Vandaag is het de begrafenis voor de prime minister Meles Zenawi. Al het werk ligt dus stil en ik heb een dagje voor mezelf. Op de planning stond: uitslapen! Nu moest ik eens niet naar de unief of niet naar  May Leba dus kon ik wel eens langer dan 6.30 blijven liggen. Helaas pindakaas. Mijn bioritme heeft er zich al helemaal aan aangepast. Ik sliep vanacht met mijn ooglapje zodat ik zeker niet zou wakker worden van het licht. Toen ik uit mezelf wakker werd dacht ik: mm goed geslapen, ik ben eens benieuwd tot hoe laat ik heb kunnen uitslapen. Ik verschrok toen ik op mijn GSM keek, het was nog maar 6.00uJ. Oke toch maar terug gekropen, maar een half uur later vertrokken alle mensen naar het War monument om de begrafenis van de pm te volgen. Dit gebeurde weer allemaal langs mijn kamertje en ging gepaard met veel lawaai! Maar het was weer mooi om zien. Heel veel mensen op straat met kleurijke paraplu’s (als ik het zo mag noemen). Daarna heb ik toch nog een uurtje liggen soezen.

Vervolgens heb ik de hele voormiddag naar tv gekeken. Het was eigenlijk mooi om zien hoe de ‘stoet’ door Addis liep. Met de fanfare, rood gekleed en niet altijd even mooi van toon, voorop. Gevolgd door de doodswagen die ook mooi versierd was. En de legermannen aan de zijkanten. Amai ze hebben wel een hele tocht afgelegd want om 10.00 waren ze pas op het plein waar al het volk zat. Daar werden mooie teksten voorgelezen van verschillende ministers uit Afrika, US en Louis Michel. Het was fijn dat ik ze eindelijk kon verstaan aangezien het nu in het Engels was. Hij heeft toch veel verwezelijkt voor Ethiopië en Afrika in het algemeen!

Om 10.00 besloot ik toch om eens even wat te gaan doen. Van een hele dag bedliggen word je immers lui! Dus ik ging mijn laatste wasje doen! Het was weer een warme dag, dus het droogde allemaal vlotjes. Vervolgens zat ik weer even achter de tv en tegen 12.30 begon mijn maagje wat honger te hebben!

Om toch ook wat beweging te hebben vandaag, besloot ik om een juice te gaan drinken zodat ik mijn benen toch ook kon strekken. Amai wat was het stil om straat! Precies of het nog 6.00 ’s morgens was. Veel winkels waren gesloten, weinig verkeer en heel weining mensen. Als je langs de huizen, of de toch open winkeltjes, maar vooral bars passeerde, hoorde je overal de viering van de pm opstaan. Ik had zin in een donut, maar dat was helaas gesloten. Gelukkig was de juice bar open en dronk ik een lekkere mango juice. Daar ontmoette ik weer vriendelijk mannen die mij uitnodigde om even bij hen te zitten.

Vervolgens liep ik naar de andere kant van de stad hopend op een open dove café (plaats waar ik mijn verjaardagstaart heb gekocht). Daar had ik geluk en kon ik genieten van een lekker stukje taart. Ja eens iets anders als middagmaal, maar de stukken zijn super groot dus ik had er echt wel van gegeten! Vervolgens wandelde ik terug naar Diana hotel. Ik ga toch blij zijn om volgende week terug met Karel over straat te kunnen lopen. Want je wordt overal nagevloten en de kinderen zien je echt als een wandelde portemoné. Ze zeggen allemaal ‘give me birr’ of ‘give me money’ en dat is echt niet fijn!

Daarna de droge kleren van de waslijn gehaald en mooi opgeplooid, mijn kamer laten poetsen (want amai die was weer vuil) en verse lakens gekregen. Nieuwe lakens dat is toch altijd fijn! Waarna ik me natuurlijk weer op mijn bed legde om verder naar de begrafenis te kijken. Nu was er de viering in de Kathedraal. Hier verstond ik natuurlijk niks van. En de mensen schreewden van verdriet. Echt vreemd om zien.

Rond een uur of vier heb ik me fijn gedouched  met warm water en schrijf ik nu deze blog. Veel gaat er niet meer gebeuren. Ik ga deze avond een pizza eten bij mij in het hotel/pension en misschien nog wat friends kijken.

Vanaf morgen gaat mijn laatste werkweek van start. Gek maar toch ook een fijn gevoel. Want vanaf dan ga ik niet meer alleen zijn. Daar kijk ik wel naar uit! Ik ga 18, 19, 20 september nog wel terug naar Mekelle omdat we nog de sediment opvulling van de trenches en achter de stonebunds moeten meten. Ik moet kijken naar de evolutie over de laatste 3 jaar dus dit zijn wel onmisbare resultaten. Om dit te kunnen meten moet het regenseizoen zeker gedaan zijn en theorethisch gezien is dit rond 15 september. Karel komt ons dan meehelpen, wat zeer fijn is!

Verder hoop ik dat Silke morgen terug komt. Dan heb ik terug gezelschap en kunnen we naar de travel agent gaan om ons busticket naar Awassa vast te leggen. Ik ga dan ook mijn reisplanning, die ik zelf heb gemaakt, voorleggen en vragen of dit haalbaar is. Als het goedgekeurd is zet ik deze nog op mijn blog zodat jullie weten wat de plannen van Karel en mij gaan zijn de komende 3 weken. Ik kijk er in ieder geval heel hard naar uit!

En voor diegene die morgen terug naar school moeten: Maak een goede start en terug veel plezier achter de banken of voor de klas!

Zoen x

02-09-2012 om 15:48 geschreven door Lotte Martens  

Vandaag ging ik weer naar May Leba. Het is nu echt fijn om daar te komen want de meesten kennen me er ondertussen. Als ik voorbij loop roepen sommige kindjes ‘Lotta’ ‘Lotta’ en dan moet ik zwaaienJ of zeg ik vriendelijk ‘Selam’ terug. Dze morgen werd ik weer uitgenodigd voor een ‘buna’ in het huis van de priester. Heerlijk om de dag te beginnen met een tasje koffie. Vandaag verzamelde  ik samen met Emanuel de samples om de k-factor van RUSLE te berekenen. Deze samples zal ik mee naar België (ale ik hoop onze Koen) nemen om in Leuven in het labo verder te analyseren. Op zich weegt het niet veel in totaal 1 kilo dus Koen kan dat wel meenemen.

Vandaag ontmoette ik een vrouw (of ja eigenlijk nog een meisje) met haar 2 kinderen. Ik vroeg hoe oud ze was want ze leek nog zo jong. En ja hoor, ik had het deze keer goed gezien! Ze was zo oud als mij en ze had al 2 kinderen. Hoe oud precies weet ik niet, maar haar oudste dochtertje schat ik 3 jaar. Ze was heel vriendelijk en nodigde ons uit om bij haar thuis lokaal bier te komen drinken. Goh ik vind het zo stom, maar ik durf dat echt niet drinken. Ten eerste moet je sowieso oppassen met zelf gemaakte alcohol en ten tweede de kleur ziet er zo afgrijzelijk uit. Ook de bewarings condities lijken niet optimaal dus ik probeerde uit te leggen dat de maag van de Belgen dit niet aan kan. Dat we enkel gekookt water mogen drinken of dat we anders heel ziek worden. Maar toch, het blijft me een wrang gevoel geven om het niet aan te nemen. Ik zou het zo graag willen proeven om hun gelukkig te maken. Ze leek het wel te snappen en gaf me dan maar injerra en het lokaal brood. Maar eerlijk gezegd moet ik zeggen dat het mijn slechtst smakende injerra tot nu toe was. Amai, ik heb op mijn tanden moeten bijten om er toch maar een beetje van te eten. Ook het brood smaakte heel zuur. Ze bleven me geven en uiteindelijk heb ik een stukje brood stiekem in mijn broek weg gesmokkeld en het dan op het veld uitgestrooid. Ik voelde me er echt slecht bij! Die mensen hebben zo weinig, geven me brood en ik gooi het gewoon weg! Maar ik kreeg het echt te moeilijk binnen en kon geen nee blijven zeggen. Ik hoop dan maar dat de dieren er wat aan hebben! (om me een beetje te sussen!).

Om half 3 waren we al terug in Mekelle dus werkte we nog in het lab. Ik vond het fijn dat Gebeyehu dit zelf voorstelde dus dat spaart ons weer wat werk voor morgen. Bij mijn terugkomst in het hotel hoorde ik weer veel lawaai op straat en er passeerden weer honderden mensen voorbij mijn kamertje met lichtjes en spanddoeken voor de prime minister.

Deze avond ging ik naar de Karibu voor de goodbye dinner van Julian (Duitser), Silvia (Italiaan) en Salvadore (andere  Italiaan). De Italianen vertrekken donderdag terug naar Rome en Julian gaat alleen nog wat rondreizen in het noorden. Jammer dat ze vertrekken. Vrijdag vertrekt ook Eric dus iedereen begint Mekelle te verlaten. Silke gaat jammer genoeg ook tot maandag zeker in haar studiegebied blijven dus ik zal het weekend alleen doorbrengen. Maar het was weer een leuke en gezellige avond! We hebben mailadressen uitgewisseld dus wie weet zie ik hun nog wel eens terug!

Ook was er een ‘local’ bij. Een Ethiopiër die Julian kende. We babbelden nog even over de prime minister. Interessant om te horen hoe een ‘local’ van dit alles denkt. Je ziet veel gebeuren, maar toch zijn de mensen er weinig open over. Enja op straat spreek ik natuurlijk ook geen vreemde aan om erover te praten! De ‘local’ zei dat er dit weekend nog een aantal studenten zijn opgepakt omdat ze aan het dansen waren in een bar. Blijkbaar mag er niet gedanst worden tijdens de rouwperiode. Dat moet je maar weten. Normaal gezien zouden we die avond naar de zelfde bar zijn geweest, maar uiteindelijk is dat niet doorgegaan. Misschien gelukkig maarJ!

Nu ga ik slapen. Ik ben al van 6 wakker en toch ben ik  nu niet echt moe. Maar ik weet dat het morgen anders weer moeilijk zal zijn om op  te staan en ik wil nog douchen. Dus toch maar een poging doen om te slapen! Morgen werk ik weer op de universiteit! Slaapwel x

28-08-2012 om 22:10 geschreven door Lotte Martens  

Hier  blijven ze de eerste minister maar herdenken en eren! Echt vreemd en moeilijk om te begrijpen dat dit zo zwaar blijft voor hun. Elke dag zijn er herdenkingsstoeten (of hoe ik het ook mag noemen) voor telkens een andere groep. Vandaag waren het mannen die in 1990 nog gevochten hebben met Eritrea (denk ik). Ze waren in kostuum en droegen hun geweer in de arm terwijl ze vanalles riepen. Gisteren was er een herdenkingsstoet voor enkel de politie en de huidige legermannen.Zaterdag was er een herdenkingstocht met alle bajajs. De dag daarvoor (vrijdag) was het enkel voor de studenten en universiteits staff. Alle bussen van de unief waren versierd met vlaggen, posters en foto’s. De dag daarvoor was het voor heel het volk. Ik ben benieuwd voor welke groepen het de volgende dagen nog gaat zijn. Misschien nog een herdenkingsstoet voor alle buitenlandersJ ?

Op de straten beginnen kinderen nu ook foto’s van de prime minister te verkopen. Deze middag bij mijn eten stond de tv natuurlijk op en zag ik nog een vrouw in het restaurant wenen. Zondag is het zijn begrafenis, ik ben echt benieuwd hoe de sfeer dan hier zal zijn.

Deze middag en avond waren alle bussen van de unief weer gecancled owv de prime minister. Ik nam dus maar de blauwe minibusjes.

Interessant is het wel om er met de mensen over te babbelen. In May Leba vroeg ik of de mensen het daar wisten en hem eigenlijk kennen. Een meisje van 13 jaar zei dat ze het ongelooflijk erg vindt. Zij weet niet hoe hij er uit ziet, maar heeft toch veel verdriet met dit gebeuren. Hij was een hele goede minister. Het lijkt wel of die kinderen gebrainwashtzijnJ? Nog nooit gezien of er van gelezen, maar ze horen de verhalen van hun ouders… De oudere mensen kennen hem meestal wel. Naar het schijnt is hij zelfs 3 jaar geleden in May Leba geweest om naar de dam en het gebied te komen kijken. Dus de mensen die hem toen gezien hebben vinden het natuurlijk heel erg! En dat wijst er op dat hij ook tussen de mensen kwam en echt naar de problemen kwam zien!

Jonas van mijn hotel zei ook dat hij altijd aan hem zal blijven denken. Zelfs als hij een oud mannetje is en met een stok rond loopt zal de prime minister nog steeds in zijn hart zitten!

De laatste twee dagen waren weer rustig voor mij tot vervelens toe. Zondag voormiddag werkte we in het labo en toen zat het werk er weer op.  Het heeft al een hele week niet geregend in May Leba. De boeren maken zich ongerust en wij zitten zonder werk! Alle stalen die we tot nu toe konden meten zijn gedaan. Toch moet er nog veel gebeuren (rock fragment cover meten, gps-punten op meten, stalen voor k-factor van RUSLE nemen en dan kijken naar de sediment opvulling achter de stone bunds en in de trenches). Maar daarvoor moeten we naar May leba gaan. Dat gaan we morgen gelukkig doen zodat we hopelijk de 2 komende weken nog goed  kunnen doorwerken! Het ziet er niet naar uit dat alles zal gedaan zijn tegen 7 september. Ik ben van plan om 8 september toch sowieso naar Karel en Koen te gaan. Zodat ik het weeshuis heb gezien en met hun nieuwjaar kan vieren. Daarna kunnen Karel en ik met een tussen stop van een plaatsje (Lalibella) wat we sowieso wouden bezoeken terug gaan voor het werk in Mekelle af te handelen.

Ik ben vandaag beginnen lezen over wat we kunnen bezoeken en hoe we er moeten geraken. Ik heb echt al heel veel zin in ons avontuur. Het is enkel moeilijk kiezen wat gaan we doen en wat we laten. Want als we nog enkele dagen in Mekelle moeten helpen, zal er wat geskipt moeten worden! Ook zal het veel bus zitten zijn. Meestal is het 2 dagen bus van plaats tot plaats. Een privé jeep huren gaat sneller maar kost 100 euro per dag (alles in). Voor studenten als wij die maar met 2 zijn is dit een veel te groot bedrag! We zien dus wel.. De komende avonden zal ik nog veel moeten lezen! Maar dat is plezante lectuur natuurlijk!

