Nog even een aantal zaken op een rijtje. Het was een pracht van een ervaring, we hebben er beide enorm hard van genoten! Toch zijn er een aantal zaken die we absoluut niet gaan missen:

-          Roepende kinderen:    

·         ‘Give me money.’

·         ‘Give me birr.’

·         ‘Hello pen.’

·         ‘Hello plastic.’

·         ‘You, you, you, you, you, you…’

·         ‘Sir, Sister, Clean shoes? No? Maybe tomorrow? You have other shoes?’

-          Nagestaard worden op straat, bar, restaurant,… door jong en oud!

-          Geen gesprekken kunnen volgen

-          Het lange wachten en de moeilijkheid om dingen af te spreken

-          Belangstelling op straat: handjes geven (of miss toch wel:) )

-          Het busstation: afpakken van bagage, met 20 man rond u komen staan en van alles in u oor roepen zonder naar u te luisteren, aan u trekken, farengi prijzen krijgen,…

-          De busrit: wachten vooraleer de bus vol zit om te vertrekken (nooit weten hoe lang dit duurt), mensen gedrogeerd met Chad in de bus (passagier, chauffeur, alsook de ronselaar), duizenden stops om mensen in en uit te laten, dieren op straat, putten en niet geasfalteerde hobbelige wegen,… de muziek (luid en altijd aanwezig zelfs om 4.00 uur ’s morgens als sommige wel eens willen slapen)

-          De kerk = nacht lawaai:) (een priester die van 1 uur ’s nachts tot 7.00 ’s morgens, en soms langer, door een microfoon van alles roept/zingt)

-          De Forengi prijzen

Maar dit lijkt misschien allemaal wat pessimistisch omdat het een hele opsomming is. We beweren er van genoten te hebben dus we verzachten even deze lijst met alle positieve aspecten van het prachtige land! Hier volgt wat we zeker en vast gaan missen:

-          De vriendelijkheid de mensen.

-          De gastvrijheid van de mensen.

-          De behulpzaamheid (er is altijd iemand die helpt).

-          De vrijgevigheid van de mensen die eigenlijk echt niets hebben!

Zo zijn we in onze laatste dagen nog naar een gezin geweest die Audrey kent. Ze zijn recent verhuisd omwille van financiële redenen. Ze wonen met 4 personen op nog geen 10 vierkante meter, met maar één matras. Het is een standaard hutje: stokken met klei, mest en strooi, maar met nog steeds vele gaten in de ‘muren’. We kwamen uitgenodigd met Audrey aan om de kleren die we niet meer nodig hadden aan hun te geven. Onmiddellijk  begon de vrouw, die nog maar 18 jaar is en een kindje van 2 jaar heeft, te koken voor ons. Ze maakte injerra met shiro klaar. Ondertussen had ze een vrouw naar de winkel gestuurd om voor ons Thee en suiker (wat hier vrij duur is) te halen.  Het kleine jongetje was zeer blij met het eten wat voor ons stond en at met ons mee. Ze geven dus letterlijk alles wat ze hebben! Op het einde liepen ze met ons mee naar de hoofstraat en we gaven haar nog wat extra bananen en Kolo (geld aanvaarden ze niet). Hier waren ze oprecht heel blij mee!

-          Zwervers die blij zijn met alles wat ze krijgen (brood, oud  brood, bananen, …)

-          Overal waar je komt kan je mooie plekjes vinden!

-          De manier van leven: de eenvoud, het delen, het zorgen voor mekaar, de kinderen die super zelfstandig zijn, het samenleven met heel de familie, het zorgen voor ouderen en de minderbedeelden,…

-          De kleine gezellige bunahuisjes, restaurantjes, terrasjes,….

-          De kinderen die voor de dieren zorgen.

-          De vrouwen zijn altijd in de weer. Dit valt vooral op, op het platteland terwijl de mannen…

-          Het gezellig samen eten uit één bord en met de handen.

-          De injerraJ (zelfs Karel).

-          De lach van de mensen.

-          En natuurlijk de natuur.

-          De backpackershotels waar men leuke ontmoetingen hebt met forengi’s afkomstig over de hele wereld.

-          De schattige kindjes!

