Een beetje te laat opgestaan vandaag. Ik had mijn gsm gezet op 07.00 uur, maar het bleek 07.59 uur te zijn Maar vermits men slecht weer verwachtte, geen haast voor het ontbijt. Nog eventjes iets geks meegemaakt aan de koffiemachine, maar mijn eigen fout ;-). We moesten nog even online inchecken voor onze vlucht van de 15de. Dat konden we zelf doen op pcs die het hotel ter beschikking stelde. Het heeft ongeveer 3 kwartier geduurd vooraleer we die klus geklaard hadden. Paul zat nl. 20 rijen verder dan ik en we wilden stoelen naast elkaar. Toen we dit eindelijk voor mekaar kregen, bleek dat we nog eens 15 euro moesten bijbetalen. Dan maar niet we zullen dit wel proberen te regelen tijdens de vlucht van Hongkong naar Kuala Lumpur.
Daarna vertrokken naar het Convention Centre in Wan Chai. Het weer was weer erg miezerig, maar het regende nog niet. Een paar fotos genomen van de grijze omgeving en van o.a. de Golden Bauhinia. Dit is een symbolische plek. Het grote gouden standbeeld van de bauhinia‑bloem was een gift van de Chinese regering in 1997. Dagelijks wordt hier de vlag gehesen. Deze ceremonie is een vaste stop voor reisgezelschappen met Chinezen van het vasteland. Nadien iets gaan eten in een Italiaans restaurant in een shopping center in de buurt. De volgende stop was Central Plaza waar de KBC gevestigd is. Het gebouw van 374 m hoog was oorspronkelijk het hoogste gebouw van Azië, maar moet nu genoegen nemen met de titel 3de hoogste gebouw van Hongkong. Het gebouw telt 78 verdiepingen. Op de 46ste verdieping heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Hongkong. Jammer genoeg zagen we niet veel door het mistige weer.
Waarom wilden we per sé naar de KBC‑toren? Wel, Stef, een collega van Paul heeft daar jaren gewerkt en we wilden een keertje goeiedag zeggen tegen Stacy, zijn secretaresse. Nu werkt daar een zekere Bernard, de general manager van KBC Hongkong. We kregen dadelijk veel informatie van hem en Stacy bleek een heel toffe vrouw die ons helemaal begeleidde tot aan de markt en verder De echte Chinese markt is tof om te zien. Wel vreemd dat je daar een levende kip kan kiezen die dan ter plekke afgemaakt en gestroopt wordt. Dat kennen we hier in België niet. We hebben uiteraard een selfie genomen met Stacy en Miranda (van de balie) om door te sturen naar Stef. Stacy raadde ons ook een theehuis aan waar we het befaamde gebakje (eggtart) konden eten en konden genieten van een thee met melk.
Nadien de metro genomen naar Soho waar we een plekje zochten om iets te gaan drinken. Jammer genoeg was dit niet evident. Uiteindelijk zijn we beland in een pizzabar waar we toch 2 glazen wijn konden bestellen. Het heeft wel even geduurd, maar soms moet je geduld hebben Van daaruit gezocht naar een geschikt restaurantje. We vonden er eentje waarvan we dachten dat er wat volk zou op afkomen, maar niets was minder waar. We hebben er dus de hele tijd alleen gezeten. Omdat het té vroeg was om al naar onze hotelkamer terug te keren, toch een heel leuke bar/restaurant gevonden waar we nog buiten konden genieten van een drankje en een hapje. Ondertussen was het ook gedaan met regenen en de temperatuur was nog steeds erg aangenaam Morgen waarschijnlijk beter weer Lets hope and pray!
Zoals heel wat gezinnen op een zondag besloten ook wij de Mid‑Level Escalators te bezoeken. Deze roltrap is een creatieve constructie die dagelijks 85 000 voetgangers vervoert tussen het zakendistrict en de woonwijk Mid‑Levels. Tussen 06.00 en 10.00 uur gaan de roltrappen en banen naar beneden, daarna tot middernacht naar boven. Het traject is 792 m lang en gaat stijl naar boven. Op zondag wisselt het traject om de 20 minuten. We zijn ongeveer 20 minuten lang onderweg geweest, van de ene roltrap op de andere. Jammer genoeg veranderde het weer van lichte regen in felle regen en hadden we ons regenjasje meer dan nodig. Daarna wandelden we richting Peak Tram, maar eerst even een bezoekje brengen aan de Zoological and Botanical Gardens (alweer een aanrader van Stef). Deze zoo herbergt apen, reptielen en bijzondere vogels. De palmentuin was prachtig. Vermits het ondertussen pijpenstelen regende, hebben we het bezoek kort gehouden.