27-08-2012 om 19:17 geschreven door Lotte Martens  

Ja hoor Ethiopië is nog altijd in rouw. Het wordt precies als maar feller en feller. Op de universiteit is een rouwhoekje gemaakt met een ingekaarde foto, groot spandoek en allelei kleine foto’tjes van de eerste minister. Er ligt een rouwboek waar de mensen iets in kunnen schrijven. Ook staat de tv ganse dagen op om naar nog meer foto’s en vooral naar veel wenende mensen te kijken! De laatste 2 dagen waren er ‘s avonds herdenkingen bij het war monument in Mekelle. Achteraf zie je heel veel mensen met kaarsjes en foto’s door de straten passeren. Ook hangen er overal kleine foto’tjes in de bajajs en de bussen.

Gisteren avond vertrok er vanuit de universiteit een hele stoet bussen met ethiopische vlaggen en grote posters naar het war monument. Ik kon gelukkig met onze privé jeep naar huis. Wanneer ik aan kwam aan mijn pension kwam de stoet voorbij. Indrukwekkend om te zien, ik spurtte naar boven om mijn camera te pakken en het vanuit mijn hotelkamertje te filmen. Helaas vond ik niet direct mijn camera en was ik te laat!

Toch blijft heel dit gebeuren een beetje vreemd en soms ook heel vervelend voor mij. Herinner je dat ik op mijn vorige blog zei, ‘Gebeyehu heeft de sleutels dus ik verwacht dat hij morgen eindelijk wel zal komen’. Helaas. Ik stond een kwartier te wachten, probeerde 5 keer te bellen maar geen Gebeyehu te zien of te horen. Gelukkig had ik nog een sleutel van een ander labo en begon daar maar te werken. Het is veel en ook best saai werk om alleen te doen, ik was echt een beetje slecht gezind. Vooral omdat ik niet wist waar hij was. Het is toch niet zo moeilijk om gewoon iets van je te laten weten? Als hij niet komt, geen probeem, maar dan wil ik dat gewoon op tijd weten en de sleutels hebben. Nu wachtte ik voor niets en kon niet eens op mijn bureau binnen.

Blijkbaar was hij naar de mis en na mijn iets of wat slechtgezind maar toch vriendelijk berichtje is hij rond 11.00 dan toch gekomen. In de namiddag was hij wel weer afwezig, maar dat had hij gelukkig op voorhand gemeld. Ook kwam gisteren hij enkel in de voormiddag opdagen. Tja, ik probeer zo goed mogelijk door te werken zodat ik nog steeds tegen 7 september kan stoppen met mijn onderzoek.

Donderdagavond ging ik nog iets drinken met de 2 Italianen en de Duits om afscheid te nemen van Joe. Gisteren werkte ik een hele dag in het labo en ging ’s avonds injerra eten met Silke, Erik en Samuel. Vervolgens gingen Samuel, Silke en ik nog een juice drinken. We babbelden even over een aantal Ethiopische zaken. Interessant om te horen hoe een’ local’ over bepaalde zaken denkt. Zo vond ik dus mijn eerste persoon (Samuel) die de eerste minister niet leuk vondJ. Wie had dat gedacht in dit landJ? Ook babbelden we over homo’s. Dat is hier absoluut taboe! Samuel die zijn master in België doet, vindt het dan ook heel onbegrijpelijk dat een homo eerste minister in België kan zijn! Moest een vriend tegen hem zeggen dat hij homo is, dan zou hij geen vriend meer met hem kunnen zijn!

Vandaag vertrok ik weer vroeg, maar toch na 20 minuten wachten op de auto, naar May leba. Samen met Emanuel  nam ik foto’s van de vegetation cover. We waren rond 12.30 al klaar  dus mocht ik thee gaan drinken in Samuel’s huisje. Dat smaakte na het lange wandelen. Vervolgens werden Gebeyehu, mudhin (die ondertussen ook klaar waren met het nemen van de soil moisture samples), Emanuel en ik uitgenodigd in het huis van de priester. Daar stond de koffie ceremonie weer voor ons klaar. Ook kregen we injerra met egg silci. Lekker! Ondertussen liet Gebeyehu fier enkele foto’s en filmpjes van zijn dochtertje zien. Heel schattig! Hij zal haar missen als hij vanaf 1 oktober 10 maanden in België zal verblijven. Ook liet hij foto’s zien van zijn vrouw op het feest (wat normaal woensdag was) van vorig jaar. Amai zo chique dat die vrouwen gekleed zijn en allemaal gouden kralen in hun haar. Echt jammer dat ik dit heb moeten missen!

Tegen 16.00 waren we terug en gingen we niet meer naar de universiteit. Het doet eens deugd om zo vroeg te kunnen stoppen!

Oke blijkbaar was er vandaag een bajajstoet ter herdenking van de eerste minister. Ik hoorde net allerlei lawaai op de straat en ging eens kijken. Er waren honderden bajaj’s te zien! Deze keer heb ik het wel kunnen filmen en fotograferenJ! Dus vanaf morgen op facebookJ!

Tot de volgende x

25-08-2012 om 17:01 geschreven door Lotte Martens  

Vandaag was nog steeds iedereen in rouw. Opvallend minder mensen op de bus naar de universiteit en ook op de campus zelf. Deze morgen werkte ik alleen in het labo, want er was ook geen Gebeyehu te bespeuren. Ik was eerst wel een beetje slecht gezind. Gisteren namiddag was hij al niet komen helpen in het labo en vandaag weer niet en er was net zoveel te doen. Gelukkig had ik gisteren wel nog hulp van 2 master studenten gekregen, maar dat ging toch allemaal veel trager dus ik was pas om 19.00u thuis. Maarja ik telefoneerde hem niet, liet hem ook rouwen en werkte zelf alleen goed door! In de namiddag had ik hem niet verwacht, maar toen is hij wel komen opdagen. Ik was blij en we werkten samen in het lab.

Deze  nacht heb ik trouwens ook nog eens zalig goed geslapen! Het was muistil op straat. Geen muziek dat mij wakker hield. Toch één lichtpuntje bij dit slechte nieuwsJ. Ja toch echt ongelooflijk hoe de mensen hier mee bezig zijn. Nog altijd rouwmuziek op de radio en televisie. Gebeyehu zei dat de mensen nog wel een week kunnen rouwen. Hopelijk hij niet, want ik wil ons werk wel wat vooruit zien gaanJ. Maar de prime minister heeft inderdaad veel betekend voor het land en vooral voor deze streek. Hij was namelijk van hier. Toch ongelooflijk om te zien ook hoe fel de regering hier alles onder ‘controle’ wilt houden. Alle buitenlandse artikels over zijn dood of met de kleinste kritiek worden hier geblokkeerd. Ik kan ze wel lezen omdat Erik heeft kunnen regelen dat ik er toegang tot heb. Maar dat vind ik toch allemaal communistisch en een minpunt van dit land. Niemand weet ook aan wat hij precies gestorven is. Sommige denken zelfs dat hij vergiftigd is geweest of dat hij eigenlijk al 2 maanden dood was aangezien hij voor lange tijd niet meer gezien werd. Ik snap niet waarom ze niet éénduidige en juiste informatie geven. Nu heeft de vice premier al reeds zijn plaats overgenomen, de mensen mogen niet meer opnieuw stemmen. Er zijn slechts verkiezingen om de 5 jaar, dus nu mogen ze binnen 2 jaar weer opnieuw gaan stemmen. Tot dan neemt de vice premier de taak van eerste minister over. Dit is eigenlijk de belangrijkste man in het land. Ze hebben ook wel een president, maar die heeft eigenlijk zo goed als niets te zeggen. Een beetje zoals onze koning eigenlijk.

Het jammere aan heel het gebeuren is dat het grote festival/feest vandaag werd afgeblazen. Geen festiviteiten in de stad te bespeuren vandaag. Toch waren sommige kleine meisjes mooi opgekleed. Echt heel jammer, want Gebeyehu zei dat het altijd echt de moeite is om te zien. Maarja niet alles kan zoals gepland lopen zeker? De mensen hier zouden zeggen, dit is de beslissing van God…

Des ondanks was het weer een leuke avond. Ik werd uitgenodigd bij het diverse groepje Europeanen om te gaan dineren. Ze zouden zelf koken. Erik mocht met me mee komen dus we namen samen een bajaj naar het mooie grote huis. Amai het rook er heel lekker! En dat was het ook! De Amerikaan had gekookt en het was echt goed. Eerst kregen we lookbroodjes met een tomaatje. Vervolgens koude patatjes met tonijn en tomaat. Als hoofdsmaaltijd een ovenschotel met gekookte lekker gekruide patatjes met worteljes, tomaatjes en pepers. En als dessert fruitsapsla gemaakt van banaan en appelsien. Ik had nog 3 côte d’or chocolaatjes liggen uit de doos van Koen en Karel en had het mee gebracht voor hen. Ze waren er heel blij mee!

Het is echt een fijne maar speciale groep. Echt internationale mensen. Aangezien veel mensen zich afvroegen wat ze allemaal doen: hier zijn de functies. De Amerikaan (26) is nog een student. Hij studeert iets van gezondheid in de samenleving (lange Engelse titel). Hij heeft zijn eerste master is Spanje gedaan en gaat nu het eerste semester naar Kopenhagen. Het tweede semester komt hij waarschijnlijk terug in Ethiopië doen. De Duitser (23 jaar) studeert iets in de economie en heeft een vriendin  uit Canada. Het Franse meisje (29 jaar) werkt bij het rode kruis en blijft hier 1,5 jaar. Hij heeft een vriend uit de VS. Om het anderhalf/ twee jaar verblijven zij in een ander land. Dat moet je toch ook maar kunnen e?! Zij heeft ons deze avond naar huis gedaan met de chique 4*4 jeep van het rode kruis met de grote antenne waarmee zij hier rondrijdt. Het verwonderlijke (vond ik) was dat ze rechten gestudeerd heeft. Blijkbaar maakt het niet uit welk diploma je hebt, je moet alleen 3 talen kunnen spreken. Ten slotte waren er nog 2 Italianen, afkomstig van Sardinië, maar ze wonen nu in Rome. Zij doen iets in de landbouw en zijn nu bezig met een project om hier appelbomen te planten. Het is een koppel waarvan de jongen 30 jaar oud is en het meisje weet ik eigenlijk niet. Zij zijn hier slechts voor 2 weken. Katrijn (Engels meisjes) is vandaag naar Addis Abeba gevlogen om haar vriend te gaan ophalen. Hij komt haar voor één maand bezoeken. Zij zelf verblijft hier voor een half jaar en werkt hier voor een grote ngo. Tenslotte is er normaal ook nog een andere Italiaan bij, maar hij is vandaag naar Duitsland gevlogen om zijn vriendin, die afkomstig is van Duistland, te gaan bezoeken voor 2 weken waarna ze naar hier komen om hier te wonen. Ja je ziet, heel divers dus!

Morgen gaan we samen iets eten en afscheid nemen van Joe (Amerikaan) die vrijdag naar Kopenhagen vertrekt. Fijn dat ik deze mensen heb leren kennen en dat ze zo openstaan en vriendelijk zijn tegen iedereen!

Morgen werk ik weer in het lab en deze keer hopelijk met Gebeyehu. Maar aangezien hij vandaag de sleutel heeft bijgehouden verwacht ik ook wel dat hij zal komen!

Nu nog een aflevering friends kijken en dan slapen want morgen loopt de wekker weer om 6.30 af.

x

22-08-2012 om 21:08 geschreven door Lotte Martens  

Deze blog bevat weer de laatste twee dagen. Maar eens moet ik even iets belangrijks meedelen: Ik ben vandaag op de kop half weg! Mijn ene gevoel zegt: Joepie! Terug lekker goed eten, terug familie en vrienden zien, terug naar Leuven, terug iets of wat meer luxieuzere dingen doen,… Maar aan de andere kant toch ook jammer. Het is echt een onvergetelijke ervaring! Ik ga er dus nog zeker heel hard van genieten! Ik merk wel dat mijn dagen hier in Mekelle beginnen te korten. Er is plots precies zo veel te doen op het veld en in het labo. Maar ik hoop dat ik aan mijn planning kan voldoen en alles afkrijg voor 7 september! But: We’ll see!

Gisteren werkte ik zoals vele andere dagen weer op de universiteit. Dit wil dus zeggen labo werk en data ingeven in excel. Je merkt ook echt aan het weer dat het regenseizoen stilaan aan zijn einde komt. Overdag is het al pakken warmer en de regen kan ook al eens een dagje uitblijven. Aangezien niet elke dag even interessant kan, heb ik over gisteren weinig te zeggen. 

Gisteren zijn we (Erik, Silke en ik) nog eens traditioneel gaan eten. Silke en ik aten injerra met linzen. Linzen: ik kende het eigenlijk niet, maar Silke heeft het me leren eten en ik vind het best lekker! Ik zocht er gisteren wat informatie over op, op internet en het blijkt heel gezond te zijn! En hoewel de meeste denken dat het een groente is, behoort het tot de familie van de zetmelen. Dus gisteren bestond ons avondmaal eigenlijk uit zetmeel (injerra) met zetmeel (linzen). Heel varieerend J, maar het smaakte!

Na ons avondeten liepen Silke en ik over de market. Eigenlijk valt het wat tegen. Er zijn heel veel kleren en schoenen te vinden, maar bitter weinig lokale producten en etenswaren, wat we wel heel jammer vonden! Vervolgens dronken we een juice met papaja. Ik heb dat eigenlijk nog nooit gedronken of gegeten denk ik. We waren er beide niet echt weg van.  Daarna gingen we samen naar de Karibu want ons nieuw Europees (+ Amerikaan) groepje had ons uitgenodigd om iets te komen drinken. Het was weer gezellig! En  het moest lukken dat zij vorige week ook kennis hebben gemaakt met de manager (die Karel zo goed geholpen heeft met zijn verloren bagage) van Ethiopian airlines. De man is er even bij komen zitten en heeft ons allemaal getracteerd op een schotje. Hij kende me nog van met Karel zijn bagage.

