Tja, ik bestook onze dierbare blog nogal vandaag. Daar moet een reden voor zijn. Die is er ook natuurlijk. Straks vakantie. Even uitwaaien. Even weg. En dat kunnen we best gebruiken. En wij niet alleen. De dames hebben bijkans nog zwaardere maanden achter de rug dan wij – zij werken hard aan carrières die met muziek weinig affiniteit hebben. Daarom staat dit weekend in het teken van hen.

Daarom hou ik mij vier dagen vér weg van een pc. Kristof de zijne is stuk, maar misschien hoort u nog van hem, als hij ergens voor vijf minuten een onbemande computer weet te bemannen. VDW is hard aan het blokken (en aan het dagdromen van de plaat, studio’s, Europese tournees en slecht Engels eten). Jokke heeft werk gevonden en doodt zijn tijd ondertussen nog even met lekker koken en het afmixen van de killer nieuwe LP van de Tiense skapunkformatie Scarrots. Dimi solliciteert en werkt hard op diverse stageplaatsen. Ca roule.

Om u, dierbare lezer, niet vier dagen in de kou te laten, leek het me goed (1) een korte mijmering met u te delen, (2) een vette aanrader voor een boek over filosofie (- al ben ik slechts een genieter van het genre, verre van een kenner ; dit was geen makkelijk stukje ; aanvullingen zijn steeds welkom -) te communiceren en deze (3) aanspreking tot u te richten.

Er is binnenkort mooi en groot nieuws te verkondigen, in het meervoud, en wij popelen om deze zaken wereldkundig te maken, maar wij worden hierin thans verhinderd door commerciële, opportunistische en morele redenen én door instructies van hogerhand. Doch, wie volhardt en ons blijft lezen, zal zijn nieuwsgierigheid binnen afzienbare tijd bevredigd weten en samen met ons kunnen jodelen : “hoezee!”, en ook : “wow man, cool!”

Maar zoals gezegd : nog even geduld.

Spannend. Wat u ?

Nog te verwachten op dit blog de volgende weken :

-          het Traktaat over het Contentement, God en de Rede wordt voorlopig gelaten voor wat het is, wegens te minieme filosofische achtergrond van mijnentwege

-          verhalen over verdwalen in de woeste natuurreservaten langs de Côte d’Opale, kleurbeschrijvingen van de krijtrotsen, uren turen naar Engeland en bij windkracht acht wandelen op de falaises

-          essays over SSL 4000 G+ mengtafels

-          verslagen van terrasfilms

-          spitse bespiegelingen bij de actualiteit door k

-          tomatentraktaten wegens komkommertijd

-          het recept van mijn osso buco

-          een column waaruit je kunt leren hoe je met Eco’s ‘Slinger van Foucault’ kunt schermen wanneer er iemand voor de honderdentwaalfde keer tegen je komt zeggen hoe goed die de Da Vinci Code vindt

-          schilderijtjes bij een Wereldkampioenschap Voetbal (laat ik graag aan k over)

-          luchtspiegelingen

-          spiegeleieren

-          spek

In the mean time,

Good night, and good luck!

-b

24-05-2006 om 16:24 geschreven door -b

Uitvoering: Paperback, 350 bladzijden
ISBN: 90 234 1544 2
Normale prijs: € 24.90
Uitgeverij: De Bezige Bij
Oorspronkelijke titel: Truth : a guide for the perplexed
Oorspronkelijk jaar van uitgave: 2005
Oorspronkelijke plaats van uitgave: London
Oorspronkelijke uitgever: Penguin Books

“There’s your version, there’s my version, and then there’s the truth.”

Robert Evans, The Kid Stays In The Picture

9/11. De Verenigde Staten worden op hun eigen territorium aangevallen. Een primeur met impact. Met leugenachtige reacties tot gevolg.

9/11. Het danmalige westerse denken wordt op losse schroeven gezet. De fundamenten van het postmoderne discours worden opgeblazen. Geen primeur. Filosoof Simon Blackburn zoekt naar een alternatief. Een eeuwenoude queeste heraangevat. Op zoek naar de waarheid.

In het postmodernisme van de periode rond de eeuwwisseling is geen plaats meer voor ‘grote verhalen’ of een  dominante epistemologie zoals Geloof of Wetenschap. Alles, maar dan ook alles is relatief, kan tussen aanhalingstekens geplaatst worden. Alles wordt in vraag gesteld, niets is zeker of waar.

