Vandaag een lange busrit in het verschiet. We verhuizen van 2400 naar 3800 m hoogte en tussendoor bereiken we 4400 m. We rijden naar Puno: het stadje aan het Titicacameer; het hoogst gelegen bevaarbare meer van de wereld; op 3800 m dus. Maar eerst is er nog een stop voorzien voor een Inca-ruïne. Het is er ook markt. De typische klederdracht is hier weer anders. ( meer Boliviaans zegt Sebastien) Vlakbij ligt ook een stuk van de Incatrail: een weg die toendertijd ( 15 eeuw) liep van Ecuador in het noorden tot Argentinië in het zuiden. Het is zwaar bewolkt vandaag maar onderweg breekt toch de zon door. Op het hoogste punt van de reis stappen we even uit en wandelen een100 tal meter. En nee hoor: we vallen niet ter plekke bewusteloos van de hoogte. We hadden het ons erger voorgesteld. Je merkt eigenlijk nauwelijks dat je zo hoog zit. De altiplano- zoals het woord zelf zegt - is een hoogvlakte; gevangen tussen 2 ketens van de Andes. Het is hier zomer maar toch tamelijk koud. Het landschap is meer geschikt voor lamas en vicunas dan voor mensen.
Op een bepaald moment ligt er sneeuw naast ons op de weg. Eventjes was er sprake dat de weg versperd zou zijn; maar neen, we kunnen doorrijden. De hele dag al rijden we op de Panamericana: de weg die Alaska met Vuurland verbindt. Via Juliaca; een ongelooflijk chaotische stad bereiken we ons einddoel: Puno.
Vanavond gaan we eten in balcones de Puno: dinner met show. Het eten is lekker de folkloredansers enthousiast. De slaap achteraf welkom. Morgen wacht het Titicacameer.
Opgestaan met zon in het hart en zon buiten. We beginnen een beetje gewoon te worden aan de hoogte... maar we moeten de volgende dagen nog klimmen. Eerst naar Ollantaytambo voor een paar indrukwekkende overblijfselen uit de Inca-tijd. Klimmen - klimmen - klimmen: een paar honderd treden ( zie 3de foto hieronder) Je vraagt je af hoe de Inca's die reusachtige blokken hierboven gekregen hebben. Vandaar naar Chinchero en nog een dorpje dwars door het prachtige Chiconmassief. De vergezichten op dit plateau zijn adembenemd: net voldoende wolken voor mooie foto's - de kledij is heel kleurrijk - de lunch is heel lekker. Specialiteit: lomo saltado: oftewel Peruaanse stoverij met wel tweeduizend ( dixit Sebastien) verschillende soorten aardappelen. Lama is ook heel lekker. Sonja kijkt boos want lama's hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Maar eerst krijgen we nog een praktische uiteenzetting over het klaren van lamawol en het weven ervan. Op het einde van de namiddag bezoeken we nog enkele overblijfselen in Pisac - daarvoor moet je - hoe kan het ook anders - eerst een stukje klimmen. De indiaanse markt in het dorpje is kleurrijk maar weinig origineel. We kopen nog niets. We slapen voor de 2de keer in het mooiste hotel van onze reis: Private Collection Sacred Valley.
in de tuin van het hotel: Private Collection Sacred Valley
ingang van de site van Ollantaytambo
Chinchero
het Chiconmassief
dit is geen oorspronkelijke indiaan in traditionele klederdracht
Vandaag slaapdronken nog - karig ontbijtje - op het busje naar het treinstation van Urubamba. We worden in de trein ontvangen alsof het een vliegtuig was. Plaatsen toegewezen door een hostess - halverwege wordt met een bestelkarretje een lunch geserveerd. De trein zelf stuift met de ontzagwekkende snelheid snelheid van 45 km /u door de bergen naar Macchu Picchu. Naast ons kolkt het water van de rivier gevaarlijk dicht langs de spoorweg. We hebben geluk. 4 dagen later wordt de treinverbinding naar Macchu Picchu afgesloten wegens wateroverlast. Een andere verbinding bestaat niet!!! We hebben nog meer geluk. Macchu Picchu baadt in het zonlicht. Ik smeer me niet in met zonnecrème. 's Avonds ben ik een Peruaanse rode peper. Nog een paar dagen later kruip ik als een slang uit mijn vel. Tja: tropische zon + 3800 m hoogte. Je zou van minder. Macchu Picchu is wondermooi - ongerept - het 2de nieuwe Zuid-Amerikaanse wereldwonder dat we zien ( na Chichen Itza in Mexico). Uren later eten we in een restootje in Macchu Picchu Village. Om 14u 30 is ons geluk opgesoupeerd. Het begint te regenen tot 's avonds laat. We strompelen naar ons bed. Ongelooflijk. We mogen slapen tot 7u.
