Er zijn hier regelmatig wat problemen met het internet, dus vandaar schrijf ik pas vandaag over de laatste vijf dagen!
Donderdag hebben we op school ontdekt dat er dringend nood is aan teambuilding tussen de leerkrachten. Eerst en vooral werd er s morgens door Jakoba met de vinger gewezen naar Alma. Ze beweerde dat Alma gisteren, tijdens de dansles niet aanwezig was en dat daardoor de kinderen niet aan het dansen waren. Maar Alma had met mij besproken dat zij naar de klas ging met de kinderen die liever iets anders deden dan dansen en dat ik in de dansles bleef met de andere kinderen. Jakoba ging zowaar klikken in het hele leerkrachtenteam. Wij zaten daar met verbaasde ogen te kijken. Als dat nog niet genoeg was, gebeurde er tijdens de speeltijd het volgende: Jakoba stond met haar vrijwilligster, Liene, te praten in de deuropening van de staff room. Alma vroeg of ze even mocht passeren. Blijkbaar had Jakoba hier een probleem mee en ze duwde Alma opzij. Volgens Alma duwde ze daarna nog enkele keren. Dit is iets dat we ons in België toch niet kunnen voorstellen? Een leerkrachtenteam is een groep mensen die samen werken aan de ontwikkeling van elk kind. Maar hier is het precies ieder voor zich. Of zo lijkt het toch bij Jakoba. Blijkbaar is dit al langer aan de gang, want vrijdagmorgen kwam Alma me vertellen dat ze naar de rechtbank was gestapt. Ze zei dat deze school geen veilige plaats meer is voor Jakoba en dat ze emotionele problemen heeft. Doordat ik de manier van Engels praten in deze school nog niet helemaal onder de knie heb, kon ik niet alles even goed verstaan en weet ik er niet het fijne van.
Wat dit alles tot gevolg heeft, is dat Alma dus donderdag en vrijdag niet in staat was tot lesgeven. Ze was erg emotioneel over wat er gebeurd was en vertelde me dat ze s nachts had zitten bidden en nadenken over wat ze moest doen. Ik vond het ook heel raar dat ze het incident met Jakoba deelde met de kinderen. Ze praatte er met hen over, terwijl dit volgens mij eigenlijk iets is dat onder de leerkrachten moet blijven en opgelost worden.
Voordat dit gebeurd was, donderdag voor de speeltijd, hadden de kinderen wiskundeles. Ik begeleidde hen toen in het oplossen van de oefeningen en vond het echt heel leuk! De kinderen waren me dankbaar omdat ik hen kon helpen en het gaf me voldoening. Toen besefte ik goed waarom ik hier ben. Normaal gezien ga ik nu nog een weekje observeren en start ik volgende week maandag, 22 februari, met zelf les te geven. Vrijdag was Rikki, een Zuid-Afrikaanse vrijwilliger, ook in klas. Op een bepaald moment was er even een kind niet zo lief tegen hem en toen zei Alma dat het tijd was dat Rikki wat over zichzelf vertelde. Hij vertelde de kinderen dat hij net dezelfde als hen was vroeger. Dat hij ook geen opvoeding heeft gekregen, dat zijn vader nooit eens tegen hem heeft gezegd dat hij van hem hield, dat zijn moeder hem nooit eens een gelukkige verjaardag heeft gewenst, dat er helemaal geen band tussen hen was. Dat hij ook aan de drugs zat, dat hij zelf aan de grond zat, ... Maar dat hij er zelf wou komen en anders wou worden dan zijn ouders. Hij is sterk geweest en vertelde dat hij er echt in gelooft dat zij er ook gaan geraken, dat zij sterk genoeg zullen zijn om iemand te worden. Dat ze hun ouders niet nodig hebben, ... Hij zei dat hij nu evengoed op het strand kon liggen, wandelingen kon gaan maken, op gelijk welke plaats kon zijn, maar dat hij er zelf voor koos om in de klas te zijn en de kinderen te helpen omdat hij er diep in gelooft dat ze het zullen halen en dat hij van hen hield. Het was erg zwaar wat hij allemaal vertelde, waardoor enkele kinderen begonnen te wenen in de klas. Ik moest mezelf ontzettend hard inhouden omdat het me heel erg raakte wat hij allemaal zei. Ik besefte dat wat hij zei, allemaal op dit moment bij de kinderen uit mijn klas van toepassing is! Het is heel riskant om aan de band van ouders en kinderen te raken, dus ik weet niet goed of ik het wel oké vind wat Rikki allemaal vertelde. Alma vond het goed dat de kinderen beseffen waar hij vandaan komt. Vrijdag was het dus op school een erg zware dag!
