een hele tijd geleden!! er is heel wat gebeurd. De relatie met M. is voorbij. Vooral na de dood van ma, ging het niet meer. Ik voelde me niet begrepen. Vind het jammer dat het zo gelopen is, maar er is niks aan te doen. Ik ga regelmatig een bezoekje brengen aan ma. Heb een tattoo laten zetten op mijn heup, ben er enorm fier op. Een uiltje, doet me aan ma denken. Heb mijn eerste liefje teruggevonden via facebook. Heb er al enkele malen mee afgesproken. En weet je wat? Zijn pa ligt op het kerkhof naast mijn ma! Niet te geloven hé!! Er bloeit ondertussen iets moois tussen ons, maar ik ben er bang van. Ik ben zo een wispelturig iemand, nog helemaal niet in staat om echt van iemand te houden.
Ben 13 kg afgevallen, krijg hier heel veel reacties over. Maar ik doe het niet bewust hoor!
ondertussen is het al mei geworden, ma is bijna 3maanden dood wat gaat de tijd toch snel! Ikzelf ben al 2 keer naar Kathleen geweest, psychotherapeute. Het doet deugd, maar had er toch meer van verwacht. Ze geeft ook een beetje aan dat ik eigenlijk zelf heel goed weet wat er scheelt. Ik moet het alleen nog doen ook.
Wat mijn job betreft, dat is een moeilijke. Nelle wil er voor een jaar tussenuit, ze wil als zorgjuf de klas in. Dat maakt dat ik eigenlijk terug naar de kleuterschool kan als directeur. Maar wat alszij na een jaar beslist van toch terug te keren naar de job van directeur? Dan geef ik de plaats in de kleuterschool ook niet meer af en moet zij naar de lagere school. Ik heb haar verteld dat ik dat eigenlijk wel zag zitten. Wat zei ze? Als je dat doet dan verplicht je me om deeltijds directeur te blijven en deeltijd de klas in. Ja watte! Ze geeft mij dus geen keuze. Je kan dit draaien en keren zoals je het wil en iedereen bekijkt het vanuit zijn hoek. Kan ik zeggen en ik doe het toch? Dan gaat de vriendschap er aan en wat dan met Florien en Lene? Ik kan dat risico gewoon niet nemen. Jammer hé
weer een tijdje geleden. Het gaat echt op en af met me. Heb een week gewerkt na de paasvakantie, was moeilijk Sta op de wachtlijst bij een psychotherapeut. Ben er een beetje bang van, maar wil het ook wel. Ik wil vooruit, maar het lukt me alleen niet
Ben ook over job aan het nadenken. Nelle wil er misschien tijdelijk uit. Misschien een kans voor mij om terug naar de kleuterschool te gaan. Ikgeef met plezier mijn stoel aan iemand anders.
heb gisteren een nieuw adres van de blog aangemaakt, wou niet meer dat iemand mijn blog leest. Wil echt kunnen schrijven wat ik wil, helemaal alleen voor mezelf.
Ga deze avond met een vroegere vriendin een hapje eten, ben eens benieuwd of we nog goed met elkaar kunnen praten. Ik kijk er toch een beetje naar uit, maar wel met gemengde gevoelens.
Een vriendin van Florien komt bij haar slapen, dus ze is niet alleen, hoef ik niet ongerust te zijn.
Vandaag weer veel opgeruimd bij pa samen met mijn nichtje. Ik denk dat nu al de kleren van ma weg zijn. Heb daarna hier nog eens flink gehuild en dan mezelf toegesproken dat ik vooruit moet. Wat voorbij is, is voorbij. Daar kan je niks meer aan veranderen,dat is gebeurd! Wat nog moet komen, dat zien we wel, dat is voor de toekomst en hangt van heel veel andere gebeurtenissen af. Het is het NU dat telt, dat belangrijk is. Ik leef nu en ik kan bepalen hoe IK wil leven. Ik heb dat zelf in de hand. Maar soms maken anderen het zo moeilijk...of denk ik dat maar? Tuurlijk, ik hoef niet mee te gaan in de gedachtenstroom van anderen. Ik ben ik, en ik doe wat ik wil. Toch blijf ik het hier moeilijk mee hebben. Normaal zou ik nog wat chatten met mijn vriend maar daarstraks kreeg ik plots een smsje dat hij ging slapen. Geen andere uitleg...raar. Ik vroeg per sms hoe het kwam dat hij zo moe was, maar geen antwoord terug. Jammer vind ik dat. Maar typisch iets voor mannen. Ik zal maar denken dat hij gedronken heeft zeker? So what? En toch laat dat me niet los en dat is net wat ik niet wil! Ik heb al genoeg last met mezelf voor het moment, heb echt geen zin om me ook nog bezorgd om anderen te maken dan mijn dochter. Maar dat heb je natuurlijk als je een relatie aangaat, en juist daarom wil ik er niet te ver in gaan. Zeker nu nog niet.
