Wat een fantastisch weekend! Echt om nooit meer te vergeten. Vrijdagochtend vertrokken we om kwart voor negen op Green Market richting Blouberg. Daar pikten we nog enkele 4exchange-gangers op en dan zetten we onze reis van 350 km verder. Jeroen en Katelijne hadden een truck van Nomad tours geregeld, waarmee we met z'n zesentwintigen de hobbelige bochten richting Cederberg trotseerden. De reis duurde erg lang. Rond drie uur in de namiddag kwamen we aan in ons backpackershostel. Waaauw, het was echt de moeite. Toen we uren tussen de bergen in the middle of nowhere reden, vroeg iedereen zich af waar we terecht zouden komen. Maar we waren blij verrast. Er stond een leuk hostel op ons te wachten, met een mooie tuin en een zwembad. Ook de kamers waren enorm verzorgd. De gastheer- en vrouw, Gerrit en Chantal, waren zo vriendelijk dat ik er meteen enkele weken zou willen blijven. Na onze aankomst, nam iedereen een frisse duik in het zwembad en we luierden wat in de hete zon. Rond halfvijf reden we richting de Stadsaal, een gebied met vreemde rotsformaties, grotten en San Rock Art. Jeroen speelde gids van dienst en vertelde ons een stukje geschiedenis bij de muurschilderingen. Verder gingen we naar de zonsondergang kijken op de rotsen. Het was puur genieten en ook avontuurlijk doordat we ons konden amuseren door van de ene rots op de andere te klimmen. Rond acht uur waren we weer in het guesthouse. Daar nam ik een lekkere douche en kregen we frietjes met lamsvlees en een slaatje geserveerd. Mmmm, frietjes! Dat mis ik toch aan België hoor. Deze waren erg lekker, maar ze kunnen toch niet tippen aan onze Belgische frieten. Rond een uur of tien lagen we met z'n allen onder de prachtige sterrenhemel waarbij Gerrit ons uitgebreid vertelde over het zuiderkruis, de melkweg die keigoed zichtbaar was en nog veel meer. Tegen halftwaalf lag ik in bed, want morgen zou het vroeg dag zijn.
Zaterdag stond de Wolfberg Hike op het programma. Om voor de ergste hitte boven aan de berg te staan, moesten we vroeg op. Om twintig voor zes ging de wekker, het was nog donker. De tocht naar de Wolfberg Arch en terug zou een avontuur van acht uur worden, met de Wolfberg Arch als hoogtepunt. Ik zag het niet helemaal zitten, omdat mijn bergschoenen nog mooi in België in de kast staan en ik dus op mijn sneakers die lange wandeltocht moest doen. Om tien voor acht begonnen we aan de klim van de Wolfberg. Er werd stevig doorgestapt, waardoor we op een uurtje tijd de ergste klim voorbij waren. Toen moest er echt geklommen en geklauterd worden. We moesten allerlei hindernissen op en tussen de rotsen overwinnen. De teamspirit werd hierdoor zeker sterker, doordat iedereen elkaar moest helpen. Na een dikke twee uur, zaten we bovenop de Wolfberg. Daar aten we al wat om aan te sterken voor de volgende tocht naar de Arch. De zon was op z'n warmste toen we weer vertrokken. We zagen in de verte de Arch die we moesten bereiken en dat gaf niet bepaald moed. Hij leek enorm ver en hoog. Maar na zo'n twee uur zaten we lekker te lunchen in de Arch. Het uitzicht was prachtig. We voelden ons al erg vermoeid, maar we waren nog maar halfweg, dus tijd om te zagen was er niet. Dezelfde weg gingen we weer terug. Het was fijn om onderweg met iedereen wat te socializen. De laatste twee uur hielden de afdaling van de Wolfberg in. Het eerste uurtje verliep goed. Leuk om een keertje de aap uit te hangen, want dat moesten we echt doen. Toen het laatste uur inging, zette ik plots mijn voet verkeerd neer. Mijn enkel sloeg om en ik voelde enorme pijn. Ik kreeg bijna geen lucht en viel bijna flauw (zoals altijd). Ik heb zo'n tien minuten neergelegen, een pijnstiller genomen, een enkelverband aangedaan en weer vertrokken. Ik had geen andere keuze, want ik moest naar beneden. Gelukkig kon ik goed op mijn voet lopen wanneer ik hem mooi recht neerzette. Met Jeroen als fysieke ondersteuning voor mij en Elke en Katelijne als morele steun achter mij, zijn we op anderhalf uur de berg afgegaan. Hoe langer ik stapte, hoe beter mijn voet aanvoelde, dus ik besefte dat het niet zo erg was. Iedereen was erg ongerust en lief voor mij. Rond vijf uur waren we weer in het guesthouse. Daar was het eerste dat iedereen deed, het zwembad induiken. Heerlijk! Toen kwam de voldoening van de zware tocht. Het was echt de moeite waard en een enorme ervaring. Verder deed ik nog een dutje, nam ik een douche en werden we alweer verwend met frietjes. Deze keer met kip. En toen kon het feestje van start gaan. Eerst zat iedereen wat bij te praten, maar rond halfelf stond toch de helft te dansen. Ik amuseerde me goed, leerde weer wat nieuwe mensen kennen, maar rond twaalf uur snakte ik naar mijn bed. Het was een erg lange, vermoeiende, vruchtbare dag geweest.
