Textual Berserkness on a Daily Basis www.thisislarsson.com
24-04-2006
_My my my said the spider to the fly (the nona mez sessions pt II)
T was a beautiful dawn, last Saturday in the lazy town of Pellenberg. I was on the wall, long before five strangers arrived. They were late.
Jumpy fellows, eagerly anticipating a long day of fine tuning and creating vibrations. The lord of the Pellenberg land house was at ease, as always, sitting in his chair, tweaking his machinery, eyes closed and ears hearing what we dont hear. Its a magician, and I love being on his walls.
As the lads were setting up their backline gear, the giant arrived. The giants a musical jack-of-all-trades, effortlessly riddling on the piano, sound checking the drums, strumming on the classical guitar and humming tunes all day long, in between some fine jokes. The giants a joker.
The five strangers got to work, still tired of a major showcase they played the night before. Fact was that one of them had to leave around five, so the basic tracks had to be laid down before that time. The pressure was on.
I flew over to the adjacent wall and started rubbing my hands - Its a habit I cant get rid of. This wall was closer to the glass window in between the control room and the studio room. I could see three of the strangers in sweat, rocking steady and laying down fat basic tracks, already.
By the time the drummer had to go, it was time for dinner. I decided to fly to the kitchen and look for some bread crumbs on the table.
***
Four strangers came back around half past six, accompanied by the magician - the giant had already left ; he had a gig in Antwerp. It looked as if they had eaten too much, but that couldnt stop them. The guitar animal and the guitar wizard took turns in recording fine overdubs, tweaking for killer sounds in between takes. The bass guru and the vocalist went into a post-dinner coma and could only be woken with some fine Scotch.
By eleven it was time for the word wizard to sing some melodies and lay down the sing-along parts of the songs. His voice was hoarse and grainy. It had been a long day.
By midnight only three strangers were left and the light was dim. They decided, along with the magician, to call it a day and go to sleep.
I decided to straighten my wings and stop rubbing my hands and found a clean spot on the ceiling to rest.
***
Sunday morning, awoke and found out on the Pellenberg grass there was a lot of dew. By noon, two strangers came back to the house to work on the recordings they did the day before.
The magician looked fit and the word wizards voice was clearer than the night before. Some minor adjustments were made, some major decisions were made. The magician heard things that the strangers couldnt hear, but they all sat down and made the very best of it.
My friend, the spider, lowered herself from the ceiling on a tight rope and nodded her slender body assentingly. My, my, she said on her way down and I knew what she meant.
By the time only one stranger was left in the room with the magician, the result of two days hard labor was blaring from the speakers. The magician looked weary.
They bid farewell.
The giant returned and started his scheduled rehearsal around six. I couldnt help thinking to myself, as I flew over to the garbage can : when will I hear those strangers again ?
dat wil zeggen dat u, de lezer, wel de onderdelen krijgt maar het bericht zelf zal moeten assembleren. komtie:
de Ten Digit Binary Studio op 2 nummers Larsson vertrekt te producer Nona Mez heden om nemen met.
het zou kunnen dat er een weinig essentieel onderdeeltje ontbreekt of dat er van een bepaald onderdeeltje te veel exemplaren aanwezig zijn in het pakket. dat weet je nooit van tevoren met zo'n Ikea-bericht.
grote grutjes! vandaag is het zover. Larsson in het geliefde Depot, de veilige haven waar het schip genaamd Quality Rock met de regelmaat van een klok aanmeert. in dichte drommen stromen ze dan toe, man en vrouw, klein en groot, mooi en helaas ook lelijk. kijken welke heerlijke muzikale specerijen dit keer weer uit het ruim, de hoogzwangere buik van het voluptueuze schip, worden geladen. er is genoeg voor iedereen! neemt hiervan, gij allen! vanavond zullen ze met zo'n 500 zijn.
