Mijn nieuwe doc martens hebben een bijzonder fijne paar weken achter de rug. Ze hebben niet enkel kennis kunnen maken met mijn verkwikkende voetzolen maar meteen ook met het mooiste land ter wereld : la douce France! Ouaaaaaaaai! La France.

Eind mei – toen was het nog herfst, remember ? – een verlengd weekendje doorgebracht in de Région Nord, Pas de Calais. Zand, water en wind. Wit zand, om precies te zijn. Wissant is een, ondertussen iedereen bekend, toeristisch vissersdorpje tussen de Cap Blanc Nez en de Cap Gris Nez. Mijn nieuwe docs waren maar al te gelukkig toen ze de eerste dag op de hotelkamer boven de bakkerij Le Vivier hadden mogen uitrusten terwijl een ouder paar Martens mij langs de grote wandeling van de Cap B. Nez (25km) door modder, duinenzand en zeewater hadden geloodst. De tol van de eerste dag was een week later nog steeds manifest : na een week drogen op de chauffageketel en twee lagen bruin schoensmeer zijn de oudjes weer draagbaar en fit, maar écht de oude zullen ze nooit meer worden.

’s Anderendaags mochten de nieuwe zwartgekartelde sneakers in de auto blijven, nadat VV en ik eerst even naar Boulogne gereden waren om elk een paar botten te gaan halen, daar we niet nóg een paar schoenen naar de verdoemenis wilden helpen maar wel graag nog wat duinenkilometers in de benen wilden hebben.

Chez Mimi vergezelden ze me bij het de-voetjes-onder-tafel-steken en het verorberen van een gigantische schotel zeevruchten, een door mezelf goed voorbereide mentale uitdaging waarna bleek dat slakken inderdaad lekker zijn (!), rauwe mosselen minder en krab zowaar nog beter dan kreeft. Alles uiteraard vergezeld van een frisse jonge witte wijn.

Door het mooie Frans-Vlaanderen huiswaarts gereden op de dag dat het mooi weer werd. Toen wisten die schoenen niet, laat staan ikzelf, dat de mooiste uitstap nog moest komen.

Paris. Gare du Nord. Drukte van je welste. Net iets té. En vooral een lege maag. En dat kan lelijke gevolgen hebben.

Een half uur en een viennoise (kost maar 1 euro !) later voelen we ons thuis zoals we ons nog nooit hebben thuis gevoeld in een grootstad. This is it ! Parijs. Ik weet het meteen! En mijn sneakers zullen het ook geweten hebben want buiten de nachtelijke uren zijn ze niet van mijn voeten geweest.

De arduinen trappen naar le Métropolitain ‘Poissonière’, de gravel van Père Lachaise, ontwijken van opgedroogde fecaliën op de Boulevard de Magenta, een stukje gras in het Parc du Champ de Mars, de marmeren trappen naar het Pathéon, kiezel beneden langs de Seine, de stoffige tegels van Café des Deux Moulins op Montmartre, de glimmende vloer van métro Abbesses, de houten knielbanken in de Nôtre Dame,...

We proefden er van de delicatessen van de Franse, de Griekse en de Togolese keuken, gaven onze ogen de kost, werden warm van al die charme, onophoudelijke schoonheid, in architectuur, mensen, dingen.

Nooit gedacht dat ik over een “buitenland” ooit het gevoel zou hebben dat ik er naar zou willen verhuizen. Straffe kost. Dit had ik niet verwacht. Beetje verliefd geworden op de mooie Franse stad. Maar ik zal wellicht niet de enige zijn.

***

En dan nu terug naar de orde van de dag... Netwerkaansluitingen die theoretisch perfect in orde zijn maar het in de realiteit niet doen, een fantastisch nieuw type portable dat deze morgen geleverd werd, iemand die belt om te vragen of we ook faxtoestellen herstellen (neen, dat doen we niet) ; jokke die content is op zijn nieuw werk, stof die nu al zit te verlangen om terug naar huis te komen en waarschijnlijk uit puur gemis in Portugal nog wel een gitaar zal kopen, dimi van wie ik vermoed dat ik hem deze week nog eens zal treffen voor een koffie in de commerce, vdw wiens examens gedaan zijn en wilde zomerplannen al door zijn hoofd spoken (schoon gerief kopen, veel mixen, nog méér gaan spelen, aan de mensen hun oren trekken of ze nog hoezen ontworpen hebben of wanneer deze blog nu eindelijk online gepubliceerd wordt)...

Nog tien keer slapen en dan kunnen we weer repeteren en begint het mooie zomerseizoen.

‘t Wordt tijd dat de boys back in town zijn...

19-06-2006 om 17:03 geschreven door -b

15-06-2006 om 15:48 geschreven door k

Kijkt u net als ik weleens naar De Rode Loper?
U zou dat beslist eens moeten doen.
Niet dat het programma veel soeps is, tenzij u wil weten
dat de paparazzi ook vandaag weer vakkundig op een veilige afstand van Brad, Angelina en Shallow Noël werden gehouden door de Namibische autoriteiten,
dat Sam, Kelly, Shania en Kenji hun filmdebuut maakten in de Plopfilm 'Plop in de stad',
dat Joan Govaerts zopas een MXR M-80 Bass DI+ distortion heeft verpatst aan de genaamde Crux,
of dat de nieuwe single van K3 "Ya ya yippee" heet en een mix wordt genoemd van Ierse folk en country.

Nee, het programma zelf kan me maar matig boeien, maar het begint en eindigt weer-ga-loos.

We kijken door een stilstaande camera naar een asfaltweg in bosrijk gebied. Links in beeld verschijnt een jogger in knalrood pak gedost, van top tot teen. Hij loopt door het beeld, op de weg, naar rechts waar plots een Ford Focus het beeld komt binnengereden, in de richting tegenovergesteld aan die van de loper. De Ford Focus claxonneert en de in rood geklede jogger zwaait terug.

En het beeld is weer leeg. Enkel nog de asfaltweg in bosrijk gebied. Dan verschijnt de tekst "De rode loper, met de groeten van Ford".

Het zal wel aan mij liggen, maar wat mij betreft is dat hilarisch. Daar wordt een mens toch blij van.

