Daar Donald de vorige dag vroeg in slaap gevallen was, was deze reeds wakker om 6u30. Papa ontwaakte iets later. Op de planning vandaag: “The Kalahari red dune road”. Dit is een circa 200km lange weg die ten Noorden van Upington, een stadje op zijn beurt ten Noord-Oosten gelegen van onze lodge, zich bevindt en bestaat uit rode duinen, gevormd door het Zand van de Kalahari woestijn. Deze weg leidt naar het Kgalagadi National Park. Ons plan was de rode duinen te gaan bewonderen en daar een mooie hiking route te vinden om te bewandelen.

 Vanuit de lodge rijden we eerst naar Upington om vervolgens “The Kalahrai red dune road” aan te vatten. De weg, loopt dwars door de rode duinen met een eindeloos zicht. Na de eerste 100km hebben we nog steeds geen bebouwing gezien. De enigste vorm van leven die we opmerken zijn de bestuurders van de wagens van Mercedes, met daarop de sticker “government approved speed testing”. Blijkbaar is dit gebied zo afgelegen dat autofabricanten hier hun wagens testen op snelheid en op uithoudingsvermogen. Een andere vorm van leven die we zagen waren de talrijke wevers die in en uit hun grote opvallende nesten vlogen, die steeds hoog tegen een piloon gebouw waren. Na ongeveer 160km besluiten we dat hier echt niets te doen is, overigens is het buiten zeker 40°C wat elke fysieke inspanning moordend maakt.

  In de terugweg zien we plots een bordje met Goerapan Lodge. We slaan de weg in die naar deze Lodge leidt, alhoewel we helemaal niets in de verte zien. We rijden eerst langst een zandweg om vervolgens aan te komen aan een gigantische vlakte, deels bedekt met zout. Een aantal kilometer in de verte zien we een huis op een berg gebouwd. Langzaam rijden we over deze zoutvlakte. Hoe meer we de lodge naderen, hoe meer we gerust gesteld geraken dat het niet enkel een fata morgana was dat we zagen. In de lodge gingen we op zoek naar leven. We vonden uiteindelijk de gastvrouw. Deze zei dat ze geen klanten had op het moment daar het buiten het toeristenseizoen was en dat hier inderdaad nu werkelijks niets te doen was. Ze meldde eveneens dat er wel een bar aanwezig was en dat we iets konden nuttigen. Dit voorstel lieten we niet aan ons voorbij gaan! De bar was gelegen op de bovenste verdieping van het pand met een prachtig uitzicht over de zoutvlakte. Hier dronken we 2 biertjes, terwijl een tv-zender, die uitsluitend Zuid-Afrikaanse muziek speelde, opstond.

Met hernieuwde krachten konden we beginnen aan onze terugreis richting de lodge. Tijdens de terugreis had de warmte papa wat moe gemaakt (of lag het aan de 2 biertjes?) waardoor hij in dromenland belandde voor 1,5 uur.

 Toen we weer de bewoonde wereld tegenkwamen waren we beiden opgelucht, de tank van de auto was namelijk bijna volledig leeg. Vervolgens gingen we in Upington naar de lokale Pick&Pay om avondeten + ontbijt voor de volgende dag te kopen. Daar zelf nuttigden we ook gezellig een pizza in een lokale pizza tent vergezeld van een koud drankje.

 Aangekomen in de lodge sprongen we onmiddellijk in het zwembad. Afgekoeld van de hitte aanschouwden we de zonsondergang. Ons buikje was nog vol van de pizza dus we besloten ons avondeten de ochtend erop te bereiden als lunch. Moe en voldaan gingen we slapen.