het belooft een speciale dag te worden. heeft u al eens naar buiten gepiept? overal wulpse bloemetjes en een massa zenuwachtig heen en weer zwermende bijtjes met een geel-zwart gestreepte broek vol goesting. er is geen houden meer aan nu. ze hebben gisteren net als u naar Temptation Island gekeken.
het belooft een belangrijke dag te worden. voor ons dan. voor het eerst zullen Zijne Bookheid Mark Strauven himself en diens immer gracieuze sidekick Veronique aanwezig zijn. daarenboven werd mij in het holst van de voorbije nacht gemeld dat ook Stijn Meuris De Gebrilde, de vleesgeworden mening over Le Rock Belge, zijn licht komt opsteken. (als hij maar niet in mijn ogen schijnt!)
het belooft een speciale en belangrijke dag te worden. 21.04.2006
vooreerst valt de relatief grote hoeveelheid nullen op. het getal nul is nog niet het eerste het beste getal, vrienden! het is in onze westerse cultuur om te beginnen een zeer nieuw en dus geavanceerd getal. pas rond het jaar van de Heer 1300 deed De Nul zijn intrede in de westerse wereld. zoals u weet heeft De Nul intussen een vaste stek verworven, niet altijd even gerespecteerd maar kom. (er wordt inderdaad al eens mee gelachen.) in India komt De Nul al rond 600 na Chr. voor. twee eeuwen later vonden de Arabieren het welletjes en namen ze De Nul mee naar het westen. of De Nul eigener beweging dan wel gedwongen meereisde laat de overlevering in het midden. daar duurde het nog eeuwen vooraleer men De Nul ook echt wilde aanvaarden. het was immers wachten tot de economie, de vrije markt, belangrijker werd bevonden dan De Kerk. De Nul was immers een fictief getal, uitgevonden door de heidenen!
ten tweede komt het getal 2 twee keer voor! 2 is over het algemeen een negatief cijfer. de Grieken dachten dat de even getallen vrouwelijk en slecht waren. De 2, het allereerste even getal, was dus het begin van al het slechte. volgens de Grieken, welteverstaan! vaak is het een symbool voor de dood of van het kwaad in het algemeen.
gelukkig wordt de invloed van de dubbele twee afgezwakt, zelfs gesublimeerd tot het volstrekte tegendeel, door de allesoverheersende aanwezigheid van de 1. heilig getal. broodnodig dus om tegengewicht te bieden aan de drievuldige heidense nul! De Een is het eerste van alle getallen en werd beschouwd als het symbool van het leven, de schepping en de enige scheppergod of de oereenheid. het getal 1 is, u had het al in de mot, on-deel-baar! zulk eenen rechtlijnige onwrikbaarheid! De Een is dan ook het mannelijke, vormende beginsel, het symbool voor het goede, vriendschap en voor de bestendigheid.
ook de 4 is een heilig getal, althans toch voor de Grieken die al eeuwen dood zijn. de 4 straalt kracht uit, in zijn hoedanigheid van Eerste Kwadraat. de 6, tot slot, is het getal van de mens, omdat het op de zesde dag geschapen is. (I kid you not!) het staat voor evenwicht en vrede. ook de perfectie is nooit ver weg want 1+2+3=6!
als we al deze bevindingen tot een besluit brengen, kunnen we stellen dat het vandaag in de sterren een gevecht in regel wordt tussen de perfectie en haar intrinsieke tegendeel, tussen het mannelijke en het vrouwelijke, tussen het Goede en het Kwade. zullen twee heilige getallen volstaan om de drievuldige nul te neutraliseren? zal de zes haar heerschappij doen gelden, hand in hand met de ondeelbare 1?
u begrijpt het. ons lot ligt vandaag niet in onze handen.
Bono zei ooit, heel spitsvondig : ik begrijp writers block niet : als je niet weet waarover geschreven, schrijf dáár dan over ! De man heeft gelijk. Wel vaker. De man heeft trouwens volgens de Britten de mooiste tekstregel ooit in een song geschreven (One life, with each other, sisters, brothers, uit One), doch laat dit een opmerking in de marge zijn.
