# Zidane wint de gouden bal? En waarom dan wel? Omdat hij zo'n lichtend voorbeeld is voor al die jonge gastjes bij wie de voorbije maand het heilige voetbalvuur werd aangestoken? Omdat hij 4 (op een totaal van 7) erg bleke partijen speelde? Omdat hij desondanks toch van 'doorslaggevend' belang was? Om de wijsheid "All animals are equal, but some are more equal than others" nieuw leven in te blazen?
# Ronny Mosuse aka Aertbeliën Sylvain. Ik heb sterk de indruk dat 's mans talent zwaar onderschat wordt. De enige echte zwarte stem in Vlaanderen. Gisteravond zond één een livemuziekfestijn uit, ter ere van Vlaanderen Feest. Ik zag eerst de genaamde Sandrine en vond het maar een mager beestje. Geweldig zingen deed ze ook al verre van. Ze sprong en wiebelde enthousiast mee op de dreunende drums maar werd achteloos naar huis gezongen en geprésencet door de twee achtergrondzangeressen die het dan nog zonder zwarte stembanden moesten stellen. Daarop zong Ronny M "De man die mediteert" en dat was nuff said. Ik ben fan.
# Pallieter Van Buggenhout, nog een held. Ook hem zag ik gisteren op het Vlaamse livemuziekfestijn. Hij kwam uitstekend in beeld want had positie gekozen een tweetal meter achter de afgewisselde zangers, net iets meer naar links (voor de kijker). Aldus kwam hij voortdurend in beeld zonder het zelf te beseffen, waardoor de camera hem telkens 'onbewaakt' kon meepikken. Als je zoveel deskundig spelplezier ziet, rest er toch niets anders dan een gitaar mee te graaien naar een aanpalend vertrek? En lachen dat hij doet! Die man doet zijn job graag. (ik zou zijn job overigens ook graag doen) Een probaat middeltje tegen verzuring, die Pallieter.
# Tom Boonen, de coolste verliezer aller tijden.
# Wakker worden met "Jump" van Van Halen, een heerlijkheid.
Op de website van De Standaard, Vraag Van De Week:
Moeten muzikanten zich met politiek bemoeien?
Van deze krant zou je toch beter mogen verwachten. Moeten? Moeten?
Nee! Natuurlijk moeten ze dat niet! Daarin zal eenieder het volmondig eens zijn: Nee, muzikanten moeten zich niet bemoeien met politiek. (Ok, er zijn wel wat mensen die vinden dat muzikanten dat wel moeten, er is namelijk altijd al een esthetische strekking geweest die lart pour lart veroordeelt, die engagement als een nodzakelijke voorwaarde ziet om van kunst te kunnen spreken. Maar goed.)
Maar mogen muzikanten zich bemoeien met politiek?
Ja. Muzikanten mogen dat. Nogal wiedes.
Kunstenaars die zich uitspreken over de politieke situatie in hun samenleving zijn van álle tijden. Alleen onder perverse regimes moesten ze hun bek houden. Werden ze vleugellam gemaakt en werden hun werken gecensureerd of verboden. Gelukkig zijn wij, Vlamingen, daar al sinds een tijdje van verlost. Een jaar of zestig.
Maar dit is de eenentwintigste eeuw, het tijdperk waarin beslissingen worden overgelaten aan al wie in staat is een sms te versturen.
Doe je mee aan een spelprogramma dat nagaat hoe goed je kan overleven op een verlaten eiland, in barre omstandigheden? Dan wil het wel eens gebeuren dat je tegelijk de beste kandidaat bent en toch als eerste huiswaarts keert, want de mensen thuis, de consumenten, beslissen. Ja, zij hebben kennis van zaken. Gatfer. Erger nog: in liedjeswedstrijden vraagt men in eerste instantie het oordeel van een professionele jury om dan doodleuk aan te kondigen dat de mening van de kijker niet dubbel maar driedubbel telt! Stomverbaasd ben ik dat er nog mensen gevonden worden om in die jurys te zetelen.
Ben je muzikant? Succesvol? Heb je wat fans? Verkoop je wat plaatjes? Arme stakker! Je bent zonet slaaf geworden! Je fans zullen nu bepalen wat jij wel en niet mag! Volgens De Standaard zelfs wat je wel en niet moet!
Een muzikant mag zijn fans niet beledigen. En waarom niet? Het staat die fan toch vrij op te houden fan te zijn als het hem niet aanstaat? Moet een muzikant dan alles doen om alle fans te vriend te houden? De enige reden daarvoor zou er een van commerciële aard zijn. Een reden dus die hem, als hij een artiest is, niet al te na aan het hart zou mogen liggen. Een muzikant, een artiest, behoort zichzelf niet te verloochenen.
En als ze dan nog consequent zouden zijn! De ene week stemmen ze massaal voor Welterusten meneer de president als mooiste Nederlandstalig lied aller tijden en de volgende vinden ze dat een artiest geen uitspraken over politiek mag doen?
L.S., Na enige weken tussen writer's block en overweldiging van ideeën te zweven, ideeën die het om diverse redenen niet waard waren deze pagina's te halen (té persoonlijk, té politiek incorrect, enz.), lijkt het me beter om even voorlopig "tot later" te zeggen tot u, beste lezer - wie bent u ? en bent u er wel ? Gelukkig kan ik vanaf morgenavond ongegeneerd en op hoog volume mijn gevoelens en gedachten kwijt op diverse podia ; als de P.A. het al zó goed doet dat ik verstaanbaar ben, dan zijn ze gelukkig nóg te cryptisch, die lyrics. Ach, die lyrics toch... (grijns van oor tot oor) Graag tot later! -b
Het lijkt me vanzelfsprekend, maar ik schrijf het hier toch maar even:
LARSSON steunt het 0110-initiatief van ganser harte. Gratis concerten, de week voor de gemeenteraadsverkiezingen, in drie grote steden. Een niet mis te verstane boodschap tegen onverdraagzaamheid en extreem-rechts.
Voor wie er meer over wil weten: http://www.0110.be/ (vergeet ook geen sms te sturen naar 3699; dat kost een luttele 1,5 en zorgt ervoor dat de talloze artiesten die gratis optreden een podium krijgen om op te staan, dat is handig.)
