Het was een lange,maar mooie rit. Hier even een korte samenvatting van het verloop.

’S Morgens om 5.00 vertrokken Silke en ik, gepakt en gezakt richting het busstation in Mekelle. Maar eerst nog even afscheid nemen van Tesfay. Tesfay was natuurlijk met ons mee opgestaan om ons uit te wuiven en een bajaj voor ons aan te spreken. Met de zware koffers was het immers niet mogelijk om naar het busstation te wandelen.

Aangekomen daar, verlief alles vlot. We hadden de dag ervoor de tickets al gekregen van de man van de tourist office. We vonden al snel onze bus. Daar moesten we onze koffers op het dak laten brengen. Per koffer moet je 10 birr fooi geven want de mensen dragen je koffer, zoals alles hier, op hun nek of schouder om dan via een smal laddertje de bus op de klimmen. Mooi om zien. Achteraf wordt alles met een blauw plastiek zeil goed vastgekomen, zoals de typische Arikaanse bussen hierJ.

Gere (man van tourist office) had ons een plaatsje op de eerste rij gefixt zodat we zeker kunnen genieten van het landschap zei hij. We hadden echt geluk moet onze plaats,want zo hadden we ook meer beenruimte dan de rest. De busrit verliep dus goed, maar het was wel lang stil zitten. We vertrokken om  6.00, maakte om 10.00 een eerste stop om langs de weg om te kunnen gaan plassen. Vervolgens een stop rond 11.30 om zowel te ontbijten als te lunchen. 20 minuten kregen we dus we aten de typische injerra met shiro. Dit is altijd snel klaar. Daarna reden we weer verder tot een uur of 16.00 zodat de bus kon tanken en wij onze benen nog eens konden strekken. En daarna reden we verder naar een dorpje waar we een overnachting moesten zoeken. Normaal gezien kom je altijd rond 18.00 daar aan, maar onze  bus reed onzettend traag dus wij kwamen pas om 20.00u aan.

Aangezien het bijna nieuwjaar is en alle mensen familie gaan bezoeken, zijn er extra bussen ingelast. Maar dat wil ook zeggen, meer bussen die in dat dorpje gestopt waren. We waren echter laat daar, dus eens slaapplaats zoeken werd een heel avontuur. Alle hotels lagen immers vol. We liepen van het ene naar het andere hotel, maar telkens was het ‘full’. Gelukkig en toevallig was er net een kameraad van Gere die bij ons op de bus naar addis zat. Hij was een reisleider in de Dannakil, maar ging nu naar harrar om daar met zijn zus nieuwjaar te vieren. We hebben veel aan hem gehad want hij probeerde voor ons kamers te regelen. Maar helaas rond 21.00 nog steeds geen kamer gevonden en het leek er naar uit dat we niks gingen vinden. Hij heeft uiteindelijk een huisje voor ons geregeld. Zoals in de meeste huisjes, staat er één bed in de living. Silke en ik mochten in het bed slapen, en Micky (de vriend van Gere) kreeg een matras op de grond in de living. Ja het was beter dan niets en het heeft ook wel iets  om eens in een mini lemen huisje te slapen.

We aten eerst iets want we hadden grote honger, ja weer injerra. Eigenlijk hadden we beide veel zin in pasta, maar daar was het al te laat voor. Uiteindelijk belandde we om 22.30 in ons bedje voor een korte nacht. We hoorde precies wel vreemde geluiden boven ons en veel geritsel, maar we hoopten dat dit allemaal boven ons of buiten wasJ. De structuur van de huizen zijn hier echter ook heel vreemd. Je moest eerst een smal donker patje volgen weg van de hoofstraat en daar kom je ineens in een ‘complex’ te recht. Allemaal mini betonnen straatjes met huisjes en daar één klein deurtje van was het onze. Op zich goed gezien van die man. We moesten voor ons 3 samen 120 birr betalen. Dus een mooi inkomen voor de familie en wij waren blij dat we toch voor enkele  uurtjes konden plat liggen.

Het was echter een korte nacht want om 4.00 moesten we terug op de bus zitten om verder naar Addis te vertrekken.

Gelukkig hadden we wat gerst gekocht, dat verkopen ze hier trouwens allemaal los en komen in de bus langs. Dus we aten dat als ontbijt.