-          Een dikke pluim voor Ethiopian airlines!  Altijd correct, goedkoop, op tijd en vriendelijk!

-          Laatste en belangrijkste: OUDERS, FAMILIE, VRIENDEN EN VRIENDINNEN,… DIE ONS ZELFS VAN HEEL VER WISTEN TE VINDEN, STEUNEN EN ZOVEEL MEER!!!!!

04-10-2012 om 17:24 geschreven door Lotte Martens  

We zijn terug bekomen van de busrit en kunnen weer een blogje posten na het genieten in Bahir Dar. Zondag namen we een rustdag. Normaal gingen we de Blue waterfalls bezoeken, maar het weer dacht hier anders over. We maakte hiervan gebruik om onze vorige blog uitgebreid neer te pennen met de nodige machiatto’s.

De volgende dag scheen de zon ons wakker (bij wijze van spreken). We gingen naar de receptie om een busje of bootje te regelen om wat te gaan bezichtigen. We leken de enige en voor ons 2 alleen was het precies niet de moeite. Na ons dagje niks doen wouden we eigenlijk toch echt wel iets gaan bezichtigen. Gelukkig leerden we al snel enkele Israeliërs kennen die met hun 4 een busje hadden geregeld om de blue waterfalls te gaan bezichtigen. Ze waren heel vriendelijk, tof, spraakzaam EN we mochten mee. Fijn dat we met een privé busje konden gaan en de grote bussen konden mijden. Het was een dik uur rijden over een slechte hobbelige zandweg. We babbelden met het Israelisch koppel voor ons. Interessant gesprek over wat wij kenden van hun land (niet veel) en zij van ons land (al het goede: CHOCOLADE van coté d’or, BIEREN zoals leffe, la chouffe, duvel en Sint Bernardus). Het beste wat ze ons wisten te vertellen was dat Heiniken niet te drinken was! We verschoten dat deze producten daar gemakkelijk te verkrijgen zijn. Ze vroegen heel veel over de toestand van Europa en de eurocrisis, maar daar wisten we niet veel over te vertellen J. Een leuke (voor ons niet zo) anekdote: wanneer ze onze leeftijd schatten kon ik mee met Frans een ton geven J Ze dachten dat we 30 waren L. We hopen dat we er zo ‘slecht’ nog niet uitzien nu jullie ons enkele maanden niet meer hebben gezien.

De tijd vloog voorbij en we kwamen aan bij de ticket office. We kregen met onze studenten kaarten 10 birr korting per persoon. Leuk dat ze hier mee rekening houden. Ze vertelde ons dat de wandeling tot aan de waterval een half uur in beslag neemt en vermoeiend is. Wij vonden er niets aan (misschien zijn we wel getraind door de Simien MountainsJ). De uitkijkpunten waren schitterend! De gids wist ons te vertellen dat het nu het perfecte moment van het jaar is. We zagen een pracht van een waterval! Bijna te groot om op 1 foto te krijgen! De waterval is de 2^e grootste van heel Afrika. Jammer dat de mensen de loop van de rivier hebben veranderd omwille van hydraulische energiecentrales. Daarvoor was de hoofdwaterval 400 meter breed in tegenstelling tot 150 meter op heden. We maakten enkele prachtig kiekjes en genoten van de omgeving. Bij de laatste viewpoint werden we kregen we een natuurlijke stevige douche over ons heen. Dit deed wel deugd in het warme weer. Niet alleen was er veel water, we hingen ook helemaal onder de modder.

S’ avonds gingen we met zijn allen (inclusief Audrey en de Israeliërs) uiteten. We gingen naar de beste pizzeria van Bahir Dar en aten er ons buikje rond. Vooral het Israelisch koppel kon wat van eten. We dachten dat Karel veel kon eten, maar deze man en vrouw aten onder hun 2 een heel buffet! Iedereen had toch nog een klein gaatje voor een lekkere juice. Het was een gezellige avond. We twijfelden om terug te rollen of met de bajaj te gaan (het werd de bajaj).