Het Vlaams Belang heeft overigens vandaag al geprobeerd de deelnemende artiesten per brief te intimideren: zij zouden geen kleur mogen bekennen omdat dat een belediging zou zijn aan het adres van de mensen die fan zijn van én Clouseau (om er eentje van de geviseerden te noemen) én Filip Dewinter. Laura Lynn wist even niet waar ze het had, maar VB bleek toch bij alle artiesten bakzeil te halen. http://www.demorgen.be/telex/?news=own1152079020
Ook dEUS kreeg kennelijk al negatieve reacties: sommige mensen vinden het ongepast dat een muzikant zijn politieke voorkeur kenbaar maakt.
Oef. Dacht Marco Lagnoli. Vijf minuten rust. Hij trok de deur achter zich dicht en wandelde oostwaarts de stad in. Ook in Piacenza was het warm. Wat is die Salvatore me toch een onvoorstelbare idioot! Met zijn debiele moppen en voortdurende gelonk in het décolleté van ons Paola. Was ik groot en sterk, ik gaf hem een saflet op zijn oog. Of een kopstoot. Het etentje bij de Spiccetti's was minstens even saai als Marco had voorspeld en hij zat al een uur zonder rookwaren. Even naar de nachtwinkel dus, dacht hij.
Hij was alweer bij de herenwoning van de Spiccetti's aangekomen maar wilde nog niet naar binnen. Hij stak nog eens op. Lekker smaakte het niet meer, drie sigaretten na elkaar, maar het alternatief was aanbellen na de tweede en dat zag Marco nog even niet zitten.
Halverwege de derde L&M hoorde hij het opeens. Hij hield de rook nog even in om goed te kunnen luisteren. Ja, het kwam ontegenzeglijk van binnen. Luid geschreeuw. Van een vrouw! In een honderdste seconde daagde het hem.
"PAOLA! PAOLA! Ik kom eraan!" schreeuwde hij, maar hij wist dat ze hem niet kon horen. Daarvoor schreeuwde ze zelf te luid.
Met al zijn krachten beukte hij tegen de voordeur. Iets zei hem dat aanbellen weinig zoden aan de dijk zou brengen. Stomme klotedeur. Natuurlijk weer kwaliteitshout. Stevig. En dan die hengsels! Hij gaf het op en greep zijn mobieltje. "Snel! politie! Kom asjeblieft onmiddellijk! Mijn vrouw, ze is in nood! Snel!" Na de politie belde hij voor alle zekerheid ook nog maar even de brandweer. Je weet maar nooit. Als het hier in de soep draait zal ik het mezelf nooit vergeven. Arme Paola! Mijn hartediefje! Waar blijven ze nu, die rotcarabinieri!
Marco zat er beteuterd bij, daar in het politiekantoor van Piacenza.De arm der wet én de spuitgasten hadden de nodige vaststellingen gedaan. Ze waren niet te laat gekomen. Hoe moet het nu verder? Paola was ongedeerd. Maar ze was hoegenaamd niet gediend met de actie ter harer redding. Salvatore nog veel minder. Vloeken en tieren. Het laken snelsnel om zijn lichaam geslagen, Paola aan haar naakte lot overlatend. De komst van de carabinieri had in elk geval het geschreeuw meteen doen verstommen. Ze waren weer naar buiten gekomen en spraken deemoedig tot Marco: "het is je dag niet, vriend."
Enige tijd geleden werd aangekondigd dat er binnenkort nog goed nieuws aan te kondigen zou zijn. Naast de blijde verwachting rondom onze debuutplaat, kunnen we u mededelen dat wij, trots, op zondag 13 augustus het podium op het M. De Layensplein op Marktrock Leuven 2006 mogen openen om 17u !!! En van al dat aankondigen zou een mens een droge mond krijgen. Vandaar, Cheers! (in alle betekenissen van het woord)
Larsson ps: komt dat zien, komt dat zien ! pps: men zegge het voort !
Toen ik in het derde leerjaar college volgde bij meester Linnekens, had ik 1 grote held. Marco Van Basten. Ik was negen jaar, genoot katholiek lager onderwijs en werd opgevoed naar humanistische idealen. Ik wist dus nog niet dat een mens zich soms verkneukelt in het Tegen, soms geniet van het Anti. Ik kon dus vrijelijk supporteren VOOR Oranje. Ik vermoed dat ik zelfs in een rechtsreeks duel tussen de beide lage landen de Nederlanders zou hebben gesteund.
(Dat zou ik nu niet meer doen. Toch is zowat alle 'natiegevoel' mij vreemd. Geen idee hoe dat komt, maar ik slaag er eenvoudig niet in om fier te zijn op iets waaraan noch ikzelf, noch een van mijn naasten geen enkele verdienste hebben, zoals het toevallige feit geboren te zijn binnen de grenzen van natie X of regio Y.)
Van Basten raakte iets in mij; wat zijn teamgenoot, Ruud Gullit, niet vemocht. Van Basten leek er gewoon en toch heel bijzonder uit te zien. Gullit leek me vooral geen echte Nederlander te zijn. Of hoogstens het soort Nederlander dat af en toe opdook in Sesamstraat, waar wel meer rare vogels de kinderrevue passeerden. (Sesamstraat, Good Times!) Van Basten was niet overdreven atletisch gebouwd; zeker niet in vergelijking met de hedendaagse topvoetballers. Hij had een Gave, iets wat bij toeval bij hem was terecht gekomen. Iets waar hij niet per se hard voor werkte, en zeker niet in een fitnesshonk. Iets wat hij nu eenmaal toevalligerwijze goed kon, zonder daaraan overdreven veel plezier te beleven. Hij zat nu eenmaal met dat talent en papa en mama hadden gezegd dat je een goed mens bent als je je talent gebruikt en het niet verwaarloost. Van Basten had een soort nonchalence over zich, een cool; zo van het is maar een spel en we lopen lekker te ballen en we lachen wat, lekker weertje hè en we dollen, maar wacht maar eikel ik knal zo die bal voorbij je doelman je zal niet weten wat je overkomt en als we aan het end van het spel niet hebben gewonnen zal ik danig de pest in hebben dan hoef je me deze week niets meer te vragen. Kwetsbaar, zelfs een beetje frêle, en toch zo machtig, zo in staat esthetische vernieling aan te richten vanop zowat elke plaats die uitzicht geeft op het doel van de tegenstander.
(Hij droeg het nummer 12 en meester Linnekens had ons allemaal een volgnummer gegeven op de eerste dag van het schooljaar. Dat ging alfabetisch; ik kreeg nummer 12. Daar werd ons verbond beklonken. Rien à faire.)
