Zondag zijn we naar het marktje geweest voor de allerlaatste souvenirs. Daarna gingen Ivo, Carel, Elke en ik nog naar Waterfront. Daar aten we een panini en daarna shopten we. Om vier uur moest ik echt afscheid nemen van Elke. Carel ging haar naar de luchthaven brengen. We beseften allebei niet echt dat we elkaar enkele uren later niet weer zouden zien. Toen ze vertrokken was, ging ik met Ivo weer naar de lodge, nam ik een douche, waste ik mijn handdoeken en begon ik in te pakken. Ondertussen mocht ik voor de laatste keer bij de buurtjes gaan eten. Toen ik klaar was met mijn valies, leek die echt 25 kg te wegen. Ik had heel veel schrik voor de check-in, later die avond. Het laatste wat ik moest doen in ons appartementje was alles uitdelen dat er nog stond: van body lotion tot shampoo en van bouillonblokjes tot eieren. Wanneer ik helemaal uitverkocht was, nam ik afscheid van iedereen. Het voelde raar dat de mensen waar ik drie maanden zo nauw mee heb samengeleefd, opeens zo ver weg van mij zouden zijn. Maar goed, aangekomen op het vliegveld, ging ik met heel veel zenuwen naar de check-in. Toen ik zag dat mijn valies maar 22,5 kg woog en de man achter de balie daar niets op zei, was ik zo opgelucht! Toen kon ik met een gerust hart vertrekken. Om middernacht steeg mijn vliegtuig op en terwijl ik een film keek, kreeg ik nog een maaltijd. Daarna probeerde ik wat te slapen.
Om de zoveel tijd werd ik 's nachts even wakker, maar al bij al ging de tijd snel voorbij. Voordat ik het wist, was het elf uur en landde ik in Schiphol. Daar moest ik nog twee en een half uur wachten en dan nam ik een vlucht van dertig minuten naar Zaventem. Nadat ik geland was, heel Zaventem doorgelopen was met loodzware handbagage en mijn valies had opgehaald, kwam ik eindelijk aan in de inkomhal. Nina vloog mij direct in de armen en de traantjes vloeiden rijkelijk. Verder waren ook mama, papa, oma en opa, oma, Marike, Marijke en Eline er! Het was een fijn onthaal. Toen ik thuis aankwam, waren Nina, Astrid en Aurelie mij aan het opwachten. Ze bleven een uurtje en we hebben weer goed gelachen. Daarna nam ik een douche en tegen kwart over zes stond Kenneth voor de deur met een prachtig boeket bloemen. Het was een superleuk weerzien en ik voel me weer helemaal thuis!
Zo, ik denk dat het tijd wordt om mijn blog af te ronden. Als ik behoefte heb om er nog iets op te typen, zal ik dat zeker doen. Maar ik denk dat het de komende weken nog druk genoeg wordt met mijn eindstage.
Fijn dat jullie zo'n trouwe lezers waren. Hopelijk hebben jullie ervan genoten.
Spijtig genoeg zijn mama en Griet zaterdagavond dus niet kunnen vertrekken. Ze wisten ook totaal niet wanneer dit wel het geval zou zijn. Zondag ging ik in de voormiddag met Carel, Remy en Elke naar het marktje in Green Point. Daarna trokken wij vieren en Justus, een Franse jongen, Daryl, zijn vrouw en kindje Liam naar Mzoli! Dit is een plaats in een township waar met superveel mensen gebraaid wordt. Het was er ontzettend druk, maar een hele fijne sfeer. Na een hele geslaagde namiddag ging ik samen met Carel, Ivo, Elke, mama en Griet eten bij Doppio Zero. Daar speelde een bandje leuke muziek, terwijl we onze maaltijd verorberden.
De week erna is er eigenlijk niet veel spannends gebeurd. Maandag en dinsdag waren eigenlijk stomme dagen doordat mama en Griet nog steeds van niets wisten. Dinsdagnamiddag kwam dan uiteindelijk het verlossend antwoord dat ze de week daarop woensdag, 28 april, naar huis zouden kunnen vliegen. We dronken er meteen een milkshake op bij Primi Piatti. Doordat het uit eten gaan nogal duur begon te worden, kookten Carel en Ivo voor ons zessen. De dag erna was het mijn beurt en daarna maakten mama en Griet eten. Woensdag gingen Elke en ik nog naar 'the national gallery' en die avond gingen we ook alweer naar de film. Eén van die avonden hebben Elke, Griet, Suzan, Ivo en ik naar de Moulin Rouge gekeken. Ivo had hem nog nooit gezien en hij vond het de meest 'zoetsappige' film die hij ooit gezien heeft. Hij was dus niet zo positief!
Vrijdagavond gingen we niet uit, doordat we de dag erna op weekend naar Hermanus vertrokken met 4exchange. Op de weg naar Hermanus, deden we een korte hike naar de Crystal Pools. Na een dik uur stappen kwamen we aan op een prachtige plek met een waterval. Sommigen namen een duik in het heel frisse water. Daar zaten we een uurtje terwijl we onze lunch opaten en daarna keerden we terug naar de verzamelplaats. We reden door naar Betty's Bay om nog wat pinguïns te bewonderen. Vervolgens reden we door naar Hermanus en daar braaiden en poolden we en vierden we Carels verjaardag.
Zondagmorgen ging ik met Griet en nog vier andere meiden paardrijden. Het was een prachtige wandeling die twee uur duurde, waardoor ik het landschap en het strand van Hermanus rustig kon bewonderen. Helemaal voldaan gingen we met z'n allen kroketten eten in een Hollands restaurant. Griet kreeg van mama het goede nieuws dat ze uiteindelijk die avond zouden kunnen vertrekken. Ze had op internet aangedrongen op een vroegere datum en die had ze gekregen! Daarna reden we weer huiswaarts, nam iedereen een douche en gingen we voor de laatste keer eten bij mama. Ze had lekkere provinciaalse saus met rijst en biefstuk gemaakt. Die avond voerde Carel hen naar de luchthaven en moest ik maar voor een weekje afscheid nemen.
Maandag was het geen school en hielden we het op een rustige dag thuis. Ik werkte wat voor school, Elke knutselde een kaart in elkaar voor haar klas en 's avonds gingen we uit eten met Justus en Remy omdat het hun laatste avond was. We gingen bij een Mexicaan eten. Raar maar waar, gingen we na kort iets gedronken te hebben weer naar huis in plaats van nog eens goed uit te gaan.
Dinsdag was het een mooie dag! Het was een feestdag, dus Suzan, Daphne, Anne, Marianne, Carel, Ivo, Elke en ik gingen samen pannenkoeken eten in Hout Bay. Daarna gingen we nog wat souvenirs kopen op een klein marktje dat naast het restaurant van Carels oom plaatsvond. Sommigen aten daar nog een burger of dronken iets en tegen vier uur waren we weer in de lodge. Daar schreven Elke en ik een kaartje voor Justus en Remy en namen we afscheid. Vervolgens skypete ik met m'n zus en daarna keken we, terwijl we smulden van een pizza of pasta van bij Primi, een film in de woonkamer. We kregen er maar niet genoeg van en gingen met een paar boven op de kamer nog een tweede film kijken. Vervolgens was het alweer tijd om te gaan slapen.
Woensdag kwam Dillon heel aanhankelijk doen bij mij op school. Hij zat voortdurend tegen mij aan en mij vast te pakken, want hij besefte dat ik bijna naar huis ging. In de klas liet ik de leerlingen een tekstje schrijven voor mij, dat ik kan meenemen naar België. In de namiddag hield ik mij vooral bezig met het selecteren van foto's voor mijn afscheidscadeautje aan de klas. Elke en ik kookten die avond voor onze buurtjes, want zij hadden dit ook al een paar keer voor ons gedaan. Daarna gingen we voor de laatste keer naar de film. Het was maar een belachelijke film die iedereen nogal simpel vond.
Donderdag vertelde Alma op school over Nelson Mandela en de Apartheid aan de jongens. Ook kwamen mijn buurmeisjes Suzan en Daphne op bezoek in de klas. De jongens waren natuurlijk meteen stapelverliefd. Na school gingen Elke en ik foto's afdrukken en van zodra ik thuis was, begon ik te knippen en plakken om een collage te maken met de foto's. Dit nam enorm veel tijd in beslag. 's Avonds bakten we pannenkoeken om de dag erna op school te trakteren. Ik skypete ook nog voor de laatste keer met Kenneth en werkte daarna mijn collage af.
Vrijdag was onze laatste schooldag. Alma las haar verslag over mij aan me voor, terwijl ze een beetje moest wenen. Ik werd er zelf ook helemaal emotioneel van, terwijl ik haar zo vaak vervloekt heb. Maar ze toonde me dat ik echt wel wat betekend heb voor de jongens en dat gaf een heel goed gevoel. Ik trakteerde hen op zelfgemaakte pannenkoeken en cola. Toen ik hen mijn collage gaf, waren ze heel blij. Alma vond het een prachtgeschenk en ik moet zeggen dat ik er zelf ook heel fier op was! De jongens kregen van mij ook allemaal individueel enkele foto's van zichzelf en anderen. Daar waren ze pas blij mee. Ze toonden allemaal superfier hun foto's aan elkaar en bedankten mij heel vaak. Dit gaf mij heel voldoening. Tenslotte moest ik na het eten afscheid nemen. Alma gaf nog een korte speech en toen ik van hen applaus kreeg, werd het me een beetje te veel. Het was niet gemakkelijk om weg te gaan. Ik had er vooral moeite mee om Dillon achter te laten. Maar goed, wie weet kom ik ooit nog wel eens terug! We gingen na school met alle vrijwilligers nog iets drinken in Cubaña. Ook van hen moesten we afscheid nemen. In de namiddag sliepen Elke en ik, doordat we de avond ervoor erg laat hadden gewerkt aan ons cadeau waren we heel moe. 's Avonds maakte ik voor Elke spaghetti en daarna gingen we 'Koninginnedag' vieren met de Hollanders in Raffiki. Het zat er echt bomvol Hollanders, allemaal verkleed in het oranje. Ik zag er Renske en Bas voor de laatste keer en amuseerde me te pletter. Voor de eerste keer in Kaapstad dronk ik een paar pintjes meer dan normaal en was ik fel in de wind. Maar het was een fijne avond en om halfvier lagen we weer in bed.
Zaterdag werden Elke en ik wakker met een enorme kater. Ons hoofd barstte bijna uit elkaar en we hadden absoluut geen zin om op te staan. Carel ging voor ons fruitsap en yoghurtjes kopen. Uiteindelijk vond Elke de moed om toch maar naar District six te gaan, zonder mij want ik had het museum al gezien. Ik bleef nog wat luieren en 'kateren'. Tegen een uur of drie vond ik toch de moed om naar het zwembad te gaan, want het was heerlijk warm weer. Daar luierde ik nog wat verder. Na een douche gingen we, zoals Daphne het omschreef, ons 'galgenmaal' eten bij Primi Piatti. Doordat ik nog een beetje met een katertje zat, had ik niet zoveel zin om nog uit te gaan. Toch vond ik dat we onze laatste avond samen moesten doorbrengen. Na wat brainstormen, besloten we om ons allemaal lekker warm aan te kleden en gezellig op het strand wat te gaan bijpraten. Dit deden we, maar na twee uurtjes kregen we het erg koud, dus ging iedereen slapen.
Ik had afgesproken met mama en Griet dat ik maandagochtend, vijf april, om tien uur naar hun hotel zou komen. Toen ik de kleine berg naar hun hotel beklom, zag ik ze al van ver staan en mijn hart begon plots heel snel te slaan. Ik was zenuwachtig om ze terug te zien. Toen ik mama een paar minuutjes later kon vastpakken, rolden er toch wat tranen over mijn wangen. Het voelde zo goed om haar terug bij mij te hebben! En natuurlijk was ook het weerzien met Griet heel fijn. Na wat gebabbel, maakten we een lijstje van wat we de komende twee weken zouden doen. Tegen de middag kuierden we wat rond in Waterfront en aten we daar een snack. In de namiddag trokken we naar het zwembad en dronken we een heerlijke milkshake bij Primi Piatti. Het was een heerlijk dagje dat we afsloten met een etentje, zoals bijna elke avond trouwens.
Aangezien we dinsdag nog geen auto hadden, was er het plan om naar het strand te gaan. Met de minibus reden we naar Camps Bay en bakten in een zalig zonnetje. s Middags aten we iets langs de kust, waar we door de vrij koude wind werden weggejaagd. We gingen nog een beetje winkelen in Sea Point en wandelden door naar hun hotel in Green Point. Daar speelden we Rummikub en vervolgens gingen we iets lekkers eten.
Woensdagochtend zouden we eerst en vooral een auto regelen. We spraken af om samen naar de stad zelf te gaan en daar een auto te huren. Toen we de minibus uitstapten en bijna het bedrijf binnenstapten, besefte mama opeens dat ze haar rijbewijs en identiteitskaart vergeten was. Ook Griet en ik hadden niets mee. Heel stom, maar doordat je hier in Kaapstad overdag zo weinig mogelijk waardevolle spullen moet meenemen, lagen deze uit gewoonte in de kluis. Dus, moesten we allemaal terug. We hadden ondertussen wel de auto al besteld en we moesten toch een uurtje wachten, dus zon ramp was het niet. Toen we uiteindelijk onze auto hadden, die we voor tien dagen zouden huren, reden we naar de botanische tuinen te Kirstenbosch. Het was een heerlijk weertje om deze uitstap te maken. Ik had voor een picknick gezorgd, aangezien Kirstenbosch de perfecte plaats is hiervoor. Daarna genoten we nog wat van het zonnetje op de mooie grasvelden. Rond een uur of vijf waren we bij mij thuis, gingen we inkopen doen en kookte mama heerlijk voor ons. Opgebakken patatjes met varkensvlees en een champignonroomsaus! Mmmmm, zalig om weer eens van mamas eten te kunnen genieten. We speelden nog wat Rummikub, chillden nog wat in de woonkamer samen met mijn andere kotgenoten en na een gezellige avond gingen we slapen.
Donderdag en vrijdag hadden we een safari gepland. We reden in zon drie uur tijd naar Inverdoorn. Daar kwamen we toe in het paradijs! Onze monden vielen open toen we aankwamen. Het was er heel luxueus. Na een lekker welkomstdrankje en een heerlijke maaltijd genoten we van een brandende zon aan het zwembad. Om halfvier was er dan koffie en thee en daarna vertrokken we op onze eerste safari. Ik voelde me echt een toerist in die safariwagen, maar we zagen prachtige dieren: Springbokken, zebras, giraffen, leeuwinnen, buffalos, cheetas, Rond halfzeven waren we terug en na een douche gingen we dineren in een leuke en vooral gezellig uitgeruste hut. Het was een vijf-gangen-menu, dus achteraf waren we VOLdaan. Er viel niet echt veel meer te beleven, dus rond halftien kropen we al in bed. We moesten namelijk de volgende ochtend om halfzes al opstaan. Ik kon maar niet in slaap vallen en Griet voelde zich niet zo fantastisch, dus het was niet zon fijne nacht.
De volgende ochtend was het dus vroeg dag. Om kwart over zes dronken we koffie en om halfzeven vertrokken we alweer op safari. We zagen vooral dezelfde dieren als gisteren, maar ook neushoorns, de ogen van een nijlpaard en de giraffen in actie. Dit was echt een fantastisch moment! Het was prachtig om die dieren in groep te zien lopen over de hele vlakte. Na drie uren zat onze safari erop en gingen we ontbijten. Daarna was het weer tijd om naar huis te gaan. Er was ontzettend veel wind op de weg en het regende superhard. Het weer in Kaapstad zag er dus niet goed uit. In de namiddag ging ik naar de lodge om wat bij te slapen want het waren toch al bij al twee vermoeiende dagen geweest. s Avonds gingen we samen iets eten en achteraf nog wat gezellig bijpraten in de lodge, toen Elke thuis kwam van haar rondreis. We hadden heel veel te vertellen en ik was toch blij dat ze terug was! Enkele Nederlanders overtuigden me om nog mee uit te gaan, dus we gingen nog eens feesten in Chevelle. Het was een hele plezante avond!