Deconstructivisten gaan in hun reactie tegen het structuralisme (modernisme, sciëntisme, enz.) nóg verder en stellen : “Alles is tekst. Er bestaat niks buiten de tekst.” Volgens Derrida kunnen goede interpretaties van een tekst niet van minder goede interpretaties worden onderscheiden omdat de tekstboodschap vanuit een individuele belevingswereld worden ontvangen. Individueel, willekeurig, relatief.

Dit discours tiert welig binnen snobistische studiekwartieren en beklemmende wandelgangen van faculteiten wijsbegeerte maar het blijkt al snel dat het niet vol te houden is in de buitenwereld, de realiteit.

(9/11. En Jacques Derrida houdt vast aan zijn discours :

"Something" took place, we have the feeling of not having seen it coming, and certain consequences undeniably follow upon the "thing." But this very thing, the place and meaning of this "event," remains ineffable, like an intuition without concept, like a unicity with no generality on the horizon or with no horizon at all, out of range for a language that admits its powerlessness and so is reduced to pronouncing mechanically a date, repeating it endlessly, as a kind of ritual incantation, a conjuring poem, a journalistic litany or rhetorical refrain that admits to not knowing what it's talking about. We do not in fact know what we are saying or naming in this way: September 11, le 11 septembre, September 11. The brevity of the appellation (September 11, 9/11) stems not only from an economic or rhetorical necessity. The telegram of this metonymy-a name, a number-points out the unqualifiable by recognizing that we do not recognize or even cognize that we do not yet know how to qualify, that we do not know what we are talking about.” )

Behalve het feit dat het postmodernisme zichzelf makkelijk vastzet in tegenstrijdigheden (met dooddoener op kop : als alles dan relatief en subjectief is, dan is het postmodernistische discours dat ‘an sich’ ook, natuurlijk), of zoals Roger Scruton het zegt :

“Hence, in Rorty, Derrida, and Foucault, we find a shared duplicity of purpose: On the one hand to undermine all claims to absolute truth and on the other hand to uphold the orthodoxies upon which their congregation depends. The very reasoning that sets out to destroy the ideas of objective truth and absolute value imposes political correctness as absolutely binding and cultural relativism as objectively true’,

is 9/11 volgens Blackburn de ultieme dooddoener voor alle relativisme, postmodernisme en destructuralisme :

Een moslim leest de Koran (tekst) en neemt de beslissing om op basis van zijn individuele interpretatie van de tekst een vliegtuig te kapen en dat vliegtuig in een Twin Tower te boren met alle passagiers aan boord. De daad die volgt uit zijn interpretatie van de tekst is op geen enkele manier te interpreteren als nieuwe tekst. Er is op dat moment enkel rauwe realiteit, objectieve werkelijkheid. En onmiddellijk daarna : de vraag naar de waarheid.

Een vraag die volgens Blackburn opnieuw gesteld moet worden.

Blackburn gaat op zoek naar een antwoord en het resultaat is een vlotgeschreven boek dat op het einde zelfs, onvervalst en geheel van cynisme verstoken, een oproep durft te lanceren: we kunnen de postmoderne aanhalingstekens verwijderen van de dingen die er voor ons toe zouden moeten doen: waarheid, rede, objectiviteit en vertrouwen. Ze zijn niets meer of minder dan de deugden die we moeten koesteren bij onze pogingen om de verwarrende wereld om ons heen te begrijpen.

De schrijver ziet met andere woorden geen afsluiting in de versplinterde werkelijkheid van de eenentwintigste eeuw, maar een opdracht, een uitdaging.

[vrij naar Hannes Dedeurwaerder op www.8WEEKLY.nl]

Zoals de oorspronkelijke Engelse titel het al zegt, kunnen we dit boek het beste omschrijven als een gids voor wie de kluts kwijt is. En zijn we dat niet allemaal ?

Voor Blackburn is de filosofie hét instrument om tot een antwoord te komen op de vraag of waarheid mogelijk is. Aan de andere kant beseft hij ook dat juist diezelfde filosofie alles ter discussie stelt en daardoor 'De Waarheid' onmogelijk maakt : "woorden als 'relativisme' en 'postmodernisme' duiden op een cultuur waarin 'alles moet kunnen'(…). Je zou kunnen zeggen dat (dit boek) een gids is voor diegenen die de kluts zijn kwijtgeraakt." In een erg boeiende en toegankelijke schrijfstijl doorloopt Blackburn de geschiedenis – overigens niet chronologisch – en staat hij stil bij verschillende bepalende momenten.