Vandaag was het triestige dag voor Ethiopië. De eerste minister, die iederreen hier duidelijk heel graag had, is overleden zoals jullie ongetwijfeld ook wel gehoord hebben. Straf wel dat het nieuws zo traag doorsijpelt hier, want eigenlijk was hij gisteren avond om 22.00 al gestorven. Toen we deze morgen om 6.30 vertrokken wist niemand er iets van. Aangekomen op het terrein, moest Gebeyehu een aantal papperassen in orde brengen en Emanuel en ik begonnen aan de vegetatie cover. Tot er plots iemand kwam aangelopen. We moesten onmiddellijk stoppen. Ale, waarom? We zijn nog maar een half uur bezig, waarom moeten we nu plots stoppen vroeg ik? Toen kreeg ik het verhaal te horen.. Amai Emanuel leek echt van slag en op weg naar de auto zei hij geen woord. We vertrokken dus terug naar May leba want het is een rouwdag voor Ethiopië zei Gebeyehu. En inderdaad, de radio die altijd leuke, goedgezinde Ethiopische muziek afspeelt, speelde nu heel serene rustige muziek af. Op zich ook wel mooi. Het had wel iets en je voelde de rouw. Het was mijn stilste rit naar Mekelle tot nu toe. Ik verwachtte dat Mekkele stil en rustig ging zijn, maar op zich ging toch iedereen zijn eigen gangetje. Vanuit de auto merkte je niet dat er iets was. Maar wanneer je rondwandelt, hoor je overal de radio op iedereen zijn gsm spelen met daarop de serene muziek met hier en daar een toespraak uit het verleden van de eerste minister. Deze middag at ik downtown en heel het restaurant zat boemvol, allemaal voor de tv. Daar speelde ze dezelfde rustige, mooie, zachte muziek af terwijl ze foto’s van hem toonde. Ik verwachtte dat ik in de namiddag vrij zou hebben, aangezien we niet mochten werken in May leba, maar toch gingen we naar de unief om in het labo te werken. Het werd uiteindelijk nog een lange dag want om 7u was ik pas thuis.  Ook hier in miin hotel zit iedereen voor de tv volgens mij, die overal best luid staat! De mensen zijn er echt van aangedaan.

Morgen is het einde van de Orthodoxe vasten en dan zou er een groot feest zijn. De meisjes en vrouwen maken zich op om te dansen op straat om zo geld in te zamelen. Ik ben eens benieuwd hoe het gaat zijn, want ik heb er al veel overgehoord. Al weet ik niet of het morgen zo uitbundig gaat zijn omdat de minister gestorven is. Ik heb in ieder geval al geld ingewisseld bij Tesfay in kleinere birrs om morgen te kunnen geven. Ik kijk er naar uit!

21-08-2012 om 20:46 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren avond waren we uitgenodigd bij Katrijn voor een privéfeestje bij haar thuis. Voor diegene die een blog gemist hebben, zij is het Engelse meisje dat ik vorige week ontmoette bij de Karibu. Ze woont samen met de Duits en de Amerikaan in een groot huis een eindje van het echte centrum van Mekelle. Erik was te moe en wou niet mee. Gelukkig was Silke er dit weekend weer en vergezelde ze mij. Kat had voor ons haar bajaj guy opgebeld die ons naar hun huis bracht. Amai, wat was ik blij dat Silke er bij was. Alleen had ik dit niet gedurfd. Het was toch een kleine 10 minuutjes rijden en het was echt pikke donker! De bajaj guy was heel vriendelijk en vooral super gelovig! Hij heeft niets anders gedaan dan over God gebabbeld. Alles wat er gebeurd in Ethiopië is volgens hem een beslissing van God. Hij vroeg dan ook of we de bijbel lazen. We vertelde dat we dat eigenlijk niet meer echt deden, maar dat we op school nog wel stukjes bijbel zagen. Ja dat vond hij toch allemaal maar heel slecht van de Europeanen. Hij had er al meerdere tegen gekomen die niet gelovig waren, dat vond hij toch maar nietsJ.

Het was een gezellige avond! Ze wonen er in een groot huis met 3 verdiepingen, een groot balkon, groot salon met witte leren zetels, eettafel en een ruime keuken. Voor de rest heb ik niets gezien. Maar het is echt een villa voor hier! Sinds gisteren zijn er nog 2 Italianen bij hun komen in trekken. Wel chique dat ze elkaar allemaal toevallig zijn tegengekomen en dan samen zijn gaan wonen. Het was grappig om zien. Het was een heel diverse groep. 4 Italianen. Een meisje en jongen afkomstig van Sardinië met en natuurlijk een zalig Italiaans Engels accent. Een typische Italiaan uit Rome en dan nog een oudere vrouw (ik gok rond de 48) ook ergens van Italië. Vervolgens was er nog een Frans meisje, een Duitse oudere vrouw en nog een man (die veel op een missionaris of priester leek) maar ik weet niet precies van waar. Het was nog eens leuk om Westerse muziek uit de computer boxen te horen galmen. Maar een dansparty was het niet. We hebben fijn gebabbeld terwijl we genoten van een wijntje (ja die was veel beter dan mijn vorige Ethiopische wijn ervaring) en een chipsje. Amai, chips dat was al even geleden en smaakte dus echt!

Natuurlijk had de typische Amerikaan weer een spelletje bedacht. We moesten om de beurt 3 verhaaltjes/feiten vertellen. 2 moesten waar/echt geberud zijn en 1 moest fout zijn. De anderen moesten dan raden welk het foute was. Op zich nog wel grappig en fijn om elkaar wat te leren kennen. Zo kwamen we er bijvoorbeeld achter dat de Italiaanse jongen van Sardinië niet eens kan zwemmen! Ale, kan je dat geloven? Je woont op een eiland met prachtige stranden en je kan niet eens zwemmenJ! Aangezien de bajaj guy maar tot 23.00 dienst doet, zijn we toen ook door gegaan. Alleen naar huis wandelen in de donker met ons twee was echt geen optie! Maar op zich was het leuk maar ook genoeg geweest. Het was fijn om wat met nieuwe mensen te praten en hun te leren kennen.

Deze morgen ging ik samen met Gebeyehu dag zeggen aan mijn promotor en co-promotor, waarna we vervolgens gingen werken in het labo. Nee, zondag rustag bestaat bij Gebeyehu niet. Maar op zich vind ik dat niet erg. Liever nu doorwerken en dan 7 september naar Koen en Karel  gaan! Omdat de gratis universiteitsbussen niet rijden op zondag  pakten we samen een klein blauw minibusje. Wanneer je enkele minuten aan het rijden zijt, komen ze het geld pas ophalen. Wanneer ik echter voor mij en Gebeyehu wou betalen, gaven ze mij gewoon het geld terug en zei  de geldophalern iets onverstaanbaar. Gebeyehu zei dat iemand anders al voor ons had betaald. Hij zei dat dat dikwijls de gewoonte is hier. Meestal wel als je oude vriend of bekende tegenkomt maar ook bij ‘forengi’s’ gebeurt dat wel eens. Ongelooflijk toch. Het is niet veel wat je moet betalen 1.5 birr, maar ja ten opzichtte van hun loon hier is dit zoals een bus bij ons. In België heb ik nog nooit iemand 1 of 2 euro zien betalen voor een onbekende. Ik vond het jammer dat ik niet wist wie betaald had, want ik wou graag dankjewel zeggen! Om nog maar eens een ander voorbeeld te geven. Zo kwam er vrijdag in May Leba nog een jongetje naar prof. Poesen en mij toe om ons zelf gemaakt brood te brengen. Die mensen zijn zo arm als de straat en toch willen zij ons een heel brood geven. Ik blijf dat verbazendwekkend vinden. Dat zou in België niet waar zijn. Dat typeert de mensen echt!

In de namiddag ging Gebeyehu naar huis, maar bleef ik op de unief. Erik en Silke waren naar het War monument dus ik zat anders toch maar alleen in mijn hotel. Nu kon ik genieten van het gratis internet, waarvan ik vandaag echt geprofiteerd heb. Ik ben weer helemaal bijgebabbeld met het thuisfront! Eerst een lange chat sessie met Annabel in Leuven en Mart in India, vervolgens een skype sessie met mama en papa die volop van het zwembad tijdens het warme weer waren aan het genieten. Daarna voor de eerste keer met Stijn en Jill geskypt. Fijn om haar eens in het echt te horen en zien! En tenslotte nog met Tine. Jaja, uiteindelijk toch nog een beetje zondag rusdag gehad! Het was leuk iedereen weer eens te zien en te horen!

Op een zondag is het terug ‘downtown’ geraken wel niet zo heel gemakkelijk. Aleja, moeilijk is het niet, je moet alleen weer het Ethiopisch geduld hebben. Het busje vertrekt pas als het vol is. Ik was als eerste daar dus ik heb inderdaad wel even moeten wachten wanneer we vertrokken. Uiteindelijk was ik tegen 6.30 terug en wandelde ik naar het cafétje waar Erik en Silke iets waren gaan drinken. Ze wouden graag eens in het axum hotel gaan eten. Na een dikke maand in Ethiopië mochten we wel eens wat beter gaan uiteten vonden we. Ik heb het geluk gehad dat ik er al 2 keer ben geweest met mijn prof, maar na mijn verhalen te horen wouden ze het daar toch ook wel eens proeven. We genoten dus van een soepje, mix grill enja hoor een ijsje! Amai dat laatste heeft me  ontzettend gesmaakt. Wanneer we moesten betalen verschrokken we even: 200 birr per man! Maarja uiteindelijk is dat maar een kleine 10 euro. Gek toch dat je zo in birr begint te denken. Eten dat duurder is als 70 birr vind ik echt heel veelJ. Maar voor een keertje was het eens fijn!

Nu ga ik nog een aflevering friends kijken. Zus, ik ben eens een serie aan het kijken en heb er zelfs al 1 seizoen op zittenJ. Waarschijnlijk bel ik daarna weer even met Karel om vervolgens mijn bedje in te kruipen. Aangezien Daniel morgen de auto weer nodig heeft, wordt het weer een dagje unief en gaan we dinsdag pas naar May leba.

Fijne avond nog! X

19-08-2012 om 20:55 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren was het een interessante dag. Samen met Gebeyehu, prof. Poesen en natuurlijk mudhin (de chauffeur) bezochten we mijn studie gebied (May Leba). Aangezien prof. Vanwezemael (co promotor) terug naar België vertrok en onze auto nodig had om zijn gezin naar de luchthaven te brengen, dronken we een ‘shai’ in het axum hotel. Daar kreeg ik uitleg over de geologie van Mekelle en omstreken. Amai een interessant gebied! Koen en Karel jullie zijn een week te vroeg gekomen. Nukan ik pas alles vertellen:)! Onderweg naar May leba kreeg ik ook veel weetjes te horen, met natuurlijk ook de mopjes van Prof. Poesen bij:)! Het was een leuke rit, met enkele stops want prof. Poesen wou me natuurlijk veel laten te zien. De volgende keer kijk ik met een andere kijk naar het landschap waar ik doorheen rijdt. De environmental change in dit gebied is ongelooflijk! Alleen blijft soms de vraag is dit door antropegene inpact (ontbossingen) of door klimaatsveranderingen…

Bijna aangekomen in mijn studiegebied, stopte we weer langs de weg. Ik kreeg een test:). De vraag was: ‘Herken de landslide in het landschap’. Enja hoor, ik had hem gezien. Wat was ik even blij want niet alle studenten herkennen hem blijkbaar J. Rondwandelend van de ene naar de andere plot kreeg ik veel informatie over de vogels en planten. Heel interessant! Jammer dat ik er zo weinig van afweet! Maar nu weet ik hoe het kleine blauwe vogeltje noemt dat altijd te zien is aan het cafetaria van de universiteit (zie foto’s): ‘Cordon bleu’.  Vervolgens stopte we aan een aloe vera plant. Hij brak er een stukje van af en ik moest het proeven. Amai dit was echt niet lekker! Ik was blij dat ik vandaag mijn camelbak op de rug had om de vieze smaak weg te spoelen!Hierbij had Prof. Poesen weer een leuke anekdote te vertellen. Blijkbaar smeren ze het sap van de aloe vera plant op de tepels van de vrouwen als die willen stoppen met borstvoeding geven en het kindje wil dit nog niet. Eens de kindjes deze smaakt aan de tepel van hun mama hebben geproefd, moeten ze er niets meer van weten:)!

Papa, ik heb voor u gevraagd hoe het met de meststoffen zit. En ze gebruiken het hier zelden! Soms gebruiken ze de nitrogen fertilizer ‘urea’, maar de complexe fertilizer wordt hier niet gebruikt. Het is allemaal te duur! De opbrengst van 1 ha akkerland is hier meestal dan ook maar  1 ton. Toch merk je de druk op het akkerland want heel veel grasland wordt omgezet naar cropland omdat ze nood hebben aan meer voedsel. Dus als je hier goedkoop mestoffen zou kunnen importeren, zouden ze hier heel gelukkig zijn:)! Het mest van de dieren wordt niet gebruikt op het veld. Dat mengen ze met stro en gebruiken ze om te koken. Ik heb er foto’s van getrokken. Je ziet het vaak tegen de muren of als een hoopje in het binnenkoertje van de mensen liggen! Dus kort samengevat. De bodems zijn hier heel arm en bevatten weinig nutrienten. Ze proberen wel aan teeltwisseling te doen en laten soms enkele gronden braak liggen of planten er nutrientfixerende planten op! Trouwens je vroeg je ook af waarom sommige boeren zo laat nog aan het ploegen zijn. Dat zijn de kikkererwten die ze nu planten. In de vertisolen (zware kleibodems) gebruiken ze het vocht, wat deze bodems goed kunnen vasthouden, om tot kieming te komen van de kikkererwten. De barley staat ondertussen al 20 tot 30 cm hoog!

Prof. Poesen, vond dat de plots goed onderhouden waren en dat alles er goed uit zag! Fijn om te horen, want we hebben inderdaad al veel tijd gestoken in het onderhoud van de plots. Onder weg naar onze verste plot, kwamen we twee grote vogels tegen. We hadden het er deze morgen nog over. Gebeyehu zei nog dat deze niet vaak voorkomen tijdens het regenseizoen in May Leba, dus ik had veel geluk dat ik ze vandaag met eigen ogen kon zien! Het mannetje en vrouwtje zijn altijd met twee. Het gaat dan ook de ronde, dat je een zeer gelukkig persoon wordt als je beide kunt kruisen. Natuurlijk heb ik dat geprobeerd, maar het is me niet gelukt! Als je ze benadert, vliegen ze naar elkaar toe om samen te zitten. Je kan er dus echt niet tussen lopenJ! Maar geen paniek, nu ik ze gezien heb ben ik ook een gelukkig persoon:)!

Verder bezochten we nog enkele ravijnen waarvan de checkdams tijdens de zware regenbuien van juli vernietigd zijn geweest. Toch  ongelooflijk hoe erosief water kan zijn. Sommige waren 20 meter lang en 5 meter hoog en zijn gewoon vernietigd door het water! Tegen half 3 vertrokken we terug naar Mekelle want ik had voorspelt dat het rond 15.00u ging beginnen regenen. Enja hoor 15.00u op de kop en de regen begon:)!