Verder zijn we vrijdagavond naar een 'braai' (=BBQ) gegaan in een studentenhuis van 4exchange. Daar was zo'n 35 man aanwezig en het was weer een ideale gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb me bangelijk geamuseerd! Eerst propten Elke en ik ons vol met Frans brood en tegen dat ons vlees klaar was, hadden we geen honger meer. We zijn gaan feesten in de club 'Zula'. Eerst speelde er een rockbandje en was het een beetje saai, maar toen we na een uurtje terugkeerden was het er volop feestmuziek en zijn we tot 3u uit ons dak gegaan! Alweer een geslaagd feestje. We lagen rond 4u in ons bed en raar maar waar, we zijn om 10u30 alweer opgestaan. Door die zon 's morgens, voel ik me nooit moe! Wel krijg je dan soms in de namiddag je klopje.
Zaterdag zijn we naar het strand van Camps Bay gegaan en hebben we daar met de Angolezen van ons kot gevolleybald in de brandende zon. Gelukkig was er wat wind, want anders was het niet te doen! Insmeren met factor 40 is hier zeker nodig en jaja, vooral voor mij! Verder heb ik nog wat op het strand liggen luisteren naar mijn mp3, terwijl Elke in de ijskoude zee ging zwemmen met enkele Angolezen. Opeens kwam op het stuk waar ik lag een golf keiver op het strand. Ik kon nog net op tijd opspringen en alles omhoog heffen, want anders was alles nat geweest! Sommige mensen hun handdoek, tijdschriften, ... werden bedolven onder het water. Zo'n dingen gebeuren hier blijkbaar ook. Het rare is dat het maar op een stukje strand van 10 meter gebeurde en natuurlijk lag ik weer juist op die plaats! 's Avonds zijn we te voet naar Camps Bay gewandeld (zo'n 45 minuten) en daar in een pub rustig iets gaan drinken. Het was weer een gezellige avond. We lagen rond 1u in ons bed.
Zondag ging de wekker om 7u15, want er stond op het programma om de Tafelberg te beklimmen! Tegen dat we hier met een groep van zes (Elke, Ivo, Carel, Suzan, Daphne en ik) vertrokken waren, was het 9u. We zijn enkele keren fout gereden en toen we goed en wel aan de klim begonnen waren, was het 9u50. Na een kwartiertje klimmen, beklaagden we ons allemaal waar we aan begonnen waren. Het was snikheet en supervermoeiend. Om de vijf minuten moesten we even stoppen om de ademhaling weer onder controle te krijgen. Onze conditie is precies niet helemaal top! Maar na twee uur heel erg afzien, bereikten we de top en was iedereen voldaan. We genoten des te meer van het uitzicht. Mensen die met de kabellift naar boven gaan, kunnen er volgens mij niet zoveel van genieten als mensen die echt naar boven zijn geklommen. En ik zeg nu zelfs dat ik er binnen anderhalve maand opnieuw opkruip met Griet en mama (als zij het zien zitten)! We gingen naar beneden met de kabellift. Op drie minuten stonden we beneden en vonden we het zonde dat we 2 uur lang in de zon hadden zitten zwoegen om dan zo snel beneden te zijn. Maar goed, het was weer een hele ervaring! De rest van de dag hebben we wat geslapen en op internet gezeten. 's Avonds gingen Elke en ik onder ons tweetjes Valentijn vieren, bij gebrek aan Kenneth hier! We deelden samen een Vanille-milkshake en 4 brownies met ijs. Ooooooooverheerlijk!!