Bijvoorbeeld 'de filosoof met de hamer', Friedrich Nietzsche, die het adagium lanceerde dat er geen feiten bestaan, enkel interpretaties van feiten. De streng gelovig opgevoede Duitser – zijn vader was dominee – weigerde na zijn breuk met het geloof te aanvaarden dat er enige vaststaande waarheid bestond. Blackburn legt echter de inconsequenties in diens werk bloot en wijst hem op milde wijze op contradictoire uitspraken.

[paragraaf naar Hannes Dedeurwaerder op www.8WEEKLY.nl]

Blackburn staat ook stil bij de verschillende –ismen die de filosofie kenmerken, zoals quietisme (een vorm van deconstructie die enkel de vaststaande feiten erkent), relativisme, eliminativisme en holisme (dat ervan uitgaat dat het grote verhaal, de samenhang sowieso in één groot verband kan worden gezien). Let wel, hij ziet deze stromingen niet als vals of achterhaald, maar als uitdagingen voor het menselijke denken. Hij weigert zich echter neer te leggen bij hun fatale en versplinterende karakter, en in de filosoof Wittgenstein ziet hij een dankbaar metgezel.

Het uitgangspunt van Wittgenstein was het 'taalspel': religie heeft haar eigen begrippen, evenals wetenschap, dus het heeft weinig zin om in de ene taal over de andere te spreken. Religie moet geen uitspraken doen over pakweg evolutie, net zomin als wetenschap moet trachten God te bewijzen dan wel te ontkennen (een fout die werd gemaakt in de middeleeuwse theologie: God trachten te bewijzen door middel van de rede). Blackburn stelt het erg direct: "Wat is het gezag van een norm die zich specifiek tegen geloof richt?"

De lezer merkt dat, ondanks de vlotte stijl, dit in een eerste plaats een boek is dat zich tot een vrij specifieke doelgroep richt. Want laten we eerlijk zijn, niet iedereen ligt wakker van de vraag naar wat waarheid nu precies is, en of die al dan niet bestaat. Maar eenieder die willens nillens de wereld om zich heen ter discussie stelt, zal aan dit boek een mooie, sappige kluif hebben.

[paragraaf naar Hannes Dedeurwaerder op www.8WEEKLY.nl]

24-05-2006 om 15:22 geschreven door -b

April. En de Geldenaaksebaan slingert nevelig door het Haasroodse dal. Een karavaan trekt op naar de stad. Tergend langzaam. Bij het licht van een zakkende zon turen we langsheen de glimmende flanken van de Peugeot 307 voor ons, in de richting van de oorzaak van dit slepende tempo. Twee wagens voor ons rijdt een okeren Opel Rekord van het jaar 1981. Twee ijle schaduwen vooraan in de wagen. Zich niet bewust van hun gevolg.

De jonkheer in de 307 reikhalst nerveus om zich te vergewissen van de afwezigheid van tegenliggers. Geen koplampen vanuit die richting. Maar volle lijn. Zware overtreding. Een handpalm weifelend boven het claxon. En dan toch maar de overtreding. Hoekig, schurdig, kort.

We tomen onze paarden in. Honderdvijftig, om precies te zijn. En tuffen aan 45 km/u achter de Rekord aan. Kristof wordt nerveus. Wíj begaan geen overtredingen. En nog steeds volle lijn. Maar we houden wel van een beetje vooruitgang. Het mag al eens vooruitgaan. Kristof wordt nerveuzer.

De contouren van de schemerige silhouetten in de ouwe Opel worden concreter. Althans in mijn hoofd.

“Kijk!”, mijn stem is hees, “die zijn vandaag… een dagje… weggeweest”. 

Kristof zijn verveeldheid smelt als sneeuw voor de zon. Een grijns vol fantasie wordt op onze gezichten geschilderd.

Fons en Marie. Hij is 82, zij 85. Wonen in de Broekstraat in Heverlee. In een klein huisje. Knus ende gezellig. Waar men niet vloekt. En de Leuvense stoof af en toe nog gebruikt wordt. Daar zijn ze gelukkig. Tweeënzestig jaar getrouwd.

Het was nogal wat, het feest, twee jaar geleden. Een diamanten bruiloft, noemen ze dat. Fons kon het niets schelen wát ze het noemen. Hij vond het geen prestatie. Hij was altijd gelukkig geweest met zijn Rieke. En zij altijd lief tegen ‘m.

Vandaag was het Marie haar verjaardag. En Fons had haar verrast met een ontbijt op bed. Glaasje melk en goeie oude briochen. Hij had enkele dagen tevoren hun zoon Julien even de oude Opel laten nakijken, want hij zou zijn Rieke meenemen voor een dagje wandelen in het Meerdaalwoud.

