11-05-2006 om 08:34 geschreven door -b

niet te geloven, die jongens van HUMO. aangezien ik pas sedert kort een jaarabonnement heb (- fijn cadeau ! -) en de post mijn HUMO pas rond 10u in de voormiddag brengt, verdiepte ik mij pas deze ochtend in hun pseudo- weergaloze albumbesprekingen en andere would be journalistieke inspanningen. kon mijn ogen niet geloven toen ik de recensie van de nieuwe Pearl Jam begon te lezen en de eerste regel luidde: "in wat voor een dráák van een hoes hebben ze de nieuwe Pearl Jam nu gestoken!". Stof en ik waren het er twee weken gele- den al unaniem over eens dat deze hoes wel eens de mooiste hoes van 2006 kon zijn !!! och ja, wie vraagt ons wat ? zeker de mannen van HUMO niet, natuurlijk. and so what! ook betwistbaar zijn natuurlijk die sterren :  waarom kon er voor PJ geen vierde ster bij en de miskleun van de Peppers een ster af ? telkens weer vragen wij ons toch af : is er nu eigenlijk niemand die de grote vedetten nog de vraag durft stellen : "hela, zoudt ge da wel doen, 28 nummers op twee cd's uitbrengen ? Zoudt ge nie beter distilleren en en een straffe plaat uitbrengen met 12 nummers ?" bedenkingen en theorieën zat natuurlijk. om te beginnen zijn die jongens "binnen", uiteraard. hoeven ze niks meer te bewijzen, laat staan kritisch te zijn op zichzelf. ze kunnen hun goesting doen en dat mogen ze van ons. 't is hun gegund. maar of het de mensheid en/of de muziekgeschiedenis ten goede komt, dat is een andere vraag. zelfde verhaal met de nieuwe morrissey. cru gesteld : is er dan écht niemand (producers b.v.) die durft zeggen tegen die halfgoden dat bepaalde nummers ondermaats zijn ? kan het niet ? mag het niet ? dito voor de nieuwe prince, de laatste dEUS, U2, enzovoort enzovoort...   belachelijk, ergens, vind je niet ? ik vind het erg. het zijn ook mijn halfgoden. ze hebben geschiedenis geschreven, radicaal de muziekgeschiedenis bijgestuurd, geniale nummers geschreven, geniale platen gemaakt. daarom mogen ze voor mijn part altijd goden blijven, maar het zou verdienstelijker zijn om géén platen meer uit te brengen, dan wel tenenkrullende miskleunen die teren op nostalgie. heimwee naar een tijd toen de muze in goeie doen was. van de artiesten naar de pers dan. wats daar gebeurd, zeg ? de laatste jaren komen er zo veel middelmatige tot bedroevende albums uit van groepen en artiesten die in het verleden bewezen hebben dat ze geniaal kunnen zijn en toch blijven die recensies nagenoeg allemaal ronduit lovend. durft niemand nog iets zeggen ? of betalen promomachines tegenwoordig grof geld om de door marketingjongens opgestelde en ingestudeerde oneliners ("dit is onze strafste plaat tot nu toe") en anecdotes ("een klein mirakel") te laten zegevieren op realistische, weldoorvoelde en kritische recensies ? wat een omgekeerde wereld, wat jammer allemaal. 't zal wel een teken des tijds zijn, veel geblaat en weinig wol. wij moeten onze eerste nog maken en hebben nu al het gevoel dat er goeie dingen zullen op staan. een plaatje vol energie, frisheid en drive. en als blijkt dat we er na die eerste of een tweede niet meer in slagen de wereld iets zinnigs voor te schotelen, nou, dan trekken wij mooi onze conclusies. Veel vacatures in den bouw, hoor ik vorige week...

10-05-2006 om 13:41 geschreven door -b

Folks!
Vorig weekend in totaal zeven uur op de trein gezeten. Op zo'n momenten zou een mens eigenlijk alleen maar kunnen uitschreeuwen : "Lang leve de mp3-spelers!!". De kreet bleef inwendig, want we luisterden en hoorden verschillende zaken die goed zijn (uiteraard is dit een absoluut subjectieve uitspraak gebaseerd op de meest individuele beleving van de meest individuele emotie ; laat mij parafraseren : "wij hoorden zaken die wij fantastisch vonden" ; en uiteraard mag iedereen het met mij oneens zijn):

- Tool, 10.000 Days : beestige nieuwe schijf van het viertal uit Los Angeles die bij momenten sterk aan de debuut EP "Opiate" doet denken ; meer core dan de vorige albums, vooral in de openingsnummers Vicarious en Jambi. Ook The Pot en Rosetta Stoned verkennen duistere paden langsheen snedige vocalen, tegendraadse partijen en loodzware Les Pauls. De lang uitgesponnen stiltes en 'opbouwsels' en 'outro's' getuigen van de eigenzinnigheid van de groep en zijn niet allemaal even makkelijk te verteren. Maar dan laat ik graag mijn oordeel achterwege ten voordele van een welgemeend "Tja, 't is Tool hé..." en vooral : 't is altijd een schijf troost, zo'n nieuwe Tool ; troost die werkt.

- Sonic Youth, Rather Ripped : bijzonder ironische albumtitel, als je weet dat ik naar de versie van de beruchte perslek zit te luisteren. Het album is te koop op 13 juni aanstaande en kopen is wat ik iedereen aanraad. Dit viertal uit NYC (ze zijn weer met vier!, Jim O'Rourke is er niet meer bij) gaat vlotjes naar de 50 toe, en dat hoor je hoegenaamd niet aan deze nieuwe plaat. Fris, jong, levendig, melodisch, postmodern en bij momenten zelfs wat minimalistisch, en vooral : fan-tas-tische songs. Het is onmiddellijk prijs vanaf nummer 1 (Reena), een díjk van een Kim Gordon nummer : structuur, klankpalet, die stem, dat gevoel en dan die bridge (!!!!) en dan gewoon terug naar wat zo fantastisch was aan het begin van het nummer... Meesterlijk. De Moore nummers (- er zitten ook pareltjes tussen -) wisselen mooi de Gordon nummers af. en het geheel doet eerder denken aan het geniale Murray Street dan aan het voorgaande album Sonic Nurse.

- Wat Pearl Jam op Pearl Jam doet in 2006 is van dezelfde frisheid en vastberadenheid als wat Sonic Youth op Rather Ripped doet, maar dan Seattle style, natuurlijk. Plaat die doet denken aan Vitalogy. Rocken gelijk de beesten met Life Wasted, World Wide Suicide en Big Wave. Absoluut smelten bij het wonderlijke Marker in the Sand. En wegdromen bij een aan Black (uit Ten) refererend Come Back. Puik.

