Vandaag stond op de planning: Lotte voormiddag werken, namiddag vrij. Karel en Koen bagage ophalen om 9.30. helaas, nog geen bagage. Dan maar rondtaffelen door de stad en terrasjes doen. Vervolgens Tesfay halen en zijn we eens gaan kijken naar de lokale sportvelden. Ze hadden een voetbalveldje en  basketbal veldje. We waren een beetje verlegen en durfde nog niet mee te spelen. We zijn nog eens langs het toeristen bureau gegaan om onze uitstap naar de kerken te regelen. Aanstaande zondag zullen we deze gaan bezoeken. Dan hebben we Tesfay getrakteerd op een tasje thee. Tijdens onze babbel kreeg Karel de lang verwachtte telefoon dat zijn bagage in Mekele was geland.

Lotte kwam terug van de universiteit en we gingen lekker traditioneel uit eten. De schotel zag er lekker uit en we hadden reuze honger tot we reuze hard verschoten! Een kakkerlak mee gebakken in ons eten L. Daar ging onze grote honger. Na ons kort etentje zijn we de bagage gaan ophalen die de vriendelijke manager (van Ethiopian airlines) eigenhandig is gaan halen.

Namiddag nam Lotte ons mee naar het ‘Dove’ café. Het café waar ze haar verjaardagstaart had laten maken. Gezellig dronken we er samen iets met een stukje taart… Hmmm. Daarna hadden we de smaak pas echt te pakken en gingen we een lokaal café binnen. Hier zagen Koen en Karel voor de eerste keer een koffie ceremonie. De koffie die we dronken was heerlijk!! (zelfs een tweede van besteld).

Vanavond gaan we toch maar weer iets meer Westers eten en daarna de bars eens opzoeken. Hopelijk kunnen we een beetje uit de bol gaan… !

10-08-2012 om 16:56 geschreven door Lotte Martens  

Omdat gisteren onze blog al veel te lang was, hielden Karel zijn trots verhaaltje voor vandaag! Toen we naar het marktje wandelden, kwam er plots een Ethiopisch meisje naar Karel om een babbeltje te slaan. Karel liep straal door waarop Lotte er maar mee begon te babbelen. Helaas voor Lotte, was ze enkel geïnteresseerd in Karel. Dus begon Karel er toch maar rustig mee te babbelen. Lotte en Koen kregen vage vermoedens, maar Karel nog steeds van geen kwaad bewust. Ze vroeg de hele tijd van waar we kwamen, wat we gingen doen en wanneer we terug gingen. Tot ze plots vroeg ‘Can you take me to Belgium’. How how, Lotte had dit onmiddellijk gehoord en zei ‘no no He’s my boyfriend’. Het meisjes moest verlegen lachen, waarna ze onmiddellijk vroeg of Koen haar kon meepakken. Maar Nele, geen paniek, we hebben Koen goed beschermd!

Deze morgen stonden we vroeg op om gezellig te gaan ontbijten bij Lotte haar stamcafétje. Het eten valt steeds beter mee. We hadden op de planning een leuke tocht naar de Chele anka waterval staan. We hadden in gedachten om om 3uur terug zijn, maar we zijn pak eerder terug…