Zaterdag gingen mama, Griet en ik naar Simons Town om in Boulders Bay de pinguïns te bekijken en naar Cape Point en Kaap de Goede Hoop te gaan. Het was een mooie dag en we genoten erg veel van de autorit die via Chapmans Peak loopt en echt ontzettend mooi is! Na alweer op restaurant te gaan eten, speelden we nog wat spelletjes met iedereen en daarna trokken we richting Long Street. Het was waarschijnlijk de leukste minibusrit die we hebben gehad, de sfeer zat er helemaal in! Maar spijtig genoeg was het in Zula niet zo fantastisch, dus gingen we rond halftwee weer naar huis.
Zondag was het vroeg dag, want vandaag zouden we de Tafelberg beklimmen. Om tien over negen begonnen we aan de klim. We gingen op een rustig tempo naar boven en deden er twee uur en drie kwartier over. Het was een perfecte dag om dit te doen, want het uitzicht was alweer super. In de namiddag gingen we nog naar het zwembad, maar echt warm was het niet meer. Ik voel heel erg het verschil tussen de maanden februari en april. Net nu het hier herfst is en de winter er stilaan aankomt ga ik naar huis, naar de zomer!
Maandag moest ik weer naar school. Het was een blij weerzien met de jongens en Michelle. Na school deed iedereen zijn eigen zin en s avonds trakteerde mama Griet en mij op een wat duurder etentje! Allemaal mooi opgemaakt gingen we naar Waterfront om er een restaurant uit te kiezen. Na wat rondlopen namen we plaats op een terras. We genoten er van een overheerlijk voor- en hoofdgerecht. Mama en Griet namen een dessertje en ik dronk nog een Amarula!
Na school dinsdag, gingen we naar Robbeneiland. Het weer was ons niet goed gezind, want we konden Kaapstad niet zien vanop het eiland. Eerst reden we met een bus door het eiland en vertelde een gids over de toestand vroeger. Vervolgens werden we rondgeleid in één van de gevangenissen, namelijk diegene waar Nelson Mandela 18 van zijn 27 jaar gevangenschap heeft gezeten. Verder kochten we nog wat souvenirs en dan werden we alweer op de boot naar Kaapstad verwacht. We vonden niet zo veel aan Robbeneiland, misschien ook omdat we niet zon goede gids hadden. Maar het is iets dat je zeker gedaan moet hebben tijdens je verblijf hier, dus dat kon ik alweer van mijn lijstje schrappen.
Woensdag kwamen mama en Griet op bezoek op school, maar spijtig genoeg was Alma er niet. Ze deelden chocotofs uit aan de jongens, die er heel blij mee waren! Griet entertainde de jongens met pictionnary. Na school deden we een townshiptour. Een gids nam ons eerst mee naar het museum District VI en vervolgens reden we door naar de township Langa. Daar zagen we vrouwen schapenhoofden bewerken en proefden we walgelijk bier. We kregen een rondleiding door de township door een plaatselijke bewoner en zagen zo hoe de mensen er leefden. Er is ontzettend veel armoede, maar ondanks dat zagen we heel veel gelukkige mensen. We reden ook nog door Guguletu en langs Kayelitsha, twee andere townships. Het was een zeer boeiende dag die we na een etentje afsloten met de film Its complicated.
Donderdag na school bezochten Elke, mama, Griet en ik het Cape Town Stadium voor de World Cup. We liepen door de kleedkamers en ik masseerde Griet zelfs even (voor de foto) op één van de massagetafels van de spelers. Ook mochten we het gras een keertje aanraken! Het was fijn om, ook al ben ik helemaal niet bezig met voetbal, toch eens in het stadium geweest te zijn. Normaal gezien gingen we een sunset cruise doen in de late namiddag, maar blijkbaar was er een misverstand, waardoor we niets gereserveerd hadden. Ook de zee was veel te wild, dus het kon sowieso toch niet doorgaan. Dan dronken we maar met zn allen iets in Waterfront. Dineren deden we in Mama Africa, een typisch Afrikaans restaurantje. Heel gezellig.
Vrijdag namen Elke en ik een dagje vrijaf op school, zodat we vandaag naar Spier en Stellenbosch konden gaan. Spier is een heel gezellig, wel toeristisch, plekje waar je tussen de bomen Afrikaans kunt eten in mojo, cheetas, uilen en arenden kunt bekijken, wijn kunt proeven, enzovoort. We kregen ook allemaal witte stipjes op onze gezichten geschilderd. Na het eten genoten we van een fruitcocktail op de matrassen en van de zalige zon. We voelden ons alweer in het paradijs! De tijd ging heel snel voorbij en voordat we het wisten was het halfvijf, dus besloten we om niet meer naar Stellenbosch te gaan. Het is er wel mooi, maar eigenlijk is het niet echt speciaal. We reden weer naar huis en zaten nog zo vol, dat we niet meer gegeten hebben die avond. Wel gingen we met zn allen uit in Bang Bang. Het was een fijne, maar vooral gekke avond!
Zaterdag was normaal gezien de laatste dag van mama en Griet, maar toen hoorden we dat ze door de vulkaanuitbarsting in Ijsland waarschijnlijk niet zouden kunnen vertrekken. KLM liet niets weten op internet, dus mama en Griet gingen na een laatste dagje aan het zwembad toch maar naar de luchthaven. Daar hoorden ze dat hun vlucht geannuleerd was en ze gingen in een superlange rij staan om hun vlucht zo snel mogelijk opnieuw te kunnen boeken. Maar spijtig genoeg geraakten ze niet aan de balie voor sluitingstijd, dus moesten ze de volgende dag nog eens teruggaan. Die avond ben ik lekker thuis gebleven met mijn buurtjes.
Dit waren de geplande twee weken met mama en Griet, uiteindelijk is er onverwacht nog een weekje bijgekomen, maar daar vertel ik snel meer over.
Eindelijk
nog eens een berichtje!! Sorry voor het lange wachten, maar het is de voorbije
weken zo ontzettend druk geweest door het rondreizen en het bezoek van mama en
Griet.
Waar was
ik gebleven? Het laatste bericht dateert van dinsdag, 24 maart
Woensdag
en donderdag ben ik naar school geweest. Het waren nog twee heftige dagen.
Vooral donderdag, mijn laatste dag voor de Paasvakantie, deden heel wat jongens
moeilijk over een nochtans leuke opdracht. Ze leerden over de provincies van
hun land en mochten dan een kaart maken op een creatieve manier. Maar er werd
niets anders gedaan dan gezeurd. Ze vonden niet dat ze nog moesten werken
tijdens de laatste week voor de vakantie. Vooral Dillon en Wayne deden erg
moeilijk en zelfs onrespectvol. Dat Dillon dit deed, vond ik echt heel erg,
want hij is normaal diegene die mij respecteert en altijd bij mij komt voor een
knuffel op het einde van de dag. Ik was echt kwaad op hem en heb dit dan ook
getoond. Het was heel spijtig dat ik zo de vakantie moest inzetten.. Elke en ik
gingen na school nog samen met Sandra iets drinken, want van haar moesten we
vandaag afscheid nemen. Daarna aten we iets samen met Renske en Bas. Het was
heel gezellig en zo kon ik gelukkig mijn gedachten wat verzetten. Ik draaide de
knop om dat het vanaf nu vakantie was en dat ik even niet aan school moest
denken
Vrijdag
begon onze rondreis! We zouden naar Durban vliegen en dan van daaruit in tien
dagen naar Port Elisabeth reizen. Ik zou dan in PE het vliegtuig terug naar
Kaapstad nemen om mama en Griet te verwelkomen.
Zo gezegd
zo gedaan, vrijdag vlogen we naar Durban. Daar overnachtten we in Banana
Backpackers. Toen we toekwamen, lag de elektriciteit plat en konden we onze
eerste douche al in het donker nemen. De gastvrouwen waren erg vriendelijk en
regelden voor ons een tour naar het Hluhluwe-park voor de volgende dag. Ze
namen ons en ook nog drie andere Noorse meisjes mee naar Florida Road, de
uitgaansbuurt van Durban. Het was een fijne avond en onze reis was al meteen
goed gestart! We lagen wel pas om halftwee in bed, terwijl de wekker de
volgende ochtend al om halfzes ging.
Ik voelde
me slap en nog doodmoe toen ik opstond, want ik had in die vier uurtjes dat ik
nog kon slapen, bijna geen oog dichtgedaan. Gelukkig was het drie uur rijden
naar Sint Lucia, waardoor ik toch nog wat slaap kon inhalen. We zochten in het
Hluhluwe-park naar allerlei dieren. We zagen antilopen, zebras, gnoes,
neushoorns, giraffen, baboons, everzwijnen, aasgieren en olifanten! Dit was
het indrukwekkendste! Deze zag ik vanop enkele meters afstand. Wat een
fantastische beesten, waaauuw! Daarna deden we een boottocht en zagen we twee
krokodillen en tientallen nijlpaarden. En natuurlijk nog allerlei soorten
vogels. Sipho, onze gids, liet ons nog de leuke plekjes van Sint Lucia zien,
waaronder het strand, waar we merkten dat het water van de Indische Oceaan
lekker warm is! Vervolgens reden we weer naar Durban en gingen we overheerlijke
chinees eten met zn drieën. Alweer sliepen we in Banana Backpackers.
Om halfzeven
kwam de BazBus ons oppikken om richting Mthatha te rijden. Veel van Durban
hebben we dus niet gezien, maar onze eerste indruk was toch niet zo positief.
Het was er veel drukker en vuiler dan in Kaapstad en dat maakte het meteen
onaantrekkelijk. Enkel om uit te gaan, is Durban volgens ons de moeite. De
Bazbus is een soort shuttlebus, die overal mensen oppikt en afzet op de weg
naar PE (= Port Elisabeth). We hadden erg veel geluk, want vandaag nam niemand
anders de bus, dus hadden we een hele shuttle voor ons alleen. Ik denk dat Elke
en ik allebei elke zetel in de bus hebben uitgetest. We moesten 450 km reizen,
dus dit kwam heel goed uit. Ik heb samen met mn mp3 echt genoten van deze rit.
Het uitzicht was fantastisch! Tegen halftwee kwamen we aan in Mthatha en daar
pikte Angus, de baas van de backpackers waar we zouden overnachten, ons op. We
kregen een eigen kamer voor de prijs van een dorm room, omdat er daarin geen
plaats meer was. Er was een klein zwembad, waar we een uurtje of twee genoten
van de zon. We gingen wat wandelen en aten lekkere Belgische kost die we zelf
maakten (worteltjes met patatjes en worst). Angus vertelde ons nog heel veel
meer over Zuid-Afrika en na een fijne babbel gingen we slapen.
Maandag
was mijn zusje jarig! Ik heb heel erg aan haar gedacht en vond het spijtig dat
ik haar achttiende verjaardag niet kon meemaken, maar dat maken we wel goed
wanneer ik terug ben! Angus nam ons mee, tijdens zijn werk, naar de
geboorteplaats van Nelson Mandela waar we diens kleinzoon ontmoette. Dat was
ook een heel speciaal moment! We zagen het huisje waarin Mandela geboren is en
het dorpje waar hij opgegroeid is. Op de weg passeerden we allerlei
Xhosa-dorpjes. Samen met Angus bezochten we nog twee musea over the old man.
Rond halfdrie moesten we afscheid nemen van Angus en reden we met een shuttle
naar Coffee Bay. De weg was zo slecht dat we voortdurend tussen de putten door
moesten slalommen. Een vervelende rit, maar na twee uur kwamen we aan in
Coffee Shack, de backpackers waar we de komende twee nachten zouden
verblijven. We kwamen de drie Noorse meisjes van onze eerste avond weer tegen
en Dan uit Londen, die we ook in Banana backpackers hadden ontmoet. Meteen
merkten we dat we in een hele fijne, mooie, gezellige backpackers met veel
sfeer terechtgekomen waren. Iedereen zat er heel de tijd samen. Het werd dan
ook een fijne avond met een potje pool en shotjes!
Dinsdag
deden we een hyke naar Hole in the wall. Het was een winderige dag, dus het was
vrij koud. We wandelden drie uur en een half en dan was het de bedoeling dat we
van een rots zouden springen. Het probleem was dat je daarvoor tot aan die rots
moest zwemmen en dat zag ik niet zitten doordat het echt koud was. Er waren
heel wat dapperen dat dit wel deden en het was fijn te kijken hoe ze het water
insprongen. We werden opgehaald met een truck die ons terug naar Coffee Shack
bracht. s Avonds zouden we een berg opklimmen om naar de volle maan te kijken
en ondertussen daar een feestje te houden. Spijtig genoeg was het echt slecht
weer en ging dit niet door. We maakten er dan maar een feestje in de
backpackers zelf van. Er waren gratis oesters en mosselen. Echt overheerlijk!
Woensdag
was er een beach-dag gepland, maar alweer ging deze niet door omwille van het
weer. Enkel de surflessen gingen door en die deden Elke en ik. Het was heel
plezant! Ik kon toch af en toe een tijdje blijven rechtstaan op mijn surfboard.
Bij Elke ging het iets minder, maar we hebben er allebei veel lol aan beleefd.
Na het surfen namen we een douche en werden we opgehaald door Elvin, een man
die in een Xhosa-dorpje in Coffee Bay woont. Hij nam ons voor een nachtje mee
naar daar, zodat we eens konden beleven hoe de Village People hun tijd
doorbrengen. We stapten een halfuurtje en onderweg kwamen we kinderen tegen die
met ons meewandelden. Meteen kregen we een rondleiding door zijn territorium.
Hij was enorm trots op zijn bezittingen en vooral op wat hij kweekt: bananen,
tomaten, limoenen en marihuana! We speelden wat met de kinderen en kochten
zelfgemaakte arm-, enkel- en voetbandjes. Vervolgens kookte de moeder voor ons.
We aten een soort van kool met bonen en tomatensaus. Niet slecht, maar ik zou
het toch niet te veel kunnen eten. Dit speelde zich allemaal af in één van de
hutjes. Wat stond daar zoal in? Tegen de muur heb je een kast met het servies,
kookmateriaal en ingrediënten. Op de grond daarnaast staan kookpotten en een
kookvuurtje. Verder staan er nog een bank, drie stoelen en in het midden van de
hut een kleine tafel. En dat is het. Hun bedden staan in andere hutten en de wc
staat apart, wat verder van de hutten in het gras. De dieren lopen overdag vrij
rond en worden s avonds in hun hok gestoken. Ze hebben koeien, kippen, kuikens
en honden. Na het eten aten we als dessert Xhosa-brood en dronken we koffie. De
kinderen zongen en dansten nog wat voor ons en na wat praten gingen we rond
negen uur slapen. Ik sliep ontzettend slecht!! Ik heb van negen tot vier uur,
elk uur gezien. Het was een ervaring om daar eens een nachtje door te brengen,
maar ik was blij dat het maar voor één nacht was.