Zondag mochten we wat langer uitslapen, maar om acht uur waren we al klaarwakker door het felle licht dat onze kamers binnenviel. We stonden rustig op, pakten onze koffers, lagen nog wat bij het zwembad en rond twaalf uur vertrokken we met de truck richting Maalgat. Het Maalgat is een echt waterparadijsje in een stromende rivier. Hier kan je, als in een waar kuuroord, lekker dobberen in rustige watertjes, onder watervalletjes zitten of gewoon lekker zwemmen. Maar, toen we daar aankwamen, bleek dat er al te veel volk was. We konden er dus niet meer bij en spijtig genoeg moesten we nog zo'n twee uur doorrijden naar een riviertje met een strandje. Daar amuseerden we ons door in groep allerlei raadsels op te lossen. Op de weg naar deze rivier, voelde ik me zo misselijk dat ik vooraan in de truck ben gaan zitten. Het nadeel daar was dat je niet kon slapen, maar wat dan weer een voordeel was, is dat ik niets gemist heb van het prachtige landschap waar we urenlang doorreden. Op 70 km afstand van Kaapstad zagen we de Tafelberg al in de verte. Toen we deze meer en meer naderden, begon de zon onder te gaan. Het was dus prachtig om dit alles op de voet te kunnen volgen. Om acht uur waren we weer in Kaapstad City. Ivo, Elke en ik stapten vanuit de taxi meteen Primi Piatti binnen . We hadden honger als een paard en voelden ons net toeristen met onze zakken en korte shortjes. Maar dat kon ons niet schelen. De pizza heeft gesmaakt! Na alles uitgeladen te hebben, volgde nog een zalige douche en ging ik met een voldaan gevoel slapen.
Doordat we niet te laat in bed lagen, waren Elke en ik om acht uur al wakker. Het was een feestdag, dus we moesten niet naar school. Het was een erg saaie dag, vol computer en heimwee. Ik voelde me 's avonds enorm slecht en had dringend frisse lucht nodig na een hele dag binnen te zitten. Samen met Elke liep ik naar de dijk, waar we net te laat waren voor de zonsondergang. Maar we konden tijdens een leuke, opluchtende babbel toch nog genieten van de prachtige hemel. Ik besefte weer dat ik hier in een paradijs beland ben en dat ik gewoon ten volle moet genieten. Dit maak je niet meer mee in je leven! De avond sloot ik af met twee uurtjes skype die ook enorm veel deugd deden.
Vandaag was het de eerste schooldag van de week. Er waren weer acht kinderen in de klas, wat me erg blij maakte. Ik hoorde van Renske dat Dillon vorige week vrijdag tijdens mijn afwezigheid helemaal down was. Hij is blijkbaar heel gehecht aan mij. Dit is langs één kant goed, zodat hij zich aan iemand kan optrekken. Langs de andere kant zal het voor hem een enorme klap zijn wanneer ik binnen zes weken afscheid moet nemen. Het is moeilijk om hiermee om te gaan, want ik merk dat hij echt nood heeft aan een knuffel af en toe en dat hij daardoor heel aanhankelijk is. Ik kan moeilijk zeggen dat hij mij moet loslaten, dus ik zal stilaan moeten beginnen met hem voor te bereiden op mijn vertrek. Na de paasvakantie blijf ik namelijk nog maar drie weken en dan vlieg ik weer naar ons Belgenland. De jongens en Michelle maakten oefeningen op 'groter dan, kleiner dan en gelijk aan' en kregen Afrikaanse les. Na de break deden Elke, Renske en ik met de jongens samenwerkingsspelletjes. Net zoals vorige week waren ze enorm moeilijk gemotiveerd te krijgen. Alles wat een beetje activiteit inhoudt, vinden ze niet leuk en dat is erg frustrerend. Je probeert het leuk te maken voor hen, maar dan krijg je een hoop luie kinderen die niets willen doen. Maar goed, het was verder nog een vrij leuke dag op school. Deze namiddag werkte ik weer op mijn computer, deden we een dutje, kookte ik voor Carel en Elke en skypete ik met mama, Nina en Nicolas. Alweer heel fijn om met het thuisfront te communiceren!
Oh ja, mijn voet is nog een beetje dik, maar ik heb er bijna geen last meer van! Hij is enkel nog een beetje zwak. Hopelijk vind ik donderdag nog tijd om te bloggen over de laatste twee dagen, want daarna zijn we voor negen dagen op vakantie!! Elke en ik kijken er allebei enorm naar uit, niet normaal! Eindelijk wat meer van Zuid-Afrika zien...