Daarenboven ruil ik Leuven morgen in voor de naar verluidt schitterende Algarve. (Ik ga daar rusten, lezen, zwemmen, toeristische trips maken, nadenken over de tragiek van de ethiek, enzovoort. Dit alles zal ik doen in het gezelschap van mijn levensgezel, IV.) Zodoende neem ik wat afstand en geef ik Bram twee weken rustig de tijd om zijn haar te laten groeien. Verder kan VDW op zijn gemak blokken, of ergens anders als dat hem beter uitkomt. Dimitri kan intussen alle voorbereidselen treffen voor zijn afstudeerfeestje en Joan geeft het strandjutten op en neemt een reguliere, wettelijk toegelaten job in een Gents ziekenhuis. Als ik terug kom zal de wereld er helemaal anders uit zien.

ta-ta,
k

09-06-2006 om 15:33 geschreven door k

Te Koop:

Gretsch Renown Maple I snare uit begin jaren 90:

- Size: 14” x 5”
- Kleur: Dark Mist
- 10-laags maple met UV-gloss finish
- 45° bearing edges
- ‘Silver Sealer’ binnebekleding voor unieke ronde klank
- Die Cast Hoops

De snare wordt voor de verzending helemaal opgekuist en opgeblonken…
Dit is de voorloper van de Renown Serie die we nu kennen. deze hebben nog 'Stop-sign' badges en zijn veel beter gefabriceerd dan de Renown maples van nu...

Voor meer info en foto’s mail naar bram@amoebe.be

06-06-2006 om 17:04 geschreven door thisislarsson

tzijn nogal toeren zei ze en draaide parmantig met haar wijsvinger in haar paardenstaart mooie openingszin dacht ie kleurrijk gevat en spannend maar hij selecteerde de letters de woorden ze werden wit op zwart in plaats van zwart op wit en mepte op de delete-toets draaide misnoegd op zijn bureaustoel stak een sigaret op en wreef in zijn ogen die kleverig waren van uren naar het scherm te staren soms komen de beelden gewoon in zijn hoofd op als schilderijtjes nu eens met strenge contouren zoals bij hopper dan weer wazig en vol pastel maar meestal met wat lieflijk geel dat glimlacht tegen een sombere achtergrond hij zag haar zó voor zich zitten niet speciaal knap noch onaantrekkelijk hij had haar nog nooit gezien en toch kwam die prent op zijn netvlies branden dat nonchalante vingertje die lokken van goud het had een mooi verhaal kunnen zijn je openingszin is al de helft van je verhaal wat zou ze hebben bedoeld tzijn nogal toeren waarover zou ze het hebben gehad met de beginregel had hij alle mogelijkheden gewist alle richtingen waarin het verhaal zich had kunnen ontplooien immense wegenwerken aprilse grillen een ruzie met haar man een telefoontje van haar moeder wie weet waar ze het over had wie weet wie hij als personage tegenover haar aan dat terrastafeltje had laten plaatsnemen en wie weet wie hij dat personage had laten repliceren een verstrooid knikje een ongemeend ja een verbouwereerd waar héb je het over of een rustige instemming het zou een man geweest zijn allicht het personage tegenover haar misschien haar vader een collega nu hij erover nadenkt kon dat personage misschien maar beter een vrouw zijn haar beste vriendin een collega neen haar zus en zou deze verbeten op een lok zwartgeverfd haar hebben zitten bijten terwijl ze nadacht over haar repliek een venijnige blik een bulderlachje een openvallende mond een tikkie ongeloof dit kon alle kanten uit dacht hij en hij begon te twijfelen of hij niet beter de undo-functie zou gebruiken om die wonderlijke beginregel terug op zijn virtuele blad te restitueren ach het zou allemaal niet baten veel gefrunnik weinig wol veel sfeerschepperij maar waar is mijn verhaal dacht hij en krabde luidruchtig bovenop zijn kruin een boompje met lichtgroene bladeren kwam naast het terrastafeltje staan en het terrastafeltje werd een bank in het park in de lente met grint aan de voeten en nat groen gras en een uitbundig gesprek tussen twee jongedames op de bank de camera ver uitgezoomd panning dat het een lieve lust is een park met vogels en vinken en merels en dekentjes waarop gepicknickt wordt en mensen in blauwe en rode kleren hij schoot wakker van zijn schrijftafel en voelde dat de openingszin nog leefde dat hij ze niet had kunnen dood maken door ze te wissen dat zijn hoofd regeerde over zijn wil en zijn onderbewuste over zijn bewustzijn en hij merkte plots dat de regel zichzelf had hersteld op het knipperend witte blad op zijn beeldscherm terwijl hij er zeker van was dat hij geen enkele toets had aangeraakt het leek alsof de zin naar hem lachte en zelfverzekerd naar hem lonkte gebruik me maak me langer brei een vervolg aan me maak me een verhaal maak me af hij beloofde haar morgen te geven wat ze wou sloeg zijn bestand op zette de machine uit en rolde met zijn kleren aan in bed de dekens waren zwaar de lakens zacht alles was warm en zo

02-06-2006 om 17:29 geschreven door -b

01-06-2006 om 15:35 geschreven door k

I have a dick for spaghetti! Als het aan mij lag, at ik iedere dag spaghetti. Niet om de spaghetti – gimme taglie, penne, canneloni, farfalle, gnocci, ... – maar om de tomatensaus. Een perfect bereide bolognesesaus – deze wordt traditioneel met tagliatelle gegeten en NIET met spaghetti, ga maar na – is mijn nectar : de gefruite ajuin, de flinterdunne look, de selder, een scheut rode wijn, een wortel, maar vooral : tomaten.

En wat blijkt ? Tomaten zijn niet alleen hemels lekker, maar ook bijzonder gezond. Ze zijn namelijk rijk aan wat men lycopeen noemt. Lycopeen is een natuurlijk pigment waaraan tomaten hun rode kleur danken. Het wordt vooral tijdens het rijpingsproces in tomaten gevormd. Hoe roder de tomaten, hoe meer lycopeen ze bevatten. Tomaten die geler zijn bevatten minder lycopeen.

Lycopeen behoort tot de groep van de carotenoïden en staat bekend als een krachtig antioxidant. Het zou bescherming bieden tegen kanker (vooral prostaatkanker) en hart- en vaatziekten. Als gevolg van allerlei omzettingsprocessen komen in het lichaam vrije radicalen vrij. Vrije radicalen kunnen schade aanbrengen aan een cel en spelen een belangrijke rol in het verouderingsproces. Antioxidanten maken deze vrije radicalen onschadelijk.

Wat meer is : lycopeen zou verminderde vruchtbaarheid bij mannen beteren en huidschade door te lange blootstelling aan UV (in de zon zitten, dus) herstellen.

Nog beter nieuws voor de bolognese-adepten onder ons : als je een tomaat opwarmt, dan blijkt er nog méér lycopeen vrij te komen dan in een koude tomaat. Onder invloed van de verhitting worden de celwanden in de tomaat afgebroken waardoor meer lycopeen vrijkomt. Daarnaast wordt lycopeen onder invloed van hitte ook omgezet in een meer biologisch beschikbare vorm (isomerisatie van een trans- naar een cis-configuratie). De toevoeging van een beetje vet aan de tomatenbereiding zorgt voor een nog betere absorptie. Lycopeen is immers een vetoplosbaar antioxidant.