Weer een jaar verder; Weer een land verder. De reis was uitputtend. Na 2 lange vluchten en 25 uur later in Lima geland. Om 2u 's nachts lokale tijd onder de wol. Om 5u 's morgens gewekt voor de binnenlandse vlucht naar Cuzco. Op het vliegveld: vlucht gecancelled. Later vliegtuig. Om 12u 's middags in Cuzco. op 3400 m hoogte. Adem beetje afgesneden na 100 m stappen. Onmiddellijk op uitstap na inchecken in hotel. Het regent een beetje. De regen zakt in onze schoenen - de moed niet. We bezoeken een fort - of de overblijfselen ervan - zien onze eerste lama: ziet er ook een beetje druilerig uit in de regen.Ligt vast met touw maar weggephotoshopt. Het centrale plein van Cuzco - natglinsterende klinkers in een aarzelend zonnetje. Ik ben nog steeds een beetje grieperig van thuis. Toch mooi. Bezoekje aan de kathedraal. We eten op de eerste verdieping van een restaurant aan de rand van het plein.Onze eerste Pisco Sour. Ik krijg een beetje koorts. Dafalgan en weer op stap. Het gaat nu een beetje omhoog. Achteraan kruipen de eerste afvallers in de bezemwagen. Ik blijf koppig achter de gids aanlopen. Heel intelligente jongen ( de gids dan) Sebastien - 28 jaar - al 6 jaar in Peru - bezig met een doctorsthesis over de politieke verhoudingen in Zuid-Amerika. Flatje in Lima. Heel populair bij de lokale Peruaanse schoonheden. Ons groepje klampt aan. Gelukkig zijn we maar met z'n achten. De hele reis is net een privé-uitstap. Na het plein bezoeken we wat er overblijft van de zonnetempel van de Inca's. bitter weinig. De Spanjaarden waren cultuurbarbaren. Vooral de clerus. Alles kapotgeslagen en vervangen door veel minder mooie Spaanse kerken en kathedralen. Ook de eerste massamoordenaars. Miljoenen indianen gestorven in de mijnen. Torquemada oh Torquemada.! Om 18 h zijn we terug in het hotel. 's Avonds keren we nog eens terug naar het plein. De verlichting is betoverend. De hoogte ten spijt slapen we 's nachts. Toch een beetje. want opm 4uur moeten we er opnieuw uit. Dit is pas vakantie.
Tja, nog 3 dagen en we zijn hier weg. De laatste twee weken waren plots om. Cliché; maar waar.
Voor 2 dagen hebben we nog een fikse wandeling gemaakt in de Sonoran Preserve. Je kan het moeilijk een park noemen want het is een heleboel vierkante kilometers groot: een wildernis met daarin enkele trails getrokken voor voetgangers en cross country fietsers.
Het is moeilijk weerstand te bieden aan het landschap. Je zou honderden fotos kunnen nemen.
Alles is hier afgeborsteld mooi. Ook de gebouwen; officiële zijn getekend door architecten met veel meer verbeelding dan bij ons. ( zie fotos luxe-appartementen)
Alles wordt daarenboven uitstekend onderhouden Je kan je natuurlijk afvragen hoe dat komt. Het minimumloon(als zoiets hier al bestaat) is stukken lager dan bij ons. Warenhuizen en stadsdiensten kunnen het zich veroorloven hopen mensen in dienst te nemen om de boel keurig netjes te houden maar je moet dan wel weten dat die mensen twee of drie jobs nodig hebben om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen zo laag is het loon. Voorbeeld: werknemer in een supermarkt: 8 dollar per uur!! ( = 6Euro) Pensioenen zijn vaak niet zo hoog dus zie je hier oudjes van 75 karretjes terugbrengen naar de stalling. Met witte plastic handschoenen en een gebogen rug. Dit is ook Amerika.
Maar enfin: de Health Care Bill van Obama is erdoor; al zag ik hier wel commercials op Tv waar privé-verzekeringen de hemel werden ingeprezen en de hervorming van Obama de grond werd ingeboord. Arizona is quite liberal yeah!
Ik heb met mijn landlord al afgesproken voor volgend jaar. Same time same condo. same price ( I wish)
Maar nu is het afgelopen. Deze zomer is voorlopig voorbij. De volgende is pas binnen een paar maanden in België.
Now Close the Windows
Now close the windows and hush all the fields: If the trees must, let them silently toss; No bird is singing now, and if there is, Be it my loss.
It will be long ere the marshes resume, I will be long ere the earliest bird: So close the windows and not hear the wind, But see all wind-stirred
hedgehogcactus in bloom
de rode bloem van de ocotillo zie je hieronder uitvergroot
rechts de charmante, wollige, maar o zo gevaarlijke teddy bear cholla: stekels blijven overal inangen en kunnen ontstekingen veroorzaken.
aan een kruising van de trails
Kon er niet aan weerstaan: een fotootje van het soort gebak en taart dat hier gemaakt wordt: : ongelooflijk kleurrijk maar voor ons echt niet te eten.
De laatste dagen weinig uitgevoerd. Vooral vrienden en kennissen uitgewuifd. David en Reneé zijn vertrokken naar Long Island , New York. Heel gezellig koppel: hij een gepensioneerd gerenommeerd advocaat. Stopte met werken op zijn 80ste ( is nu 87) maar op zijn kaartje staat niet: attorney- retired maar: colonel of the airforce retired. Hij was als bommenwerperpiloot actief tijdens WOII en zelfs nog jachtpiloot in Vietnam. Zij werkte in en reisbureau in New York. Beiden onmiskenbaar Joods en heel charmant. Zijn moeder had vroeger een hotel ergens in New England waar alle groten van die tijd kwamen: Red Buttons, Frank Sinatra, Ava Gardner, Glen Miller, Louis Armstong. Hij had ze allemaal ontmoet. Vorig jaar nog was hem een post aangeboden als lobbyist in Washington; met een bezoek an Obama incluis maar het was nu wel genoeg geweest vond hij.En kapsones had hij niet. Zo zijn Amerikanen nu ook wel.