De volgende morgen spraken we opnieuw af met het koppel. We gingen samen een boottochtje doen op het meer. Zij hadden dit al eens gedaan en waren een beetje teleurgesteld omdat ze geen Hyppo’s hadden gezien. Wij zeiden hen dat Belgen geluk hadden en ze met ons meer kans zouden maken op deze te kunnen zien. We gingen naar een andere plaats dan de vorige boottocht en hoopten met zijn allen. We zagen prachtige vogels en leuke traditionele bootjes. Op de viewpoint bleven we dobberen en zagen een pracht van een zeearend! Helaas, geen hyppo’s te bespeuren in de omtrek. Teleurgesteld keerden we terug. Plots… het Belgisch geluk! De kapitein riep iets onverstaanbaar en wij zagen de kop van de hyppo uit het water steken. De man van het koppel zijn gezicht was goud waard! Hij leek zo blij als een klein kind, gewoonweg prachtig! Hij straalde de volledige dag van geluk. We zagen niet alleen een hyppo, maar ook het dier van de wedstijdvraag op de blog van Koen en Karel. Er kwam een reuze lizard opduiken. We keerden allen tevreden terug.

In de namiddag hadden we beide nood aan een frisse duik in een zwembad. We hadden eerder al een resort gespot iets verderop. Het was een prachtig resort met een proper zwembad aan het meer gelegen. Tot daar ons Belgisch geluk. Het was een ‘privé club’ voor echte rijke farengi! Je moest een memberchipcard hebben ter waarde van 250 dollar (of een kamer die even duur is)!!! Je kon er niet gewoon betalen voor een zwembeurt. Schandalig, wij die zoveel zin hadden om te zwemmen… Gelukkig wisten we van Danny dat er nog een zwembad was in het Papyrus hotel. We namen de bajaj naar daar om weer teleurgesteld terug te gaan. Het water was groen en je zag noch bodem, noch kant. Er waren zelfs geen ligstoelen of schaduwplekjes te bespeuren. Dan maar wat terrasjes doen en juicekes drinken.

Tegen de avond nam Audrey ons mee naar een visrestaurantje aan het meer. Het was er fenomenaal gezellig. We zaten pal aan het meer, zonsondergang, vuurvliegjes en leuk gezelschap. We aten er een heerlijk visje met frietjes. Aan gezien het geen vermoeiende dag was waren we toch uitgeput en kropen we vroeg onder de lakens.

Op de planning stond: de laatste dag genieten in een resort, maar die droom was na ons eerdere bezoek al doorprikt. We sliepen uit, namen een douche en genoten van een ontbijt. We kwamen het koppeltje opnieuw tegen en namen hen ’s middags opnieuw mee naar het leuke visrestaurant. We genoten opnieuw van het eten en de view. In de late namiddag gingen we op zoek naar enkele souvenirs. Deze zullen jullie wel zien als we terug zijn.

Wij vertoeven momenteel op de luchthaven van Addis Abeba en maakten tijd voor U! Hier valt niks te beleven, maar we kunnen genieten van onze mooie foto’s en wat afleveringen van friends (en van elkaar natuurlijkJ). We kijken er beiden heel hard naar uit om iedereen terug te zien in levende lijve.

Wij danken alle trouwe blogvolgers! Het was leuk dat jullie zo geïnteresseerd waren in al onze avonturen!

Vele warme groeten, een dikke kus, een Ethiopische schouderdruk naar het koude Belgische front!

Tot snel,

Lotte en Karel

04-10-2012 om 16:13 geschreven door Lotte Martens  

Dag allemaal,

Eerst en vooral we leven nog…

Waar waren we gebleven. Het laatste wat jullie van ons hoorde was ons tripje in Axum. Zondag vertrokken we van daaruit met de vlieger richting Gondar. Ja hoor, Lotte is zo goed als over haar vliegangst. Behalve toen de turbulentie hevig werd op het einde van de vlucht. Wanneer we geland waren stong Audrey ons al netjes op te wachten. Ze had de taxi al geregeld. De taxichauffeur was heel vriendelijk en regelde ons ook onmiddellijk een minibusje (met eerlijke prijzen) naar Debark. Hier zou onze trip naar de Simien mountains starten. Helaas, een bus pakken is nooit gemakkelijk. Zo werd de persoon die onze bagage droeg serieus in elkaar geslagen. De reden hiervoor is voor ons tot op heden onbekend.

