Cupramontana, 8 december 2010,

Cari amici,

8 december is in Italië een feestdag, die van de Immacolata. de thermometer wees vanmorgen 18 graden aan, doch morgen zullen de noordenwinden weer aanvallen en dan zijn deze zachte temperaturen voorbije tijd !

Maar ook de maand november telde dergelijke warme dagen, meer bepaald rond Sint Maarten, als het dan boven de 20 graden is, dan spreken ze hier van de zomer van sint Maarten. Olijven plukken is dan pure pret ! Dit jaar brak ik mijn record: 13 dagen olijven plukken. Nee zelf bezitten we niet zoveel bomen, op 2 dagen had ik hier alles geoogst, maar verschillende vrienden konden altijd wel een helpende hand gebruiken, dus getooid met mijn net ging ik daar waar nodig was. Allereerst kwamen onze Duitse vrienden aan de beurt, 33 oeroude bomen, sinds jaren niet meer gesnoeid, dus sommigen waren wel 6m hoog. Hoge ladders waren dan ook gevraagd, en klimmers natuurlijk, maar dit jaar gebeurde toch een ongeluk, de ladder van onze Duitse vriend klapte om, hij viel met heel zijn gewicht op 1 voet, gevolg voet gebroken en de ligamenten, 3maanden gips. Het volgende adres waar ik ging helpen was bij een Engelse vriendin, die wel 200 bomen bezat, gelukkig niet zo oud en lang niet zo hoog. Maar ook hier was de olijvengod ons niet zo gunstig gezind, want een tak brak en een vriend viel op de grond, resultaat gekneusde ribben.....Onze bomen waren op 2 dagen geoogst en de volgende die graag mijn hulp kregen waren Italiaanse bezitters van een agriturismo met paarden. De olijfbomen stonden hier op schuine hellingen , een eindje van hun huis af, het was er nogal modderig , een uitdaging, temeer dat Sint-Maartenszomer plaats had gemaakt voor noordenwinden...de handen bevroren bijna tijdens het plukken ! Doch te voet moest men nooit, Mario had ooit een zelfgemaakt karretje op ijzeren staven gebouwd als aanhanger voor zijn oude tractor op rupsbanden en zo schoven we van boom naar boom of van plantage naar plantage....ik voelde me een echte boerin al zittend op het karretje ! Bovendien kreeg ik nog een heel oude plukzak als geschenk.. Rond grote bomen legden we nl. netten neer en de olijven lieten we hierin vallen. Doch bij kleine bomen bleek dat nogal tijdrovend, dan bond men beter een oude plukzak rond zijn middel en liet men hierin de olijven vallen.

Plukken met een hele bende gaf natuurlijk veel plezier, toffe maaltijden buiten onder de zon en dan 's avonds telkens de sapnnende ogenblikken rond de weegschaal: hoeveel plukten we vandaag ?

Een gewicht van 200-250 kg gaf de mogelijkheid om de olijfioliemolen af te huren voor een eigen pers. Bij kleinere hoeveelheden bracht men de olijven naar de molen om die om te ruilen tegen de olie van de molen. Dit jaar konden we onze 60 kg olijven samenvoegen met die van Duitse vrienden. Zo hadden we samen wel 258 kg! Het was natuurlijk druk bij de molen, iedereen kwam af, maar we hadden gelukkig een afspraak en dat midden op de dag. Bij pech mocht men soms midden in de nacht komen ! Er was ook een kleuterschool op bezoek om te zien hoe olijfolie gemaakt werd. Een leuk zich al die kleuters die smakelijk hun bruschetta met versgeperste olijfolie aten. De volwassenen mochten ook mee eten !

Ik was met de Duitse vriendinnen afgekomen, alleen vrouwen tussen al die mannen en met onze fotoapparatuur de échte toeristen. We hadden veel bekijks en herhaaldelijk werden we voor mooie foto's aangesproken: hier maak daar een mooie foto van !