We zakten af naar Garden Road waar we de Peak Tram zouden nemen. Het trammetje rijdt al sinds 1888 en brengt je naar de 552 m hoge Victoria Peak, waar we normaliter konden genieten van een prachtig uitzicht. De wachtrij lijkt lang, maar het gaat goed vooruit, behalve als het giet. Na ongeveer 3 kwartier aanschuiven in de gietende regen en nog minstens 8 minuten wachten op de volgende tram, mochten we eindelijk binnen. We wilden betalen met onze Octopus Card, maar het saldo was niet toereikend. Ondanks die tegenslag mochten we even voorgaan aan de kassa. Daar wilden we met de Visa-kaart betalen, maar dat ging niet. Enkel cash werd aanvaard. En uitgerekend cash hadden we niet op zak Terug naar af dus Toch deed de man achter de kassa een toegeving. Hij gaf ons een geschreven ticket dat ons voorrang zou geven op andere betalenden als we geld zouden afhalen. De dichtstbijzijnde ATM was op loopafstand. Wij dus in de gietende regen op zoek naar een ATM. Gelukkig iemand tegengekomen die ons kon helpen, want in het Financial District vind je alleen maar hoge gebouwen waar niemand te bespeuren is. Uiteindelijk keerden we met geld in onze pocket terug naar de kassa van de Peak Tram. Daar werden we dadelijk bediend en konden we eindelijk ons ticket kopen. We hebben nog 8 minuten moeten wachten op de volgende tram, maar het was de moeite. De tram doet er maar 5 minuten over om boven te geraken, doch het stijgingspercentage is fenomenaal. Eenmaal boven wandelden we door het shopping center op zoek naar een plaatsje om te eten. Het was toen al na enen en we waren vóór tienen vertrokken!
Na het middageten zijn we naar beneden gewandeld naar het Financieel district waar we een wijntje hebben gedronken in de bistro Wah!. We besloten in Soho te blijven omdat dit hier dé uitgangsbuurt is waar je vele cafés en restaurants vindt. Nou ja, vele J Uiteindelijk toch gekozen voor FAB, een French American Bistro, waar het gezellig vertoeven was. Heel lekker gegeten (Paul had een beefburger en ik een Ceasar Salad) en nog wat blijven plakken omdat het zo gezellig was. Jammer genoeg zijn de Chinese varianten niet zo aangenaam. Het zijn veelal refterachtige plaatsen met neonlicht waar je een haastige hap kan nuttigen. Chinezen eten ook erg gulzig met het hoofd naar beneden en laten regelmatig een deel van hun eten uit hun mond vallen in hun bord. Ze kauwen ook steevast met hun mond open. Eigenlijk is dit degoutant. Daarom kozen we alweer voor een iets meer westers restaurant Om 18.30 uur de plaat gepoetst en droog teruggekeerd naar het hotel. Morgen normaal meer regen, maar we zien wel.
Hoi, hoi, nog steeds geen oplossing gevonden voor het verkleinen van de foto's op mijn tablet. Jullie zullen dus nog even geduld moeten hebben en genoegen nemen met enkel tekst. Sorry!
Vandaag wandelen we door Kowloon, het echte Chinese Hongkong, waar de skyline het allermooist is. Kowloon is het stadsdeel van Hongkongs vasteland en bestaat uit meerder wijken, waaronder Tsim Sha Tsui, Yau Ma Tei en Mong Kok. In deze wijken wonen voornamelijk arbeiders en leden van de middenklasse. Rijkere Hongkongers vestigen zich liever op Hongkong Island. Deze wijken zijn ook minder westers dan de meeste wijken op Hongkong Island. Hoewel Hongkong bekend staat om de veiligheid, zijn er in Mong Kok ook criminele organisaties (triades) actief. Daar merk je als toerist gelukkig echter niets van. De flats zijn hier heel duur, vooral als ze uitkijken op de zee. Daarom zijn de mensen in Hongkong verplicht om met meerdere families samen te wonen op een beperkt oppervlak. De flat wordt verdeeld per m² voor elk gezin. De veelal oude gebouwen zijn minder duur en daar wonen de immigranten uit China.