Vandaag begonnen we aan onze tweede week op school. Ik begin me al sterk te hechten aan de kinderen, merk ik. Het gaat heel moeilijk zijn om daar binnen 2 en een halve maand afscheid van te moeten nemen. Ook merken we, de vier vrijwilligsters, dat de school niets op papier heeft staan. Geen schoolwerkplan, geen individuele werkplannen, niets. Iedereen doet precies gewoon zijn zin. Ik heb niet het gevoel dat Alma echt doelen heeft die ze wilt nastreven, behalve dan de kinderen zich thuis laten voelen op school. Ze is ook vaak niet voorbereid, bladert gewoon wat in haar map met werkblaadjes en kiest er iets uit, laat de kinderen deze oplossen na een korte instructie en daarna mogen de leerlingen lezen of liggen slapen op hun bank, of ... Het is echt een heel andere manier van onderwijs dan bij ons. Natuurlijk heeft het feit dat er gewerkt wordt met straatkinderen hier heel veel mee te maken, maar ik vind toch dat de lat iets hoger mag gelegd worden. Er wordt echt weinig gedaan in de klas. Vandaag kwam Alma een halfuur later de klas binnen doordat ze nog een meeting had met de directie. Gelukkig had ik het initiatief genomen om een werkblaadje uit haar map te nemen en dit aan de kinderen uit te leggen en met hen te overlopen, want anders hadden ze vandaag niks gedaan. Ik ben benieuwd wat er de volgende dagen nog gaat volgen in de klas. Ik wil wel even vermelden dat Alma ontzettend lief is voor mij en me wel helemaal thuis doet voelen! Na school zijn Elke en ik nog iets gaan drinken met Flor, een Nederlandse vrijwilligster op onze school, en daarna zijn we naar huis gekomen. Het is vandaag vrij bewolkt, dus we hebben rustig wat zitten internetten!
Tot binnenkort en wees voorzichtig in het besneeuwde België!
Gisteren was mijn eerste volledige
voormiddagje in de school. Ik ontdekte dat de kinderen van mijn klas rond de 15
en 16 jaar oud zijn. Helemaal niet de leeftijd waarvoor ik studeer om aan les
te geven, maar qua leerstof zitten ze op het niveau van een tweede leerjaar.
Ook heb ik het gevoel dat er op de school pas kinderen vanaf 12 jaar zitten,
maar dat moet ik nog eens uitzoeken.
In het begin van de dag werd er
gebeden en moesten alle kinderen rechtstaan, vervolgens hadden ze wiskunde
(getallen). Ze leerden over de plekwaardes (=plaatswaarden). De kinderen
krijgen vooral les in het Afrikaans, wat het voor mij erg moeilijk maakt om te
volgen. Gelukkig was het onderwerp voor mij vrij verstaanbaar, aangezien de
termen erg kort bij het Nederlands liggen (eenheden = eene, tientallen = tiene,
hondertallen = honderde). Ik ben niet zeker of ik het juist schrijf, maar zo
spreken ze het alleszins uit. Er wordt weinig aan het bord geschreven vertelde
de juf me, omdat ze vindt dat ze hier veel tijd mee verliezen. Toch vind ik dat
het bord nog wel veel gebruikt wordt. De leerkracht schrijft enkele opgaven aan
bord en de kinderen maken deze in hun schrift. Ze nemen heel veel tijd per
oefening. Ze hebben er in een halfuur drie gemaakt. Dus alles gaat hier op het
gemakje. Voor juf Alma maakt het ook niet echt uit hoe de kinderen hun
oefeningen oplossen, zolang ze hun oplossingswijze kunnen uitleggen en hun
oplossing juist is, vindt ze het goed. De leerkrachten hechten ook veel meer
belang aan life skills dan aan bijvoorbeeld wiskunde. Ze laten de kinderen
hier erg vrij in. Als ze geen zin hebben om te werken, moeten ze dit niet doen.
Ook mogen ze gewoon vrij rondlopen in de klas. De juf zegt hier niet veel op
zolang ze de anderen niet storen.
Na de wiskundeles hadden de
kinderen kunstles. Ze moesten een schoen uitdoen, deze voor hen op de tafel
zetten en het zijaanzicht tekenen met hun rechterhand. Vervolgens moesten ze
hetzelfde doen met hun linkerhand.
De pauze is van 11u tot 11u30.
Daarna moesten ik en een andere vrijwilliger de klas opvangen omdat mijn
leerkracht naar een belangrijke afspraak moest. We lazen Engelse boekjes met de
kinderen. Alweer waren deze erg simpel, er stond één zinnetje per pagina. Het
laatste halfuurtje vertelde ik de kinderen over mijn land. Ze mochten me vragen
stellen, maar toen viel me pas het communicatieprobleem op. Ik versta bijna
niets van hun Engels. Ze spreken erg onduidelijk en articuleren niet goed. Hier
zal ik de komende weken erg goed op moeten oefenen om hun manier van praten
onder de knie te krijgen. Dat maakt me wel wat onzeker om binnenkort te gaan
lesgeven. Ik ben bang dat ik hen vragen zal stellen en dat ik hun antwoorden
gewoon niet begrijp. Maar als ik de komende weken goed volg en oplet, zal ik
hun taaltje wel stap voor stap onder de knie krijgen.