De dag ervoor was Dale vetrokken een beetje eenzame weduwnaar die we ook van vorig jaar kenden. Hij vertrok volgende week naar Europa. Ging inOberammergau de beroemde passiespelen beluisteren en bekijken.
Morgen vertrekt Robuit Minnesota.( zie foto bij verslag volgende dagen). Kleurrijk figuur met een kleurrijk accent; een vroege vijftiger. Hij werkt niet meer ( hij had een Chevrolet dealership dat hij net op tijd verkocht heeft) en hij kwam hier een tweetal weken met zijn vriendin in zijn eigen condoluieren. Hij was naar Paul McCartney gaan luisteren die in Scottsdaleconcerteerde.Het water kwam me in de mond maar 250 dollar per persoon was ons toch iets te veel. Overdonderend succes: de zaal was uit zijn voegen gebarsten.
De Canadezen uit de compound zijn ook allemaal vertrokken. Het valt een beetje op de Amerikanen niet zo gek op hen zijn.
Uiteindelijk blijven van de toeristen alleen Frank, Ken en wij over.. en volgende woensdag zijn wij ook weg zucht.- Ken vertrekt half april naar Wisconsin en Frank en Kathy vertrekken op 1 mei naar Boston- Massachuchetts. De temperatuur gaat nu snel de hoogte in en omgekeerd evenredig daalt het aantal toeristen. In mei heerst hier een loden stilte.
Op een avond zijn we nog eens naar Papagopark geweest. Vanuit een holte in een hoge rots kun je de zonsondergang boven Phoenix bewonderen. Een beetje klauteren hebben we er wel voor over.
Het is een zoele avond en alles kleurt oranje en rood. In de verte stoot een gambels quail nog een laatste klaaglijke kreet uit.Geruisloos landt weer een vliegtuig op Sky Harbor Airport.
In Phoenix wordt het nu snel donker en daar past een gedichtje bij van Luuk Gruwez.
Ik zit in mijn eentje op de eerste rij ik roep grappige dingen naar de mensen achter mij ze stoten elkaar aan, lachen, herhalen wat ik zei ze zeggen vaak tegen elkaar, wat een leuke jongen is hij ze mogen me, waarderen me, ik hoor er nu eenmaal bij maar een ding gaat aan ieders oog voorbij ik zit daar in mijn eentje, het plaatsje naast me is nog vrij
3 fotootjes van kleurrijke bushokjes. Groot contrast met het fantasieloze België op dat vlak.Nog meer van dat in een volgend verslag.
Scottsdale " on the Waterfront"
Wij in een Thai's restaurant: Malee in downtown Scottsdale
Papagopark bij valavond. Nu nog naar de rots bovenaan klauteren.
Als je bovenaan bent ( je komt achteraan uit) moet je door dit gat om de zonsondergang te bewonderen.
3 fotootjes van de zonsondergang. De 'highrise' achteraan links is downtown Phoenix.
Het internationale vliegveld van Phoenix is niet veraf. Elke minuut zie je wel een vliegtuig landen.
De engel des wrake of Sonja ' heb je nu nog niet getrokken?'
Twee dagen na elkaar op stap geweest. Zaterdag naar de flea-market in Mesa. Vorig jaar hebben we dit ook gedaan; maar nu hebben we ons beperkt tot 2 rijen stalletjes. ( van de 1600 stalletjes alles bij elkaar!!) Weer een paar zaken gekocht om aan de familie uit te delen. Kan hier dus niet vertellen wat precies!
s Middags, moe gelopen, middenin de markt geluncht: chicken tenders and fries for me chili bowlfor Sonja, begeleid door een duo country and westernzangers.
Buiten schijnt staalhard de zon; binnen is het nog aangenaam koel.
De dag daarop trekken we naar het Arts Festival in Tempe; een bruisende bedoening; elk jaar georganiseerd in maart. Geen rommeltjes hier maar stalletjes met echt mooie stukken: keramiek; geblazen glas, juwelen, hoedjes ( zie fotos vorig jaar). Ik koop me een oplader voor mijn gsm. De ouwe heb ik met de Amerikaanse stofzuiger per ongeluk aan flarden gezogen.?Heb er nu een voor een Amerikaans stopcontact.
Sonja koopt een stuk zeep dat naar vanille en lavendel ruikt. Daarvoor liepen we eerst minutenlang als goedgetrainde jachthonden te snuffelen aan tientallen stukken zeep. We drinken een Bud Light en eten een comboschotel bij de Chinees voor 10 dollar. Iedereen loopt hier rond met een glimlach op het gezicht. Het weer is uiteraard schitterend. Op de hoek worden een paar punkers door de veiligheidsmensen aan een nader onderzoek onderworpen. Ernaast wordt gratis snoep uitgedeeld.
s Namiddags liggen we weer aan de pool.
Frank en Ken staan ons al op te wachten in de pool . Ken; voor 90% blind, roept:" Is that you Koert and Sonja?
Hi guys;, were back. How are you today."
ZIEKENBEZOEK
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed. Toen hij zijn hoed had opgezet zei ik, nou, dit gesprek is makkelijk te resumeren. Nee, zei hij, nee toch niet, je moet het maar eens proberen.
zicht op ons binnentuintje: 2 sinaasappelbomen - alle dagen liggen er op de grond
In Amerika kun je tegen betaling zelf kiezen wat er op je nummerplaat komt
2 fotootjes van de flea market in Mesa
weer een nieuwe portefeuille!
vanaf hier is alles van de kunstmarkt in Tempe
Zelfs de vuilnisbakken moeten in Amerika groter zijn dan bij ons
je kan het niet zien maar dit zijn 2 steltlopers: ik sta gewoon rechtop te fotograferen
oef: eindelijk zitten en een biertje - Budweiser draught of course
Elk jaar opnieuw gaan we naar de Desert Botanical Garden in Phoenix. Elk jaar opnieuw is het anders. Vorig jaar was er de tentoonstelling van de glaskunstenaar Chiluly. Onvergetelijk mooi. ( zie rechts: week van 16-03 tot 22-03 2009)De glazen kunstwerken vormden met de planten van de botanische tuin één geheel ; een geheel dat veel meer was dan de delen apart.