Terug in Mekkele hadden we even tijd om een douche te pakken om een uur later weer naar het labo te gaan. Natuurlijk geen elektriciteit in mijn hotel, en dus bijgevolg ook geen warm water, dus de douche heeft tot vandaag op zich laten wachten. Daarna werkte Gebeyehu en ik nog even in het labo terwijl prof. Poesen een meeting had. Om 19.00 mocht ik weer mee gaan dineren. Er zijn 2 Ethiopische PHD studenten die hun doctoraat hebben gehaald en zei werden gevierd vandaag. Social dinner noemen ze dat blijkbaar. Het was leuk dat ik er weer bij mocht zijn! Al is het eten in het axum hotel toch lekkerder dan in het Yordanos hotel. Maar het was een gezellige plaats. Prof. Deckers (mijne andere co-promoter van de bio-ingenieurs) en een prof. Biologie van Antwerpen waren er ook bij. Fijne vriendelijke mannen!

Na het eten ging de prof. Biologie nog naar de vuilnisbelt een beetje buiten Mekelle om hyena’s te gaan spotten. Het was zijn laatste avond in Mekelle en wou het nog gezien hebben. Aangezien ik ze nog nooit in levende lijve heb gezien (enkel de dode op de weg naar May Leba) mocht ik met hem mee. Het was een leuke trip! We hadden wel een beetje pech, want normaal zie je er 100den bij elkaar, maar het was al 22.00 toen we daar waren en dat is blijkbaar te laat. Dan zijn de hyana’s al richting te stad om eten te zoeken in de vuilnisbakken. Maar ik heb er toch zeker 20 kunnen zien!

18-08-2012 om 10:48 geschreven door Lotte Martens  

De voorbije dagen werkteik  in het labo om weer de wekelijkse sediment filteringen op te zetten en om het bodemvochtgehalte te meten. Vandaag was het nog eens een dagje veldwerk! Fijn om toch wat afwisseling te hebben! Aangezien ik voor mijn verjaardag van Karel een pot côte d’Or choco heb gekregen ( ja met wat is een mens toch al niet blij als je een maand in Afrika zitJ) kocht ik gewoon een broodje. Mmm, brood met choco, dat smaakte nog eens! Ondertussen keek ik even naar het bbc nieuws om  toch een beetje op de hoogte te blijven. Maar dit was van korte duur. Om 7.10 kreeg ik telefoon van Gebeyehu dat ze al aan classic café waren. Hehe, nu waren ze eens 20 minuten te vroeg. Je kan ze toch niet altijd snappen, die AfrikanenJ! Gelukkig had ik al alles bijeengepakt en moesten ze niet te lang wachten op mij!

Vandaag meetten we de lengtes en breedtes  (op 5 verschillende punten) van de  plastieke trenches. We weten reeds de runoff diepte, maar de directe regenval moet er nog van afgetrokken worden. Op zich lijkt dat niet veel werk, toch waren we een hele dag bezig. 28 plots die dan ook nog eens ver van elkaar liggen is niet niets. Maar het was leuk om eens iets anders te doen. En lompigheid kwam er ook wel bij gemoeid. Ik kwam te kort bij de rand met mijn meter waardoor ik mijn evenwicht verloor. Enja daar lag ik in de trenchJ!

Mijn promotor van België is vandaag ook aangekomen. Gebeyehu en ik waren om 18.00 uitgenodigd in axum hotel om onze progressie te besrpeken met een dinner. Wat is het toch leuk om Belgen te zien hierJ! Ik heb zelfs 2 repen côte d’or chocolade en een pak Lotus speculoos gekregen! Echt lief. En mm, ik kijk er nu al naar uit om dat op te eten bij een lekker buna’ke. Ook het dinner heeft me gesmaakt. Als voorgerecht: groenten soep, hoofgerecht: steak (lees: gigantisch stuk vlees) met frietjes en als na gerecht: geflambeerde pannenkoek met appelsienen confituur. Amai, al mijn verloren kilo’tjes zijn er terug bij denk ik:)!

Silke is ook terug van haar dorpje en blijft tot maandag in Mekkele. Dus ik heb weer fijn gezelschap. Zaterdag zijn we uitgenodigd voor een privé feestje bij de Duits, Engelse en de Amerikaan die ik vorige week zaterdag met Koen en Karel ontmoette. Fijn dat ze nog aan mij gedacht hebben. Het meisje van Engeland heeft me nog enkele keren gestuurd deze week om te vragen  hoe het met me ging en of ik zin had om iets te gaan drinken. Maar ik ben er nog steeds niet geraakt!

Morgen gaan we met prof. Poesen naar mijn studiegebied. Het wordt een interessant dagje geomorfologie. Hij ging mij vanalles vertellen en laten zien. Ik ben benieuwd. Ik kijk er al naar uit, want heel veel achtergrond informatie heb ik nog niet over mijn gebied! En papa ik zal vragen naar de messtoffenJ!

Slaapwel! x

16-08-2012 om 22:23 geschreven door Lotte Martens  

Eerst en vooral, een hele gelukkige verjaardag Peter! 60 jaar een speciale leeftijd! Hopelijk heb je het vandaag leuk kunnen vieren. 3 dikke kussen vanuit Ethiopië.

Helaas heb ik ook heel slecht nieuws uit Peer gehoren gekregen! Ik ben er nog steeds niet goed …  Er zijn gewoon geen woorden voor! Ik wens iedereen heel veel sterkte toe. Ik denk er echt veel aan! Ik ben er van onvertuigd dat het woensdag een heel mooi afscheid gaat zijn op de chiro! Jelle was geliefd bij iedereen! Iedereen had hem graag als chiroleider en als persoon! We zullen hem missen!

Het waren 2 leuke drukke dagen, dus de blog moest even op zich wachten!

Zaterdag gingen we naar May Leba. Koen en Karel waren benieuwd hoe het er in het echt ging uitzien. Iets met eigen ogen waarnemen is toch altijd anders dan op foto’s. We moesten de vegetatie bedekking weer meten. Ik deed samen met Emanuel het lijntransect, terwijl Koen en Karel foto’s trokken van elke structure en van het kwadrant. Ik was heel blij met de hulp, want het heeft me 1 dag May leba uitgespaard! Ook vond ik het leuk om eens met hun op het terrein te zijn. Als ik niets verstond van de conversaties van de mensen rondom mij, kon ik ook eens onverstaanbaar met hun communicerenJ! De jongens vonden het wel eens leuk om mee te komen, maar tegen de middag werden ze het  toch stilletjes aan beu. Ze waren blij wanneer we rond 15.00 terug met de 4x4 jeep richting May Leba reden! ’S Avonds gingen we samen met Silke naar een traditioneel restaurant dat bekend staat voor hun vlees. Deze keer vonden ze het veel lekkerder dan het eten met de kakkerlak. Toch verkiezen ze nog altijd brood boven de plaatselijke’ injerra’, maar ik geef ze ook geen ongelijkJ! Koen kennende had nog steeds een klein hongertje. Dus we genoten daarna nog van een lekkere juice!

Zondag was het zo ver! De uitstap naar de rotskerk! Ik vond het allemaal heel spannend, de jongens hadden er super veel zin in! Silke vergezelde ons. We waren dus fijn met vier! De rit naar de Gheraltha cluster, was heel mooi! We zagen mooie landschappen en we kwamen langs Silke haar studiegebied en dorpje. Het was leuk om te zien en we kregen de bijhorende uitleg. De jongens kennen al  heel wat geologische en geografische termenJ!

De klim naar de eerste kerk was heel mooi! We zagen een prachtig landschap! Al moest ik soms wel mijn hart vasthouden. Het was steil en soms een beetje te eng voor mijJ. Op bepaalde stukken moest je tegen een rots naar boven klimmen zonder dat er touwens of iets hingen. We hadden een goede scout met ons mee (ja die oude man op de foto’s), die mij heel goed hielp. Ongelooflijk toch hoe goed zij hier kunnen klimmen op van die onnozele watersloefjes! De jongens vonden het geweldig! De mensen hier doen deze tocht soms een paar keer per dag en ook met geiten. Ongelooflijk toch! Ik was heel blij toen ik boven was, al had ik wel wat schrik om terug naar beneden te gaan. Maar die tocht ging vlotter dan verwacht! Van de kerk hadden we wel wat meer van verwacht. Het was een kleine kerkje met enkele muurschilderen, maar het had wel iets!

Na de wandeling kwamen we twee andere Belgen tegen die meewerken aan een tv programma (zoals peking express). Vanaf volgende week zou er hier in Ethiopië iets gelijkaardigs van start gaan. Ze probeerden de tocht om te kijken of het te doen was om met 40 man, met eten, tent en camera ploeg naar boven te gaan. Aangezien het ook een race was vonden ze de tocht veel te gevaarlijk! Je moet immers goed oppassen waar je je voeten en handen zet.

’s Middags aten we een droog broodje en dronken we een cola om terug op krachten te komen. Aangekomen om te klim naar de tweede kerk te beginnen, hing er een donkere lucht en hoorde we het donderen in de verte. De gids liep gewoon door en wij volgden. Toen het meer en meer begon te drijgen met een zware regenbui, hielden Karel en ik halt. Volgens ons was het veel te gevaarlijk om nog naar boven te klimmen. De tweede kerk zou echt spectaculair zijn en veel indrukwekkender als de eerste. De klim is korter maar heeft ook wel enkele super steile stukken, zelfs meer als de eerste klim. De gids zei dat het geen kwaad kon om door te gaan, we moesten gewoon snel zijn! Gek toch dat die mensen hier niet beseffen hoe gevaarlijk een onweer kan zijn. Toen we vertelde dat er vorige week een Belg was doodgebliksemd geloofde hij ons precies nietJ. Bovendien was het volgens mij ook levensgevaarlijk om op natte stenen naar boven te klimmen. We besloten dus samen om het toch maar niet te doen, hoe jammer dat het ook was! We hadden immers al een super mooie wandeling achter te rug.

Aangekomen in Mekkele waren we blij dat we die beslissing genomen hadden, al hadden we toch een beetje spijt. Maar nu konden we immers op ons gemak iets eten en de koffers klaar maken! Natuurlijk gingen voor de laatste avond weer naar de Karibu en genoten we weer van de lekkere hamburger met een coctail. Daar kwamen we 3 ‘forengi’s’ tegen. Een Duits, een Engelse vrouw en een Amerikaan tegen die elkaar hier hebben leren kennen. Een grappig trio, echt drie verschillende typetjes! Ze nodigden ons uit om bij hem te komen zitten, daar ging onze laatste avond onder ons drie, maar het was goed om ons Engels te oefenenJ!

Om 5.00 deze morgen zijn de jongens vertrokken. Gepakt en gezakt en na afscheid van Tesfay, die speciaal voor hun was opgestaan, verlieten ze het Diana hotel. Oorspronkelijk wouden ze naar Bahir Dar gaan maar omwille van de tijdsnood (ze moeten donderdag zeker in Awassa aankomen) zijn ze vandaag al naar Awassa vertrokken. De man van het reisbureau heeft gisteren om 19.00u ’s avonds nog bustickets voor hun geregeld en is hun deze morgen komen ophalen aan het hotel om samen naar de bushalte te wandelen.

Als alles goed gaat komen ze morgen avond aan in Awassa. Ik ben benieuwd hoe ze het daar gaan hebben. Ze hebben me al gestuurd dat de rit goed verloopt, maar dat het heel warm en krap is in de bus!

Het afscheid nemen was voor mij wat moeilijk! Na zo een fijne week blijf ik weer alleen achter. Nu moet ik weer alleen slapen, alleen mijn ‘shai’ gaan drinken in de ochtend en geen jongens meer die in mijn kamer zitten te wachten als ik terug kom van de universiteit! Nu maar een dikke 3 weken goed doorwerken zodat ik hopelijk met Ethiopisch nieuwjaar naar Awassa kan gaan!

13-08-2012 om 14:28 geschreven door Lotte Martens  

Vandaag stond op de planning: Lotte voormiddag werken, namiddag vrij. Karel en Koen bagage ophalen om 9.30. helaas, nog geen bagage. Dan maar rondtaffelen door de stad en terrasjes doen. Vervolgens Tesfay halen en zijn we eens gaan kijken naar de lokale sportvelden. Ze hadden een voetbalveldje en  basketbal veldje. We waren een beetje verlegen en durfde nog niet mee te spelen. We zijn nog eens langs het toeristen bureau gegaan om onze uitstap naar de kerken te regelen. Aanstaande zondag zullen we deze gaan bezoeken. Dan hebben we Tesfay getrakteerd op een tasje thee. Tijdens onze babbel kreeg Karel de lang verwachtte telefoon dat zijn bagage in Mekele was geland.

Lotte kwam terug van de universiteit en we gingen lekker traditioneel uit eten. De schotel zag er lekker uit en we hadden reuze honger tot we reuze hard verschoten! Een kakkerlak mee gebakken in ons eten L. Daar ging onze grote honger. Na ons kort etentje zijn we de bagage gaan ophalen die de vriendelijke manager (van Ethiopian airlines) eigenhandig is gaan halen.

Namiddag nam Lotte ons mee naar het ‘Dove’ café. Het café waar ze haar verjaardagstaart had laten maken. Gezellig dronken we er samen iets met een stukje taart… Hmmm. Daarna hadden we de smaak pas echt te pakken en gingen we een lokaal café binnen. Hier zagen Koen en Karel voor de eerste keer een koffie ceremonie. De koffie die we dronken was heerlijk!! (zelfs een tweede van besteld).

Vanavond gaan we toch maar weer iets meer Westers eten en daarna de bars eens opzoeken. Hopelijk kunnen we een beetje uit de bol gaan… !

10-08-2012 om 16:56 geschreven door Lotte Martens  

Omdat gisteren onze blog al veel te lang was, hielden Karel zijn trots verhaaltje voor vandaag! Toen we naar het marktje wandelden, kwam er plots een Ethiopisch meisje naar Karel om een babbeltje te slaan. Karel liep straal door waarop Lotte er maar mee begon te babbelen. Helaas voor Lotte, was ze enkel geïnteresseerd in Karel. Dus begon Karel er toch maar rustig mee te babbelen. Lotte en Koen kregen vage vermoedens, maar Karel nog steeds van geen kwaad bewust. Ze vroeg de hele tijd van waar we kwamen, wat we gingen doen en wanneer we terug gingen. Tot ze plots vroeg ‘Can you take me to Belgium’. How how, Lotte had dit onmiddellijk gehoord en zei ‘no no He’s my boyfriend’. Het meisjes moest verlegen lachen, waarna ze onmiddellijk vroeg of Koen haar kon meepakken. Maar Nele, geen paniek, we hebben Koen goed beschermd!

