Cupramontana, 11 februari 2011,

Ciao amici,

Terwijl ik deze brief schrijf, lijkt het alsof koning Winter het land al verlaten heeft; zon, fluitende vogeltjes en één narcisje die het al waagde om haar gele kleed aan te trekken....maar vermoedelijk zal de koning toch nog onverwachts nog even op het toneel willen verschijnen, want primavera begint hier ook pas op 21 maart.

De feestdagen zijn allemaal achter de rug, de laatste die van de befana of epifania op 6 januari. de goede heks schenkt dan de brave kinderen een mooi cadeau, de stoute krijgen steenkool ..Erik ontving dit jaar ook een mooi geschenk, de transsiberische treinreis in november : van Moskou tot Peking. Hiervoor waren dan ook vele paperassen nodig, waaronder het verlengen van mijn Belgisch paspoort, in de hoop dat in november dit koninkrijk nog op de wereldkaart vermeld zou staan !!! anders was ik statenloos.

Maar er staat nog een andere reis op het programma, althans voor de schrijfster dezer brief, een 3-daagse in maart naar Parijs met de zussen en het petekind, vrouwen only. Lena, het petekind mag het programma opstellen , doch zo te zien zullen we met 3 dagen niet toekomen .

Na de feestdagen hernamen ook de wandelingen met de podistigroep, waarbij de verhalen die men elkaar vertelt minstens zo interessant zijn als het gewandeld traject. Zo vertelde Settimo dat er een vloek op zijn familie berustte ivm het jagen. Hoeveel mannelijke familieleden waren er niet door omstandigheden door hun geweren verminkt of zelfs gestorven ? Zijn vader mocht dan ook alleen maar met zijn moeder trouwen mits het stoppen met het jagen. Want haar grootvader moest immers aan zijn been geamputeerd worden, vanwege een wonde opgelopen met het geweer. Dit gebeurde nog door de overgrootvader van de huidige apotheker. De grootvader van een andere wandelaarster bleek zelfs nog vroeger de jachtgeweren te hebben gemaakt voor alle dorpelingen, (selfmade en af en toe liep er wel iets mis) en een andere grootvader van de groep maakte de kogels....

Een ander mooi verhaal kregen we te horen tijdens een wandeling in de buurt van Poggio. We waren ent een paadje aan het beklimmen , en natuurlijk hevig aan het zuchten en hijgen, toen Franco vertelde dat zij dat na de oorlog wel wekelijks deden...de bewoners van de stad Rome leden honger na de oorlog en hier op het platteland hadden ze nog voldoende kippen, eieren, en wijn. Die droegen dan alle dorpelingen te voet naar beneden tot het station van Castelplanio. Hier stapten ze met zijn allen op de trein naar Rome. Daar aangekomen moesten ze nog langs ambtenaren op het perron die de koopwaar zogezegd onderzochten. In werkelijkheid moesten ze omgekocht worden met wat eieren of dergelijk zodat de verkoop in de stad kon beginnen.

Erik en ik wilden nog een eens het stadje San Severino Marche bezoeken. Zo ver geraakten we echter niet want we volgden het bordje van de Eremo di San Eustachio. Hiervoor moesten we langer dan verwacht een wandelpad op, dat midden in het jachtgebied lag , waar een klopjacht op de everzwijnen zou plaatsvinden. Gelukkig hadden we nog tijd om het wonderbaarlijke kerkje in de rotswand te bezoeken, maar dan scheurde de jeep van guardia forestale , opzichters van het bos langs ons , of we wel wisten dat er weldra een klopjacht ging plaatsvinden ? Ja, de bordjes hadden we wel gezien . Het zou nu toch beter zijn, zeiden de boswachters , om snel weg te gaan, want ze zouden zo beginnen met schieten. He eerste schot liet niet lang op zich wachten !.

Het mooie weer liet ons toe om veel buitenwerkjes te doen, snoeiwerk e.d.

Hopelijk blijft prinses Primavera hier nog een tijdje

Tot de volgende keer

tanti saluti cari

Isabelle en Erik

PS:

• Eén van de wandelaarsters vertelde ons dat ze een kerstboom had met wel meer dan 300 versieringen. Oh zeiden we, wat een werk om elk jaar die boom te versieren en dan weer af te breken. Maar nee zei ze , na de feestdagen wikkelde ze een laken rond de boom (een kunstboom dus) en werd de boom met al zijn versieringen in de garage geplaatst tot de volgende kerst.

• Voor mijn nieuwe paspoort hoefde ik niet naar Rome zelf. Ik kon alles per post regelen. Wel moest ik bij alle vereiste documenten een enveloppe doen , aan mezelf geadresseerd en al gefrankeerd met postzegels ter waarde van 4,40 euro. Dus ik in het postkantoor aan het loket postzegels voor 4,40 gevraagd. Dat ging niet , zei de bediende , wel voor meer of minder, maar het juiste bedrag van 4,40 euro zou niet kunnen gehaald worden. Tja zei ik, dan minstens voor 4,40. Maar de bediende bleek niet echt de beste leerling geweest te zijn in hoofdrekenen, want ik kreeg eerst ter waarde van 3,30, nee zei ik , minstens 4,40 euro. Dan 4,10 en eindelijk werden de 4,60 bereikt en dan na nog een tijdje 4,45 ! Ik wilde de postzegels op de enveloppe plakken, doch ik had er 8 en 2 ervan waren bijna groter dan de enveloppe zelf. Dan maar een nieuwe enveloppe gevraagd. De bediende vond dan na laaaaaaaaaaaaaaang zoeken een gewone enveloppe...

• Er zijn nog maar heel weinig kritische programma's op de Italiaanse televisie sinds dat Berlusconi premier is. Eentje overleefde het nl. Anno Zero (het jaar nul) doch de laatste keer was de kritiek op de prenmier zo hevig dat Berlusconi verontwaardigd was dat zoiets op de openbare tv werd uitgezonden , dus vroeg hij alle Italianen om geen kijk-en luistergeld meer te betalen (dat bestaat in Italië nog )