De rit naar Debark verliep niet zo vlot als verwacht. We passeerden verschillende dorpjes. Hier moesten we steeds stoppen, wachten, mensen die uitstappen en instappen (ook mensen met geweer), jongens die aan het raam vervelend deden,… alles behalve tempo. Gelukkig waren we nog net op tijd daar om alles te regelen in het simien park office. We kregen er onmiddellijk een gids en scout toegewezen. De gids was echt wel verschieten wanneer we zagen dat het een vrouw was. Niet gewoon omdat het een ‘vrouw’ was, maar omdat er 70 gidsen zijn waarvan 3 vrouwelijk! We vonden het wel cool! Het dametje was heel ‘happy’ en straalde enthousiasme uit. Onze scout was een schattig klein mannetje met een geweer even groot als hem J. Wij hadden er echt al zin in. Eerst moesten we nog overnachten in Debark in het Simien park hotel. De kamers lagen allemaal vol buiten één dubbele kamer. Gelukkig konden ze hier een triple kamer van maken.

’s anderendaags was het zover!! We vertrokken om 7 uur met onze driver naar het eerste kamp: Sankaber. Op weg hier naartoe kwamen we al verscheidene baboons tegen. We stopten langs de weg en maakten er al enkele mooie foto’s van. Van hieruit vertrokken we op onze trekking naar Gich. Het was een mooie wandeling en de foto’s spreken boekdelen. Het was een mengeling van dalen en stijgen, tot klimmen en Lotte had soms wat moeite. Enkele factoren die in te calculeren zijn: hoogte, ijle lucht en misschien wat weinig conditie J. We zijn er geraakt en kwamen aan in een prachtige lodge. We verschoten wel van de koude en de gure wind. We waren gelukkig wel gewaarschuwd, maar deze koude hadden we toch niet verwacht. Het kon er ’s nachts rond het vriespunt zitten en zelfs tot -5 gaan. We waren blij met onze goede powerjacket en regenjassen.

In de lodge ontmoeten we een leuk koppel van 35 jaar. De vrouw was afkomstig van Basel en de man van Noord-Frankrijk. Een cool outdoor koppel. Hij werkte in een outdoor winkel en moest de nieuwe collectie van Lafuma uittesten! Hoe chill is dat!! Ondanks al de perfecte kledij hadden zelfs zij het nog koud. Zij hadden een jonge kok bij die ze met zijn project wouden steunen. Deze kookte heerlijke dingen voor hen en wij zaten met ons klein petroleum vuurtje kant en klare pasta te maken. gelukkig had de kok meer als genoeg gemaakt en waren ze zo vriendelijk om ons te laten delen in het geluk. Na het eten staken we samen een kampvuur aan en genoten van de warmte. Na het vuurtje begaven we ons reeds vroeg naar bed. We bekwamen van de leuke, prachtige en vermoeiende dag. Wat waren we die nacht blij met onze goede slaapzakken (dank aan Xavier ;)). We hadden het warm genoeg en stonden de volgende dag gereed voor de mooiste views in onze trekking.

Om 6 uur in de morgen ging de wekker al af (veel te vroeg voor karel). Het was verschrikkelijk koud en hard om uit de warme slaapzak te komen. We moesten ons aankleden om te vertrekken. We aten lekkere broodjes met kaas en confituur om genoeg energie te hebben voor de dag. We kregen ook opnieuw wat lekkers van het koppel (pannekoeken!!). De wandeling was mooi en vermoeiend. Om de mooie views te krijgen moesten we steeds hoog klimmen. Lotte had gelukkig haar sterke boyfriend bij die ‘af en toe’ haar rugzak kon dragen. Onderweg zagen we echt prachtige views en vogels. Karel was goed voorzien en had zijn verrekijker onmiddellijk in de aanslag (dank aan nonkel Freddy en tante Griet!). De gids had dit nog nooit gezien en vond het ontzettend chic om er door te kijken, alsook de scout. Zo chic dat ze hem zelf heel de tijd wou dragen (dit mocht ze toch één dagje). De lunch pauzes waren op prachtige plekjes: Een riviertje, viewpoint of iets anders was steeds aanwezig. Deze lunchpauze was in de mist en op een koude top. We aten er onze laatste broodjes op L.

