Ja hoor Ethiopië is nog altijd in rouw. Het wordt precies als maar feller en feller. Op de universiteit is een rouwhoekje gemaakt met een ingekaarde foto, groot spandoek en allelei kleine foto’tjes van de eerste minister. Er ligt een rouwboek waar de mensen iets in kunnen schrijven. Ook staat de tv ganse dagen op om naar nog meer foto’s en vooral naar veel wenende mensen te kijken! De laatste 2 dagen waren er ‘s avonds herdenkingen bij het war monument in Mekelle. Achteraf zie je heel veel mensen met kaarsjes en foto’s door de straten passeren. Ook hangen er overal kleine foto’tjes in de bajajs en de bussen.

Gisteren avond vertrok er vanuit de universiteit een hele stoet bussen met ethiopische vlaggen en grote posters naar het war monument. Ik kon gelukkig met onze privé jeep naar huis. Wanneer ik aan kwam aan mijn pension kwam de stoet voorbij. Indrukwekkend om te zien, ik spurtte naar boven om mijn camera te pakken en het vanuit mijn hotelkamertje te filmen. Helaas vond ik niet direct mijn camera en was ik te laat!

Toch blijft heel dit gebeuren een beetje vreemd en soms ook heel vervelend voor mij. Herinner je dat ik op mijn vorige blog zei, ‘Gebeyehu heeft de sleutels dus ik verwacht dat hij morgen eindelijk wel zal komen’. Helaas. Ik stond een kwartier te wachten, probeerde 5 keer te bellen maar geen Gebeyehu te zien of te horen. Gelukkig had ik nog een sleutel van een ander labo en begon daar maar te werken. Het is veel en ook best saai werk om alleen te doen, ik was echt een beetje slecht gezind. Vooral omdat ik niet wist waar hij was. Het is toch niet zo moeilijk om gewoon iets van je te laten weten? Als hij niet komt, geen probeem, maar dan wil ik dat gewoon op tijd weten en de sleutels hebben. Nu wachtte ik voor niets en kon niet eens op mijn bureau binnen.

Blijkbaar was hij naar de mis en na mijn iets of wat slechtgezind maar toch vriendelijk berichtje is hij rond 11.00 dan toch gekomen. In de namiddag was hij wel weer afwezig, maar dat had hij gelukkig op voorhand gemeld. Ook kwam gisteren hij enkel in de voormiddag opdagen. Tja, ik probeer zo goed mogelijk door te werken zodat ik nog steeds tegen 7 september kan stoppen met mijn onderzoek.

Donderdagavond ging ik nog iets drinken met de 2 Italianen en de Duits om afscheid te nemen van Joe. Gisteren werkte ik een hele dag in het labo en ging ’s avonds injerra eten met Silke, Erik en Samuel. Vervolgens gingen Samuel, Silke en ik nog een juice drinken. We babbelden even over een aantal Ethiopische zaken. Interessant om te horen hoe een’ local’ over bepaalde zaken denkt. Zo vond ik dus mijn eerste persoon (Samuel) die de eerste minister niet leuk vondJ. Wie had dat gedacht in dit landJ? Ook babbelden we over homo’s. Dat is hier absoluut taboe! Samuel die zijn master in België doet, vindt het dan ook heel onbegrijpelijk dat een homo eerste minister in België kan zijn! Moest een vriend tegen hem zeggen dat hij homo is, dan zou hij geen vriend meer met hem kunnen zijn!

Vandaag vertrok ik weer vroeg, maar toch na 20 minuten wachten op de auto, naar May leba. Samen met Emanuel  nam ik foto’s van de vegetation cover. We waren rond 12.30 al klaar  dus mocht ik thee gaan drinken in Samuel’s huisje. Dat smaakte na het lange wandelen. Vervolgens werden Gebeyehu, mudhin (die ondertussen ook klaar waren met het nemen van de soil moisture samples), Emanuel en ik uitgenodigd in het huis van de priester. Daar stond de koffie ceremonie weer voor ons klaar. Ook kregen we injerra met egg silci. Lekker! Ondertussen liet Gebeyehu fier enkele foto’s en filmpjes van zijn dochtertje zien. Heel schattig! Hij zal haar missen als hij vanaf 1 oktober 10 maanden in België zal verblijven. Ook liet hij foto’s zien van zijn vrouw op het feest (wat normaal woensdag was) van vorig jaar. Amai zo chique dat die vrouwen gekleed zijn en allemaal gouden kralen in hun haar. Echt jammer dat ik dit heb moeten missen!

