Dit is ‘m.

Bram Vanderweeën.

Ook genoemd: Jos.

21 jaar jong.

Woonachtig te Denderleeuw.

Kan uit de voeten met trommels allerhande.

De geruchten zijn voor een keer dus niet uit de lucht gegrepen. Arne speelt niet langer bij Larsson. Exact een week geleden hield het op.

[Het waarom doet er niet toe. Sommige dingen blijven niet duren. Waarom weet niemand. We wensen hem in elk geval al het beste toe, en alleen maar het beste.]

Het holst van de nacht, zondagochtend eigenlijk. We stonden wat naar elkaar te kijken daar in Hasselt en beseften dat er onmiddellijk gehandeld diende te worden. Zes dagen later werden we immers opnieuw op een podium verwacht en we mochten er rustig van uitgaan dat het publiek ons op zijn minst zou bespotten en ridiculiseren als we zonder drummer zouden verschijnen.

Doe maar, zei iemand.

Nu nog? Tis midden in de nacht, zei de ander.

Hij deed het toch. Zijn mimiek verried dat de persoon die over luttele ogenblikken aan de andere kant van de lijn zou hangen zijn mobiel toestel nog niet had afgezet.

Hij nam vrij snel op, zo leek het me. Hij moet wel verbaasd zijn geweest, maar voor uitgebreide explanatie, zoals -b dat noemt, was geen tijd. Ik kon maar de helft van de dialoog volgen, dus ik weet niet wat er precies is gezegd. In de Hasseler straten hing daarenboven ook nog eens veel lawaai, zodat ik zelfs van die helft maar de helft verstond.

In afwachting van het einde van het gesprek keken Jokke en ik elkaar nog eens aan. Niks aan te doen… hopelijk komt alles goed. De arme man had op de koop toe nog eens een ontstoken voet en hinkte redelijk hulpeloos achterop. We ‘liepen’ in de richting van Café Het Zwart Schaap. De druk telefonerende bram ijsbeerde in onze buurt.

Een paar minuten later hadden we tenminste een plan. Ziehier het recept van ons plan:

1. Bedenk de naam van een getalenteerde drummer. Zorg ervoor dat hij beschikt over een gsm en dat je zelf beschikt over zijn nummer. Bel hem op.
2. Hoop dat hij enthousiast reageert op je verrassende vraag. (Blijkt het ijdele hoop dan houdt het hier op.)
3. Bezorg hem de volgende dag al je songs in een bruikbaar digitaal formaat.
4. Spreek, na check en dubbel check van alle relevante agenda’s, twee avonden af waarop kan gerepeteerd worden.
5. Herhaal stappen 1 tot en met 4 zo vaak als nodig.

Wij hadden geluk. Stappen 1 tot en met 4 werden slechts een enkele keer doorlopen. En met succes, mogen we zeggen.

Gisteravond, half elf. Vette beats, Jos.

14-05-2006 om 00:00 geschreven door k

Het is geenszins mijn bedoeling hier zwaarwichtig te doen.
Ik heb ons blog maar wat graag luchtig.
Maar de laatste tijd loopt de gekheid zo hoog op dat het stokje ze niet langer dragen kan.

Iemand moet mij toch eens uitleggen hoe het kan dat je als achttienjarige op een doordeweekse ochtend een vrij toegankelijke winkel kan binnenstappen en de zaak een stuk of wat minuten later weer kan verlaten, een paar euro’s armer en een dodelijk vuurwapen rijker. Zomaar. Alsof dat niets is.

Ieder mens behoort natuurlijk in de eerste plaats te gehoorzamen aan de kategorische imperatief, althans dat lijkt mij een vanzelfsprekendheid. (Als dat voor iedereen het geval was zou zelfs het gratis uitdelen van vuurwapens nog geen onoverkomelijke problemen veroorzaken.) Maar blijkbaar nemen sommigen het daar al lang zo nauw niet meer mee. Akkoord, onze samenleving moet vrij zijn. Vrijheden waar eeuwenlang voor gevochten is, mogen niet teloor gaan. We moeten de verantwoordelijkheid dus bij het individu leggen. Het individu is vrij. Het kiest. Het is zelfs onaantastbaar. Heeft ontelbare rechten. O wee als iemand anders - ook een vrij individu! - die op de een of andere wijze dreigt te schenden! Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden en mag daarop worden aangesproken en zelfs afgerekend. Goed zo.