Deze morgen stonden we vroeg op om gezellig te gaan ontbijten bij Lotte haar stamcafétje. Het eten valt steeds beter mee. We hadden op de planning een leuke tocht naar de Chele anka waterval staan. We hadden in gedachten om om 3uur terug zijn, maar we zijn pak eerder terug…

Op weg naar de waterval genoten we van het mooie landschap (toch heel anders dan in een stad) en werden we begeleid door één goede jonge lokale gids. Ze hadden ons gewaarschuwd dat we op voorhand een prijs moesten vastleggen en dat we maar met één gids moeten gaan, anders wilt iedereen geld. Dit dachten we ook gedaan te hebben. Totdat we in het dorpje, vlak bij de wateral, waren en er steeds meer volk rondom ons kwam verzamelen. Wij nog van geen kwaad bewust, lieten dit gebeuren en liepen rustig door terwijl we duidelijk probeerden te maken dat we al één goede gids hadden en dit voldoende was. Ze bleven volgen tot we vanboven aan de waterval kwamen. Het was mooi een uitzicht, een leuke waterval en we trokken enkele fijne foto’s. Zie de foto’s (hoewel het er wel indrukwekkender in het echt uitzag!). Wanneer we echter naar beneden wouden wandelen, om de waterval van onder te bezichtigen, werden we tegengehouden door de groep. Één jongen verschuilt onderzijn kap (leider van de groep) nam het woord  en zei dat we niet naar beneden mochten gaan. Ze stonden heel dreigend rondom ons, pakte onze vast en intimideerde onze gids. We moesten hen 500 birr betalen als we naar beneden wouden. Dit vonden we veel te veel (want we wisten dat dit de prijs niet was) en we wouden terugkeren want we hadden echt wel een schrik te pakken.  Zijn blik, zijn gelaat bedekt onder de kap, de dreigende groep en het feit dat hij ons telkens bij de arm vastnam hadden ons afgeschrikt.  Toen we wouden terugkeren naar de bus, bleven ze langs ons lopen en vroegen ze wat het probleem was en waarom we niet meer naar beneden wouden. Alles was ineens gratis en we mochten verder met onze gids. Wij hadden er geen zin/vertrouwen meer in en zijn door gegaan. Onderweg naar huis vonden we het toch wel jammer dat we niet zijn kunnen afdalen.

09-08-2012 om 15:54 geschreven door Lotte Martens  

Opgelet dit is het zelfde als de jongens: www.kkethiopia.worldpress.com

Zoals jullie op onze vorige post al konden lezen begon ons avontuur in Brussel.  Het zonneke scheen en vanaf toen liep het mis, dramatisch mis!! Rustig zaten we te lachen, gieren, brullen en wachten. NIEMAND te zien tot op zeker moment (toen onze vlieger achter 30 minuten  ging vertrekken) er een belletje ging rinkelen bij Karel. Tringelingeling dit is niet normaal… op het scherm stond een andere gate ( wij stonden aan gate 6) en een andere vlucht naar New York. Bij deze veronderstelling vroegen we toch even wat uitleg en vernamen dat we naar de andere gate moesten. We hadden net onze rugzak op onze rug of het volgende schijfke knalde door de boxen op de luchthaven: CLOSING BOARDING TK 1942 GATE 37!! Was dat even lopen!

 De vlucht verliep aangenaam met een PERFECTE landing, de grote teleurstelling was het ontbreken van de beloofde luxe door Lotte (geen big bang L)

 Lang wachten in Istanbul, maar alles wees zichzelf uit (beter dan in brussel). Volgende stop: Addis Abeba. Heerlijk, we kwamen aan en één en al onduidelijkheid. Na lang zoeken en wachten kwamen we bij de bagage… paniek! Geen koffer van Karel gelukkig wel van Koen! Opnieuw wachten en zoeken om dit aan te geven en dit zou morgen in orde moeten zijn?...?

 Vervolgens wachtte ons een nachtje spenderen in de luchthaven. We waren echter niet zo goed voorbereid als Lotte en hadden nog geen vliegtuigticket voor Mekele (dit was op aanraden van anderen waaronder Lotte omwille van goedkopere vluchten). Dit ticket konden we kopen in terminal 1. Wij rondlopen in de luchthaven zoeken naar terminal 1. Eindelijk kwamen we bij een loket waar we tickets konden kopen. We vroegen beleefd of er nog 2 plaatsen waren op een van de vluchten naar mekele vandaag. Helaas! Alles vol! Maar, we konden wachten en hopen dat er personen niet kwamen opdagen, dit moest in terminal 1. Dus, verder zoeken! We moesten dus uit de luchthaven gaan en over parkingen en door bomen naar terminal 1. Iedereen begon te vragen wat we kwamen doen, maar ze begrepen er niks van en de militairen stuurde ons door naar binnen. Hier aangekomen konden we ons verhaal opnieuw doen. Ze lieten ons gelukkig binnen (wat niet gebruikelijk was) en mochten rustig verder wachten. Karel balen van zijn koffer en niet wetend of hij Lotte die dag zou terug zien (arme Koen). Gelukkig beurde Koen Karel op met enkele gedachte verzettende spelletjes! Nu heeft Koen ‘zagende Karel’ (citering van Koen) leren kennen.

Na 24 uur wakker nog maar wat langer opblijven (en Lotte ongerust maken) hebben we moeten wachten tot 10 minuten voor dat onze vlucht vertrok. GELUKKIG 2 tickets kunnen bemachtigen na menige malen ons verhaal te doen aan leidinggevende functies (zeker 7 keer).  Een goed uurtje geslapen in propellor vliegtuig ondanks enkele malen wakker gestoten te worden door de stewardessen.

Lotte zat flink op ons te wachten en Karel had nog nooit zo snel gelopen in zijn leven om Lotte te zien (Koen huppelde/hinkelde er wat achteraan) om Lotte eens goed te kunnen vastnemen. Lotte nam ons mee op stap en legde ons de belangrijkste gebruiken uit. ’s Middags traditioneel gaan eten, Lotte reeds ingeburgerd en wij als groentjes trokken gekke gezichten. Koen was er niet weg en Karel vond het wat pikant. Vervolgens wat door de stad wandelen naar toeristisch bureau op wegbeschrijving van locals en we hebben de volledige stad gezien (de ene stuurde ons naar hier en de volgende de volledige andere kant van de stad op). Rustig een tasje cappucino drinken tot… 20 zingende en klappende kinderen rond ons tafeltje verzamelden: SUPPORT SPORTS! De locals moesten lachen en wij dokken (maar we hadden er wel van genoten). Het gaf een speciaal gevoel. Hier kunnen we even bij meldden dat je je wel voelt aangestaard en nagekeken (niet altijd even leuk).

Lotte liet de universiteit zien en haar labo’s (toch wel wat wandelen). Wanneer we wilden vertrekken met de bus moesten we serieus lopen voor de regen. Want wij dachten dat het busje zou vertrekken hoewel dit wacht tot de regen voorbij is en iedereen rustig op de bus kon. Dus wij door de regen uitgelachen door de schuilende mensen naar de bus lopen (hier lachten ze ons ook nog eens uit). Hello, raining season!

Vandaag moest Lotte in de universiteit werken en sliepen Koen en Karel wat uit. Karel was even met Lotte mee opgestaan en een tasje shai gaan drinken en liep helemaal alleen terug. Daarna zijn Koen en Karel ons reisje (waar we gisteren uitleg over waren gaan vragen) gaan vastleggen voor aanstaande zaterdag (we gaan 2 rotskerken met spectaculaire klim bezoeken, Lotte heeft al schrik of ze dit aankan). Koen en Karel zijn nog gaan poolen zowel het originele als het ethiopische spel. Tot slot gingen we lekker lunchen en samen winkelen. Koen heeft een riem, Lotte kocht twee mooie t-shirts (niet echt Afrikaans) en Karel kocht een mooi hemd en schoentjes om niet steeds zijn bergschoenen aan te moeten doen. De kleren waren Westers maar de winkels Afrikaans, een klein, rommelig en druk marktje.

PS: Karel voelt zich heeel groot in verhouding met de kleine locals. (de ukkie )

08-08-2012 om 16:04 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren gingen we weer naar May Leba om stalen te nemen om het bodemvocht gehalte te meten. Dit doen we elke zondag. Het ging vlotjes en ik kan de afstanden tussen de plots al veel beter aan. Het was zelfs zichtbaar voor de anderen want iemand vroeg,’Vandaag ben je precies niet moeJ?’ Om 14.00 zat het werk er weer op! Daarna gingen we samen (Gebeyehu, de chauffeur, iemand die al afgestudeerd is en ons vaak komt mee helpen op het terrein, de master student die in May Leba verblijft en een lokale helper) naar Hagera Selam. Een hoofddorp een beetje verder op. Ze wouden mij van het lokale bier laten proeven. Ze maken er honing bier en zij zijn er duidelijk helemaal weg van. Ik was er eigenlijk niet zo happig op want in May Leba heb ik ook al eens lokaal bier voorgeschoteld gekregen en daar zag ik de beestje in rondzwemmen. Onderweg naar daar begon het, zoals te verwachten in het regenseizoen, gigantisch hard te regenen en te hagelen. De lokale helper die eerst vanachter in de bak van de jeep zat, mocht nu bij Gebeyehu van voor gaan zitten. Wij zaten al reeds met 4 op de achterbank dus de auto was weer goed volgeladen. Voor we aan het caféke kwamen met lokaal bier aten we eerst ergens anders het traditionele eten ‘injerra’ met lamsvlees. Het was lekker! Daarna reden we met de auto verder naar de plaats waar ik mijn eerste lokale honingbier voorgeschoteld kreeg. Het zag gelig troebel. Ik was terughoudend dus ik vroeg aan Gebeyehu of het niet mogelijk was om een kleiner glas te krijgen, want de glazen die ik rond mij zag staan waren hennig groot! Helaas zei hij dat dat het kleinste formaat wasJ. Toen de vrouw kwam ingieten vroeg ik voor een half glas. Maar ofwel wou ze niet naar mij luisteren ofwel verstond ze me gewoon niet, maar mijn groot glas zat vol tot aan het boortje. Wanneer we ‘klonken’, deed ik uitbundig mee zodat er wat bier uitklatste om toch wat minder te moeten drinkenJ. Tot mijn grote opluchting zag ik buiten enkele zwarte puntjes, geen beestjes rondzwemmen. Ik dronk mijn eerste slok en het was echt lekker! Veel lekkerder dan het gewone commercieel bier. Dit was natuurlijk ook weer heel zoet!

Wist je dat hoewel de mensen hier allemaal super mager lijken er toch heel veel mensen diabetisch hebben? Zeker sinds de invoer van coca cola/ sprite… Maar ook door de vele koffie ceremonies waar ze altijd heel gul zijn met de suiker en dan ook meerdere tasjes koffie drinken! Ik probeer er tegenwoordig soms wat op te letten, maar ze verstaan me niet altijd als ik vraag ‘shai without sugre’.  Laatst vroeg ik dat en ik kreeg ‘shai’ met suiker en er een heel ontbijt erbijJ. Geen idee waarom, maar sindsdien heb ik het niet meer durven vragen en roer ik niet altijd meer de suiker opJ.

Dat even terzijde. Het lokale bier zoals ze zeiden echt wel goed! Toch bleef ik een beetje met de schrik zitten. Ik wou echt niet ziek worden nu Koen en Karel net komen. Maar toen dacht ik, ik heb een sterke en goede maag, 2 jaar geleden had meer als de 2/3 van het bivak de buikgriep en ik bleef gespaard, dus ik kan dat wel aan. Dat was de gedachte die me sterk hield en bleef drinkenJ.

Op weg naar huis begon mijn maag wat vreemd te doen, maar ik denk dat het eerder psychologisch was, of kan het toch direct een effect geven? Ik dronk veel water om zo hopelijk de slechte bacterien, als die er in zouden zitten, snel weg te spoelenJ. Terug op mijn kamer had ik wat last van winderigheid, maar zolang het bij dat blijft vind ik het allemaal niet ergJ. Mijn omgeving misschien wel, hoewel die hier ook wel stinkende wc-geuren gewoon zijn denk ikJ. ’s Avonds zaten Tesfay, Jonas, de kok, Erik en ik nog even in de pizza bella en babbelden we gezellig bij kaarslicht. Want zoals gewoonlijk lag de stroom weer een tijdje uit.

Daarna kroop ik mijn bedje in en keek ik al uit naar de komst van de jongens. Ja best spannend eigenlijk. Ik ben eens benieuwd hoe het hen meevalt en of ze aan alles gedacht hebben. Gelukkig is er mama nog die toch alles in goede banen leidt, denk ikJ. Helaas hield het trouwfeest dat hier in ons smal straatje bezig was, mij voor lange tijd wakker!

Deze morgen stond ik fijn op met het sms’je ‘ En voiture et en route! Let the the adventure start! Ze hebben er duidelijk zin in. Fijn om te horen! Voor mij was vandaag weer een dag zoals vele andere dagen. Weer hetzelfde werk in het labo en dan weer genieten van het internet dat ik daar heb. Ik skypte met mama en papa die toevallig net samen voor de computer zaten en hoorde of de jongens goed vertrokken waren. Ze waren blijkbaar heel zenuwachtig. Toch wel schattigJ. Ik zou stiekem toch eens een vlieg willen zijn want volgens mij is het een komisch duoJ! Rond de middag waren ze goed aangekomen en zaten ze gezellig wat te drinken in de transit zone. Oef dacht ik, ze zitten in de transit zone, daar zijn ze toch al goed geraaktJ. Neenee jongens, ik onderschat jullie nietJ! Nu maar hopen dat er morgen vroeg op het eerste vliegtuig nog plaats is zodat ze niet te lang in addis moeten blijven wachten. Ze moeten er net zoals ik al een hele nacht op de grond doorbrengen!

Normaal kon onze chauffeur rijden om de jongens van de luchthaven te halen, maar morgen moet er onverwacht toch naar May leba gegaan worden. Ik moet gelukkig niet mee! Ook waren en geen mensen van de Vlir te zien, dus ik ga er morgen met de bus proberen te geraken. Tesfay wijst me morgen de vertrekplaats van de bussen naar de luchthaven, dus dat komt wel helemaal goed!