Tegen 16.00 waren we terug en gingen we niet meer naar de universiteit. Het doet eens deugd om zo vroeg te kunnen stoppen!

Oke blijkbaar was er vandaag een bajajstoet ter herdenking van de eerste minister. Ik hoorde net allerlei lawaai op de straat en ging eens kijken. Er waren honderden bajaj’s te zien! Deze keer heb ik het wel kunnen filmen en fotograferenJ! Dus vanaf morgen op facebookJ!

Tot de volgende x

25-08-2012 om 17:01 geschreven door Lotte Martens  

Vandaag was nog steeds iedereen in rouw. Opvallend minder mensen op de bus naar de universiteit en ook op de campus zelf. Deze morgen werkte ik alleen in het labo, want er was ook geen Gebeyehu te bespeuren. Ik was eerst wel een beetje slecht gezind. Gisteren namiddag was hij al niet komen helpen in het labo en vandaag weer niet en er was net zoveel te doen. Gelukkig had ik gisteren wel nog hulp van 2 master studenten gekregen, maar dat ging toch allemaal veel trager dus ik was pas om 19.00u thuis. Maarja ik telefoneerde hem niet, liet hem ook rouwen en werkte zelf alleen goed door! In de namiddag had ik hem niet verwacht, maar toen is hij wel komen opdagen. Ik was blij en we werkten samen in het lab.

Deze  nacht heb ik trouwens ook nog eens zalig goed geslapen! Het was muistil op straat. Geen muziek dat mij wakker hield. Toch één lichtpuntje bij dit slechte nieuwsJ. Ja toch echt ongelooflijk hoe de mensen hier mee bezig zijn. Nog altijd rouwmuziek op de radio en televisie. Gebeyehu zei dat de mensen nog wel een week kunnen rouwen. Hopelijk hij niet, want ik wil ons werk wel wat vooruit zien gaanJ. Maar de prime minister heeft inderdaad veel betekend voor het land en vooral voor deze streek. Hij was namelijk van hier. Toch ongelooflijk om te zien ook hoe fel de regering hier alles onder ‘controle’ wilt houden. Alle buitenlandse artikels over zijn dood of met de kleinste kritiek worden hier geblokkeerd. Ik kan ze wel lezen omdat Erik heeft kunnen regelen dat ik er toegang tot heb. Maar dat vind ik toch allemaal communistisch en een minpunt van dit land. Niemand weet ook aan wat hij precies gestorven is. Sommige denken zelfs dat hij vergiftigd is geweest of dat hij eigenlijk al 2 maanden dood was aangezien hij voor lange tijd niet meer gezien werd. Ik snap niet waarom ze niet éénduidige en juiste informatie geven. Nu heeft de vice premier al reeds zijn plaats overgenomen, de mensen mogen niet meer opnieuw stemmen. Er zijn slechts verkiezingen om de 5 jaar, dus nu mogen ze binnen 2 jaar weer opnieuw gaan stemmen. Tot dan neemt de vice premier de taak van eerste minister over. Dit is eigenlijk de belangrijkste man in het land. Ze hebben ook wel een president, maar die heeft eigenlijk zo goed als niets te zeggen. Een beetje zoals onze koning eigenlijk.

Het jammere aan heel het gebeuren is dat het grote festival/feest vandaag werd afgeblazen. Geen festiviteiten in de stad te bespeuren vandaag. Toch waren sommige kleine meisjes mooi opgekleed. Echt heel jammer, want Gebeyehu zei dat het altijd echt de moeite is om te zien. Maarja niet alles kan zoals gepland lopen zeker? De mensen hier zouden zeggen, dit is de beslissing van God…

Des ondanks was het weer een leuke avond. Ik werd uitgenodigd bij het diverse groepje Europeanen om te gaan dineren. Ze zouden zelf koken. Erik mocht met me mee komen dus we namen samen een bajaj naar het mooie grote huis. Amai het rook er heel lekker! En dat was het ook! De Amerikaan had gekookt en het was echt goed. Eerst kregen we lookbroodjes met een tomaatje. Vervolgens koude patatjes met tonijn en tomaat. Als hoofdsmaaltijd een ovenschotel met gekookte lekker gekruide patatjes met worteljes, tomaatjes en pepers. En als dessert fruitsapsla gemaakt van banaan en appelsien. Ik had nog 3 côte d’or chocolaatjes liggen uit de doos van Koen en Karel en had het mee gebracht voor hen. Ze waren er heel blij mee!