04-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Het is de eerste keer dat we zo hard naar het weekend snakken. Het is een vermoeiende week geweest en uitslapen zou wel eens goed doen. Sofie had vandaag operatiedag. Een exploratieve laparoscopie, een hysteroscopische polypectomie en een baarmoederextractie stonden op het programma. Toen deze eindelijk gedaan waren, werd ze nog verwacht de ‘postop round’ mee te volgen. De register gunde haar wel een half uur lunchpauze.. Gelukkig duurde de ronde niet zo lang en kon ze rond 15u al aan het weekend beginnen. Lennert, Sofie, Katleen en Emilie lagen gezellig aan het zwembad, Michiel deed een dutje. In Zuid- Afrika puilt het over van de ‘food-marketjes’ en aldus besloten ze vandaag naar zo een marktje te Hout Bay te gaan: ‘Bay Harbour Market’. De autorit daarheen duurde een uur en Sofie kon het toch niet laten eens te vragen of ze er al bijna waren.. De weg liep ook langs een bergpas en samen met Lennert’s rijstijl was dit een goede combinatie om misselijk te worden. Nog een extra factor die hiertoe kon bijdragen was de geur die in de Harbour Road hing. De stank was ondraaglijk. We parkeerden onze auto op een soort (ja wat was dat eigenlijk..) ‘afvalberg’ en zelfs zonder de deuren of ramen eerst te openen, trok de geur zich in onze auto. Heel oppervlakkig ademend (zoals Lennert ons dat had geleerd als het stonk..) stapten we naar de foodmarket. Gelukkig maakte de afvalgeur plaats voor de heerlijke geuren van kruiden, burgers, wafels en dergelijke. Op de markt kon je buiten voedsel en cocktails, ook kleren, souvenirs, olifantjes (vraag maar aan Katleen),.. kopen. We bestelden een heerlijke cocktail en nadat we allen eten hadden gehaald, verzamelden we ter hoogte van tafeltjes waar we voorheen een vrouw hadden gespot met vreemde letsels in haar gezicht. Ons doktersinstinct kon deze casus maar niet loslaten. We brainstormden gezamenlijk over mogelijke diagnosen, doch durfden we niet gaan vragen aan de dame wat er mis was. Het zal altijd een onwetendheid zijn die ons zal blijven achtervolgen.

Je moet duidelijk niet in Tygerberg zijn om interessante cases tegen te komen, ook op een food market kan je door de vreemde gevallen overspoeld worden. We zagen een man met een, op zijn zachts uitgedrukt, zéér laag hangende abdominale massa. Dit kon onmogelijk puur buikvet zijn. Was het 1 of andere tumor? Of had de man een immense breuk? We only can guess..

Buiten het spotten van opvallend uitziende mensen, konden we genieten van een tuna wrap, boboti cakejes (de onze zelfgemaakte was toch beter), nutella pancakes en ijsjes.

Aangekomen aan onze auto waren we blij dat deze er nog stond en niet in de afvalberg was opgegaan of door 1 of andere bewoner was gepikt. De stank was er jammer genoeg ook nog en met een grote snelheid probeerden we zo snel mogelijk uit het dorpje weg te rijden. Sofie was de Dj van de auto en alles konden haar song-keuzes wel appreciëren.

04-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

We sliepen deze ochtend lekker lang uit (vooral papa terwijl Donald genoot van het zwembad). Vervolgens bestelden we een ontbijtje bij Eric (de Amerikaanse gastheer). Dit ontbijt bestond uit brood en beleg, bacon, yoghurt, musli en een omelet met shiitakes en cheddar cheese,. Heerlijk. Met een volle maag stapten we de auto in en reden richting Augrabies falls, ongeveer 60km van de lodge vandaan.

 Augrabies staat bekend voor haar grote waterval, waar “the orange river” naar beneden dondert. Dit was werkelijk een spectakel voor het oog. We zagen de waterval vanuit 6 viewpoints. Bij één van de viewpoints zagen we een hagedis. Bij nader inzien krioelde het daar van de hagedissen en we amuseerden ons zeker een 45min met het fotograferen van deze mooie diertjes. Nadien besloten we een ijsje te verorberen en wat te drinken. Onderweg naar de lokale shop zagen we verscheidene aapjes. Deze bleken heel fotogeniek te zijn en mooie foto’s werden alweer getrokken. Bovendien waren we tijdens het verorberen van ons ijsje getuigen van een diefstal. Een van de aapjes was heel de tijd over en weer aan het lopen tijdens ons feestmaal en plots begon deze te lopen richting één tafeltje waar mensen aan het aperitieven waren. Vliegensvlug en met voorbedachte rade pakte hij een zak met recent gekocht nootjes van de stoel, waar de mensen al hun bagage hadden op geparkeerd en verdween trots met de Noordenzon. Nadien deden we nog de Dassie Trail. Een mooie wandelroute over de rotsen en doorheen de mooie natuur die Augrabies te bieden heeft.