Zat ook nog in mn oren :

- De nieuwe Paul Simon !!! "Surprise" : niet veel meer over te zeggen dan de good old kwaliteit van meneer Simon, your standard American Songwriting, maar dan in een bedje van experiment (Brain Eno aan de knoppen !) en hier en daar een vleugje ethnische invloeden (jammer genoeg niet van het kaliber van Graceland). Interessant om even te beluisteren.

- Appetite van GnR : a mood lifter, every time !!! zexy, vuil en vet. Beestig opwindend blijft ie (zie Recensie infra)

En let op : die treinstellen op IC-lijnen zijn ronduit super comfortabel. Vlotte overstappen. En een weekendbiljet valt ook best mee in prijs.

-b

09-05-2006 om 17:31 geschreven door -b

Er scheelt iets met die kerel. Hij heeft “iets”. “A condition”, zouden Amerikanen zeggen. In Vlaanderen is het meteen “arrogant”. Of “sociaal onaangepast”. Op zijn minst “sociaal onhandig”.

Een lichte vorm van “congenitale prosopagnosie”, zo leert ons het geniale Wikipedia. Hij heeft er, net zoals zijn vader, van kindsbeen af problemen mee om gezichten te onthouden, of tenminste de juiste betekenis te verbinden met het gezicht van iemand die plots aan de overkant van de straat of aan de toog gedag zegt. Sommige mensen kunnen helemaal geen gezichten onthouden en dan krijg je een soort van complete sociale isolatie. Maar “tussen de twee” is toch ook wel bijzonder vervelend. Vooral voor de “derde”. Want die begrijpt er niks van.

Komt er nog eens bij dat hij ook moeite heeft om namen te onthouden, dus dat is bijkans blind en doof zijn tegelijk. Gelukkig komt het ene niet vaak samen met het andere voor en lijkt alles nog “herstelbaar”, op sociaal vlak dan...

Vader loopt zaterdag voormiddag achteraan in de tuin rond, tevreden het stuk grond met nieuw gezaaid gras te inspecteren. In de dreef achter de tuin, komen enkele “nordic walkers” voorbij (blijkbaar een nieuwe rage, wandelen met skistokken, Nordic Walking). De leidster van de groep zegt enthousiast goeiedag en maakt grapjes over deze sport, die in het verre West-Vlaanderen nog heel wat opzien baart. Vader, “master of kwinkslagen”, grolt lustig mee. Wanneer de troep voorbijgetrokken is, draait ie zich om en moeder roept : “Was dat Els ?” (dochter van weet-ik-veel-wie). Vader haalt volledig in vrede met zichzelf en ongegeneerd zijn schouders op en zegt dat ie het begot niet zou weten.

Zaterdag avond, iets na middernacht, Café ’t Schaap in Hasselt. Het optreden van Nona Mez was intiem en intens professioneel. Het lijkt alsof alle groepen of artiesten uit de Leuvense stal na hun show op Play hier samentroepen. Het kan ook toeval zijn.

Hij staat aan de toog te bestellen en een grote kerel met een baseballpet komt naast hem staan :

-          pet (casual): jow, hoe was het bij jullie?

-          hij (verrast, moe): eurm, goed, goed! eum, heb jij ook gespeeld dan ?

-          pet (going): jaja, in Café Café, daarnet, vreemde keet, maar het publiek kwam toch snel toestromen na het eerste nummer ; dit is pas een cool café, van inrichting, en zo...

-          hij (in de war): bij wat speel jij dan ? sorry, eurm, maar ik heb je daarnet in de refter van de hogeschool zien zitten, enkele tafels verder, maar ik kan je niet “plaatsen”...

-          pet (van zijn melk): uh, bij Milow. Milow, natuurlijk...

-          hij (nog meer van zijn melk, door de grond aan het zakken) : fuck, Jonathan... ik had u niet herkend...

Daarna kan hij zich nog zo vaak verontschuldigen als ie wil, dit slaat natuurlijk jammerlijke sociale kloofjes...

Het is onvoorstelbaar. Exact drie dagen en vier uren geleden staat hij in de lounge van het Depot met gigantisch ‘kiekenvel’ te genieten van de Oasis-klassieker “Champagne Supernova” in de versie van Jonathan alias Milow. Onherkenbaar aan het begin, vol spanning, professioneel en supergevoelig naar een climax gebracht. Kortom top. Krak een maand geleden, weliswaar in de latere uurtjes en na ettelijke glazen samen met Mike, staat hij op diezelfde plaats nog te zwanzen met Milow over een eventuele deelname aan de Open Mic.

Hasselt, vorige zaterdag. His brain lets him down. It’s a weird condition.

08-05-2006 om 15:33 geschreven door -b

ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb altijd gedacht dat Johan en Pierewiet gewoon twee nevenpersonages waren bij de Smurfen.

twee leuke figuren die af en toe kwamen opdraven (letterlijk) om deze of gene episode op te kruiden.

Johan, een koene ridder, woonachtig in niet minder dan een kasteel.
het kasteel is natuurlijk niet van hem. Johan woont lekker bij papa. papa, de koning.
ridders-jonkmannen in die dagen zagen er het nut niet van in hypothecaire leningen aan te gaan teneinde zo snel mogelijk eigen vastgoed te verwerven. nee, zij wilden zich vrij voelen, zodat er in hun gemoed en inborst plaats vrijkwam om te doen wat echt belangrijk was: 
op edelmoedige wijze wat armen uit de nood helpen,
op vunzige wijze kroezen gerstennat verzwelgen bij het dozijn,
op koene wijze nog snel een stuk of wat verdrukten onverdrukt maken, 
op achterbakse wijze aanpappen met zoveel mogelijk jonkvrouwen én daar vervolgens in de herberg over opscheppen tegen de makkers
...

gelukkig kon Johan bij de afhandeling van deze vele taken rekenen op twee trouwe helpers:
ten eerste is er natuurlijk Pierewiet, de schildknaap, gezeten op een alleraardigst geitje genaamd Sikje. Pierewiet is overigens een muzikaal genie. vergeet dat niet.
ten tweede is Beiaard, Johans paard.
paard, of ook wel ros in die dagen.
het paard, dus het ros... het ros beiaard.

u leest het goed, die Dendermondenaars hebben het volledig verkeerd voor. hun tienjaarlijkse ommegank ruikt naar geschiedvervalsing! het grote houten paard verzinnebeeldt niet het amper te temmen ros van ridder Reinout, zoon van Aymon, de Heer van Dendermonde, en Adelheid, lieftallige nicht van Karel De Grote. zij eren de verkeerde grootheden! ridder Johan behoort gevierd! net als de muzikale schildknaap! en liefst niet slechts om de tien jaar! ik reken op een rechtzetting van formaat. 

nader onderzoek leert overigens dat Johan en Pierewiet geen nevenpersonages waren in de Smurfen! nee, zij waren er eerst! zij beleefden reeds vele avonturen lang voor er van smurfen sprake was! in 1958 verscheen 'De toverfluit en de zeven smurfen'.  het werd een gigantisch succes. daaropvolgend kregen de smurfen hun eigen verhalenreeks. zij danken hun roem aan Johan en Pierewiet. Johan en Pierewiet effenden voor hen het pad van de showbizz, de weg naar de eeuwige roem. 

hulde aan die grote helden! hulde!

k

08-05-2006 om 13:38 geschreven door k

“Would you be interested to do the producing of the debut album of an unsigned Belgian band called Larsson ?” Dat was de vraag die we via mail in het wilde weg de wereld in stuurden vorige week – uiteraard met als bestemmelingen enkele wereldvermaarde (en sommigen zelfs reeds bejaarde) muziekproducers.