Dit jaar zijn er beelden van de kunstenaar Alan Hauser; helaas minder geslaagd. Het donkere metaal contrasteert te weinig met het groen van de cactussen. In plaats van de beelden te integreren in het bestaande landschap heeft men nu aparte hoekjes gemaakt voor de kunstwerken. Niet zo mijn smaak. Maar er blijft natuurlijk moois genoeg over in de tuin. Ook de planten zijn elk jaar verschillend..
De tuin is vol kijklustigen en een aantal hebben cameras bij om jaloers op te zijn met telelenzen van 40 cm ( Oke Oke ik overdrijf een beetje)
In één van de bomen heeft een kolibrie een nest gemaakt; .de jongen zijn al uitgekomen maar zonder sterke tele kun je het gewoon niet fotograferen. Volgend jaar beter??
Thuis nog een duik in de warme pool. Leven als god in Arizona ja!!
En je krijgt er honger van. Maar wees de uitspraak indachtig ( hier ergens gelezen): If you want breakfastin bed you better sleep in the kitchen.
Een gedichtje met een speelse slag. Net als de ontelbare golfterreinen hier in Scottsdale; het Mekka voor de golfer. Alleen hier zijn er meer dan in heel België het gras is adembenemend glad en groen en kort. Rondom liggen de rotsen te blakeren.
Landschap met roze hoed
"Niets kan zachter golven dan een golfterrein" denkt de dame met de grote hoed en de suède handschoenen. De heer die haar galant terzijde staat, kijkt heel even naar haar borsten in de roze crêpe jurk en slaat dan met een forse slag het kleine witte balletje een heel eind verder.
Grand Lux Café bij valavond.
en binnenin 's middags voor de lunch: salmon piccata
de ingang van de botanical garden: de twee heldergroene planten zijn glaswerken van Chiluly: overgebleven van de tentoonstelling van vorig jaar. Men is geld aan het inzamelen om de kunstwerken permanent te kunnen houden. Er zijn miljoenen nodig...
Dichter wou ze met haar neus niet bij de cactussen komen.
Vandaag nog maar eens naar het Lost Dutchman State Park. Voor drie weken hebben we hier een begeleide wandeling gemaakt; maar er stond nog heel weinig in bloei. Nu is de woestijn bijna veranderd in een weelderige oase. De bodem is lichtgroen; het is ook iets warmer geworden en overal langs de paden zie je hikers en vaak ook ruiters. Eigenlijk een bevreemdend gezicht voor wat je van een woestijn verwacht. Maar vergis je niet, we waren hier ooit eens in juli; in een verschroeiende hitte van meer dan 40°C; met rondom ons alleen geel en bruin; en alleen de saguaros als groene toortsen; de eeuwigheid uitdagend. Hieronder een aantal fotos van de bloemen die je ziet. Onvolledig weliswaar maar het geeft wel een beeld van de omgeving. Van sommige planten ken ik de naam ( met dank aan de begeleide wandeling ) van andere ben ik ze vergeten. De leeftijd nietwaar.
Jammer dat het park op 3 juni gesloten wordt. Hopelijk is het tijdelijk.
Een gedichtje van Maria Vasalis: de natuur in de lente zoals in het Lost Dutchman State Park maar dan sappiger.
appelboompjes
Op een recht, zwart kousenbeen, dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen,
staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhooggestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun aller-eerste dromen.
Met hun smalle voet in 't gras, ingetogener en lomer staan zij later in de zomer na te peinzen hoe het was.
Voller wordend met de dagen, vastgegroeid in 't ogenblik, bestemd, mijn zustertjes, - als ik - te wortelen, rijpen en vrucht te dragen.
Een proeve van de tekst in het Engels - for my American friends
Once more we visited the Lost Dutchman State Park today. Three weeks ago we had a guided tour, but very little was blooming at that time. Now it seems the desert haschangedovernight into a luscious oasis. The soil is lightgreen, it is a little warmer, and everywhere along the trails you can see hikers and horsemen.. An uncommon sight in what is called the Sonoran desert; But fear not.- we were here once in the middle of July in a scorching heat of 110°Fahrenheit surrounded by yellow and brown only with only the green saguaro as a torch defying eternity. Underneath you can find a number of flowers we ve seen there of some I know the name ( thanks to the guided walk) others I dont know or I forgot ( the blessings of old age ) Don't ask me to translate the poem - that's infinitely more difficult.
poppy's
bloemen van de brittlebush: meest voorkomende struik in de woestijn van Sonora
fiddleneck
lupine zoals bij ons maar stukken kleiner
bloemetjes smaken naar komkommer
cactusbladeren in de supermarkt: zoals je ziet - met stekels en al voor 98dollarcent per pond
Eventjes een paar rustige dagen tussenin. Niksen aan de pool. Een boek lezen. Sudokus oplossen; hele reeksen meegenomen uit de Knacks van thuis. Rondkuieren in Scottsdale downtown.