Donderdag
bracht Elvin ons na het ontbijt en het wassen in een wasbakje, rond negen uur
weer naar de backpackers. Daar namen we de shuttle terug naar Mthatha om van
daaruit vervolgens de BazBus naar Chintsa te nemen. In Buccaneers Backpackers
kwamen we tegen zes uur s avonds aan. Het was supermooi en vlak aan het strand
gelegen. We werden er hartelijk ontvangen en kwamen ook alweer de Noorse meisjes,
Dan en Julia, een Duitse vrouw die in Johannesburg woont opnieuw tegen. Met
veel plezier namen we deel aan het Mexicaanse diner. Dit was superlekker en het
beste dat ik hier in Zuid-Afrika al heb gegeten. Tijdens het eten leerden we
enkele Ieren kennen die in een jaar tijd een wereldreis maakten. Heel
indrukwekkend. s Avonds dronken we nog gezellig iets in de bar en om halféén
was ik heel blij dat ik in mijn bed lag, want ik had heel wat slaap in te
halen!
Vrijdag
was een relax dagje. Ik werd rustig wakker, ging gezellig ontbijten en trok
rond halfelf met Elke en Gautier (een Fransman die in Engeland woont, die we in
Coffee Shack leerden kennen) naar het strand. Heerlijk strandweer was het. Té
warm zelfs, dus tegen de middag gingen we naar het zwembad. Daar at ik een
slaatje, nam ik een frisse duik en vervolgens wachtte er een massage op mij.
Mijn nek, schouders en rug werden gemasseerd. Nadien voelde ik me nog relaxter
dan ik al was. Toen we belden voor de BazBus voor zaterdag, hoorden we dat die
al vol zat. Dit was een groot probleem, want we moesten écht naar PE zodat ik
mijn vliegtuig zondag zou kunnen nemen. We zouden dit wel oplossen met het
openbaar vervoer. Voor het avondeten gingen we met een groep naar de duinen om
daar naar de zonsondergang te kijken bij een lekker glaasje witte wijn.
Heerlijk was dat. We stapten terug langs de kust en toen braaiden we. Tijdens
het eten leerden we twee Hollandse jongens kennen. Zij gingen toevallig ook
richting PE en wilden ons wel meenemen. Ons vervoerprobleem was dus opgelost!
Na een korte baravond gingen we slapen.
Zaterdag
vertrokken we rond halfelf naar Port Elisabeth. Het was een fijne rit en we
leerden de jongens ondertussen wat beter kennen. Ze waren zelfs zo vriendelijk
om ons tot aan onze backpackers te brengen. Voordat we daar naartoe gingen,
trakteerden Elke en ik hen op een klein etentje om hen te bedanken voor de rit.
In de backpackers hoorden we dat er die avond een festival plaatsvond in PE.
Lucky, een jongen die daar stokjes verkoopt, zou ons mee de stad in nemen. Dat
deden we ook! Het was superzalige muziek. Eerst speelde er een Afrikaanse groep
met allerlei dansers en danseressen. Vervolgens was er George. Een opkomend
talent uit Johannesburg dat ontzettend goed kan beatboxen. Dit was de beste
beatboxer die ik ooit al heb gehoord. Ongelooflijk wat die jongen kan. Daarna
was er nog een toffe Afrikaanse groep met twee mannen en een vrouw. Ze speelden
aanstekelijke muziek waardoor we ons met zn drieën helemaal lieten gaan. Het
was heel fijn en tussendoor was er dan ook nog keimooi vuurwerk. Rond tien uur
gingen we met Lucky nog een paar biertjes drinken en daarna gingen we weer naar
de backpackers. We eindigden onze avond met toasts met kaas en tomaat!
Lekkerlekker!
Zondag,
heel vroeg, moest ik afscheid nemen van Elke. Zij zou nog een weekje alleen
verder rondtrekken en ik keerde terug naar Kaapstad. Om zeven uur was ze weg en
ik stond op om halfnegen. Ik nam een taxi naar de luchthaven en was daar veel
te vroeg. Ik heb er zeker een uur helemaal alleen gezeten. Maar goed, enkele
uren later was ik in de luchthaven van Kaapstad en kwamen Carel en Ivo me
oppikken! Het was een heel fijn weerzien en ik was blij dat ik thuis was. Het
was een rustige namiddag en s avonds gingen Anne, Carel, Ivo en ik chinees
eten. Alweer heel lekker. Ik sloot de avond af met de film Disturbia, brrrr.
Voor ik ging slapen kreeg ik het goede nieuws dat mama en Griet goed waren
aangekomen in hun hotel. Ik kon dus met een goed gevoel mijn bedje inkruipen.
Dat was
het verslag van mn rondreis en heel binnenkort volgen de verhalen over de
belevenissen met mama en Griet!
Wat een fantastisch weekend! Echt om nooit meer te vergeten. Vrijdagochtend vertrokken we om kwart voor negen op Green Market richting Blouberg. Daar pikten we nog enkele 4exchange-gangers op en dan zetten we onze reis van 350 km verder. Jeroen en Katelijne hadden een truck van Nomad tours geregeld, waarmee we met z'n zesentwintigen de hobbelige bochten richting Cederberg trotseerden. De reis duurde erg lang. Rond drie uur in de namiddag kwamen we aan in ons backpackershostel. Waaauw, het was echt de moeite. Toen we uren tussen de bergen in the middle of nowhere reden, vroeg iedereen zich af waar we terecht zouden komen. Maar we waren blij verrast. Er stond een leuk hostel op ons te wachten, met een mooie tuin en een zwembad. Ook de kamers waren enorm verzorgd. De gastheer- en vrouw, Gerrit en Chantal, waren zo vriendelijk dat ik er meteen enkele weken zou willen blijven. Na onze aankomst, nam iedereen een frisse duik in het zwembad en we luierden wat in de hete zon. Rond halfvijf reden we richting de Stadsaal, een gebied met vreemde rotsformaties, grotten en San Rock Art. Jeroen speelde gids van dienst en vertelde ons een stukje geschiedenis bij de muurschilderingen. Verder gingen we naar de zonsondergang kijken op de rotsen. Het was puur genieten en ook avontuurlijk doordat we ons konden amuseren door van de ene rots op de andere te klimmen. Rond acht uur waren we weer in het guesthouse. Daar nam ik een lekkere douche en kregen we frietjes met lamsvlees en een slaatje geserveerd. Mmmm, frietjes! Dat mis ik toch aan België hoor. Deze waren erg lekker, maar ze kunnen toch niet tippen aan onze Belgische frieten. Rond een uur of tien lagen we met z'n allen onder de prachtige sterrenhemel waarbij Gerrit ons uitgebreid vertelde over het zuiderkruis, de melkweg die keigoed zichtbaar was en nog veel meer. Tegen halftwaalf lag ik in bed, want morgen zou het vroeg dag zijn.
Zaterdag stond de Wolfberg Hike op het programma. Om voor de ergste hitte boven aan de berg te staan, moesten we vroeg op. Om twintig voor zes ging de wekker, het was nog donker. De tocht naar de Wolfberg Arch en terug zou een avontuur van acht uur worden, met de Wolfberg Arch als hoogtepunt. Ik zag het niet helemaal zitten, omdat mijn bergschoenen nog mooi in België in de kast staan en ik dus op mijn sneakers die lange wandeltocht moest doen. Om tien voor acht begonnen we aan de klim van de Wolfberg. Er werd stevig doorgestapt, waardoor we op een uurtje tijd de ergste klim voorbij waren. Toen moest er echt geklommen en geklauterd worden. We moesten allerlei hindernissen op en tussen de rotsen overwinnen. De teamspirit werd hierdoor zeker sterker, doordat iedereen elkaar moest helpen. Na een dikke twee uur, zaten we bovenop de Wolfberg. Daar aten we al wat om aan te sterken voor de volgende tocht naar de Arch. De zon was op z'n warmste toen we weer vertrokken. We zagen in de verte de Arch die we moesten bereiken en dat gaf niet bepaald moed. Hij leek enorm ver en hoog. Maar na zo'n twee uur zaten we lekker te lunchen in de Arch. Het uitzicht was prachtig. We voelden ons al erg vermoeid, maar we waren nog maar halfweg, dus tijd om te zagen was er niet. Dezelfde weg gingen we weer terug. Het was fijn om onderweg met iedereen wat te socializen. De laatste twee uur hielden de afdaling van de Wolfberg in. Het eerste uurtje verliep goed. Leuk om een keertje de aap uit te hangen, want dat moesten we echt doen. Toen het laatste uur inging, zette ik plots mijn voet verkeerd neer. Mijn enkel sloeg om en ik voelde enorme pijn. Ik kreeg bijna geen lucht en viel bijna flauw (zoals altijd). Ik heb zo'n tien minuten neergelegen, een pijnstiller genomen, een enkelverband aangedaan en weer vertrokken. Ik had geen andere keuze, want ik moest naar beneden. Gelukkig kon ik goed op mijn voet lopen wanneer ik hem mooi recht neerzette. Met Jeroen als fysieke ondersteuning voor mij en Elke en Katelijne als morele steun achter mij, zijn we op anderhalf uur de berg afgegaan. Hoe langer ik stapte, hoe beter mijn voet aanvoelde, dus ik besefte dat het niet zo erg was. Iedereen was erg ongerust en lief voor mij. Rond vijf uur waren we weer in het guesthouse. Daar was het eerste dat iedereen deed, het zwembad induiken. Heerlijk! Toen kwam de voldoening van de zware tocht. Het was echt de moeite waard en een enorme ervaring. Verder deed ik nog een dutje, nam ik een douche en werden we alweer verwend met frietjes. Deze keer met kip. En toen kon het feestje van start gaan. Eerst zat iedereen wat bij te praten, maar rond halfelf stond toch de helft te dansen. Ik amuseerde me goed, leerde weer wat nieuwe mensen kennen, maar rond twaalf uur snakte ik naar mijn bed. Het was een erg lange, vermoeiende, vruchtbare dag geweest.
Zondag mochten we wat langer uitslapen, maar om acht uur waren we al klaarwakker door het felle licht dat onze kamers binnenviel. We stonden rustig op, pakten onze koffers, lagen nog wat bij het zwembad en rond twaalf uur vertrokken we met de truck richting Maalgat. Het Maalgat is een echt waterparadijsje in een stromende rivier. Hier kan je, als in een waar kuuroord, lekker dobberen in rustige watertjes, onder watervalletjes zitten of gewoon lekker zwemmen. Maar, toen we daar aankwamen, bleek dat er al te veel volk was. We konden er dus niet meer bij en spijtig genoeg moesten we nog zo'n twee uur doorrijden naar een riviertje met een strandje. Daar amuseerden we ons door in groep allerlei raadsels op te lossen. Op de weg naar deze rivier, voelde ik me zo misselijk dat ik vooraan in de truck ben gaan zitten. Het nadeel daar was dat je niet kon slapen, maar wat dan weer een voordeel was, is dat ik niets gemist heb van het prachtige landschap waar we urenlang doorreden. Op 70 km afstand van Kaapstad zagen we de Tafelberg al in de verte. Toen we deze meer en meer naderden, begon de zon onder te gaan. Het was dus prachtig om dit alles op de voet te kunnen volgen. Om acht uur waren we weer in Kaapstad City. Ivo, Elke en ik stapten vanuit de taxi meteen Primi Piatti binnen . We hadden honger als een paard en voelden ons net toeristen met onze zakken en korte shortjes. Maar dat kon ons niet schelen. De pizza heeft gesmaakt! Na alles uitgeladen te hebben, volgde nog een zalige douche en ging ik met een voldaan gevoel slapen.
Doordat we niet te laat in bed lagen, waren Elke en ik om acht uur al wakker. Het was een feestdag, dus we moesten niet naar school. Het was een erg saaie dag, vol computer en heimwee. Ik voelde me 's avonds enorm slecht en had dringend frisse lucht nodig na een hele dag binnen te zitten. Samen met Elke liep ik naar de dijk, waar we net te laat waren voor de zonsondergang. Maar we konden tijdens een leuke, opluchtende babbel toch nog genieten van de prachtige hemel. Ik besefte weer dat ik hier in een paradijs beland ben en dat ik gewoon ten volle moet genieten. Dit maak je niet meer mee in je leven! De avond sloot ik af met twee uurtjes skype die ook enorm veel deugd deden.
Vandaag was het de eerste schooldag van de week. Er waren weer acht kinderen in de klas, wat me erg blij maakte. Ik hoorde van Renske dat Dillon vorige week vrijdag tijdens mijn afwezigheid helemaal down was. Hij is blijkbaar heel gehecht aan mij. Dit is langs één kant goed, zodat hij zich aan iemand kan optrekken. Langs de andere kant zal het voor hem een enorme klap zijn wanneer ik binnen zes weken afscheid moet nemen. Het is moeilijk om hiermee om te gaan, want ik merk dat hij echt nood heeft aan een knuffel af en toe en dat hij daardoor heel aanhankelijk is. Ik kan moeilijk zeggen dat hij mij moet loslaten, dus ik zal stilaan moeten beginnen met hem voor te bereiden op mijn vertrek. Na de paasvakantie blijf ik namelijk nog maar drie weken en dan vlieg ik weer naar ons Belgenland. De jongens en Michelle maakten oefeningen op 'groter dan, kleiner dan en gelijk aan' en kregen Afrikaanse les. Na de break deden Elke, Renske en ik met de jongens samenwerkingsspelletjes. Net zoals vorige week waren ze enorm moeilijk gemotiveerd te krijgen. Alles wat een beetje activiteit inhoudt, vinden ze niet leuk en dat is erg frustrerend. Je probeert het leuk te maken voor hen, maar dan krijg je een hoop luie kinderen die niets willen doen. Maar goed, het was verder nog een vrij leuke dag op school. Deze namiddag werkte ik weer op mijn computer, deden we een dutje, kookte ik voor Carel en Elke en skypete ik met mama, Nina en Nicolas. Alweer heel fijn om met het thuisfront te communiceren!
Oh ja, mijn voet is nog een beetje dik, maar ik heb er bijna geen last meer van! Hij is enkel nog een beetje zwak. Hopelijk vind ik donderdag nog tijd om te bloggen over de laatste twee dagen, want daarna zijn we voor negen dagen op vakantie!! Elke en ik kijken er allebei enorm naar uit, niet normaal! Eindelijk wat meer van Zuid-Afrika zien...
De tijd vliegt écht! Dat merk ik gewoon aan mijn blog. Het lijkt alsof ik net mijn laatste bericht geschreven had, maar het is alweer een week geleden. Niet te doen! Ik ben hier nu al meer dan zes weken. Net halfweg dus :)
Vrijdag vertrokken we om 10u al richting Waterfront. Daar speelde de 'Steelband', die vooral bestaat uit de klassen van Elke en Floor en zijzelf. Van mijn klas zit er één jongen, Dadean, in de band, maar die is momenteel geschorst, dus hij kon niet meedoen. Ze oefenden twee vrijdagen, telkens een uurtje en konden drie liedjes spelen. We kropen met z'n allen vanachter in een truck en Walter reed ons naar Waterfront. Daar werden alle instrumenten klaargezet en rond 11u waren de jongens klaar voor hun optreden. Floor en Elke hadden allerlei vrienden opgetrommeld om te komen kijken en er was dus een uitgebreid publiek. De eerste twee liedjes klonken heel fijn, maar bij het derde liep niet alles van een leien dakje. De leider van de Steelband vond dat de jongens het niet goed deden en besloot na een kwartier al te stoppen met muziek maken. Het was heel teleurstellend, want iedereen had er zo hard naar uitgekeken! Vooral Elke en Floor. Het beetje geld dat ze verdiend hadden, werd onder de jongens verdeeld. Walter pikte ons terug op en rond 12u waren we al terug op school. Ik keek nog even mee naar de film, maar het was al snel tijd voor de lunch. Vrijdag was dus vlug vooruitgegaan en voordat ik het wist, was het weekend begonnen. Samen met de buren gingen we gezellig wat liggen luieren aan het zwembad in de namiddag. We besloten om 's avonds niet uit te gaan, dus ik had tijd om wat te skypen terwijl mijn huisgenoten samen een film keken.