Een greep uit de reacties :

Brian Eno : “I really don’t know, fellows, I hear too much yellow in this music ; impossible to make this blue.”

Steve Albini : “’ Course, no problem, come to chicago and I’ll hit the record button ; nothing more to it.”

Pelle Gunnerfeldt : “jag skulle jämn komma över till Belgien om du kanna göra den till Sverige.“

Butch Vig : “yeah, erm, dudes, sounds cool,... maybe some overdubs…, yeah, like it still, would be awesome,… you guys rawk… dude… I really would like to do 14 guitar parts on that steering wheel song… amazing… too bad I’m in the desert here…”

David Bottrill : “no comment”

George Martin : “Lóve to, but I’ve already suffered a hearing loss in the mid nineties and wasn’t able to work on the new Beatles singles on the Anthology back then; but I’d like to recommend you a friend of mine :”

Phil Spector : “gargle”

***

Graag nog even uw aandacht voor een kort verkeersbulletin :

“De politie deelt mede dat - naar aanleiding van een wegverzakking - op
vrijdag 05 mei 2006, tussen 07.00 uur en vermoedelijk 23.00 uur, volgende
verkeersmaatregelen van kracht zijn:

a) alle verkeer, uitgezonderd plaatselijk verkeer, wordt verboden in de
Naamsestraat,
gedeelte tussen de Eugene Gilbertstraat en de Naamsepoort

b) alle verkeer wordt verboden in de Naamsestraat, gedeelte tussen de
Verkortingsstraat en de Naamsepoort

c) volgende verkeersassen worden afgesloten :
    Naamsesteenweg Naamsestraat
    Tervuursevest Naamsestraat
    Naamsevest Naamsestraat
d) wordt parkeren verboden in de:
    Eugene Gilberstraat
    Maria Van Belstraat

De nodige verkeerssignalisatie wordt door de politie aangebracht.”

***

04-05-2006 om 00:00 geschreven door -b

Eerlijk. Als minst ervarene van de band was ik nooit tevoren drie dagen op rij gaan spelen. Ervaring. Je wordt er moe van, vooral fysisch. Je wordt er doof van. Daarenboven werkt het verslavend (maar daarover in een latere blog meer).
Maar vooral. Het is beestig interessant. Naast zingen en onnozel doen op een podium, hou ik er namelijk nog een andere bezigheid op na, wanneer ik daar achter die microfoon sta. Mensen komen naar ons kijken (-  ze komen nog niet écht voor ons, ze kénnen ons nog niet  -), maar ik ga ook graag naar de mensen kijken. Audiences. Wat een fantastisch woord. Wat een boeiend concept. Wat een dynamisch gegeven.

Vrijdag avond. Hoogstraten. Het is halftien. Dat betekent show time. Het lieflijke Cahier is jammer genoeg nog maar voor een kwart gevuld. De organisatie is intelligent en flexibel en stelt voor om pas een half uur later te beginnen.
Af en toe ga ik even van achter het gordijn piepen om de zaalsfeer op te snuiven en de crowd te checken. Concertgangers, late twintigers en vroege dertigers, staan wat te drommen rondom de toog en blijven angstvallig uit de buurt van het podium, als ware het een opslagplaats voor nucleair afval.
Mijn achternichtje (-  ik denk toch dat ik de dochter van mijn neef zo mag noemen ? -) is vijftien, heeft haar eindwerk muziek aan onze groep gewijd en heeft beloofd dat ze vanavond komt kijken. Hoe langer hoe meer ik dit publiek bekijk, des te meer krijg ik het gevoel dat Karen en haar vriendin hier misschien wel lelijk uit de toon zouden vallen. Anachronisme. Vooral te jong.
Dit is écht je typische clubpubliek. Fris ongeschoren jongvolwassenen in de juiste shirts en jackjes. Hier en daar een glimmende kuif. De dames cool in de jeans, uitzonderlijk een te kort rokje. Vestjes waarvan je je afvraagt waar ze ze toch gevonden hebben. Geïnteresseerd gezond Noorder-Kempisch schoon volk dat tijdens onze show meeging in de zweterige vibe. Toehoorders met gevoel voor groove. Een publiek waarin een lichte deining ontstond (- uiteraard niet te vergelijken met de golven van enthousiasme die door de Truiense, Landense en Gingelomse crowd gingen tijdens onze show op 14 april. Schuifelende, stampende en tikkende voetjes. Hier en daar een goedkeurende kin.

Sint-Truiden, zaterdag avond. Het is 8,5° C, gevoelstemperatuur 5°. Dit is een openluchtfestival en dat zullen we gevoeld hebben. De backstageruimtes en kleedkamers zijn op een halve kilometer van het podium verwijderd maar het welkom is warm, de organisatie punctueel en het eten fantastisch. Er zit al een kleine vertraging op het programma, maar dat laten we allerminst aan ons hart komen, want, zo redeneren we altijd : hoe later, hoe meer volk. Dit bleek een klein beetje buiten de waard gerekend, aangezien de enorme fanbase van Bacon Fat precies grote honger had gekregen van die stomende performance en wij dus aan de slag konden met een halflege, koude tent.
Een heel ander publiek dan de vorige avond. Het Schurreverfiest, debuuteditie, is een lentefestival voor jong en oud en dat leverde een fijne melange op van toehoorders. Vooraan dat enthousiaste stelletje tieners met een hart voor rock ; aan de rand, vooraan, lieftallige bakvisjes die er niet veel schenen van te begrijpen, maar de bassist wel een lekkere vonden. Helemaal achteraan, mannen van middelbare leeftijd, overjaarse bikers, snorren tot aan de kin en haren tot op hun derrière. Die mannen zag ‘k meteen als een uitdaging. Ze zijn gekomen voor de muddy power blues rock van Bacon Fat en de Paranoiacs ; wat zullen zij denken van een stelletje fijn in het textiel zittende, fris uitziende, welopgevoede en idem gemanierde jongmensen die zich Larsson noemen en pompen dat het genen naam heeft ? Ik vond ze schattig : na het zevende nummer zag ‘k er een die zich moest inhouden om niet te headbangen.
En dan, die laatste categorie. Altijd interessant. Dat kleine groepje onopvallende braaf ogende veertigers, leraren, fotografen, ambtenaren, bedienden. Bijzonder oplettend, goedkeurend knikkend, af en toe elkaar iets schertsend in het oor fluisterend. En je kunt er donder op zeggen : na afloop, zal er steeds iemand van die mannen naar je toekomen en je even een spjeekmedalje geven. Fijne kliek.

