Anne Michaels in gesprek met Kathy Mathys:

Of je nu over een bijbels tafereel schrijft of over iets uit de toekomst, het is belangrijk dat je als schrijver een heel diepe band hebt met je tekst. De vragen die je stelt, moeten dezelfde zijn die je als mens bezighouden. Anders ben je niet ernstig bezig.

(…)

Ik vind het fundamenteel dat mijn boeken ideeën bevatten, maar die ideeën moeten zijn geworteld in emotie. Anders krijg je een dode tekst.

(…)

Ik weet dat veel mensen geen interesse hebben voor vroeger. Toch is die interesse essentieel. Daarom wil ik over het verleden schrijven in emotionele en zintuiglijke woorden. Je kan de ideeën in mijn verhalen voelen, aan den lijve ondervinden.  Ik geloof niet dat we een idee echt kunnen bevatten, tenzij je het ook lichamelijk gewaar wordt.

(…)

Ik ben erg gefascineerd door het effect van woorden. Zo heb ik mij lang afgevraagd of je over gewelddadige gebeurtenissen moet schrijven in een brutale taal.  Ik denk van niet omdat je dan de illusie creëert dat je de gruwel kan herscheppen.

22-07-2011, 09:35 Geschreven door Yves  
Reageren (0)

Nick Hornby in gesprek met Kathy Mathys.

Identificatie is een overschatte kwaliteit in de waardering van fictie.  Veel mensen begrijpen fictie alleen maar als het op een bepaalde manier over henzelf gaat. Omgekeerd verwachten ze dat ik alleen maar over mijzelf schrijf.

(…)

Mijn personages kunnen zich vaak niet goed uitdrukken, ze kunnen moeilijk verwoorden wat er met ze is.  En ik haat boeken waarin een alwetende verteller dat voor ze doet.  Dus soms plaats ik ze in een situatie waarin ze plotseling even toegang hebben tot de kern van hun problemen, en even perfect uitspreken wat hun werkelijk beweegt. 

20-07-2011, 00:00 Geschreven door Yves  
Reageren (0)

Breyten Breytenbach in gesprek met Guus Bauer en Peter De Rijk

In de loop der jaren werd mij duidelijk dat er zich bij het schrijven een tweede bewustzijn vormt; een extra personage naast je. (…) Dan is een ander gedeelte van mijn brein bezig met, zeg maar, ‘kliekjesgedachten’, parallelle hersenspinsels.

(…)

Ik noteer wel eens een zin, een observatie of een treffend beeld.  Mijn studenten in New York leer ik om ’s ochtends te werken, met regelmaat, in blokken van maximaal twee uur.

(…)

We moesten het verleden vertalen via de verbeelding. Anders is er geen toegang tot de realiteit. 

(…)

We spelen voortdurend toneel, het is een menselijke noodzaak.  Interessant daarbij is de ethische component. Tot welk punt mag je gaan?  Een schrijver moet zich bewust zijn van de gevolgen van zijn verbeelding.

19-07-2011, 19:19 Geschreven door Yves  
Reageren (0)

Breyten Breytenbach in gesprek met Guus Bauer en Peter De Rijk

In de loop der jaren werd mij duidelijk dat er zich bij het schrijven een tweede bewustzijn vormt; een extra personage naast je. (…) Dan is een ander gedeelte van mijn brein bezig met, zeg maar, ‘kliekjesgedachten’, parallelle hersenspinsels.

(…)

Ik noteer wel eens een zin, een observatie of een treffend beeld.  Mijn studenten in New York leer ik om ’s ochtends te werken, met regelmaat, in blokken van maximaal twee uur.

(…)

We moesten het verleden vertalen via de verbeelding. Anders is er geen toegang tot de realiteit. 

(…)

We spelen voortdurend toneel, het is een menselijke noodzaak.  Interessant daarbij is de ethische component. Tot welk punt mag je gaan?  Een schrijver moet zich bewust zijn van de gevolgen van zijn verbeelding.