Deze avond ging ik met Erik nog in een traditionele restaurant eten. Jaja weer ‘injerra’ met iets nieuws dat ik wou uittesten. Maar wat bleek, helemaal de foute keuze! Het was rauw vlees! In de reisgids staat dat je dat best niet kan eten, dus ik bleef ik maar vanaf! Ik was al blij dat ik het bier kon verdragen, maar dit probeer ik echt wel niet te eten! Erik daarentegen had zeer goed gekozen en had heel lekker vlees. Het leek een beetje op giros vind ik. Ik bestelde maar hetzelfde opnieuw, want iets nieuw random kiezen durfde ik niet meer! De eigenaar ocharm, die totaal geen Engels kon spreken voelde zich denk ik wel schuldig. Ik denk dat hij dacht dat hij ons fout had verstaan, maar ik probeerde hem duidelijk te maken dat het mijn fout keuze was. Super lief was het feit dat hij het niet heeft aangerekend! Ik denk stiekem dat ze het gewoon hergebruiken voor de volgendeJ, maar toch vond ik het super lief van hem. Ik gaf hem dan ook enkele birrs fooi!

Voila ik zit ondertussen weer op mijn kamertje en heb alweer een hele blog geschreven. Ik ga nog één of enkele afleveringen friends kijken en wachten op een smsje van de jongens! Het zou super zijn moesten ze morgen vroeg om 8.00 in Mekelle zijn, maar aangezien ze nog geen ticket hebben ga ik daar nog niet vanuit (hoewel ik het stiekem wel  hoop). Voor de rest hoop ik dat er toch wel 2 plaatsen vrij zijn op 1 van de 3 vluchten die morgen vliegen! Maarja afwachten dus. Jullie horen dwel of ze er morgen al dan niet woensdag goed zijn aangekomen!

Dikke kus!

06-08-2012 om 19:35 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren geen blogje want ik heb een hele dag op de universiteit gezeten. In de namiddag was ik wel alleen want Gebeyehu kwam onverwacht niet meer opdagen. Maar zo braaf als ik was bleef ik fllink op de campus en werkte ik in het labo. Aangezien het gisteren vrijdag was, gingen we traditioneelgewijs naar Jordanos blue om te genieten van het vegetarisch buffet. Dat blijft hier mijn favoriete maaltijd! Silke was al terug van haar dorp dus we waren nog eens met 3. Nadat ik mijn buikje weer had rondgegeten met de lekkere worteltjes,  fijn gekruide patatjes, pasta en wat rijst en eigenlijk nog zoveel meer gingen Silke en ik iets drinken. Op de plaats waar ik altijd de staff bus pak om naar de universiteit te gaan is er een leuke bar. Het lijkt best Westers. De bar is niet langs de straat en bestaat ook niet uit kleine krukjes en tafeltjes, zoals er hier duizende te vinden zijn, maar het is een binnenkoer met gele plastieke stoelen, tafels en parasollen. Ook hingen er overal reclame borden van het plaatselijke bier en er hing een plasma scherm om naar de olympische spelen te kijken. Maar er was natuurlijk ook leuke Afrikaanse muziek op de achtergrond. Ook deze eigenaar was weer super vriendelijk. Ook al kon hij niet zo goed Engels toch probeerde hij een praatje met ons te maken! Hij vond onze namen heel moeilijk om uit te spreken dus hij besloot ons nieuwe namen te geven. Silke was voor hem Salam en ik ben Heleen (Wat eigenlijk heel europees is!). De meeste mensen hebben het eigenlijk moeilijk met mijn naam. De doffe ‘e’ kennen ze hier niet. Ze noemen mij dus  ‘Lotta’ of ‘Lotto’ en dan maken ze natuurlijk mopjes over ‘lotery’. Ook zijn naam was zeer moeilijk om uit te spreken voor ons en we gaven hem dus een Vlaamse naam dat wat op zijn uitspraak leek, namijk ‘Jeroen’.  We hadden allebei heel veel zin in sangria, we hadden (denken we) mensen vorige week zien drinken in de Kariboe, maar hier snapte ze niets van wat we vroegen. Ze hadden alleen bier, frisdrank of iets van vodka. Dan maar een sprite’je! Het was een gezellige avond en na een tijdje kregen we plots een kommetje met precies vreemde dikke graankorrels voor geschoteld. De opdienster kwam zeggen dat we dan van de barman hadden gekregen. Uiteindelijk bleken het gewoon pindanootjes te zijn met het velletje nog rond, maar het smaakte echt!

Deze morgen  liep de wekker weer vroeg af zodat ik een douchke kon pakken alvorens ik naar de universiteit vertrok. Natuurlijk vertrok ik weer wat eerder naar de bushalte om weer mijn dagelijks ‘shaitje’ te drinken. Daarna dacht ik nog wat tijd over te hebben en probeerde ik een cappuchino. Helaas was de bus uitzonderlijk vroeg waardoor mijn super lekkere (ja ik heb toch nog één slok kunnen drinken) cappuchino moest laten staan. Ik moest snel betalen en kon niet meer wachten op wisselgeld dus de mensen daar zullen blij geweest zijn met mijn enkele birrs fooi. Ik was gelukkig nog net op tijd voor de bus. In de voormiddag was er weer labo werk en rond een uur of 11 nodigde Gebeyehu mij uit om te komen lunchen bij zijn thuis. Aangezien we geen nieuwe stalen meer hebben, is er geen werk meer en kreeg ik de namiddag vrij.

Ik pakte samen de bus naar zijn thuis, waar de ‘injerra’ met ‘doro wet’ op mij stond te wachten. Doro betekent ‘kip’ in het Amharric. Doro wet houdt dus een stukje kip, een zeer pikant rood bruinig sausje en een gekookt ei in. Ik had het al enkele keren in een traditioneel restaurant gegeten, maar hier was het eigenlijk nog veel lekkerder! Zelfs de injerra begin ik steeds liever en liever te eten. Ik moet er wel meer aan denken om standaard een zakdoek in mijn broek te hebben zitten. Want van al die pikantje sausjea begint mijn neus altijd te lopen! Eigenlijk ideaal tegen een verstopte neus al dat eten hierJ. Ja mama, als ik terug in België ga je alles goed moeten kruiden denk ik, of ik ga het niet meer lustenJ. Het was ook grappig om zien, want ik kreeg één bord. En een ander bord was voor Gebeyu, zijn vrouw en hun kindje en ze voederde elkaar somsJ. Wat ik denk ik niet bij de wist je datjes heb verteld is dat ze enkel met hun rechterhand eten. Misschien heb ik zelfs niet verteld dat ze altijd met hun handen eten? Wel leuk, doet me wat aan bivak denkenJ! Maar ja mag dus niet je linkerhand gebruiken tijdens het eten. Ik vind dat soms best wel moeilijk. Want die kip is in ‘peuzelkipvorm’ dus niet simpel om met één hand stukjes kip van dat been te krijgenJ.

Na het lekkere eten was er natuurlijk nog een koffie ceremonie en keken we ondertussen naar de olympische spelen. Gebeyehu is echt fier dat Ethiopië zo een goede runners heeft! Ook het schattige dochtertje wou graag langs mij of op mijn schoot zitten. Maar helaas had ik net deze dag mijn camera niet opzak. Dus geen foto’s van mijn lekkere leuke lunch. Rond een uur of drie, en na een hevig regenbui, ging ik terug naar het Diana hotel. Ik pakte voor de eerste keer een ‘Bajaj’. Zo een blauw minibusje op drie wielen, die je hier overal ziet rondcrossen. Ik vond het toch best spannend. We zaten met drie, lichtjes geplat, op de achterbank en het voelt toch allemaal heel onstabiel aan! Ik had vooral schrik in debochten want ik heb al verhalen gehoord dat ze wel eens gemakkelijk kunnen omkantelen in een bocht. Ik hield dus telkens mijn hart vast wanneer we een bocht pakten, gelukkig had ik op mijn weg naar huis maar 2 grote bochtenJ. Maarja zo een minitaxitje voor 1 birr is natuurlijk geen geld en je moet het toch eens gedaan hebben als je hier zit!

Daarna had ik nog een late namiddag voor de boeg. Ik wou er van profiteren nu ik eens vrij had, maar wist niet goed wat doen. Silke was terug naar haar studiegebied en Erik wou graag nog wat schoolwerk afmaken. Ik stuurde naar Tesfay, die in de namiddag meestal even naar huis gaat, of hij zin had om met mij te gaan poolen of eens naar de market te gaan, want daar ben ik ook nog altijd niet geweest. Maar helaas geen antwoord. Ik besloot maar wat te lezen in mijn reisgids om interessantje uitstapjes vast te leggen als Koen en Karel komen, want het is eindelijk bijna zover. Er is zoveel te doen en het is allemaal moeilijk te kiezen. Ik vertrok dus op pad om naar de toerische info te gaan om wat uitleg of suggesties te vragen. Maar dat was helaas gesloten deze namiddag. Maandag is het terug open. Dan maar een juice drinken terwijl ik nog wat verder lees in mijn Bradt gids dacht ik. Maar op weg naar daar, kwam ik iemand van de ICT tegen. Hij vroeg of ik eerst mee kwam met hem want hij had nog niet middag gegeten en daarna zou hij mee een fruitsap komen drinken. Ja waarom niet dacht ik. Maar zoals alles altijd samenvalt, stuurde Tesfay ineens terug dat hij aan het slapen was en mijn berichtje dus niet had gezien maar dat hij wel graag mee wou poolen. Ik vertelde de ICT man ( ik ken eigenlijk zijn naam niet) dat ik een afspraak had en ging naar het hotel. Maar natuurlijk geen Tesfay te zien, Ethiopiërs e. Gelukkig was Silke weer terug gearriveerd en speelde ik een poolgame met haar. Ook dit heb ik niet bij mijn wist je datjes verteld denk ik. Ongelooflijk hoeveel poolhuizen hier zijn. Op elke straat vind je er enkele! Ze spelen het hier heel anders als bij ons dus het was eerst moeilijk om te volgen, maar natuurlijk hadden we voldoende  toeschouwers die wezen naar waar we moesten spelen en uitlegde hoe we het moesten doen. Naderhand betaalde we voor één spel. Ze zei dat het vier birr was, ik dacht oh goedkoop 4 birr  (25 cent) per persoon, maar het was zelfs 4 birr per spel, ongeacht met hoeveel je speeltJ. Even later belde Tesfay dat hij onderweg was en ook Samuel (Ethiopische studiegenoot van Silke) en zijn vriend Jonathan waren onderweg. Na natuurlijk even wachten kwamen de twee vrienden aan  en begonnen we maar weer een spel zonder Tesfay, want hij moest plots lampen gaan vervangen. We speelde in 2 teams Samuel en Silke tegen mij en Jonathan. Helaas 2 – 1 voor Silke en SamuelJ. Maar het was heel leuk!

Vervolgens aten we met ons vier en Erik, die ondertussen ook gekomen was, in een leuk traditioneel restaurant. Ik paste vriendelijk, want ik was nog steeds voldaan van mijn Doro wet, en dronk gewoon een fris watertje. Na het avond eten wandelden we naar de juice bar en dronken we een lekkere juice met mango en annanassap. Het was weer zeer lekker! Enja dan zit de dag er al weer op, typ ik nog even mijn blog, waarna ik nu mijn bedje inkruip. Morgen wordt het een dagje May Leba wat betekent dat de wekker weer om 6.00 afloopt.

Zoen x

04-08-2012 om 20:59 geschreven door Lotte Martens  

Gisteren geen blogje want ik heb een hele dag op de universiteit gezeten. In de namiddag was ik wel alleen want Gebeyehu kwam onverwacht niet meer opdagen. Maar zo braaf als ik was bleef ik fllink op de campus en werkte ik in het labo. Aangezien het gisteren vrijdag was, gingen we traditioneelgewijs naar Jordanos blue om te genieten van het vegetarisch buffet. Dat blijft hier mijn favoriete maaltijd! Silke was al terug van haar dorp dus we waren nog eens met 3. Nadat ik mijn buikje weer had rondgegeten met de lekkere worteltjes,  fijn gekruide patatjes, pasta en wat rijst en eigenlijk nog zoveel meer gingen Silke en ik iets drinken. Op de plaats waar ik altijd de staff bus pak om naar de universiteit te gaan is er een leuke bar. Het lijkt best Westers. De bar is niet langs de straat en bestaat ook niet uit kleine krukjes en tafeltjes, zoals er hier duizende te vinden zijn, maar het is een binnenkoer met gele plastieke stoelen, tafels en parasollen. Ook hingen er overal reclame borden van het plaatselijke bier en er hing een plasma scherm om naar de olympische spelen te kijken. Maar er was natuurlijk ook leuke Afrikaanse muziek op de achtergrond. Ook deze eigenaar was weer super vriendelijk. Ook al kon hij niet zo goed Engels toch probeerde hij een praatje met ons te maken! Hij vond onze namen heel moeilijk om uit te spreken dus hij besloot ons nieuwe namen te geven. Silke was voor hem Salam en ik ben Heleen (Wat eigenlijk heel europees is!). De meeste mensen hebben het eigenlijk moeilijk met mijn naam. De doffe ‘e’ kennen ze hier niet. Ze noemen mij dus  ‘Lotta’ of ‘Lotto’ en dan maken ze natuurlijk mopjes over ‘lotery’. Ook zijn naam was zeer moeilijk om uit te spreken voor ons en we gaven hem dus een Vlaamse naam dat wat op zijn uitspraak leek, namijk ‘Jeroen’.  We hadden allebei heel veel zin in sangria, we hadden (denken we) mensen vorige week zien drinken in de Kariboe, maar hier snapte ze niets van wat we vroegen. Ze hadden alleen bier, frisdrank of iets van vodka. Dan maar een sprite’je! Het was een gezellige avond en na een tijdje kregen we plots een kommetje met precies vreemde dikke graankorrels voor geschoteld. De opdienster kwam zeggen dat we dan van de barman hadden gekregen. Uiteindelijk bleken het gewoon pindanootjes te zijn met het velletje nog rond, maar het smaakte echt!

Deze morgen  liep de wekker weer vroeg af zodat ik een douchke kon pakken alvorens ik naar de universiteit vertrok. Natuurlijk vertrok ik weer wat eerder naar de bushalte om weer mijn dagelijks ‘shaitje’ te drinken. Daarna dacht ik nog wat tijd over te hebben en probeerde ik een cappuchino. Helaas was de bus uitzonderlijk vroeg waardoor mijn super lekkere (ja ik heb toch nog één slok kunnen drinken) cappuchino moest laten staan. Ik moest snel betalen en kon niet meer wachten op wisselgeld dus de mensen daar zullen blij geweest zijn met mijn enkele birrs fooi. Ik was gelukkig nog net op tijd voor de bus. In de voormiddag was er weer labo werk en rond een uur of 11 nodigde Gebeyehu mij uit om te komen lunchen bij zijn thuis. Aangezien we geen nieuwe stalen meer hebben, is er geen werk meer en kreeg ik de namiddag vrij.