Zondag namiddag, Lommel, na de zoveelste stortvlaag. Blijkt Lommel Rockt een heus openluchtfestival te zijn, tenminste wat betreft infrastructuur. Hoofdpodium, zijpodium, trailers, vip-tent, Chokri op bezoek, al wat je wil. Tot de aap uit de mouw komt : overal modder, nauwelijks planken vloeren, het zijpodium is een kilometer verwijderd van de kleedkamer (dus ik sta me nogmaals in winterse temperaturen om te kleden achter de basversterker voor en na de show), koud, en niet veel volk. Althans, daar moeten we eerlijk in zijn : we kregen de kleine tent niet voller dan 25%. Zal het aan het etensuur gelegen hebben ?  Houdt Limburg meer van veganistische core dan van hedonistische wok ? Het zal een raadsel blijven. Hoe dan ook, de mensen die er stonden, die wilden méé. Die gingen méé. Ze waren méé. En, aan de reacties op ons mooie guestbook (http://pub47.bravenet.com/guestbook/3963361102/) was de dag erop snel te merken dat ze niet alleen méé wilden, maar zelfs méér.

Toen we zondag avond verkleumd naar Leuven terug reden, hadden we nog geen vermoeden van wat een fijne krabbel op een guestbook kan doen, als het aankomt op hart en riem en die onder elkaar steken en zo van die dingen…
Lommel rockt! Indeed.

-b

03-05-2006 om 20:47 geschreven door -b

goed opgemerkt! gisteren hebben die van Larsson verguisd te bloggen!
op 1 mei wordt er niet gewerkt, beste oplettende en immer kritische lezer, en al helegans niet na een weekend met drie shows.

op dit eigenste ogenblik zitten de Magnapoppers op een transatlantische lijnvlucht huiswaarts. ze hebben zich kostelijk vermaakt, dat weet ik uit eerste hand.

dat maakt mij de tweede hand; u de lezer, kan dus zeggen dat u uit tweede hand weet dat de Magnapoppers zich kostelijk hebben vermaakt. dat staat redelijk goed, dat kan ik u zeggen. de vervorming, aandikking, hyperbolisering en verannoewering van de boodschap - die overigens omgekeerd evenredige invloed uitoefent op de waarheidswaarde van die boodschap -, treedt gewoonlijk pas in vanaf de derde hand. dat bent u dus, beste lezer. wees uzelf van deze verantwoordelijkheid bewust. ga dus straks niet tegen uw naasten verkondigen dat de mensen van Magnapop the time of their lives beleefd hebben, de afgelopen tien dagen. dat zou erover zijn.

erover. dat is toch ook weer typisch voor Amerikaanders. 
niet dat ik heelder naties of volkeren over eenzelfde kam wens te scheren, door de band ga ik heel wat genuanceerder te werk, zeker als ik dingen ter wereldwijd digitaal boek stel. in weerwil daarvan ga ik hier toch kort door de bocht. dat mag, om een punt te maken.
erover dus. die Amerikaanders o-ver-drij-ven toch altijd zo. alles is ten allen tijde absolutely amazing, f***ing great, fan-tas-tic, outrageous of op zijn minst awesome. de geloofwaardigheid, waar is ze?
ik dreig telkens weer vanzelf argwanend te worden. als ze zeggen dat the week great has been, ga er dan maar van uit dat er momenten waren waarop ze liever thuis marshmellows zouden hebben gemicrowaved. anders zouden ze great zeker hebben vervangen door een van bovenstaande frazen.

nog erger wordt het wanneer ze zeggen hoe tof iemand wel is.
je zou denken dat de besproken persoon eergisteren een gruwelijke dood is gestorven, veel te vroeg, vlak nadat hij een ongelofeloos heroïsche daad verrichtte die de mondiale vrede heeft ingeleid en het woord armoede uit alle levende talen verbannen. in werkelijkheid gaat het om een nog in leven zijnde dude als u en ik, met goede zowel als kleine kantjes. de ene dag de vriendelijkheid zelve, maar soms ook wel eens lichtjes op je zenuwen gevend. je hebt, laat ons zeggen, met die persoon een goede band dus je gaat daar niet onnozel over doen en zegt inderdaad dat het een toffe peer is. maar verkondigen dat hij absoluut verbazingwekkend (absolutely amazing) is?



maar voor de rest toffe mensen hoor, die Magnapoppers, best aardig.
(zien jullie, lieve Amerikaanders, zo zeg je dat, dan blijft het geloofwaardig.)

k

02-05-2006 om 19:11 geschreven door k

30-04-2006 om 11:34 geschreven door -b

drummers? gelieve toekomstige modellen standaard mét GPS-toestel te leveren. waarvoor dank.

dat gezegd zijnde: even uw aandacht graag voor wat ik een Speciale Plaat zou durven noemen.

surft u even naar www.neilyoung.com

vervolgens zal een zwartwitscherm zien, een afbeelding van een automobiel, een muziekdoos op wielen.
als alles goed is luistert u nu naar het nieuwe (nog niet verschenen) album van Neil Young, Living With War.
inderdaad, u kan het album in-te-graal beluisteren. zo weet u als mogelijke klant waar u aan toe bent.

verwacht geen liedjes over leuke stranden en knappe wijven. het zand op Living With War is afkomstig uit het Midden-Oosten.
u dacht dat ze niet meer bestonden, protestplaten? believe you me, dit is er een.

en wat meer is! ze klinkt niet eens als een zagevent die political correctness op drie kampvuurakkoorden heeft gezet. dit is een vette rockplaat, puur en echt, plug and play, all the way. Admiral Wie?