Gisteren wilde het pertang niet lukken voor mijn held. Hij was gisteren ook mijn held niet, het draaide niet om hem, maar om een stel andere kezen. Van de meeste had ik de naam nog nooit gehoord. Pas aan het einde, toen de camera steeds vaker zijn witte hemdje zocht, voelde ik weer wat ik toen als kleine man voelde. Diepe sympathie. Kinderlijke verbondenheid. Kon hij het helpen dat die Kuyt (wie is die jongen toch?) het gewoon niet heeft? Voor zover ik iets van voetbal ken, en voor zover er gisteren in Nurenberg voetbal te zien was, had die gast meermaals de kans eer te betonen aan Van Basten. Maar nee. Ondankbare, respectloze vlegel.
Voor het overige niets dan amusement. Veel vuile fouten. Een paar vernielde spelers - arme Christiano! Tranen bij het ijskonijn. Opstootjes galore. De Portugezen zoals ik ze de voorbije weken heb leren kennen. De Nederlanders wat bleekjes toch. Niks nul mooie combinaties. Geen individuele breekijzeracties.
Het commentaar op de NOS is overigens ook genieten. Die man (geen idee wij hij was) kan mooie zinnen maken terwijl hij sterft van de zenuwen. Prachtige lyrische, zelfs filosofische beschouwingen over het wezen, het diepste zijn van het voetbal in al zijn aspecten. Zomaar gratis meegegeven aan de kijker, kwistig in het rond gestrooid. Een proefje, over de Portugese doelman, Ricardo, die geen al te stevige indruk naliet, zelfs hier en daar wat klungelde: "... en de bal meermaals onhandig beroerde, net genoeg om hem buiten de lijnen van zijn doel te doen belanden... maar is dat immers niet het wezen van een doelman?". Heerlijk toch. Fenomenologie op het scherpst van de snee. Wij Vlamen zijn hem aan het verliezen, de virtuoze baltoets in vocabularium en syntax. Kom terug, Rik De Saedeleer. Scheer u weg, Kanaal Twee en VT4.
Een toptransfer in het Belgische vooetbal? Koop wat NOS-mannen.
Mijn nieuwe doc martens hebben een bijzonder fijne paar weken achter de rug. Ze hebben niet enkel kennis kunnen maken met mijn verkwikkende voetzolen maar meteen ook met het mooiste land ter wereld : la douce France! Ouaaaaaaaai! La France.
Eind mei toen was het nog herfst, remember ? een verlengd weekendje doorgebracht in de Région Nord, Pas de Calais. Zand, water en wind. Wit zand, om precies te zijn. Wissant is een, ondertussen iedereen bekend, toeristisch vissersdorpje tussen de Cap Blanc Nez en de Cap Gris Nez. Mijn nieuwe docs waren maar al te gelukkig toen ze de eerste dag op de hotelkamer boven de bakkerij Le Vivier hadden mogen uitrusten terwijl een ouder paar Martens mij langs de grote wandeling van de Cap B. Nez (25km) door modder, duinenzand en zeewater hadden geloodst. De tol van de eerste dag was een week later nog steeds manifest : na een week drogen op de chauffageketel en twee lagen bruin schoensmeer zijn de oudjes weer draagbaar en fit, maar écht de oude zullen ze nooit meer worden.
s Anderendaags mochten de nieuwe zwartgekartelde sneakers in de auto blijven, nadat VV en ik eerst even naar Boulogne gereden waren om elk een paar botten te gaan halen, daar we niet nóg een paar schoenen naar de verdoemenis wilden helpen maar wel graag nog wat duinenkilometers in de benen wilden hebben.
Chez Mimi vergezelden ze me bij het de-voetjes-onder-tafel-steken en het verorberen van een gigantische schotel zeevruchten, een door mezelf goed voorbereide mentale uitdaging waarna bleek dat slakken inderdaad lekker zijn (!), rauwe mosselen minder en krab zowaar nog beter dan kreeft. Alles uiteraard vergezeld van een frisse jonge witte wijn.
Door het mooie Frans-Vlaanderen huiswaarts gereden op de dag dat het mooi weer werd. Toen wisten die schoenen niet, laat staan ikzelf, dat de mooiste uitstap nog moest komen.
Paris. Gare du Nord. Drukte van je welste. Net iets té. En vooral een lege maag. En dat kan lelijke gevolgen hebben.
Een half uur en een viennoise (kost maar 1 euro !) later voelen we ons thuis zoals we ons nog nooit hebben thuis gevoeld in een grootstad. This is it ! Parijs. Ik weet het meteen! En mijn sneakers zullen het ook geweten hebben want buiten de nachtelijke uren zijn ze niet van mijn voeten geweest.
De arduinen trappen naar le Métropolitain Poissonière, de gravel van Père Lachaise, ontwijken van opgedroogde fecaliën op de Boulevard de Magenta, een stukje gras in het Parc du Champ de Mars, de marmeren trappen naar het Pathéon, kiezel beneden langs de Seine, de stoffige tegels van Café des Deux Moulins op Montmartre, de glimmende vloer van métro Abbesses, de houten knielbanken in de Nôtre Dame,...
We proefden er van de delicatessen van de Franse, de Griekse en de Togolese keuken, gaven onze ogen de kost, werden warm van al die charme, onophoudelijke schoonheid, in architectuur, mensen, dingen.
Nooit gedacht dat ik over een buitenland ooit het gevoel zou hebben dat ik er naar zou willen verhuizen. Straffe kost. Dit had ik niet verwacht. Beetje verliefd geworden op de mooie Franse stad. Maar ik zal wellicht niet de enige zijn.
***
En dan nu terug naar de orde van de dag... Netwerkaansluitingen die theoretisch perfect in orde zijn maar het in de realiteit niet doen, een fantastisch nieuw type portable dat deze morgen geleverd werd, iemand die belt om te vragen of we ook faxtoestellen herstellen (neen, dat doen we niet) ; jokke die content is op zijn nieuw werk, stof die nu al zit te verlangen om terug naar huis te komen en waarschijnlijk uit puur gemis in Portugal nog wel een gitaar zal kopen, dimi van wie ik vermoed dat ik hem deze week nog eens zal treffen voor een koffie in de commerce, vdw wiens examens gedaan zijn en wilde zomerplannen al door zijn hoofd spoken (schoon gerief kopen, veel mixen, nog méér gaan spelen, aan de mensen hun oren trekken of ze nog hoezen ontworpen hebben of wanneer deze blog nu eindelijk online gepubliceerd wordt)...