Op weg naar de waterval genoten we van het mooie landschap (toch heel anders dan in een stad) en werden we begeleid door één goede jonge lokale gids. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we op voorhand een prijs moesten vastleggen en dat we maar met één gids moeten gaan, anders wilt iedereen geld. Dit dachten we ook gedaan te hebben. Totdat we in het dorpje, vlak bij de wateral, waren en er steeds meer volk rondom ons kwam verzamelen. Wij nog van geen kwaad bewust, lieten dit gebeuren en liepen rustig door terwijl we duidelijk probeerden te maken dat we al één goede gids hadden en dit voldoende was. Ze bleven volgen tot we vanboven aan de waterval kwamen. Het was mooi een uitzicht, een leuke waterval en we trokken enkele fijne foto’s. Zie de foto’s (hoewel het er wel indrukwekkender in het echt uitzag!). Wanneer we echter naar beneden wouden wandelen, om de waterval van onder te bezichtigen, werden we tegengehouden door de groep. Één jongen verschuilt onderzijn kap (leider van de groep) nam het woord  en zei dat we niet naar beneden mochten gaan. Ze stonden heel dreigend rondom ons, pakte onze vast en intimideerde onze gids. We moesten hen 500 birr betalen als we naar beneden wouden. Dit vonden we veel te veel (want we wisten dat dit de prijs niet was) en we wouden terugkeren want we hadden echt wel een schrik te pakken.  Zijn blik, zijn gelaat bedekt onder de kap, de dreigende groep en het feit dat hij ons telkens bij de arm vastnam hadden ons afgeschrikt.  Toen we wouden terugkeren naar de bus, bleven ze langs ons lopen en vroegen ze wat het probleem was en waarom we niet meer naar beneden wouden. Alles was ineens gratis en we mochten verder met onze gids. Wij hadden er geen zin/vertrouwen meer in en zijn door gegaan. Onderweg naar huis vonden we het toch wel jammer dat we niet zijn kunnen afdalen.

09-08-2012 om 15:54 geschreven door Lotte Martens  

Opgelet dit is het zelfde als de jongens: www.kkethiopia.worldpress.com

Zoals jullie op onze vorige post al konden lezen begon ons avontuur in Brussel.  Het zonneke scheen en vanaf toen liep het mis, dramatisch mis!! Rustig zaten we te lachen, gieren, brullen en wachten. NIEMAND te zien tot op zeker moment (toen onze vlieger achter 30 minuten  ging vertrekken) er een belletje ging rinkelen bij Karel. Tringelingeling dit is niet normaal… op het scherm stond een andere gate ( wij stonden aan gate 6) en een andere vlucht naar New York. Bij deze veronderstelling vroegen we toch even wat uitleg en vernamen dat we naar de andere gate moesten. We hadden net onze rugzak op onze rug of het volgende schijfke knalde door de boxen op de luchthaven: CLOSING BOARDING TK 1942 GATE 37!! Was dat even lopen!

 De vlucht verliep aangenaam met een PERFECTE landing, de grote teleurstelling was het ontbreken van de beloofde luxe door Lotte (geen big bang L)

 Lang wachten in Istanbul, maar alles wees zichzelf uit (beter dan in brussel). Volgende stop: Addis Abeba. Heerlijk, we kwamen aan en één en al onduidelijkheid. Na lang zoeken en wachten kwamen we bij de bagage… paniek! Geen koffer van Karel gelukkig wel van Koen! Opnieuw wachten en zoeken om dit aan te geven en dit zou morgen in orde moeten zijn?...?

 Vervolgens wachtte ons een nachtje spenderen in de luchthaven. We waren echter niet zo goed voorbereid als Lotte en hadden nog geen vliegtuigticket voor Mekele (dit was op aanraden van anderen waaronder Lotte omwille van goedkopere vluchten). Dit ticket konden we kopen in terminal 1. Wij rondlopen in de luchthaven zoeken naar terminal 1. Eindelijk kwamen we bij een loket waar we tickets konden kopen. We vroegen beleefd of er nog 2 plaatsen waren op een van de vluchten naar mekele vandaag. Helaas! Alles vol! Maar, we konden wachten en hopen dat er personen niet kwamen opdagen, dit moest in terminal 1. Dus, verder zoeken! We moesten dus uit de luchthaven gaan en over parkingen en door bomen naar terminal 1. Iedereen begon te vragen wat we kwamen doen, maar ze begrepen er niks van en de militairen stuurde ons door naar binnen. Hier aangekomen konden we ons verhaal opnieuw doen. Ze lieten ons gelukkig binnen (wat niet gebruikelijk was) en mochten rustig verder wachten. Karel balen van zijn koffer en niet wetend of hij Lotte die dag zou terug zien (arme Koen). Gelukkig beurde Koen Karel op met enkele gedachte verzettende spelletjes! Nu heeft Koen ‘zagende Karel’ (citering van Koen) leren kennen.