Lang geleden, maar hier ben ik weer! Pasen 2012 is voorbij, de eerste Pasen zonder ma De voorbereidingen verliepen niet zoals ik het wou: de cake wou niet rijzen, de biscuit zakte ineen,de rijstpap was aangebrand... Waarschijnlijk was ik te gestresseerd en wilde alles veel te goed doen. Gewoonlijk kwamen pa en ma met Pasen bij mij brunchen, dan versierden we de tafel en maakten lekkere dingen klaar. Ik had dit jaar de moed niet om de eieren te verven heel jammer vond ik dat. Heb hard gewerkt om er toch nog iets van te maken, maar vond het de moeite niet om er foto's van te maken. Met Pasen was pa en Bieke (de hond) hier rond half 11 en rond 2 uur kwamen één voor één de andere familieleden binnen: mijn broer en zijn vrouw en hun 3 kinderen met hun partners. Het was hier dus behoorlijk druk. Om 5 uur keerde de rust weer en kon ik beginnen op te ruimen. Ik ben naar het kerkhof geweest: een bezoekje gebracht aan ma. Ik heb er gehuild en haar gezegd dat ik haar toch zo mis De volgende dag had ik het moeilijk. Ik ben constant bezig geweest om maar niet aan haar te moeten denken en de pijn niet te voelen. Gelukkig kwam in de late namiddag mijn vriendin op bezoek met haar gezinnetje en bracht dat weer wat afleiding. Ik had voor hen ook gekookt maar was er niet tevreden over. Het lukt me niet meer. Ik vergelijk steeds met ma en daar kan ik absoluut niet aan tippen!
Gisteren heb ik ook ineens een smsje gestuurd naar Lieve, er was iets gebeurd waardoor ik geen contact meer wou met haar man. Ik heb haar gestuurd dat hij hier opnieuw welkom is. Waarom die haat blijven voelen? Ik heb wel gezegd dat ik niet wil dat er over het verleden gepraat wordt, wat gebeurd is, is gebeurd. We leven nu en we moeten daarmee verder.Ik denk dat dit een beetje een ingeving van ma was.
Zie er enorm tegenop om terug te gaan werken volgende week. Maar ik kan niet constant thuis blijven. En het heeft ook geen zin om daarover te blijven zagen. Ik heb het geld gewoon nodig om mijn lening te kunnen afbetalen en nog fatsoenlijk te kunnen leven. Ik moet er gewoon het beste van proberen te maken.
Eigenlijk verwezenlijk ik veel: als ik naar mijn terras kijk...het is mooi geworden, echt zoals ik het wil. En vooral: ma zou er zo fier op zijn!! Zaterdag zijn de vrienden van pa op bezoek geweest, ze wilden mijn appartement eens zien. Mijn God, wat vond ik dat pijnlijk!! Dit was zo oncompleet zonder ma! Ma had hier naar uitgekeken om hen alles te laten zien, maar ik stelde het steeds maar uit. Denk dat pa het ook zo aanvoelde. Weet je dat Florien en ik allebei slapen in een pyjama van bomma... dat voelt goed. Ja, we missen haar allebei maar ik weet dat ze fier op ons is. En dat ze wil dat we het goed doen en dat we niet te lang treuren, maar lieve ma, dat mag je nu nog niet verwachten hoor. Ik heb nog wat tijd nodig. Al die dingen die voor de eerste keer gebeuren zonder dat jij er bij bent, doen telkens zo'n pijn. Maar echt, ik doe mijn best om weer de vrolijke optimistische te worden. Wacht maar...
Het zonnetje komt al wat vaker te voorschijn. Vandaag heeft mijn dochter buiten gestudeerd en is flink verbrand. Gelukkig wordt ze vlug bruin en doet het niet zo veel pijn. Deze morgen werkte de verwarming niet op school, mazout vergeten te bestellen! Hoe is dat mogelijk! En dit is niet de eerste keer! Dit had ik kunnen vermijden, maar ik had er geen aandacht voor.