We nemen de ferry in Central. 5 minuten later meren we al aan in Kowloon dichtbij de Clock Tower. Het wordt een lange wandeling met onderweg veel contrasten tussen de dure restaurants en winkels en de bezienswaardigheden bij Victoria Harbour en het leven van alledag. We starten onze wandeling met een schitterend zicht op Hongkong Island. Jammer genoeg is het vandaag bewolkt zodat alles een beetje grijs lijkt. Het is echter 25 graden, maar de vochtigheidsgraad ligt op deze zaterdag toch op 80 %, wat erg hoog is. Op de Avenue of Stars zien we leuke beelden van o.a. Bruce Lee, die hier op posters en affiches toch nog steeds opduikt. Ook mochten we een soort van Walk of Fame bewonderen, d.w.z. handafdrukken van verschillende Chinese sterren werden vastgelegd e tentoongesteld.
Vervolgens Nathan Road ingedraaid. Hier wordt je haast omver gelopen door haastige voetgangers. Er loopt dan ook massaal veel volk tegelijk op straat en in alle richtingen. Chinezen hebben het moeilijk om een bepaalde richting te volgen. Men loopt hier dan ook constant rond met de ogen gericht op de smartphone. Het is een wonder dat men hier niet onder een auto loopt, te meer omdat men hier links rijdt (een cadeautje van de Engelsen). Het verkeer is heel erg druk met veel autos, maar ook heel veel lijnbussen. De uitlaatgassen zijn navenant Nathan Road is een belangrijke verkeersader van Kowloon en is zon 3,6 km lang. De straat wordt ook wel eens de Golden Mile genoemd. Vele neonborden verlichten Nathan Road en schreeuwende verkopers trachten je te overhalen iets te kopen. Omdat het vandaag zaterdag is, was heel Kowloon op de been om te gaan shoppen. Het was er pokkedruk en het werkte op de duur een beetje op onze zenuwen om smartphone verslaafde mensen te ontwijken en botsingen te vermijden. Tussen heel die massa liepen dan ook nog mannen met een handkar die allerlei rommel of producten vervoerden van en naar shops. Die roepen gelukkig al van ver zodat je tijdig opzij kan springen.
Rond twaalven echt Chinees gaan eten. We bestelden beiden een gerecht met varkensvlees met zoetzure saus en paprikas en 2 cola zero. Omdat ze geen zero hadden, vroegen we light. De bediening was onvriendelijk, ze spraken geen woord Engels, maar daar kunnen we mee leven. Toen het eten op tafel werd gezet, hebben we nog 2x moeten roepen voor de Coca Cola. Die werd uiteindelijk gebracht, maar het was een gewone cola. We vroegen nogmaals om een cola light. Toen brachten ze rijst. We dachten uiteraard dat dit bij de hoofdschotel hoorde, want er wordt hier behoorlijk wat rijst gegeten. Toen we nogmaals naar onze cola vroegen, brachten ze 2 glazen vol met ijsblokjes. Ze verstonden totaal niet wat we vroegen. Uiteindelijk kwam er een dienster die blijkbaar toch enkele woorden Engels sprak en die vertelde ons dat ze geen Cola Zero serveerden Tot daar dit ongelooflijk verhaal Na het afrekenen, gingen we nog even naar het toilet. Dit was echter openbaar en het was een Frans (of Chinees) toilet, d.w.z. dat je moest hurken. Papier was er niet en mijn papieren zakdoekje dat dienst deed als toiletpapier moest ik blijkbaar in een mandje gooien dat in een hoek van het toilet stond. Daar lag ook maandverband dat het gebruikt was, hoef ik niet te specifiëren zeker?
Het valt ons op hoe smaakloos de Chinese vrouwen zijn gekleed. Ondanks de chique winkels met merknamen als Agnes b, Gucci, Vivienne Westwood enz. dragen vrouwen brede driekwartbroeken, goedkope synthetische stoffen met kant in kleurencombinaties die je niet wil kennen. Ik ben nog niet in de verleiding gekomen om hier iets van kledij te kopen en dat wil wat zeggen!