Nog tien keer slapen en dan kunnen we weer repeteren en begint het mooie zomerseizoen.
even een korte boodschap. tegen alle verwachtingen in zit ik hier met IV vast in bezet gebied. zuid-portugal, de algarve, is geen vrij land meer, maar werd kort voor onze komst onder de voet gelopen door de wrede Angelsaksen. sindsdien brengen zij elke dag grote horden nieuwe man - en vrouwschappen deze schone gebieden binnen, middels vliegtuigen die opstijgen vanuit wel 6 Britse regensteden. overal waar wij kijken zien we ze. ze haven a jolly good fookin time. ze zijn hier denk ik vooral omdat ze BBC Sports hier beter kunnen ontvangen. overal voetbal en vaal engels bier. hier en daar probeert een hollander te collaboreren met de bezetter door met hem een carlsberg te drinken en samen te supporteren tegen de vele teams die beter zijn dan de engelsen en de kezen. shite, ik hoor ze komen, op het plein vlakbij de illegale internetenclave waar ik me nu bevind. tot gauw, vrienden. Libertàd!
Kijkt u net als ik weleens naar De Rode Loper? U zou dat beslist eens moeten doen. Niet dat het programma veel soeps is, tenzij u wil weten dat de paparazzi ook vandaag weer vakkundig op een veilige afstand van Brad, Angelina en Shallow Noël werden gehouden door de Namibische autoriteiten, dat Sam, Kelly, Shania en Kenji hun filmdebuut maakten in de Plopfilm 'Plop in de stad', dat Joan Govaerts zopas een MXR M-80 Bass DI+ distortion heeft verpatst aan de genaamde Crux, of dat de nieuwe single van K3 "Ya ya yippee" heet en een mix wordt genoemd van Ierse folk en country.
Nee, het programma zelf kan me maar matig boeien, maar het begint en eindigt weer-ga-loos.
We kijken door een stilstaande camera naar een asfaltweg in bosrijk gebied. Links in beeld verschijnt een jogger in knalrood pak gedost, van top tot teen. Hij loopt door het beeld, op de weg, naar rechts waar plots een Ford Focus het beeld komt binnengereden, in de richting tegenovergesteld aan die van de loper. De Ford Focus claxonneert en de in rood geklede jogger zwaait terug.
En het beeld is weer leeg. Enkel nog de asfaltweg in bosrijk gebied. Dan verschijnt de tekst "De rode loper, met de groeten van Ford".
Het zal wel aan mij liggen, maar wat mij betreft is dat hilarisch. Daar wordt een mens toch blij van.
Daarenboven ruil ik Leuven morgen in voor de naar verluidt schitterende Algarve. (Ik ga daar rusten, lezen, zwemmen, toeristische trips maken, nadenken over de tragiek van de ethiek, enzovoort. Dit alles zal ik doen in het gezelschap van mijn levensgezel, IV.) Zodoende neem ik wat afstand en geef ik Bram twee weken rustig de tijd om zijn haar te laten groeien. Verder kan VDW op zijn gemak blokken, of ergens anders als dat hem beter uitkomt. Dimitri kan intussen alle voorbereidselen treffen voor zijn afstudeerfeestje en Joan geeft het strandjutten op en neemt een reguliere, wettelijk toegelaten job in een Gents ziekenhuis. Als ik terug kom zal de wereld er helemaal anders uit zien.
- Size: 14 x 5 - Kleur: Dark Mist - 10-laags maple met UV-gloss finish - 45° bearing edges - Silver Sealer binnebekleding voor unieke ronde klank - Die Cast Hoops
De snare wordt voor de verzending helemaal opgekuist en opgeblonken Dit is de voorloper van de Renown Serie die we nu kennen. deze hebben nog 'Stop-sign' badges en zijn veel beter gefabriceerd dan de Renown maples van nu...
tzijn nogal toeren zei ze en draaide parmantig met haar wijsvinger in haar paardenstaart mooie openingszin dacht ie kleurrijk gevat en spannend maar hij selecteerde de letters de woorden ze werden wit op zwart in plaats van zwart op wit en mepte op de delete-toets draaide misnoegd op zijn bureaustoel stak een sigaret op en wreef in zijn ogen die kleverig waren van uren naar het scherm te staren soms komen de beelden gewoon in zijn hoofd op als schilderijtjes nu eens met strenge contouren zoals bij hopper dan weer wazig en vol pastel maar meestal met wat lieflijk geel dat glimlacht tegen een sombere achtergrond hij zag haar zó voor zich zitten niet speciaal knap noch onaantrekkelijk hij had haar nog nooit gezien en toch kwam die prent op zijn netvlies branden dat nonchalante vingertje die lokken van goud het had een mooi verhaal kunnen zijn je openingszin is al de helft van je verhaal wat zou ze hebben bedoeld tzijn nogal toeren waarover zou ze het hebben gehad met de beginregel had hij alle mogelijkheden gewist alle richtingen waarin het verhaal zich had kunnen ontplooien immense wegenwerken aprilse grillen een ruzie met haar man een telefoontje van haar moeder wie weet waar ze het over had wie weet wie hij als personage tegenover haar aan dat terrastafeltje had laten plaatsnemen en wie weet wie hij dat personage had laten repliceren een verstrooid knikje een ongemeend ja een verbouwereerd waar héb je het over of een rustige instemming het zou een man geweest zijn allicht het personage tegenover haar misschien haar vader een collega nu hij erover nadenkt kon dat personage misschien maar beter een vrouw zijn haar beste vriendin een collega neen haar zus en zou deze verbeten op een lok zwartgeverfd haar hebben zitten bijten terwijl ze nadacht over haar repliek een venijnige blik een bulderlachje een openvallende mond een tikkie ongeloof dit kon alle kanten uit dacht hij en hij begon te twijfelen of hij niet beter de undo-functie zou gebruiken om die wonderlijke beginregel terug op zijn virtuele blad te restitueren ach het zou allemaal niet baten veel gefrunnik weinig wol veel sfeerschepperij maar waar is mijn verhaal dacht hij en krabde luidruchtig bovenop zijn kruin een boompje met lichtgroene bladeren kwam naast het terrastafeltje staan en het terrastafeltje werd een bank in het park in de lente met grint aan de voeten en nat groen gras en een uitbundig gesprek tussen twee jongedames op de bank de camera ver uitgezoomd panning dat het een lieve lust is een park met vogels en vinken en merels en dekentjes waarop gepicknickt wordt en mensen in blauwe en rode kleren hij schoot wakker van zijn schrijftafel en voelde dat de openingszin nog leefde dat hij ze niet had kunnen dood maken door ze te wissen dat zijn hoofd regeerde over zijn wil en zijn onderbewuste over zijn bewustzijn en hij merkte plots dat de regel zichzelf had hersteld op het knipperend witte blad op zijn beeldscherm terwijl hij er zeker van was dat hij geen enkele toets had aangeraakt het leek alsof de zin naar hem lachte en zelfverzekerd naar hem lonkte gebruik me maak me langer brei een vervolg aan me maak me een verhaal maak me af hij beloofde haar morgen te geven wat ze wou sloeg zijn bestand op zette de machine uit en rolde met zijn kleren aan in bed de dekens waren zwaar de lakens zacht alles was warm en zo
De kogel is rond. De zaak door de kerk. Het debuutalbum van Larsson wordt opgenomen in september. De studio is geboekt, de producer gecontracteerd.