Mogen wij, spaghettigekken en tomatensausamateurs, nu besluiten om onze droom werkelijkheid te laten worden en iedere dag te gaan overleven op een toren van pasta/bolognese ? Beter niet. Want behalve lycopeen zijn er ook nog andere belangrijke gezondheidsbevorderende voedingsbestanddelen die alleen door andere groenten dan tomaten, of fruit of andere voedingsmiddelen kunnen worden aangebracht. De samenstelling van het totale voedingspakket blijft met andere woorden van het grootste belang.

Misschien ons bolognesedieet wat aanvullen met komkommer, on the side. ’t Is er toch de tijd naar...

-b

ps: voor meer informatie surf naar http://www.nice-info.be/

31-05-2006 om 12:29 geschreven door -b

Nasr

Ramsey. Ik kan die man wel appreciëren. Innemende persoonlijkheid. Verstandige klap. De muizenissen residerend in mijn bovenkamer, langzaam gekiemd uit meterslange e-mailcorrespondentie met b: hij wierp er een verlossend licht op. De steen in ons aller maag na de LangeBeeldekens-beelden kan pas oplossen als we willen inzien wat we allang hadden moeten weten. "Wij hebben allemaal geschoten", zei hij, of iets dergelijks. Ik snap wat hij bedoelt. Ik maak van zijn woorden gebruik om hier een eigen mens- en maatschappijbeeld te poneren.

Ik ga ervan uit.
Dat we het kwaad altijd al als potentie in onszelf hadden.
Dat we ervoor gekozen hebben, lang geleden, om niet in barbarij te leven, maar om als samenleving te leven, beschaafd.
Dat we daartoe mechanismen dienden te ontwikkelen die ons aan minimale banden moeten leggen, opdat onze eigen vrijheid de vrijheid van de ander niet te veel zou schaden.
Zodat de potentie niet tot act wordt.
(dankuwel, John Locke!)

We moeten het gewoon toegeven. Iedereen heeft de neiging tot het kwade.

Let wel: ik zeg niet dat de mens in se slecht is. Dat geloof ik niet. Ik geloof dat de mens in se goed is, met een potentie tot het kwade van laat ons zeggen 10%. De mens is een legering van 90goed en 10slecht. Wellicht - nader onderzoek is nodig - varieert het percentage van individu tot individu en hebben ook socio-economische zowel als psychologische factoren een niet te verwaarlozen invloed op de verhouding. U begrijpt het goed: de 90-10 verhouding zie ik graag als een 'startkapitaal'. Gedurende de loop des levens kan de zaak gaan schommelen, wie weet zelfs in deze of gene richting overhellen. Zo laat ik plaats voor het humanistische ideaal (dat desgevallend religieus kan zijn geïnspireerd): de mens kan aan zichzelf werken, hij kan - het is zelfs te verkiezen - proberen de legering zoveel mogelijk uit te zuiveren en zo goed mogelijk te worden. Toch kan hij nooit 100% goed worden. De potentie blijft te enen male aanwezig.
Zo laat ik plaats om de gevaren van de maatschappij, van het samenleven, in te passen. Zoals gezegd hebben vele factoren immers een invloed op de legering die het individu altijd is. Die invloed kan immers zowel ten goede als ten kwade gelden. Dat ziet het kleinste kind. Het is in vele gevallen onvoorspelbaar of deze of gene gebeurtenis, uitspraak, lectuur, ... van goede danwel slechte invloed zal blijken te zijn. In andere gevallen kan de transparantie groter zijn. (Wanneer een individu traumatische ervaringen opdoet, kortom zelf het slachtoffer wordt van het kwade in een ander individu, kan je er donder op zeggen dat de legering in de foute zin wijzigt.)
Daarentegen dragen diegenen die wij op democratiosche wijze macht geven een grote verantwoordelijkheid. Ook dat leerden ons John Locke en de andere vroege Liberalisten. Wij, de individuen in de samenleving, sluiten met hen een sociaal contract. Zij krijgen de macht op voorwaarde dat zij het Algemeen Belang dienen. Niet het Vlaams Belang. Het Algemeen Belang. Niemand weet wat het Algemeen Belang precies is. Dat hoort zo. Maar iedereen weet wat het Algemeen Belang is, althans, iedereen hoort daar over na te denken. Wij gaan ervan uit dat onze verkozenen het Algemeen Belang vrij duidelijk voor ogen hebben. Zoniet laten we een motie van wantrouwen aanrukken. Indien nodig verbreken wij het sociaal contract.

Dit alles indachtig mag het duidelijk zijn dat mijn beeld niet toelaat dat verkozenen daden stellen, symbolen dragen, uitspraken doen, ... die bij de individuen die zij vertegenwoordigen de legering wijzigen in de slechte zin. Wij kunnen niet toestaan dat verkozenen appelleren aan de in potentie aanwezige drang tot het kwade. Dat is volgens het bovenstaande niet alleen onethisch op intermenselijk vlak. Dat is immers ook een inbreuk op het sociaal contract: het Algemeen Belang werd immers niet gediend, wel integendeel. Het is hun taak om te appelleren aan het goede in de mens, hem aan te moedigen het kwade nooit tot act te maken. Dat is immers onderdeel van het dienen van het Algemeen Belang. Ook dat vloeit logisch voort uit de genomen premissen.

In het geval van een vermeende inbreuk op het sociaal contract is grondig onderzoek aan de orde. Is de klacht gegrond, dan volgt onvermijdelijk het verbreken van het sociaal contract.

k

29-05-2006 om 17:00 geschreven door k

Tja, ik bestook onze dierbare blog nogal vandaag. Daar moet een reden voor zijn. Die is er ook natuurlijk. Straks vakantie. Even uitwaaien. Even weg. En dat kunnen we best gebruiken. En wij niet alleen. De dames hebben bijkans nog zwaardere maanden achter de rug dan wij – zij werken hard aan carrières die met muziek weinig affiniteit hebben. Daarom staat dit weekend in het teken van hen.

Daarom hou ik mij vier dagen vér weg van een pc. Kristof de zijne is stuk, maar misschien hoort u nog van hem, als hij ergens voor vijf minuten een onbemande computer weet te bemannen. VDW is hard aan het blokken (en aan het dagdromen van de plaat, studio’s, Europese tournees en slecht Engels eten). Jokke heeft werk gevonden en doodt zijn tijd ondertussen nog even met lekker koken en het afmixen van de killer nieuwe LP van de Tiense skapunkformatie Scarrots. Dimi solliciteert en werkt hard op diverse stageplaatsen. Ca roule.

Om u, dierbare lezer, niet vier dagen in de kou te laten, leek het me goed (1) een korte mijmering met u te delen, (2) een vette aanrader voor een boek over filosofie (- al ben ik slechts een genieter van het genre, verre van een kenner ; dit was geen makkelijk stukje ; aanvullingen zijn steeds welkom -) te communiceren en deze (3) aanspreking tot u te richten.