Het is echt een fijne maar speciale groep. Echt internationale mensen. Aangezien veel mensen zich afvroegen wat ze allemaal doen: hier zijn de functies. De Amerikaan (26) is nog een student. Hij studeert iets van gezondheid in de samenleving (lange Engelse titel). Hij heeft zijn eerste master is Spanje gedaan en gaat nu het eerste semester naar Kopenhagen. Het tweede semester komt hij waarschijnlijk terug in Ethiopië doen. De Duitser (23 jaar) studeert iets in de economie en heeft een vriendin  uit Canada. Het Franse meisje (29 jaar) werkt bij het rode kruis en blijft hier 1,5 jaar. Hij heeft een vriend uit de VS. Om het anderhalf/ twee jaar verblijven zij in een ander land. Dat moet je toch ook maar kunnen e?! Zij heeft ons deze avond naar huis gedaan met de chique 4*4 jeep van het rode kruis met de grote antenne waarmee zij hier rondrijdt. Het verwonderlijke (vond ik) was dat ze rechten gestudeerd heeft. Blijkbaar maakt het niet uit welk diploma je hebt, je moet alleen 3 talen kunnen spreken. Ten slotte waren er nog 2 Italianen, afkomstig van Sardinië, maar ze wonen nu in Rome. Zij doen iets in de landbouw en zijn nu bezig met een project om hier appelbomen te planten. Het is een koppel waarvan de jongen 30 jaar oud is en het meisje weet ik eigenlijk niet. Zij zijn hier slechts voor 2 weken. Katrijn (Engels meisjes) is vandaag naar Addis Abeba gevlogen om haar vriend te gaan ophalen. Hij komt haar voor één maand bezoeken. Zij zelf verblijft hier voor een half jaar en werkt hier voor een grote ngo. Tenslotte is er normaal ook nog een andere Italiaan bij, maar hij is vandaag naar Duitsland gevlogen om zijn vriendin, die afkomstig is van Duistland, te gaan bezoeken voor 2 weken waarna ze naar hier komen om hier te wonen. Ja je ziet, heel divers dus!

Morgen gaan we samen iets eten en afscheid nemen van Joe (Amerikaan) die vrijdag naar Kopenhagen vertrekt. Fijn dat ik deze mensen heb leren kennen en dat ze zo openstaan en vriendelijk zijn tegen iedereen!

Morgen werk ik weer in het lab en deze keer hopelijk met Gebeyehu. Maar aangezien hij vandaag de sleutel heeft bijgehouden verwacht ik ook wel dat hij zal komen!

Nu nog een aflevering friends kijken en dan slapen want morgen loopt de wekker weer om 6.30 af.

x

22-08-2012 om 21:08 geschreven door Lotte Martens  

Deze blog bevat weer de laatste twee dagen. Maar eens moet ik even iets belangrijks meedelen: Ik ben vandaag op de kop half weg! Mijn ene gevoel zegt: Joepie! Terug lekker goed eten, terug familie en vrienden zien, terug naar Leuven, terug iets of wat meer luxieuzere dingen doen,… Maar aan de andere kant toch ook jammer. Het is echt een onvergetelijke ervaring! Ik ga er dus nog zeker heel hard van genieten! Ik merk wel dat mijn dagen hier in Mekelle beginnen te korten. Er is plots precies zo veel te doen op het veld en in het labo. Maar ik hoop dat ik aan mijn planning kan voldoen en alles afkrijg voor 7 september! But: We’ll see!

Gisteren werkte ik zoals vele andere dagen weer op de universiteit. Dit wil dus zeggen labo werk en data ingeven in excel. Je merkt ook echt aan het weer dat het regenseizoen stilaan aan zijn einde komt. Overdag is het al pakken warmer en de regen kan ook al eens een dagje uitblijven. Aangezien niet elke dag even interessant kan, heb ik over gisteren weinig te zeggen. 