Voor de duidelijkheid: We moesten al ons eten voor de trekking reeds voorzien. Deze konden we meegeven met onze mule en mule-driver J. We hadden dus voor 2 dagen broodjes en de komende dagen moesten we zelf eten improviseren.

We kwamen opnieuw in één stuk aan in het volgende kamp: Chennek. Hier spendeerden we twee volle nachten. Het was er gelukkig iets warmer en minder winderig (alhoewel Karel ’s nachts … J). Zoals gewoonlijk volgden we ons vaste patroon: wandelen ( ongeveer 7 uur) – vuurtje aansteken en eten maken (4 uur) –kampvuur - tanden poetsen – slapen ( 9 uur tot de wekker om 6 uur ging) – Karel & Audrey met één tussenstop voor een nachtelijk plasje in de koude J. Wanneer we aankwamen wachtten ons een prachtige verrassing. Er stonden verscheidene Halia Ibexen op het domein van onze lodge! Deze hadden prestigeuze geweien. De gids vertelde ons dat er vaak toeristen zijn die deze niet zien en teleurgesteld moeten teruggaan. Ze vertelde ons echter ook dat Belgen vaak geluk hebben en dat hadden we dus! Niet alleen deze dag hebben we er gezien, maar ook de volgende dag hebben we ze gespot (met de verrekijker).

De derde dag stond er een stevige klim voor de boeg naar: Bwahit (4433 meter). Het landschap werd ineens heel anders. Hoe hoger we gingen, hoe lager de begroeiing en vervolgens mos en tot slot gesteente. Niet alleen het landschap veranderde… de temperatuur daalde met de meter. We moesten dus lunchen in de koude. We hadden die morgen rijstpasta gemaakt met gesneden anannas, maïs en vieze hotdog worsten. Aangezien we geen tupperware doosjes hadden, waren we genoodzaakt het mee te nemen in een plastic zak. We waren echter onze lepels vergeten en moesten met één lepel eten die de gids bijhad. We leden om de beurten koude aan onze handen om te eten. Na het eten trokken we natuurlijk enkele (voor Karel te veel) foto’s op het hoogste punt. We vroegen enkele attributen zoals het geweer van de scout en een papiertje met de hoogte. Dus veel kijk plezier. Tegen de avond deden we naar goede gewoonte ons kampvuur opnieuw aan. Deze keer werd er speciaal voor ons gezongen en gedanst. 27 september is het Meskel en wordt in heel Ethiopië goed gevierd (zelfs tot in de bergen).

De vierde dag begon opnieuw om 6 uur. Deze keer was het niet omwille van het wandelen. We stonden vroeg op om het begin van Meskel te zien. We beklommen een kleine top waar ze een vuur ontstaken. We kregen een prachtige view en zaten met de kinderen rond het vuur. Ze hadden het allemaal heel erg koud dus knuffelden we hen warm. Karel gaf zijn windstop jasje af en de kinderen waren heel blij. Daarna genoten we van een prachtige zonsopgang! Tegen 9 uur begaven we ons op pad. Met de zon in de rug en goede moed vertrokken we… (karel zelfs in korte broek). We kwamen enkele locals tegen en kochten enkele souvenirs. We zetten onze tocht rustig verder tot er dreigende wolken kwamen. Karel had al snel spijt van zijn korte broek wanneer de wind en de regen aankwam. We stopten niet voor lunch deze keer omwille van het slechte weer. We wandelden door tot in het kamp waar onze tocht begon. Degene die goed hebben opgelet weten dat dit kamp: ………….. ? (wedstrijd vraag 3 de laatste keer we hebben nog een kilo koffiebonen gevonden die NOG BETER is als de voorgaande!!! Dus wees er snel bij!).

In het kamp aangekomen begonnen we terug met koken. We waren aangenaam verrast toen we onze tuinmeubels zagen die we buiten konden zetten in het zonnetje. We genoten van onze laatste avond in de bergen. Plots werden we opgeschrikt door onze gids. Ze kwam vertellen dat op de kampplaats een gasvuur ontploft was terwijl de kok aan het koken was. Deze was ernstig verbrand in zijn gezicht en aan zijn handen. De mensen hier weten absoluut niet wat ze dan moeten doen. Ook de gids vertelde het alsof het niet erg was. Ze vond het gek dat de man zo schreeuwde van de pijn. Ze hadden er niks beter op gevonden dan er bakolie op te smeren… We hadden haar verteld dat hij onmiddellijk naar het ziekenhuis moest en de wondes zeer ernstig  zijn. Enkele minuten later kwamen er enkele mensen naar onze lodge gelopen. De man was er nog steeds bij en vroeg of wij iets van zalf hadden. We maakten duidelijk dat hij naar het ziekenhuis moest! Nu had iedereen wel door dat het serieus was.