Na school zijn Elke en ik iets gaan
eten in een lunchbar. Vervolgens zijn we naar Llandudno Beach geweest. Het was
er echt fantastisch mooi. De fotos kunnen jullie zien op facebook! s Avonds aten
we lekkere, goedkope Afrikaanse broodjes.
Vandaag begon de dag wat triest.
Juf Alma vertelde dat één van de kinderen, Sean, vermist was. Ze was hier heel
erg door geëmotioneerd. Graag wilde ze een actie opzetten om fotos in de buurt
waar hij normaal rondhangt, te gaan ophangen. Maar plotseling kwamen twee
jongens de klas binnen om te zeggen dat ze hem gisteren hadden gezien. De juf
begon bijna te wenen van blijdschap, ze had er vannacht ook van wakker gelegen.
Daarna, tijdens het dagelijks gebed, prijsde ze God de hemel in en dankte ze
hem omdat Sean nog leeft. Ook vroeg ze hem om over de kinderen en mij (de
vrijwilligster) te waken.
Het valt me op dat juf Alma enorm
veel tijd besteed aan praten over gevoelens en ze wil dat de kinderen zich goed
voelen in de klas, dat ze hun verhaal kwijt kunnen. Dit is ook nodig bij
straatkinderen. Ze zitten vaak met zware, emotionele problemen.
Rond 9u35 begon de les wiskunde. Er
werd veel tijd besteed aan het opschrijven van de getallen van 1 tot 20 in
woorden op het bord. Zo viel me op hoe hard het Afrikaans op het Nederlands
lijkt, maar doordat ze zo rap praten, begrijp ik hen gewoon niet zo goed. Moest
ik alles vertraagd kunnen beluisteren, zou het veel beter gaan. De juf vertelde
me dat er zoveel verschillende dialecten van het Afrikaans zijn en ze deed er
een stuk of vijf voor. De kinderen vonden dit heel grappig. Ik hoorde het
verschil en merkte dat ik sommige dialecten nog wel goed begreep.
Hierna kregen de kinderen een
werkblaadje waarop ze allerlei oefeningen moesten maken rond het tellen van 1
tot 100 en het terugtellen. Sommige kinderen deden dit erg goed, bij anderen
was hulp nodig, maar soms enkel om de opdracht te verduidelijken. Ik liep rond
in de klas en hielp waar nodig.
Vervolgens was het pauze en daarop
volgde de dansles die gegeven werd door een Britse vrijwilligster. Dat was echt
heel erg leuk. Elke en ik deden enthousiast mee. Alweer moesten kinderen die
aan de kant wilden zitten, niet meedoen. Maar door onze motivatie kregen Elke
en ik wel wat kinderen mee. We deden allerlei leuke oefeningen, zoals emoties
uitdrukken, je lichaam losmaken, per twee spiegelen, blij door de zaal
huppelen, Ik werd er helemaal gelukkig van!
Tot slot gingen de kinderen eten.
Vandaag ontdekte ik dat de kinderen pas in de eetzaal mogen, nadat alle leerkrachten
aanwezig zijn. Soms moeten ze dus erg lang wachten en voor het raam hun monden
vol water laten lopen, voordat ze kunnen eten. Er werd in de eetzaal alweer
uitgebreid gebeden voor en na het eten. Als er een bord over is, wordt ermee
rondgegaan en moet aan elk kind gevraagd worden of hij/zij een hap wilt. Delen
is in deze school erg belangrijk!
Dit was het alweer voor de voorbije
twee dagen. Vanavond wordt David, een Duitse man hier op kot, dertig jaar en
dat gaan we uitgebreid vieren in de club Cubaña! Lets party!