Temple Street heeft aan de ingang van zijn straat een heuse Chinese poort. Dat leek veelbelovend, maar eigenlijk is Temple Street één grote markt met kraampjes met goedkope handtassen, schoenen en elektronica. Ik zag de Samsung Galaxy S8 (mijn telefoon) staan aan ongeveer 250 euro. Ik heb er 400 voor betaald In deze straat serveert men echt Hongkongs eten op terrassen. Jammer genoeg kan je nergens in Kowloon zitten. Alles gebeurt al staand. Een echt terras om iets te gaan drinken, vind je dus niet (tot onze grote frustratie). Van Temple Street belandden we als vanzelf in Shanghai Street. We dachten dat we hier enkele meisjes van lichte zeden zagen en niets was minder waar. Ze stonden zowaar klanten te lokken en ook aan te spreken. Dat ondervond ook Paul toen hij zelfs gepord werd door een dame met een papier in haar hand. Ik was blijkbaar quantité négligeable
Van daaruit trokken we naar de Goldfish Market in de wijk Mong Kok. Hier zie je rijen en rijen plastiek zaken met vissen in alle soorten, kleuren en maten. Vele locals hebben thuis een aquarium, omdat dit voor een goede feng shui zorgt (overvloed en voorspoed). We wandelden ook langs de Flower Market; een volledige straat waar alle bloemenwinkels gecentraliseerd werden zodat kiezen moeilijk wordt. Als laatste deden we de Bird Market aan. Ook hier vind je verschillende soorten vogels, aras e.d. Ze zitten in kooitjes en worden veelal door oude mannetjes verzorgd en verkocht. Volgens een Chinese wijsheid zorgen de vogeltjes voor geluk. We zagen dan ook verschillende mensen met gekochte kooitjes vol vogeltjes de markt verlaten. Ze hadden ook eten bij voor de vogeltjes nl. een zak sprinkhanen
Ter info aan mijn fitnessvriendinnen We hebben er vandaag maar liefst 32 147 stappen en 17 trappen opzitten!
Vanmorgen, na een middelmatig ontbijt in het hotel, wilden we route 2 verkennen. Deze ligt immers in onze wijk Sheung Wan. Het was een vrij verwarrende confrontatie d.w.z. een wirwar van stratenmet ongeveer dezelfde buildings hielp ons niet echt op weg Het plannetje dat we hadden was niet gedetailleerd genoeg om ons voldoende te oriënteren. Toch hebben we, dankzij Paul (oriëntatie? me?) al snel de weg gevonden en ons hotel ook gelokaliseerd op het stadsplan. Heel handig!
Via Queens Road vertrokken we naar Hollywood Road. Dat is een heel lange straat waar men kan genieten van allerlei gallerijen, kunst, beeldhouwwerken enz. Heel gezellig! Op Hollywood Road bezochten we de Man Wo Temple die dateert uit 1847. Deze wordt veelvuldig gebruikt door de locals om te bidden tot de god van de literatuur (Man) en de god van de oorlog (Mo). Ouders hopen dat dit tot succes leidt bij hun kinderen. Er komen ook veel studenten bidden. Aan het plafond hangen spiralen wierrook (heel belastend voor je luchtwegen) waarvan de rook de gebeden naar de goden brengt.