Het zal uiteindelijk dan toch geen dubbelelpee worden. Met dank aan de Red Hot Chili Peppers voor de hint. (Dat vind ik nu sjiek zie, dat zo'n wereldsterren zichzelf op de wip plaatsen om ons iets duidelijk te maken.)
De plaat zal meer dan waarschijnlijk Chinese Democracy heten en zal gaan over het lonken naar onbekende jonge vrouwen tijdens lunchpauzes in Leuvense cafés, over cruisen in my Mercedes-Benz en over haar humps.
De eerste single verschijnt normaliter eind oktober en zal "Mooning In The Dancelight" gaan heten.
Andere nummers waarvan we nu al zeker zijn dat ze de strenge selectie zullen doorstaan: "Davy and Willy's brokeback fountain", "Maniac tuners of the world unite" en "Is that a gun in your pants or are you just happy to see me?".
Chinese Democracy wordt opgenomen in de Mechelse Hype Studio. De plaat zal geproduced worden door D.M., ooit gitarist bij L.M.
I have a dick for spaghetti! Als het aan mij lag, at ik iedere dag spaghetti. Niet om de spaghetti gimme taglie, penne, canneloni, farfalle, gnocci, ... maar om de tomatensaus. Een perfect bereide bolognesesaus deze wordt traditioneel met tagliatelle gegeten en NIET met spaghetti, ga maar na is mijn nectar : de gefruite ajuin, de flinterdunne look, de selder, een scheut rode wijn, een wortel, maar vooral : tomaten.
En wat blijkt ? Tomaten zijn niet alleen hemels lekker, maar ook bijzonder gezond. Ze zijn namelijk rijk aan wat men lycopeen noemt. Lycopeen is een natuurlijk pigment waaraan tomaten hun rode kleur danken. Het wordt vooral tijdens het rijpingsproces in tomaten gevormd. Hoe roder de tomaten, hoe meer lycopeen ze bevatten. Tomaten die geler zijn bevatten minder lycopeen.
Lycopeen behoort tot de groep van de carotenoïden en staat bekend als een krachtig antioxidant. Het zou bescherming bieden tegen kanker (vooral prostaatkanker) en hart- en vaatziekten. Als gevolg van allerlei omzettingsprocessen komen in het lichaam vrije radicalen vrij. Vrije radicalen kunnen schade aanbrengen aan een cel en spelen een belangrijke rol in het verouderingsproces. Antioxidanten maken deze vrije radicalen onschadelijk.
Wat meer is : lycopeen zou verminderde vruchtbaarheid bij mannen beteren en huidschade door te lange blootstelling aan UV (in de zon zitten, dus) herstellen.
Nog beter nieuws voor de bolognese-adepten onder ons : als je een tomaat opwarmt, dan blijkt er nog méér lycopeen vrij te komen dan in een koude tomaat. Onder invloed van de verhitting worden de celwanden in de tomaat afgebroken waardoor meer lycopeen vrijkomt. Daarnaast wordt lycopeen onder invloed van hitte ook omgezet in een meer biologisch beschikbare vorm (isomerisatie van een trans- naar een cis-configuratie). De toevoeging van een beetje vet aan de tomatenbereiding zorgt voor een nog betere absorptie. Lycopeen is immers een vetoplosbaar antioxidant.
Mogen wij, spaghettigekken en tomatensausamateurs, nu besluiten om onze droom werkelijkheid te laten worden en iedere dag te gaan overleven op een toren van pasta/bolognese ? Beter niet. Want behalve lycopeen zijn er ook nog andere belangrijke gezondheidsbevorderende voedingsbestanddelen die alleen door andere groenten dan tomaten, of fruit of andere voedingsmiddelen kunnen worden aangebracht. De samenstelling van het totale voedingspakket blijft met andere woorden van het grootste belang.
Misschien ons bolognesedieet wat aanvullen met komkommer, on the side. t Is er toch de tijd naar...
Ramsey. Ik kan die man wel appreciëren. Innemende persoonlijkheid. Verstandige klap. De muizenissen residerend in mijn bovenkamer, langzaam gekiemd uit meterslange e-mailcorrespondentie met b: hij wierp er een verlossend licht op. De steen in ons aller maag na de LangeBeeldekens-beelden kan pas oplossen als we willen inzien wat we allang hadden moeten weten. "Wij hebben allemaal geschoten", zei hij, of iets dergelijks. Ik snap wat hij bedoelt. Ik maak van zijn woorden gebruik om hier een eigen mens- en maatschappijbeeld te poneren.
Ik ga ervan uit. Dat we het kwaad altijd al als potentie in onszelf hadden. Dat we ervoor gekozen hebben, lang geleden, om niet in barbarij te leven, maar om als samenleving te leven, beschaafd. Dat we daartoe mechanismen dienden te ontwikkelen die ons aan minimale banden moeten leggen, opdat onze eigen vrijheid de vrijheid van de ander niet te veel zou schaden. Zodat de potentie niet tot act wordt. (dankuwel, John Locke!)
We moeten het gewoon toegeven. Iedereen heeft de neiging tot het kwade.