Vanmorgen ging de wekker om halftien, maar ik was al wakker van halfnegen. Ik ben het vroege ochtendlicht dat de kamer binnenvalt niet echt gewoon, maar wel mijn donkere kamer in België. Het fijne is dat ik me helemaal niet moe vol 's morgens doordat ik dus wakker wordt van het zonlicht en niet van de wekker. Om kwart over elf kwam Katelijne ons oppikken om ons voor te stellen in het Salesiaans Instituut (jaja, Don Bosco). We vertelden kort over onze opleiding en kregen wat informatie over de school. De mensen op de school praten heel onduidelijk en zijn bijna niet te verstaan. Het kan dus zijn dat de informatie die ik nu schrijf, nog aangepast wordt de komende dagen/weken. De school bestaat uit vier afdelingen: * slaapplaats voor 17 tot 24-jarigen * de workshops voor + 16-jarigen * het project 'Learn to live': School voor 6 tot 16-jarigen * ... (niet begrepen) Elke en ik zullen dus meedraaien in het project Learn to live. We mochten nog een uurtje les meevolgen in de klas van juf Alma (denk ik). Het was heel moeilijk om te volgen aangezien ze op het ene moment les gaf, deels in het Afrikaans, deels in het Engels en op het andere moment tegen ons bezig was. Mijn eerste indruk is dat de lessen totaal niet gestructureerd verlopen en dat ze echt ontzettend flexibel zijn. Ze zijn wel erg religieus want er wordt regelmatig gebeden. De juiste tijdstippen zal ik waarschijnlijk morgen en de komende dagen nog ontdekken, aangezien ik vandaag maar een uurtje in de klas heb gezeten. De school verwacht van mij dat ik vanaf kwart voor negen op de school aanwezig ben tot en met kwart over één. Om negen uur starten de lessen en: * op dinsdag is er een sportprogramma dat de kinderen volgen tussen 11u30 en 12u30. * op vrijdag is er een video waar de kinderen naar kijken tussen 11u00 en 12u30. * elke dag wordt er voor het middageten gezwommen tijdens de zomermaanden (nu dus). Tussen 12u30 en 13u15 krijgen de kinderen eten op school aangeboden. Dit zal ik ook mee moeten begeleiden. Nadat de jongens en Michelle (er zit maar 1 meisje in de klas) de klas uit waren, vertelde juf Alma ons wat over de achtergrond van de kinderen. Hier moest ik even van slikken, want deze is erg zwaar. Ik maakte eruit op dat er een jongen zijn stiefvader heeft vermoord om zijn moeder te verdedigen, dat er een jongen alleen rondzwierf op straat toen hij vijf jaar was, dat één van de jongens niet kan spreken, ... En zo vertelde ze nog enkele verhalen. De meeste kinderen in de klas (er zijn er ongeveer tien) hebben een erg zwaar verleden. Dit zal het zeker niet gemakkelijker maken de komende weken, maar het gevoel dat ik deze kinderen toch wat kan helpen en kan bijdragen aan hun toekomst geeft me goede hoop!
Zo, dat was het voorlopig over de school. Verder zijn we vandaag te voet teruggekomen van de school. Onderweg kwamen we een groepje schoolkinderen tussen 6 en 8 jaar en enkele begeleiders tegen die op de stoep spelletjes aan het spelen waren. We hebben met hen wat gebabbeld en ze waren supervriendelijk. De kinderen vonden het ook heel fijn dat ze op de foto mochten! Ik moet zeggen dat ik er even emotioneel van werd. Het deed me echt iets om die blije kinderen in hun schoolkostuumpjes te zien. Vervolgens zijn we ons huurcontract gaan tekenen. Dit heeft welgeteld twee uur geduurd! Hier in Afrika nemen ze alle tijd voor zo'n dingen, maar eigenlijk was dit wel goed, want nu weten perfect wat in ons huurcontract staat en wat onze rechten zijn. We hebben geklaagd over het feit dat er bijna geen servies en bestek is en we met vijf personen zijn. Ook vinden we het spijtig dat er maar een 'tafel' (waar je niet eens je voeten onder kunt schuiven) voor twee personen is. Meteen ging Alowis, de man die ons contract afsloot, met ons shoppen om servies en bestek te gaan kopen. Morgen krijgen we ook een microgolf en aan de tafel zal ook wat gedaan worden. Het was hier nogal smerig in de keuken, dus hebben elke en ik van halfzes tot acht volop de keuken onder handen genomen. Elke schuurde de kasten uit, terwijl ik alles afwaste. En wat een zalig gevoel hadden we daar achteraf bij! Echt super om nu te kunnen koken in een propere keuken met voldoende materiaal.