We gingen met enkele farengi’s en onze gids opzoek naar iemand met een auto. Er waren op dat moment 3 jeeps aanwezig met driver. Een jonge duitser kwam ons vertellen dat hij al aan iemand had gevraagd om te rijden. Deze zei botweg: Ik ben niet geïnteresseerd! Hij was verder op zoek naar een oude duitse man (gehuwd met een ethiopische vrouw). Deze zou een auto hebben. We vonden de man al snel, maar dit was natuurlijk nog geen garantie op succes. Zijn jeep stond op 10 minuten wandelen van het kamp en hij had geen telefoonnummer van de driver. Dus, Audrey en de gids gingen hem zoeken. Hier werd echter een buiseniss in gezien!! Schandalig! Wij waren farengi die een local (de kok) wouden helpen, helaas, de drivers roken natuurlijk geld. Ze wouden niet rijden zonder dat er betaald werd. Audrey en de jonge Duits gingen geld inzamelen bij alle farengi om de jeep te laten rijden. Het strafste komt nu: iedereen van ons betaalde 100 birr (voor de bevolking hier een aanzienelijk bedrag), zelfs onze gids legde 50 birr bij (met een maandloontje van 1000-1500 birr). Degene die de kok hadden gehuurd waren 2 Amerikanen rond de 30. Een jong koppel op trekking. Zij weigerden om bij te leggen, want anders hadden ze geen kok meer. Zij gingen er van uit dat de kok nog voor hun zou koken, onbegrijpelijk dat Westerlingen zo gevoelloos kunnen zijn!

Gelukkig kregen we genoeg bijeen om de jeep te laten rijden. Wij stonden onze gids af zodat zij het kon uitleggen in het ziekenhuis. Wij waren alleszins opgelucht dat we dit gedaan gekregen hadden. We hoopten dat hij behandeld werd in het ziekenhuis.

De volgende dag vertrokken we terug richting Debark, met alleen onze scout. Hij zag er heel erg moe uit. Blijkbaar was er een luipaard dat op de kampplaats rondliep. Zij moesten de wacht houden en hij was de volledige nacht wakker gebleven. Hij had kracht genoeg om met ons tot Debark te wandelen. Daar stond aan ons hotelletje onze lieve gids te wachten. Wij waren heel blij met het nieuws dat de man goed verzorgd was. De mensen van het dorp zamelden geld in om de medische kosten te dekken. De man zelf had niet genoeg geld en was afkomstig uit een klein dorpje in de Simien mountains. Zijn gezin wist nog van niks en zou ook niet genoeg geld hebben om de kosten te financieren. Zo zien we toch hoe behulpzaam sommige Ethiopïers zijn!

Even nog wat extra nieuws over onze geweldige gids:

1.       Ze gaf veel en enthousiaste uitleg

2.       Ze kon heel goed dieren spotten

3.       Ze sprak goed Engels

4.       Ze was ALTIJD happy

5.       Ze hielp ons waar nodig

Die avond werden we na het opfrissen uitgenodigd voor een koffieceremonie. Heerlijk! Dit is de beste koffie tot nu toe (de koffie van de wedstrijdvraag). Ze huurde een kamer samen met 1 zus. Haar familie woont verder op het platte land. Een tweede zus was haar nu komen bezoeken. Ze leken heel fel op elkaar. Aangezien we zo lekkere koffie dronken bestelde we een kilo geroosterde koffiebonen. We verschoten wel even van de prijs: 200 birr. Deze hadden we er echter graag voor over. Daarna keken we uit naar het avondmaal… terug een volledige maaltijd aan een tafel. De gids hadden we uitgenodigd om haar te bedanken voor de leuke trip. Gezellig aten de dames injerra en Karel Beefcutlet… heerlijk! Tot slot gingen we slapen met wat spierpijn. Wat deed dat deugd om nog eens een warme kamer en een goed bed te hebben.