Maar houdt het daar op? Is het niet hoog tijd om in bepaalde gevallen eens kritisch te vragen welke vrijheid precies wordt gediend? Waarom zijn wapens vrij verkrijgbaar? Op welke manier precies bevordert dat de vrijheid? Hoeveel schade mag de vrijheid van meningsuiting aanrichten alvorens ze zichzelf opheft?

Alles wordt vaag. Discussies worden harder. Mensen onzekerder. 
Maar sommige dingen zouden toch vrij duidelijk mogen zijn:

1. een ander mens het leven benemen kan in geen geval, onder geen enkel beding.
2. wapens horen niet thuis in winkels die voor iedereen toegankelijk zijn. Er moet een andere manier zijn om ervoor te zorgen dat wie er echt eentje nodig heeft een wapen kan kopen op een legale en liefst niet al te klantvriendelijke manier.
3. vrije meningsuiting is een onaantastbare vrijheid maar dat maakt sommige meningen niet minder illegaal.

Voor het overige wens ik bijna iedereen een goed weekend toe.

Ik dank u voor uWaandacht.

k

12-05-2006 om 16:18 geschreven door k

Stoofvlees op Jokke’s wijze

Benodigdheden:

1 kg rundsstoofvlees

250 g gerookte spekblokjes

2 flesjes bruine Leffe (of ander donker bier van hoge gisting)

2 ajuinen

2 teentjes look

roomboter

1 sneetje oud brood besmeerd met mosterd

tijm, 1 laurierblad, komijn, koriander, oregano

zwarte peper en zout

Bereidingswijze:

1.                  Open de 2 flesjes bier

2.                  Drink er 1 op.

3.                  Doe boter in de pan, wacht tot ze bruin ziet.  Voeg vlees toe en kruid het met peper en zout

4.                  Nadat het vlees mooi bruin gebakken is, neem je het uit de pan. Doe het vlees (met jus) in een kom

5.                  Bak de spekblokjes tot ze krokant zijn

6.                  Spekblokjes klaar ? Neem ze uit pan, doe ze bij het vlees in de kom

7.                  Doe opnieuw boter in de pan. Stoof de, ondertussen fijngesneden, ajuinen en look aan op zacht vuurtje

8.                  Ajuin gaar ? Doe het vlees, samen met het bier, de boterham, tijm, laurierblad (in enkele stukjes gebroken) in de pan. Water toevoegen tot alles ondergedompeld is.

9.                  Naar smaak kruiden met een hoop komijn, koriander, oregano

10.              Laat 2 uur sudderen op matig vuur.  Naar het einde toe regelmatig omroeren.

Et voila !