Oh ja, kort even zeggen dat het vandaag 35 graden was en weinig wind, dus dat het echt wel een lekker warm weertje was!
Wijntour: van Stellenbosch naar Franschhoek + Kirstenbosch
Ahoi!
Gisteren stond de wijntour, georganiseerd door 4exchange, op het programma. Om 7u ging de wekker. Heel pijnlijk als je elke dag kunt uitslapen. Rond acht uur vertrokken we naar de afspreekplaats om dan met een busje vervoerd te worden naar Stellenbosch. Normaal ben ik zo niet voor busritten, want ik ben altijd de eerste die misselijk is, maar nu heb ik er echt van genoten! Het uitzicht was prachtig!! Echt fantastische landschappen. In Stellenbosch hielden we dan onze eerste stop. Daar proefden we vijf verschillende wijnen en ik merkte al snel dat rode wijn toch echt niets voor mij is. Deze stop was om kwart over tien, dus we dronken wijn op een bijna lege maag. Voelt niet echt fantastisch als je daarna moet gaan fietsen! Ze brachten ons naar een open plek waar we dan een mountainbike kregen. Ik heb, ondanks dat ik niet zo'n fervente mountainbikester ben, toch veel plezier beleefd aan de rit. Alles wat ik rondom mij zag was heel mooi! Gelukkig was het mountainbiken ook niet zo zwaar als elk jaar op avonturenkamp. Bijna voortdurend horizontaal en af en toe ook downhill. Aangekomen bij de tweede wijnboer in Franschhoek had iedereen ontzettend veel honger, maar moesten we toch eerst nog zes wijnen proeven. Die wijn steeg dus nogal vlug naar ons hoofd! Maar door het lange wachten heeft de lunch ons extra goed gesmaakt! Lekkere currypasta en nacho's en patatjes enz... Mmmm! Tenslotte bracht de bus ons naar de laatste wijnboer. Daar proefden we onze wijnen aan een lange tafel in een prachtige tuin met alweer een erg mooi uitzicht! Vervolgens keerden we met de bus terug richting Seapoint, mijn thuis gedurende de komende drie maanden. Thuis gekomen gingen we meteen naar het 'kot'feestje. Het begon om 20u, maar blijkbaar is dit in Afrikaanse tijd 22u. Het eten was dus pas klaar om 23u. Het was gezellig, maar ik kan me niet echt vinden in de Afrikaanse manier van BBQ'en. Het kan natuurlijk ook zijn dat het een Duitse manier van BBQ'en was, aangezien David from Germany hem georganiseerd heeft. Er was enkel brood en veeeeeel vlees. Vlees dat dan nog door elkaar in een emmer gesmeten was en als het gebakken was, opnieuw in een emmer gegooid werd. Maar het was een gezellige avond waar ik alweer kennis heb kunnen maken met andere kotgenoten!
Om één of andere reden was ik gisteren bekaf, want ik heb vandaag geslapen tot halftwaalf! En dat deed ontzettend veel deugd. Wat eerst een luilekker dagje leek te worden, werd uiteindelijk nog een vruchtbare dag dankzij Elke, mijn kamergenote. Zij stelde voor om naar de botanische tuinen in Kirstenbosch te gaan waar ook een optreden plaatsvond. Dat was een erg goed idee, want alweer hebben we een grote hoeveelheid aan prachtige natuur gezien! Ook het uitzicht was alweer fantastisch! Tijdens het optreden van de band 'aKING' genoot ik van de sfeer die me deed wegmijmeren naar het thuisfront. Het maakte me alleen nog maar gelukkiger te beseffen dat ik de kans krijg om hier ervaringen op te doen die ik nooit meer zal vergeten en dat ik als ik thuiskom gewoon weer mijn Belgisch leventje kan opnemen, maar met een pak meer levenservaring! We picknickten gezellig met z'n vieren terwijl we naar de muziek luisterden en rond halfacht keerden we weer huiswaarts. Het was alweer een boeiende dag!
Morgen komt Katelijne van 4exchange ons om kwart over elf oppikken om ons voor te stellen op de school waar ik gedurende drie maanden zal lesgeven en Elke kinderen zal begeleiden. Ik ben echt heel benieuwd!!
