Gisteren was mijn eerste volledige
voormiddagje in de school. Ik ontdekte dat de kinderen van mijn klas rond de 15
en 16 jaar oud zijn. Helemaal niet de leeftijd waarvoor ik studeer om aan les
te geven, maar qua leerstof zitten ze op het niveau van een tweede leerjaar.
Ook heb ik het gevoel dat er op de school pas kinderen vanaf 12 jaar zitten,
maar dat moet ik nog eens uitzoeken.
In het begin van de dag werd er
gebeden en moesten alle kinderen rechtstaan, vervolgens hadden ze wiskunde
(getallen). Ze leerden over de plekwaardes (=plaatswaarden). De kinderen
krijgen vooral les in het Afrikaans, wat het voor mij erg moeilijk maakt om te
volgen. Gelukkig was het onderwerp voor mij vrij verstaanbaar, aangezien de
termen erg kort bij het Nederlands liggen (eenheden = eene, tientallen = tiene,
hondertallen = honderde). Ik ben niet zeker of ik het juist schrijf, maar zo
spreken ze het alleszins uit. Er wordt weinig aan het bord geschreven vertelde
de juf me, omdat ze vindt dat ze hier veel tijd mee verliezen. Toch vind ik dat
het bord nog wel veel gebruikt wordt. De leerkracht schrijft enkele opgaven aan
bord en de kinderen maken deze in hun schrift. Ze nemen heel veel tijd per
oefening. Ze hebben er in een halfuur drie gemaakt. Dus alles gaat hier op het
gemakje. Voor juf Alma maakt het ook niet echt uit hoe de kinderen hun
oefeningen oplossen, zolang ze hun oplossingswijze kunnen uitleggen en hun
oplossing juist is, vindt ze het goed. De leerkrachten hechten ook veel meer
belang aan life skills dan aan bijvoorbeeld wiskunde. Ze laten de kinderen
hier erg vrij in. Als ze geen zin hebben om te werken, moeten ze dit niet doen.
Ook mogen ze gewoon vrij rondlopen in de klas. De juf zegt hier niet veel op
zolang ze de anderen niet storen.
Na de wiskundeles hadden de
kinderen kunstles. Ze moesten een schoen uitdoen, deze voor hen op de tafel
zetten en het zijaanzicht tekenen met hun rechterhand. Vervolgens moesten ze
hetzelfde doen met hun linkerhand.
De pauze is van 11u tot 11u30.
Daarna moesten ik en een andere vrijwilliger de klas opvangen omdat mijn
leerkracht naar een belangrijke afspraak moest. We lazen Engelse boekjes met de
kinderen. Alweer waren deze erg simpel, er stond één zinnetje per pagina. Het
laatste halfuurtje vertelde ik de kinderen over mijn land. Ze mochten me vragen
stellen, maar toen viel me pas het communicatieprobleem op. Ik versta bijna
niets van hun Engels. Ze spreken erg onduidelijk en articuleren niet goed. Hier
zal ik de komende weken erg goed op moeten oefenen om hun manier van praten
onder de knie te krijgen. Dat maakt me wel wat onzeker om binnenkort te gaan
lesgeven. Ik ben bang dat ik hen vragen zal stellen en dat ik hun antwoorden
gewoon niet begrijp. Maar als ik de komende weken goed volg en oplet, zal ik
hun taaltje wel stap voor stap onder de knie krijgen.
Na school zijn Elke en ik iets gaan
eten in een lunchbar. Vervolgens zijn we naar Llandudno Beach geweest. Het was
er echt fantastisch mooi. De fotos kunnen jullie zien op facebook! s Avonds aten
we lekkere, goedkope Afrikaanse broodjes.
Vandaag begon de dag wat triest.
Juf Alma vertelde dat één van de kinderen, Sean, vermist was. Ze was hier heel
erg door geëmotioneerd. Graag wilde ze een actie opzetten om fotos in de buurt
waar hij normaal rondhangt, te gaan ophangen. Maar plotseling kwamen twee
jongens de klas binnen om te zeggen dat ze hem gisteren hadden gezien. De juf
begon bijna te wenen van blijdschap, ze had er vannacht ook van wakker gelegen.