Er is binnenkort mooi en groot nieuws te verkondigen, in het meervoud, en wij popelen om deze zaken wereldkundig te maken, maar wij worden hierin thans verhinderd door commerciële, opportunistische en morele redenen én door instructies van hogerhand. Doch, wie volhardt en ons blijft lezen, zal zijn nieuwsgierigheid binnen afzienbare tijd bevredigd weten en samen met ons kunnen jodelen : “hoezee!”, en ook : “wow man, cool!”

Maar zoals gezegd : nog even geduld.

Spannend. Wat u ?

Nog te verwachten op dit blog de volgende weken :

-          het Traktaat over het Contentement, God en de Rede wordt voorlopig gelaten voor wat het is, wegens te minieme filosofische achtergrond van mijnentwege

-          verhalen over verdwalen in de woeste natuurreservaten langs de Côte d’Opale, kleurbeschrijvingen van de krijtrotsen, uren turen naar Engeland en bij windkracht acht wandelen op de falaises

-          essays over SSL 4000 G+ mengtafels

-          verslagen van terrasfilms

-          spitse bespiegelingen bij de actualiteit door k

-          tomatentraktaten wegens komkommertijd

-          het recept van mijn osso buco

-          een column waaruit je kunt leren hoe je met Eco’s ‘Slinger van Foucault’ kunt schermen wanneer er iemand voor de honderdentwaalfde keer tegen je komt zeggen hoe goed die de Da Vinci Code vindt

-          schilderijtjes bij een Wereldkampioenschap Voetbal (laat ik graag aan k over)

-          luchtspiegelingen

-          spiegeleieren

-          spek

In the mean time,

Good night, and good luck!

-b

24-05-2006 om 16:24 geschreven door -b

Uitvoering: Paperback, 350 bladzijden
ISBN: 90 234 1544 2
Normale prijs: € 24.90
Uitgeverij: De Bezige Bij
Oorspronkelijke titel: Truth : a guide for the perplexed
Oorspronkelijk jaar van uitgave: 2005
Oorspronkelijke plaats van uitgave: London
Oorspronkelijke uitgever: Penguin Books

“There’s your version, there’s my version, and then there’s the truth.”

Robert Evans, The Kid Stays In The Picture

9/11. De Verenigde Staten worden op hun eigen territorium aangevallen. Een primeur met impact. Met leugenachtige reacties tot gevolg.

9/11. Het danmalige westerse denken wordt op losse schroeven gezet. De fundamenten van het postmoderne discours worden opgeblazen. Geen primeur. Filosoof Simon Blackburn zoekt naar een alternatief. Een eeuwenoude queeste heraangevat. Op zoek naar de waarheid.

In het postmodernisme van de periode rond de eeuwwisseling is geen plaats meer voor ‘grote verhalen’ of een  dominante epistemologie zoals Geloof of Wetenschap. Alles, maar dan ook alles is relatief, kan tussen aanhalingstekens geplaatst worden. Alles wordt in vraag gesteld, niets is zeker of waar.

Deconstructivisten gaan in hun reactie tegen het structuralisme (modernisme, sciëntisme, enz.) nóg verder en stellen : “Alles is tekst. Er bestaat niks buiten de tekst.” Volgens Derrida kunnen goede interpretaties van een tekst niet van minder goede interpretaties worden onderscheiden omdat de tekstboodschap vanuit een individuele belevingswereld worden ontvangen. Individueel, willekeurig, relatief.

Dit discours tiert welig binnen snobistische studiekwartieren en beklemmende wandelgangen van faculteiten wijsbegeerte maar het blijkt al snel dat het niet vol te houden is in de buitenwereld, de realiteit.

(9/11. En Jacques Derrida houdt vast aan zijn discours :

"Something" took place, we have the feeling of not having seen it coming, and certain consequences undeniably follow upon the "thing." But this very thing, the place and meaning of this "event," remains ineffable, like an intuition without concept, like a unicity with no generality on the horizon or with no horizon at all, out of range for a language that admits its powerlessness and so is reduced to pronouncing mechanically a date, repeating it endlessly, as a kind of ritual incantation, a conjuring poem, a journalistic litany or rhetorical refrain that admits to not knowing what it's talking about. We do not in fact know what we are saying or naming in this way: September 11, le 11 septembre, September 11. The brevity of the appellation (September 11, 9/11) stems not only from an economic or rhetorical necessity. The telegram of this metonymy-a name, a number-points out the unqualifiable by recognizing that we do not recognize or even cognize that we do not yet know how to qualify, that we do not know what we are talking about.” )

Behalve het feit dat het postmodernisme zichzelf makkelijk vastzet in tegenstrijdigheden (met dooddoener op kop : als alles dan relatief en subjectief is, dan is het postmodernistische discours dat ‘an sich’ ook, natuurlijk), of zoals Roger Scruton het zegt :

“Hence, in Rorty, Derrida, and Foucault, we find a shared duplicity of purpose: On the one hand to undermine all claims to absolute truth and on the other hand to uphold the orthodoxies upon which their congregation depends. The very reasoning that sets out to destroy the ideas of objective truth and absolute value imposes political correctness as absolutely binding and cultural relativism as objectively true’,

is 9/11 volgens Blackburn de ultieme dooddoener voor alle relativisme, postmodernisme en destructuralisme :

Een moslim leest de Koran (tekst) en neemt de beslissing om op basis van zijn individuele interpretatie van de tekst een vliegtuig te kapen en dat vliegtuig in een Twin Tower te boren met alle passagiers aan boord. De daad die volgt uit zijn interpretatie van de tekst is op geen enkele manier te interpreteren als nieuwe tekst. Er is op dat moment enkel rauwe realiteit, objectieve werkelijkheid. En onmiddellijk daarna : de vraag naar de waarheid.

Een vraag die volgens Blackburn opnieuw gesteld moet worden.

Blackburn gaat op zoek naar een antwoord en het resultaat is een vlotgeschreven boek dat op het einde zelfs, onvervalst en geheel van cynisme verstoken, een oproep durft te lanceren: we kunnen de postmoderne aanhalingstekens verwijderen van de dingen die er voor ons toe zouden moeten doen: waarheid, rede, objectiviteit en vertrouwen. Ze zijn niets meer of minder dan de deugden die we moeten koesteren bij onze pogingen om de verwarrende wereld om ons heen te begrijpen.

De schrijver ziet met andere woorden geen afsluiting in de versplinterde werkelijkheid van de eenentwintigste eeuw, maar een opdracht, een uitdaging.

[vrij naar Hannes Dedeurwaerder op www.8WEEKLY.nl]

Zoals de oorspronkelijke Engelse titel het al zegt, kunnen we dit boek het beste omschrijven als een gids voor wie de kluts kwijt is. En zijn we dat niet allemaal ?