De volgende morgen stonden we op tijd op om gezellig te ontbijten. We kwamen uit onze kamer terwijl we onze oogjes uitwreven en zagen… een prachtige regenboog. We aten een pannekoek met een ons begeerde machiato en wat hadden we dat gemist. Vervolgens kwam onze gids met onze bestelde koffiebonen en deze roken heerlijk. Zij kwam ons helpen om ons op de juiste bus te zetten. Daar hadden de Belgen weer geluk. Er kwam net een bus en met nog 3 plaatsen. We moesten zelfs niet meer naar het busstation wandelen en stapte op de bus recht voor ons hotel. De bus bracht ons vlotjes enkele kilometers verder tot we noodgedwongen moesten stoppen. De motor was overhit en dit bracht stof en stank met zich mee. We moesten allemaal uitstappen en wachten. Gelukkig hadden wij wat gerstgranen mee en deelden we deze wat uit. We vonden het in het begin niet zo erg omdat we nu naar het wc konden gaan en de benen konden strekken. Na een uur wachten waren we het wel wat beu. We zagen de mensen ook systematisch op volgepropte minibusjes stappen en dachtten: lap, onze bagage ligt nog op het dak! We begonnen te twijfelen om te wandelen aangezien men ons zei dat het maar 5 kilometer was naar Gondar. Wanneer we effectief wouden wandelen en ze onze koffers van het dak waren aan het nemen, … zagen we tegen de zon in een 4 X 4 komen!!! Daar was ons Belgisch geluk weer terug. De dames maakten zich gereed om de jeep te stoppen en Karel haalde de koffers er mee af. We kregen een lift naar Gondar. Wat waren we blij! Het was echt een kwartier rijden aan 80 per uur, dus zeker een 20 kilometer wandelen… De mannen zette ons netjes af aan het busstation.

Op het busstation liepen er natuurlijk onmiddellijk een man of 20 op ons af: ‘minibus minibus, good price! Where you go?’ We lieten ons niet doen en riepen gewoon terug: ‘baca! Coi!’. We gingen recht naar de grote bussen en lieten ons overtuigen tot het nemen van de level 1 bus. Nu al een bus… wat een geluk (dachten we). Maar, ballegerard! De bus vertrok maar niet en iedereen verliet de bus. De mensen die er in zaten waren zelfs weg. Wij bleven een beetje verdwaasd achter. De busdriver verzekerde ons wel dat we zouden vertrekken binnen 10 minuten. Na ons lange verblijf hier weten we dat dit veel langer ging duren. We bleven wachten met veel geduld en wachten, wachten, wachten… We vertrokken een goed anderhalf uur wachten vertrokken we met een halfvolle bus. Dit vonden we maar vreemd.

We gedroegen ons ook even als echte Ethiopiër. We hadden ondertussen ontzettend veel honger. We hadden vanaf ons vertrek, 8 uur ’s ochtends, niets meer gegeten. We hadden het geniale idee om uit de raam iets te kopen op de markt (hier zeer gebruikelijk). Lotte riep uit het raam, terwijl de bus reed, naar een kraampje: ‘AND KILO BANANA’. Audrey en Karel namen snel geld bij elkaar terwijl Lotte stresste voor het geld tijdig te hebben. Alles ging goed en wij hadden een kilo bananen.

Vervolgens reden we tegen hoog tempo weg van Gondar. Met hoog tempo bedoel ik effectief veel te snel! Het was ook heel warm op de bus. We zetten een raampje open, maar dit werd snel terug dicht gedaan door een local. Audrey ondernam nog enkele pogingen tot het openen en dit slaagde na verloop van tijd. Het is even moeilijk om alles stap voor stap te vertellen omdat er zoveel gebeurde.