Na 24 uur wakker nog maar wat langer opblijven (en Lotte ongerust maken) hebben we moeten wachten tot 10 minuten voor dat onze vlucht vertrok. GELUKKIG 2 tickets kunnen bemachtigen na menige malen ons verhaal te doen aan leidinggevende functies (zeker 7 keer).  Een goed uurtje geslapen in propellor vliegtuig ondanks enkele malen wakker gestoten te worden door de stewardessen.

Lotte zat flink op ons te wachten en Karel had nog nooit zo snel gelopen in zijn leven om Lotte te zien (Koen huppelde/hinkelde er wat achteraan) om Lotte eens goed te kunnen vastnemen. Lotte nam ons mee op stap en legde ons de belangrijkste gebruiken uit. ’s Middags traditioneel gaan eten, Lotte reeds ingeburgerd en wij als groentjes trokken gekke gezichten. Koen was er niet weg en Karel vond het wat pikant. Vervolgens wat door de stad wandelen naar toeristisch bureau op wegbeschrijving van locals en we hebben de volledige stad gezien (de ene stuurde ons naar hier en de volgende de volledige andere kant van de stad op). Rustig een tasje cappucino drinken tot… 20 zingende en klappende kinderen rond ons tafeltje verzamelden: SUPPORT SPORTS! De locals moesten lachen en wij dokken (maar we hadden er wel van genoten). Het gaf een speciaal gevoel. Hier kunnen we even bij meldden dat je je wel voelt aangestaard en nagekeken (niet altijd even leuk).

Lotte liet de universiteit zien en haar labo’s (toch wel wat wandelen). Wanneer we wilden vertrekken met de bus moesten we serieus lopen voor de regen. Want wij dachten dat het busje zou vertrekken hoewel dit wacht tot de regen voorbij is en iedereen rustig op de bus kon. Dus wij door de regen uitgelachen door de schuilende mensen naar de bus lopen (hier lachten ze ons ook nog eens uit). Hello, raining season!

Vandaag moest Lotte in de universiteit werken en sliepen Koen en Karel wat uit. Karel was even met Lotte mee opgestaan en een tasje shai gaan drinken en liep helemaal alleen terug. Daarna zijn Koen en Karel ons reisje (waar we gisteren uitleg over waren gaan vragen) gaan vastleggen voor aanstaande zaterdag (we gaan 2 rotskerken met spectaculaire klim bezoeken, Lotte heeft al schrik of ze dit aankan). Koen en Karel zijn nog gaan poolen zowel het originele als het ethiopische spel. Tot slot gingen we lekker lunchen en samen winkelen. Koen heeft een riem, Lotte kocht twee mooie t-shirts (niet echt Afrikaans) en Karel kocht een mooi hemd en schoentjes om niet steeds zijn bergschoenen aan te moeten doen. De kleren waren Westers maar de winkels Afrikaans, een klein, rommelig en druk marktje.

PS: Karel voelt zich heeel groot in verhouding met de kleine locals. (de ukkie )