Voor Blackburn is de filosofie hét instrument om tot een antwoord te komen op de vraag of waarheid mogelijk is. Aan de andere kant beseft hij ook dat juist diezelfde filosofie alles ter discussie stelt en daardoor 'De Waarheid' onmogelijk maakt : "woorden als 'relativisme' en 'postmodernisme' duiden op een cultuur waarin 'alles moet kunnen'(…). Je zou kunnen zeggen dat (dit boek) een gids is voor diegenen die de kluts zijn kwijtgeraakt." In een erg boeiende en toegankelijke schrijfstijl doorloopt Blackburn de geschiedenis – overigens niet chronologisch – en staat hij stil bij verschillende bepalende momenten.

Bijvoorbeeld 'de filosoof met de hamer', Friedrich Nietzsche, die het adagium lanceerde dat er geen feiten bestaan, enkel interpretaties van feiten. De streng gelovig opgevoede Duitser – zijn vader was dominee – weigerde na zijn breuk met het geloof te aanvaarden dat er enige vaststaande waarheid bestond. Blackburn legt echter de inconsequenties in diens werk bloot en wijst hem op milde wijze op contradictoire uitspraken.

[paragraaf naar Hannes Dedeurwaerder op www.8WEEKLY.nl]

Blackburn staat ook stil bij de verschillende –ismen die de filosofie kenmerken, zoals quietisme (een vorm van deconstructie die enkel de vaststaande feiten erkent), relativisme, eliminativisme en holisme (dat ervan uitgaat dat het grote verhaal, de samenhang sowieso in één groot verband kan worden gezien). Let wel, hij ziet deze stromingen niet als vals of achterhaald, maar als uitdagingen voor het menselijke denken. Hij weigert zich echter neer te leggen bij hun fatale en versplinterende karakter, en in de filosoof Wittgenstein ziet hij een dankbaar metgezel.

Het uitgangspunt van Wittgenstein was het 'taalspel': religie heeft haar eigen begrippen, evenals wetenschap, dus het heeft weinig zin om in de ene taal over de andere te spreken. Religie moet geen uitspraken doen over pakweg evolutie, net zomin als wetenschap moet trachten God te bewijzen dan wel te ontkennen (een fout die werd gemaakt in de middeleeuwse theologie: God trachten te bewijzen door middel van de rede). Blackburn stelt het erg direct: "Wat is het gezag van een norm die zich specifiek tegen geloof richt?"

De lezer merkt dat, ondanks de vlotte stijl, dit in een eerste plaats een boek is dat zich tot een vrij specifieke doelgroep richt. Want laten we eerlijk zijn, niet iedereen ligt wakker van de vraag naar wat waarheid nu precies is, en of die al dan niet bestaat. Maar eenieder die willens nillens de wereld om zich heen ter discussie stelt, zal aan dit boek een mooie, sappige kluif hebben.

[paragraaf naar Hannes Dedeurwaerder op www.8WEEKLY.nl]

24-05-2006 om 15:22 geschreven door -b

April. En de Geldenaaksebaan slingert nevelig door het Haasroodse dal. Een karavaan trekt op naar de stad. Tergend langzaam. Bij het licht van een zakkende zon turen we langsheen de glimmende flanken van de Peugeot 307 voor ons, in de richting van de oorzaak van dit slepende tempo. Twee wagens voor ons rijdt een okeren Opel Rekord van het jaar 1981. Twee ijle schaduwen vooraan in de wagen. Zich niet bewust van hun gevolg.

De jonkheer in de 307 reikhalst nerveus om zich te vergewissen van de afwezigheid van tegenliggers. Geen koplampen vanuit die richting. Maar volle lijn. Zware overtreding. Een handpalm weifelend boven het claxon. En dan toch maar de overtreding. Hoekig, schurdig, kort.

We tomen onze paarden in. Honderdvijftig, om precies te zijn. En tuffen aan 45 km/u achter de Rekord aan. Kristof wordt nerveus. Wíj begaan geen overtredingen. En nog steeds volle lijn. Maar we houden wel van een beetje vooruitgang. Het mag al eens vooruitgaan. Kristof wordt nerveuzer.

De contouren van de schemerige silhouetten in de ouwe Opel worden concreter. Althans in mijn hoofd.

“Kijk!”, mijn stem is hees, “die zijn vandaag… een dagje… weggeweest”. 

Kristof zijn verveeldheid smelt als sneeuw voor de zon. Een grijns vol fantasie wordt op onze gezichten geschilderd.

Fons en Marie. Hij is 82, zij 85. Wonen in de Broekstraat in Heverlee. In een klein huisje. Knus ende gezellig. Waar men niet vloekt. En de Leuvense stoof af en toe nog gebruikt wordt. Daar zijn ze gelukkig. Tweeënzestig jaar getrouwd.

Het was nogal wat, het feest, twee jaar geleden. Een diamanten bruiloft, noemen ze dat. Fons kon het niets schelen wát ze het noemen. Hij vond het geen prestatie. Hij was altijd gelukkig geweest met zijn Rieke. En zij altijd lief tegen ‘m.

Vandaag was het Marie haar verjaardag. En Fons had haar verrast met een ontbijt op bed. Glaasje melk en goeie oude briochen. Hij had enkele dagen tevoren hun zoon Julien even de oude Opel laten nakijken, want hij zou zijn Rieke meenemen voor een dagje wandelen in het Meerdaalwoud.

Marie voelde haar benen niet meer. Ze hadden een mooie wandeling gemaakt. Ze had er de vermoeide benen graag voor over. Er gaat niets boven de geur van een bos in een tussenseizoen. En ze was zo trots op Fons. Hij had haar een heerlijke dag bezorgd.

Ik schrik uit mijn dagdroom en merk dat we aan een lekkere snelheid door de ‘stadscanyon’ scheuren. We zijn bijna thuis.

Fons en Marie ook.

-b

24-05-2006 om 11:59 geschreven door -b

L.S.,

Na een korte doch belangrijke nieuwsflash op ons dierbare blog vorige donderdag bleef het al  te lang stil. Wij zijn ons hier terdege van bewust. Excuses noch uitvluchten kunnen hier op hun plaats zijn. Daarom: een greep uit het gamma taboesmoezen en excuustruzen.

Afgelopen weekend breiden we een ‘typical Larsson’ en ‘in the end’ feestelijke conclusie aan ons voorjaarstripje langsheen schone jeugdhuizen, donkere clubs en premature zomerfestivalletjes.

Affligem zal ons nooit vergeten, althans de tien mensen die zich onzichtbaar hielden in die betonnen hal met een capaciteit van 5000. De installatie was ‘top notch’ en we mochten er een half uur gebruik van maken. Onze geluidsjuffrouw liet zich gaan – ze was ergens in de verte te bespeuren achter een mengtafel waar geen eind aan kwam. Kristof en Jo genoten. VDW en Dimi waren kwaliteit, zoals gewoonlijk. Ik was al blij dat ik niet in een hoestsalvo verdronk na de eerste klanken in die microfoon, en hoefde me niet te generen om om de twee nummers mijn neus te snuiten. O, maand mei, o, gij wrede. Dat de ijsheiligen maar gauw hier zijn.