Het spannendste moment was natuurlijk toen onze eigen olijfolie uit de pers kwam gestroomd.....14% opbrengst, niet slecht zei de molenares voor een tamelijk ongunstig jaar, veel regen, dus zware olijven met veel water en minder olie.

Tijdens de olijvenoogsten door , werden we nog uitgenodigd op een surpriseparty voor Gino's 60-jarige verjaardag, de eigenaar van het restaurant il Merlo Nero , die we vroeger zelfs Maradonnna noemden. Zijn vrouw had hem met een smoes 's avonds in hun eigen restaurant gelokt (op hun sluitingsdag) en wij vrienden hadden voor hem gekookt ! Toen hij binnenkwam ,was het natuurlijk pikkedonker, het licht staken we dan aan en natuurlijk gevolgd door : “ tanti auguri a te “ Een verbouwereerde Gino ! de geschenken werden ook goed onthaald en de smulavond kon beginnen.

Het volgende feest wachtte ons al snel op, voor alle helpers van het wijnfeest, had de familie Cherubini een dinertje besteld bij het pas geopende restaurant Pakalu in Cupra. Weer een gezellige avond met weer lekker eten.

Na alle oogsten kon ik weer starten met de wandelingen, zo gingen we dan ook bij Piet op bezoek, wiens voet in het gips zat na de val van zijn ladder. Hij zou verschillende maanden niet kunnen meewandelen.

Enkele gasten hadden we ook, bijna allemaal huizenbezitters die hun verbouwingswerken kwamen opvolgen en ook nog een Italiaans koppel op vakantie.

Ondertussen levert de warme zuidenwind een hevig gevecht met de koude noordenwinden, die laatste zal volgens de toekomstige weerberichten helaas de strijd winnen. Misschien hebben we dan vanavond tijdens de kerstmarkt in Castelbellino wel meer winterstemming ?

Tot de volgende keer.

PS:

• ik was weer eens aan het wandelen met onze honden. stopte er een auto. De chauffeur stapte uit en liep enthousiast naar onze reu Bruno. Ah zei hij zo'n hond heb ik jaren ook gehad, un petit berger Pyrenéées nietwaar. Nou nee, antwoordde ik, het is een bastaardhond want kijk en ik wees naar de andere hond, dat is zijn zus en nu lijken die niet op elkaar. maar nee hoor...volgens de signore was Bruno een kleine Pyreneeën herdershond...

• bij de Italiaanse tandarts kwam men op afspraak tijdens het spreekuur en wonder boven wonder kwam ik altijd bijna stipt op het afgesproken uur aan de beurt. Behalve één keer, toen veranderde het opeens in een Italiaanse chaotische wachtzaal , deze keer was het meer van wie wilt er aan de de beurt, we lieten een ouder vrouwtje voorgaan,want ze moest nog thuis geraken in een buurdorp volgens een ingewikkeld bussysteem. Doch na behandeling zei de tandarts, oh maar normaal komt er nog iemand vandaag van je dorp, wacht even in de wachtzaal misschien kan je met die naar huis. Inderdaad. even later kwamen ma en zoon uit hetzelfde dorp en al kenden ze de oudere vrouw niet, een lift was graag geven.

• een woensdagavond vergadering van de bioaankoop groep. Tijdens die avonden bestelden we allerlei bioproducten in groep om die de volgende maand bezorgd te krijgen. Doch deze keer wilde men eens een andere pastaleverancier uitproberen. het werd dan ook de langste en meest chaotische vergadering ooit. Want deze leverancier had enorm vele variëteiten aan pasta: volkoren, tarwe, met kamutmeel , uit speltmeel en dan bij al die soorten nog allerlei vormpjes: spaghetti, penne, fusilli. Helaas ook onbekendere soorten waarbij de Italianen onder ons (de meerderheid dus) wilden weten hoe die pasta eruit zag enz. enz...bovendien luisterde men niet altijd, dus was de gevraagde pasta al lang aan de beurt geweest, maar men wilde die toch graag betellen of men kwam even later een nog lekkerdere pasta tegen, dan maar die vorige van een uur geleden weer schrappen en de nieuwe besteld.....