08-08-2012 om 16:04 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren gingen we weer naar May Leba om stalen te nemen om het bodemvocht gehalte te meten. Dit doen we elke zondag. Het ging vlotjes en ik kan de afstanden tussen de plots al veel beter aan. Het was zelfs zichtbaar voor de anderen want iemand vroeg,’Vandaag ben je precies niet moeJ?’ Om 14.00 zat het werk er weer op! Daarna gingen we samen (Gebeyehu, de chauffeur, iemand die al afgestudeerd is en ons vaak komt mee helpen op het terrein, de master student die in May Leba verblijft en een lokale helper) naar Hagera Selam. Een hoofddorp een beetje verder op. Ze wouden mij van het lokale bier laten proeven. Ze maken er honing bier en zij zijn er duidelijk helemaal weg van. Ik was er eigenlijk niet zo happig op want in May Leba heb ik ook al eens lokaal bier voorgeschoteld gekregen en daar zag ik de beestje in rondzwemmen. Onderweg naar daar begon het, zoals te verwachten in het regenseizoen, gigantisch hard te regenen en te hagelen. De lokale helper die eerst vanachter in de bak van de jeep zat, mocht nu bij Gebeyehu van voor gaan zitten. Wij zaten al reeds met 4 op de achterbank dus de auto was weer goed volgeladen. Voor we aan het caféke kwamen met lokaal bier aten we eerst ergens anders het traditionele eten ‘injerra’ met lamsvlees. Het was lekker! Daarna reden we met de auto verder naar de plaats waar ik mijn eerste lokale honingbier voorgeschoteld kreeg. Het zag gelig troebel. Ik was terughoudend dus ik vroeg aan Gebeyehu of het niet mogelijk was om een kleiner glas te krijgen, want de glazen die ik rond mij zag staan waren hennig groot! Helaas zei hij dat dat het kleinste formaat wasJ. Toen de vrouw kwam ingieten vroeg ik voor een half glas. Maar ofwel wou ze niet naar mij luisteren ofwel verstond ze me gewoon niet, maar mijn groot glas zat vol tot aan het boortje. Wanneer we ‘klonken’, deed ik uitbundig mee zodat er wat bier uitklatste om toch wat minder te moeten drinkenJ. Tot mijn grote opluchting zag ik buiten enkele zwarte puntjes, geen beestjes rondzwemmen. Ik dronk mijn eerste slok en het was echt lekker! Veel lekkerder dan het gewone commercieel bier. Dit was natuurlijk ook weer heel zoet!

Wist je dat hoewel de mensen hier allemaal super mager lijken er toch heel veel mensen diabetisch hebben? Zeker sinds de invoer van coca cola/ sprite… Maar ook door de vele koffie ceremonies waar ze altijd heel gul zijn met de suiker en dan ook meerdere tasjes koffie drinken! Ik probeer er tegenwoordig soms wat op te letten, maar ze verstaan me niet altijd als ik vraag ‘shai without sugre’.  Laatst vroeg ik dat en ik kreeg ‘shai’ met suiker en er een heel ontbijt erbijJ. Geen idee waarom, maar sindsdien heb ik het niet meer durven vragen en roer ik niet altijd meer de suiker opJ.

Dat even terzijde. Het lokale bier zoals ze zeiden echt wel goed! Toch bleef ik een beetje met de schrik zitten. Ik wou echt niet ziek worden nu Koen en Karel net komen. Maar toen dacht ik, ik heb een sterke en goede maag, 2 jaar geleden had meer als de 2/3 van het bivak de buikgriep en ik bleef gespaard, dus ik kan dat wel aan. Dat was de gedachte die me sterk hield en bleef drinkenJ.

Op weg naar huis begon mijn maag wat vreemd te doen, maar ik denk dat het eerder psychologisch was, of kan het toch direct een effect geven? Ik dronk veel water om zo hopelijk de slechte bacterien, als die er in zouden zitten, snel weg te spoelenJ. Terug op mijn kamer had ik wat last van winderigheid, maar zolang het bij dat blijft vind ik het allemaal niet ergJ. Mijn omgeving misschien wel, hoewel die hier ook wel stinkende wc-geuren gewoon zijn denk ikJ. ’s Avonds zaten Tesfay, Jonas, de kok, Erik en ik nog even in de pizza bella en babbelden we gezellig bij kaarslicht. Want zoals gewoonlijk lag de stroom weer een tijdje uit.