Rock Affligem was vooral niet om ons te doen, maar om gezelligheid en nostalgie. De groep was nog eens compleet, wij vijven, Deb, Franky, Veronique. Toekomstplannen sponnen enthousiast een web boven de tafel in de kantine. Contentement en kameraderie. Uit heimwee even naar het gereüneerde Metal Molly gaan kijken (- ik versprak me bijna… geruïneerde… -) en daarna uiteraard : De Kreuners. Bij gebrek aan wat De Kreuners ten tijde van ‘Hier en Nu’ (1990) zo geniaal maakte, nl. Berre en zijn heldere en doorleefde ‘backings’, ontsproten in ons de kiemen van een achtergrondmannenkoortje, aldaar, aan die nadar, vlak voor die mengtafel…

Zaterdag avond was de laatste voor een lange tijd. Pas op 7 juli staan we weer een wei te schudden. En dat betreuren we, die pauze. Maar ze zal ook deugd doen.

Zaterdag, 19u, Jeugdhuis ’t Veldeke, Holsbeek. Niet makkelijk te vinden, aangezien ze rare dingen aan het doen zijn met het Klein Langeveld. Een drummer die vóór ons daar is ; waar gaan we dat schrijven ? Een klankman die er vol van is. Vandaar weinig commentaar. Een organisator die wat vreest voor een lage opkomst. Een avond na een storm.

Het eten was van de bovenste plank. De lol ook. Gelukkig, want op dat moment was de rest een beetje huilen met de pet op. Na Affligem weer voor geen kat spelen, zou wel eens pijn kunnen doen.

Half elf stipt en we stappen die planken op. Met goesting, véél goesting. Na het eerste nummer merken we dat de 30- à 40-tal aanwezigen hun best doen om nóg meer lawaai te maken dan wij. Zoiets komt niet vaak voor, maar als het er is, dan gebeuren er kleine mirakeltjes.

Het werden drie kwartier op wolkjes, gedragen door een ‘crowd’ van 40 man en vrouw. Op zo’n momenten komen de breaks, de inzetten, de improvisaties en de lollekes van den zanger allemaal op het perfecte moment, met een perfecte timing, een naturel, een sfeer en heel erg veel zweet. Maar van dat lekker zweet.

Zaterdag avond in ’t Veldeke heeft iedereen iedereen z’n avond goed gemaakt.

Als dat nu eens meer kon gebeuren. Vaak. En op veel plaatsen. Op deze aardkluit.

Dank jullie heel veel !!!!!!

-b

22-05-2006 om 19:02 geschreven door -b

18-05-2006 om 15:11 geschreven door thisislarsson

Stommelings stalen we onze naam van zijn shirtje. Achter zijn rug, vliegensvlug, op een avond in juni. 2004. Het kan bijna niet anders of we profiteerden van de verwarring in De Zestien die volgde op het doelpunt tegen de Italianen.

Niemand had wat gemerkt. Hijzelf voelde niet meer dan een bevreemdend zuchtje wind in de nek. Nochtans was de actie volstrekt onvoorbereid en greep ze plaats voor de ogen van miljoenen schouwlustigen. Hun opengevallen monden, minuten later, toen ze merkten dat zijn naam ineens ontbrak!

Niemand was van tevoren op de hoogte. Niemand zat te wachten op de komst van dat moment.

Ook wij niet. Wij deden niks. Of dat dachten we toch. Enfin, we herinneren ons niets meer van die scène. De diefstal moet dus uit een of andere neurose zijn voortgekomen, aangedreven vanuit een plaats in ons ik waartoe we doorgaans slechts heel beperkte toegang hebben. Het drong pas tot ons door toen we de naam al in handen hadden, in conclaaf bijeen in ons geheime rovershol. Om beurten mochten we hem vast houden. Iedereen was het erover eens: hij was perfect. Niet te zwaar, niet te licht, geheimzinnig genoeg en toch ook weer niet betekenisloos. We waren er erg voorzichtig mee. Sprongen er niet lichtzinnig mee om.

Gelukkig raakten we nooit in de problemen. Niks geen lastig parket te bespeuren. Ook de pers bleef op een afstand. Henrik was er ook de man niet naar om veel ruchtbaarheid te geven aan het akkefietje.

Het was nooit (en ik herhaal: nooit) onze bedoeling geassocieerd te worden met een voetballer (en ik herhaal: voetballer). Maar gisteravond vervulde een warme gloed van voetbaleske heroïek mijn gemoed. Henrik Larsson (geboren te Helsinborg, Zweden, op 20.11.1971; 178cm groot, 75 kg zwaar), wat een held.

Met pensioen gaan maar eerst nog snelsnel even de Champions League winnen. In alle coolness eventjes de finale beslissen met twee prachtige assists. Altijd tussen de lijnen lopend, volgens geometrische figuren die andere voetballers nog lang niet bevatten.

Relaxt.

At ease.

En toch flitsend.

Tik-Tak!

Dat was’m. Je hebt het niet gezien? Maak je geen zorgen, dat ligt niet aan jou.

Serieus. Wat een wedstrijd. Zo technisch, zo’n tempo!

De flits van Eto’o, de onschuldig ogende meester-killer.

De noodrem van de Pruis in het doel, de ongeslagenheid hoog in het vaandel.

Het afgekeurde doelpunt.

De bedrijvige Henry, de ontroostbare delver des onderspits.

De talloze steekpasses van Ronaldinho, de olijke, geniaal ballende jongen.

De uitstekende wissels van Rijkaard; hij wist de wedstrijd op te bouwen.

De opengescheurde hemel boven de apotheose.

De twee bepalende baltoetsen van Larsson.

Kunst.

 
k

18-05-2006 om 14:06 geschreven door k

In afwachting van mijn “Traktaat over het Contentement, God en de Rede” in vier delen, kort een streepje poëzie :

Bram is ziek. Veel beterschap, Bram.
Iris is ook ziek. Veel beterschap, Iris.

Joan is niet ziek. Joan is in goede doen. In zijn nopjes.
Op het internet, vrij voor iedereen te bekijken, te downloaden, uit te vergroten, af te drukken, staan immers prachtige foto's van zijn immens mooie materiaal.
Voor u zich tevergeefs verlekkert: het zijn geen naaktfoto's, geen erotische prenten die Jokkes mannelijkheid onbedekt laten.
Het zijn foto's van zijn instrument, zijn gerief, zijn marchandies.

Inderdaad, hoe ik ook probeer, het wordt er niet minder schunnig op. Dat kan geen toeval zijn.