Naar mate we meer naar addis reden kwamen we meer Moslim dorpjes tegen. In bepaalde dorpjen droegen de vrouwen zelfs een burka. Dat geeft echt een vreemde , enge kille sfeer vind ik. Ook naarmate we meer naar het zuiden reden, en dus meer naar de evenaar, werd het landschap ook meer tropisch. Mooi om zien. Meer en grotere planten en meer fruitbomen.

Rond 7.00 kwamen we aan in addis waarin we nog een uur rondreden, mensen afzette, de weg baande door het drukke verkeer, uitkeken naar mini winkeltjes, drukke straten om dan rond 8.00 aan de komen aan het busstation in Addis. Wat een chaotische drukke boel. Ik zou niet kunnen zeggen hoeveel mensen daar rondliepen, maar het was ontzettend veel!

In addis kochtte we ons ticket naar Awassa en wachtte we een dik uur op de bus. Door het drukke verkeer was onze bus er nog niet en moesten we even wachten. Maar rond half 10 konden we onze reis weer verder zetten naar Awassa. Spannend, binnen enkele uren zou ik de jongens terug zien!

Nu zaten we niet van voor, maar helemaal op de achters rij. Minder beenruimte wel, maar de zetels waren zachter dan in de vorige bus vond ik. We dachten rond 2.00 aan te komen, maar dit liep natuurlijk weer grandioos uit. Wat onze bussen hadden, geen idee, maar ze waren telkens veel trager dan normaal. Ook hier hadden we gelukkig een vriendelijke jongen gevonden die naar Awassa moest en ons wou helpen. Silke en mijn GSM waren natuurlijk plat en we konden niemand bereiken. We mochten dan af en toe zijn GSM lenen om Karel en de vriend van Silke (Ambai) op de hoogte te brengen.

Rond 14.00  maakte we nog een lunch stop. We hadden best grote honger en wouden injerra bestellen, maar de jongen zei dat ze dat er niet hadden. Maar na 5 minuten zagen we ze de injerra rondbrengen, we konden er niet aan uit. Achteraf bleek dat hij het ons niet wou geven omdat hij dacht dat we er ziek van zouden worden. Maar we zitten hier al 2 maand, we hebben al verschillende keren koude dingen gegeten en we zijn nooit ziek geworden. Maar lief dat hij zou bezorgd was J. Hij kwam dan even later ook af met een pakje koekjes voor ons. Na een toiletbeurt, sprongen we weer op de bus om onze laatste trek naar Awassa verder te zetten.

Aangekomen in Awassa.  Een mooie stad, heel anders dan Mekelle. Veel grotere wegen, heel andere sfeer en veel meer gezellige plaatsjes. Het busstation was ordelijk en de Ambai stond op ons te wachten. Silke ging met hem mee en ik had chance. De man die ons al de hele tijd geholpen had, woonde vlak aan het hotel waar Koen en Karel verbleven. Ik pakte dus samen met hem de bajaj om naar het hotel te gaan, waar Karel op mij zou wachten.

Het was een blij weerzien! Hun  hotel is echt super mooi en gezellig. Je hebt er een mooie binnen koer met leuke plaatjes om te zitten en dan heb je allemaal aparte kamertjes waar er een hemelbed voor u klaar staatJ. Ik nam er een frisse douche, dronk vervolgens een super lekkere juice in de Tropical bar, hun stamcafé, waarna we samen het weeshuis nog even gingen opzoeken. De kinderen zaten op dat moment braaf aan tafel, maar ze zagen er heel leuk en lief uit.

Enja hoor, na lang uitkeken at ik eindelijk de lekkere befaamde lasagna. We gingen met ons allen naar de dolce vita. Maar niet alleen lasagna at ik daar, ook at ik na 2 maanden nog eens een super lekker dessert! Warme chocolade cake! Mm dat smaakte!

Tenslotte wandelde we terug naar ons hotelleke om vroeg in bed te kruipen,want ik was immers super moe van de vermoeiende laatste 2 dagen busrijden.

Vandaag zijn we met de kindje gaan zwemmen, maar die blog en de foto’s zullen nog volgen! x

09-09-2012 om 21:20 geschreven door Lotte Martens  

Het zit er op… Mijn tijd in Mekelle is voorbij. Een raar gevoel! Het was een ongelofelijke tijd en een ervaring om nooit te vergeten! Ik kom hier ongetwijfeld sterker, zelfstandiger en volwassener uit.

Bij deze wordt het dringend tijd om een aantal mensen en instituties te bedanken!

