Toen ik in het derde leerjaar college volgde bij meester Linnekens, had ik 1 grote held. Marco Van Basten. Ik was negen jaar, genoot katholiek lager onderwijs en werd opgevoed naar humanistische idealen. Ik wist dus nog niet dat een mens zich soms verkneukelt in het Tegen, soms geniet van het Anti. Ik kon dus vrijelijk supporteren VOOR Oranje. Ik vermoed dat ik zelfs in een rechtsreeks duel tussen de beide lage landen de Nederlanders zou hebben gesteund.
(Dat zou ik nu niet meer doen. Toch is zowat alle 'natiegevoel' mij vreemd. Geen idee hoe dat komt, maar ik slaag er eenvoudig niet in om fier te zijn op iets waaraan noch ikzelf, noch een van mijn naasten geen enkele verdienste hebben, zoals het toevallige feit geboren te zijn binnen de grenzen van natie X of regio Y.)
Van Basten raakte iets in mij; wat zijn teamgenoot, Ruud Gullit, niet vemocht. Van Basten leek er gewoon en toch heel bijzonder uit te zien. Gullit leek me vooral geen echte Nederlander te zijn. Of hoogstens het soort Nederlander dat af en toe opdook in Sesamstraat, waar wel meer rare vogels de kinderrevue passeerden. (Sesamstraat, Good Times!) Van Basten was niet overdreven atletisch gebouwd; zeker niet in vergelijking met de hedendaagse topvoetballers. Hij had een Gave, iets wat bij toeval bij hem was terecht gekomen. Iets waar hij niet per se hard voor werkte, en zeker niet in een fitnesshonk. Iets wat hij nu eenmaal toevalligerwijze goed kon, zonder daaraan overdreven veel plezier te beleven. Hij zat nu eenmaal met dat talent en papa en mama hadden gezegd dat je een goed mens bent als je je talent gebruikt en het niet verwaarloost. Van Basten had een soort nonchalence over zich, een cool; zo van het is maar een spel en we lopen lekker te ballen en we lachen wat, lekker weertje hè en we dollen, maar wacht maar eikel ik knal zo die bal voorbij je doelman je zal niet weten wat je overkomt en als we aan het end van het spel niet hebben gewonnen zal ik danig de pest in hebben dan hoef je me deze week niets meer te vragen. Kwetsbaar, zelfs een beetje frêle, en toch zo machtig, zo in staat esthetische vernieling aan te richten vanop zowat elke plaats die uitzicht geeft op het doel van de tegenstander.
(Hij droeg het nummer 12 en meester Linnekens had ons allemaal een volgnummer gegeven op de eerste dag van het schooljaar. Dat ging alfabetisch; ik kreeg nummer 12. Daar werd ons verbond beklonken. Rien à faire.)
Gisteren wilde het pertang niet lukken voor mijn held. Hij was gisteren ook mijn held niet, het draaide niet om hem, maar om een stel andere kezen. Van de meeste had ik de naam nog nooit gehoord. Pas aan het einde, toen de camera steeds vaker zijn witte hemdje zocht, voelde ik weer wat ik toen als kleine man voelde. Diepe sympathie. Kinderlijke verbondenheid. Kon hij het helpen dat die Kuyt (wie is die jongen toch?) het gewoon niet heeft? Voor zover ik iets van voetbal ken, en voor zover er gisteren in Nurenberg voetbal te zien was, had die gast meermaals de kans eer te betonen aan Van Basten. Maar nee. Ondankbare, respectloze vlegel.
Voor het overige niets dan amusement.
Veel vuile fouten.
Een paar vernielde spelers - arme Christiano!
Tranen bij het ijskonijn.
Opstootjes galore.
De Portugezen zoals ik ze de voorbije weken heb leren kennen.
De Nederlanders wat bleekjes toch. Niks nul mooie combinaties. Geen individuele breekijzeracties.
Het commentaar op de NOS is overigens ook genieten. Die man (geen idee wij hij was) kan mooie zinnen maken terwijl hij sterft van de zenuwen. Prachtige lyrische, zelfs filosofische beschouwingen over het wezen, het diepste zijn van het voetbal in al zijn aspecten. Zomaar gratis meegegeven aan de kijker, kwistig in het rond gestrooid. Een proefje, over de Portugese doelman, Ricardo, die geen al te stevige indruk naliet, zelfs hier en daar wat klungelde: "... en de bal meermaals onhandig beroerde, net genoeg om hem buiten de lijnen van zijn doel te doen belanden... maar is dat immers niet het wezen van een doelman?". Heerlijk toch. Fenomenologie op het scherpst van de snee. Wij Vlamen zijn hem aan het verliezen, de virtuoze baltoets in vocabularium en syntax. Kom terug, Rik De Saedeleer. Scheer u weg, Kanaal Twee en VT4.
Een toptransfer in het Belgische vooetbal? Koop wat NOS-mannen.
k
26-06-2006 om 10:52
geschreven door k
|