Zaterdagochtend zag het weer er niet al te best uit. Daphne, Suzan, Elke, Careltje en ik reden naar Canal Walk, één van 's werelds grootste shoppingcenters gelegen in Century City, 10 minuten rijden van het stadscentrum in Kaapstad. Het is er enorm groot: je vindt in dit doolhof honderden winkels van alles wat je je maar kunt inbeelden. Ik kocht er nog een kleedje, een zomerpyjama en oorbellen. We aten er ook voor de eerste keer in Kaapstad lekkere McDonalds. Na enkele uren intens shoppen, dronken we nog een heerlijke milkshake op een terrasje waar de zon ondertussen volop straalde en trokken tegen vier uur huiswaarts. Freek, Ivo, Elke en ik gingen eten bij de Griek recht tegenover onze lodge. Ik stelde me er heerlijke Griekse gerechten bij voor die ik bij de Griek in België wel eens at. Maar neen, we kregen een A4-papier waarop alle gerechten stonden en onze pita, of wat het ook was, was in een vettig, vies papiertje gerold. Het was echt niet verzorgd en we stonken achteraf allemaal naar look. Geen plek om nog eens naar terug te keren dus! Na een aperitiefje 'Amarula' (= Kaapse soort van Bailey's), gingen we met de vijf meisjes en Ivo naar Hemisphere (= Cape Town's most sophisticated and stylish club, bar and cocktail lounge --> zo omschrijven ze het zelf op hun site). Deze club bevindt zich op de 31ste verdieping van het ABSA Centre en biedt dus een fantastisch uitzicht op Kaapstad by night. Ik vond het een hele fijne avond, vol leuke muziek waarop je je af en toe al zittend, maar meestal al dansend, een hele avond kunt amuseren! We vonden het zo plezant dat we er tot 4u 's nachts zijn blijven hangen.
Doordat het erg laat was de avond voordien, sliepen we zondag tot halféén. Ik werkte wat voor school en rond 15u ging ik naar het zwembad. Onderweg kwam ik een hele hoop fietsers tegen die meededen aan de Argus Race. 's Avonds at ik een lekkere linguini carbonara bij Primi Piatti en ging daarna, zoals elke zondag, skypen met Kenneth! Het was een superchille dag, waardoor ik natuurlijk niet moe was en weer heel veel moeite had om in slaap te geraken. Tegenwoordig speelt het gemis hier ook mee. In februari had ik totaal geen heimwee, maar de laatste twee weken heb ik er toch wel wat last van... Maar ik blijf natuurlijk ten volle genieten!
Maandag was het verhuisdag in Alma's klas. De achterkant van de klas werd de voorkant. Het bord werd dus door de workshop-jongens verhangen en ook alle posters kregen een nieuwe plaats. Hier hielden we ons een hele ochtend mee bezig. Het was best wel een gezellige boel, want het opruimen was een ideale gelegenheid om met de jongens wat te praten. Aangezien we na school vaak op ons bed gingen liggen, namen we ons voor om deze keer meteen naar het zwembad te gaan en eventueel daar nog wat te slapen dan. Het was een zalige namiddag in het zonnetje. De temperatuur was net goed. Een zacht briesje zorgde ervoor dat het niet te warm was. De rest van de avond verliep rustig. Beiden werkten we wat op onze laptop, deden nog een babbeltje met de buren en voor we gingen slapen hadden we nog een paar keer goed de slappe lach. Ik heb het toch getroffen met een reispartner als Elke. Het is een tofke en ik amuseer me er rot mee!
Dinsdag organiseerde ik samen met Elke een uurtje sport voor onze klassen. We speelden het spel 'Catch the flag' (deze naam hebben we zelf uitgevonden, omdat we de echte naam van het spel niet wisten). Elke klas was een team. Het doel van het spel is dat je zo snel mogelijk de vlag van jouw team binnenbrengt. Dat doe je door één persoon van jouw team zo snel mogelijk naar de vlag te laten lopen, terwijl het hele andere team er achter aan gaat. Elkes klas ging er volledig voor en was een echt team, maar mijn klas was enorm moeilijk gemotiveerd te krijgen. Na verloop van tijd lukte het beter, maar toch was ik op het einde enorm teleurgesteld. Ik had het gevoel dat ik de enige was die zich ingezet had voor de groep en dat zij daar niets om gaven. Achteraf vertelde Alma me dat, ondanks het niet zo leek, de kinderen zich allemaal goed geamuseerd hebben. Dus dan was ik beter gezind. Nadat ik eerst voor school had gewerkt, deden Elke en ik in de namiddag weer een dutje, omdat we 's avonds afgesproken hadden met Floor om naar de karaokebar Dizzy's te gaan. Floor was daar met Arrie, haar reisgenote en haar huisgenoten. Ze vroeg of we meekwamen, omdat zij haar laatste week in Kaapstad is. Ze vertrekt volgende week dinsdag naar Namibië. Wanneer ze terugkeert naar Kaapstad, zijn Elke en ik al lang het land uit, dus we moesten deze week nog profiteren van haar verblijf. We zongen met z'n allen 'It's raining men' van Geri Halliwel en zongen de rest van de avond alle andere nummers uit volle borst mee. Het was heel fijn en rond één uur lagen we in bed.
Gisteren waren er maar vijf kinderen in de klas. De laatste tijd komen er echt maar weinig leerlingen en dat vind ik enorm spijtig. Er is veel minder leven in de klas. Het fijne is wel dat je dan met die jongens die er wel zijn, een goede band kunt opbouwen doordat je er meer tijd mee kan spenderen. Ik gaf een les wiskunde met als onderwerp 'groter dan, kleiner dan en gelijk aan'. Sommigen konden het goed, bij anderen ging het wat minder. Mijn tweede werkblaadje was dan ook uitdagend, doordat ik het wat moeilijker had gemaakt en de iets zwakkere leerlingen waren daardoor gedemotiveerd. Ze zijn echt niet gewoon van uitgedaagd te worden tot meer leren. Dillon had ook een mindere dag, waardoor hij bijna niet wou werken. Ik kon ook helemaal niet tot hem doordringen en dat vond ik spijtig, aangezien hij normaal mijn maatje is. Na de pauze konden de leerlingen naar kunst, craft of cricket. Ik ging weer naar craft bij Margaret en werkte verder aan mijn werk van vorige week. 's Namiddags uploadde ik weer wat foto's op facebook en skypete ik met mama. Toen ik daarna bovenkwam en bij de buren ging vragen of er al een plan was voor de film, merkte ik dat iedereen heel ambetant deed. Ze deden heel kortaf en op de één of andere manier sloeg het ook op mijn humeur. Ik zonderde me dus een beetje af toen we naar de film gingen. We dachten naar Shutter Island te gaan, maar die was al uitverkocht. Uiteindelijk konden we pas om 22u naar Nine, een musical, dus zijn we nog iets gaan drinken. De film zelf vond ik niet echt de moeite. Het was een beetje saai en iedereen viel in slaap. Geen film om nog eens terug te zien dus. Toen we thuiskwamen, kropen we meteen ons bed in!
Wat ik vergat te vertellen: Sinds gisteren is er bij mij in de klas een nieuwe vrijwilligster, Renske uit Nederland. Vanaf nu zijn we dus met z'n tweeën, wat ik wel leuk vind. Vandaag leerden de jongens en Michelle hoe je een postkaart schrijft. Ze mochten dit dan eerst in het klad doen en vervolgens schreven ze een echte postkaart. Spijtig genoeg waren er alweer maar zes leerlingen. Na de pauze maakten ze een kruiswoordraadsel over dinosaurussen en amuseerden ze zich weer met mijn fototoestel! Het was de laatste dag dat Floor samen met ons op school was, aangezien Elke en ik morgen niet naar school kunnen, dus gingen we een laatste keer iets eten. Liene, Sandra, Elke, Floor en ik aten in Mozart, kort bij Long Street. We kwamen er nog maar net aan en ik viel al bijna van mijn stoel. Zat daar toch wel niet voor mijn neus Lien Van De Kelder zeker!! Jaja, dat is Sofie uit Thuis. Elke wou iets gaan zeggen, maar ik deed het liever niet. Ze denkt dan onbekend te zijn in Kaapstad en komen daar twee Belgen even wat foto's met jou maken... Ik zou het niet graag hebben, dus we deden het ook niet. Het was een gezellig namiddagje en met pijn in het hart moesten we afscheid nemen van Floor. We gaan zeker nog eens afspreken met z'n drieën in België of in Nederland. Sandra kwam vandaag met ons mee, want ze blijft hier slapen. Morgen vertrekken we naar Cederberg met 4exchange en zij komt van vrij ver, dus is het gemakkelijker om van bij ons te vertrekken. Elke en Sandra zijn naar het strand, terwijl ik braafjes zeven dagen blog zit te typen.
Maaarrr, we zijn weer rond! Waarschijnlijk breng ik maandag verslag uit van ons driedaags weekend in Cederberg. Ik heb er enorm veel zin in!
Dinsdag was het een leuke dag op school. De jongens gingen bij wiskunde leren meten. Aangezien er in de klas geen twaalf meetlinten zijn, maakte ik met hen een lintmeter. Het nam vrij veel tijd, omdat ze vaak bij het schrijven van de centimeters fouten maakten. Sommigen waren na één fout nog gemotiveerd om opnieuw te beginnen, maar na een tweede fout lieten ze de moed snel zakken. De meesten hebben toch doorgezet en waren enorm fier op hun eigen gecreëerde lintmeter. Hier konden ze dan woensdag mee aan de slag. Verder verhuisden we de klas een beetje, want Alma wil graag de klas omdraaien: alles wat vooraan stond, moet nu achteraan staan. Het bord zal ook verplaatst worden. Dus, hielp iedereen wat met verhuizen, babbelden we gezellig en trokken de jongens heel wat foto's! Zie facebook daarvoor. Het was weer een warme dag, dus net voor het eten konden ze nog een frisse duik nemen in het zwembad. Daar zijn ze allemaal gek op en genieten ze dan ook ten volle van. Ik verschoot van wat voor gevaarlijke kunstjes ze allemaal kunnen. 's Namiddags hebben Elke en ik niet veel meer gedaan. Een dutje was er alweer bij en 's avonds genoten we van 'The Notebook'. Fantastisch mooie film, die je helemaal doet wegdromen! Ik was in een zalige roes en had het gevoel dat ik meteen in slaap ging vallen. Fout gedacht! Want door de warmte duurde het alweer minstens een uur alvorens ik in dromenland belandde.
Woensdagochtend vertrok Elke voor twee dagen op kamp met de 16-plussers van het YES-project hier op school. Ik zou dus twee volle dagen en avonden zonder mijn maatje moeten doorbrengen. Ik ging 's morgens met de jongens meteen aan de slag met meten, nadat Alma een uurtje verteld had over de Islam. Dit deed ze, omdat Shameeg, één van de jongens van de klas, moslim is. Het meten vonden ze allemaal fantastisch. Verder maakten ze ook wat oefeningen op het omzetten van cm naar mm en leerden ze de grootte van voorwerpen schatten. Na de pauze is er normaal iedere woensdag dansles. Aangezien de danslerares haar auto gestolen was, ging deze vandaag niet door. Er werden wel drie activiteiten georganiseerd: kunst, bij de vrijwilligster die normaal op dinsdag deze lessen geeft, kunst bij Margaret en cricket bij Walter. Ikzelf ging meedoen in de klas van Margaret. Toen ik de opdracht hoorde, dacht ik echt: 'Is dit niet een beetje te kinderachtig voor deze jongens??'. We moesten eerst met een ballon het geluid van dolfijnen maken. Daarna moesten we een dolfijn uitknippen, deze overtekenen op een stukje vilt, dit opnieuw uitknippen, hier pareltjes opkleven en de dolfijn tenslotte op een stokje kleven. Een extra opdracht was om een dolfijn in te kleuren. De jongens deden hier niet moeilijk over en gingen vlijtig aan het werk. In de namiddag trok ik alleen naar huis en maakte ik macaroni met kaas en hesp. Mmmm, lekker! Hier had ik al lang op moeten wachten, aangezien Elke dit niet zo graag eet. Verder werkte ik wat voor school en deed ik weer een heerlijk dutje. 's Avonds gingen we zoals iedere woensdagavond naar de film! Deze keer stond 'Alice in Wonderland' op het programma. Aan de naam alleen al te horen, weet je wat je moet verwachten en die verwachtingen werden dan ook ingelost. Leuk filmpje, maar niet speciaal voor herhaling vatbaar en enkel als je houdt van irreële verhalen.
Toen ik vanmorgen wakker werd, besefte ik dat ik hier in Zuid-Afrika nog nooit zo goed geslapen had als vannacht. Het was een heel stuk koeler, dus ik kon met m'n deken over me heen in slaap vallen, wat ik zalig vind. Ik heb heel vast geslapen en werd een kwartiertje voordat ik moest opstaan wakker van het zonlicht. Een fantastische nacht dus. Zou dit eraan liggen dat Elke niet naast mij lag? Neen hoor, ik maak maar een grapje! Op school waren we vandaag maar met zeven. Twee jongens, Dadean en Anthony zijn geschorst tot aan de paasvakantie. En Edwin werd van school gestuurd, omdat hij een laatste kans om naar de workshop over te stappen niet aan heeft genomen. Hij had blijkbaar vanmorgen iets fout gedaan waardoor hij bij de directeur geroepen werd. Ik was hierover al erg verbaasd, omdat hij altijd heel braaf en lief is in de klas. Die stuurde hem van school, maar Alma vroeg mister Christie om nog een kans voor Edwin. Ze stak dus haar hand in het vuur voor Edwin, de jongen die ze al jaren kent en waaraan ze erg gehecht is, en hij weigerde gewoon. Alma was hier niet goed van en heeft mister Christie overtuigd om Edwin toch nog toe te laten bij de workshop als hij zich persoonlijk komt excuseren en er naar vraagt. Alma vertelde dit aan één van de jongens die ook op straat leeft bij Edwin en ze vroeg hem deze boodschap aan haar oogappel door te geven. Wanneer straatkinderen vaker afwezig zijn, komt ze altijd op die manier informatie over hen te weten. Ze is er dus van overtuigd dat de juiste info bij Edwin terecht zal komen en ze hoopt dat hij de juiste beslissing neemt en terugkomt naar school om dan van start te gaan bij één van de workshops. Terwijl dit alles zich beneden afspeelde, maakte ik met de overige zes jongens en Michelle, cijferoefeningen. Ze deden plus en min door elkaar en gingen over de duizend. Toen ik vroeg of iemand een oefening aan het bord wou komen oplossen, wou er niemand dit doen. Mijn mond viel open van verbazing en ik vertelde hen dat in België iedereen altijd staat te springen om aan bord te komen. Uiteindelijk kreeg ik wel enkele jongens zover. Na de pauze bespraken we de seizoenen. Ze zijn net tegenovergesteld aan die in België. Heel grappig eigenlijk wat een ander klimaat je tegenkomt als je twaalf uur vliegt. We breidden uit naar de opwarming van de aarde, de ozonlaag, de watercyclus, enzovoort. Misschien kan ik hier binnenkort nog een les over geven, want daar was iedereen heel erg in geïnteresseerd. Vandaag was Dillon helemaal niet leuk en hij leek weer van de wereld verdwenen te zijn. Ik vond dat niet fijn, omdat ik dacht dat ik eindelijk met hem een band aan het opbouwen was. Maar toen hij wegging gaf hij mij een superdikke knuffel en zei ik hem dat ik wou dat hij morgen wat liever was. Hij ging weer met een glimlach buiten, dus ik had hem zijn gedrag van vanmorgen snel vergeven. Deze namiddag deed ik wat computerwerk, skypete ik met m'n zusje, at ik lekker bij de buren en ging ik iets drinken bij Primi Piatti. Toen we gezellig zaten te kletsen, hoorden we ineens scheurende remmen en draaiden we allemaal met een ruk ons hoofd. Baammmmm, twee auto's knalden tegen elkaar en botsten op hun beurt allebei nog is tegen geparkeerde wagens. Eén van de auto's kwam tot stilstand tegen een vitrine die nu helemaal gebarsten is. We sprongen allemaal recht en keken meteen of er geen gewonden waren. Uit beide wagens kwamen meteen de bestuurders gekropen en gelukkig waren ze ongedeerd. Meteen verzamelde al het volk zich rond de auto's en stond de straat vol ramptoeristen. Wij zaten boven op het terras bij Primi en konden dus alles perfect volgen. Gelukkig waren er geen gewonden en konden we rustig naar huis gaan. Wel heel vies om zo'n accident voor je ogen te zien gebeuren!