en wat nog meer is! Neil Not So Young Any More heeft voor de opnames een 100-koppig koor meegebracht. her en der op de plaat zijn ze te horen, een ongewoon geluid. geen knaapjes, maar een ratjetoe van gewone maar enthousiast zingende mannen en vrouwen. dit is ook hún plaat. u luistert naar de registratie van de stem van ongeveer de helft van de inwoners van The US of A, de burgers die zich schamen om hun leiders. zij die 'America The Beautiful' teloor zagen gaan. uit het gras geplukt door een stel haviken. 
en weet u wat zo leuk is?
het klinkt niet aandoenlijk!
het klinkt wervend.
enthousiasmerend.
geen klaagzang. 
Paul Marchal is nergens te bespeuren.
een kick in the butt.
een appél.
een stille mars?
de Bassman op tien!
haar op armen en nek staan rechtop.
(denk aan een van de laatste scènes uit Top Gun,
Maverick scheert -ondanks een uitdrukkelijk verbod en een dreigende sanctie- een laatste keer langs de controletoren.
een warm gevoel van binnen, kippevel. een Fuck You! tegen Mach 2.)
(Neil Young zou het misschien niet appreciëren dat ik het gevoel teweeggebracht door zijn plaat beschrijf aan de hand van net deze film.)

ok. enough on that. ga gewoon eens luisteren.

k

29-04-2006 om 12:49 geschreven door k

Zin in een verfrissend geluid ?
Beluister onze nieuwe audio samples op de website : http://www.thisislarsson.com/media.html

Zin in verfrissend katoen om uw vege lijf ?
Check onze online shop voor uw Larsson T-shirt : http://www.o-lt.be/larsson/

tata!
-b

28-04-2006 om 15:48 geschreven door -b

Hello!

U kunt van ons bijzonder weldra op dit blog verwachten :

- het recept van Jokke's stoverij
- (in de reeks "op-een-haar-na-geniaal") de recensie van "Introduce Yourself" van Faith No More (1987)
- antwoorden van internationale grootheden in het producerswereldje op de vraag : "Would you be interested to produce the debut album of an unsigned Belgian band called Larsson ?"
- vunzige verhalen van een weekend "on the road"
- mijn msn-history met Jokke !

rock!
-b

28-04-2006 om 11:40 geschreven door -b

Is This Thing On?
Production Fuck-ups

by Jason Gross (November 1996)

As studio technology changed, there was still a need for techinical wizards to twiddle knobs and order the engineers around. A few like Phil Spector even became more famous than their artists by creating a certain sound around their records. Of course, a lot of people got carried away with this crap- why the hell does it take most performers a goddamn year to make a new record?

Another symptom of this change was assorted mismatches and botches. Intentions may have been good or bad but the result was embarassment. There was (and still is) just as much over-production as under-production going on. Sometimes, this was done willfully for one reason or another (trying to recreate a certain sound usually) and this tended to be more fun and inspired when you had a decent band/performer. Still, a lot of these mistakes and examples of over-anxious bottom-lining by record companies are a good argument for artistic control. The mountain of low-fi crappola that's been unleashed in the last ten years or so is a great argument against it- fun's fun but why should we have to suffer through some lamebrain's work-tapes.

Heartbreakers LAMF (Speedy Keene)
The muddy mix may have been in a "back-to-basics" appropriate way but how come Jerry Nolan quit over this? In any case, years later it would be released in a cleaner version. A shame that this is their only studio legacy but Johnny Thunders wasn't sober enough to do the job unless you count So Alone (which you might). Sadly, almost all of Thunder's other work after this is pretty haphazard in more ways than one.

Stooges Raw Power (Iggy Pop/David Bowie)
People piss all over Bowie for this one but they forgot that his enthusiasm brought these guys back to record one last time. Anyway, Iggy is listed as the producer. Still, since Bowie lavished much more clearer sounds on his own records (not to mention his Lou Reed and Mott the Hoople records he did), you got to wonder why he sludged things up so much. Fun House was a lot louder and clearer and nobody's going to tell you that was fluff. Lots of un-mixed versions of this have appeared in the last couple of years including an official remix that does balance out the instruments a little more sanely.

Velvet Underground- all LP's (Warhol, Velvets,?)
Poor Lou was just cursed with bad luck. After going through assembly line pop productions, trying to sell-out with surf music and dance crazes, he and his buddies came up with art rock. As mythic as all this stuff is, it's all pretty botched in one way or another. First album has Warhol's non-production which Tom Wilson supposedly did anyway. Third album has a "closet mix" and a guitar-friendly mix that have been constantly switched over the years with each reissue. Loaded was done and edited without Reed's input. Even the after-the-fact live Max shows sound awful. Most of this is not intentional (check out White Light, White Heat for an exception) but this really must have had an effect on all the lo-fi schmo's years later.

Marshall Crenshaw Field Day (Steve Lilywhite)
Lilywhite has actually done some great work- most would tell you his U2 LPs, I would tell you XTC's Drums And Wires. This pairing was a big mistake though. The last thing thing great pop needs is over-definition. Didn't we learn anything from Phil Spector? In any case, Crenshaw's material was still so strong that this is a great album despite Lilywhite. Shamefully, unfluffed-up versions of some of these songs were released by Warner Brothers as an EP available only in England.

Beatles Let It Be (Phil Spector)
I would argue that Sgt Pepper itself was a mistake if only that it meant that they were taking their whole "artiste" trip too far. In the end, when they couldn't stand each other and had the lawyers to prove it, they left a month-long session in the hands of Spector. Since the original idea was a back-to-basics approach, this was a disaster. McCartney's lawsuit mentions the production here as one reason he was suing his old buddies (though Spector said he had a letter where Paul praised his work). The strings and choirs on "Long and Winding Road" are horrible but it actually almost sounds appropriate on "Across the Universe." Strange that although Lennon wasn't happy with all of this either, Spector worked with him on his first few albums (even the raw Plastic Ono Band). Harrison did too, using his services in the beginning of his solo career but soon he wised up too. (The un-Spectorized versions of Let It Be are only on bootlegs right now- some have appeared on the third part of the Anthology series).

Ramones End of the Century (Spector)
You might as well blame Joey, Dee Dee and Johnny since they wanted this to happen badly. They didn't want to get locked in Spector's mansion and held at gunpoint though. I only know one guy who said this is his favorite Ramones LP. I don't think it's that bad but can you can't say that making Johnny do a guitar chord for a day to get the right sound or adding strings is what they're really about.

Captain Beefheart Strictly Personal (Bob Krasnow)
Supposedly, this was done while Beefheart was touring Europe. When he heard it, he was justifiably pissed (Krasnow claims he approved it though). Some of the same material (if not the same sessions) appeared years later as Mirror Man and show how startling the real stuff was. Krasnow probably though that the knob twiddling and weird phasing would be the Capt in the good gracies of the hippies looking for a psychedelic sound- Beefheart was a lot more original and bracing than that. It's as if Krasnow didn't believe that fact is stranger than fiction. Years after Mirror Man came I May Be Hungry But I Sure Ain't Weird which again draws on the some of the same material though it's still probably not the un-mixed versions of the original sessions.