Neen, writers block. Writers block is een teef. Het liefste wat je doet is iets schrijven, maken, creëren, en dan is ze er, de anti-muze, madam blokkage. Spotten doet ze, spotten, in je gezicht, tot je na een half uur het gevoel hebt dat je niks meer kunt, helemaal niks waard bent. Vervelende passie, schrijven, of het nu om tekst of muziek gaat : je bent toch altijd wat aan het toeval overgeleverd. Dat is één van de theorieën : toeval. Sommigen denken dat er een grotere macht werkzaam is doorheen hun capaciteiten of talenten ; andere theorie (en een overtuiging waaraan ik wel eens ten prooi viel in mijn tienerjaren). Hoe dan ook, je kunt als maker lelijk nerveus worden, alleen al door het vermoeden dat het niet gaat lukken. Sommigen zweren bij marihuana, anderen denken dat ze grote kunst maken na enkele neuten. Jammer genoeg blijkt de creatie s anderdaags slechts een schim van hoe het in hun hoofden klonk tijdens de roes.
De anti-muze is een stressfactor, dat is een feit. Ik paf me te pletter terwijl ik met rijmwoordenboek, thesaurus en N-E, E-N op zolder zit te schrijven. Meestal voorafgegaan door een obligate ongewenste stoelgang, gewoon door die vrees dat het weer niks wordt. Roken, kauwen, liters water drinken, bladzijden volkrabbelen, de muziek starten en stoppen, en opnieuw, en opnieuw, tot die ene catchy tekstlijn er komt, die eerste, van de eerste strofe. Dan is de toon gezet. Dan kan het gevecht tussen mijn muze en madam blokkage beginnen.
Zo ging het tot voor enkele maanden. Maar toen, toen kwam de redding.
Ik was aan het lezen in het Bernini Mysterie van Dan Brown (- jazeker, ik bezondig mij aan dit soort heerlijke pulp -) en een bepaalde passage bood de oplossing voor het eeuwige probleem, het schrijversblok, de twijfel, de onzekerheid :
Remembrance was a Buddhist philosophers trick. Rather than asking her mind to search for a solution to a potentially impossible challenge, Vittoria asked her mind simply to remember it. The presupposition that one once knew the answer created the mindset that the answer must exist . . . thus eliminating the crippling conception of hopelessness.
Fantastisch ! Gewoon je geest ertoe brengen om te presupposeren, te vóóronderstellen dat de killer zanglijn voor je nieuwe nummer al bestaat, maar dat je er gewoon niet op kunt komen, totdat je je erop concentreert en je die zanglijn gewoon herinnert. Thus eliminating the crippling conception of hopelessness. De anti-muze verlamd !
Gedaan met dat zenuwachtige gevoel, wég die sanitaire drang (- wat n geluk, want het toilet is twee verdiepingen trappen van mn werkkamer op zolder verwijderd -), overwonnen die onzekerheid. Het roken blijft, maar dat mag, samen met het legio bloed, zweet en tranen dat volgt op dat korte moment van inspiratie.
Toch wel n kick, als er weer eentje afgewerkt is en je de eerste dagen naar niks anders kunt luisteren en je afvraagt hoe het gaat klinken in het repetitiekot of op een majestueus podium, zoals dat van het Depot.
"invention is 1% of inspiration and 99% of transpiration." Thomas Alva Edison
Overrated, Overestimated Without a Paranoid Mind Groovin on L Gone Forever My Second Husband Dan Julie talks Run, then Stop Surfs Right for Dreaming H Steering Wheel Bop (Going Underground)
(Larsson 2006)
expect to blogged some time soon today/tomorrow cheers!