Ik ben blij jullie te kunnen meedelen dat het niet meer zo snikheet is! De temperaturen zijn draagbaar en maken ons allemaal minder suf. Deze namiddag heb ik zelfs geen dutje gedaan. Er staan leuke dingen op het programma de komende dagen, dus tot de volgende blog!
Ik ga het kort houden over de voorbije zes dagen, want ik heb niet zoveel meegemaakt! Binnen anderhalve week ga ik weer wat spannendere dingen meemaken, dus daar zullen jullie dan ook volop van op de hoogte gebracht worden.
Woensdag, donderdag en vrijdag was het heel rustig op school. Woensdag was het alweer dansles en toen kreeg ik toch vijf kinderen uit mijn klas gemotiveerd om te komen. Daar was Dillon, de jongen die er de voorbije weken altijd alleen met mij was, niet mee gediend. Hij was een beetje jaloers dat ik nu mijn aandacht moest verdelen. Ik vond het wel leuk te weten dat hij die aandacht apprecieert. Met hem heb ik ook het meeste contact. Elke dag wanneer de school gedaan is, komt hij mij een hele dikke knuffel geven. Donderdag heb ik de kinderen nog wat verder leren kloklezen en vrijdag ging het enorm snel, aangezien de jongens maar een uurtje in de klas zaten, voordat het weer film was! Ook in de namiddag van deze dagen hebben we niet veel gedaan. Het is de laatste week dan ook enorm heet en dan heb je echt geen fut om veel te doen. Dus ofwel lagen we lekker te luieren in de kamer, ofwel gingen we gezellig met z'n allen naar het zwembad. Woensdagavond zijn we wel weer naar de film geweest. Deze keer zagen we 'From Paris with love'. Een actiefilm met weinig inhoud vond iedereen. Maar goed, we zijn alweer eens weggeweest!
Vrijdagavond waren Elke en ik uitgenodigd in Mama Africa om de verjaardag van een Duitse vrijwilligster bij ons op school, Sandra, te vieren. Ik at er het gerecht 'mango chicken', wat dus twee kippenbrochetten waren die ik in een mangosausje dipte en daarbij kreeg ik gele en witte rijst en heel wat groenten geserveerd. Best wel lekker! Na lekker gegeten te hebben, trokken we naar een cocktailbar waar ik een 'cosmopolitan' bestelde. En jaja, ik waande me net in de serie 'Sex and the city' met deze cocktail! Vervolgens gingen we naar The Waiting Room. Daar dansten we een uurtje of twee. Toen we de muziek een beetje beu waren, eindigden we in de Dubliners. Maar daar waren we na een kwartiertje al weg, want het zat er vol dronken mannen die het niet konden laten aan je lijf te komen of je aan te spreken. En daar werden we allemaal pisnijdig van. We sloten de avond dus af rond een uur of twee.
Zaterdag sliepen we tot halfelf. Rond twee uur kwam Femke, Elke en mij oppikken om naar Camps Bay Beach te gaan. Daar zijn we lekker wat gaan bakken in de zon. Een callippo kan dan heel verfrissend zijn, geloof me! En 's avonds gingen we met Justus en Remy een pizza eten bij Primi Piatti. Een lekker glaasje wijn deed ons zin krijgen in meer. Dus besloten we in de nachtwinkel een grote fles te kopen en een drankspelletje te spelen. Het was heel gezellig en vooral heel grappig. Niemand was eigenlijk onder invloed, want als je een fles wijn met z'n vieren moet delen, is het spel rap gedaan! We gingen met z'n achten richting Long Street en belandden in Zula. Het was er keiheet, maar leuke muziek, dus alweer was het plezant. Rond drie uur besloten we naar huis terug te keren.
Zondag lagen we in ons bed tot de middag. Elke stond op en ging voor ons tweetjes croissants halen en bracht ze me dan op bed. Heel lief, maar spijtig genoeg vonden we ze niet zo lekker. Volgende keer naar een andere winkel dus! Tegen dat we aangekleed waren, kwamen onze buurtjes aanbellen om te vragen of we niet met z'n allen naar het zwembad gingen. Dat deden we. 's Avonds ging Elke met Careltje en Ivo naar Waterfront en ging ik lekker knus bij mijn twee Hollandse buurmeisjes kip met curry en rijst eten. Daarna was het weer tijd voor skype. Spijtig genoeg waren Elke en ik nog niet moe genoeg en rond kwart over twaalf begonnen we nog een film van twee uur te kijken. Het was plezant, maar toen ik vanmorgen wakker werd om halfacht, besefte ik dat het niet zo'n goed idee geweest was. Ik had ook maar amper kunnen slapen door de warmte die in de kamer bleef hangen. Het koelt nu 's avonds bijna niet af. Wel heeft het gisteravond een kwartier geregend. Dat vonden we allemaal wel een keertje fijn! Ivo, Elke en ik waren net bezig tegen elkaar dat we allemaal wel wat heimwee hadden en de regen was hierbij dus helemaal gepast. Dat bracht mij en Elke in de mood om nog naar The Notebook te kijken, maar aangezien die film van de al slapende buren is, lukte dit niet meer. En misschien maar goed ook!
Vandaag merkte ik op school dat er in mijn klas veel ruzie is. Ik heb ook het gevoel dat sommige jongens elkaar constant willen aanvallen. Er wordt in de klas veel over gepraat, maar ik denk dat er meer werk aan de winkel is... De leerlingen hadden weer 'life skills' van Margaret, waarbij ze verder werkten aan hun poster met hun dromen op! Ook bij mij werd er wat aan life skills gedaan en ook Afrikaans kwam aan bod. De dag ging snel voorbij en voordat ik het wist was het alweer kwart over één. Elke en ik raapten al onze moed bijeen om dus niet gewoon naar huis te rijden en op ons bed te gaan liggen, maar naar Long Street te gaan. Daar stapten we een backpackershostel binnen en bestelden we onze tickets voor de Baz bus. Op 26 maart vliegen we samen naar Durban. Van daaruit reizen we in acht dagen door naar Port Elisabeth en brengt de bus ons naar de mooiste plekjes. Ik vlieg dan met Pasen naar huis, terwijl Elke een weekje verder met de bus de Garden Route volgt. En!! Wanneer ik op het vliegtuig zit, vliegen mama en Griet naar mij toe! Dus wanneer ik net terug in Kaapstad ben, zal ik hen die avond kunnen verwelkomen. Daar kijk ik ontzettend hard naar uit!!!
Een frisse duik in het zwembad ontbrak er ook vandaag niet aan. Morgen weer een nieuwe schooldag, dus het is dringend bedtijd!
Vrijdag was een korte schooldag. De kinderen kregen les over geld. Ze mochten bij allerlei bedragen kleren en spullen verzinnen die ze ermee zouden kopen. Het viel me op dat ondanks de kinderen amper geld hebben, ze enorm veel afweten van merken en trends. Ze deden er dan ook heel opgewonden over en ik kreeg het gevoel dat ze niet goed beseften dat ze zich zo'n dingen niet kunnen permitteren. Verder stond er weer een film op het programma. Er gebeurde niets speciaals op school. Wel vertelde ik Alma dat het de bedoeling is dat ik vanaf nu toch twee lessen per dag zou geven. De kinderen zitten namelijk maar drie uur in de klas en krijgen ongeveer twee lessen per dag. Ze keek me verbaasd aan en zei: 'Dit ga je me toch niet aandoen? Ik geef zo graag les.' Ik kreeg meteen een schuldgevoel en wist niet goed hoe ik daarop moest reageren. Ze weten daar op school blijkbaar niets af van stagiaires, enkel van vrijwilligers. Ik liet het even rusten en zou er na het weekend nog eens over spreken. Vrijdagavond gingen we met z'n allen uit! Eerst naar de Dubliners, waar een bandje stond te spelen. Het was echt hele goede muziek en superplezant, maar ontzettend warm en krap binnen. Rond één uur trokken we dan naar Chevelle. Dit was meer een kleine club waar het volgens mij en Elke vol Hollanders zat. Voor ons was het feestje in Dubliners meer dan goed genoeg en hadden we niet moeten verplaatsen, maar we zijn de jongens gevolgd zodat we niet alleen naar huis moesten. Uiteindelijk werd het ook daar nog fijn en rond vier uur lagen we in bed.
Zaterdag sliepen we uit. Vervolgens ging Elke haar huur betalen en vulde ik ondertussen een vragenlijst in voor Kenneth . Hij maakte er een artikel over mijn stage hier in Zuid-Afrika. Als je het graag wilt lezen, hier is de link: http://www.supo.be/artikel/1023/Ik_werd_zwaar_onder_vuur_genomen Vervolgens trokken we naar Camps Bay Beach voor twee uurtjes. 's Avonds was het Maik z'n afscheidsfeestje en alweer startten we in de Dubliners. Vervolgens gingen we naar Neighbourhood en we eindigden zoals traditie in Cubaña. Een fijn feestje dat ook weer duurde tot drie uur.
Zondag trokken we samen met Floor en Femke naar Stellenbosch. We kregen een echt vakantiegevoel van het rijden met de ramen open en een leuk achtergrondmuziekje met vier meiden in de auto! We hielden halte in 'Spier'. Een superleuk plekje vol Afrikaanse tentjes en chillruimtes en restaurantjes en bars en ... Niet te beschrijven, maar übergezellig. Het was snikheet, dus we dronken een lekkere non-alcoholische cocktail terwijl we chillden op zetels (meer bedden) en gezellig wat praatten. We picknickten daar ook in de tuin onder de bomen. Na twee uren in Spier vertoefd te hebben reden we door naar Stellenbosch. Het is ongeveer een uur rijden verwijderd van Sea Point. Daar checkten we in, in het backpackershostel waar we 's nachts zouden overnachten. Gelukkig is daar een zwembad en door de hitte snakten we allemaal naar een frisse duik, dus het duurde niet lang voor we met z'n vieren in het water zaten. Na wat geluierd te hebben en een douche, gingen we wat wandelen door Stellenbosch op zoek naar een leuk restaurantje om te eten. Dat vonden we en we aten er een lekker hoofdgerecht en een overdreven groot dessert voor weinig geld. We bleven er op het terras genieten tot een uur of elf. Femke reed toen naar huis, omdat ze moest gaan werken de dag erna. Floor, Elke en ik botsten tijdens het rondwandelen op de plaatselijke Cubaña (jaja, dat hebben ze daar ook!) en dronken daar bij lange, girlstalk-achtige babbels enkele wijntjes. Ik vond het een fantastische dag en kroop rond halftwee moe maar voldaan in bed.
's Nachts had ik weer last van maagkrampen en voelde me de volgende ochtend niet zo goed. Ik voelde me erg slap en had zelfs even het gevoel alsof ik ging flauwvallen. Maar na het ontbijt was mijn lichaam wat aangesterkt en was het flauwe gevoel minder. Maar af en toe kwamen de krampen in mijn maag weer op. We deden het dus rustig aan. We wandelden nog een uurtje door Stellenbosch en gingen de rest van de namiddag aan het zwembad liggen. In de zon was het snikheet, volgens ons rond veertig graden, dus niet uit te houden. Een dutje in de schaduw was dus verleidelijker. Femke pikte ons weer op rond halfvijf en toen we tegen zes uur thuis waren, voelden we ons compleet geradbraakt. Remy was jarig en nodigde ons uit voor een etentje. Mijn maagkrampen waren nog niet weg en ik had totaal geen eetlust, dus ik paste voor de uitnodiging. Ik hield het bij een rustig avondje skypen met Kenneth.
Vandaag leek het een gewone dag te worden op school, maar na de kunstles wou ik net les beginnen geven toen er plotseling twee leerlingen begonnen te vechten. Blijkbaar had Anthony al twee keer iets in het gezicht van Gregory gegooid en pikte hij het niet langer. Dus ging hij hem te lijf. Dit gebeurde allemaal zo snel en voor ik het wist, waren ze volop op elkaar aan het slaan. Op dat moment was ik alleen in de klas. Ik probeerde ze uit elkaar te halen door ertussen te staan en te vragen om te stoppen. Dit lukte niet meteen, dus ik liep naar de klas naast de onze en wou Jacoba gaan halen. Ook zij was niet in haar klas, maar toen ik weer binnenkwam, waren ze gestopt. Toen Alma later binnenkwam en ik het voorval vertelde, zei ze dat Anthony normaal echt geen vechter is. Hij zal zichzelf willen verdedigen hebben omdat Gregory begon te vechten. Maar toch had Anthony het uitgelokt, want hij was begonnen met gooien terwijl Gregory niets deed. Ik was helemaal niet goed van het voorval en stond te shaken op mijn benen. Gelukkig waren Rikki en Alma snel in de klas. Het viel me op hoe rustig zij hiermee omgingen, terwijl ik echt geshockeerd was. Alma gaat hier met de kinderen morgen over praten. Er zijn nog enkele incidenten in de klas gebeurd die uitgeklaard moeten worden, dus dit zal morgen allemaal gebeuren. Het was dus uiteindelijk nog een heftige schooldag. Elke en ik hadden vandaag heel veel last van de warmte en wisten met onszelf geen blijf. We hadden totaal geen fut en deden weer een dutje deze namiddag. Als avondeten hebben we nasi goreng gemaakt. Heel lekker! En tenslotte gingen we nog iets drinken in ons plaatselijk pubje 'Primi Piatti' met Maik. Morgen vertrekt hij terug naar Duitsland om meteen door te vliegen naar Dublin. Voor hem zit het reizen er dus nog niet op.
Heel veel groetjes aan jullie allemaal van een alweer, maar nog erger, zwetende Lies dan enkele weken geleden!! Februari is in Zuid-Afrika de warmste maand en dat mogen we hier volop meemaken. Maar ik klaag niet, want als ik over het weer daar bij jullie hoor, ben ik heel blij dat ik hier mag zitten zweten!
Aangezien het al na twaalf uur is, zou ik via deze weg toch ook Kenneth een heeeeeeeeeeeeeeele gelukkige verjaardag willen wensen! Geniet ervan, maar in mei vieren we het nog is dubbel zo hard!!