Jimi Hendrix Crash Landing, Midnight Lightning (Alan Douglas)
The first couple of albums that were released after his death were actually pretty good (mainly because there wasn't a lot of tampering done with them): Cry of Love and Rainbow Bridge in particular. Then it went downhill. Alan Douglas committed crimes against humanity. This disgusting moron took some of the last sessions of one of the most (if not THE MOST) innovative musicians to ever walk this planet and BUTCHERED them! Not only did he wipe out the backing tracks but also wiped out some of the Jimi's parts and then overdubbed studio musicians on top. If this wasn't bad enough, he then took composer credits for it. Amazing that he didn't try to add a dance track to the stuff years later. The fact that a lot of material still sounds good is a testament to the quality of Hendrix's work.

Chuck Berry/Bo Diddley/Howlin Wolf London Sessions
I don't know what kind of intentions were at work here but the whole idea of having these legends backed up by a bunch of Brits who got their start ripping off their music only sounds like a half-baked commercial proposition to me. Having Clapton, the Stones and Ringo back them up is no substitute for the Chess house band with Willie Dixon and company. The actual sound is good but truth be known, some of the best work these guys did were enshrined in a low-fi aura that was appropriate for bar rooms and juke boxes. Most of the material was definitely done better years ago. The Howlin' Wolf session itself isn't bad- at least, it helped remind Clapton and Winwood what they were supposedly all about (definitely not Blind Faith or their solo careers).

X Ain't Love Grand (Michael Wagener)
It cracks me up to think that record companies can snap up an indie band then think it can break it onto the radio and charts with a hot-shot producer. I don't know how much complicity the band had in this though. Still, even if you hated the Doors, give Ray Manzarek credit for helping them (X, I mean) put out three great records before this one came out. I'll grant you that martial strife was at hand but part of that conflict made their earlier records exciting. Wagener manages to flatten them out like a steamroller. What the hell were they thinking- a guy who does records for a Christian metal band was right for them? It was downhill from here- Dave Alvin couldn't save them and their reunion doesn't hold a candle to the old days.

Clash Give 'Em Enough Rope (Sandy Pearlman)
I actually like this one a lot though I can understand why a lot of fans were pissed about this. CBS balked on releasing their debut in the States and had even put out a wrong song for one of their singles. This would be the first of many times that they screwed the band. Pearlman had handled Blue Oyster Cult (and the Dictators) for Epic/CBS so must have thought he could help make the band hot. A lot of it sounds overblown but the band was still committed to its wrong-headed politics and raw sound back then so it's a keeper nevertheless ("Safe European Home" and "Guns on the Roof" are LOUD). Anyone who had their doubts about their ambitions got their worst fears confirmed as soon as double and triple albums (which were done in part of get out of their Epic/CBS contract) and the dreaded Combat Rock (which actually ain't that bad) came out.

Rich Kids Ghosts of Princes in Towers (Mick Ronson)
Thanks to Ira Robbins of Trouser Press for pointing out this fiasco. See the above link for more details.

Nirvana In Utero (Steve Albini)
Albini doesn't consider himself a producer (the credits say "recorded by..") and considering some of his Big Black work, he may just be right. Frank Black said that when he worked with the Pixies, he took great pains to get the guitar parts down and rushed through the vocals. It sounded a little more professional when Kurt Cobain requested his services. In all, this was one of his many bold moves he made considering that Albini was a respected underground producer but definitely not major-label league yet. Of course, for a cool million dollars, Albini decided that he could work with them. You'll note on the CD that there are special treble and bass control settings marked out to show you how the CD is meant to be heard- sure enough, this does change the sound of the thing quite a bit. The sound is more rawer than Nevermind as I'm sure they wanted. In all, Cobain's record company (DGC) wasn't amused with the proceedings so they had to send Scott Litt in to clean up some of the stuff to make it radio-friendly. Supposedly, the whole project was hotly disputed between Albini and the band and the company though Albini claims everything turned out hunky-dory. Except for the Litt remixes, he and the band had their way.

Alex Chilton Flies On Sherbert & Sisters Lovers
Chilton is unique- a pure rock and roll fiend and El Destructo when it comes to his music and his legend. The guy is perverse as hell and I love him. These are two of his most extreme examples of this and proof positive that Neil Young would be a breath of fresh air for a record executive after trying to deal with Chilton. Chiton consciously sabatoges his work when he feels appropriate (less often lately). As he proved in the Big Star reunion (not to mention his Box Top days), the man's got the knack to cross over into respectability not to mention real sales. Obviously, this isn't his real intention even if he has made music his career at a cult level.

Neil Young Tonight's The Night & Journey Through the Past
After hitting the big time, he took a commerical nose dive and for the most part, his music was the strongest its even been. This meant raw music and raw emotions. Journey doesn't quite fit in because it's out-takes and work tapes but it successfully helped to sabatoge his career nevertheless. Tonight might be his best record and definitely one of his scariest. One thing you have to admire about the guy is that no matter how many wrong-turns he takes, he does things his own way.

Rolling Stones Exile On Main Street (Jimmy Miller)
Before this, even with Satanic Majesty, these guys never had any problems with their sound (London Records didn't like their record covers though and didn't have the heuvos to release "Cocksucker Blues"). The fact that this is one of their best attests to the music but also the whole cruddy sound here. Just like the Chess records they copied when they started (only the Stones had better equipment at their disposal now), they made a authentic sounding R&B record that swung and stabbed and lashed out and cried. Keith's french Villa was no much for their famous Mobile Unit but nothing they recorded there sounded this fresh.

The Fall- whole catalog
Other than Brian Eno (hell, maybe including him) and some house producers, nobody's used the studio more self-consciously than Mark E. Smith and company. As well as they can dig into rock riffs, they also had a wild experimental side (they loved Krautrock) that led them to aural fuck-ups, rants, and strange edits. The fact that a lot of indie bands tried to do this and flopped is not their fault.

Pavement/Sebodoh
Probably the best exponents of the Fall's work, they themselves inspired a lot of less talented morons to do the same. The fact that both bands had good songwriting chops definitely helped them through all their own sludge. This is something that's lost on their imitators. The possibility that either or both of them stands a chance of making some serious sales will inspire many more idiots though it will be heartening if they stay true to their roots and not pimp their sound and their music.

27-04-2006 om 11:52 geschreven door -b

26-04-2006 om 14:39 geschreven door -b

Groot nieuws! Larsson in de mei-editie van het Britse rockmagazine Q!