11-05-2006 om 14:47 geschreven door jokke

11-05-2006 om 08:34 geschreven door -b

niet te geloven, die jongens van HUMO. aangezien ik pas sedert kort een jaarabonnement heb (- fijn cadeau ! -) en de post mijn HUMO pas rond 10u in de voormiddag brengt, verdiepte ik mij pas deze ochtend in hun pseudo- weergaloze albumbesprekingen en andere would be journalistieke inspanningen. kon mijn ogen niet geloven toen ik de recensie van de nieuwe Pearl Jam begon te lezen en de eerste regel luidde: "in wat voor een dráák van een hoes hebben ze de nieuwe Pearl Jam nu gestoken!". Stof en ik waren het er twee weken gele- den al unaniem over eens dat deze hoes wel eens de mooiste hoes van 2006 kon zijn !!! och ja, wie vraagt ons wat ? zeker de mannen van HUMO niet, natuurlijk. and so what! ook betwistbaar zijn natuurlijk die sterren :  waarom kon er voor PJ geen vierde ster bij en de miskleun van de Peppers een ster af ? telkens weer vragen wij ons toch af : is er nu eigenlijk niemand die de grote vedetten nog de vraag durft stellen : "hela, zoudt ge da wel doen, 28 nummers op twee cd's uitbrengen ? Zoudt ge nie beter distilleren en en een straffe plaat uitbrengen met 12 nummers ?" bedenkingen en theorieën zat natuurlijk. om te beginnen zijn die jongens "binnen", uiteraard. hoeven ze niks meer te bewijzen, laat staan kritisch te zijn op zichzelf. ze kunnen hun goesting doen en dat mogen ze van ons. 't is hun gegund. maar of het de mensheid en/of de muziekgeschiedenis ten goede komt, dat is een andere vraag. zelfde verhaal met de nieuwe morrissey. cru gesteld : is er dan écht niemand (producers b.v.) die durft zeggen tegen die halfgoden dat bepaalde nummers ondermaats zijn ? kan het niet ? mag het niet ? dito voor de nieuwe prince, de laatste dEUS, U2, enzovoort enzovoort...   belachelijk, ergens, vind je niet ? ik vind het erg. het zijn ook mijn halfgoden. ze hebben geschiedenis geschreven, radicaal de muziekgeschiedenis bijgestuurd, geniale nummers geschreven, geniale platen gemaakt. daarom mogen ze voor mijn part altijd goden blijven, maar het zou verdienstelijker zijn om géén platen meer uit te brengen, dan wel tenenkrullende miskleunen die teren op nostalgie. heimwee naar een tijd toen de muze in goeie doen was. van de artiesten naar de pers dan. wats daar gebeurd, zeg ? de laatste jaren komen er zo veel middelmatige tot bedroevende albums uit van groepen en artiesten die in het verleden bewezen hebben dat ze geniaal kunnen zijn en toch blijven die recensies nagenoeg allemaal ronduit lovend. durft niemand nog iets zeggen ? of betalen promomachines tegenwoordig grof geld om de door marketingjongens opgestelde en ingestudeerde oneliners ("dit is onze strafste plaat tot nu toe") en anecdotes ("een klein mirakel") te laten zegevieren op realistische, weldoorvoelde en kritische recensies ? wat een omgekeerde wereld, wat jammer allemaal. 't zal wel een teken des tijds zijn, veel geblaat en weinig wol. wij moeten onze eerste nog maken en hebben nu al het gevoel dat er goeie dingen zullen op staan. een plaatje vol energie, frisheid en drive. en als blijkt dat we er na die eerste of een tweede niet meer in slagen de wereld iets zinnigs voor te schotelen, nou, dan trekken wij mooi onze conclusies. Veel vacatures in den bouw, hoor ik vorige week...

10-05-2006 om 13:41 geschreven door -b

Folks!
Vorig weekend in totaal zeven uur op de trein gezeten. Op zo'n momenten zou een mens eigenlijk alleen maar kunnen uitschreeuwen : "Lang leve de mp3-spelers!!". De kreet bleef inwendig, want we luisterden en hoorden verschillende zaken die goed zijn (uiteraard is dit een absoluut subjectieve uitspraak gebaseerd op de meest individuele beleving van de meest individuele emotie ; laat mij parafraseren : "wij hoorden zaken die wij fantastisch vonden" ; en uiteraard mag iedereen het met mij oneens zijn):

- Tool, 10.000 Days : beestige nieuwe schijf van het viertal uit Los Angeles die bij momenten sterk aan de debuut EP "Opiate" doet denken ; meer core dan de vorige albums, vooral in de openingsnummers Vicarious en Jambi. Ook The Pot en Rosetta Stoned verkennen duistere paden langsheen snedige vocalen, tegendraadse partijen en loodzware Les Pauls. De lang uitgesponnen stiltes en 'opbouwsels' en 'outro's' getuigen van de eigenzinnigheid van de groep en zijn niet allemaal even makkelijk te verteren. Maar dan laat ik graag mijn oordeel achterwege ten voordele van een welgemeend "Tja, 't is Tool hé..." en vooral : 't is altijd een schijf troost, zo'n nieuwe Tool ; troost die werkt.