Dinsdag was het heel 'doef' weer! Superbewolkt, veel wind, maar toch drukkend warm. Moeilijk uit te leggen... Helemaal geen leuk weer, want we voelden ons er erg suf door. Op school gaf ik de kinderen een les over Tuberculose. Het viel me op hoe goed ze daarover geïnformeerd zijn. Het is dan ook een ziekte die veel heerst onder de bevolkingsgroep waartoe zij behoren. Iedereen kan het krijgen, maar zij leven in minder gunstige omstandigheden waardoor hun immuunsysteem zwakker is en ze hier vatbaarder voor zijn. Verder hadden ze vandaag ook kunstles. Aangezien de kunstlerares gisteren meer vrijwilligers dan kinderen in de klas had, wou ze vandaag geen vrijwilligsters in haar klas. We hielden ons bezig met wat typwerk voor de directie. Na school sleurden Elke en ik ons naar 'the castle of good hope'. Door dat weer hadden we niet zoveel zin, maar we zijn uiteindelijk toch gegaan. Ik vond er niet zoveel aan. Het was wel leuk om er eens door te lopen, maar veel heb ik niet bijgeleerd. 's Avonds trok bijna iedereen van op kot naar Longstreet, maar ik bleef rustig thuis. Ik maakte een tabel van mijn uitgaven, zodat ik op het einde van de maand een goed overzicht heb van waaraan ik geld uitgeef.
Woensdag begon ik met 'de tijd' op school. Ik startte met een herhaling van de uren en de halfuren. Er waren kinderen die de klok al perfect konden lezen en anderen die er totaal nog niets van afwisten. Ik zal dus goed moeten differentiëren in de klas. De les verliep vlot en na de pauze was het weer dansles. Spijtig genoeg werd al voor de derde week op rij dezelfde les gegeven. Als kinderen niet meedansen, moeten ze naar de klas gaan. Elke week zijn er minder leerlingen in de dansles, maar het wordt ook wel wat eentonig als je altijd dezelfde dingen doet. Dus: hopelijk is er volgende week wat nieuws in de dansles! In de namiddag zijn we gaan shoppen. Elke kocht een flashy en ik meer een schattig (volgens Elke) kleedje. Ook een stel nieuwe oorbellen en een lange T-shirt zijn nieuwe aanwinsten. We besloten ons namiddagje met een lekker ijsje! Woensdagavond is ondertussen filmavond. Met z'n achten gingen we naar de film 'My name is Khan'. De meningen waren verdeeld, maar Suzan, Elke en ik vonden hem prachtig. Een film met een duidelijke boodschap. De anderen vonden hem irreëel, maar ik vind het een aanrader! Achteraf wilden we nog iets gaan drinken, maar in Waterfront sluiten blijkbaar alle bars rond 23u, dus trokken we huiswaarts.
Vandaag vervolgde ik mijn les van gisteren met het aanbrengen van 'het kwartier'. Ik vond van mezelf dat ik het heel goed had uitgelegd, want bijna alle kinderen hadden het begrepen. Ze werkten enorm goed mee. Vooral Dillon, die normaal altijd ligt te slapen of niet wil meewerken, deed het vandaag fantastisch. En dat heb ik hem ook gezegd. Hij werd er helemaal verlegen en gelukkig van! Manman, ik ga die kinderen missen als ik naar huis ga... In de namiddag deden we de berg afwas die zich hier de voorbije dagen had opgestapeld en waar ik eigenlijk echt niet tegen kan! We dachten naar het strand te trekken, maar uiteindelijk was een dutje verleidelijker en tegen dat we wakker werden, was het alweer kwart over zes. Rijst met zoetzure saus, paprika en kip stond op het menu. Heel lekker! Daarnet skypete ik met oma die daarvoor speciaal naar ons thuis was gekomen. Heel fijn om zoveel van het thuisfront te kunnen horen hier. Waarschijnlijk is het gemis daardoor niet zo groot. Gelukkig!! Want ik wil hier nog tien weken ten volle genieten!
Tot sneeeel xXxXxXxXx
Oh ja: Dankjewel voor de leuke reacties allemaal (via mail, facebook, blog, ...). Dat is echt heel fijn om te lezen, alleen lukt het me niet altijd om alles snel te beantwoorden, sorry daarvoor! Maar, blijven doen!
Alles nog steeds helemaal oké en fijn hier, alleen heb ik de laatste dagen nogal wat last gehad van mijn buik. Er hangt waarschijnlijk iets in de lucht, want iedereen heeft er hier om de beurt last van. Gelukkig gaat het met mij sinds gisteren al een heel stuk beter.
Vrijdag vertrok ik met goede moed naar school. De laatste dag van de week is altijd erg rustig. Tussen 9u en 9u30 wordt er steeds gebeden en gepraat. Vervolgens kregen de kinderen wiskundeles tot halfelf. Ze losten vraagstukjes op in verband met geldrekenen. Alma overliep met hen steeds een vraagstuk en daarna losten de kinderen het zelf op. Ik begeleidde waar ik kon. Daarna was er al pauze en om 11u is er elke vrijdag een film te zien. Dit is voor de vrijwilligers een leuke gelegenheid om buiten te gaan kijken naar een deel van de kinderen die muziekinitiatie krijgen. Ze maken muziek op instrumenten die gemaakt zijn uit recyclagemateriaal. Deze lessen worden begeleid door enkele vrijwilligers. Ik vroeg Alma ook naar lesonderwerpen voor komende week. Er worden ongeveer twee lessen per dag gegeven en ik zou er telkens één op mij nemen deze week. Op die manier kan ik gewoon worden aan de manier van werken en aan de kinderen. Ze gaf me een werkblaadje met cijferoefeningen, een bundeltje in verband met de tijd en informatie over tuberculose en HIV. Spijtig genoeg kon ze me niet op voorhand zeggen welke les ik welke dag moet geven. Ze zegt dat alles daar op school heel spontaan verloopt en dat ze het mij steeds de dag ervoor zou zeggen. Voor mijn eerste week is dat wel oké, maar als ik alle lessen ga geven, zal ik er wel proberen voor te zorgen om zelf een beetje een planning op te stellen.
Vrijdagnamiddag was ik niet helemaal in orde, dus terwijl ik wat ging rusten op bed, ging Elke iets eten met Flor, een Nederlandse vrijwilligster van bij ons op school. 's Avonds was er een verjaardagsfeestje voor Suzan, één van mijn huisgenoten. We bakten met z'n allen pannenkoeken en aten taart terwijl we op het dak gezellig in de zetels zaten. Ik lag rond één uur in bed, want we moesten vrij vroeg opstaan zaterdag.
Zaterdag stond Cape Point op het programma. Het eerste plan was om er met scooters naartoe te gaan, maar blijkbaar zat er geen verzekering in de huur en dat zagen we allemaal niet zitten. Stel dat er iets gebeurde... We trokken eerst met z'n twaalf, verdeeld over drie auto's, naar Simon's Town. Daar genoten we van tientallen pinguins die duidelijk al gewoon waren om te poseren voor alle toeristen. Ik zag er zelfs één een ei uitbroeden en anderen maakten het ongegèneerd heel gezellig onder hun tweetjes! Daar lunchten we en tegen één uur reden we door naar Kaap de Goede Hoop, het uiterste puntje van Afrika. Wat een fantastisch uitzicht alweer! Het was een ideale gelegenheid om op een rots, luisterend naar het water, wat weg te mijmeren over ... (vul dit zelf maar in). Onderweg kwamen we een baboon (baviaan) tegen met een kindje op de rug. Heel schattig! Tenslotte kwamen we aan in Cape Point. Daar klommen we de berg op (heeeelemaal niet zo zwaar als de Tafelberg en het duurde maar 15 minuten), naar de vuurtoren. Er was ontzettend veel wind, wat deugd deed na de klim in die hitte. Daarna reden we terug naar huis en onderweg stopten we nog even om wat struisvogels te bezichtigen. Ik vond het maar vieze beesten. 's Avonds gingen we met z'n allen uit eten in Longstreet. Daarna gingen we iets drinken in the Dubliner en vervolgens trokken we naar Cubaña. Het was er een fijn feestje, maar rond halftwee was iedereen kapot. Het was een zware, hete dag, dus rond halfdrie gingen we slapen.
Zondag sliepen we uit tot halféén en werden we badend in het zweet wakker. Alweer een hete dag! Mijn plan was om voor school te werken, maar ondertussen heb ik gemerkt dat dit er in het weekend niet van komt. Op zaterdag en zondag is iedereen hier en wordt er samen een uitstap gemaakt, of trekken we naar het strand of het zwembad. En ik kan dan moeilijk 'neen' zeggen, dus heb ik besloten om vanaf nu elke namiddag van maandag tot vrijdag wat voor school te werken. Ik trok dus voor twee uurtjes naar het zwembad samen met Elke, Careltje en Ivo. Na een uur in de zon, moest ik me naar de schaduw verplaatsen, want het was gewoon niet uit te houden! Rond zeven uur gingen we in Primi Piatti een spaghetti eten. Tegen negen uur ging ik naar het internetcafé en daar heb ik meer dan twee uur met Kenneth geskypet! Zalig!
Vannacht kon ik maar niet in slaap vallen! Ik denk dat ik in totaal drie uurtjes geslapen heb. Dit vooral door de hitte, maar ook omdat ik toch wel even heeeel hard Kenneth aan het missen was. Vanmorgen was het dus pijnlijk toen de wekker ging, maar het was een leuke schooldag! Maandagmorgen start altijd met een 'assembly'. Gedurende een halfuurtje leest een leerkracht een stukje voor uit de Bijbel, geeft heel wat levenswijsheden mee en wordt er met iedereen gezongen. Vervolgens hadden de kinderen 'life skills' bij Margaret. De les begon met een rustig muziekje en enkele ademhalingsoefeningen om de leerlingen tot rust te laten komen. Vervolgens moesten ze hun dromen noteren, dus wat ze graag willen bereiken: afstuderen, een goede job hebben, trouwen, kinderen krijgen, ... Margaret vertelde mij dat de kinderen thuis geen kansen krijgen om over de toekomst na te denken. Ze kennen dit ook niet en daarom koos ze dit onderwerp voor haar les. De kinderen mochten bij al hun dromen prenten zoeken in tijdschriften. Binnen twee weken gaan ze hier per kind dan een poster van maken. Na de pauze, gaf ik mijn eerste les. Het was enkel herhaling, dus ik maakte enkele voorbeelden van aftrekkingen (cijferen) op bord en liet de kinderen daarna zelfstandig aan het werk gaan. Het lukte goed om ze onder controle te houden, ook als Alma weg was, dus ik had er een goed gevoel bij! Sommige jongens hebben wel extra hulp nodig en die bood ik hen zoveel als ik kon.
Na school trokken Elke en ik naar de supermarkt. We kochten er een verfrissende pasta en fruit met yoghurt en muesli. Overheerlijk. Ik eet hier veel meer fruit dan thuis. Dit ter compensatie van het eten dat vettiger is. Mijn spaghetti gisteren was bijvoorbeeld ook veel vettiger dan die in België.
Dat was het alweer voor de voorbije dagen!
Groetjes aan iedereen van een smeltende Lies in Kaapstad!
Ik typ mijn blog al een tweede keer, want toen ik bijna klaar was, ben ik alles kwijtgeraakt! De tijd vliegt hier!! Er zijn alweer drie dagen voorbij. Het weer is niet meer zo fantastisch als vorige week, maar het is toch gemiddeld 28 graden. Warm genoeg om toch een lekker kleurtje op te doen.
Ik ben op dit moment erg gefrustreerd wat de school betreft! Ten eerste hebben ze nergens hun doelstellingen, visie, manier van werken, ... op papier staan. Ten tweede zijn er geen dossiers beschikbaar van de kinderen, dus moet ik alles vragen aan Alma. En het stoort me enorm dat Alma meer niet in de klas is dan wel! Op school houden ze meetings voor leerkrachten blijkbaar tijdens de lessen. Ik vraag me af hoe dat ze dit doen als er geen vrijwilligers zijn om de klas bezig te houden. Verder is er totaal geen sprake van samenwerking. Daarnet kreeg ik van Alma enkele papieren die ze gemaakt had met een 'jaarplanning' op voor wiskunde. Ik hield deze in mijn handen omdat mijn tas te klein was om ze weg te steken en dan vroeg Alma aan mij: 'Kun je die papieren wegstoppen? Want ik heb hier heel hard aan gewerkt. Het is mijn werk en straks zien anderen het.' Ik viel bijna achterover! Blijkbaar is het hier op school ieder voor zich en al het werk dat je doet, blijft in je eigen klas, want er zou toch maar eens iemand een idee van jou kunnen gebruiken! Dat is echt absurd. Ook mogen de kinderen liggen slapen op hun bank als ze dat willen, of mogen ze gewoon rondlopen in de klas wanneer ze er zin in hebben, ... Ik zal echt een knop moeten omdraaien om in dit systeem te functioneren.
Dinsdag was er kunstles en daar wordt tenminste echt gewerkt! De vrijwilligsters die deze lessen geven zijn goed voorbereid en hebben een duidelijk beeld voor ogen van wat ze willen doen en bereiken. Dat merk je ook aan de manier waarop ze met de kinderen omgaan. Ze vragen naar de diepere betekenis van hun werk, enzovoort. De lessen die ik hier zie, zijn een beetje op dezelfde manier opgebouwd zoals ik tijdens de lessen beeld bij ons leer.
Woensdag was er weer dansles. De kinderen die niet graag wilden dansen, mochten met hun leerkracht naar de klas gaan en daar spelletjes gaan spelen. Er bleef eigenlijk maar een kleine groep over, maar ik heb me weer heel goed geamuseerd. Er was maar één jongen van mijn klas, Dillon, dus doordat hij alle aandacht van mij kreeg, was hij enorm gestimuleerd en deed hij goed mee. Dat is goed, want hij is één van de moeilijkere leerlingen van de klas.
Vandaag vond ik niet zo'n fijne dag. Gelukkig was Rikki er, zodat ik er niet alleen voorstond. Om aan te tonen hoe de dag er vandaag uitzag, even een kort overzicht: * 9u-9u15: Alma moest nog iets regelen, dus de kinderen zaten niets te doen in de klas. * 9u15-9u30: Er werd gebeden en klassikaal wat gebabbeld. * 9u30-10u: Alma moest weer weg, dus ze vroeg aan mij om Engels te lezen met de kinderen en aan Rikki om Afrikaans te lezen. * 10u-10u20: Alma begon te vertellen over Lucky Dube. Ik dacht: 'Eindelijk een echte les!'. Maar het was weer van korte duur, want na twintig minuten kwam Carol (secretaresse) haar uit de klas roepen voor een meeting. Hier waren Rikki en ik niet van op de hoogte. * 10u20-11u: Voor Alma vertrok kregen we een Engels werkblaadje en vroeg ze of we dat met de kinderen konden maken. Ik was echt helemaal niet tevreden, want ik wist zelf niet eens alle correcte antwoorden. En ik vind het al helemaal niet leuk om een les te geven die ik niet heb voorbereid en waarbij ik de beginsituatie van de kinderen absoluut niet ken. In mijn moedertaal zou dat nog vrij gemakkelijk gaan, maar nu was het in het Engels te doen! Maar ik heb er het beste van gemaakt en klassikaal met de kinderen het werkblaadje opgelost. Het valt ook op dat de kinderen niet luisteren als Alma niet in de klas is. Ze doen waar ze zin in hebben en wanneer ze binnenkomt, zijn ze weer 'braaf'. Naarmate de tijd vordert, zal ik hun vertrouwen wel winnen en zullen ze voor mij waarschijnlijk meer respect opbrengen. * 11u-11u30: Pauze. * 11u35-11u55: Alma praatte, vooral met Dadean (1 van de kinderen van de klas), over de geheime taal die aan het ontwikkelen is tussen hem en een paar jongens. Ze zei dat ze daarmee moesten stoppen omdat het anders te moeilijk wordt voor de leerkracht om met de kinderen te communiceren. * 11u55-12u10: Vervolg van het verhaal over Lucky Dube. * 12u10-12u30: Alma moest weer weg, dus moesten Rikki en ik weer lezen met de kinderen. Dan was het etenstijd en daarna mochten we naar huis (en daar was ik vandaag echt heeeeel blij om).
