Would you be interested to do the producing of the debut album of an unsigned Belgian band called Larsson ? Dat was de vraag die we via mail in het wilde weg de wereld in stuurden vorige week uiteraard met als bestemmelingen enkele wereldvermaarde (en sommigen zelfs reeds bejaarde) muziekproducers.
Een greep uit de reacties :
Brian Eno : I really dont know, fellows, I hear too much yellow in this music ; impossible to make this blue.
Steve Albini : Course, no problem, come to chicago and Ill hit the record button ; nothing more to it.
Pelle Gunnerfeldt : jag skulle jämn komma över till Belgien om du kanna göra den till Sverige.
Butch Vig : yeah, erm, dudes, sounds cool,... maybe some overdubs , yeah, like it still, would be awesome, you guys rawk dude I really would like to do 14 guitar parts on that steering wheel song amazing too bad Im in the desert here
David Bottrill : no comment
George Martin : Lóve to, but Ive already suffered a hearing loss in the mid nineties and wasnt able to work on the new Beatles singles on the Anthology back then; but Id like to recommend you a friend of mine :
Phil Spector : gargle
***
Graag nog even uw aandacht voor een kort verkeersbulletin :
De politie deelt mede dat - naar aanleiding van een wegverzakking - op vrijdag 05 mei 2006, tussen 07.00 uur en vermoedelijk 23.00 uur, volgende verkeersmaatregelen van kracht zijn:
a) alle verkeer, uitgezonderd plaatselijk verkeer, wordt verboden in de Naamsestraat, gedeelte tussen de Eugene Gilbertstraat en de Naamsepoort
b) alle verkeer wordt verboden in de Naamsestraat, gedeelte tussen de Verkortingsstraat en de Naamsepoort
c) volgende verkeersassen worden afgesloten : Naamsesteenweg Naamsestraat Tervuursevest Naamsestraat Naamsevest Naamsestraat d) wordt parkeren verboden in de: Eugene Gilberstraat Maria Van Belstraat
De nodige verkeerssignalisatie wordt door de politie aangebracht.
Eerlijk. Als minst ervarene van de band was ik nooit tevoren drie dagen op rij gaan spelen. Ervaring. Je wordt er moe van, vooral fysisch. Je wordt er doof van. Daarenboven werkt het verslavend (maar daarover in een latere blog meer). Maar vooral. Het is beestig interessant. Naast zingen en onnozel doen op een podium, hou ik er namelijk nog een andere bezigheid op na, wanneer ik daar achter die microfoon sta. Mensen komen naar ons kijken (- ze komen nog niet écht voor ons, ze kénnen ons nog niet -), maar ik ga ook graag naar de mensen kijken. Audiences. Wat een fantastisch woord. Wat een boeiend concept. Wat een dynamisch gegeven.
Vrijdag avond. Hoogstraten. Het is halftien. Dat betekent show time. Het lieflijke Cahier is jammer genoeg nog maar voor een kwart gevuld. De organisatie is intelligent en flexibel en stelt voor om pas een half uur later te beginnen. Af en toe ga ik even van achter het gordijn piepen om de zaalsfeer op te snuiven en de crowd te checken. Concertgangers, late twintigers en vroege dertigers, staan wat te drommen rondom de toog en blijven angstvallig uit de buurt van het podium, als ware het een opslagplaats voor nucleair afval. Mijn achternichtje (- ik denk toch dat ik de dochter van mijn neef zo mag noemen ? -) is vijftien, heeft haar eindwerk muziek aan onze groep gewijd en heeft beloofd dat ze vanavond komt kijken. Hoe langer hoe meer ik dit publiek bekijk, des te meer krijg ik het gevoel dat Karen en haar vriendin hier misschien wel lelijk uit de toon zouden vallen. Anachronisme. Vooral te jong. Dit is écht je typische clubpubliek. Fris ongeschoren jongvolwassenen in de juiste shirts en jackjes. Hier en daar een glimmende kuif. De dames cool in de jeans, uitzonderlijk een te kort rokje. Vestjes waarvan je je afvraagt waar ze ze toch gevonden hebben. Geïnteresseerd gezond Noorder-Kempisch schoon volk dat tijdens onze show meeging in de zweterige vibe. Toehoorders met gevoel voor groove. Een publiek waarin een lichte deining ontstond (- uiteraard niet te vergelijken met de golven van enthousiasme die door de Truiense, Landense en Gingelomse crowd gingen tijdens onze show op 14 april. Schuifelende, stampende en tikkende voetjes. Hier en daar een goedkeurende kin.