Let wel: ik zeg niet dat de mens in se slecht is. Dat geloof ik niet. Ik geloof dat de mens in se goed is, met een potentie tot het kwade van laat ons zeggen 10%. De mens is een legering van 90goed en 10slecht. Wellicht - nader onderzoek is nodig - varieert het percentage van individu tot individu en hebben ook socio-economische zowel als psychologische factoren een niet te verwaarlozen invloed op de verhouding. U begrijpt het goed: de 90-10 verhouding zie ik graag als een 'startkapitaal'. Gedurende de loop des levens kan de zaak gaan schommelen, wie weet zelfs in deze of gene richting overhellen. Zo laat ik plaats voor het humanistische ideaal (dat desgevallend religieus kan zijn geïnspireerd): de mens kan aan zichzelf werken, hij kan - het is zelfs te verkiezen - proberen de legering zoveel mogelijk uit te zuiveren en zo goed mogelijk te worden. Toch kan hij nooit 100% goed worden. De potentie blijft te enen male aanwezig. Zo laat ik plaats om de gevaren van de maatschappij, van het samenleven, in te passen. Zoals gezegd hebben vele factoren immers een invloed op de legering die het individu altijd is. Die invloed kan immers zowel ten goede als ten kwade gelden. Dat ziet het kleinste kind. Het is in vele gevallen onvoorspelbaar of deze of gene gebeurtenis, uitspraak, lectuur, ... van goede danwel slechte invloed zal blijken te zijn. In andere gevallen kan de transparantie groter zijn. (Wanneer een individu traumatische ervaringen opdoet, kortom zelf het slachtoffer wordt van het kwade in een ander individu, kan je er donder op zeggen dat de legering in de foute zin wijzigt.) Daarentegen dragen diegenen die wij op democratiosche wijze macht geven een grote verantwoordelijkheid. Ook dat leerden ons John Locke en de andere vroege Liberalisten. Wij, de individuen in de samenleving, sluiten met hen een sociaal contract. Zij krijgen de macht op voorwaarde dat zij het Algemeen Belang dienen. Niet het Vlaams Belang. Het Algemeen Belang. Niemand weet wat het Algemeen Belang precies is. Dat hoort zo. Maar iedereen weet wat het Algemeen Belang is, althans, iedereen hoort daar over na te denken. Wij gaan ervan uit dat onze verkozenen het Algemeen Belang vrij duidelijk voor ogen hebben. Zoniet laten we een motie van wantrouwen aanrukken. Indien nodig verbreken wij het sociaal contract.
Dit alles indachtig mag het duidelijk zijn dat mijn beeld niet toelaat dat verkozenen daden stellen, symbolen dragen, uitspraken doen, ... die bij de individuen die zij vertegenwoordigen de legering wijzigen in de slechte zin. Wij kunnen niet toestaan dat verkozenen appelleren aan de in potentie aanwezige drang tot het kwade. Dat is volgens het bovenstaande niet alleen onethisch op intermenselijk vlak. Dat is immers ook een inbreuk op het sociaal contract: het Algemeen Belang werd immers niet gediend, wel integendeel. Het is hun taak om te appelleren aan het goede in de mens, hem aan te moedigen het kwade nooit tot act te maken. Dat is immers onderdeel van het dienen van het Algemeen Belang. Ook dat vloeit logisch voort uit de genomen premissen.
In het geval van een vermeende inbreuk op het sociaal contract is grondig onderzoek aan de orde. Is de klacht gegrond, dan volgt onvermijdelijk het verbreken van het sociaal contract.
Tja, ik bestook onze dierbare blog nogal vandaag. Daar moet een reden voor zijn. Die is er ook natuurlijk. Straks vakantie. Even uitwaaien. Even weg. En dat kunnen we best gebruiken. En wij niet alleen. De dames hebben bijkans nog zwaardere maanden achter de rug dan wij zij werken hard aan carrières die met muziek weinig affiniteit hebben. Daarom staat dit weekend in het teken van hen.
Daarom hou ik mij vier dagen vér weg van een pc. Kristof de zijne is stuk, maar misschien hoort u nog van hem, als hij ergens voor vijf minuten een onbemande computer weet te bemannen. VDW is hard aan het blokken (en aan het dagdromen van de plaat, studios, Europese tournees en slecht Engels eten). Jokke heeft werk gevonden en doodt zijn tijd ondertussen nog even met lekker koken en het afmixen van de killer nieuwe LP van de Tiense skapunkformatie Scarrots. Dimi solliciteert en werkt hard op diverse stageplaatsen. Ca roule.
Om u, dierbare lezer, niet vier dagen in de kou te laten, leek het me goed (1) een korte mijmering met u te delen, (2) een vette aanrader voor een boek over filosofie (- al ben ik slechts een genieter van het genre, verre van een kenner ; dit was geen makkelijk stukje ; aanvullingen zijn steeds welkom -) te communiceren en deze (3) aanspreking tot u te richten.
Er is binnenkort mooi en groot nieuws te verkondigen, in het meervoud, en wij popelen om deze zaken wereldkundig te maken, maar wij worden hierin thans verhinderd door commerciële, opportunistische en morele redenen én door instructies van hogerhand. Doch, wie volhardt en ons blijft lezen, zal zijn nieuwsgierigheid binnen afzienbare tijd bevredigd weten en samen met ons kunnen jodelen : hoezee!, en ook : wow man, cool!
Maar zoals gezegd : nog even geduld.
Spannend. Wat u ?
Nog te verwachten op dit blog de volgende weken :
-het Traktaat over het Contentement, God en de Rede wordt voorlopig gelaten voor wat het is, wegens te minieme filosofische achtergrond van mijnentwege
-verhalen over verdwalen in de woeste natuurreservaten langs de Côte dOpale, kleurbeschrijvingen van de krijtrotsen, uren turen naar Engeland en bij windkracht acht wandelen op de falaises
-essays over SSL 4000 G+ mengtafels
-verslagen van terrasfilms
-spitse bespiegelingen bij de actualiteit door k
-tomatentraktaten wegens komkommertijd
-het recept van mijn osso buco
-een column waaruit je kunt leren hoe je met Ecos Slinger van Foucault kunt schermen wanneer er iemand voor de honderdentwaalfde keer tegen je komt zeggen hoe goed die de Da Vinci Code vindt
-schilderijtjes bij een Wereldkampioenschap Voetbal (laat ik graag aan k over)
_aanrader voor op uw boekenplank : filosofie van de waarheid â simon blackburn
Uitvoering: Paperback, 350 bladzijden ISBN: 90 234 1544 2 Normale prijs: 24.90 Uitgeverij: De Bezige Bij Oorspronkelijke titel: Truth : a guide for the perplexed Oorspronkelijk jaar van uitgave: 2005 Oorspronkelijke plaats van uitgave: London Oorspronkelijke uitgever: Penguin Books
Theres your version, theres my version, and then theres the truth.
Robert Evans, The Kid Stays In The Picture
9/11. De Verenigde Staten worden op hun eigen territorium aangevallen. Een primeur met impact. Met leugenachtige reacties tot gevolg.
9/11. Het danmalige westerse denken wordt op losse schroeven gezet. De fundamenten van het postmoderne discours worden opgeblazen. Geen primeur. Filosoof Simon Blackburn zoekt naar een alternatief. Een eeuwenoude queeste heraangevat. Op zoek naar de waarheid.