Appetite For Destruction (GEFFEN, 21 juli 1987, producer Mike Clink)
Na de verdienstelijke, zelfgeproduceerde live EP, Live ?!*@ Like a Suicide, van vorig jaar (met de heerlijke Aerosmith-cover Mama Kin), komt deze tros Hollywood Boulevard would-be piraten nu op de proppen met een debuutplaat om uit volle borst en heel beleefd u tegen te zeggen. Na een valse start - geef toe, Welcome to the Jungle is een hoogtechnisch niemendalletje waarin Slash (niemand heeft ooit zijn gezicht gezien) meteen alle remmen los gooit en even demonstreert dat de nieuwe generatie minstens één wonderkind in zijn rangen telt en Axl W. Rose tot treurens toe blijft schruwelen dat L.A. een oerwoud is waar je niet levent uit komt (verhuis dan !) - slaat deze plaat je om de oren met opwindende, oerdegelijke en sec-maar-warm geproduceerde rock n roll die ons doet denken aan een partijtje moddercatch tussen Joe Perry, Angus Young, Steven Tyler en een stel anonieme Hollywood hookers. De pure erotiek van Its so easy (I see your sister in her Sunday dress/ She's out to please/ She pouts her best) evolueert naar hardcore pornografie in Anything Goes (met die vette talkbox in de mix) en Rocket Queen (het kreunen en hijgen zijn van Axls toenmalig lief, Barbi Von Grief, opgenomen in de studio tijdens een stomende vrijpartij!) en op dié weg vinden we enkele klassiekers voor de eeuwigheid terug : de legendarische Stonesy rockers (getekend Duff McKagan/ Izzy Stradlin) Night Train (die koebel!) en Mr. Brownstone (die riff!) en het ongelofelijke Out ta get me (die intro!). Om nog maar te zwijgen van de instant hitsingles Paradise City en Sweet Child o mine, die getuigen van een meesterlijk vermogen tot songwriting en een arrangeur/solist (Slash) die we meer en meer verdenken van een pact met de duivel, geschreven in eigen bloed. My Michelle, Think about you, Youre Crazy en Anything Goes zijn vét maar niet groots, maar het album wordt in absolute grandeur afgesloten met de perfect optijdse outro van Rocket Queen: Rose en Slash op hun best, melancholie en melodie, kippevel van de bovenste plank, ondersteund door die heerlijk akoestisch klinkende groove van Steven Adler, melodrama ten top gedreven en prachtig neergezet. Na het uitsterven van het laatste keelgeluid (To know that I care ), gooien wij onze cdplayer hop terug naar track 2 en aaien we daarbij de knop Endless Repeat. Een aanrader.
_invallende gedachten bij vandaag voorgevallen gelegenheden
paasmaandag. een vrije dag. hier en daar al een zonnestraal gezien.
de larssonnisten wijdden zich aan het gezinsleven. de ene ging samen met dochterlief op zoek naar paaseieren. de andere kocht een elektrische gitaar (van een particulier, de winkels bleven vandaag immers gesloten). een derde liet zich van zijn beste dagjestoeristische kant zien en bezocht Dierenpark Planckendael.
hoewel de kleine exemplaren van het menselijke ras daar in bijzonder grote getalen aanwezig waren, slaagde hij er toch in vele dieren te zien, het ene al wonderlijker dan het andere. of men dat nu leuk vindt of niet, willens nillens wordt bij een bezoek aan een dergelijk park het nuttige aan het aangename gekoppeld. een schat aan informatie wordt de kijklustige opgedrongen. niet alleen leert hij dat men beter twee keer nadenkt alvorens zelf aan kleine exemplaren van het menselijke ras te beginnen, ook over de dieren zelf komt hij een en ander te weten. zo wist hij bijvoorbeeld niet dat er zoiets bestond als een boshond. grappige diertjes, hij verzekert het u. ze lijken een beetje de miniatuurversie van de Grizzley. en vroeg u zich altijd al af waarom de gier een kale kop en nek heeft? of uit welke stof de hoorn ener neushoorn is gemaakt? (respectievelijk om niet te vuil te worden tijdens gebeurlijke lijkenpikkerij en uit dezelfde materialen als onze nagels en haren.)