Yekanyelay liefje, broers, zus, familie en vrienden die me gesteund hebben. Maar op de eerste plaats Yekanyelay mama en papa voor deze ongelofelijke ervaring!Yekanyelay voor de kans die jullie mij gegeven hebben om mijn droom om eens naar Afrika te gaan, te helpen verwezelijken. Yekanyelay voor de morele steun vanuit België. Ik kan niet ontkennen dat er geen moeilijke momenten geweest zijn, zeker in het begin en voor mijn vertrek. Maar jullie gaven met telkens de moed en de zin om verder in dit avontuur te stappen. Yekanyelay om telkens zo geïnteresseerd te zijn in mijn thesis, mijn verblijf, mijn ervaringen, mijn ontmoetingen,…

Yekanyelay KU Leuven, Vlir, CUD, promotor (prof. Poesen), co-promotoren (Prof. Deckers en Prof. Vanwezemael) en ook niet te vergeten Yekanyelay Gebeyehu voor de financiële steun en de leerrijke momenten. Voor de kennis die ik tijdens mijn, tot nu toe 4-jarige opleiding geografie, gekregen heb. Ik ben blij dat ik eindelijk mijn kennis een beetje in praktijk kan zetten. Dat ik kon zien en ervaren dat een terreinwerk toch niet altijd even gemakkelijk is, dat een samenwerking met een andere cultuur veel geduld vergt maar ook zoveel bijbrengt.

YekanyelaTesfay en de andere personen van Diana Hotel, Silke, Eric, Samuel, Jonathan, groepje Europeanen en Amerikaan om mijn verblijf in Ethiopië zo aangenaam te maken.

Yekanyelay Ethiopië voor het prachtige land en de gastvrijheid van de mensen.

Stiekem ben ik ook heel blij dat Koen en Karel  mij zijn nagereisd. Ik heb mijn ervaringen en indrukken zo goed mogelijk proberen te beschrijven op mijn blogs. Maar je weet pas echt hoe het hier is als je het zelf met je eigen ogen kunt zien en kunt ervaren!

Ik ga nu nog 2,5 week vakantie nemen en verder genieten van dit land en de cultuur. Ik heb leren kennis maken met een samenleving die vooruit wil, die wil samenwerken voor een betere toekomst. Helaas hebben ze  niet altijd de middelen of de mogelijkheden om te doen wat ze eigenlijk willen doen. Ik hoop dat mijn thesis een bijdrage zal leveren in hun drang naar verdere ontwikkeling. Dat ik hen toch een beetje vooruit kan helpen! Het komende jaar zal ik er dan ook alles aan doen om mijn thesis zo goed mogelijk te volbrengen!

Het was een prachtige ervaring en ik ben er dan ook van overtuigt dat wanneer ik in België terug kom de cultuurschok pas echt gaat komen. Alles gaat er te goed zijn en ik zal misschien snel terug snakken naar dit trage, losgelaten wereldje (of toch nietJ). In ieder geval: Mekelle, May Leba ik zal jullie missen!

Één ding weet ik zeker: Ik wil nog zoveel mogelijk zien, ervaren en genieten van wat de wondere wereld van deze planeet te bieden heeft!

Maar ook niet te vergeten: Yekanyelay trouwe bloglezers! Nooit gedacht dat ik zoveel volgers ging hebben. Het geeft een fijn gevoel dat iedereen zo geïnteresseerd is. Het gaf me de goesting om alles zo goed mogelijk neer te schrijven en om na twee maanden nog steeds zoveel te posten!

Vanaf nu zullen de reisverhalen van ons avontuur door Ethiopië op deze blog staan en de foto’s zullen steeds gepost worden op facebook.

Zoen x

06-09-2012 om 12:57 geschreven door Lotte Martens  

De plannen zijn een beetje gewijzigd. Ik zal nu vrijdag al naar Koen en Karel in Awassa gaan. Normaal zouden Silke en ik zaterdag vertrekken, maar verschillende mensen hebben ons aangeraden om een dagje vroeger te gaan. Maandag is het namelijk Ethiopisch nieuwjaar en vele mensen gaan hun familie bezoeken. Dus de kans op een plaatsje op de bus naar Awassa op een zondag en de dag voor nieuwjaar schatte ze heel klein in.