Daarna brachten we een bezoekje aan Hollywood Road Park. Hier vind je vooral ouderen die op zoek zijn naar rust. Er is een blotevoetenpad (zeer klein) en er staat een kanjer van een boom middenin het park die heel indrukwekkend is. Gewandeld door Win Lok Street waar je een massa winkeltjes aantreft die gedroogde zeevruchten en Chinese medicijnen aanbieden. Hier zie je zeldzame en dure exotische producten van over de hele wereld. Traditionele Chinese artsen kopen hier hun producten. De geur van de aangeboden koopwaar is erg sterk
Nadien nog wat rondgelopen en gaan lunchen in Dimsum Square, het meest betaalbare dimsum restaurant van de buurt. Gelukkig waren we er vóór 12 uur, zo niet hadden we zeker moeten aanschuiven om een plaatsje te bemachtigen. Het is een algemeen fenomeen dat je in Hongkong sowieso moet wachten voor een plaatsje in een restaurant. We zagen soms een hele rij op straat wachtend op een plaatsje. Hier heeft Paul, op aanraden van Stef (zijn collega die in Hongkong heeft gewoond) een portie BBQ pork bun genuttigd. Ikzelf koos voor dim sum met kip en Chinese champignons. Paul had goed gekozen, ik niet
Daarna metro genomen naar Kennedy Town. In de verte merk je de lange brug op die Kowloon met Lantau Island verbindt. Het is een prachtige brug die dit deel van Hongkong een speciaal uitzicht geeft. We zochten tevergeefs naar de cafés en restaurants aan de Waterfront, maar helaas is de Waterfront iets minder spectaculair dan de Waterfront in Kaapstad. Toch vonden we een Engelse bar waar we een onderhoudend gesprek hadden met een Philippijnse dienster ons in één-twee-drie haal hele leven vertelde. Ik noemde haar een geboren waterval, Paul noemde haar de Niagara Falls én de Victoria Falls. Dat zegt veel ;)
Terug naar het hotel gereisd via het speciale trammetje. Ik heb voorlopig nog geen foto kunnen nemen, maar ik zal het trammetje proberen te beschrijven Het is een tram met verdieping en het is heel smal en hoog. Op de zijkant staat de route zodat je weet waar je naartoe gaat. Uiteraard gaat het traag, want het moet voor elk rood licht stoppen, maar het is wel fijn omdat je dwars doorheen de stad rijdt.
We besloten nog even naar Man Wa Lane (Stempellaan) te gaan om de kraampjes te bezoeken die stempels maken en verkopen. De zegelstempel van de karakters van de naam van de eigenaar is immers van oudsher de handtekening van de Chinezen. Deze wordt nog steeds gebruikt om officiële documenten te ondertekenen. De meeste zegelstempels worden gemaakt van steen, waar de karakters in kalligrafie worden gegraveerd. Je hebt keuze uit traditionele zegelstempels of moderne rubberen stempels met andere afbeeldingen zoals een bloem of een sterrenbeeld.
Tijd voor een gin tonic in La Crêperie in Jervois Street (goedkoper dan een glas witte wijn). Wilde daar mijn verhaal van vandaag neerschrijven, maar was mijn tablet vergeten Nadien gezocht naar een restaurantje en eentje gevonden in de Cleverly Street, nl. The Company, een Engelse pub die ook lekkere gerechtjes serveerde (zoals bv. Chicken Tikka Massala). Geprofiteerd van happy hour en genoten van de heerlijke sfeer van vrijdagavond waar alle werkende mensen nog even bijeenkomen voor een hapje en een drankje. Het was een geslaagde dag. En voor mijn lieve fitnessvriendinnen was deze dag goed voor 25 000 stappen en 25 trappen ;-)
Al helemaal ingepakt om 10.00 uur stipt. Michaël van BrassCars, ons luchthavenvervoer, was te laat op de afspraak, maar belde ons toch om te melden dat hij onderweg was. Gelukkig verliep het verkeer naar Brussel vrij vlotjes voor een weekdag. Geen uur later arriveerden we al op de luchthaven. Zalig was het om te merken dat de incheckbalie al open was en we helemaal niet moesten aanschuiven.
Ik was echter een beetje ongerust over het gewicht van onze bagage. Mensen die mij kennen, weten dat ik graag al eens een ander tenuutje aandoe en vermits we zowel lange als korte broeken, t-shirts met lange en korte mouw (ook topjes), fleeces, lichte vestjes, jassen enz. moesten pakken, was ik bang dat we zouden moeten bijbetalen. Onze koffers wogen, volgens ons draagbaar meetinstrument, respectievelijk al 30 en 32 kg. En toen moesten de opladers nog ingepakt worden, 2 toiletzakken vol schoonheidsproducten (tja, ik wil er nog goed uitzien en ja, ik word ouder en heb meer producten nodig om ongeveer hetzelfde effect te bereiken) én 2 toiletzakken met pillen! Anyway, bij het inchecken bleek mijn angst vals alarm. De twee koffers wogen iets meer dan 30 kg, dus mijn angst was beslist ongegrond. Volgend jaar kopen we dus een nieuw meetinstrument of we zetten onze koffer op de weegschaal, zoals we vroeger deden.