Hoe komt het toch dat muzikanten zo fier zijn op hun instrumenten, zo graag pronken met dat stukje bezit? En waarom houden zij onder elkaar ellenlange causerieën over deze gitaar of gene snare-drum, over stomp box X of versterker Y? Uren en uren kunnen wij (ook ik, en niet het minst) lullen over onze gebruiksgoederen, over de toestellen die we gebruiken om muziek te maken. En fier dat we zijn op onze favoriete gitaar, op die versterker die we gekocht hebben van de overjaarse bluesrocker uit Zwolle of de verzamelaar uit IJmuiden; we rijden zonder verpinken 500km om dat ding toch maar in huis te kunnen halen. Om alweer een stukje bezit te verwerven.

"Ja, want het loont de moeite! We hebben die spullen echt nodig! Zonder lukt het niet! Alles voor de sound!"

De mens is het enige dier dat zichzelf bedriegt, en wel tegen 200 per uur. Ieder weldenkend mens weet dat je met 1 degelijke gitaar en 1 goed gekozen versterker alles kan doen wat je wil.

Maar nee, wij houden liever lang uitgerokken ruiltochten; we beginnen met 1 gitaar en 1 versterker en een paar jaar later hebben we die versterker eerst geruild met opleg van onze kant tegen iets beters, waarna we die versterker verkochten om een uitgelezen kans niet te laten schieten, met als gevolg dat we ineens twee gitaren hadden en geen versterker, zodat de minst prestigieuze gitaar dringend in de verkoop moest, want we hadden een versterker nodig, en wat voor één, dat zou weer een serieuze opleg vragen, maar dat is niet erg want we versjacheren nog snel die effectpedaal die daar al jaren ongebruikt ligt, met als resultaat nu 1 prachtige gitaar, 1 prachtige versterker en vele euro's verlies. Dan opeens kennen we een financiële meevaller (eindejaarspremies of vakantiegeld zijn uitstekende voorbeelden) en kunnen we dus die gitaar die we hebben gezien op marktplaats.nl kopen, zonder iets anders te verkopen of te ruilen en we hebben die gitaar écht nodig, want ze is zo mooi, althans toch op de foto die die kees heeft gemaakt in zijn tuin, en met die gitaar zullen we zonder twijfel veel beter klinken op het podium en in de studio, dat kan gewoon niet anders! En hoe cool zullen we gevonden worden door collega-muzikanten! Opnieuw rijden we, samen met andere verslaafden, de halve wereld - Roadtrip! - en pikken dat ding op. Fantastisch!
Alleen zou de gitaar nòg beter tot haar recht komen op een versterker van het type Z en dus speuren we het internet af naar exact dat speeltje tot we het hebben gevonden en dan blijkt er toch wel een pedaal te bestaan die alles werkelijk zou afmaken en …

Zo gaat het maar door. Het houdt nooit. Telkens wanneer de muzikant denkt dat hij nu echt alles heeft wat hij nodig zou kunnen hebben, duikt er alweer een tipgever op die hem iets onweerstaanbaars aanraadt. En het verwerven gaat door. Het is een ziekte, door sommigen met fierheid (in plaats van schaaamte!) Gear Acquisition Syndrome (GAS) genoemd. De vaste activa nemen toe, de kosten lopen op en de sound van de muzikant wordt beter, al moeten we toegeven dat die verbetering lang niet recht evenredig verloopt aan het oplopen van de kosten. Een momentopname van het ziektebeeld, zoals het zich bij Joan manifesteert, vindt u hier: http://forum.offstage.be/showthread.php?t=192 .

En hij is niet eens zwaarder ziek dan een ander. Boys will be boys, zeker?

k

17-05-2006 om 13:17 geschreven door k

Sir Anthony Hopkins heeft me gisteren twee uur lang een warm hart bezorgd. De firma dankt hem daarvoor oprecht. Dit is uiteraard niet nieuw. Zijn vertolkingen in ‘Shadowlands’, ‘The Remains of the Day’ en ‘Silence of the Lambs’ waren wonderlijk. Deze prent is gewoonweg mooi in het kwadraat, en daar is zijn rol niet vreemd aan. Maar er is hier meer aan de hand.

‘The World’s Fastest Indian’ vertelt het verhaal van Nieuw-Zeelander Burt Munro (Hopkins, met een perfect Australisch accent), die zijn hele volwassen leven besteed heeft aan het oplappen van zijn gestroomlijnde motorcycle (zeg: ‘moowtasikkel’), een ‘Indian’ van 1920. (Een motcyclette, dus hé.) Het is 1963 en Burt is gepensioneerd. Na vijventwintig jaar wil hij graag zijn levensdroom waarmaken : om te zien hoe snel zijn Indian nu eigenlijk wel kan, reist hij de halve wereld rond naar de Zoutvlakten nabij Bonneville, Utah, om deel te nemen aan ‘Speed Week’.

De schets van Munro’s leven in het onaardse Inver Cargill, Nieuw-Zeeland, is beeldig : zijn vertederende omgang met het buurjongetje ; zijn passie voor snelheid (- het eerste waar hij aan denkt wanneer hij wakker wordt) ; zijn houding tegenover de Antarctic Angels (plaatselijke Hell’s Angels) en hoe ze hem bij zijn vertrek naar Amerika feestelijk escorteren naar de boot ; hoe de dorpsbewoners Burt accepteren maar hem toch aanspreken op zijn hoge “dorpsgekgehalte”.

Deze film ontspint zich tot een roadmovie om vingers en duimen (en polsen en ellebogen) bij af te likken. Van zijn aankomst in de haven van Los Angeles tot het eindpunt van zijn reis in Bonneville, worden we als kijker verrast door perfect ‘geplaatste’ en uitstekend vertelde anekdotes, naïeve fait-divers en diepmenselijke, korte ontmoetinkjes. Je vergeet dat dit een film is. Je vergeet dat de acteurs acteren. Dit is klasse.

Meer wil ik niet graag prijsgeven over de plot van dit pareltje, behalve één opmerkelijke zaak : in deze dagen van gruwelijke tijdingen, zinloos geweld en schijnheilig politiek gepalaver…, in deze tijden waarin we van een tv-serie of van cinema unhappy endings gewoon geworden lijken te zijn, biedt ‘The Fastest Indian’ kubieke meters zuurstof, lucht, op lichaamstemperatuur, om je aan te laven, om alle sores van de wereld te vergeten, om opnieuw even te geloven in de eenvoud van een schone mens, de eenvoud van een schone wereld.

Eentje van moeten !

Uw snipverkouden cinefieltje,

-b

15-05-2006 om 17:22 geschreven door -b

Dit is ‘m.

Bram Vanderweeën.

Ook genoemd: Jos.

21 jaar jong.

Woonachtig te Denderleeuw.

Kan uit de voeten met trommels allerhande.

