Cupramontana, 10 februari 2016.

Cari amici,

Om deze brief te schrijven ben ik even uit mijn loopgraaf geklauterd...de tentoonstelling over WOI en Cupramontana kende en kent nog altijd een groot succes.

Maar vòòr de inwijding van 24 januari moest er nog veel gebeuren.

Het nieuwe jaar luidden we in met schuimwijn en vuurwerk op de piazza van Cupramontana waar in een grote tent een dj de ouderen onderons entertainde tot 2 uur om dan de jeugd verder te vermaken tot 8 uur 'morgens. Wij waren dan al lang in onze bedden gekropen want onze gasten moesten er vroeg uit.

De nieuwjaar festiviteiten eindigden met het nieuwjaarsconcert in ons dorpje Poggio waarbij ik tot mijn verbazing leerde dat het bekende kinderlied “Altijd is Kortjakje ziek” muziek van Mozart was !!!

Koning Winter was dit jaar echt lui want op 1 week na, genoten we hier van prachtig lenteweer. Erik vertrok met veel optimisme naar Belgenland met ons busje volgeladen met reclamespullen voor het Vakantiesalon in Antwerpen. Doch in Noord-Frankrijk begon de ellende en bleek dat hij de slechtste reisdag ueberhaupt had uitgekozen ….Gelukkig arriveerde hij dan toch veilig bij zijn ouders.

Ondertussen hadden de organisatoren van de tentoonstelling over WO1 gevraagd of ik ook een bijdrage wilde leveren aan de voordrachtendag i.v.m. de tentoonstelling. Ik had nl. via vrienden in België talrijke foto's ontvangen over WOI , zodat men besloot om een Europese hoek te maken. Gedurende een hele week vergaderden we , brainstormden we beter gezegd. Want vergaderen in Italië betekent steevast tevens gezellig samenzijn, er wordt geen onderscheid gemaakt een zakelijk samenkomen en een gezellig onderonsje zodat er veel meer vergaderd moet worden...maar uiteindelijk komt het altijd wel goed ! Het opstellen van de tentoonstelling op zich gebeurde gelukkig zeer efficiënt o.l.v. een toekomstige architect, die de hele planning op papier had gezet en zo konden we bij het opbouwen , hem gewoon vragen waar en hoe alles opgesteld moest worden !!!

De tentoonstellingsruimte bestond uit de pas gerestaureerde gewelfde kelders van het Sint Catharinaklooster dat na de tentoonstelling het Verdicchiocentrum zou worden met VVV, enoteca, museum e.d. Gedurende 7 avonden werkten we ijverig aan de opstelling, weliswaar in de kou want zo'n kelders zijn niet echt warm , maar soms bracht er iemand thee en koekjes en konden we er weer tegen. De Europese hoek voorzag ik van klaprozen van crêpepapier, verwijzend naar het beroemde gedicht In Flanders fields of in Vlaamse velden. Aanvankelijk verbaasde men zich over die bloemen, maar de uitleg werd positief onthaald.

We hadden veel materiaal, naast 600 foto's, , ontvingen we een fiets dat door de ciclisten bersaglieri gebruikt was , uniformen, medailles, dagboeken, brieven enz... onvoorstelbaar hoeveel de bewoners uit Cupra op zolder , in kasten e.d. hadden gevonden.

Het idee voor de tentoonstelling startte oorspronkelijk met de 135 namen vermeld op het oorlogsmonument . Achter elke naam wilden de organisatoren een verhaal vinden , liefst met een foto en daar slaagden ze wonderwel in. De tentoonstelling zou dan 4 weekends duren met telkens speciale evenementen erom: films, voordrachten, muziek en gedichten.

Onder een enorme belangstelling vond de inwijding plaats, de burgemeester knipte het lint door en nam iedereen plaats in de laatste ruimte om naar de verschillende voordrachten te luisteren. Daarna kon iedereen deelnemen aan het buffet, waarvoor ik wafels had gebakken. (bij de laatste wafel brak mijn wafelijzer, doch gelukkig kon Erik dan een nieuwe uit Belgenland meebrengen).

Op dat moment stond Erik op het Vakantiesalon in Antwerpen gedurende 5 dagen in naam van de vereniging van Cupramontana-Accoglie. Er kwamen heel vele geïnteresseerden en als daarvan nu een klein percentage boekt dan kunnen we het salon succesvol noemen.

Zijn terugreis naar het zuiden verliep voorspoedig en het busje was op de terugtocht net zo vol als de heenreis, want de olijfolie, en wijn waren nu vervangen door chocolade en andere lekkere dingen.

In afwachting dat de gedichten e.d. voorgelezen moeten worden , daal ik maar weer af in de loopgraaf en groet ik jullie hartelijk vanuit la Bella Italia !!!

tanti cari saluti

Isabelle en Erik

PS:

– Op mijn terugrit vanuit Umbrië belandde ik in een monsterfile. Er was waarschijnlijk een ernstig auto-ongeluk gebeurd in één van de tunnels. Via een omleiding konden we daarna gelukkig weer doorrijden. De volgende dag las in de krant de oorzaak van die file : een koppel reed op de snelweg en kreeg een enorme ruzie. De man stopte en zette zijn vrouw af aan de rand van de weg. Hij reed woedend verder waarbij hij tegen een andere auto aanreed. Vervolgens stopte er een bestelwagen om hulp te bieden. Doch de man was nog altijd razend en sprong in de bestelwagen van de hulpgever. Met die wagen reed hij verder nog altijd in een razende bui , botste dan uiteindelijk tegen een vrachtwagen en was op slag dood.....