Op de luchthaven nog een wijntje gedronken (na een relatief dure lunch). Dat wijntje kostte zo maar even 19 euro voor 2 glazen en dan was de wijn nog niet koud en niet lekker. Ik was er niet goed van
We vlogen eerst naar Dubai, zon 06.40 min vliegen. Daar kwamen we aan om 21.15 uur Belgische tijd. Het uurverschil in Dubai bedraagt 3 uur, dus arriveerden we rond middernacht. Daar we nog tot 03.15 uur tijd hadden vooraleer we opstegen, gingen we graag een wandelingetje maken op de luchthaven middenin de vele boetieks van grote, chique merken, de talloze brillenzaken, Starbucks koffiezaken en eetzaken. Alles vonden we, behalve een bistro waar ze een glas wijn serveerden. Het is duidelijk de moslims drinken dus echt niet Dan maar een cola light gedeeld en gewacht aan de juiste gate. Ook nu ging het inschepen vlotjes, maar groot was onze verbazing toen we het vliegtuig zagen staan! We hadden nog nooit met zon enorm toestel gevlogen. Alweer Emirates, maar deze keer een dubbeldekker Ja, ja, er was een heuse bovenverdieping Het duurde dan ook een hele poos vooraleer iedereen zijn handbagage had weggestopt en zijn plaats had gevonden. Er was nog één plaats vrij naast Paul en we hebben echt geluk gehad dat er niemand opdaagde. Zo had hij wat meer beenruimte want economy is niet gemaakt voor mannen met lange benen. Het heeft nog wel zon slordige 45 minuten geduurd alvorens we opstegen, want het was zeer druk volgens de captain. Gelukkig had de drukte vóór ons vertrek geen invloed op het aankomstuur. Vermoedelijk heeft de piloot was sneller gevlogen.
Eenmaal aangekomen in Hongkong, bagage opgepikt en de airportshuttle genomen tot eindhalte Hongkong. Een vriendelijke jongedame heeft ons alle informatie gegeven voor een heen- en retourticket en gaf ons ook informatie over de gratis hotelshuttle. De airportshuttle is een voorbeeld van efficiëntie: talloze efficiënt gebouwde opslagplaatsen voor de reizigersbagage en comfortabele, brede stoelen. Hier kan België nog wat van leren Eenmaal aangekomen in Hongkong werden we als bijna vanzelf geleid naar de gratis shuttlebus (H2) die ons naar ons hotel zou leiden. Een uur na landing werden we gedropt in de straat van ons hotel. En toen stonden we daar met onze bagage. Even zoeken naar de ingang zou geen probleem moeten zijn , maar het was een vrij smalle straat met vele wolkenkrabbers, veel verkeer, veel voetgangers en we zagen niet dadelijk de naam van het hotel verschijnen. Ik besloot een jonge voorbijganger aan te spreken. Hij lachte me vriendelijk toe (en antwoordde in het Engels, oef ...) en deed ogenblikkelijk zijn oortjes uit, grabbelde in zijn zak naar zijn smartphone, opende Google Maps, lokaliseerde de naam van het hotel, opende daarna Google Streetview en draaide zich om met een smile om, om te zeggen dat we 10 meter verder, achter het hoekje, ons hotel zouden vinden. Zo merkten we meteen dat de technologie hier nog een pak meer gevorderd is dan bij ons. Echt wow!
De lobby van het hotel bleek op de 2de verdieping te liggen. Daar werden we alweer zeer efficiënt benaderd, maar het Engels heeft hier een zeer vreemd accent. Daarbovenop spreken ze ongelooflijk snel zodat we in de lift elkaar even moesten testen wat we juist wel/niet verstaan hadden. We kregen een kamer op de hoogste verdieping toegewezen, nl. op het 38ste! Maar met uitzicht op de haven Zalig!
Ondertussen was het zes uur s avonds en al vrij donker toen we besloten om iets te gaan eten. We hadden al snel een Ibishotel gevonden in de buurt waar er happy hour werd gehouden. Ja, ja, uiteraard geen happy hour voor de door ons gekozen cocktails Maar ja, we moeten nog veel leren Nu is het haast 22 uur en duiken we ons bed in, want we zijn ondertussen al 31 uur wakker!
Hallo, hallo, lieve familie, vrienden en collega's
Om jullie op de hoogte te houden van onze nakende reis heb ik besloten om een blog te delen. Ik zal elke dag van onze 3 maand durende reis verslag uitbrengen van onze avonturen. Ook worden er foto's gepost zodat jullie mee kunnen genieten van al het moois dat wij zullen zien.
