Jongens, wat een heisa!

Op de website van De Standaard, Vraag Van De Week:

Moeten muzikanten zich met politiek bemoeien?

Van deze krant zou je toch beter mogen verwachten. Moeten? Moeten?

Nee! Natuurlijk moeten ze dat niet! Daarin zal eenieder het volmondig eens zijn: Nee, muzikanten moeten zich niet bemoeien met politiek. (Ok, er zijn wel wat mensen die vinden dat muzikanten dat wel moeten, er is namelijk altijd al een esthetische strekking geweest die l’art pour l’art veroordeelt, die engagement als een nodzakelijke voorwaarde ziet om van kunst te kunnen spreken. Maar goed.)

Maar mogen muzikanten zich bemoeien met politiek?

Ja. Muzikanten mogen dat. Nogal wiedes.

Kunstenaars die zich uitspreken over de politieke situatie in hun samenleving zijn van álle tijden. Alleen onder perverse regimes moesten ze hun bek houden. Werden ze vleugellam gemaakt en werden hun werken gecensureerd of verboden. Gelukkig zijn wij, Vlamingen, daar al sinds een tijdje van verlost. Een jaar of zestig.

Maar dit is de eenentwintigste eeuw, het tijdperk waarin beslissingen worden overgelaten aan al wie in staat is een sms te versturen.

Doe je mee aan een spelprogramma dat nagaat hoe goed je kan overleven op een verlaten eiland, in barre omstandigheden? Dan wil het wel eens gebeuren dat je tegelijk de beste kandidaat bent en toch als eerste huiswaarts keert, want de mensen thuis, de consumenten, beslissen. Ja, zij hebben kennis van zaken. Gatfer. Erger nog: in liedjeswedstrijden vraagt men in eerste instantie het oordeel van een professionele jury om dan doodleuk aan te kondigen dat de mening van ‘de kijker’ niet dubbel maar driedubbel telt! Stomverbaasd ben ik dat er nog mensen gevonden worden om in die jury’s te zetelen.

Ben je muzikant? Succesvol? Heb je wat fans? Verkoop je wat plaatjes? Arme stakker! Je bent zonet slaaf geworden! Je fans zullen nu bepalen wat jij wel en niet mag! Volgens De Standaard zelfs wat je wel en niet moet!

“Een muzikant mag zijn fans niet beledigen”. En waarom niet? Het staat die fan toch vrij op te houden fan te zijn als het hem niet aanstaat? Moet een muzikant dan alles doen om alle fans te vriend te houden? De enige reden daarvoor zou er een van commerciële aard zijn. Een reden dus die hem, als hij een artiest is, niet al te na aan het hart zou mogen liggen. Een muzikant, een artiest, behoort zichzelf niet te verloochenen.

En als ze dan nog consequent zouden zijn! De ene week stemmen ze massaal voor Welterusten meneer de president als mooiste Nederlandstalig lied aller tijden en de volgende vinden ze dat een artiest geen uitspraken over politiek mag doen?

Logica voor gevorderden, duidelijk.

k

07-07-2006 om 13:59 geschreven door k

06-07-2006 om 17:32 geschreven door -b

05-07-2006 om 16:26 geschreven door k

Oef.
Dacht Marco Lagnoli.
Vijf minuten rust. 
Hij trok de deur achter zich dicht en wandelde oostwaarts de stad in. Ook in Piacenza was het warm.
Wat is die Salvatore me toch een onvoorstelbare idioot! Met zijn debiele moppen en voortdurende gelonk in het décolleté van ons Paola. Was ik groot en sterk, ik gaf hem een saflet op zijn oog. Of een kopstoot.
Het etentje bij de Spiccetti's was minstens even saai als Marco had voorspeld en hij zat al een uur zonder rookwaren. Even naar de nachtwinkel dus, dacht hij.

Hij was alweer bij de herenwoning van de Spiccetti's aangekomen maar wilde nog niet naar binnen. Hij stak nog eens op. Lekker smaakte het niet meer, drie sigaretten na elkaar, maar het alternatief was aanbellen na de tweede en dat zag Marco nog even niet zitten.

Halverwege de derde L&M hoorde hij het opeens. Hij hield de rook nog even in om goed te kunnen luisteren. Ja, het kwam ontegenzeglijk van binnen. Luid geschreeuw. Van een vrouw!
In een honderdste seconde daagde het hem.

"PAOLA!
PAOLA!
Ik kom eraan!" schreeuwde hij, maar hij wist dat ze hem niet kon horen. Daarvoor schreeuwde ze zelf te luid.

Met al zijn krachten beukte hij tegen de voordeur. Iets zei hem dat aanbellen weinig zoden aan de dijk zou brengen.
Stomme klotedeur. Natuurlijk weer kwaliteitshout. Stevig. En dan die hengsels!
Hij gaf het op en greep zijn mobieltje. "Snel! politie! Kom asjeblieft onmiddellijk! Mijn vrouw, ze is in nood! Snel!"
Na de politie belde hij voor alle zekerheid ook nog maar even de brandweer.
Je weet maar nooit. Als het hier in de soep draait zal ik het mezelf nooit vergeven. Arme Paola! Mijn hartediefje! Waar blijven ze nu, die rotcarabinieri!

Marco zat er beteuterd bij, daar in het politiekantoor van Piacenza. De arm der wet én de spuitgasten hadden de nodige vaststellingen gedaan. Ze waren niet te laat gekomen. Hoe moet het nu verder? Paola was ongedeerd. Maar ze was hoegenaamd niet gediend met de actie ter harer redding. Salvatore nog veel minder. Vloeken en tieren. Het laken snelsnel om zijn lichaam geslagen, Paola aan haar naakte lot overlatend. De komst van de carabinieri had in elk geval het geschreeuw meteen doen verstommen. Ze waren weer naar buiten gekomen en spraken deemoedig tot Marco: "het is je dag niet, vriend."




Voor wie het liever bij de feiten houdt, is er:
http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelid=DMF03072006_014


k

03-07-2006 om 15:49 geschreven door k