Cupramontana 1 maart 2018,

Cari amici,

deze keer toont de hoofdfoto van de brief geen “o sole mio” taferelen maar eerder Scandinavische winterlandschappen. Buran, de ijzige wind uit het noordoosten werd aangekondigd en zorgde dus voor een 50cm dik sneeuwtapijt. Hiermee werd ons sneeuwrecord gelukkig niet verbroken dat nog altijd bij anderhalve meter lag !

Gelukkig is prinses Lente weldra in aantocht en klagen we absoluut niet over de voorbije winter die ons met zeer zachte temperaturen verwende. Dat bevorderde Eriks werklust om de nieuwe keuken in de ontbijtzaal af te maken. we zijn heel tevreden over het resultaat en verheugen ons erop om nog lekkerdere ontbijten klaar te maken voor onze gasten.

Weer of geen weer de zaterdagwandelingen gingen door, dankzij de steeds onzekere weersverwachtingen vertrokken we dan maar vanuit de homebasis Cupramontana. Dat betekende steeds pittige tochten want onze gemeente is de hoogste (500m) van allemaal in de buurt . M.a.w. aan het begin altijd de afdalingen en op het einde de steile beklimmingen.

Onze blog liep ook goed en hielp mij onze regio nog beter te leren kennen. Zo vertrok ik met een vriendin op Valentijnsdag naar Gradara, eens stadje omringd door 2 kasteelmuren in het noorden van le Marche. Elk jaar op 14 februari onderging dit dorp een ware metamorfose, dankzij het tragische liefdesverhaal tussen Paolo en Francesca. Zelfs Dante vernoemde ze in zijn Divina Commedia. Wie nieuwsgierig is achter het verhaal , kan dat lezen op de blog.

Al slingerend door de steegjes kregen we gratis chocolaatjes aangeboden en in het restaurant waar we middag aten , zelfs het dessert op kosten van het huis. Bij een delicatessenzaak legde de verkoopster ons alles uit over de plaatselijke producten en het bezoek aan het kasteel liet ons het plaats van het liefdesdelict zien. Echt een gezellige plek maar absoluut te mijden in het hoofdseizoen, gezien het aantal parkings, restaurantjes e.d.

Gradara lag helemaal in het noorden van le Marche, een week later bevond ik mij in het uiterste zuiden nl. bij de badplaats San Benedetto del Tronto, ook wel de palmenriviera genoemd. Deze keer niet voor de blog maar als getuige bij een aankoop van een stuk landbouwgrond. Tegenwoordig moet er bij een aankoop van een onroerend goed altijd een tolk en getuige in de desbetreffende taal aanwezig zijn wanneer één van de partijen de Italiaanse taal niet machtig is. Gelukkig verliep het hele gebeuren vlot, de oudere verkoper blij met mijn kennis over de olijfbomen en olijfolie want zo kon er in de pauzes niet over koetjes en kalfjes gesproken worden maar over de pluk en de opbrengst .

De Archeolclub zat ook niet stil, op 4 november dat is in Italië de herdenking van het einde van WOI, het organiseert weer een tentoonstelling over de vrouwen en ook over het dagelijkse leven tijdens de eerste Wereldoorlog. De 5de klas van de lagere school bestudeerde een leerkracht uit 1916 die helaas in deze oorlog sneuvelde. De leerlingen kwamen bij ons in de bibliotheek op bezoek want wij hadden nl. wat documenten gevonden omtrent deze leraar, nl. de registers met zijn leerlingen en de eindexamens van de lagere school. We lieten hen ook zien dat alles nog met een inktpen geschreven werd., waarna zij dat ook eens konden proberen. Hierop volgde nog een rondleiding tussen de oude boeken uit de 15de eeuw en de 17de eeuwse kadasterplannen.

Langzamerhand maken wij alles klaar voor het nieuwe toeristisch seizoen, Pasen valt nl. vroeg dit jaar en dankzij de sneeuw kunnen we al veel binnenwerken verrichten.

Tatni cari saluti

Isabelle en Erik

PS:

– Voor de blog wilde ik ook iets vermelden over de carnaval in Fano, de oudste van heel Italië ! Het is een badplaats en 3 zondagen achterelkaar zorgen ze voor een grote stoet met mooie karren. Doch dankzij het mooie weer wilden wel meer mensen er naar toe. Een complete verkeerschaos, nergens parkeerplaats. Ik herinnerde me iets over een parking en pendelbus aan de buitenkant van de stad bij het sportvliegveld. Na lang zoeken deze bewuste plek gevonden, doch uitgezonderd van de piloten en hun families geen pendelbus te zien. Ze wisten van niets maar misschien had ik meer geluk bij het oude vliegveld? Helaas daar was het nog meer verlaten en besloot ik maar terug naar huis te rijden. Mijn collega blogster was slimmer en nam de zondag erop de trein, zodat we ons stukje over de carnaval in Fano uiteindelijk toch konden schrijven.

– na de bijeenkomst van Archeoclunb liep ik over de piazza waar de schoolbussen op de leerlingen aan het wachten waren. Opeens merkte ik een roofvogel op die zijn prooi aan het oppeuzelen was, gewoon op de grond. Ik verwittigde één van de buschauffeurs die een heel goede fotograaf was. Doch net die dag had hij zijn apparaat niet bij en ook niemand van de andere chauffeurs. Dan maar stilletjes met de telefoons fotograferen . Het dier trok zich van heel de belangstelling niets aan en ging gewoon door met zijn maaltijd. Op het einde werd het een complete volkstoeloop want wanneer had men de kans om een roofvogel van zo dichtbij te zien ?