19-07-2011, 19:19 Geschreven door Yves  
Reageren (0)

Bart Moeyaert in een gesprek met Gaea Schoeters

Elk boek begint met een beeld.  Opeens zie ik iets voor me, waarvan ik 100 procent zeker weet: dit wordt het.  Ik voel een heel sterke aandrang om de scène op papier te zetten, met een vlotheid die nooit meer terugkomt, want de rest van het boek is zwoegen. Maar die eerste worp, dat zijn (…) zes, zeven bladzijden, waar ik later bijna niets meer aan verander.

15-07-2011, 21:55 Geschreven door Yves  
Reageren (0)

Daniel C. Dennett in zijn boek De evolutie van de vrije wil

Evolutie is de blinde horlogemaker en dat moeten we nooit vergeten.  Maar we moeten niet veronachtzamen dat Moeder Natuur goed voorzien is van wijsheid achteraf.

Over de mens: We zijn thans virtuoze vermijders, voorkomers, bemoeials en dwarsliggers.

Onze karakters zijn niet bepaald omdat we ontwikkeld zijn tot entiteiten die zijn ontworpen om hun aard te veranderen, ingevolge onze interactie met de rest van de wereld.

Moeder Natuur is niet genen-centrisch. Dat wil zeggen dat het proces van natuurlijke selectie niet de voorkeur geeft aan informatieoverdracht via genen, als dezelfde informatie (ruwweg) net zo betrouwbaar en goedkoper door een andere regelmatigheid in de rest van de wereld kan worden geleverd.

Over de Panare-indianen in Venezuela, een vaststelling die, volgens mij, ook voor onze verstedelijkte mens geldt:  Deze mensen verloren hun traditionele ‘web van coöperatieve onderlinge afhankelijkheid’, en nu verliezen ze ook een groot deel van de kennis die ze door de eeuwen heen hebben verzameld over de flora en fauna van hun wereld. (hoevelen hebben nog de kennis over groenten en fruit en die hun ouders hadden omdat die een moestuin hadden?)

Wij kunnen ons (denken we) betere werelden voorstellen en verlangen erheen te gaan. Hebben we gelijk dat die werelden beter zijn? In welk opzicht? Volgens welke normen? De onze.

Mensen zijn verbazingwekkend gecompliceerde wezens en wat goed werkt voor de een, kan slecht zijn voor de ander. (Héhé: wat een banale vaststelling voor een hoogstaand wetenschapper!  Of waren de vorige hoofdstukken alleen maar wetenschappelijke ‘hogeborstzetterij’?)

Menselijke vrijheid is echt – even echt als taal, muziek en geld – dus kan ze objectief worden bestudeerd vanuit een zakelijk, wetenschappelijk gezichtspunt.  Maar net als taal, muziek, geld en andere maatschappelijke producten wordt haar duurzaamheid beïnvloed door hoe wij in haar geloven.

--- In dit boek verwijst Dennett naar de Disneyfilm Dombo over een kleine olifant met grote oren die wil vliegen.  Dombo gelooft dat hij kan vliegen omdat hij gelooft in de toverkracht van een veer.   Maar als er een kraai zou zijn die hem zou waarschuwen dat de toverkracht van die veer helemaal niet bestaat, dan zouden de kinderen roepen ‘Stop die kraai’ in plaats van ‘Probeer niet te vliegen’.

Dennett voelt zich als scepticus ook als die kraai: in dit boek is hij zeer kritisch over het werk (of niet-werk, zoals je wil) van filosofen.  Ook toont hij zich uiterst scherpzinnig tegenover het werk van sommige collega-wetenschappers.  ‘Stop die kraai’ duikt geregeld op doorheen dit boek, vooral in die passages waarin hij zich zeer sceptisch opstelt.   Een ontwapenend boek dat opvalt ook door de gestructureerde aanpak: op het einde van elk hoofdstuk staat een samenvatting én een samenvatting van het volgende hoofdstuk.

12-06-2011, 00:00 Geschreven door Yves  
Reageren (0)