Ik had gelijk. Gisteren had ik inderdaad Elke zien aankomen. We waren ontzettend blij om elkaar te zien en allebei heel erg opgewonden! We zijn eerste enkele inkopen gaan doen en daarna een wandeling gaan maken om de omgeving te verkennen. We liepen langs de kust van Bantry Bay en genoten van het prachtige uitzicht. De zee ging erg hard te keer en de golven gingen meters hoog. Ze kletsten tegen de rotsen aan. Echt fantastisch om te zien. Het was ongeveer 30 graden, maar dankzij de wind is de temperatuur perfect draaglijk. Zeker voor mij! Spijtig genoeg waren we door ons enthousiasme een fototoestel vergeten mee te nemen... Onze kamergenoten namen ons meteen mee uit eten in Long Street. Het was lekker, maar zo ongezond! Zeker niet voor elke dag als ik geen 5 kilo wil aankomen tegen dat ik terug ben. Vervolgens genoten we meteen van het stadsleven in Kaapstad. Er zijn veel leuke bars met coctails voor 3 euro. Niet erg duur dus! Gisteravond hebben we dus meteen onze kamergenoten en elkaar heel wat beter leren kennen. Ik zie het zeker zitten om met hen de komende drie maanden samen te leven. Aangezien onze stage pas maandag begint, hebben we enkele dagen de tijd om de buurt wat te verkennen en al enkele dingen te gaan bezoeken. Vandaag zijn we naar Camps Bay gegaan. Gelukkig hadden we vandaag wel ons fototoestel mee en jullie zullen hier vanaf zondag enkele foto's vinden! We reden met een minibus (= superzalig buske met uberluide muziek, dat door kaapstad rijdt en maar 0,60 euro kost) tot in Camps Bay, daar wandelden we over de rotsen, genietend van het uitzicht, naar het strand. We wilden in het water gaan, maar dit is echt ontzettend koud! Het zal wel eerst heel heet weer moeten worden voor we erin duiken! Gedurende een uurtje of twee genoten we van het zonnetje op het strand en dan kuierden we rustig door de straten. Vervolgens weer de minibus op en naar huis. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik op kot zit. Het is een groot huis, met 10 ruimtes. Wij zitten in 'ruimte' 9 en daar zijn nog 3 kamers. 2 voor 2 personen en 1 voor 1 persoon. Remy zit in die laatste, dan heb je nog Justus die voorlopig nog alleen verblijft in een 2-persoonskamer en Elke en ik die in de andere 2-persoonskamer slapen. Eigenlijk is het heel klein, want er staat een superklein, onhandig tafeltje, waar je maar met 2 personen rond kunt (terwijl we met 4 zijn). Maar vandaag hebben we in het gebouw nog een woonruimte ontdekt met zetels! En die is wel gezellig, dus daar kunnen we altijd naartoe! Het is maar 1 verdiepje lager. Verder voel ik me hier al helemaal thuis. Het mooie weer helpt daar natuurlijk bij! Ik ben heel benieuwd naar de school maandag. Van Justus en Remy hoor ik (zij geven in een andere school les), dat de kinderen echt niet goed luisteren en dat je heel kordaat moet zijn. Dat zal voor mij meteen een grote beproeving zijn. Maar over de school en mijn stage lezen jullie vanaf maandag meer!
Doooeeeiiii xxx (ik ben al beinvloed door al die Nederlanders hier :p)
Het is zover! Ik ben goed en wel aangekomen in Kaapstad. De vlucht duurde exact 11 uur en 15 minuten en ik moet zeggen dat ik me niet verveeld heb. Eerst en vooral hebben jullie gezorgd voor wat leesvoer waar ik heel erg van genoten heb, dankjewel daarvoor! Ook heb ik naar twee films gekeken, de krant gelezen, kruiswoordraadsels en sudoku's opgelost, veel gegeten en gedronken en vooral: geslapen!! Dat was echt nodig. De laatste weken zijn zo druk geweest! Aangekomen op de luchthaven was het even zoeken naar Jeroen van 4exchange, maar toen ik hem gevonden had kreeg ik meteen een leuke ontvangst. Hij bracht mij en een andere student naar onze verblijfplaats. Onderweg toonde hij ons al de tafelberg en Kaapstad by night. Prachtig!
Er komt snel een volgende berichtje, maar keb zo'n vermoeden dat mijn roommate is aangekomen, dus ik ga een kijkje nemen!