We zijn hier ondertussen ook al 2 keer naar de bioscoop geweest. Eigenlijk spelen de films ook al in België: Shutter Island van Martin Scorsese met Leonardi Di Caprio uitstekende film zoals je kunt verwachten van Scorsese met een heel verrassend slot. En ook Alice in Wonderland van Tim Burton met Johnny Depp: gezien in 3D op een IMAX-scherm: totally cool man.!!
Eén regendagje gehad maar daar blijft het nu wel bij.
Verder nog eens naar de bibliotheek geweest. We hebben nu tenminste een lidkaart. Mooi gebouw ( zie hieronder) Verder naar een typisch retro-ijssalon geweest. Helemaal roze binnenin en de ijsjes!! Onmogelijke combinaties: Ik had een orange shantra of zoiets toch: stel je voor: oranje sorbetijs in een glas met Sprite en het was niet eens slecht. Sonja iets met chocola en nog een boel andere dingen. En zoals altijd in Amerika: huge portions of it. No dinner that evening.
Maar op een andere avond hebben we toch eens geprobeerd Amerikaans te koken: op internet recept opgezocht voor Pot Roast. Lekker : zie fotos voor en na hieronder. Eigenlijk de Amerikaanse versie van stoverij.
Tot de volgende keer.
En hoe kan ik anders eindigen dan met het beroemde gedicht van Lewis Carroll uit Through the Looking Glass : Jabberwocky .
Voor de ignoramus: dit is een gedicht dat zich eigenlijk afspeelt in Alice in Wonderland.Misschien wel het meest bekende nonsensgedicht in het Engels
'Twas brillig, and the slithy toves Did gyre and gimble in the wabe; All mimsy were the borogoves, And the mome raths outgrabe.
"Beware the Jabberwock, my son! The jaws that bite, the claws that catch! Beware the Jubjub bird, and shun The frumious Bandersnatch!"
de bibliotheek van Scottsdale: heel stijlvol
het roze ijssalon: datoranje smurrieglas is het mijne
Laatste dag in Tucson. Vandaag bezoeken we de oude stad . Of wat ervan overblijft. Gelukkig heeft men ingezien dat je niet alles kunt afbreken en weggooien. Een paar hoekjes zijn bewaard gebleven met rondom moderne mastodonten.Een enkele keer geeft het samenspel van oud en modern een meerwaarde aan de foto.
De temperatuur blijft aangenaam. Vandaag een 82° Fahrenheit; wat overeenkomt met 28,5 °C. Na de middag lunchen we in een Golden Corral; een buffetrestaurant en onderdeel van een grote keten die vooral in het zuidwesten floreert.Lekker, heel verscheiden en voor een habbekrats: 17,5 dollar. Je begrijpt niet hoe ze het kunnen doen voor die prijs.
Om 17h zijn we terug in het ons vetrrouwde Scottsdale; net op tijdvoor nog een frisse duik in de pool.
Nog een gedichtje een stadsgedichtje dan maar na ons bezoek aan downtown Tucson.
Dit is van Paul Rodenko en het is hier maart en warm.
en oh ja: het weblog is weer in orde - de foto's van een aantal dagen geleden die verkleind waren weergegeven staan er nu normaal op en met wat commentaar.
Februarizon
Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open het straatgebeuren zeilt uit witte verten aan arbeiders bouwen met aluinen handen aan een raamloos huis van trappen en piano's. De populieren werpen met een schoolse nijging elkaar een bal vol vogelstemmen toe en héél hoog schildert een onzichtbaar vliegtuig helblauwe bloemen op helblauwe zijde. De zon speelt aan mijn voeten als een ernstig kind. Ik draag het donzen masker van de eerste lentewind
Il Tiripito: een schrijn opgedragen aan een jongeman die een relatie had met zijn schoonmoeder en door zijn schoonvader vermoord werd. Ik vraag me wel af wie precies hier kaarsjes komt branden. Jongemannen of schoonmoeders?
De volgende vijf foto's zijn alle genomen in La Placita: midden in de moderne grootstad een restauratie van en oude buurt: nu dienstdoend als administratieve gebouwen, resto's, toerist info en waarschijnlijk peperdure appartementen. Alles geschilderd in vrolijke Caraïbische kleuren. Heel pittoresk.
binnenkoertje van apprtementenblok
Gaan oud en nieuw hier niet prachtig samen. Bij hoogbouw is men hier trouwens veel creatiever dan in België.
Op een pleintje - zomaar. Opgericht door veteranen van de slag om de Ardennen.
Bij heropbouw van de binnenstad ontdekt:: een woonerf van Indianen uit onze Middeleeuwen. - later door de Spanjaarden gebruikt.
Vandaag hebben we een lange dag achter de rug. Vanmorgen, na een uitgebreid ontbijt: - wij hebben plechtig afgesproken na deze reis één maand lang geen pannenkoeken; wafels, spek, en eieren op diverse manieren klaargemaakt te nuttigen - na een uitgebreid ontbijt dus op weg naar het spectaculaire Pima Air and Space Museum. in Tucson. Voor de kenners: in de woestijn van Arizona ligt ergens een kerkhof voor vliegtuigen: niet zomaar een paar - maar duizenden.: van WOII over Vietnam tot Korea en later. De Amerikanen - met dollartekens in de ogen - hebben na verloop van tijd begrepen dat je hier wel geld mee kunt verdienen - dus hebben ze er een museum omheen ( figuurlijk dan) gebouwd. Ingang 14 dollar en voor een begeleide tramrit nog eens 7 dollar. Maar het was beslist de moeite waard.