allemaal wijsheid die hij nu meedraagt op het pad zijner verdere leven.
nog in de reeks 'dingen waar men willens nillens mee wordt geconfronteerd': Radio2. bleek het precies vandaag de Top 70 van de jaren '70 te zijn! tot groot jolijt van velen. Peter Maffay mag zich in de handen wrijven. een vijfde stek, stevig in de top tien dus, werd zijn deel. als men de lijst bekijkt -god weet waarom men dat zou doen- kan men niet anders dan besluiten dat de term 'kitsch' in de seventies nog niet was uitgevonden. (zekerheid daarover kan ik echter niet bieden, daar ikzelf pas ben uitgevonden toen het betreffende decennium al zo goed als voorbij was.) maar zeg nu zelf: tijden waarin Queen, Blondie, Abba, Deep Purple, John Lennon, The George Baker Selection, The Kinks, Peter Maffay, Willy Sommers, CCR, Dire Straits, Village People, The BeeGees en The Doors zij aan zij streden om de hoogste plaatsen in een en dezelfde hitlijst, zoiets bestaat toch niet meer? toen was alles gewoon 'muziek' en werd alles over dezelfde kam geschoren. geen gezeik. kunst = kitsch = kunst = ... Peter Maffay de ene week op één, de volgende week van de troon gestoten door Led Zeppelin. nu maakt men voor elk subgenre een aparte hitlijst. sommige daarvan zijn done, andere absoluut not. de ene lijst heet 'alternatief' te zijn. een tweede dient gewoon als soundtrack bij het wassen van de gezinswagen, op zaterdagmiddag. een derde lijst bevat enkel dingen die je eigenlijk al lang in huis moest hebben, jij barbaar! en een vierde bevat uitsluitend muziek gezongen in het Vlaams, wat overigens nog niet betekent dat alle muziek gezongen in die taal in de lijst terecht kan komen. waar is de heroïsche strijd als Paul Severs het niet meer kan opnemen tegen dEUS, als Fall Out Boy niet mag beoordeeld worden tegenover Crazy Frog? waarom kunnen Laura Lynn en Interpol niet langer in een en dezelfde lijst? is het ene muziek en het andere niet? is het ene per definitie beter dan het andere en moet het dààrom elders voor de nummer 1 gaan?
geen paniek. ik denk maar wat luidop hoor, maar ik vind dit een heerlijke toptwintig:
01. ABBA - Dancing queen 02. BARRY WHITE - You're the first, the last, my everything 03. QUEEN - Bohemian Rhapsody 04. WILL TURA - Aan mijn darling 05. PETER MAFFAY - Du 06. MEAT LOAF - Paradise By The Dashboard Light 07. DEEP PURPLE - Child In Time 08. DIRE STRAITS - Sultans of swing 09. PATRICK HERNANDEZ - Born to be alive 10. BLONDIE - Denis 11. THE EAGLES - Hotel California 12. VILLAGE PEOPLE - Y.M.C.A. 13. NEIL DIAMOND - Beautiful noise 14. GEORGE BAKER SELECTION - Una paloma blanca 15. ANN CHRISTY - Dag vreemde man 16. LED ZEPPELIN - Stairway 17. BACCARA - Yes sir I can boogie 18. ROB DE NIJS - Het werd zomer 19. 10 CC - I'm not in love 20. THE DOORS - Riders On The Storm
veel volk. gisteren in Gingelom bedoel ik. benevens een lichte teleurstelling bij de organisatie omdat Zijne Robheid het zich niet heeft verwaardigd het fijne Bloesemrock met Zijn aanwezigheid op te luisteren, was alles toppie toppie. een bedankje aan de organisatie is dan ook op zijn plaats. wat had die zaal een puike akoestiek, overigens!