Daarna, tijdens het dagelijks gebed, prijsde ze God de hemel in en dankte ze
hem omdat Sean nog leeft. Ook vroeg ze hem om over de kinderen en mij (de
vrijwilligster) te waken.
Het valt me op dat juf Alma enorm
veel tijd besteed aan praten over gevoelens en ze wil dat de kinderen zich goed
voelen in de klas, dat ze hun verhaal kwijt kunnen. Dit is ook nodig bij
straatkinderen. Ze zitten vaak met zware, emotionele problemen.
Rond 9u35 begon de les wiskunde. Er
werd veel tijd besteed aan het opschrijven van de getallen van 1 tot 20 in
woorden op het bord. Zo viel me op hoe hard het Afrikaans op het Nederlands
lijkt, maar doordat ze zo rap praten, begrijp ik hen gewoon niet zo goed. Moest
ik alles vertraagd kunnen beluisteren, zou het veel beter gaan. De juf vertelde
me dat er zoveel verschillende dialecten van het Afrikaans zijn en ze deed er
een stuk of vijf voor. De kinderen vonden dit heel grappig. Ik hoorde het
verschil en merkte dat ik sommige dialecten nog wel goed begreep.
Hierna kregen de kinderen een
werkblaadje waarop ze allerlei oefeningen moesten maken rond het tellen van 1
tot 100 en het terugtellen. Sommige kinderen deden dit erg goed, bij anderen
was hulp nodig, maar soms enkel om de opdracht te verduidelijken. Ik liep rond
in de klas en hielp waar nodig.
Vervolgens was het pauze en daarop
volgde de dansles die gegeven werd door een Britse vrijwilligster. Dat was echt
heel erg leuk. Elke en ik deden enthousiast mee. Alweer moesten kinderen die
aan de kant wilden zitten, niet meedoen. Maar door onze motivatie kregen Elke
en ik wel wat kinderen mee. We deden allerlei leuke oefeningen, zoals emoties
uitdrukken, je lichaam losmaken, per twee spiegelen, blij door de zaal
huppelen, Ik werd er helemaal gelukkig van!
Tot slot gingen de kinderen eten.
Vandaag ontdekte ik dat de kinderen pas in de eetzaal mogen, nadat alle leerkrachten
aanwezig zijn. Soms moeten ze dus erg lang wachten en voor het raam hun monden
vol water laten lopen, voordat ze kunnen eten. Er werd in de eetzaal alweer
uitgebreid gebeden voor en na het eten. Als er een bord over is, wordt ermee
rondgegaan en moet aan elk kind gevraagd worden of hij/zij een hap wilt. Delen
is in deze school erg belangrijk!
Dit was het alweer voor de voorbije
twee dagen. Vanavond wordt David, een Duitse man hier op kot, dertig jaar en
dat gaan we uitgebreid vieren in de club Cubaña! Lets party!