En is het niet passend om dit vliegtuighoofdstukje af te sluiten met de lyrics van Randy Crawford:
One Day I'll FLy Away
I make it alone When love is gone Still you made your mark Here in my heart
One day I'll fly away Leave your love to yesterday What more can your love do for me When will love be through with me
Air Force One: het vliegtuig waarmee Amerikaanse presidenten de wereld rondvliegen.
Sonja bij een amfivievlieguid: de kleur van het vliegtuig past bij aar jasje; anders wou ze niet op de foto
Ikke bij een MIG 27. Geleend van de Russische ambassade?
Een Sikorsky helicopter: voor groot vrachtvervoer
Sonja in de kinderafdeling
Een van de eerste Stealthbommenwerpers; ik kon het zelf niet geloven ; maar al uit 1959
Een Tomcat::zoals de gids zei: bekend gemaakt door Tom Cruise in Top Gun
In de namiddag rijden we naar Tombstone; ongeveer 60 mijl ten zuidoosten van Tucson.
Tombstone: whats in a name. misschien wel het meest legendarische westernstadje uit de Amerikaanse geschiedenis. Het stadje werd gesticht in 1879 en groeide explosief door de mijnbouw. Maar het werd vooral beroemd omwille van een vuurgevecht uit 1881: toen stond een bende cowboys: the Clantons tegenover sheriff Wyatt Earp en Doc Holiday. Vuurgevecht bekend geworden onder de naam Gunfight at The OK Corral. Recent nog ( enfin 1993 voor de jonkies) verfilmd met Kurt Russell en Val Kilmer.onder de naam Tombstone.
Het stadje nu ( dichtbij de Mexicaanse grens) heeft weinig van zijn oorspronkelijke charme verloren. Een hele wijk uit de tijd van is bewaard gebleven. Personages uitgedost in klassieke klederdracht wandelen in de straten. Zo'n 5 keer per dag wordt het vuurgevecht uit 1881 nagespeeld. Op het kerkhof Boothillkun je de graven bewonderen (??) van de verslagen broers. Het plaatselijke bordeel The Birdcage kan bezocht worden toegang 10 dollar alleen voor een rondleiding heren!!
In de bar van Big Nose Kate ( liefje van Wyatt Earp) kun je een pint drinken terwijl je luistert naar een Country and Western zanger.
Id like a Bud Light. Thank You.
En we eindigen maar weer passend met de lyrics van een liedje van Tony Christie uit de jaren 60: I did what I did for Maria. Mooi liedje trouwens.
Sun rise this is the last day that I'll ever see out in the court-yard they're ready for me but I go to my Lord with no fear 'cos I did what I did for Maria.
As I rode into town with the sun going down all the windows were barred there was no-one around for they knew that I'd come with my hand on my gun and revenge in my heart for Maria my dearest departed Maria.
Take an eye for an eye and a life for a life and somebody must die for the death of my wife yes I did what I did for Maria I did what I did for Maria.
Laughter echoed across from the end of the street there was the man I was burnin' to meet and my mind was so calm and so clear. as I took my revenge for Maria.
And he fell to the ground raisin' dust all around but I knew he was dead long before he went down it was quick it was clean made it easy on him which is more than he did for Maria. When he did what he did to Maria.
Take an eye for an eye and a life for a life and somebody must die for the death of my wife yes I did what I did for Maria I did what I did for Maria
In de bar van Big Nose Kate
Voor het Birdcage Theatre - the person in front of the bar is not a performer.
16 maart zo - weblog weer in orde gekregen - alle foto's staan er weer normaal op.
Vroeg opgestaan vanmorgen. Naar een ontbijtgelegenheid gaan ontbijten. Heerlijk nostalgische eetgelegenheid: "5& diner". Muziek uit de jaren 50. Overal posters van sterren en films uit de vijftiger jaren. Mini-juxeboxen aan de muren. Maar vooral: hashbrowns zoals ik ze lang niet gegeten had. Daarna op weg naar Tucson; zo'n 185 km naar het zuidoosten. Tucson is met zijn 850.000 inwoners een stuk kleiner dan Phoenix; maar als stad veel aantrekkelijker. Downtown is tenminste een stukje stad waar je kan in wandelen. 's Namiddags vertrokken naar het Saguaro National Park. Het park bestaat uit 2 delen die zo'n 50 km uit elkaar liggen. Voor 2 jaar hebben we het westelijk deel bezocht; vandaag het oostelijk. Het weer is prachtig - geen vuiltje aan de lucht; het waait alleen een beetje. Een paar mooie foto's kunnen nemen. Om zes uur terug in ons motel. Opnieuw een Best Western zoals altijd: dit keer in Adobe-stijl. Recht naar de pool en de jacuzzi. Opgefrist naar een typisch Amerikaans restaurant: cowboysaloonstijl: prime rib medium rare gegeten met friet en een slaatje. Thuis onmiddellijk in slaap gedonderd
voor het 5& diner restaurant om 8u 's morgens
binnen in het restaurant
Saguaro NP East: bloeiende barrelcactus
album van Kuifje: landing op de maan
een bende "prickly pears"
chainfruit cholla ( klinkt lekker ingewikkeld hé)
Sonja as 'the grim reaper'. De stok is eigenlijk wat overblijft van een afgestorven Saguaro. De cactus is immers gebouwd rondom een aantal 'ribben' die met de jaren verhouten. Wanneer de saguaro afsterft blijft alleen het verhoute gedeelte over.
