Veel is ze op deze blog nog niet ter sprake gekomen, mijn kat Mie. Hoog tijd om daar eens verandering in te brengen, dacht ik zo.

Want ze is wel degelijk belangrijk voor mij!

Als alleenstaande vrouw met een chronische aandoening lijd ik, meer dan me soms lief is, een net iets ander leven dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten. Zij zijn volop bezig met zich te settelen, een gezinnetje te stichten, carrière te maken.... dit is voor mij allemaal niet meteen weggelegd. Er zijn ook periodes waar ik vaak alleen thuis zit, ook overdag. En, laten we een kat een kat noemen (sorry, deze is echt flauw maar ik kan het niet laten), niet iedereen is even begripvol. Zo komt het weleens voor dat ik me wat eenzaam voel.

Bij mijn ouders thuis had ik ook een kat, Naya. Toen zij overleed, duurde het niet lang of het begon weer te kriebelen. En zo kwam Mie zes jaar geleden mijn leven binnen gewandeld. Of liever: gewaggeld. Mie had als echte binnenhuiskat flink wat overgewicht. Inmiddels kan ze wel vrij rondlopen in de tuin, en dat vindt ze heerlijk. En de beweging en buitenlucht doen haar duidelijk goed: sinds de verhuis is ze al een goede kilo kwijt.

Ze is enorm lief en aanhankelijk. Maar soms ook enorm koppig en een tikkeltje venijnig. Ze heeft een pittig karaktertje. Een huisdier brengt ook heel wat werk met zich mee: de kattenbak, overal haar in huis enzovoort. Maar dat weegt niet op tegen de vriendschap die ik van haar krijg. Als ze tevreden spinnend om mijn schoot ligt, vergeef ik haar alles!

Mie is mijn roommate, mijn gezelschapsdame, mijn surrogaatkindje. Nee, ik ben geen crazy cat lady (hoewel, wat niet is kan nog komen LOL). Wel een rasechte kattenfan.

Om op gepaste wijze af te sluiten: Miauw en tot de volgende!!!!