 Het was reeds zonsondergang toen we de auto weer instapten richting de lodge. Onderweg stopten we bij een tankstation om te tanken en avondeten daar in te kopen.

 In de donkerte ontving onze Amerikaanse gastheer ons feestelijk, bij aankomst aan de lodge. We aten ons voorbereid diner smakelijk op en gingen vroeg naar bed. De drie chalets waren volgeboekt dus kregen we hele family unit voor ons getweeën voor de komende 2 nachten.

03-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag was een lange werkdag! Maar het gevoel van uitputting verdween snel toen de Amerikanen plots op de lodge verschenen. Ze waren terug van hun Garden Route en wensten samen uit eten te gaan. We gingen naar een Sushi restaurant (wow wat een surprise, die Amerikaanse chinezen willen enkel noodles of rijst..) in Waterfront. Ook Corinne, Eline, Sharona en Caroline gingen mee. Het was gezellig, jammer dat we allen zo ver uit elkaar zaten. De Sushi was lekker! Lennert (die hoogstwaarschijnlijk een lintworm heeft) at nog de helft van de pla van Eline op. Voldaan keerden we terug naar de lodge waar we als een blok in slaap vielen.

03-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Daar we een lange rit, richting Augrabies falls, tegemoet gingen moesten we vroeg uit de veren. 6u30 opstaan, 7u30 in de auto. We reden eerst naar Vanrhynsdorp, waar we de N7 verlieten, Noordwaarts de R27 op, recht naar de Cederberge. Een ware steile klim van 1000m bracht ons naar het Namakwaland plateau. Al gauw transformeerde het landschap tot een desolate halfwoestijn met slechts één geasfalteerde autoweg. Iets later arriveerden we bij het stadje Calvinia. Na hier een lekker ijsje te hebben gegeten vervolgden we onze trip.

 Het was gezellig in de auto en we genoten van de indrukken die het landschap ons bood. Ongeveer 1,5 uur later sprak papa de legendarische woorden uit: “laten we de GPS nog maar eens opzetten” uit. Dit welteverstaan na de even legendarische woorden, 3 uur eerder, “zet de GPS maar uit, die hebben we toch niet nodig”. Bleek dat we een afslag hadden gemist waardoor we reeds 140km uit de richting waren. Na ontzettend dankbaar te zijn het boerengat “Williston” te hebben gezien, en ontdekt te hebben dat alle wegen die hier naar het Noorden leiden niet geasfalteerd waren, begonnen we aan onze terugweg richting Calvinia.

Na 3 uur te zijn omgereden vervolgden we onze weg richting het Noorden. We reden door Brandvlei, getypeerd door zijn vele kokerbomen en even later door Kenhardt. Hier stopten we bij een lokaal schattig cafétje waar we opgevangen werden door Amanda. Een vriendelijke Zuid-Afrikaanse vrouw van middelbare leeftijd met veel wereldkennis. We bestelden wat drank en een slaatje. Ijverig begon de dame ons eten klaar te maken. Ondertussen begon een blanke local een praatje met ons te slaan. Ze sprak over het wanbeleid van de huidige president, Zuma, en hoe het leven in Zuid-Afrika de laatste 5 jaar enorm is verslechterd voor de blanken. Even later was ons heerlijk slaatje klaar. We betaalden en waren blij dat we afscheid konden nemen van onze kletskous.

 Laatste stuk naar Augrabies falls. We berekenden dat we tegen zonsondergang zouden aankomen en drukten het gaspedaal stevig in. Ondertussen zochten we ons een lodge uit in de buurt van de grote watervallen. De lodge “The outlook”, gelegen in Keimoes vlakbij Augrabies fall, met een rating van 9,3 op TripAdvisor was de gelukkige.