3 liefdevol verstrengelde saguaro's
bij gebrek aan groot wild dan maar een ground squirrel gefotografeerd.
Enkele rustige dagen vooraleer we dinsdag naar Tucson vertrekken. Een namiddag naar de Hyatt gegaan om een lezing bij te wonen over giftige woestijnplanten en killer bees. Lezing werd gegeven werd door de zoon van een koppel dat bij ons in de compound verblijft ( zie foto in pool: moeder ervan) Hoogst interessant: blijkt dat alle bijen in Arizona ' africanized' oftewel "killer bees" zijn. Blijkt bovendien dat wij in onze tuin in België een aantal zeer giftige planten hebben. Je moet er natuurlijk wel op zitten sabbelen vooraleer je je beroerd begint te voelen. Daarna eventjes rondgewandeld in het Hyatt-complex: ongelooflijk luxueus. Op een avond met het ondertussen bevriende koppel uit Massachuchetts gaan eten in 'Un Bacio'. Het eten was zoals verwacht heel lekker - 2 Jack Daniels als aperitief ook zeer lekker.Bijhet eten een rodeCabernet endaarna In de Hyatt een Stella gedronken - in luxeglas- Vrolijk - maar niet te - naar huis gereden. In Scottsdale is de lente met volle kracht uitgebroken ( zie foto roze boom) De temperatuur is met sprongen omhoog gegaan - vandaag was het voor de eerste keer 80° Fahrenheit in Arizona ( 80° Fahrenheit is ca 27,5 °C ) In de voormiddag lezen we wat bij de pool: mijn eerste boek is nu pas uit: De laatste Wallander van Mankell: "De gekwelde man". Mankell wil blijkbaar definitief komaf maken met de serie: Onze melancholieke Wallander blijkt Alzheimer te hebben. Een troosteloos einde voor een droevig figuur. I'll miss him though. In de namiddag staan we in de pool te kletsen. Hoogst interessant onderwerp deze namiddag: famous movie quotes. May the force be with you. Morgen kom ik met foto's van de eerste dag in Tucson.
Gewoon een fotootje om te tonen hoe in Amerikaanse supermarkten alles ongeloflijk netjes geschikt staat of ligt. Zelfs de appels worden allemaal netje opgeblonken
3 foto's van het Hyatt-complex
Wij allebei heel ernstig kijkend met een cocktail in de Hyatt na ons etentje in Un Bacio. De ernst is maar gespeeld want dit is niet ons eerste drankje.
aan de pool met Frank - cool guy - oud-leraar; net als ik - maar dan ietsje ouder.
naast Sonja staat Reneé; de moeder van de docent en de lezing over giftige planten. Woont in Long Island ( bij New-York). Naast haar Frank met echtgenote Kathy. Een uur later stonde we daar nog.
vraag me niet hoe de boom heet want ik weet het niet
nog maar eens Scottsdale downtown
in restaurant 'Un Bacio' . Sonja is heel vrolijk zoals je kunt zien. Ik zit - als ik niet fotografeer - naast Frank. Naast mijn zit een koppel uit Canada Ze kijken precies een beetje verschrikt. Is dit wel een koppel?
We hebben ons een klein weekje rustig gehouden in ons appartement. Het is drie dagen mistroostig weer geweest; althans voor Scottsdale: beetje geregend en maar 16 graden. Sinds woensdag is het weer veel beter en de vooruitzichten voor de komende week zijn ronduit schitterend. Een verademing want als je zo ver reist wil je wel wat beter dan thuis. Op de laptop luisteren we hier elke morgen ( voor het thuisfront is het dan 4 uur in de namiddag) naar het nieuws; daarna naar muziek op VRT 2; en Sonja kijkt eventjes naar een trailer van 'Thuis' - zo komt ze toch niet totaal onvoorbereid weer thuis voor Thuis. Vandaag lekker lui aan de pool gelegen - vorige week lid geworden van de bibliotheek in Scottsdale: prachtig gebouw - enorme keuze zowel wat boeken als DVD's betreft ( en alles gratis - ook de DVD's). Zondag gaan we met onze vrienden uit Massachuchetts uit eten in een Italiaans restaurant: Un Bacio. Vorig jaar daar ook geweest. Op zon- en maandag eet je aan de bar voor halve prijs. Tja; ook Amerikanen vlooien zoiets uit. Ik heb hier ook een lokale gsm-provider uitgekozen en een simkaart gekocht om hier goedkoper te kunnen bellen. Scheelt een paar slokken op een borrel. En ik lust wel een borrel. Hier een Jack Daniels dan. We hebben ook een bankrekening geopend hier. ( nu alleen nog geld op storten ) So now the only thing we need to be real Americans is a social security number. Hi guys - life's been good to us- and how are you doing!
en natuurlijk nog een gedichtje - uit de Amerikaanse literatuur dit keer - want de avond neigt naar melancholie. Het is nu 20u15 en donker buiten. Alleen de pool is helder verlicht.
Sometimes
Across the fields of yesterday He sometimes comes to me A little lad just back from play - The lad I used to be.