Marie voelde haar benen niet meer. Ze hadden een mooie wandeling gemaakt. Ze had er de vermoeide benen graag voor over. Er gaat niets boven de geur van een bos in een tussenseizoen. En ze was zo trots op Fons. Hij had haar een heerlijke dag bezorgd.

Ik schrik uit mijn dagdroom en merk dat we aan een lekkere snelheid door de ‘stadscanyon’ scheuren. We zijn bijna thuis.

Fons en Marie ook.

-b

24-05-2006 om 11:59 geschreven door -b

L.S.,

Na een korte doch belangrijke nieuwsflash op ons dierbare blog vorige donderdag bleef het al  te lang stil. Wij zijn ons hier terdege van bewust. Excuses noch uitvluchten kunnen hier op hun plaats zijn. Daarom: een greep uit het gamma taboesmoezen en excuustruzen.

Afgelopen weekend breiden we een ‘typical Larsson’ en ‘in the end’ feestelijke conclusie aan ons voorjaarstripje langsheen schone jeugdhuizen, donkere clubs en premature zomerfestivalletjes.

Affligem zal ons nooit vergeten, althans de tien mensen die zich onzichtbaar hielden in die betonnen hal met een capaciteit van 5000. De installatie was ‘top notch’ en we mochten er een half uur gebruik van maken. Onze geluidsjuffrouw liet zich gaan – ze was ergens in de verte te bespeuren achter een mengtafel waar geen eind aan kwam. Kristof en Jo genoten. VDW en Dimi waren kwaliteit, zoals gewoonlijk. Ik was al blij dat ik niet in een hoestsalvo verdronk na de eerste klanken in die microfoon, en hoefde me niet te generen om om de twee nummers mijn neus te snuiten. O, maand mei, o, gij wrede. Dat de ijsheiligen maar gauw hier zijn.

Rock Affligem was vooral niet om ons te doen, maar om gezelligheid en nostalgie. De groep was nog eens compleet, wij vijven, Deb, Franky, Veronique. Toekomstplannen sponnen enthousiast een web boven de tafel in de kantine. Contentement en kameraderie. Uit heimwee even naar het gereüneerde Metal Molly gaan kijken (- ik versprak me bijna… geruïneerde… -) en daarna uiteraard : De Kreuners. Bij gebrek aan wat De Kreuners ten tijde van ‘Hier en Nu’ (1990) zo geniaal maakte, nl. Berre en zijn heldere en doorleefde ‘backings’, ontsproten in ons de kiemen van een achtergrondmannenkoortje, aldaar, aan die nadar, vlak voor die mengtafel…

Zaterdag avond was de laatste voor een lange tijd. Pas op 7 juli staan we weer een wei te schudden. En dat betreuren we, die pauze. Maar ze zal ook deugd doen.

Zaterdag, 19u, Jeugdhuis ’t Veldeke, Holsbeek. Niet makkelijk te vinden, aangezien ze rare dingen aan het doen zijn met het Klein Langeveld. Een drummer die vóór ons daar is ; waar gaan we dat schrijven ? Een klankman die er vol van is. Vandaar weinig commentaar. Een organisator die wat vreest voor een lage opkomst. Een avond na een storm.

Het eten was van de bovenste plank. De lol ook. Gelukkig, want op dat moment was de rest een beetje huilen met de pet op. Na Affligem weer voor geen kat spelen, zou wel eens pijn kunnen doen.

Half elf stipt en we stappen die planken op. Met goesting, véél goesting. Na het eerste nummer merken we dat de 30- à 40-tal aanwezigen hun best doen om nóg meer lawaai te maken dan wij. Zoiets komt niet vaak voor, maar als het er is, dan gebeuren er kleine mirakeltjes.

Het werden drie kwartier op wolkjes, gedragen door een ‘crowd’ van 40 man en vrouw. Op zo’n momenten komen de breaks, de inzetten, de improvisaties en de lollekes van den zanger allemaal op het perfecte moment, met een perfecte timing, een naturel, een sfeer en heel erg veel zweet. Maar van dat lekker zweet.

Zaterdag avond in ’t Veldeke heeft iedereen iedereen z’n avond goed gemaakt.

Als dat nu eens meer kon gebeuren. Vaak. En op veel plaatsen. Op deze aardkluit.

Dank jullie heel veel !!!!!!

-b

22-05-2006 om 19:02 geschreven door -b