Volgende maand pas in de winkel, nu al op uw favoriete blog! (Het korte interview vond gisteren plaats, telefonisch.)
Ziehier het resultaat:

Q:                    To barge in with the least pleasant part: rumour has it Larsson is about to call it quits. What do you have to say for yourself?

Larsson:           Quit? Us? Ridiculous! What tosser told you?

Q:                   So it’s a lie?

Larsson:           Of course it is! (slightly irritated) Why would we quit so soon? We’re only just getting started!

Q:                   True, of course. So … Larsson is not splitting up?

Larsson:           Is there something wrong with your phone? Or your hearing? Larsson is NOT breaking up.

Q:                   Question solved, then. So what have you guys been up to, lately?

Larsson:           We’re playing a lot of shows, to start with. Last Friday we played as support for Magnapop. Next Friday and Sunday we will do the same thing. Nice people, by the way, very … euh… un-male. Cool merchandise-girl too. Furthermore we’re busy preparing for the recording of our debut album, which we will record this summer and …

Q:                   What label will put out the record?

Larsson:           Dou you mind? I wasn’t done talking yet. Now where was I? Yes, the album. We are rehearsing some new songs for the album as we speak. Well, not as we speak ... you know what I mean. We also went into the studio with Nona Mez – great guy, by the way, buy his records! – to track two songs. For the first time we recorded live with some overdubs afterwards. Which was great, sounded really fresh and lively. You should try it!

Q:                   Euh... better if we don't. Nice going, though. Are there any recent records you really like?

Larsson:           Sure. We all like the Arctic Monkeys record. Great sound, too. Punky, energetic, tight and sloppy at the same time. Oh, and I just heard the new Bruce Springsteen record, which - at first glance – is truly superb. No E Street people this time. He’s doing 13 Pete Seeger songs, with some great musicians. No rehearsals, no recording booths, no nothing, just sitting down together and playing the tunes. Sounds excellent, very … euh… real.

Q:                   Any band you really hate?

Larsson:           We don’t hate any bands. But some we really really really don’t like, like … when we hear their song on the radio and get that really really really nasty feeling. Like St*sh.

Q:                   We know what you mean. Take care!

Larsson:           Of course you do. Thanks a lot!

25-04-2006 om 00:00 geschreven door k

‘T was a beautiful dawn, last Saturday in the lazy town of Pellenberg. I was on the wall, long before five strangers arrived. They were late.

Jumpy fellows, eagerly anticipating a long day of fine tuning and creating vibrations. The lord of the Pellenberg land house was at ease, as always, sitting in his chair, tweaking his machinery, eyes closed and ears hearing what we don’t hear. It’s a magician, and I love being on his walls.

As the lads were setting up their backline gear, the giant arrived. The giant’s a musical jack-of-all-trades, effortlessly riddling on the piano, sound checking the drums, strumming on the classical guitar and humming tunes all day long, in between some fine jokes. The giant’s a joker.

The five strangers got to work, still tired of a major showcase they played the night before. Fact was that one of them had to leave around five, so the basic tracks had to be laid down before that time. The pressure was on.

I flew over to the adjacent wall and started rubbing my hands  -  It’s a habit I can’t get rid of. This wall was closer to the glass window in between the control room and the studio room. I could see three of the strangers in sweat, rocking steady and laying down fat basic tracks, already.

By the time the drummer had to go, it was time for dinner. I decided to fly to the kitchen and look for some bread crumbs on the table.

***

Four strangers came back around half past six, accompanied by the magician  -  the giant had already left ; he had a gig in Antwerp. It looked as if they had eaten too much, but that couldn’t stop them. The guitar animal and the guitar wizard took turns in recording fine overdubs, tweaking for killer sounds in between takes. The bass guru and the vocalist went into a post-dinner coma and could only be woken with some fine Scotch.

By eleven it was time for the word wizard to sing some melodies and lay down the sing-along parts of the songs. His voice was hoarse and grainy. It had been a long day.

By midnight only three strangers were left and the light was dim. They decided, along with the magician, to call it a day and go to sleep.

I decided to straighten my wings and stop rubbing my hands and found a clean spot on the ceiling to rest.

***

Sunday morning, awoke and found out on the Pellenberg grass there was a lot of dew. By noon, two strangers came back to the house to work on the recordings they did the day before.

The magician looked fit and the word wizard’s voice was clearer than the night before. Some minor adjustments were made, some major decisions were made. The magician heard things that the strangers couldn’t hear, but they all sat down and made the very best of it.

My friend, the spider, lowered herself from the ceiling on a tight rope and nodded her slender body assentingly. “My, my, “ she said on her way down and I knew what she meant.

By the time only one stranger was left in the room with the magician, the result of two days hard labor was blaring from the speakers. The magician looked weary.

They bid farewell.

The giant returned and started his scheduled rehearsal around six. I couldn’t help thinking to myself, as I flew over to the garbage can : when will I hear those strangers again ?

24-04-2006 om 12:16 geschreven door -b

22-04-2006 om 09:21 geschreven door k

grote grutjes!
vandaag is het zover.
Larsson in het geliefde Depot, de veilige haven waar het schip genaamd Quality Rock met de regelmaat van een klok aanmeert. in dichte drommen stromen ze dan toe, man en vrouw, klein en groot, mooi en helaas ook lelijk. kijken welke heerlijke muzikale specerijen dit keer weer uit het ruim, de hoogzwangere buik van het voluptueuze schip, worden geladen. er is genoeg voor iedereen! neemt hiervan, gij allen! vanavond zullen ze met zo'n 500 zijn.

het belooft een speciale dag te worden.
heeft u al eens naar buiten gepiept? overal wulpse bloemetjes en een massa zenuwachtig heen en weer zwermende bijtjes met een geel-zwart gestreepte broek vol goesting. er is geen houden meer aan nu. ze hebben gisteren net als u naar Temptation Island gekeken.

het belooft een belangrijke dag te worden. voor ons dan. voor het eerst zullen Zijne Bookheid Mark Strauven himself en diens immer gracieuze sidekick Veronique aanwezig zijn. daarenboven werd mij in het holst van de voorbije nacht gemeld dat ook Stijn Meuris De Gebrilde, de vleesgeworden mening over Le Rock Belge, zijn licht komt opsteken. (als hij maar niet in mijn ogen schijnt!)