'Tom te tom tom, tom te tom,' zong Frits in zichzelf, 'het gaat slecht, verder gaat het goed.'
vanmiddag wordt Gerard Reve ten grave gedragen. een goede reden om De Avonden nog eens op te duiken. schitterend, op de achterflap: In Frits van Egters weerspiegelt zich de jeugd, die zijn leven ziet verlopen in zinloosheid, eentonigheid en eenzaamheid. kennelijk waren de eerste jaren na WOII in onze gebieden behoorlijk vervelende jaren. in het leven van Frits gebeurt inderdaad helemaal niets. maar het is de manier waarop, dames en heren.
Hij vergeleek de tijd van zijn horloge met die van de klok en ging zich verkleden. 'Een blauw overhemd staat goed bij dit pak,' zei hij, zijn das strikkend voor de spiegel. 'We mogen ons uiterlijk niet verwaarlozen.' In de huiskamer legde hij een met rood potlood geschreven briefje op tafel met de woorden: 'Het gymnasium bestaat twintig jaar. Ik ga er heen, voor mijn plezier.' 'Wij deinzen voor niets terug,' zei hij hardop. 'Het zou kinderachtig zijn, weg te blijven. De beproevingen dienen in het gelaat gezien te worden. Eerst langs Joop.' (p. 30)
en voor wie wil weten hoe het eindigt:
Hij zoog de borst vol adem en stapte in bed. 'Het is gezien,' mompelde hij, 'het is niet onopgemerkt gebleven.' Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap. (p.222)
k ps b heeft beloofd een dezer Appetite for Destruction te bespreken in deze kolommen. we houden hem eraan.
Vrijdag. vanavond showtime. in Gingelom. (het land waarop zijne Robheid, voormalig-woestijnvisser en neo-megalomaan, zijn oog heeft laten vallen.)
bloesemrock 2006. nog niet veel bloesem gezien. volgens vorsers en andere professionele pienteren loopt de natuur een volle maand achter op zijn normale ontwikkelingscyclus. op haar ontwikkelingscyclus, bedoel ik. de natuur is vrouwelijk. natuurlijk.
wat er ook van zij, als die lente er nu getsiederrie niet spoedig komt zal dat ten koste gaan van ons aller geestesgezondheid. zeker de inwoners van Gingelom gaan het zwaar krijgen, in hun gemoed en ver daarbuiten, als het al niet zo ver is - dat merken we gauw genoeg vanavond. elke dag immers, voor dag en dauw, slaat de echte Gingelommer de sjaal om en wandelt hij naar buiten. kijken hoe het staat met de wasdom van het goud van de streek, het Jona-Gold, de appeltjes. zijn echtgenote wuift hem uit en wacht vol spanning enige minuten op de terugkeer harer vent en diens rapport. ik hoef u niet te vertellen dat de Gingelommer het de laatste dagen allemaal wat minder ziet zitten. en best een verzetje kan gebruiken. er zou dus wel eens veel volk kunnen komen, daar in Gingelom, vanavond. althans, dat zou je toch verwachten als je de foto's bekijkt van de vorige editie. (ze staan op www.bloesemrock.be)
over appels gesproken. het proces tussen The Beatles en Het Internet is volop aan de gang. officieel: Apple Corps (de platenmaatschappij van The Beatles) vs. Apple Computer (het bedrijf dat Apple Computers produceert). blijkbaar is Macca zijn eigen anti-download gezeur beu. meer nog: ze gaan de hele Beatles catalogus remasteren en ter downloading aanbieden, tegen betaling. daar hebben we even niet van terug.
nu zullen ook de echte oldskool Beatles freaks een MP3-speler willen, om op de trein naar de digitaal geremasterde versies van 'Baby, you can drive my car' te kunnen luisteren. Als de MP3-spelers dan nog betaalbaar zullen zijn. ze kosten nu al 1 mensenleven. triest hoor. geef iedereen snel wat zonneschijn, het loopt hier uit de hand.