 Eenmaal daar aangekomen, dit terwijl de zon onderging, waren we onder de indruk van het prachtige uitzicht dat we hadden vanuit de lodge. De lodge bestond uit 3 mooie chalets, een mooi terrein met uitzicht over de naburige vineyards, een prachtig zwembad en het huis van de uitbaters met aansluitend daaraan een family unit. De uitbaters waren afkomstig van Amerika en hadden een nieuw leven opgebouwd in Zuid-Afrika. De lodge hadden ze zelf gebouwd en was het resultaat van 11 jaar werken. In de avond verorberden we ons slaatje, dronken wat wijn en babbelden gezellig. We gingen vroeg naar bed, voldaan van een mooie en drukke dag. We sliepen beiden in een king-size dubbelbed in één van drie chalets.

02-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

6.15u, de wekker van Sofie en Lennert wekt hen uit een diepe slaap. De nachten zijn hier zo kort. Sofie heeft een heel strikt schema gekregen van waar ze op welk moment van de dag moet zijn. “Wednesday: 7.30u: tud, 8.00u: go to theatre to see two sterilisations and then go back to gynaecology clinic, 14.00u: tud, 14.30u: return to clinic, 16.00u: if you are on call, stay until 24 o’clock.” Elke dag en elke week is anders, enkel de tuds zijn altijd om hetzelfde uur (en verplicht). Aangezien het Tygerberg Hospital ‘nogal’ groot is, vond Sofie na het zien van 1 sterilisatie en het meedoen van de andere sterilisatie, de studenten van haar firm niet meer terug.. (waarop ze besloot naar de lodge te gaan en terug te komen voor de tud, waar eens aangekomen de Zuid- Afrikaanse Annemie verbaasd vroeg waar Sofie was geweest.. nja volgende keer beter). Sofie hielp wel nog mee met het zien van patiënten in de kliniek nadien. Ze zag een vrouw met abnormale vaginale bloedingen en Ludo (een Afrikaanse student) leerde haar het memonic om de oorzaken van abnormale vaginale bloedingen te onthouden (de Zuid- Afrikaanse studenten hebben echt voor alles een ezelsbruggetje).

Vandaag gaan Lennert en Sofie nog eens naar de gym. Ze wilden de les van Earl volgen, die ondanks dat ze te laat waren, toch nog niet bezig was. Toen hij eindelijk begon met zijn les, vergat hij Sofie en Lennert te verwittigen, waardoor ze de eerste ronde van zijn bootcamp mistten.. Sofie, met haar ‘goede’ ogen spotte plots buiten enkele mensen zwetend en puffend oefeningetjes doen. Na de les verontschuldigde Earl zich braaf voor het feit dat hij Lennert en Sofie even totaal vergeten was..

Vandaag is het weer Braai. Braai N° 5! Surita had vrijdag beloofd te braai te komen aansteken, maar om 20u was ze nog steeds nergens te bespeuren. Lennert stuurde haar een mail (niet dat we antwoord verwachtten..). Onze kolen had ze wel opgebruikt, dus daar zaten we dan.. Gelukkig waren Jacob en Jona nog in de winkel en brachten ze kolen mee, waardoor om 20.30u dan toch uiteindelijk de braai kon worden aangestoken. Lennert en Robbert zochten rond die tijd echter net een stille ruimte om een voice-over op te nemen. Dat was geen eenvoudige klus, gezien er in elke lodge mensen aan het kokkerellen waren. Last option: de verlaten kamer van Donald. Lennert mocht de microfoon van de Zweedse militair Emil gebruiken, waardoor alles toch nog relatief professioneel klonk, maar de aandachtige luisteraar kan nog steeds, tussen het ‘British-English- penis- reconstructie-verhaal’ door, de feestende kreten van de braai horen. Nadien raakten Lennert en Sofie aan de praat met Leo, waardoor ze de kipfilets op de braai vergaten en deze dus helemaal taai doorbakken waren en er niets anders op zat dan (zoals vorige keer) voldoende braaisaus te gebruiken.. Maar eigenlijk was dat nog niets tegenover het vlees van Emilie, katleen en Michiel, dat door plotse torenhoge vlammen mooi zwart werd gebakken.