het belooft een speciale en belangrijke dag te worden. 21.04.2006

vooreerst valt de relatief grote hoeveelheid nullen op. het getal nul is nog niet het eerste het beste getal, vrienden! het is in onze westerse cultuur om te beginnen een zeer nieuw en dus geavanceerd getal. pas rond het jaar van de Heer 1300 deed De Nul zijn intrede in de westerse wereld. zoals u weet heeft De Nul intussen een vaste stek verworven, niet altijd even gerespecteerd maar kom. (er wordt inderdaad al eens mee gelachen.) in India komt De Nul al rond 600 na Chr. voor. twee eeuwen later vonden de Arabieren het welletjes en namen ze De Nul mee naar het westen. of De Nul eigener beweging dan wel gedwongen meereisde laat de overlevering in het midden. daar duurde het nog eeuwen vooraleer men De Nul ook echt wilde aanvaarden. het was immers wachten tot de economie, de vrije markt, belangrijker werd bevonden dan De Kerk. De Nul was immers een fictief getal, uitgevonden door de heidenen!

ten tweede komt het getal 2 twee keer voor! 2 is over het algemeen een negatief cijfer. de Grieken dachten dat de even getallen vrouwelijk en slecht waren. De 2, het allereerste even getal, was dus het begin van al het slechte. volgens de Grieken, welteverstaan! vaak is het een symbool voor de dood of van het kwaad in het algemeen.

gelukkig wordt de invloed van de dubbele twee afgezwakt, zelfs gesublimeerd tot het volstrekte tegendeel, door de allesoverheersende aanwezigheid van de 1. heilig getal. broodnodig dus om tegengewicht te bieden aan de drievuldige heidense nul! De Een is het eerste van alle getallen en werd beschouwd als het symbool van het leven, de schepping en de enige scheppergod of de oereenheid. het getal 1 is, u had het al in de mot, on-deel-baar! zulk eenen rechtlijnige onwrikbaarheid! De Een is dan ook het mannelijke, vormende beginsel, het symbool voor het goede, vriendschap en voor de bestendigheid.

ook de 4 is een heilig getal, althans toch voor de Grieken die al eeuwen dood zijn. de 4 straalt kracht uit, in zijn hoedanigheid van Eerste Kwadraat.
de 6, tot slot, is het getal van de mens, omdat het op de zesde dag geschapen is. (I kid you not!) het staat voor evenwicht en vrede. ook de perfectie is nooit ver weg want 1+2+3=6!

als we al deze bevindingen tot een besluit brengen, kunnen we stellen dat het vandaag in de sterren een gevecht in regel wordt tussen de perfectie en haar intrinsieke tegendeel, tussen het mannelijke en het vrouwelijke, tussen het Goede en het Kwade. zullen twee heilige getallen volstaan om de drievuldige nul te neutraliseren? zal de zes haar heerschappij doen gelden, hand in hand met de ondeelbare 1?

u begrijpt het. ons lot ligt vandaag niet in onze handen.

k
www.thisislarsson.com

21-04-2006 om 11:22 geschreven door k

Bono zei ooit, heel spitsvondig : “ik begrijp writer’s block niet : als je niet weet waarover geschreven, schrijf dáár dan over !” De man heeft gelijk. Wel vaker. De man heeft trouwens volgens de Britten de mooiste tekstregel ooit in een song geschreven (“One life, with each other, sisters, brothers”, uit One), doch laat dit een opmerking in de marge zijn.

Neen, writer’s block. Writer’s block is een teef. Het liefste wat je doet is iets schrijven, maken, creëren, en dan is ze er, de anti-muze, “madam blokkage”. Spotten doet ze, spotten, in je gezicht, tot je na een half uur het gevoel hebt dat je niks meer kunt, helemaal niks waard bent. Vervelende passie, schrijven, of het nu om tekst of muziek gaat : je bent toch altijd wat aan het toeval overgeleverd. Dat is één van de theorieën : toeval. Sommigen denken dat er een grotere macht werkzaam is doorheen hun capaciteiten of talenten ; andere theorie (en een overtuiging waaraan ik wel eens ten prooi viel in mijn tienerjaren). Hoe dan ook, je kunt als “maker” lelijk nerveus worden, alleen al door het vermoeden dat het niet gaat lukken. Sommigen zweren bij marihuana, anderen denken dat ze grote kunst maken na enkele neuten. Jammer genoeg blijkt de creatie ’s anderdaags slechts een schim van hoe het in hun hoofden klonk tijdens de roes.

De anti-muze is een stressfactor, dat is een feit. Ik paf me te pletter terwijl ik met rijmwoordenboek, thesaurus en N-E, E-N op zolder zit te schrijven. Meestal voorafgegaan door een obligate ongewenste stoelgang, gewoon door die vrees dat het weer niks wordt. Roken, kauwen, liters water drinken, bladzijden volkrabbelen, de muziek starten en stoppen, en opnieuw, en opnieuw, tot die ene catchy tekstlijn er komt, die eerste, van de eerste strofe. Dan is de toon gezet. Dan kan het gevecht tussen mijn muze en “madam blokkage” beginnen.

Zo ging het tot voor enkele maanden. Maar toen, toen kwam de redding.

Ik was aan het lezen in het Bernini Mysterie van Dan Brown (- jazeker, ik bezondig mij aan dit soort heerlijke pulp -) en een bepaalde passage bood de oplossing voor het eeuwige probleem, het schrijversblok, de twijfel, de onzekerheid :

“Remembrance was a Buddhist philosopher’s trick. Rather than asking her mind to search for a solution to a potentially impossible challenge, Vittoria asked her mind simply to remember it. The presupposition that one once knew the answer created the mindset that the answer must exist . . . thus eliminating the crippling conception of hopelessness.”

Fantastisch ! Gewoon je geest ertoe brengen om te presupposeren, te vóóronderstellen dat de ‘killer’ zanglijn voor je nieuwe nummer al bestaat, maar dat je er gewoon niet op kunt komen, totdat je je erop concentreert en je die zanglijn gewoon “herinnert”. Thus eliminating the crippling conception of hopelessness. De anti-muze verlamd !

Gedaan met dat zenuwachtige gevoel, wég die sanitaire drang (- wat ‘n geluk, want het toilet is twee verdiepingen trappen van m’n werkkamer op zolder verwijderd -), overwonnen die onzekerheid. Het roken blijft, maar dat mag, samen met het legio ‘bloed, zweet en tranen’ dat volgt op dat korte moment van inspiratie.

Toch wel ’n kick, als er weer eentje afgewerkt is en je de eerste dagen naar niks anders kunt luisteren en je afvraagt hoe het gaat klinken in het repetitiekot of op een majestueus podium, zoals dat van het Depot.

"invention is 1% of inspiration and 99% of transpiration."
Thomas Alva Edison

20-04-2006 om 11:56 geschreven door -b

Overrated, Overestimated
Without a Paranoid Mind
Groovin on L
Gone Forever
My Second Husband Dan
Julie talks
Run, then Stop
Surf’s Right for Dreaming
“H”
Steering Wheel Bop
(Going Underground)

(Larsson 2006)

expect to blogged some time soon today/tomorrow
cheers!

20-04-2006 om 00:00 geschreven door k