Maar het was gisteren allemaal spannend afwachten. Silke en ik vonden het helemaal niet erg om een dagje vroeger te vertrekken, maar het ons thesis werk moet het natuurlijk wel toelaten. Silke moet nog verschillende stalen nemen, maar op zich zag haar lokale promotor er geen probleem in om vrijdag te vertrekken. Gelukkig vond Gebeyehu het ook totaal geen probleem! Een hele opluchting.

Mijn werk zit er dus bijna op. De laatste sediment stalen zijn aan het filteren. Zondag namen we voor de laatste keer bodemstalen om het bodemvochtgehalte te berekenen en vandaag deden we weer de vegetation cover. Morgen en over morgen nog de rockfragment en dan zit het er zo goed als op (buiten de 3 dagen dat Karel en ik nog terug komen).

Het kwam vandaag dan ook heel goed uit dat we om half 4 al terug waren van May Leba en dat Gebeyehu pas om 17.00 naar het labo wou gaan. Hij had grote honger en wou iets gaan eten bij zijn thuis. Ik had dus de tijd om naar de tourtist office te gaan om het busticket van Silke en mij te bestellen en om mijn zelfgemaakte reisplanning eens met hem te bespreken. Ik vroeg of het haalbaar was en hij heeft nog veel nuttige info gegeven! Ik had gelukkig al veel gelezen in mijn reisgids dus ik heb maar weinig moeten aanpassen. Voor diegene die willen weten wat de plannen zijn, het ziet er voorlopig zo uit:

Ik heb er al zin uit, maar het geeft me toch een gemend gevoel. Ik kan het nauwelijk geloven dat mijn tijd er hier zo goed als op zit. Aan de ene kant ben ik blij om eindelijk eens iets van het land te zien en om natuurlijk Koen en Karel terug te zien, maar aan de andere kant ga ik het hier wel echt missen. Gelukkig moet ik nog 3 dagen terugkomen, dus ik moet nog geen definief afscheid nemenJ

Gisteren avond ben ik trouwens met Gebeyehu, zijn vrouw en dochtertje gaan uiteten in de Karibu. Het lievelingsrestaurant van Koen en Karel toen ze mij kwamen bezoeken. Gebeyehu was er nog nooit geweest en heeft me er veel over horen vertellen, dus hij wou het ook eens proberen. Het was een leuke gezellige avond en ze hebben echt een super schattig dochtertje! Wel met een sterk willeke, maar het was schattig. Ik heb dan ook voornamelijk met haar gespeeld, al was het moeilijk om de taal niet echt te spreken.

Voor de rest is er eigenlijk weinig gebeurd. Ik ben hard aan het werken om alles rond te krijgen want anders moet Gebeyehu het alleen verder doen na mijn vertrek. Maar voorlopig ziet het er allemaal goed uit!

Tot de volgende! X

Voor diegene die nog een klein waargebeurd verhaaltje willen lezen over cultuur verschillen of over onze vooroordelen ten opzichte van ‘zwarte’ mensen:

Een tijdje geleden was ik met de filterpapers over de campus met Gebeyehu aan het wandelen. Hoewel het echt niks weegt, wou hij het toch dragen om mij te helpen. Ik zei hem dat het opvallend is hoeveel de mensen hier de andere mensen willen helpen met spullen te dragen en hij vertelde het volgende:

Hij was dit jaar in België en was op een bepaalde dag in Etterbeek station (Brussel) en zag een oud mannetje zijn zware koffers de trappen op sleuren. Aangezien het in deze cultuur de gewoonte is, vroeg hij aan het oude mannetje niet moest helpen met zijn zijn koffers.Maar het mannetje wou dit absoluut niet. Gebeyehu zei: ‘Wellicht dacht hij dat ik zijn koffers wou stelen, maar dit was absoluut mijn bedoeling niet. Voor ons is het niet meer dan normaal dat we die man zouden helpen, terwijl in België iedereen voorbij liep’.

En gelijk heeft hij. De meeste van ons zouden het mannetje gewoon voorbij lopen. En moest  een ‘zwarte’ willen helpen, zouden al veel mensen de neiging hebben te denken ohnee die gaat er mee lopen. Toch erg eigenlijk… Zeker het feit dat Gebeyehu al zei: ‘Hij zal wellicht gedacht hebben dat ik zijn koffer zou willen stelen’ vind ik erg.. Dan heeft hij het gevoel dat wij Belgen zulke gedachten hebben van de Afrikanen… Maar heeft hij ongelijk???

04-09-2012 om 21:17 geschreven door Lotte Martens