Sofie, heel plichtsbewust, ging op tijd naar bed. Ze zou donderdag een patiënt moeten presenteren aan de consulent. Lennert echter vond het nodig haar wat later wakker te maken en de verhalen van op de braai nog even te vertellen voor hij ging slapen.

02-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Vandaag beginnen Donald en papa Koen aan hun 6 daagse trip. Koen heeft al een mooie groepsreis achter de rug van 3 weken en deze eindigd vandaag in Kaapstad. Zoals gepland zou hij dan samen met zoontje Donald het gebied van Afrika, tegen de Kalahari-woestijn aan gelegen, verkennen. Donald haalde papa op in Fountains Hotel, Kaapstad, rond 10u.

 Vervolgens reden we naar de international student lodge, die alle internationale studenten huist die hun stage doen in het Tygerberg hospital. Daar stockeerden we al ons gerief en laden onze koffers enkel in met hetgeen we de komende 6 dagen zouden nodig hebben (uiteindelijk hadden we 2 koffers en 2 rugzakken mee).

 En route! Donald zijn data, van zijn smartphone, was net opgeraakt dus papa deed zijn eerste poging om te navigeren met zijn iets ouder smartphone model. Dit liep niet van een leien dakje en navigeren volgens de windrichting was eveneens een moeilijke opgave (na reeds 3w te hebben vertoeft in Zuid-Afrika had papa nog steeds niet door dat de zon ‘s middags in het Noorden staat, en ondergaat in het Zuiden). Oplossing: naar Canal Walk rijden van Century City, daar naar de Vodacom winkel gaan en data kopen. Zogezegd, zogedaan. Gaan met die banaan!

 De bestemming voor de eerste dag: Citrusdal, een dorpie gelegen in de Cederberge. Eens Kaapstad achter ons gelaten volgden we de N7 richting Noord-West. Grote vlaktes, weinig begroeiing en eindeloze zichten typeren hier het landschap. Eenmaal aangekomen in Citrusdal zagen we aan onze rechterzijde in het Noorden de Cederbergen oprijzen. We vonden niet direct een mooie wandelroute, en met nog veel energie in ons lichaam besloten we verder te rijden tot Klawer. Hier zochten we onszelf een mooie lodge, Oasis Country Lodge, waar we ontvangen werden door een vrouw die werkelijk niets afwist van de streek. Bleek even later dat het haar 3e werkdag was. In de avond zijn we nog even gaan wandelen in de aanloopvlakte naar de Cederberge, waar we konden genieten van een mooie zonsondergang. Voldaan en moe aangekomen in de lodge, duurde het niet lang voor onze ogen toevielen.

01-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Donald is er niet. Vandaag is hij rond 10u vertrokken met zijn vader. Wij, arme schaapjes, maken ons vroeg klaar voor een nieuwe werkdag in een nieuwe discipline. Omdat Samantha ons geen mail had gestuurd met wanneer we waar werden verwacht, gingen Lennert, Sofie, Michiel, Katleen en Emilie gezamenlijk naar de ‘international office’.