Ik pakte samen de bus naar zijn thuis, waar de ‘injerra’ met ‘doro wet’ op mij stond te wachten. Doro betekent ‘kip’ in het Amharric. Doro wet houdt dus een stukje kip, een zeer pikant rood bruinig sausje en een gekookt ei in. Ik had het al enkele keren in een traditioneel restaurant gegeten, maar hier was het eigenlijk nog veel lekkerder! Zelfs de injerra begin ik steeds liever en liever te eten. Ik moet er wel meer aan denken om standaard een zakdoek in mijn broek te hebben zitten. Want van al die pikantje sausjea begint mijn neus altijd te lopen! Eigenlijk ideaal tegen een verstopte neus al dat eten hierJ. Ja mama, als ik terug in België ga je alles goed moeten kruiden denk ik, of ik ga het niet meer lustenJ. Het was ook grappig om zien, want ik kreeg één bord. En een ander bord was voor Gebeyu, zijn vrouw en hun kindje en ze voederde elkaar somsJ. Wat ik denk ik niet bij de wist je datjes heb verteld is dat ze enkel met hun rechterhand eten. Misschien heb ik zelfs niet verteld dat ze altijd met hun handen eten? Wel leuk, doet me wat aan bivak denkenJ! Maar ja mag dus niet je linkerhand gebruiken tijdens het eten. Ik vind dat soms best wel moeilijk. Want die kip is in ‘peuzelkipvorm’ dus niet simpel om met één hand stukjes kip van dat been te krijgenJ.

Na het lekkere eten was er natuurlijk nog een koffie ceremonie en keken we ondertussen naar de olympische spelen. Gebeyehu is echt fier dat Ethiopië zo een goede runners heeft! Ook het schattige dochtertje wou graag langs mij of op mijn schoot zitten. Maar helaas had ik net deze dag mijn camera niet opzak. Dus geen foto’s van mijn lekkere leuke lunch. Rond een uur of drie, en na een hevig regenbui, ging ik terug naar het Diana hotel. Ik pakte voor de eerste keer een ‘Bajaj’. Zo een blauw minibusje op drie wielen, die je hier overal ziet rondcrossen. Ik vond het toch best spannend. We zaten met drie, lichtjes geplat, op de achterbank en het voelt toch allemaal heel onstabiel aan! Ik had vooral schrik in debochten want ik heb al verhalen gehoord dat ze wel eens gemakkelijk kunnen omkantelen in een bocht. Ik hield dus telkens mijn hart vast wanneer we een bocht pakten, gelukkig had ik op mijn weg naar huis maar 2 grote bochtenJ. Maarja zo een minitaxitje voor 1 birr is natuurlijk geen geld en je moet het toch eens gedaan hebben als je hier zit!

Daarna had ik nog een late namiddag voor de boeg. Ik wou er van profiteren nu ik eens vrij had, maar wist niet goed wat doen. Silke was terug naar haar studiegebied en Erik wou graag nog wat schoolwerk afmaken. Ik stuurde naar Tesfay, die in de namiddag meestal even naar huis gaat, of hij zin had om met mij te gaan poolen of eens naar de market te gaan, want daar ben ik ook nog altijd niet geweest. Maar helaas geen antwoord. Ik besloot maar wat te lezen in mijn reisgids om interessantje uitstapjes vast te leggen als Koen en Karel komen, want het is eindelijk bijna zover. Er is zoveel te doen en het is allemaal moeilijk te kiezen. Ik vertrok dus op pad om naar de toerische info te gaan om wat uitleg of suggesties te vragen. Maar dat was helaas gesloten deze namiddag. Maandag is het terug open. Dan maar een juice drinken terwijl ik nog wat verder lees in mijn Bradt gids dacht ik. Maar op weg naar daar, kwam ik iemand van de ICT tegen. Hij vroeg of ik eerst mee kwam met hem want hij had nog niet middag gegeten en daarna zou hij mee een fruitsap komen drinken. Ja waarom niet dacht ik. Maar zoals alles altijd samenvalt, stuurde Tesfay ineens terug dat hij aan het slapen was en mijn berichtje dus niet had gezien maar dat hij wel graag mee wou poolen. Ik vertelde de ICT man ( ik ken eigenlijk zijn naam niet) dat ik een afspraak had en ging naar het hotel. Maar natuurlijk geen Tesfay te zien, Ethiopiërs e. Gelukkig was Silke weer terug gearriveerd en speelde ik een poolgame met haar. Ook dit heb ik niet bij mijn wist je datjes verteld denk ik. Ongelooflijk hoeveel poolhuizen hier zijn. Op elke straat vind je er enkele! Ze spelen het hier heel anders als bij ons dus het was eerst moeilijk om te volgen, maar natuurlijk hadden we voldoende  toeschouwers die wezen naar waar we moesten spelen en uitlegde hoe we het moesten doen. Naderhand betaalde we voor één spel. Ze zei dat het vier birr was, ik dacht oh goedkoop 4 birr  (25 cent) per persoon, maar het was zelfs 4 birr per spel, ongeacht met hoeveel je speeltJ. Even later belde Tesfay dat hij onderweg was en ook Samuel (Ethiopische studiegenoot van Silke) en zijn vriend Jonathan waren onderweg. Na natuurlijk even wachten kwamen de twee vrienden aan  en begonnen we maar weer een spel zonder Tesfay, want hij moest plots lampen gaan vervangen. We speelde in 2 teams Samuel en Silke tegen mij en Jonathan. Helaas 2 – 1 voor Silke en SamuelJ. Maar het was heel leuk!

Vervolgens aten we met ons vier en Erik, die ondertussen ook gekomen was, in een leuk traditioneel restaurant. Ik paste vriendelijk, want ik was nog steeds voldaan van mijn Doro wet, en dronk gewoon een fris watertje. Na het avond eten wandelden we naar de juice bar en dronken we een lekkere juice met mango en annanassap. Het was weer zeer lekker! Enja dan zit de dag er al weer op, typ ik nog even mijn blog, waarna ik nu mijn bedje inkruip. Morgen wordt het een dagje May Leba wat betekent dat de wekker weer om 6.00 afloopt.

Zoen x

04-08-2012 om 20:59 geschreven door Lotte Martens  

Trots kan ik vanuit Ethiopië meedelen dat de familie Martens weer een nieuwe aanwinst heeft. We hebben gisteren een nichtje bij gekregen! Dus welkom in de toffe familie Martens lieve kleine Ella! En dus ook via deze weg een dikke proficiat aan nonke Raf en tante Nele en aan de fiere zusjes Liesl en Tess.

Deze morgen liep de wekker af om 5.30. Ik had er een hele slechte nacht op zitten. Om één of andere reden was ik bang dat ik mij ging verslapen waardoor ik elk uur op de klok heb gezien. Gebeyehu wou stipt om 6.00 vertrekken dus ik snoezde deze keer niet en stond flink op om mij aan te kleden en mijn rugzak te maken! Natuurlijk nog geen auto van de CUD te zien om 6.00. Ze waren de stoelen aan het buiten zetten bij Classic café en ik overwoog nog even om toch snel een tasje ‘shai’ te gaan drinken. Maar toen dacht ik nee, ze gaan hier elk moment zijn. Ja ik blijf er steeds hoop op hebben! Maar om 6.17 kon ik eindelijk in de auto stappen. Het jammere is dat ik altijd alleen moet wachten waardoor  17 minuten soms wel een uur kan lijken! Toch had ik deze morgen wat bezienswaardigheden. In de  morgen wordt er veel gevoetbald op de straat omdat er dan zo goed als geen verkeer is. Ook zag ik werkende mensen met een shop wachtten op hun camion om naar de industrie te vertrekken. Verder zie je veel mensen met zakken op hun hoofd, ezel of soort marktwagentje met allerlei verhandelbare goederen.

Hoewel ik dikwijls mijn slaap verder zet in de auto, was ik plots niet meer zo moe en ik heb ik van het mooie landschap genoten. Dit tot we een 2 km (denk ik)  voor May Leba plots stopte aan de kant. Lap, platte band! Ik had dit nog nooit zelf meegemaakt. Hup dan maar een grote steen zoeken, achter de platte band leggen en de auto een beetje naar achter rijden zodat de platte band op de steen staat. Dan een soort pompmachine om de auto wat omhoog te zeggen, band losdraaien en nieuwe band eropdraaien en klaar is kees! Ik dacht dat het allemaal veel moeilijker zou , zijn maar vanaf nu kan ik het ook J! Je moet enkel wel veel kracht hebben om de schroeven los te krijgen en om ze daarna ook weer terug goed vast te draaien. Op een klein kwartiertje was het gefixt en konden we verder rijden! Aangekomen in May Leba verdeelde we het werk goed. Ik meette de vegetation cover met Emanuel en Gebeyehu herstelde met een 6-tal jongens de boundaries van de helft van de plots! Een hele klus! Het was er vandaag ook heel warm! De warmste dag die ik tot nu toe heb meegemaakt! Ik heb dan ook al een schoon kleurtje gekregen, met een kl ein rood tintje weliswaar! En schoon is ook relatief want enkel mijn armen (op t-shirt formaat) en mijn halsinsnijding kan bruinenJ. Ik was vandaag ook zeer blij met mijn mooi wit safarihoedje mamaJ!

Om 12.30 waren we klaar met de vegetation cover en ik stond al te popelen om naar huis te gaan. We moesten deze morgen zo vroeg vertrekken omdat de auto om 14.00 terug in Mekelle moest zijn. Ik keek dus uit naar mijn vrije namiddag. Maar om 13.30 nog altijd geen Gebeyehu te zien. Man man, hoe chill kunnen Afrikanen toch zijn. Daar geraak ik toch nooit aan gewoon! Tegen een uur of 14.00 konden we eindelijk vertrekken. Maar op weg zijn we super veel gestopt. We vertrokken met 4 man op de achterbank, 5 jongens in de bak van de jeep en 2 kippen (gelukkig van voor aan de benen van GebeyehuJ ). Nog geen 500 meter verder, stopten we weer om andere volk op de achterbank te krijgen en ander volk in de bak. Een paar kilometer weer hetzelfde. Ik snapter er niets vanJ. Maar ik liet het allemaal gebeuren en probeerde terug een dutje te doen want ik was zeer moe!

De hele namiddag vrij werd een late namiddag vrij, maar het was wel eens leuk. Ik ging naar Herom Juice om mijn eerste fruitsap te drinken! Ik vroeg de mix versie want ik kon niet kiezen. Ik dacht dat de mix versie een mengeling ( in laagjes) was van mango, advocado, appelsien en banaan in hield. Maar helaas was het enkel 1/3 mango met 2/3 advocado. De mango was heel lekker, maar de advocado kreeg ik echt niet naar binnen. Dat is echt niet mijn ding! Dat weet ik dan ook weer voor de volgende keer! Het is wel goed te onthouden want de mango was heel lekker! Het is wel heel dik dus je moet het gewoon uitlepelen, maar zo een groot glas voor maar een halve euro is toch geen geld e!

Daarna ging ik naar axum hotel en skypte ik met het thuisfront ( en tante Hilde die op bezoek wasJ) en met Annabel die terug is uit Costa Rica! Ook zag ik de foto’s van Ella, die de fiere meter al getrokken had en fijn naar mij heeft doorgestuurd. Merci mamaJ!

Om 18.00 uur had ik mijn eerste meeting in het axum hotel. Mijn co-promotor wou eens samen zitten met Daniel, Gebeyehu, het hoofd van het partement en 2 mensen van hydrologie (denk ik) om het Warep project, waar ze nu al 5 jaar mee bezig zijn, eens de overlopen en te bespreken. Het was heel interessant! Daarna wedr ik uitgenodigd voor een dinner in het axum hotel. Amai nog eens een iets of wat Westerse kaart. Ik at hier mijn eerte soepje en bestelde een mix grill. De mix grill hield in: een stukje peuzelkip, soort biefstuk en een visje. Het was heel lekker, maar veel te veel! Maar het heeft met echt gesmaakt! Het was ook gezellig tussen de mannen. Soms wel wat vervelend want ze babbelden veel over de olypische spelen bezig, maar ik ben totaal niet aan het volgen. Ook vroegen ze telkens wie goed is in België  en noemde ze veel namen, maar ik ken er niets van in tegenstelling tot mijn co-promotor.

Ondertussen is het alweer bijna 22.00u dus ik ga mij stilaan klaarmaken voor een hopelijk goede nachtrust! Morgen word ik weer om 8.00 op de unief verwacht dus moet ik toch weer om 7.00 opstaan!

Slaapwel x

02-08-2012 om 20:49 geschreven door Lotte Martens  

Deze morgen ging ik weer naar Classic Café voor mijn dagelijkse ‘shai’. Deze keer bestelde ik geen ei of een roerpotje met bonen en ajuin, maar een gewoon droog broodje. Maandag heb ik me een halve kilo bananen ingeslagen dus daar kon ik er perfect ééntje van opeten met een lekker broodje! Amai dat kan toch ook smaken. Ik nam nog maar pas een plaatsje op het minikrukje in en er begon alweer een man met mij te babbelen. Amai, de mensen zijn hier toch zo vriendelijk tegen een blanke! Toch wel erg als je weet dat het in België helemaal het omgekeerde is. De meeste bij ons zouden eerder een stapje achteruitzetten als ze een ‘zwarte’ zien, maar hier wilt iedereen met u praten en vraagt iedereen hoe het met u gaat! Rustig alleen op u gemak ontbijten kan je dus nietJ. De man met wie ik een gesprek begon was een travel agent. Hij kwam nog even ontbijten om daarna een papa en zoon uit Engeland op te halen in het Axum hotel. Ze vertrokken vandaag naar Lalibella. Hij heeft vroeger ook geografie gestudeerd, of toch iets in de aard, en werkte nu als reisgids. Hij had een chique cheep waarmee hij met de toeristen van plaats tot plaats rijdt. Vorig jaar had hij nog Belgen, hij noemde ze bij naam. Maar zo klein is België nu ook weer niet dat ik ze zou kennenJ!