In het postmodernisme van de periode rond de eeuwwisseling is geen plaats meer voor grote verhalen of een dominante epistemologie zoals Geloof of Wetenschap. Alles, maar dan ook alles is relatief, kan tussen aanhalingstekens geplaatst worden. Alles wordt in vraag gesteld, niets is zeker of waar.
Deconstructivisten gaan in hun reactie tegen het structuralisme (modernisme, sciëntisme, enz.) nóg verder en stellen : Alles is tekst. Er bestaat niks buiten de tekst. Volgens Derrida kunnen goede interpretaties van een tekst niet van minder goede interpretaties worden onderscheiden omdat de tekstboodschap vanuit een individuele belevingswereld worden ontvangen. Individueel, willekeurig, relatief.
Dit discours tiert welig binnen snobistische studiekwartieren en beklemmende wandelgangen van faculteiten wijsbegeerte maar het blijkt al snel dat het niet vol te houden is in de buitenwereld, de realiteit.
"Something" took place, we have the feeling of not having seen it coming, and certain consequences undeniably follow upon the "thing." But this very thing, the place and meaning of this "event," remains ineffable, like an intuition without concept, like a unicity with no generality on the horizon or with no horizon at all, out of range for a language that admits its powerlessness and so is reduced to pronouncing mechanically a date, repeating it endlessly, as a kind of ritual incantation, a conjuring poem, a journalistic litany or rhetorical refrain that admits to not knowing what it's talking about. We do not in fact know what we are saying or naming in this way: September 11, le 11 septembre, September 11. The brevity of the appellation (September 11, 9/11) stems not only from an economic or rhetorical necessity. The telegram of this metonymy-a name, a number-points out the unqualifiable by recognizing that we do not recognize or even cognize that we do not yet know how to qualify, that we do not know what we are talking about. )
Behalve het feit dat het postmodernisme zichzelf makkelijk vastzet in tegenstrijdigheden (met dooddoener op kop : als alles dan relatief en subjectief is, dan is het postmodernistische discours dat an sich ook, natuurlijk), of zoals Roger Scruton het zegt :
Hence, in Rorty, Derrida, and Foucault, we find a shared duplicity of purpose: On the one hand to undermine all claims to absolute truth and on the other hand to uphold the orthodoxies upon which their congregation depends. The very reasoning that sets out to destroy the ideas of objective truth and absolute value imposes political correctness as absolutely binding and cultural relativism as objectively true,
is 9/11 volgens Blackburn de ultieme dooddoener voor alle relativisme, postmodernisme en destructuralisme :
Een moslim leest de Koran (tekst) en neemt de beslissing om op basis van zijn individuele interpretatie van de tekst een vliegtuig te kapen en dat vliegtuig in een Twin Tower te boren met alle passagiers aan boord. De daad die volgt uit zijn interpretatie van de tekst is op geen enkele manier te interpreteren als nieuwe tekst. Er is op dat moment enkel rauwe realiteit, objectieve werkelijkheid. En onmiddellijk daarna : de vraag naar de waarheid.
Een vraag die volgens Blackburn opnieuw gesteld moet worden.
Blackburn gaat op zoek naar een antwoord en het resultaat is een vlotgeschreven boek dat op het einde zelfs, onvervalst en geheel van cynisme verstoken, een oproep durft te lanceren: we kunnen de postmoderne aanhalingstekens verwijderen van de dingen die er voor ons toe zouden moeten doen: waarheid, rede, objectiviteit en vertrouwen. Ze zijn niets meer of minder dan de deugden die we moeten koesteren bij onze pogingen om de verwarrende wereld om ons heen te begrijpen.
De schrijver ziet met andere woorden geen afsluiting in de versplinterde werkelijkheid van de eenentwintigste eeuw, maar een opdracht, een uitdaging.
Zoals de oorspronkelijke Engelse titel het al zegt, kunnen we dit boek het beste omschrijven als een gids voor wie de kluts kwijt is. En zijn we dat niet allemaal ?
Voor Blackburn is de filosofie hét instrument om tot een antwoord te komen op de vraag of waarheid mogelijk is. Aan de andere kant beseft hij ook dat juist diezelfde filosofie alles ter discussie stelt en daardoor 'De Waarheid' onmogelijk maakt : "woorden als 'relativisme' en 'postmodernisme' duiden op een cultuur waarin 'alles moet kunnen'( ). Je zou kunnen zeggen dat (dit boek) een gids is voor diegenen die de kluts zijn kwijtgeraakt." In een erg boeiende en toegankelijke schrijfstijl doorloopt Blackburn de geschiedenis overigens niet chronologisch en staat hij stil bij verschillende bepalende momenten.
Bijvoorbeeld 'de filosoof met de hamer', Friedrich Nietzsche, die het adagium lanceerde dat er geen feiten bestaan, enkel interpretaties van feiten. De streng gelovig opgevoede Duitser zijn vader was dominee weigerde na zijn breuk met het geloof te aanvaarden dat er enige vaststaande waarheid bestond. Blackburn legt echter de inconsequenties in diens werk bloot en wijst hem op milde wijze op contradictoire uitspraken.
Blackburn staat ook stil bij de verschillende ismen die de filosofie kenmerken, zoals quietisme (een vorm van deconstructie die enkel de vaststaande feiten erkent), relativisme, eliminativisme en holisme (dat ervan uitgaat dat het grote verhaal, de samenhang sowieso in één groot verband kan worden gezien). Let wel, hij ziet deze stromingen niet als vals of achterhaald, maar als uitdagingen voor het menselijke denken. Hij weigert zich echter neer te leggen bij hun fatale en versplinterende karakter, en in de filosoof Wittgenstein ziet hij een dankbaar metgezel.
Het uitgangspunt van Wittgenstein was het 'taalspel': religie heeft haar eigen begrippen, evenals wetenschap, dus het heeft weinig zin om in de ene taal over de andere te spreken. Religie moet geen uitspraken doen over pakweg evolutie, net zomin als wetenschap moet trachten God te bewijzen dan wel te ontkennen (een fout die werd gemaakt in de middeleeuwse theologie: God trachten te bewijzen door middel van de rede). Blackburn stelt het erg direct: "Wat is het gezag van een norm die zich specifiek tegen geloof richt?"
De lezer merkt dat, ondanks de vlotte stijl, dit in een eerste plaats een boek is dat zich tot een vrij specifieke doelgroep richt. Want laten we eerlijk zijn, niet iedereen ligt wakker van de vraag naar wat waarheid nu precies is, en of die al dan niet bestaat. Maar eenieder die willens nillens de wereld om zich heen ter discussie stelt, zal aan dit boek een mooie, sappige kluif hebben.