Karl van den Broeck. Ik hoorde hem gisterenmiddag op Studio Brussel. Op een bepaald moment had hij het over bloggen. Ondanks het feit dat ik slechts met een half oor luisterde, meende ik toch te kunnen opmaken dat hij pro is. Mijn gedachten dwaalden af. Zowel op mijn linker als op mijn rechter schouder merkte ik de aanwezigheid van een klein mannetje. Het ene zag er niet uit als een duiveltje en het andere al helemaal niet als een engeltje. Nee, links zat een zichtbaar hooghartig en ongeïnteresseerd ventje, wegkijkend, grijs getailleerd maatpak; rechts een overenthousiast adhd-achtig kereltje, roepend, springend, opdringerig, in salopet, The Edge-mutsje op het hoofd. - Ja! Dat is het! Bloggen! Dat moet je doen! Ik zeg het al jaaaaaren! Bloggen is fijn! Tsjoelala! Tsjoelala!, riep het. Iedereen blogt! wil je alleen achterblijven, misschien? De boot missen? Wie niet weg is, is gezien! Het liep zo snel om een denkbeeldig muddelpunt dat het doldraaide en domweg omviel. Beteuterd keek het op. - Stel je niet aan, man, bloggen is alweer voorbij, repliceerde het hooghartige mannetje hooghartig. Bloggen is voor mensen die in hun vrije tijd interieurmagazines lezen, wellness-kranen kopen voor hun bad en het woord 'netwerken' op ernstige toon kunnen uitspreken. - Alles wat je zegt ben je zelf, zei het overenthousiaste ventje, een beetje triest, zichtbaar gefnuikt, mokkend zelfs. - Yep. Klopt. Et alors? Ik luisterde al niet meer. Ik stuurde een mail naar b: "Bloggen - Larsson - wat denk je?"
Vandaar.
Rockbands hebben tegenwoordig zonder uitzondering een eigen website. Alleen valt er voor de surfer op die websites, laat ons eerlijk zijn, geen lor te beleven. Updates zijn zeldzaam. Af en toe een korte mededeling. Hier en daar een nieuwe foto. Een aankondiging voor een paar nieuw vastgelegde shows. De surfer blijft dan ook weg, na verloop van nog niet eens zo veel tijd. Een band hééft ook niet zo vaak echt nieuws dat puur band-gerelateerd is. Dan maar op deze manier, denken wij dan.
Larssonliefhebbers, Larsonnisten, vrienden, Romeinen, landgenoten, lend me your ears!
De Larsson weblog, of kortweg 'blog', is een feit, tot spijt van wie het benijdt en vreugd voor wiens meug 't is ! De komende dagen, weken, maanden, zult u hier het wedervaren van vijf jonge wolven kunnen nalezen, verhalen om de vingers bij af te likken, 'spinal tap'-momenten, eindejaarslijstjes, filmrecensies, gedweep met LOST, trouwplannen, aanbiedingen voor tweedehandsmateriaal, sprookjes, tourverslagen uit het verre Rumbeke, toiletgraffiti, discussies over McDo versus de Quick, poëzie, briefwisseling met het koningshuis, bedenkingen over een Amerikaanse inval in IraN, tankstations waar je de goedkoopste diesel vindt, contentement over een nieuw paar schoenen, verzoeknummers, bloemekes, monsterfiles op de grote buitenring, aankondigingen van rommelmarkten, filosofische traktaten over de tubescreamer en epigonen, plastic zakjes met goudvissen, per paar, groene trabantjes, studioverslagen uit het verre Kortrijk, wie weet wel vanuit Knokke-Heist, one-liners van Geert M., champagne-etiquette met Tom H., dinnerstories met Mike, flarden Gentse Feesten, gesakker over huis-, tuin- en keukenverplichtingen, een brievenstrijd over de nieuwe van Tool, tips voor het strijken van hemden en andere beestig boeiende tekstuele 'dailies' !!!
In de hoop u, beste lezer, hier dra te mogen herontmoeten,
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