Sint-Truiden, zaterdag avond. Het is 8,5° C, gevoelstemperatuur 5°. Dit is een openluchtfestival en dat zullen we gevoeld hebben. De backstageruimtes en kleedkamers zijn op een halve kilometer van het podium verwijderd maar het welkom is warm, de organisatie punctueel en het eten fantastisch. Er zit al een kleine vertraging op het programma, maar dat laten we allerminst aan ons hart komen, want, zo redeneren we altijd : hoe later, hoe meer volk. Dit bleek een klein beetje buiten de waard gerekend, aangezien de enorme fanbase van Bacon Fat precies grote honger had gekregen van die stomende performance en wij dus aan de slag konden met een halflege, koude tent. Een heel ander publiek dan de vorige avond. Het Schurreverfiest, debuuteditie, is een lentefestival voor jong en oud en dat leverde een fijne melange op van toehoorders. Vooraan dat enthousiaste stelletje tieners met een hart voor rock ; aan de rand, vooraan, lieftallige bakvisjes die er niet veel schenen van te begrijpen, maar de bassist wel een lekkere vonden. Helemaal achteraan, mannen van middelbare leeftijd, overjaarse bikers, snorren tot aan de kin en haren tot op hun derrière. Die mannen zag k meteen als een uitdaging. Ze zijn gekomen voor de muddy power blues rock van Bacon Fat en de Paranoiacs ; wat zullen zij denken van een stelletje fijn in het textiel zittende, fris uitziende, welopgevoede en idem gemanierde jongmensen die zich Larsson noemen en pompen dat het genen naam heeft ? Ik vond ze schattig : na het zevende nummer zag k er een die zich moest inhouden om niet te headbangen. En dan, die laatste categorie. Altijd interessant. Dat kleine groepje onopvallende braaf ogende veertigers, leraren, fotografen, ambtenaren, bedienden. Bijzonder oplettend, goedkeurend knikkend, af en toe elkaar iets schertsend in het oor fluisterend. En je kunt er donder op zeggen : na afloop, zal er steeds iemand van die mannen naar je toekomen en je even een spjeekmedalje geven. Fijne kliek.
Zondag namiddag, Lommel, na de zoveelste stortvlaag. Blijkt Lommel Rockt een heus openluchtfestival te zijn, tenminste wat betreft infrastructuur. Hoofdpodium, zijpodium, trailers, vip-tent, Chokri op bezoek, al wat je wil. Tot de aap uit de mouw komt : overal modder, nauwelijks planken vloeren, het zijpodium is een kilometer verwijderd van de kleedkamer (dus ik sta me nogmaals in winterse temperaturen om te kleden achter de basversterker voor en na de show), koud, en niet veel volk. Althans, daar moeten we eerlijk in zijn : we kregen de kleine tent niet voller dan 25%. Zal het aan het etensuur gelegen hebben ? Houdt Limburg meer van veganistische core dan van hedonistische wok ? Het zal een raadsel blijven. Hoe dan ook, de mensen die er stonden, die wilden méé. Die gingen méé. Ze waren méé. En, aan de reacties op ons mooie guestbook (http://pub47.bravenet.com/guestbook/3963361102/) was de dag erop snel te merken dat ze niet alleen méé wilden, maar zelfs méér.
Toen we zondag avond verkleumd naar Leuven terug reden, hadden we nog geen vermoeden van wat een fijne krabbel op een guestbook kan doen, als het aankomt op hart en riem en die onder elkaar steken en zo van die dingen Lommel rockt! Indeed.
goed opgemerkt! gisteren hebben die van Larsson verguisd te bloggen! op 1 mei wordt er niet gewerkt, beste oplettende en immer kritische lezer, en al helegans niet na een weekend met drie shows.
op dit eigenste ogenblik zitten de Magnapoppers op een transatlantische lijnvlucht huiswaarts. ze hebben zich kostelijk vermaakt, dat weet ik uit eerste hand.
dat maakt mij de tweede hand; u de lezer, kan dus zeggen dat u uit tweede hand weet dat de Magnapoppers zich kostelijk hebben vermaakt. dat staat redelijk goed, dat kan ik u zeggen. de vervorming, aandikking, hyperbolisering en verannoewering van de boodschap - die overigens omgekeerd evenredige invloed uitoefent op de waarheidswaarde van die boodschap -, treedt gewoonlijk pas in vanaf de derde hand. dat bent u dus, beste lezer. wees uzelf van deze verantwoordelijkheid bewust. ga dus straks niet tegen uw naasten verkondigen dat de mensen van Magnapop the time of their lives beleefd hebben, de afgelopen tien dagen. dat zou erover zijn.
erover. dat is toch ook weer typisch voor Amerikaanders. niet dat ik heelder naties of volkeren over eenzelfde kam wens te scheren, door de band ga ik heel wat genuanceerder te werk, zeker als ik dingen ter wereldwijd digitaal boek stel. in weerwil daarvan ga ik hier toch kort door de bocht. dat mag, om een punt te maken. erover dus. die Amerikaanders o-ver-drij-ven toch altijd zo. alles is ten allen tijde absolutely amazing, f***ing great, fan-tas-tic, outrageous of op zijn minst awesome. de geloofwaardigheid, waar is ze? ik dreig telkens weer vanzelf argwanend te worden. als ze zeggen dat the week great has been, ga er dan maar van uit dat er momenten waren waarop ze liever thuis marshmellows zouden hebben gemicrowaved. anders zouden ze great zeker hebben vervangen door een van bovenstaande frazen.
nog erger wordt het wanneer ze zeggen hoe tof iemand wel is. je zou denken dat de besproken persoon eergisteren een gruwelijke dood is gestorven, veel te vroeg, vlak nadat hij een ongelofeloos heroïsche daad verrichtte die de mondiale vrede heeft ingeleid en het woord armoede uit alle levende talen verbannen. in werkelijkheid gaat het om een nog in leven zijnde dude als u en ik, met goede zowel als kleine kantjes. de ene dag de vriendelijkheid zelve, maar soms ook wel eens lichtjes op je zenuwen gevend. je hebt, laat ons zeggen, met die persoon een goede band dus je gaat daar niet onnozel over doen en zegt inderdaad dat het een toffe peer is. maar verkondigen dat hij absoluut verbazingwekkend (absolutely amazing) is?
maar voor de rest toffe mensen hoor, die Magnapoppers, best aardig. (zien jullie, lieve Amerikaanders, zo zeg je dat, dan blijft het geloofwaardig.)