Daarstraks was het vergadering, de leerkrachten vroegen waar het briefje voor het oudercontact bleef. Tja, dat zullen ze zelf moeten maken, zei ik. Nee, nee, blijkbaar had ik beloofd dat ik het zou opstellen! Ook vergeten! Daarjuist heb ik het snel gemaakt en doorgemaild naar de betrokken personen. Ik ben niet goed bezig! Veel te druk, en met alles tegelijk bezig, dat kan zo niet verder.
Toen men deze morgen belde om te zeggen dat er geen mazout meer was, was ik op weg naar Hasselt naar een vergadering. Ik was boos op mezelf. Hoe kon ik dit weer vergeten! Zo haal ik mezelf miserie en ongenoegen op mijn nek. Eigenlijk was ik zo teleurgesteld in mezelf.... de tranen kwamen vanzelf en rolden over mijn wangen terwijl ik naar Hasselt reed. Onverantwoord eigenlijk, want het was redelijk druk op de autostrade. Maar op dat moment kon het mij niet schelen. Op de cursus zelf ben ik veel met mezelf bezig geweest, het ging ook juist over enneagrammen, over jezelf. Misschien moet ik toch maar even rust nemen en met ziekenverlof gaan. Dan kan ik nog voor school werken als ik wil maar dan MOET het niet meer. Nu voel ik me steeds verplicht, ook als het me niet zo goed gaat. Daarstraks was ik aan het praten met iemand, en ik vond het van mezelf zo verwarrend klinken. Nee, voor mij is het duidelijk, maar ik kan het niet overbrengen aan anderen. Voor hen lijkt het heel verwarrend. Straks denkt men nog dat ik gek ben,dat ik opgenomen moet worden! Ik besef dat ik niet goed bezig ben, maar heb de moed en de energie niet om er iets aan te veranderen. En eigenlijk heeft het nu al lang genoeg geduurd. Het wordt tijd dat ik weer vooruit kom. Soms ben ik bang dat ik in een diep gat ga vallen en dat ik er niet meer zonder hulp uit kan! En telkens denk ik dan: ik moet door blijven doen voor mijn dochter, maar moet dat echt? Mag ik mijn zwakte ook tonen aan haar? Natuurlijk mag dat,dat weet ik maar al te goed, maar ik kan het niet!! En dat is zo moeilijk aan anderen uit te leggen.Ik kan het niet, ik kom niet meer vooruit.Ik wil wel, maar het lukt niet.
Morgen start de lente! De eerste lente zonder ma... zonder vele bloemetjes in de tuin. Wat gaat er in mei gebeuren als er aan het kapelleke gebeden wordt. Ma zorgde dan steeds dat iedereen nadien iets kon komen drinken in de tuin. Dat gaat pijn doen Ben naar huis gekomen van school, maagpijn, start opnieuw met mijn pillen. Ik weet dat de maagpijn louter van de stress voortkomt. Eigenlijk moet ik in mijn maag laten kijken, maar ben daar enorm bang van. Ze zullen me daarvoor in slaap moeten doen denk ik. Nog even zo afwachten, het wat rustig aan doen, misschien betert het dan.
Normaal kwam vandaag een vriendin langs die ik niet zo vaak zie. Maar de afspraak gaat niet door, er zijn problemen met haar dochter en dat begrijp ik dat gaat natuurlijk voor. Ik schrok wel even van mezelf dat ik er toch wel meer moeite mee had dan ik dacht. Ik had er echt naar uitgekeken om met haar te praten. Ik wilde ook graag met haar naar het kerkhof gaan, zij heeft ma ook gekend. Toen ze vroeg hoe het nu eigenlijk met me ging, kreeg ik een krop in mijn keel, moest heeeel veel moeite doen om niet te huilen. Ik kon ook bijna geen antwoord geven. Hoefde ook niet, ze begreep het zo ook wel.
Heb lange tijd niks meer geschreven, weet precies ook niks meer te vertellen. En als ik iets wil vertellen, gaat het steeds over ma. Hoe hard ik haar mis. Hoe dikwijls ik de telefoon neem om haar te willen bellen. Hoe dikwijls ik zeg: ik rij eens naar bomma en dan plots besef dat het niet meer kan.
