken naar Debir. Aangezien de vlieger vandaag al vol staat, gaan we dus morgen en konden we vandaag genieten van Axum. Het is hier verassend mooi! We hebben wel niet alles gedaan en deze keer zonder gids. Maar we konden er eens van genieten om eens iets op ons eigen te bezoeken!

We hebben al vele mooie foto’kes getrokken, maar het is hier zoeken naar internet, dus het zal pas voor na de Simien Mountains zijn. Binnen een week zullen jullie weer wat van ons horen! Maar alles gaat hier nog steeds super goed! Nu is het echt genieten van de vakantie.

Dikke zoen!  x

22-09-2012 om 14:38 geschreven door Lotte Martens  

Het is al weer even geleden dat we nog wat van ons lieten horen! Maar geen nieuws, is goed nieuws zeggen ze wel eens;)!

We zullen maar beginnen waar we vorige week geëindigd zijn. Dit was in Lalibella. Een mooi, rustig, klein, dorpje in een prachtig landschap. En ook een toeristische trekpleister omwille van de hand uitgegraven rock churches.

Zaterdag avond (laatste avond in Lalibella) aten we lokaal in het hotelletje naast het onze. Daar kwam plots een ‘forengi’ naar ons toegewandeld. Hij had gehoord dat wij de volgende dag met een minibusje naar Mekelle wouden gaan. En hij moest ook naar daar. Eerder die dag hadden we inderdaad een minibusje gehuurd. Dit was niet simpel en we werden in het zak gezet. We kwamen de manager van ons klein hotelletje tegen op straat en vroegen of hij een busje voor ons kon regelen. 2 minuten later, kwam er echter iemand naar ons toegewandeld om te zeggen dat de manager van ons hotel (abi) hem had gebeld en dat hij het zou doen voor 300 birr de man. Oke, mooie deal dachten wij, want het is wel een hele afstand! We gaven hem (gelukkig maar) 100 birr  als ‘reservering’. Enekel minuten later kwamen we Abi weer tegen en bedankten hem voor de snelle regeling! Maar wat bleek! Hij had helemaal nog niemand gebeld! Wij lieten hem het nummer zien en hij herkende het onmiddellijk. Blijkbaar een bekende man die nog al vaak toeristen afzet. We waren er echt niet goed van! Stom dat we er in getrapt waren.

Vervolgens ontmoette we weer andere mannen die ook een minibusje aanboden, voor 200 birr per persoon tot Woldia (half weg). Daar zou een ander mini busjes op ons wachten om verder naar Mekelle te gaan. Na even onderhandelen besloten we om het toch niet te doen, want Lotte had het gevoel dat we weer ‘forengiprijzen’ kregen.  

Oke, nu terug naar het verhaal met de Engelse man uit Londen (Danny) die naar ons toestapte. Blijkbaar dachten de mensen van het busje dat we het toch deden, want hij had tegen Danny gezegd dat we meegingen. Hij moest ook 200 birr betalen tot Woldia en zei dat het wel normale prijzen zijn. Uiteindelijk beslisten we om toch met hem mee tegaan. Al was het duurder, dan de grote normale bussen, het is altijd makkelijk om een ervaren reiziger (want dat was hij) mee te hebben. Ook zouden we met de minibusjes rond 2uur al aankomen, terwijl het met de grote bussen zeker later dan 20.00 zou zijn. Danny fixte dat wij samen met hem rond 4uur opgepikt werden.