Om nog even terug te komen op het feit dat iedereen hier zo weg is van een blanke. Het is niet bij te houden hoeveel je nageroepen wordt op straat. De oudere mensen vragen allemaal ‘Hello, how are you?’ terwijl de kinderen telkens roepen ‘Hello, what is your name?’. Na een maandje Ethiopië begin je dat soms toch wel wat beu te worden.  Maarja, dat hoort er nu éénmaal bij zekerJ! Opvallend is wel dat de mannen/jongens hier heel open zijn. Echt met meisjes/vrouwen heb ik nog geen gesprek gehad. En nee het is niet omdat ik een meisje ben. In het algemeen is dat zo.  Je ziet ook nooit vrouwen alleen ontbijten of tasje ‘shai’ of ‘buna’ drinken. Toch zijn ze hier wel goed geemancipeerd moet ik zeggen. Op de universiteit zijn verschillende vrouwen die een hoge functie hebben en ik heb ook al vrouwen in leger uniform gezien. Ook Gebeyehu bevestigde dat de vrouwen ook veel gaan uitwerken.

We hebben het vandaag ook nog over het ‘salaris’ gehad. Ik vroeg wat Gebeyehu van plan was als hij zijn doctoraat af heeft volgend jaar. Ik dacht dat hij misschien een job zou willen op de universiteit omdat ik vermoedde dat dat wel goed betaald zou zijn, maar dat wilde hij niet echt. Hij vindt het loon er te laag en zou graag in één of ander project van een NGO willen werken, want dat verdiende goed. Maar amai, hoe groot is die kloof! Als doctoraatstudent verdient hij nu 3300 birr per maand (ongeveer een 150 euro). Een professor op de universiteit zou maar maxium 5000 birr verdienen zei hij. Maar bij een NGO daarentegen zou je een salaris hebben van 30000 birr (1350 euro). Dat is toch niet goed! Die moeten hun prijzen toch aan het land aanpassen. Je zou hier miljardair zijn denk ik als je zoveel verdient!

Voor de rest deden we weer hetzelfde labowerk. Morgen gaan we weer naar May Leba, maar deze keer heeeel vroeg! Om 6.00 stipt zullen we  vertrekken, hoewel ik wel benieuwd ben hoe stipt ze gaan zijn. De auto moet om 14.00 terug zijn, dus we moeten op tijd vertrekken. Eerst wou hij om 5.00 vertrekken, maar 5 minuten later krabbelde hij toch terug, maar dat vind ik absoluut niet ergJ!

Ik ben eens benieuwd naar morgen! De eigenaar van een site(cropland gentle slope) werkt heel hard tegen. Wij hebben zijn ‘boundaries’ al enkele keren hersteld, maar hij vernietigt die elke keer opnieuw. Hierdoor zijn er door de harde regen van vorige week 2 trenches kapot gegaan, met’ lange’ (toch een 2 tot 3 uur) herstellingswerken als gevolg. Bij het maken bleef hij ook moeilijk doen en werkte hij veel tegen. Gebeyehu is het beu en heeft vandaag een brief geschreven die we morgen af gaan geven aan de lokal politie daar. Hij gaf een andere naam, maar die ben ik vergeten (maar het is ongeveer hetzelfde denk ik), ik ben eens benieuwd wat die gaan doen of zeggen….

Ale het is precies toch alweer een lange blog gewordenJ. Ik ga nog een aflevering friends kijken en dan maar op tijd slapen, want morgen loopt de wekker al weer veel te vroeg naar mijn goesting af!

Slaapwel x

01-08-2012 om 18:51 geschreven door Lotte Martens  

Zoals jullie deze week wel gemerkt hebben, gaat mijn blog niet meer elke dag geupdate worden. De maand juli zit er bijna op, het nieuwe is er af en mijn leven gaat hier gewoon verder met mijn dagelijks thesis werk. Ik wil jullie kostbare tijd niet verdoen door jullie elke dag hetzelfde te laten lezen!  Dus ik zal vanaf nu sporadisch nog wat van mij laten weten. Ik zal proberen om het toch met een tijdsspan van 3 à 4 dagen te doen zodat jullie weten dat nog alles zeer goed met me gaatJ!

Vandaag ging Gebeyehu weer naar May Leba en ik bleef op de universiteit om verder aan het labo te werken. Deze morgen wist ik nog niet of ik nu klaar moest staan voor mij te komen op halen ofdat ik alleen met de bus naar de universiteit moest gaan.  Ik ging dan maar een tasje ‘shai’ drinken, terwijl ik wachtte op wat info van Gebeyehu. Om 7.30 rinkelde mijn Ethiopische mobile phone met de boodschap dat ik alleen naar de universiteit kon gaan. Ik zou Gebeyehu pas zien rond een uur of 17.00. Oké, leuk dacht ik, ideaal om nu mijn kleren te gaan wassen, want niemand weet hoe laat ik op de universiteit aankom. Ik zat alweer zo goed als door al mijn kleren. May Leba doet er niet goed aan, wanneer het geregend heeft is alles zo vuil en bovendien kunnen de lange vermoeiende wandelingen wel eens voor zweetplekken zorgenJ! Ik ging dus terug naar het hotel! Daar hielp Tesfay mij met het water in de grote kommen te doen en begon ik aan mijn sopje! Het was een lekker warm weertje! Ik hing deze keer alles aan de eerste wasdraad zodat de poetsvrouw, wanneer ik weg ben, er niets meer voor kan hangen. Rond 8.30 zat het er weer op en liep ik naar de plaats waar de blauwe mini busjes vertrekken! Onderweg naar daar kwam ik de mensen van ICT tegen, deze zaten nog op hun gemak wat ‘shai’ en ‘buna’ te drinken. Die mannen zitten meer op café dan op hun bureau op de universiteit! Ze vroegen of ik er niet bij kwam zitten, maar ik paste vriendelijk want ik wou toch ook niet te laat aankomen op de universiteit. En het toeval wou, dat mijn co-promoter en Daniel ook net arriveerde toen ik het blauwe mini busje wou instappen! Ik was dus niet te enige die wat later was vandaagJ! Gelukkig zal het busje direct vol en vertrokken we na nog geen éne minuut wachten naar de main campus! Daar aangekomen deed ik mijn labo werk en las ik wat papers en chatte ik met KarelJ! Hun dagen in België beginnen eindelijk ook te korten! Vandaag komen Koen en Karel samen om te bespreken wie wat mee pakt, dus ik kon ook nog een lijstje mee geven, wat handig toch!

Eergisteren geraakte ik in mijn ‘stamcafé’ aan de praat met een Ethiopiër die hier een beetje verder op de bank werkt. Hij stelde veel vragen en ik antwoorde vriendelijk terug. Op het einde betaalde hij mijn ontbijt. Ik vond het een beetje vervelend, want dat moest hij helemaal niet doen! Maar ik moest het laten gebeuren. Hij vroeg mijn GSM  nummer om in de toekomst nog eens af te spreken, hij wou me veel laten zien en vertellen. Maar pff ik had er eigenijk niet zoveel zin in. Ik vertelde dat ik het momenteel heel druk heb, dus dat afspreken niet zo gemakkelijk zal zijn. Bovendien heb ik er ook niet zo veel behoefte aan en ik heb het echt wel druk. Maar hij zei dat het zeer onbeleefd van me zou zijn als ik niets meer zou laten horen. Goh, dat vond ik zo opdringerig gezegd. Wat een vervelende situatie. Alleen mee afspreken zag ik niet echt zitten dus ik besloot hem uit te nodigen voor het avond eten als Erik erbij is. Hij zou er na 10 minuten zijn. Maar na onze lekkere typische Ethiopische maaltijd was hij niet komen opdagen. Tjaja, geen probleem voor mij. Ik stuurde maar dat ik terug naar mijn hotel was en dat ik nog veel thesis werk had. Hij belde me onmiddellijk om hem wel tienduizend keer te excuseren. Ik moest hem morgen opnieuw opbellen als ik tijd  had. Deze middag belde hij zelf, maar ik pakte niet op. Ik stuurde achteraf dat ik mijn telefoon niet kan oppakken tijdens mijn labowerk. Een leugentje om bestwil? Het was wel spannend want deze middag kwam ik voor de eerste keer downtown. Ik wou mijn kleren binnen halen want tijdens het regenseizoen weet je maar nooit of het kan beginnnen te regenen in de namiddag of niet. Ik was zeer blij toen ik vernam dat ze deze keer helemaal droog waren. Enkel mijn sokken waren nog vochtig en één onderbroek was van de wasdraad gevallen en hangt dus terug vol zand. Tja die behoort alweer tot de volgende vuile wasJ. Ook kwam ik één sok te kort. De poetsvrouw, die op dat moment ook op het dak stond, deed teken dat het van het dak was gevallen.

Het was dus spannend om downtown te komen, want ik loop dan voorbij het werk van die man. Ik had schrik om hem te zien, maar dat gebeurde gelukkig niet! ’S Avonds besloot ik dan toch maar om hem nog eens te sturen en hem uit te nodigen voor het eten. Deze keer kwam hij wel opdagen. Hij is vriendelijk en bedoeld het allemaal goed, maar amai ik kan wel een pakje zagenJ. Bovendien versta ik hem heel slecht. Hij babbelt zeer binnensmond. Ik was blij dat Erik er was, zodat hij ook met hem kon babbelen. Hij wilt een beetje te vriendelijk zijn naar mijn goesting. Ik vroeg bijvoorbeeld een extra serviette om mijn neus, dat van al dat pikant eten soms wel begint te lopen, te snuiten. Oké één is genoeg. Maar nee toen ik zei dat het eten wat pikant was, moest de ober wel zeker 3 servietten brengen. Maar ik had die helemaal niet nodig. Ook betaalde hij weer ons eten. We mochten niet bijleggen! Bij het oversteken van de straat wou hij me een hand geven en zei dat ik voorzichtig moest zijn. Maar Hallo, ik ben ondertussen wel al 22 jaar en kan gerust wel alleen veilig de straat overstekenJ! Op weg naar het hotel nodigde hij ons uit om een tasje koffie of iets anders te gaan drinken. We paste vriendelijk en zeiden dat we nog veel werk hadden. Op zich een vriendelijk man, maar een beetje te opdringerig naar mijn goesting.  Ik hoop dat hij me vanaf nu niet meer elke dag gaat bellen!

Morgen zijn de stalen weer overndroog en kan ik weer veel meten en bijgevolg ook weer veel in excel typen. Donderdag gaan we terug naar Mekelle! Tot de volgende! x

31-07-2012 om 19:57 geschreven door Lotte Martens  

Hallo!

Hier ben ik weer nadat ik jullie twee dagen even op jullie honger heb laten zitten. Maar er is weinig vertellenswaardig gebeurd. Het is enkel een lang en vermoeiend weekend geweest.

Gisteren zijn we samen met mijn co-promoter naar May Leba geweest. Hij wou het studiegebied nog eens bekijken en een beetje achter Gebeyehu zitten want tot nu toe is er nog maar één digitale regenmeter geïnstalleerd. Voor de rest heb ik super veel gewandeld gisteren en weinig gedaan. Tegen 3 uur hadden we honger en zijn we naar Hagere Selam gereden om iets te gaan eten. Hagere Selam is een ‘groot’ dorp 9 km verder dan May Leba. We zagen super veel mensen wandelen langs de weg want op zaterdag is er blijkbaar een grote markt. Zowel een gewone markt zoals bij ons alsookeen veemarkt. Het was een typisch Afrikaans dorp! We aten er natuurlijk de traditinele ‘injerra’ met tibbs (lamsvlees). Daarna dronken we nog een tasje ‘buna’. Op verschillende eetplaatsen vind je tv’s terug, maar  wel met heel veel sneeuw/ruis/mierencross,… Toch wordt het veel gekeken door de mensen. Gisteren was er een ‘tallent show’ bezig! Grappig dat je dat toch ik elk land hebt!

Terug in Mekelle was het alweer 18.00u en weer bijna etenstijd! We pakten Silke mee naar de Kariboe! Echt een fijne plaats waar je buiten kan zitten met leuke obers en fijne muziek op de achtergrond! Daarna ben ik eens een bar gaan opzoeken. Silke doet haar thesis samen met samuel, een Ethiopische student die zijn 2 master jaren in Gent doet. Hij nam ons met zijn vriend mee naar een leuke bar! Gelukkig begint het uitgaansleven hier al vroeg, want ik was best moet! Maar tegen 20.30 zat het toch goed vol! We probeerde mee te dansen, maar daar heb ik niet genoeg ritme voor hoorJ! Ik kan ze niet na doen! En zo vermoeind dat ze hier dansenJ! Maar het was eens leuk! Tegen 22.00 gingen Silke en ik weer door want we waren heel moe! Bovendien moest ik vandaag om 6.00 opstaan om terug naar May Leba te gaan!

Vandaag hebben we veel gedaan! Ik trok heel veel foto’s om achteraf met (hopelijk een gis programma) de ‘vegetation cover’ na te gaan. Dit wil dus zeggen dat ik naar elke site ben moeten wandelen, wat een eindje is! Maar het lukt steeds beter met mijn conditieJ! Gebeyehu en een andere student namen de bodemstalen om het bodemvocht weer te meten. Er zal dus weer veel labowerk zijn deze week! Het had gisteren heel hard geregend! De grootste regenbui tot nu toe. Enkele trenches zaten tot op de rand vol en 2 zijn zelfs vernietigd! Het was vandaag dus een hele lange dag, want we moesten deze herstellen!

Ook ben ik vandaag voor de eerste keer alleen op pad geweest! Amai ook al heb je zo een mooi en weid zicht, toch was het niet gemakkelijk om van site tot site te lopen. Ik ben dan ook een paar keer fout gelopenJ! Aangezien het zo fel geregend had, bleef alle kleibodem weer aan mijn schoenen hangen. Pff amai! Heel vermoeiend om te wandelen, dat is echt zwaar!

Op het laatste moest ik stoppen met mijn taak als ‘fotografe’ want de boer werd boos op mij. Ik mocht met mijn zware wandeleschoenen, waaran dus super veel bodem bleef hangen, niet door de plots wandelen met zijn gewassen. Dus als het terug wat droger is zal ik terug moeten! Voor de rest was het dus een echte werkdag. Van de weekends heb ik hier nog niet veel gewerkt! Maarja nu maar beter door doen en dan kan ik hopelijk 2 daagjes vrij krijgen als Koen en Karel mij komen bezoeken! Het begint nu echt te korten, leuk!

Morgen gaat Gebeyu terug naar May Leba, maar ik ben blij dat ik weer een dagje op de unief/ in het labo mag verblijven!

29-07-2012 om 20:27 geschreven door Lotte Martens