Mijn dochter heeft al een paar keer gevraagd waarom ik zo boos ben. Maar ik ben helemaal niet boos, maar ze vindt dat ik er zo uitzie! Erg hé! Ik was zo goed op weg! Had terug enorme zin in het leven, zag alles al voor me, mijn hele toekomst, in ons mooi appartementje... En nu, het interesseert me allemaal niet meer. Ik krijg ook niks gedaan, vooral niet voor school. Wou echt dat ik terug de klas in kon. Dan kon ik bezig zijn met kleuters! En van hen krijg je zo enorm veel dankbaarheid terug. Nu heb ik zoveel verantwoordelijkheid, zoveel zorgen... En die horen gewoon bij de job! Je kan daar niet buiten, misschien daarom het 'goede' loon. Want dat hoor je veel zeggen: amai jullie verdienen toch goed. Maar ze mogen het allemaal hebben hoor! En nu denken jullie misschien: wat ben je nu aan het zagen: ga dan gewoon iets anders doen! Maar zo simpel is het niet! Ik heb een engagement aangegaan, er zomaar mee stoppen kan niet. Dit moet aangevraagd worden, en er moet ergens in een school plaats gemaakt worden voor mij en dat betekent dat iemand anders moet schuiven en geloof me, dat wordt niet in dank afgenomen! Dat zal je voelen! En daar heb ik ook geen zin in. En komt daarbij nog mijn lening, een hoge lening om af te betalen.... Maar ik heb het zo gewild Maar ik heb niet gewild dat ma dood ging!!! En dat verandert alles! Toch voor mij!
Voila, dat is er weer allemaal uit. Ik ga proberen een beetje voor school te werken....
Schrok vandaag toen ik pa zag...hij is echt wel sterk vermagerd! Denk dat hij heel veel verdriet heeft.Ik hoop dat hij blijft vechten, je hoort soms dat mensen die zoveel en zolang samen waren van verdriet sterven. Ik mag er niet aan denken dat dat zou kunnen gebeuren! Dit mag niet!
Ik heb het best moeilijk om naar pa te gaan, het doet zoveel pijn, al de herinneringen aan ma. Soms denk ik nog steeds: seffes moet ik dit aan ma zeggen en dan boem, ineens het besef: oh dat gaat niet meer, ma is dood Krijg bijna niks gedaan op mijn werk. Het lukt me niet. Ik verlang zo naar de paasvakantie! Gewoon om niet meer naar school te moeten!
Het 3daags congres voor directeurs start morgenavond. Ik had er zo naar uitgekeken. Maar nu heb ik geen zin. Vooral ik wil Florien niet achter laten. Florien wil niet bij bompa blijven slapen en dat begrijp ik : wat als er ook iets met hem gebeurt en zij is daar alleen bij? Dat moet echt beangstigend zijn voor haar! Donderdag gaat ze bij haar papa slapen. 1 nachtje, dat moet lukken, daar moet ik vertrouwen in hebben.
Soms ben ik ineens bang dat mijn herinneringen aan ma,stilaan verdwijnen. Ik ben zo moe...
Mijn ogen doen pijn, denk dat ik een oogontsteking heb, maar het zal ook wel te maken hebben met het vele huilen en met het moe zijn. Ik ben moe, maar wil er niet aan toegeven. Vraag niet waarom, maar het is zo. Er zijn zoveel dingen waarvan ik niet weet waarom ik ze doe of waarom ik ze voel, maar het is er gewoon. Men begrijpt dit niet, en dit vind ik niet erg want er is ook geen verklaring voor maar probeer het dan gewoon te aanvaarden.
Daarstraks kreeg ik plots een raar gevoel: ik besefte ineens dat ik niet graag meer naar pa ga. Als ik daar kom, begint hij steevast te praten over wat hij allemaal gedaan heeft en geregeld heeft: de notaris, de bank, het kerkhof... En ik wil het niet horen! Ik kan er niet tegen! Ik wil ook geen kleren meer opruimen van ma! Dit doet pijn en ik kan het niet meer aan. Al die kleren die ik in de vuilzak moet steken en pa die daar zo verdrietig staat naar te kijken.... Ma, wat doe je me toch aan? Weet je, eigenlijk zou ik me ook eens graag wentelen in mijn verdriet. Eens een hele dag gewoon verdrietig mogen zijn. Een hele dag alleen zijn, helemaal alleen... Daarom ga ik niet graag slapen denk ik, 's avonds in mijn bed, niemand om me heen, niemand die me vragen stelt, niemand die opmerkingen geeft...gewoon ik en mezelf, mijn gedachten, mijn verdriet, mijn herinneringen....
wat gaat de tijd toch snel!
heel jammer vond ik dat.