Vanmorgen ging de wekker om halftien, maar ik was al wakker van halfnegen. Ik ben het vroege ochtendlicht dat de kamer binnenvalt niet echt gewoon, maar wel mijn donkere kamer in België. Het fijne is dat ik me helemaal niet moe vol 's morgens doordat ik dus wakker wordt van het zonlicht en niet van de wekker. Om kwart over elf kwam Katelijne ons oppikken om ons voor te stellen in het Salesiaans Instituut (jaja, Don Bosco). We vertelden kort over onze opleiding en kregen wat informatie over de school. De mensen op de school praten heel onduidelijk en zijn bijna niet te verstaan. Het kan dus zijn dat de informatie die ik nu schrijf, nog aangepast wordt de komende dagen/weken. De school bestaat uit vier afdelingen: * slaapplaats voor 17 tot 24-jarigen * de workshops voor + 16-jarigen * het project 'Learn to live': School voor 6 tot 16-jarigen * ... (niet begrepen) Elke en ik zullen dus meedraaien in het project Learn to live. We mochten nog een uurtje les meevolgen in de klas van juf Alma (denk ik). Het was heel moeilijk om te volgen aangezien ze op het ene moment les gaf, deels in het Afrikaans, deels in het Engels en op het andere moment tegen ons bezig was. Mijn eerste indruk is dat de lessen totaal niet gestructureerd verlopen en dat ze echt ontzettend flexibel zijn. Ze zijn wel erg religieus want er wordt regelmatig gebeden. De juiste tijdstippen zal ik waarschijnlijk morgen en de komende dagen nog ontdekken, aangezien ik vandaag maar een uurtje in de klas heb gezeten. De school verwacht van mij dat ik vanaf kwart voor negen op de school aanwezig ben tot en met kwart over één. Om negen uur starten de lessen en: * op dinsdag is er een sportprogramma dat de kinderen volgen tussen 11u30 en 12u30. * op vrijdag is er een video waar de kinderen naar kijken tussen 11u00 en 12u30. * elke dag wordt er voor het middageten gezwommen tijdens de zomermaanden (nu dus). Tussen 12u30 en 13u15 krijgen de kinderen eten op school aangeboden. Dit zal ik ook mee moeten begeleiden. Nadat de jongens en Michelle (er zit maar 1 meisje in de klas) de klas uit waren, vertelde juf Alma ons wat over de achtergrond van de kinderen. Hier moest ik even van slikken, want deze is erg zwaar. Ik maakte eruit op dat er een jongen zijn stiefvader heeft vermoord om zijn moeder te verdedigen, dat er een jongen alleen rondzwierf op straat toen hij vijf jaar was, dat één van de jongens niet kan spreken, ... En zo vertelde ze nog enkele verhalen. De meeste kinderen in de klas (er zijn er ongeveer tien) hebben een erg zwaar verleden. Dit zal het zeker niet gemakkelijker maken de komende weken, maar het gevoel dat ik deze kinderen toch wat kan helpen en kan bijdragen aan hun toekomst geeft me goede hoop!
Zo, dat was het voorlopig over de school. Verder zijn we vandaag te voet teruggekomen van de school. Onderweg kwamen we een groepje schoolkinderen tussen 6 en 8 jaar en enkele begeleiders tegen die op de stoep spelletjes aan het spelen waren. We hebben met hen wat gebabbeld en ze waren supervriendelijk. De kinderen vonden het ook heel fijn dat ze op de foto mochten! Ik moet zeggen dat ik er even emotioneel van werd. Het deed me echt iets om die blije kinderen in hun schoolkostuumpjes te zien. Vervolgens zijn we ons huurcontract gaan tekenen. Dit heeft welgeteld twee uur geduurd! Hier in Afrika nemen ze alle tijd voor zo'n dingen, maar eigenlijk was dit wel goed, want nu weten perfect wat in ons huurcontract staat en wat onze rechten zijn. We hebben geklaagd over het feit dat er bijna geen servies en bestek is en we met vijf personen zijn. Ook vinden we het spijtig dat er maar een 'tafel' (waar je niet eens je voeten onder kunt schuiven) voor twee personen is. Meteen ging Alowis, de man die ons contract afsloot, met ons shoppen om servies en bestek te gaan kopen. Morgen krijgen we ook een microgolf en aan de tafel zal ook wat gedaan worden. Het was hier nogal smerig in de keuken, dus hebben elke en ik van halfzes tot acht volop de keuken onder handen genomen. Elke schuurde de kasten uit, terwijl ik alles afwaste. En wat een zalig gevoel hadden we daar achteraf bij! Echt super om nu te kunnen koken in een propere keuken met voldoende materiaal.
Oh ja, kort even zeggen dat het vandaag 35 graden was en weinig wind, dus dat het echt wel een lekker warm weertje was!