April. En de Geldenaaksebaan slingert nevelig door het Haasroodse dal. Een karavaan trekt op naar de stad. Tergend langzaam. Bij het licht van een zakkende zon turen we langsheen de glimmende flanken van de Peugeot 307 voor ons, in de richting van de oorzaak van dit slepende tempo. Twee wagens voor ons rijdt een okeren Opel Rekord van het jaar 1981. Twee ijle schaduwen vooraan in de wagen. Zich niet bewust van hun gevolg.
De jonkheer in de 307 reikhalst nerveus om zich te vergewissen van de afwezigheid van tegenliggers. Geen koplampen vanuit die richting. Maar volle lijn. Zware overtreding. Een handpalm weifelend boven het claxon. En dan toch maar de overtreding. Hoekig, schurdig, kort.
We tomen onze paarden in. Honderdvijftig, om precies te zijn. En tuffen aan 45 km/u achter de Rekord aan. Kristof wordt nerveus. Wíj begaan geen overtredingen. En nog steeds volle lijn. Maar we houden wel van een beetje vooruitgang. Het mag al eens vooruitgaan. Kristof wordt nerveuzer.
De contouren van de schemerige silhouetten in de ouwe Opel worden concreter. Althans in mijn hoofd.
Kijk!, mijn stem is hees, die zijn vandaag een dagje weggeweest.
Kristof zijn verveeldheid smelt als sneeuw voor de zon. Een grijns vol fantasie wordt op onze gezichten geschilderd.
Fons en Marie. Hij is 82, zij 85. Wonen in de Broekstraat in Heverlee. In een klein huisje. Knus ende gezellig. Waar men niet vloekt. En de Leuvense stoof af en toe nog gebruikt wordt. Daar zijn ze gelukkig. Tweeënzestig jaar getrouwd.
Het was nogal wat, het feest, twee jaar geleden. Een diamanten bruiloft, noemen ze dat. Fons kon het niets schelen wát ze het noemen. Hij vond het geen prestatie. Hij was altijd gelukkig geweest met zijn Rieke. En zij altijd lief tegen m.
Vandaag was het Marie haar verjaardag. En Fons had haar verrast met een ontbijt op bed. Glaasje melk en goeie oude briochen. Hij had enkele dagen tevoren hun zoon Julien even de oude Opel laten nakijken, want hij zou zijn Rieke meenemen voor een dagje wandelen in het Meerdaalwoud.
Marie voelde haar benen niet meer. Ze hadden een mooie wandeling gemaakt. Ze had er de vermoeide benen graag voor over. Er gaat niets boven de geur van een bos in een tussenseizoen. En ze was zo trots op Fons. Hij had haar een heerlijke dag bezorgd.
Ik schrik uit mijn dagdroom en merk dat we aan een lekkere snelheid door de stadscanyon scheuren. We zijn bijna thuis.
Na een korte doch belangrijke nieuwsflash op ons dierbare blog vorige donderdag bleef het alte lang stil. Wij zijn ons hier terdege van bewust. Excuses noch uitvluchten kunnen hier op hun plaats zijn. Daarom: een greep uit het gamma taboesmoezen en excuustruzen.
Afgelopen weekend breiden we een typical Larsson en in the end feestelijke conclusie aan ons voorjaarstripje langsheen schone jeugdhuizen, donkere clubs en premature zomerfestivalletjes.
Affligem zal ons nooit vergeten, althans de tien mensen die zich onzichtbaar hielden in die betonnen hal met een capaciteit van 5000. De installatie was top notch en we mochten er een half uur gebruik van maken. Onze geluidsjuffrouw liet zich gaan ze was ergens in de verte te bespeuren achter een mengtafel waar geen eind aan kwam. Kristof en Jo genoten. VDW en Dimi waren kwaliteit, zoals gewoonlijk. Ik was al blij dat ik niet in een hoestsalvo verdronk na de eerste klanken in die microfoon, en hoefde me niet te generen om om de twee nummers mijn neus te snuiten. O, maand mei, o, gij wrede. Dat de ijsheiligen maar gauw hier zijn.
Rock Affligem was vooral niet om ons te doen, maar om gezelligheid en nostalgie. De groep was nog eens compleet, wij vijven, Deb, Franky, Veronique. Toekomstplannen sponnen enthousiast een web boven de tafel in de kantine. Contentement en kameraderie. Uit heimwee even naar het gereüneerde Metal Molly gaan kijken (- ik versprak me bijna geruïneerde -) en daarna uiteraard : De Kreuners. Bij gebrek aan wat De Kreuners ten tijde van Hier en Nu (1990) zo geniaal maakte, nl. Berre en zijn heldere en doorleefde backings, ontsproten in ons de kiemen van een achtergrondmannenkoortje, aldaar, aan die nadar, vlak voor die mengtafel
Zaterdag avond was de laatste voor een lange tijd. Pas op 7 juli staan we weer een wei te schudden. En dat betreuren we, die pauze. Maar ze zal ook deugd doen.
Zaterdag, 19u, Jeugdhuis t Veldeke, Holsbeek. Niet makkelijk te vinden, aangezien ze rare dingen aan het doen zijn met het Klein Langeveld. Een drummer die vóór ons daar is ; waar gaan we dat schrijven ? Een klankman die er vol van is. Vandaar weinig commentaar. Een organisator die wat vreest voor een lage opkomst. Een avond na een storm.
Het eten was van de bovenste plank. De lol ook. Gelukkig, want op dat moment was de rest een beetje huilen met de pet op. Na Affligem weer voor geen kat spelen, zou wel eens pijn kunnen doen.
Half elf stipt en we stappen die planken op. Met goesting, véél goesting. Na het eerste nummer merken we dat de 30- à 40-tal aanwezigen hun best doen om nóg meer lawaai te maken dan wij. Zoiets komt niet vaak voor, maar als het er is, dan gebeuren er kleine mirakeltjes.
Het werden drie kwartier op wolkjes, gedragen door een crowd van 40 man en vrouw. Op zon momenten komen de breaks, de inzetten, de improvisaties en de lollekes van den zanger allemaal op het perfecte moment, met een perfecte timing, een naturel, een sfeer en heel erg veel zweet. Maar van dat lekker zweet.
Zaterdag avond in t Veldeke heeft iedereen iedereen zn avond goed gemaakt.
Als dat nu eens meer kon gebeuren. Vaak. En op veel plaatsen. Op deze aardkluit.
De kogel is rond.