’s Avond gingen we nog ene drinken met Danny. Amai, het moet echt een rijke stinkerd zijn! Hij was al meer dan 20 jaar op pensioen, terwijl wij hem nog maar eind 50, begin 60 schatten. Toen Lotte vroeg: ‘In welke landen in Afrika ben je al geweest’, zei hij: ‘Ik kan beter zeggen in welke niet’. Hij was gewoon weg nog niet in Eritrea, Somalië en in nog een ander land niet geweest. Zotjes! Ethiopië had hij 20 jaar geleden ook bezocht en hij vond dat er weinig veranderd was. Dat vond ik wel vreemd. 4 oktober keert hij weer naar Londen om dan na een week weer voor een paar maanden naar de philipijnen te reizen. Hij is maar 1 tot 2 maanden per jaar in Londen voor de rest reist hij…

Uiteindelijk gingen we op tijd slapen, want morgen zouden we zeer vroeg vertrekken. Lotte had al een hele tijd jeuk. Wanneer ze haar pyama aandeed zag ze dat heel haar been vol met beten stond. Gelukkig hebben we goeie zalf van de apothekeres Tine bij;). Het waren veel te veel en te grote beten om van een mug te zijn. Aangezien ze allemaal dicht bijeen stonden dachten we aan een spin, maar we zagen er geen. Ochja het zal wel over gaan.

Toen we de koffers aan het maken waren, zagen we plots een salamander op onze kamer. Karel probeerde hem buiten te zetten, maar we weten niet of het gelukt is. Want hij was plots verdwenen en wij wisten niet waar. Maar toen zag Karel ineens een grote vieze zwarte spin. Hij pakte al zijn moed bijeen om hem dood te kloppen, na een verdoving met onze held ‘Pistal’ (anti-insectide). Oh bah waarschijnlijk is het die spin geweest die in Lotte haar zwarte broek zat, want dat zou al die vieze beten wel kunnen verklaren. Bah dat gedacht was echt vies! Maarja gelukkig was hij dood en wij kropen veilig onder ons muskietennetje!

De volgende dag gingen we met de minibusjes naar Mekelle. Aan de ene kant jammer dat we zo vroeg vertrokken, want het was nog pikkedonker om 4uur ’s morgens en het uitzicht van Lalibella naar Woldia moet naar het schijnt super zijn. Maarja niets aan te doen. Na 2 keer te moeten verwisselen van busjes kwamen we rond 14.00 al aan in Mekelle. Alles was gelukkig goed verlopen. En fijn om weer in een vertrouwde omgeving terug te zijn! Wij waren niet alleen blij, ook Tesfay was blij om ons terug te zien.

Maandag sliepen we wat uit (want zulke busreizen zijn best wel vermoeiend), waste we onze kleren, aten we op ons gemak en gingen na de middag naar de universiteit om Gebeyehu te helpen.

Dinsdag gingen we weer naar May Leba om de metingen te doen waarvoor Lotte eigenlijk terug kwam. Fijn dat Karel erbij was om te helpen. Ook Gebeyhu kon dit wel appriciëren denk ik! Alles verliep vlotjes! We dachten dat het 3 dagen in beslag zou nemen, maar het zag er naar uit dat het al op 2 dagen klaar zou zijn. We moesten wel de methode om de sediment depositie e meten achter de stonebunds wel aanpassen omdat we geen verschil zagen tussen de oorspronkelijke bodeM en het afgezet materiaal. Deze methode is wel minder accuraat, maar ik hoop dat het toch goede resultaten geeft!

Woensdag waren wij weer om 6 uur op om nog een laatste dagje in May leba te spenderen. Tot we plots telefoon kregen van Gebeyehu dat hij ziek was en we dus niet gingen. We gingen dan maar met ons 2 naar de unief om nog het laatste labo werk te regelen. Er stonden nog stalen die gefilterd moesten worden, de soil moisture moest opnieuw gemeten worden en we wouden starten met de natte zeving. Alles kregen we gedaan, enkel voor de natte zeving waren er weer problemen met het labo. Niemand wist wat de zeef was. Uiteindelijk toch gevonden en toen mochten we hem niet gebruiken. De zeef is enkel voor de droge zeving. Maar waar de zeef was voor de natte zeving, wist niemand natuurlijk. We belde naar Gebeyehu en hij zou het gelukkig de komende dagen nog doen.