De geruchten zijn voor een keer dus niet uit de lucht gegrepen. Arne speelt niet langer bij Larsson. Exact een week geleden hield het op.

[Het waarom doet er niet toe. Sommige dingen blijven niet duren. Waarom weet niemand. We wensen hem in elk geval al het beste toe, en alleen maar het beste.]

Het holst van de nacht, zondagochtend eigenlijk. We stonden wat naar elkaar te kijken daar in Hasselt en beseften dat er onmiddellijk gehandeld diende te worden. Zes dagen later werden we immers opnieuw op een podium verwacht en we mochten er rustig van uitgaan dat het publiek ons op zijn minst zou bespotten en ridiculiseren als we zonder drummer zouden verschijnen.

Doe maar, zei iemand.

Nu nog? Tis midden in de nacht, zei de ander.

Hij deed het toch. Zijn mimiek verried dat de persoon die over luttele ogenblikken aan de andere kant van de lijn zou hangen zijn mobiel toestel nog niet had afgezet.

Hij nam vrij snel op, zo leek het me. Hij moet wel verbaasd zijn geweest, maar voor uitgebreide explanatie, zoals -b dat noemt, was geen tijd. Ik kon maar de helft van de dialoog volgen, dus ik weet niet wat er precies is gezegd. In de Hasseler straten hing daarenboven ook nog eens veel lawaai, zodat ik zelfs van die helft maar de helft verstond.

In afwachting van het einde van het gesprek keken Jokke en ik elkaar nog eens aan. Niks aan te doen… hopelijk komt alles goed. De arme man had op de koop toe nog eens een ontstoken voet en hinkte redelijk hulpeloos achterop. We ‘liepen’ in de richting van Café Het Zwart Schaap. De druk telefonerende bram ijsbeerde in onze buurt.

Een paar minuten later hadden we tenminste een plan. Ziehier het recept van ons plan:

1. Bedenk de naam van een getalenteerde drummer. Zorg ervoor dat hij beschikt over een gsm en dat je zelf beschikt over zijn nummer. Bel hem op.
2. Hoop dat hij enthousiast reageert op je verrassende vraag. (Blijkt het ijdele hoop dan houdt het hier op.)
3. Bezorg hem de volgende dag al je songs in een bruikbaar digitaal formaat.
4. Spreek, na check en dubbel check van alle relevante agenda’s, twee avonden af waarop kan gerepeteerd worden.
5. Herhaal stappen 1 tot en met 4 zo vaak als nodig.

Wij hadden geluk. Stappen 1 tot en met 4 werden slechts een enkele keer doorlopen. En met succes, mogen we zeggen.

Gisteravond, half elf. Vette beats, Jos.

14-05-2006 om 00:00 geschreven door k

Het is geenszins mijn bedoeling hier zwaarwichtig te doen.
Ik heb ons blog maar wat graag luchtig.
Maar de laatste tijd loopt de gekheid zo hoog op dat het stokje ze niet langer dragen kan.

Iemand moet mij toch eens uitleggen hoe het kan dat je als achttienjarige op een doordeweekse ochtend een vrij toegankelijke winkel kan binnenstappen en de zaak een stuk of wat minuten later weer kan verlaten, een paar euro’s armer en een dodelijk vuurwapen rijker. Zomaar. Alsof dat niets is.

Ieder mens behoort natuurlijk in de eerste plaats te gehoorzamen aan de kategorische imperatief, althans dat lijkt mij een vanzelfsprekendheid. (Als dat voor iedereen het geval was zou zelfs het gratis uitdelen van vuurwapens nog geen onoverkomelijke problemen veroorzaken.) Maar blijkbaar nemen sommigen het daar al lang zo nauw niet meer mee. Akkoord, onze samenleving moet vrij zijn. Vrijheden waar eeuwenlang voor gevochten is, mogen niet teloor gaan. We moeten de verantwoordelijkheid dus bij het individu leggen. Het individu is vrij. Het kiest. Het is zelfs onaantastbaar. Heeft ontelbare rechten. O wee als iemand anders - ook een vrij individu! - die op de een of andere wijze dreigt te schenden! Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden en mag daarop worden aangesproken en zelfs afgerekend. Goed zo.

Maar houdt het daar op? Is het niet hoog tijd om in bepaalde gevallen eens kritisch te vragen welke vrijheid precies wordt gediend? Waarom zijn wapens vrij verkrijgbaar? Op welke manier precies bevordert dat de vrijheid? Hoeveel schade mag de vrijheid van meningsuiting aanrichten alvorens ze zichzelf opheft?

Alles wordt vaag. Discussies worden harder. Mensen onzekerder. 
Maar sommige dingen zouden toch vrij duidelijk mogen zijn:

1. een ander mens het leven benemen kan in geen geval, onder geen enkel beding.
2. wapens horen niet thuis in winkels die voor iedereen toegankelijk zijn. Er moet een andere manier zijn om ervoor te zorgen dat wie er echt eentje nodig heeft een wapen kan kopen op een legale en liefst niet al te klantvriendelijke manier.
3. vrije meningsuiting is een onaantastbare vrijheid maar dat maakt sommige meningen niet minder illegaal.

Voor het overige wens ik bijna iedereen een goed weekend toe.

Ik dank u voor uWaandacht.

k

12-05-2006 om 16:18 geschreven door k

Stoofvlees op Jokke’s wijze

Benodigdheden:

1 kg rundsstoofvlees

250 g gerookte spekblokjes

2 flesjes bruine Leffe (of ander donker bier van hoge gisting)

2 ajuinen

2 teentjes look

roomboter

1 sneetje oud brood besmeerd met mosterd

tijm, 1 laurierblad, komijn, koriander, oregano

zwarte peper en zout

Bereidingswijze:

1.                  Open de 2 flesjes bier

2.                  Drink er 1 op.

3.                  Doe boter in de pan, wacht tot ze bruin ziet.  Voeg vlees toe en kruid het met peper en zout

4.                  Nadat het vlees mooi bruin gebakken is, neem je het uit de pan. Doe het vlees (met jus) in een kom

5.                  Bak de spekblokjes tot ze krokant zijn

6.                  Spekblokjes klaar ? Neem ze uit pan, doe ze bij het vlees in de kom

7.                  Doe opnieuw boter in de pan. Stoof de, ondertussen fijngesneden, ajuinen en look aan op zacht vuurtje

8.                  Ajuin gaar ? Doe het vlees, samen met het bier, de boterham, tijm, laurierblad (in enkele stukjes gebroken) in de pan. Water toevoegen tot alles ondergedompeld is.

9.                  Naar smaak kruiden met een hoop komijn, koriander, oregano

10.              Laat 2 uur sudderen op matig vuur.  Naar het einde toe regelmatig omroeren.

Et voila !

11-05-2006 om 14:47 geschreven door jokke