Ok, beste lezer, bij deze bent u gewaarschuwd. Hier volgt, geheel tegen mijn gewoonte in, een stukje over een heel banaal onderwerp: kleding!

Net als de meeste vrouwen hou ik wel van mode, zie ik er graag goed uit en wil ik ook wel wat keuze hebben als ik mijn kleerkast open trek. Nu zou ik mezelf niet echt een fashionista durven noemen. Ik koop ook niet massaal veel kleren en schoenen, en degene die ik koop zijn meestal in afprijzing of zo. En elk jaar doe ik minstens een grote zak kleren van de hand, ik geef ze door aan iemand of doe ze naar de kledingcontainer. Om zo weer een excuus te hebben om iets nieuws te kunnen kopen. Want shoppen is tof, toch? Het geeft altijd een leuk gevoel als je voor een goede prijs iets moois op te kop kunt tikken. Ook als het dan uitzonderlijk toch iets duurder is. Ik verdien het om mezelf af en toe eens te verwennen, maak ik mezelf dan wijs.

Als kleintje is het niet altijd simpel om leuke kleding te vinden. Ik heb de beenlengte van een twaalfjarige, maar de billen en heupen van een normale volwassen vrouw. Broeken moeten hoe dan ook altijd verkort worden. Gelukkig heb ik een lieve mama die goed met de naaimachine overweg kan. Met mijn brede schouders heb ik voor bloesjes en t-shirts meestal maat M of 38 nodig. Helaas zijn dan de mouwen vaak weer veel te lang. Dan mag ik nog blij zijn met mijn schoenmaat 36, een maatje kleiner en ook schoenen vinden zou een lastige zaak zijn geweest. Ach ja, inmiddels heb ik mijn weg in modeland wel gewonden. Ik krijg dan ook vrij regelmatig complimentjes over mijn kledingstijl.

Ik droomde al jaren van een dressing, in mijn nieuwe appartement is er de ruimte voor. Voila, de dressing is een feit! En nu hoef ik zelfs geen kastdeuren meer open te trekken!  Wees gerust, ik hou het allemaal nog sober. Geen decadent gedoe voor mij.

Alhoewel, gisteren vroeg een vriendin die op bezoek was verontwaardigd of ik soms drie denkbeeldige zussen heb met wie ik mijn kleren deel . Ik pleit onschuldig, zo veel kleren heb ik echt niet! Al schrik ik er soms zelf van als ik alles samen zie. Om dan, op andere momenten, weer gefrustreerd te zijn omdat ik 'niks heb om aan te doen!'