We dronken nog een lekker thee’tje en een kofie’tje terwijl we samen de gegevens van het veldwerk van dinsdag in excel zette. Rond 10.30 waren we al klaar met alles. Maar wat bleek nuJ. We waren ons geld vergeten, en het laatste geld hadden we opgedaan aan onze drankjesJ. Onze chauffeur van het project was al weg, en voor de gratis bussen moesten we nog een dikke 2 uur wachtten. Gelukkig kende Lotte, Ruben (een vriend van Gebeyehu die op het kantoor naast het onze zit). We mochten van hem 10 birr lenen en konden dus met de minibusjes downtown gaan. Wat waren we blij!

In de namiddag kochten we al onze inkopen al voor in de Sieman mountains.  Gelukkig zijn we Kiwan en Sarah tegen gekomen in Lalibella. Zij waren al gaan rondreizen in de Siemen mountains en hebben ons veel kunnen vertellen. Amai wij zouden totaal niet voorbereid zijn geweest als we hun niet waren tegen gekomen! Wij zelf hadden gedacht dat we voedsel en water terplekke in kleine dorpjes daar zouden kunnen kopen, maar dit blijkt niet het geval te zijn. Er is echt niets, maar dan ook niets te vinden. Water moet je van de rivier pakken en eten moet je op voorhand kopen en meepakken.

Zij hadden dan ook lekkere pasta zakjes van knorr gekocht in België om mee te nemen. Ze hadden er nog 7 over, alsook druppeltjes om de bacteriën in het water te doden. Gelukkig hebben we dit nog van hun overgekocht. Aangezien we 5 dagen gaan rondreizen is dit niet genoeg en kochten we al veel blikvoeder (bonen in tomaten saus, rijst, ananas in blik, zwamworstjes,..)  Daarna deden we nog wat terassjes en genoten we van een bolletje ijs en het internet in het axum hotel! Ook kocht Lotte nog 2 bloesjes!

Vandaag, was het alweer de laatste dag in Mekelle en zit Lotte haar tijd er nu echt definitief op! Een raar gevoel, maar toch ook blij dat we nu nog echt 12 dagen vakantie kunnen nemen om daarna terug fijn naar België  te keren!

Gebeyehu was gelukkig terug de oude en we gingen naar May Leba om onze metingen te beëindigen. Alles ging weer vlotjes vandaag en ook het zonnetje scheen weer vollebak! Rond 13.00 waren we klaar met wat we moesten doen. Aangezien er nog wat tijd over was, klommen op de sandstone klif om een mooi overzicht van May Leba te zien. En om natuurlijk mooie foto’s van Lotte haar catchment te trekken. Karel heeft ontdenkt dat hij een super coole functie op zijn camera heeft, dus we konden prachtige panorama’s trekken!

En zo zit de dag er weer snel op! Straks is het weer tijd om de koffer te maken. Maar eerst gaan we nog eens poolen en natuurlijk als afsluiter naar de Karibu (hamburger restaurant). Morgen zullen we om 6.00 weer met de bus naar axum vertrekken. In de namiddag hopen we axum te gaan bezoeken om de dag erna weer verder daar Debark (stadje juist voor Simien mountains) te gaan. De afstand is niet zo ver, maar de weg is naar het schijnt super kronkeling. Dus je moet tellen op gemiddeld 20 km per uur. Het worden weer zware dagen dusJ. Gebeyehu vertelde vandaag nog, dat we het moeilijkste stuk doen voor chauffeurs. Ik hoop maar dat we veilig aankomen…

Misschien dat we nog iets in Debark kunnen posten en anders zal het tot volgende week zijn! Wij zullen 5 dagen zonder netwerk, internet en electricieit in de bergen zitten!

Heel veel groetjes en een dikke kus!

Karel & Lotte

20-09-2012 om 20:36 geschreven door Lotte Martens