Gisteren zijn we (Erik, Silke en ik) nog eens traditioneel gaan eten. Silke en ik aten injerra met linzen. Linzen: ik kende het eigenlijk niet, maar Silke heeft het me leren eten en ik vind het best lekker! Ik zocht er gisteren wat informatie over op, op internet en het blijkt heel gezond te zijn! En hoewel de meeste denken dat het een groente is, behoort het tot de familie van de zetmelen. Dus gisteren bestond ons avondmaal eigenlijk uit zetmeel (injerra) met zetmeel (linzen). Heel varieerend J, maar het smaakte!

Na ons avondeten liepen Silke en ik over de market. Eigenlijk valt het wat tegen. Er zijn heel veel kleren en schoenen te vinden, maar bitter weinig lokale producten en etenswaren, wat we wel heel jammer vonden! Vervolgens dronken we een juice met papaja. Ik heb dat eigenlijk nog nooit gedronken of gegeten denk ik. We waren er beide niet echt weg van.  Daarna gingen we samen naar de Karibu want ons nieuw Europees (+ Amerikaan) groepje had ons uitgenodigd om iets te komen drinken. Het was weer gezellig! En  het moest lukken dat zij vorige week ook kennis hebben gemaakt met de manager (die Karel zo goed geholpen heeft met zijn verloren bagage) van Ethiopian airlines. De man is er even bij komen zitten en heeft ons allemaal getracteerd op een schotje. Hij kende me nog van met Karel zijn bagage.

Vandaag was het triestige dag voor Ethiopië. De eerste minister, die iederreen hier duidelijk heel graag had, is overleden zoals jullie ongetwijfeld ook wel gehoord hebben. Straf wel dat het nieuws zo traag doorsijpelt hier, want eigenlijk was hij gisteren avond om 22.00 al gestorven. Toen we deze morgen om 6.30 vertrokken wist niemand er iets van. Aangekomen op het terrein, moest Gebeyehu een aantal papperassen in orde brengen en Emanuel en ik begonnen aan de vegetatie cover. Tot er plots iemand kwam aangelopen. We moesten onmiddellijk stoppen. Ale, waarom? We zijn nog maar een half uur bezig, waarom moeten we nu plots stoppen vroeg ik? Toen kreeg ik het verhaal te horen.. Amai Emanuel leek echt van slag en op weg naar de auto zei hij geen woord. We vertrokken dus terug naar May leba want het is een rouwdag voor Ethiopië zei Gebeyehu. En inderdaad, de radio die altijd leuke, goedgezinde Ethiopische muziek afspeelt, speelde nu heel serene rustige muziek af. Op zich ook wel mooi. Het had wel iets en je voelde de rouw. Het was mijn stilste rit naar Mekelle tot nu toe. Ik verwachtte dat Mekkele stil en rustig ging zijn, maar op zich ging toch iedereen zijn eigen gangetje. Vanuit de auto merkte je niet dat er iets was. Maar wanneer je rondwandelt, hoor je overal de radio op iedereen zijn gsm spelen met daarop de serene muziek met hier en daar een toespraak uit het verleden van de eerste minister. Deze middag at ik downtown en heel het restaurant zat boemvol, allemaal voor de tv. Daar speelde ze dezelfde rustige, mooie, zachte muziek af terwijl ze foto’s van hem toonde. Ik verwachtte dat ik in de namiddag vrij zou hebben, aangezien we niet mochten werken in May leba, maar toch gingen we naar de unief om in het labo te werken. Het werd uiteindelijk nog een lange dag want om 7u was ik pas thuis.  Ook hier in miin hotel zit iedereen voor de tv volgens mij, die overal best luid staat! De mensen zijn er echt van aangedaan.

Morgen is het einde van de Orthodoxe vasten en dan zou er een groot feest zijn. De meisjes en vrouwen maken zich op om te dansen op straat om zo geld in te zamelen. Ik ben eens benieuwd hoe het gaat zijn, want ik heb er al veel overgehoord. Al weet ik niet of het morgen zo uitbundig gaat zijn omdat de minister gestorven is. Ik heb in ieder geval al geld ingewisseld bij Tesfay in kleinere birrs om morgen te kunnen geven. Ik kijk er naar uit!

21-08-2012 om 20:46 geschreven door Lotte Martens