Even genoeg over school! Dinsdagavond gingen we met z'n vieren (Ivo, Carel, Elke en ik) naar Hout Bay. Elke en ik hadden nog niet gegeten, maar hadden wel zin om eerst iets te gaan drinken. Spijtig genoeg was het al donker, maar wat een uitzicht! Echt mooi, dus ik kijk er naar uit om Hout Bay overdag te zien. We dronken gezellig enkele drankjes en keerden rond kwart over tien terug huiswaarts. Toen begonnen Elke en ik nog aan het eten en rond elf uur zaten we pasta met tomatensaus, champignons en zwanworstjes te eten. Lekker!
Woensdag voelde Elke zich niet supergoed, maar zijn we wel na school naar Waterfront gegaan met twee andere vrijwilligsters (Flor en Liene) van op school. Wat een gezellig plekje! Het staat er vol met kleine huisje en is omgeven door water. Daar hebben we samen geluncht (hoor mij Hollands praten) en naar de zeehonden gaan kijken. In de namiddag hebben we een dutje gedaan en 's avonds zijn we dan naar de bioscoop gegaan met z'n achten! De avond sloten we af met een Braziliaans feestje. Er liepen veel meisjes met korte, spannende kleedjes rond en we voelden er ons niet helemaal thuis, maar we hebben ons toch geamuseerd.
Deze namiddag zijn we naar het zwembad getrokken om toch weer wat bruiner te worden. Ik begin stilaar kleur te krijgen! Geloof het of niet!
Er zijn hier regelmatig wat problemen met het internet, dus vandaar schrijf ik pas vandaag over de laatste vijf dagen!
Donderdag hebben we op school ontdekt dat er dringend nood is aan teambuilding tussen de leerkrachten. Eerst en vooral werd er s morgens door Jakoba met de vinger gewezen naar Alma. Ze beweerde dat Alma gisteren, tijdens de dansles niet aanwezig was en dat daardoor de kinderen niet aan het dansen waren. Maar Alma had met mij besproken dat zij naar de klas ging met de kinderen die liever iets anders deden dan dansen en dat ik in de dansles bleef met de andere kinderen. Jakoba ging zowaar klikken in het hele leerkrachtenteam. Wij zaten daar met verbaasde ogen te kijken. Als dat nog niet genoeg was, gebeurde er tijdens de speeltijd het volgende: Jakoba stond met haar vrijwilligster, Liene, te praten in de deuropening van de staff room. Alma vroeg of ze even mocht passeren. Blijkbaar had Jakoba hier een probleem mee en ze duwde Alma opzij. Volgens Alma duwde ze daarna nog enkele keren. Dit is iets dat we ons in België toch niet kunnen voorstellen? Een leerkrachtenteam is een groep mensen die samen werken aan de ontwikkeling van elk kind. Maar hier is het precies ieder voor zich. Of zo lijkt het toch bij Jakoba. Blijkbaar is dit al langer aan de gang, want vrijdagmorgen kwam Alma me vertellen dat ze naar de rechtbank was gestapt. Ze zei dat deze school geen veilige plaats meer is voor Jakoba en dat ze emotionele problemen heeft. Doordat ik de manier van Engels praten in deze school nog niet helemaal onder de knie heb, kon ik niet alles even goed verstaan en weet ik er niet het fijne van.
Wat dit alles tot gevolg heeft, is dat Alma dus donderdag en vrijdag niet in staat was tot lesgeven. Ze was erg emotioneel over wat er gebeurd was en vertelde me dat ze s nachts had zitten bidden en nadenken over wat ze moest doen. Ik vond het ook heel raar dat ze het incident met Jakoba deelde met de kinderen. Ze praatte er met hen over, terwijl dit volgens mij eigenlijk iets is dat onder de leerkrachten moet blijven en opgelost worden.
Voordat dit gebeurd was, donderdag voor de speeltijd, hadden de kinderen wiskundeles. Ik begeleidde hen toen in het oplossen van de oefeningen en vond het echt heel leuk! De kinderen waren me dankbaar omdat ik hen kon helpen en het gaf me voldoening. Toen besefte ik goed waarom ik hier ben. Normaal gezien ga ik nu nog een weekje observeren en start ik volgende week maandag, 22 februari, met zelf les te geven. Vrijdag was Rikki, een Zuid-Afrikaanse vrijwilliger, ook in klas. Op een bepaald moment was er even een kind niet zo lief tegen hem en toen zei Alma dat het tijd was dat Rikki wat over zichzelf vertelde. Hij vertelde de kinderen dat hij net dezelfde als hen was vroeger. Dat hij ook geen opvoeding heeft gekregen, dat zijn vader nooit eens tegen hem heeft gezegd dat hij van hem hield, dat zijn moeder hem nooit eens een gelukkige verjaardag heeft gewenst, dat er helemaal geen band tussen hen was. Dat hij ook aan de drugs zat, dat hij zelf aan de grond zat, ... Maar dat hij er zelf wou komen en anders wou worden dan zijn ouders. Hij is sterk geweest en vertelde dat hij er echt in gelooft dat zij er ook gaan geraken, dat zij sterk genoeg zullen zijn om iemand te worden. Dat ze hun ouders niet nodig hebben, ... Hij zei dat hij nu evengoed op het strand kon liggen, wandelingen kon gaan maken, op gelijk welke plaats kon zijn, maar dat hij er zelf voor koos om in de klas te zijn en de kinderen te helpen omdat hij er diep in gelooft dat ze het zullen halen en dat hij van hen hield. Het was erg zwaar wat hij allemaal vertelde, waardoor enkele kinderen begonnen te wenen in de klas. Ik moest mezelf ontzettend hard inhouden omdat het me heel erg raakte wat hij allemaal zei. Ik besefte dat wat hij zei, allemaal op dit moment bij de kinderen uit mijn klas van toepassing is! Het is heel riskant om aan de band van ouders en kinderen te raken, dus ik weet niet goed of ik het wel oké vind wat Rikki allemaal vertelde. Alma vond het goed dat de kinderen beseffen waar hij vandaan komt. Vrijdag was het dus op school een erg zware dag!
Verder zijn we vrijdagavond naar een 'braai' (=BBQ) gegaan in een studentenhuis van 4exchange. Daar was zo'n 35 man aanwezig en het was weer een ideale gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb me bangelijk geamuseerd! Eerst propten Elke en ik ons vol met Frans brood en tegen dat ons vlees klaar was, hadden we geen honger meer. We zijn gaan feesten in de club 'Zula'. Eerst speelde er een rockbandje en was het een beetje saai, maar toen we na een uurtje terugkeerden was het er volop feestmuziek en zijn we tot 3u uit ons dak gegaan! Alweer een geslaagd feestje. We lagen rond 4u in ons bed en raar maar waar, we zijn om 10u30 alweer opgestaan. Door die zon 's morgens, voel ik me nooit moe! Wel krijg je dan soms in de namiddag je klopje.
Zaterdag zijn we naar het strand van Camps Bay gegaan en hebben we daar met de Angolezen van ons kot gevolleybald in de brandende zon. Gelukkig was er wat wind, want anders was het niet te doen! Insmeren met factor 40 is hier zeker nodig en jaja, vooral voor mij! Verder heb ik nog wat op het strand liggen luisteren naar mijn mp3, terwijl Elke in de ijskoude zee ging zwemmen met enkele Angolezen. Opeens kwam op het stuk waar ik lag een golf keiver op het strand. Ik kon nog net op tijd opspringen en alles omhoog heffen, want anders was alles nat geweest! Sommige mensen hun handdoek, tijdschriften, ... werden bedolven onder het water. Zo'n dingen gebeuren hier blijkbaar ook. Het rare is dat het maar op een stukje strand van 10 meter gebeurde en natuurlijk lag ik weer juist op die plaats! 's Avonds zijn we te voet naar Camps Bay gewandeld (zo'n 45 minuten) en daar in een pub rustig iets gaan drinken. Het was weer een gezellige avond. We lagen rond 1u in ons bed.
Zondag ging de wekker om 7u15, want er stond op het programma om de Tafelberg te beklimmen! Tegen dat we hier met een groep van zes (Elke, Ivo, Carel, Suzan, Daphne en ik) vertrokken waren, was het 9u. We zijn enkele keren fout gereden en toen we goed en wel aan de klim begonnen waren, was het 9u50. Na een kwartiertje klimmen, beklaagden we ons allemaal waar we aan begonnen waren. Het was snikheet en supervermoeiend. Om de vijf minuten moesten we even stoppen om de ademhaling weer onder controle te krijgen. Onze conditie is precies niet helemaal top! Maar na twee uur heel erg afzien, bereikten we de top en was iedereen voldaan. We genoten des te meer van het uitzicht. Mensen die met de kabellift naar boven gaan, kunnen er volgens mij niet zoveel van genieten als mensen die echt naar boven zijn geklommen. En ik zeg nu zelfs dat ik er binnen anderhalve maand opnieuw opkruip met Griet en mama (als zij het zien zitten)! We gingen naar beneden met de kabellift. Op drie minuten stonden we beneden en vonden we het zonde dat we 2 uur lang in de zon hadden zitten zwoegen om dan zo snel beneden te zijn. Maar goed, het was weer een hele ervaring! De rest van de dag hebben we wat geslapen en op internet gezeten. 's Avonds gingen Elke en ik onder ons tweetjes Valentijn vieren, bij gebrek aan Kenneth hier! We deelden samen een Vanille-milkshake en 4 brownies met ijs. Ooooooooverheerlijk!!
Vandaag begonnen we aan onze tweede week op school. Ik begin me al sterk te hechten aan de kinderen, merk ik. Het gaat heel moeilijk zijn om daar binnen 2 en een halve maand afscheid van te moeten nemen. Ook merken we, de vier vrijwilligsters, dat de school niets op papier heeft staan. Geen schoolwerkplan, geen individuele werkplannen, niets. Iedereen doet precies gewoon zijn zin. Ik heb niet het gevoel dat Alma echt doelen heeft die ze wilt nastreven, behalve dan de kinderen zich thuis laten voelen op school. Ze is ook vaak niet voorbereid, bladert gewoon wat in haar map met werkblaadjes en kiest er iets uit, laat de kinderen deze oplossen na een korte instructie en daarna mogen de leerlingen lezen of liggen slapen op hun bank, of ... Het is echt een heel andere manier van onderwijs dan bij ons. Natuurlijk heeft het feit dat er gewerkt wordt met straatkinderen hier heel veel mee te maken, maar ik vind toch dat de lat iets hoger mag gelegd worden. Er wordt echt weinig gedaan in de klas. Vandaag kwam Alma een halfuur later de klas binnen doordat ze nog een meeting had met de directie. Gelukkig had ik het initiatief genomen om een werkblaadje uit haar map te nemen en dit aan de kinderen uit te leggen en met hen te overlopen, want anders hadden ze vandaag niks gedaan. Ik ben benieuwd wat er de volgende dagen nog gaat volgen in de klas. Ik wil wel even vermelden dat Alma ontzettend lief is voor mij en me wel helemaal thuis doet voelen! Na school zijn Elke en ik nog iets gaan drinken met Flor, een Nederlandse vrijwilligster op onze school, en daarna zijn we naar huis gekomen. Het is vandaag vrij bewolkt, dus we hebben rustig wat zitten internetten!
Tot binnenkort en wees voorzichtig in het besneeuwde België!
Gisteren was mijn eerste volledige
voormiddagje in de school. Ik ontdekte dat de kinderen van mijn klas rond de 15
en 16 jaar oud zijn. Helemaal niet de leeftijd waarvoor ik studeer om aan les
te geven, maar qua leerstof zitten ze op het niveau van een tweede leerjaar.
Ook heb ik het gevoel dat er op de school pas kinderen vanaf 12 jaar zitten,
maar dat moet ik nog eens uitzoeken.
In het begin van de dag werd er
gebeden en moesten alle kinderen rechtstaan, vervolgens hadden ze wiskunde
(getallen). Ze leerden over de plekwaardes (=plaatswaarden). De kinderen
krijgen vooral les in het Afrikaans, wat het voor mij erg moeilijk maakt om te
volgen. Gelukkig was het onderwerp voor mij vrij verstaanbaar, aangezien de
termen erg kort bij het Nederlands liggen (eenheden = eene, tientallen = tiene,
hondertallen = honderde). Ik ben niet zeker of ik het juist schrijf, maar zo
spreken ze het alleszins uit. Er wordt weinig aan het bord geschreven vertelde
de juf me, omdat ze vindt dat ze hier veel tijd mee verliezen. Toch vind ik dat
het bord nog wel veel gebruikt wordt. De leerkracht schrijft enkele opgaven aan
bord en de kinderen maken deze in hun schrift. Ze nemen heel veel tijd per
oefening. Ze hebben er in een halfuur drie gemaakt. Dus alles gaat hier op het
gemakje. Voor juf Alma maakt het ook niet echt uit hoe de kinderen hun
oefeningen oplossen, zolang ze hun oplossingswijze kunnen uitleggen en hun
oplossing juist is, vindt ze het goed. De leerkrachten hechten ook veel meer
belang aan life skills dan aan bijvoorbeeld wiskunde. Ze laten de kinderen
hier erg vrij in. Als ze geen zin hebben om te werken, moeten ze dit niet doen.
Ook mogen ze gewoon vrij rondlopen in de klas. De juf zegt hier niet veel op
zolang ze de anderen niet storen.
Na de wiskundeles hadden de
kinderen kunstles. Ze moesten een schoen uitdoen, deze voor hen op de tafel
zetten en het zijaanzicht tekenen met hun rechterhand. Vervolgens moesten ze
hetzelfde doen met hun linkerhand.
De pauze is van 11u tot 11u30.
Daarna moesten ik en een andere vrijwilliger de klas opvangen omdat mijn
leerkracht naar een belangrijke afspraak moest. We lazen Engelse boekjes met de
kinderen. Alweer waren deze erg simpel, er stond één zinnetje per pagina. Het
laatste halfuurtje vertelde ik de kinderen over mijn land. Ze mochten me vragen
stellen, maar toen viel me pas het communicatieprobleem op. Ik versta bijna
niets van hun Engels. Ze spreken erg onduidelijk en articuleren niet goed. Hier
zal ik de komende weken erg goed op moeten oefenen om hun manier van praten
onder de knie te krijgen. Dat maakt me wel wat onzeker om binnenkort te gaan
lesgeven. Ik ben bang dat ik hen vragen zal stellen en dat ik hun antwoorden
gewoon niet begrijp. Maar als ik de komende weken goed volg en oplet, zal ik
hun taaltje wel stap voor stap onder de knie krijgen.
Na school zijn Elke en ik iets gaan
eten in een lunchbar. Vervolgens zijn we naar Llandudno Beach geweest. Het was
er echt fantastisch mooi. De fotos kunnen jullie zien op facebook! s Avonds aten
we lekkere, goedkope Afrikaanse broodjes.
Vandaag begon de dag wat triest.
Juf Alma vertelde dat één van de kinderen, Sean, vermist was. Ze was hier heel
erg door geëmotioneerd. Graag wilde ze een actie opzetten om fotos in de buurt
waar hij normaal rondhangt, te gaan ophangen. Maar plotseling kwamen twee
jongens de klas binnen om te zeggen dat ze hem gisteren hadden gezien. De juf
begon bijna te wenen van blijdschap, ze had er vannacht ook van wakker gelegen.