Adrew was blij ons te zien: ‘oh you were the guys we were looking for yesterday!’ (blijkbaar werden we al verwacht op 29 februari voor de start van onze nieuwe rotatie..). Hij vertelde ons dat Samantha er momenteel niet was, maar dat hij ons zou brengen naar onze nieuwe stagemeesters. Eerst werden Katleen, Michiel en Emilie afgezet op pediatrie. Sofie werd erna afgezet bij gynaecologie en obstetrie. Daar werd ze door een vrolijke zwarte dame (de secretaresse van prof Steyn) ontvangen: ‘hey sweetiepie’. Het duurde wel een tijd tot ze klaar was met alle documenten, nodig voor het kunnen starten op de rotatie gynaecologie, had afgedrukt. Maar dat wachten was nog niets tegenover het gesprek dat volgde met prof Steyn. Meer dan 1,5uur bijna zat ze binnen in de vergaderzaal met hem. Hij kon maar niet ophouden met verhalen te vertellen over zijn bezoek aan Engeland en België (iets was hij volgens de secretaresse al langer de buitenlandse studenten aandoet..). Ook vond hij het nodig te melden dat Belgen altijd te hoge punten willen en dat hij geen hoge punten kan geven en om het beter te duiden, tekende hij een Gauss curve van de punten die Zuid- Afrikaanse studenten behalen en stelde hij voor dat eens af te drukken als Sofie dat wenste..). Helemaal verward toen hij plots merkte dat het al zo laat was, schreef hij een nota aan Mrs Bunnistar: please call the register of firm 1 so that Sofie knows where she has to go’. Met deze nota in haar hand werd ze van hier naar daar gestuurd, de register zou ze pas de volgende dag vinden..

Zaterdag waren we langs de ‘Fat Cactus’ gelopen in Woodstock. Katleen nam het initiatief om in de ‘whale watchers’ groep (= de groep op whats app met alle mensen in de lodge) te vragen wie er met ‘de Belgen’ mee wenste te gaan eten in de Fat Cactus. Populair als we zijn, kregen we vele positieve antwoorden. De Fat Cactus is een populair restaurantje: best tex-mex restaurant in Kaapstad sinds ’98. De burgers, fajitas en tacos waren overheerlijk!

01-03-2016 om 00:00 geschreven door L & S  

Na een vermoeiend weekend, sliepen we uit (tot 8.00u). Nog even een dagje genieten voor we weer aan de slag moeten. Na een lekker ontbijtje en een douche gingen Sofie en Lennert aan het bloggen. Donald reed naar Ulf Car Rental om 1 auto in te ruilen tegen een andere die meer dan een straal van 200km rond Kaapstad mag afleggen. Donald vertrekt morgen met zijn papa op een trip tot en met zondag. Hoewel deze dag niet zo boeiend is om over te schrijven (en waarschijnlijk ook niet om over te lezen..) vonden wij het in ieder geval een fijne dag!

Als lunch bereidde Lennert een scrumbled egg met ui, tomaat en toast. Robbert die, hoe toevallig ook, elke keer in de keuken is als wij cullinaire dingen verrichten, zat verlekkerd te kijken, toen Lennert vroeg of hij ook een eitje wilde. Op zijn Lennerts zei hij erbij: ‘you can put something else in too’. En zo kwam het dat wij ei met ui, tomaat, champignons en struisvogelworst aten.. In de namiddag zaten we wat aan het zwembad met een ijsje en een glaasje rosé. Omdat inkopen doen ook bij het zelfstandig leven hoort, besloten Lennert en Sofie naar de pick n pay te rijden. De dichtstbijzijnde pick n pay bleek 1 te zijn waar we nog niet naartoe waren geweest. We hadden nog maar net onze auto geparkeerd, toen een jongen en een meisje op ons afkwamen. Hun handjes staken ze uit.. deze beurt had duidelijk veel armoede, zoals nog vele buurten. Terug buiten gekomen, laadden we de auto in en gaven we ze een banaan. De verbazing en vertwijfeling die te zien was op hun gezicht bij onze liefdadigheid, deed iets in ons knappen. Pas na 5 seconden namen ze de banaan dan toch aan.. Is enkel geld goed genoeg?

Weer waren we ons pasje in de lodge vergeten (eigenlijk hebben we het nog nooit geactiveerd, waardoor het ook gewoon niet zou werken..). Dit keer vulde Lennert wel flink de gegevens in aan de security. Sofie keek echter verbaasd toen Lennert vlotjes de nummerplaat van de net nieuwe auto opschreef.. This can’t be right.

For dinner we got home made pizza hawaaaaai hmmmmmm. Robbert stond er bij en keek er naar. Poor Oxford guy..

29-02-2016 om 00:00 geschreven door L & S