Daarna kroop ik mijn bedje in en keek ik al uit naar de komst van de jongens. Ja best spannend eigenlijk. Ik ben eens benieuwd hoe het hen meevalt en of ze aan alles gedacht hebben. Gelukkig is er mama nog die toch alles in goede banen leidt, denk ikJ. Helaas hield het trouwfeest dat hier in ons smal straatje bezig was, mij voor lange tijd wakker!

Deze morgen stond ik fijn op met het sms’je ‘ En voiture et en route! Let the the adventure start! Ze hebben er duidelijk zin in. Fijn om te horen! Voor mij was vandaag weer een dag zoals vele andere dagen. Weer hetzelfde werk in het labo en dan weer genieten van het internet dat ik daar heb. Ik skypte met mama en papa die toevallig net samen voor de computer zaten en hoorde of de jongens goed vertrokken waren. Ze waren blijkbaar heel zenuwachtig. Toch wel schattigJ. Ik zou stiekem toch eens een vlieg willen zijn want volgens mij is het een komisch duoJ! Rond de middag waren ze goed aangekomen en zaten ze gezellig wat te drinken in de transit zone. Oef dacht ik, ze zitten in de transit zone, daar zijn ze toch al goed geraaktJ. Neenee jongens, ik onderschat jullie nietJ! Nu maar hopen dat er morgen vroeg op het eerste vliegtuig nog plaats is zodat ze niet te lang in addis moeten blijven wachten. Ze moeten er net zoals ik al een hele nacht op de grond doorbrengen!

Normaal kon onze chauffeur rijden om de jongens van de luchthaven te halen, maar morgen moet er onverwacht toch naar May leba gegaan worden. Ik moet gelukkig niet mee! Ook waren en geen mensen van de Vlir te zien, dus ik ga er morgen met de bus proberen te geraken. Tesfay wijst me morgen de vertrekplaats van de bussen naar de luchthaven, dus dat komt wel helemaal goed!

Deze avond ging ik met Erik nog in een traditionele restaurant eten. Jaja weer ‘injerra’ met iets nieuws dat ik wou uittesten. Maar wat bleek, helemaal de foute keuze! Het was rauw vlees! In de reisgids staat dat je dat best niet kan eten, dus ik bleef ik maar vanaf! Ik was al blij dat ik het bier kon verdragen, maar dit probeer ik echt wel niet te eten! Erik daarentegen had zeer goed gekozen en had heel lekker vlees. Het leek een beetje op giros vind ik. Ik bestelde maar hetzelfde opnieuw, want iets nieuw random kiezen durfde ik niet meer! De eigenaar ocharm, die totaal geen Engels kon spreken voelde zich denk ik wel schuldig. Ik denk dat hij dacht dat hij ons fout had verstaan, maar ik probeerde hem duidelijk te maken dat het mijn fout keuze was. Super lief was het feit dat hij het niet heeft aangerekend! Ik denk stiekem dat ze het gewoon hergebruiken voor de volgendeJ, maar toch vond ik het super lief van hem. Ik gaf hem dan ook enkele birrs fooi!

Voila ik zit ondertussen weer op mijn kamertje en heb alweer een hele blog geschreven. Ik ga nog één of enkele afleveringen friends kijken en wachten op een smsje van de jongens! Het zou super zijn moesten ze morgen vroeg om 8.00 in Mekelle zijn, maar aangezien ze nog geen ticket hebben ga ik daar nog niet vanuit (hoewel ik het stiekem wel  hoop). Voor de rest hoop ik dat er toch wel 2 plaatsen vrij zijn op 1 van de 3 vluchten die morgen vliegen! Maarja afwachten dus. Jullie horen dwel of ze er morgen al dan niet woensdag goed zijn aangekomen!

Dikke kus!

06-08-2012 om 19:35 geschreven door Lotte Martens