-          We hadden muziek opgezet en wat meegezongen. De locale bevolking ging hier mee door en begon spontaan te brullen/schreeuwen (zingen). Ze klapte iets te vrolijk en ijverig mee. Voor de rest van de rit heeft dit een beetje op de zenuwen gewerkt van Audrey en Karel! Ze hadden beide hoofdpijn van deze prachtige frivole schreeuwen J. De man die de toon aangaf hield dit zeker vol voor een drietal uren. We dachten eerst dat alleen deze man gek was, maar al snel volgde er nog een vijftal. (We zaten op een bus vol gekken!)

-          De buschauffeur: de eerste buschauffeur die we hadden was gestoort. We zijn er van overtuigd dat hij chad (lokale drugs) had genomen (Lotte is rotsvast overtuigd). Hij reed echt als een gek. We moesten enkele malen stoppen voor de politie langs de straat. Hij liet een papiertje zien en had de eerste keer al moeite om nog door te mogen rijden. De volgende maal moest hij stoppen en kreeg hij volgens ons een boete. We zagen steeds dat er problemen waren, maar weten er het fijne niet van. Hij leverde zijn papier in en mocht niet verder rijden. Een andere man nam het stuur over. Oef dachten wij… tot we merkte dat deze man nog gekker, onverantwoordelijker, sneller en onvoorzichtiger reed. Om nog even terug te komen op onze andere chauffeur: deze werd nog gekker met de minuut. Hij fokte iedereen nog wat harder op. Zowel de chauffeur, de vrolijke schreeuwde (zingende) bende en goed kijkend of we reageerden. Wij dachten: negeren die handel! Niets bleek echter te helpen en wij hadden steeds meer schrik (en zij plezier).

-          Lotte die normaal goed kan slapen op bussen zat voor één keer wakker rechtop en twee handen goed vasthoudend om zich in geval van accident tegen te kunnen houden. Dit was echt wel nodig! We moesten bussen, auto’s, mensen, geiten, schapen, koeien, ezels, stokken, stenen, kippen, putten, fietsers, jeeps, vrachtwagens, politiemannen, busjes, bomen, struiken, toeterende en flikkerende voertuigen, brommers, … ontwijken! (dit is niet overdreven!). enkele keren was het ook effectief te laat. De aangerichte schade: een stok van een wandelende man, een zijspiegel van een tegenligger en enkele ezels met hersenschudding. Het vervelenste was wanneer hij mensen inhaalde wanneer er een bocht was of een tegenligger kwam en hij het maar net haalde. De chauffeur vond het allemaal even grappig. Ze zagen de paniek in onze ogen. Hij vroeg zelfs nog: ‘how is the bustrip?’ Karel antwoordde botweg: TERRIBLE. Het hielp niks. Het vervelenste vonden we wanneer hij bij een andere bus wou stoppen en veel te laat remde. Hij moest de bus al slippend ontwijken en dit lukte maar net! Waarom snappen we nog steeds niet (Belgisch geluk?). Tot zover maken we jullie ongerust… we zijn veilig in Bahir Dar aangekomen. Nog nooit zo blij dat we ergens heelhuids zijn aangekomen. De woede zat in ons lichaam. We vroegen of de gek nog even op de foto wou met ons. Natuurlijk wou hij dat! Wij wouden de foto om die zot aan te geven! We stapten vastberaden naar de politie man en deden ons verhaal… na ons verhaal uitgebeeld met handen en tanden vroeg hij: ‘Do you want a hotel’ J Dus tot zover ons aangifte verhaal. Erg dat ze er niks aan doen!

Nu zijn we veilig in Bahir Dar en gaan genieten van de laatste dagen op Ethiopische bodem. Voor de geïnteresseerde wij gaan niet met de bus naar Addis, maar met de vlieger we hebben onze tickets vandaag al geboekt! We zullen nog een laatste blog posten aanstaande donderdag.

Wat gaan wij nu nog doen:

-          Morgen watervallen aan de Blue Nile en visje eten

-          Overmorgen de monastries bezoeken met boottochtje op lake tana

-          Over overmorgen (woensdag dus) rusten wij uit in het resort.

-          Over over overmorgen (donderdag dus) nemen we het propellor vliegtuig (beter dan de bus) richting blog schrijven en naar Addis om terug naar België te komen voor de lekkere bieren en soep van de mama J

Hartelijke en warme groetjes aan onze trouwe bloggers,

Lotte & Audrey & Karel

01-10-2012 om 06:12 geschreven door Lotte Martens