- Sonic Youth, Rather Ripped : bijzonder ironische albumtitel, als je weet dat ik naar de versie van de beruchte perslek zit te luisteren. Het album is te koop op 13 juni aanstaande en kopen is wat ik iedereen aanraad. Dit viertal uit NYC (ze zijn weer met vier!, Jim O'Rourke is er niet meer bij) gaat vlotjes naar de 50 toe, en dat hoor je hoegenaamd niet aan deze nieuwe plaat. Fris, jong, levendig, melodisch, postmodern en bij momenten zelfs wat minimalistisch, en vooral : fan-tas-tische songs. Het is onmiddellijk prijs vanaf nummer 1 (Reena), een díjk van een Kim Gordon nummer : structuur, klankpalet, die stem, dat gevoel en dan die bridge (!!!!) en dan gewoon terug naar wat zo fantastisch was aan het begin van het nummer... Meesterlijk. De Moore nummers (- er zitten ook pareltjes tussen -) wisselen mooi de Gordon nummers af. en het geheel doet eerder denken aan het geniale Murray Street dan aan het voorgaande album Sonic Nurse.

- Wat Pearl Jam op Pearl Jam doet in 2006 is van dezelfde frisheid en vastberadenheid als wat Sonic Youth op Rather Ripped doet, maar dan Seattle style, natuurlijk. Plaat die doet denken aan Vitalogy. Rocken gelijk de beesten met Life Wasted, World Wide Suicide en Big Wave. Absoluut smelten bij het wonderlijke Marker in the Sand. En wegdromen bij een aan Black (uit Ten) refererend Come Back. Puik.

Zat ook nog in mn oren :

- De nieuwe Paul Simon !!! "Surprise" : niet veel meer over te zeggen dan de good old kwaliteit van meneer Simon, your standard American Songwriting, maar dan in een bedje van experiment (Brain Eno aan de knoppen !) en hier en daar een vleugje ethnische invloeden (jammer genoeg niet van het kaliber van Graceland). Interessant om even te beluisteren.

- Appetite van GnR : a mood lifter, every time !!! zexy, vuil en vet. Beestig opwindend blijft ie (zie Recensie infra)

En let op : die treinstellen op IC-lijnen zijn ronduit super comfortabel. Vlotte overstappen. En een weekendbiljet valt ook best mee in prijs.

-b

09-05-2006 om 17:31 geschreven door -b

Er scheelt iets met die kerel. Hij heeft “iets”. “A condition”, zouden Amerikanen zeggen. In Vlaanderen is het meteen “arrogant”. Of “sociaal onaangepast”. Op zijn minst “sociaal onhandig”.

Een lichte vorm van “congenitale prosopagnosie”, zo leert ons het geniale Wikipedia. Hij heeft er, net zoals zijn vader, van kindsbeen af problemen mee om gezichten te onthouden, of tenminste de juiste betekenis te verbinden met het gezicht van iemand die plots aan de overkant van de straat of aan de toog gedag zegt. Sommige mensen kunnen helemaal geen gezichten onthouden en dan krijg je een soort van complete sociale isolatie. Maar “tussen de twee” is toch ook wel bijzonder vervelend. Vooral voor de “derde”. Want die begrijpt er niks van.

Komt er nog eens bij dat hij ook moeite heeft om namen te onthouden, dus dat is bijkans blind en doof zijn tegelijk. Gelukkig komt het ene niet vaak samen met het andere voor en lijkt alles nog “herstelbaar”, op sociaal vlak dan...

Vader loopt zaterdag voormiddag achteraan in de tuin rond, tevreden het stuk grond met nieuw gezaaid gras te inspecteren. In de dreef achter de tuin, komen enkele “nordic walkers” voorbij (blijkbaar een nieuwe rage, wandelen met skistokken, Nordic Walking). De leidster van de groep zegt enthousiast goeiedag en maakt grapjes over deze sport, die in het verre West-Vlaanderen nog heel wat opzien baart. Vader, “master of kwinkslagen”, grolt lustig mee. Wanneer de troep voorbijgetrokken is, draait ie zich om en moeder roept : “Was dat Els ?” (dochter van weet-ik-veel-wie). Vader haalt volledig in vrede met zichzelf en ongegeneerd zijn schouders op en zegt dat ie het begot niet zou weten.

Zaterdag avond, iets na middernacht, Café ’t Schaap in Hasselt. Het optreden van Nona Mez was intiem en intens professioneel. Het lijkt alsof alle groepen of artiesten uit de Leuvense stal na hun show op Play hier samentroepen. Het kan ook toeval zijn.

Hij staat aan de toog te bestellen en een grote kerel met een baseballpet komt naast hem staan :

-          pet (casual): jow, hoe was het bij jullie?

-          hij (verrast, moe): eurm, goed, goed! eum, heb jij ook gespeeld dan ?