Daarna, tijdens het dagelijks gebed, prijsde ze God de hemel in en dankte ze
hem omdat Sean nog leeft. Ook vroeg ze hem om over de kinderen en mij (de
vrijwilligster) te waken.
Het valt me op dat juf Alma enorm
veel tijd besteed aan praten over gevoelens en ze wil dat de kinderen zich goed
voelen in de klas, dat ze hun verhaal kwijt kunnen. Dit is ook nodig bij
straatkinderen. Ze zitten vaak met zware, emotionele problemen.
Rond 9u35 begon de les wiskunde. Er
werd veel tijd besteed aan het opschrijven van de getallen van 1 tot 20 in
woorden op het bord. Zo viel me op hoe hard het Afrikaans op het Nederlands
lijkt, maar doordat ze zo rap praten, begrijp ik hen gewoon niet zo goed. Moest
ik alles vertraagd kunnen beluisteren, zou het veel beter gaan. De juf vertelde
me dat er zoveel verschillende dialecten van het Afrikaans zijn en ze deed er
een stuk of vijf voor. De kinderen vonden dit heel grappig. Ik hoorde het
verschil en merkte dat ik sommige dialecten nog wel goed begreep.
Hierna kregen de kinderen een
werkblaadje waarop ze allerlei oefeningen moesten maken rond het tellen van 1
tot 100 en het terugtellen. Sommige kinderen deden dit erg goed, bij anderen
was hulp nodig, maar soms enkel om de opdracht te verduidelijken. Ik liep rond
in de klas en hielp waar nodig.
Vervolgens was het pauze en daarop
volgde de dansles die gegeven werd door een Britse vrijwilligster. Dat was echt
heel erg leuk. Elke en ik deden enthousiast mee. Alweer moesten kinderen die
aan de kant wilden zitten, niet meedoen. Maar door onze motivatie kregen Elke
en ik wel wat kinderen mee. We deden allerlei leuke oefeningen, zoals emoties
uitdrukken, je lichaam losmaken, per twee spiegelen, blij door de zaal
huppelen, Ik werd er helemaal gelukkig van!
Tot slot gingen de kinderen eten.
Vandaag ontdekte ik dat de kinderen pas in de eetzaal mogen, nadat alle leerkrachten
aanwezig zijn. Soms moeten ze dus erg lang wachten en voor het raam hun monden
vol water laten lopen, voordat ze kunnen eten. Er werd in de eetzaal alweer
uitgebreid gebeden voor en na het eten. Als er een bord over is, wordt ermee
rondgegaan en moet aan elk kind gevraagd worden of hij/zij een hap wilt. Delen
is in deze school erg belangrijk!
Dit was het alweer voor de voorbije
twee dagen. Vanavond wordt David, een Duitse man hier op kot, dertig jaar en
dat gaan we uitgebreid vieren in de club Cubaña! Lets party!
Vanmorgen ging de wekker om halftien, maar ik was al wakker van halfnegen. Ik ben het vroege ochtendlicht dat de kamer binnenvalt niet echt gewoon, maar wel mijn donkere kamer in België. Het fijne is dat ik me helemaal niet moe vol 's morgens doordat ik dus wakker wordt van het zonlicht en niet van de wekker. Om kwart over elf kwam Katelijne ons oppikken om ons voor te stellen in het Salesiaans Instituut (jaja, Don Bosco). We vertelden kort over onze opleiding en kregen wat informatie over de school. De mensen op de school praten heel onduidelijk en zijn bijna niet te verstaan. Het kan dus zijn dat de informatie die ik nu schrijf, nog aangepast wordt de komende dagen/weken. De school bestaat uit vier afdelingen: * slaapplaats voor 17 tot 24-jarigen * de workshops voor + 16-jarigen * het project 'Learn to live': School voor 6 tot 16-jarigen * ... (niet begrepen) Elke en ik zullen dus meedraaien in het project Learn to live. We mochten nog een uurtje les meevolgen in de klas van juf Alma (denk ik). Het was heel moeilijk om te volgen aangezien ze op het ene moment les gaf, deels in het Afrikaans, deels in het Engels en op het andere moment tegen ons bezig was. Mijn eerste indruk is dat de lessen totaal niet gestructureerd verlopen en dat ze echt ontzettend flexibel zijn. Ze zijn wel erg religieus want er wordt regelmatig gebeden. De juiste tijdstippen zal ik waarschijnlijk morgen en de komende dagen nog ontdekken, aangezien ik vandaag maar een uurtje in de klas heb gezeten. De school verwacht van mij dat ik vanaf kwart voor negen op de school aanwezig ben tot en met kwart over één. Om negen uur starten de lessen en: * op dinsdag is er een sportprogramma dat de kinderen volgen tussen 11u30 en 12u30. * op vrijdag is er een video waar de kinderen naar kijken tussen 11u00 en 12u30. * elke dag wordt er voor het middageten gezwommen tijdens de zomermaanden (nu dus). Tussen 12u30 en 13u15 krijgen de kinderen eten op school aangeboden. Dit zal ik ook mee moeten begeleiden. Nadat de jongens en Michelle (er zit maar 1 meisje in de klas) de klas uit waren, vertelde juf Alma ons wat over de achtergrond van de kinderen. Hier moest ik even van slikken, want deze is erg zwaar. Ik maakte eruit op dat er een jongen zijn stiefvader heeft vermoord om zijn moeder te verdedigen, dat er een jongen alleen rondzwierf op straat toen hij vijf jaar was, dat één van de jongens niet kan spreken, ... En zo vertelde ze nog enkele verhalen. De meeste kinderen in de klas (er zijn er ongeveer tien) hebben een erg zwaar verleden. Dit zal het zeker niet gemakkelijker maken de komende weken, maar het gevoel dat ik deze kinderen toch wat kan helpen en kan bijdragen aan hun toekomst geeft me goede hoop!
Zo, dat was het voorlopig over de school. Verder zijn we vandaag te voet teruggekomen van de school. Onderweg kwamen we een groepje schoolkinderen tussen 6 en 8 jaar en enkele begeleiders tegen die op de stoep spelletjes aan het spelen waren. We hebben met hen wat gebabbeld en ze waren supervriendelijk. De kinderen vonden het ook heel fijn dat ze op de foto mochten! Ik moet zeggen dat ik er even emotioneel van werd. Het deed me echt iets om die blije kinderen in hun schoolkostuumpjes te zien. Vervolgens zijn we ons huurcontract gaan tekenen. Dit heeft welgeteld twee uur geduurd! Hier in Afrika nemen ze alle tijd voor zo'n dingen, maar eigenlijk was dit wel goed, want nu weten perfect wat in ons huurcontract staat en wat onze rechten zijn. We hebben geklaagd over het feit dat er bijna geen servies en bestek is en we met vijf personen zijn. Ook vinden we het spijtig dat er maar een 'tafel' (waar je niet eens je voeten onder kunt schuiven) voor twee personen is. Meteen ging Alowis, de man die ons contract afsloot, met ons shoppen om servies en bestek te gaan kopen. Morgen krijgen we ook een microgolf en aan de tafel zal ook wat gedaan worden. Het was hier nogal smerig in de keuken, dus hebben elke en ik van halfzes tot acht volop de keuken onder handen genomen. Elke schuurde de kasten uit, terwijl ik alles afwaste. En wat een zalig gevoel hadden we daar achteraf bij! Echt super om nu te kunnen koken in een propere keuken met voldoende materiaal.
Oh ja, kort even zeggen dat het vandaag 35 graden was en weinig wind, dus dat het echt wel een lekker warm weertje was!
Wijntour: van Stellenbosch naar Franschhoek + Kirstenbosch
Ahoi!
Gisteren stond de wijntour, georganiseerd door 4exchange, op het programma. Om 7u ging de wekker. Heel pijnlijk als je elke dag kunt uitslapen. Rond acht uur vertrokken we naar de afspreekplaats om dan met een busje vervoerd te worden naar Stellenbosch. Normaal ben ik zo niet voor busritten, want ik ben altijd de eerste die misselijk is, maar nu heb ik er echt van genoten! Het uitzicht was prachtig!! Echt fantastische landschappen. In Stellenbosch hielden we dan onze eerste stop. Daar proefden we vijf verschillende wijnen en ik merkte al snel dat rode wijn toch echt niets voor mij is. Deze stop was om kwart over tien, dus we dronken wijn op een bijna lege maag. Voelt niet echt fantastisch als je daarna moet gaan fietsen! Ze brachten ons naar een open plek waar we dan een mountainbike kregen. Ik heb, ondanks dat ik niet zo'n fervente mountainbikester ben, toch veel plezier beleefd aan de rit. Alles wat ik rondom mij zag was heel mooi! Gelukkig was het mountainbiken ook niet zo zwaar als elk jaar op avonturenkamp. Bijna voortdurend horizontaal en af en toe ook downhill. Aangekomen bij de tweede wijnboer in Franschhoek had iedereen ontzettend veel honger, maar moesten we toch eerst nog zes wijnen proeven. Die wijn steeg dus nogal vlug naar ons hoofd! Maar door het lange wachten heeft de lunch ons extra goed gesmaakt! Lekkere currypasta en nacho's en patatjes enz... Mmmm! Tenslotte bracht de bus ons naar de laatste wijnboer. Daar proefden we onze wijnen aan een lange tafel in een prachtige tuin met alweer een erg mooi uitzicht! Vervolgens keerden we met de bus terug richting Seapoint, mijn thuis gedurende de komende drie maanden. Thuis gekomen gingen we meteen naar het 'kot'feestje. Het begon om 20u, maar blijkbaar is dit in Afrikaanse tijd 22u. Het eten was dus pas klaar om 23u. Het was gezellig, maar ik kan me niet echt vinden in de Afrikaanse manier van BBQ'en. Het kan natuurlijk ook zijn dat het een Duitse manier van BBQ'en was, aangezien David from Germany hem georganiseerd heeft. Er was enkel brood en veeeeeel vlees. Vlees dat dan nog door elkaar in een emmer gesmeten was en als het gebakken was, opnieuw in een emmer gegooid werd. Maar het was een gezellige avond waar ik alweer kennis heb kunnen maken met andere kotgenoten!
Om één of andere reden was ik gisteren bekaf, want ik heb vandaag geslapen tot halftwaalf! En dat deed ontzettend veel deugd. Wat eerst een luilekker dagje leek te worden, werd uiteindelijk nog een vruchtbare dag dankzij Elke, mijn kamergenote. Zij stelde voor om naar de botanische tuinen in Kirstenbosch te gaan waar ook een optreden plaatsvond. Dat was een erg goed idee, want alweer hebben we een grote hoeveelheid aan prachtige natuur gezien! Ook het uitzicht was alweer fantastisch! Tijdens het optreden van de band 'aKING' genoot ik van de sfeer die me deed wegmijmeren naar het thuisfront. Het maakte me alleen nog maar gelukkiger te beseffen dat ik de kans krijg om hier ervaringen op te doen die ik nooit meer zal vergeten en dat ik als ik thuiskom gewoon weer mijn Belgisch leventje kan opnemen, maar met een pak meer levenservaring! We picknickten gezellig met z'n vieren terwijl we naar de muziek luisterden en rond halfacht keerden we weer huiswaarts. Het was alweer een boeiende dag!
Morgen komt Katelijne van 4exchange ons om kwart over elf oppikken om ons voor te stellen op de school waar ik gedurende drie maanden zal lesgeven en Elke kinderen zal begeleiden. Ik ben echt heel benieuwd!!
Ik had gelijk. Gisteren had ik inderdaad Elke zien aankomen. We waren ontzettend blij om elkaar te zien en allebei heel erg opgewonden! We zijn eerste enkele inkopen gaan doen en daarna een wandeling gaan maken om de omgeving te verkennen. We liepen langs de kust van Bantry Bay en genoten van het prachtige uitzicht. De zee ging erg hard te keer en de golven gingen meters hoog. Ze kletsten tegen de rotsen aan. Echt fantastisch om te zien. Het was ongeveer 30 graden, maar dankzij de wind is de temperatuur perfect draaglijk. Zeker voor mij! Spijtig genoeg waren we door ons enthousiasme een fototoestel vergeten mee te nemen... Onze kamergenoten namen ons meteen mee uit eten in Long Street. Het was lekker, maar zo ongezond! Zeker niet voor elke dag als ik geen 5 kilo wil aankomen tegen dat ik terug ben. Vervolgens genoten we meteen van het stadsleven in Kaapstad. Er zijn veel leuke bars met coctails voor 3 euro. Niet erg duur dus! Gisteravond hebben we dus meteen onze kamergenoten en elkaar heel wat beter leren kennen. Ik zie het zeker zitten om met hen de komende drie maanden samen te leven. Aangezien onze stage pas maandag begint, hebben we enkele dagen de tijd om de buurt wat te verkennen en al enkele dingen te gaan bezoeken. Vandaag zijn we naar Camps Bay gegaan. Gelukkig hadden we vandaag wel ons fototoestel mee en jullie zullen hier vanaf zondag enkele foto's vinden! We reden met een minibus (= superzalig buske met uberluide muziek, dat door kaapstad rijdt en maar 0,60 euro kost) tot in Camps Bay, daar wandelden we over de rotsen, genietend van het uitzicht, naar het strand. We wilden in het water gaan, maar dit is echt ontzettend koud! Het zal wel eerst heel heet weer moeten worden voor we erin duiken! Gedurende een uurtje of twee genoten we van het zonnetje op het strand en dan kuierden we rustig door de straten. Vervolgens weer de minibus op en naar huis. Eigenlijk kan ik wel zeggen dat ik op kot zit. Het is een groot huis, met 10 ruimtes. Wij zitten in 'ruimte' 9 en daar zijn nog 3 kamers. 2 voor 2 personen en 1 voor 1 persoon. Remy zit in die laatste, dan heb je nog Justus die voorlopig nog alleen verblijft in een 2-persoonskamer en Elke en ik die in de andere 2-persoonskamer slapen. Eigenlijk is het heel klein, want er staat een superklein, onhandig tafeltje, waar je maar met 2 personen rond kunt (terwijl we met 4 zijn). Maar vandaag hebben we in het gebouw nog een woonruimte ontdekt met zetels! En die is wel gezellig, dus daar kunnen we altijd naartoe! Het is maar 1 verdiepje lager. Verder voel ik me hier al helemaal thuis. Het mooie weer helpt daar natuurlijk bij! Ik ben heel benieuwd naar de school maandag. Van Justus en Remy hoor ik (zij geven in een andere school les), dat de kinderen echt niet goed luisteren en dat je heel kordaat moet zijn. Dat zal voor mij meteen een grote beproeving zijn. Maar over de school en mijn stage lezen jullie vanaf maandag meer!
Doooeeeiiii xxx (ik ben al beinvloed door al die Nederlanders hier :p)
Het is zover! Ik ben goed en wel aangekomen in Kaapstad. De vlucht duurde exact 11 uur en 15 minuten en ik moet zeggen dat ik me niet verveeld heb. Eerst en vooral hebben jullie gezorgd voor wat leesvoer waar ik heel erg van genoten heb, dankjewel daarvoor! Ook heb ik naar twee films gekeken, de krant gelezen, kruiswoordraadsels en sudoku's opgelost, veel gegeten en gedronken en vooral: geslapen!! Dat was echt nodig. De laatste weken zijn zo druk geweest! Aangekomen op de luchthaven was het even zoeken naar Jeroen van 4exchange, maar toen ik hem gevonden had kreeg ik meteen een leuke ontvangst. Hij bracht mij en een andere student naar onze verblijfplaats. Onderweg toonde hij ons al de tafelberg en Kaapstad by night. Prachtig!
Er komt snel een volgende berichtje, maar keb zo'n vermoeden dat mijn roommate is aangekomen, dus ik ga een kijkje nemen!