-          pet (going): jaja, in Café Café, daarnet, vreemde keet, maar het publiek kwam toch snel toestromen na het eerste nummer ; dit is pas een cool café, van inrichting, en zo...

-          hij (in de war): bij wat speel jij dan ? sorry, eurm, maar ik heb je daarnet in de refter van de hogeschool zien zitten, enkele tafels verder, maar ik kan je niet “plaatsen”...

-          pet (van zijn melk): uh, bij Milow. Milow, natuurlijk...

-          hij (nog meer van zijn melk, door de grond aan het zakken) : fuck, Jonathan... ik had u niet herkend...

Daarna kan hij zich nog zo vaak verontschuldigen als ie wil, dit slaat natuurlijk jammerlijke sociale kloofjes...

Het is onvoorstelbaar. Exact drie dagen en vier uren geleden staat hij in de lounge van het Depot met gigantisch ‘kiekenvel’ te genieten van de Oasis-klassieker “Champagne Supernova” in de versie van Jonathan alias Milow. Onherkenbaar aan het begin, vol spanning, professioneel en supergevoelig naar een climax gebracht. Kortom top. Krak een maand geleden, weliswaar in de latere uurtjes en na ettelijke glazen samen met Mike, staat hij op diezelfde plaats nog te zwanzen met Milow over een eventuele deelname aan de Open Mic.

Hasselt, vorige zaterdag. His brain lets him down. It’s a weird condition.

08-05-2006 om 15:33 geschreven door -b

ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb altijd gedacht dat Johan en Pierewiet gewoon twee nevenpersonages waren bij de Smurfen.

twee leuke figuren die af en toe kwamen opdraven (letterlijk) om deze of gene episode op te kruiden.

Johan, een koene ridder, woonachtig in niet minder dan een kasteel.
het kasteel is natuurlijk niet van hem. Johan woont lekker bij papa. papa, de koning.
ridders-jonkmannen in die dagen zagen er het nut niet van in hypothecaire leningen aan te gaan teneinde zo snel mogelijk eigen vastgoed te verwerven. nee, zij wilden zich vrij voelen, zodat er in hun gemoed en inborst plaats vrijkwam om te doen wat echt belangrijk was: 
op edelmoedige wijze wat armen uit de nood helpen,
op vunzige wijze kroezen gerstennat verzwelgen bij het dozijn,
op koene wijze nog snel een stuk of wat verdrukten onverdrukt maken, 
op achterbakse wijze aanpappen met zoveel mogelijk jonkvrouwen én daar vervolgens in de herberg over opscheppen tegen de makkers
...

gelukkig kon Johan bij de afhandeling van deze vele taken rekenen op twee trouwe helpers:
ten eerste is er natuurlijk Pierewiet, de schildknaap, gezeten op een alleraardigst geitje genaamd Sikje. Pierewiet is overigens een muzikaal genie. vergeet dat niet.
ten tweede is Beiaard, Johans paard.
paard, of ook wel ros in die dagen.
het paard, dus het ros... het ros beiaard.

u leest het goed, die Dendermondenaars hebben het volledig verkeerd voor. hun tienjaarlijkse ommegank ruikt naar geschiedvervalsing! het grote houten paard verzinnebeeldt niet het amper te temmen ros van ridder Reinout, zoon van Aymon, de Heer van Dendermonde, en Adelheid, lieftallige nicht van Karel De Grote. zij eren de verkeerde grootheden! ridder Johan behoort gevierd! net als de muzikale schildknaap! en liefst niet slechts om de tien jaar! ik reken op een rechtzetting van formaat. 

nader onderzoek leert overigens dat Johan en Pierewiet geen nevenpersonages waren in de Smurfen! nee, zij waren er eerst! zij beleefden reeds vele avonturen lang voor er van smurfen sprake was! in 1958 verscheen 'De toverfluit en de zeven smurfen'.  het werd een gigantisch succes. daaropvolgend kregen de smurfen hun eigen verhalenreeks. zij danken hun roem aan Johan en Pierewiet. Johan en Pierewiet effenden voor hen het pad van de showbizz, de weg naar de eeuwige roem. 

hulde aan die grote helden! hulde!

k

08-05-2006 om 13:38 geschreven door k