And yet he smiles so wistfully Once he has crept within I wonder if he hopes to see The man I might have been
Zaterdag 6 maart. De regendag is lang vergeten. 4 mooie dagen gehad - we beginnen er al als halfbloedjes uit te zien. Al onze kennissen van vorig jaar zijn hier opnieuw. Vooral met een koppel uit Massachuchetts zijn we bevriend geraakt. Kan ook moeilijk anders: hij was leraar theater aan highschool en college; zij verpleegster. Ze zijn een stuk ouder maar heel sympathiek. Ik laat ze bij een andere gelegenheid wel eens zien op het scherm. Vandaag hebben we onze eerste uitstap achter de rug. Het "Lost Dutchman State Park" - één van de 13 !!! State Parks die dit jaar gesloten worden uit financiële overwegingen. De crisis heeft hard toegeslagen in Arizona. Omdat we niet zomaar wilden ronddwalen in het park hebben we in de voormiddag een georganiseerde rondleiding gekozen. Een taaie vrouwelijke parkranger maakte de dienst uit. Twee uur gehiket onder een weldadig zonnetje en met een miniem te overbruggen hoogteverschil. Het park ligt aan de voet van de Superstitious Mountains; een bergketen die zijn naam gekregen heeft door de Apaches die van hieruit de boeren overvielen die aan de voet van de bergen hun landerijen hadden. De naam van het State Park komt van een Duitser ( Deutschman werd Dutchman - iets waar Hollanders wel niet zullen kunnen om lachen) die hier een goudmijn angstvallig verborgen hield. In de latere namiddag nog een bezoekje gebracht aan een verlaten spookstad - een vroeger 'golddiggerstadje'. Verlaten wekt misschien verkeerde ideeën: er liepen hier honderden toertisten rond. Maar - en dit is het leuke eraan - het zijn allemaal Amerikanen. Europeanen vind je hier niet. Except for us of course; but we blend in nicely. Hondsmoe thuisgekomen - theetje en muffin met poppyseeds naar binnen gegaffeld ( woord van Sonja) en vanavond DVD'tje bekijken van bibliotheek hier. By the way: prachtige bibliotheek - heel goed uitgerust en alles gratis.
Tot slot: een mooi natuurgedicht van Wordsworth: I wandered lonely as a cloud: de eerste strofe
I wandered lonely as a cloud That floats on high o'er vales and hills, When all at once I saw a crowd, A host of golden daffodils; Beside the lake, beneath the trees, Fluttering and dancing in the breeze.
Scottsdale by night
Zicht op het 'Waterfront'
Aan de voet van de Superstituous Mountains
De vruchten van de Chainfruit Cholla. In de verte een 200 jaar oude Saguaro
chainfruit cholla's
saguaro's
saguarostekels zijn niet van de poes.
cactusfruit van heel nabij
de gevangenis van 'Goldfield'
het gebit in de mond is vals!
de real American hamburger and fries. met mosterd - mayonaise - ketchup and a Bud light.
Arizona 25 februari - 7 april 2010 Na een reis van 23 uur moe maar tevreden ( zo hoort het toch ) aangekomen in Scottsdale. Wel weer een probleempje met huurwagen. Al drie jaar na elkaar. Enfin, dat lossen we wel op. Eerste en tweede dag weer zoals we het gewoon zijn hier. Zon en warm; zo'n 22 graden. Tweede dag oh onheil , regen!!. Eerste regendagje voor ons in de drie jaar dat we hier komen. En niet zo'n klein beetje: het regent zoals bij ons: de hele dag zowat. Vandaag weer hele dag zon. Ha. Hoe durven ze. Dus heb ik nog niet zo veel foto's. Ik wil alleen maar zonnige foto's nemen natuurlijk en zo weinig mogelijk Photoshop gebruiken om blauwe luchten te simuleren. Alhoewel; ik moet toch eens kunnen oefenen nietwaar. Vandaar: fotootje van condo: eigenaar heeft beetje vernieuwd: nieuwe 'countertops' in de keuken ( graniet) en nieuwe dampkap: voor die Belgen kan niets goed genoeg zijn in de keuken nietwaar. Nieuwe lamellengordijnen. Vorig jaar kreeg je ze wel open maar nooit meer dicht. Volgend jaar vragen we een tafeltje voor op het balkon. Je weet nooit. Vandaar: maar twee buitenfoto's: wandeling rond meer gisteren. Mooie wandeling in opklarende luchten. Rondom nog paar toegangswegen onder water van de zondvloed van gisteren. Een rioleringssysteem kennen ze hier niet natuurlijk. Het regent zo weinig in de woestijn dat je het maar beter niet laat verdwijnen in de riolen. Vandaar: thuis gegeten en fotooke aan tafel van Sonja. Geen steakmessen aanwezig dus maar bief gesneden met vervaarlijk uitziend vleesmes. Geen nood - I'm still alive. En natuurlijk fotootje van nieuwe rental car: een Toyota Prius: een hybride wagen: elektrisch en benzine. Heel zuinig. Heb wel garagemecanicien twee keer moeten laten opdraven om me uit te leggen hoe ik de auto kon starten. Er is namelijk geen contactsleutel. je opent de deur automatisch met zo'n deuropener - maar er hangt verder geen sleutel aan. Je moet binnenin op een 'Power'knop drukken en de motor slaat. dat wil zeggen: het dashboard wordt verlicht maar verder hoor je niets en dan bedoel ik ook niets: je hoort de motor helemaal niet draaien. Raar. Dan zet je de voetrem uit ( handrem bestaat niet in de VS) en met een beetje geluk kun je vertrekken. Nu zijn we'm wel al gewoon. En tenslotte paar foto's van de verder uitgebreide Fashion Square Mall. Voor de vrouwelijke bloggers: zeker de moeite waard. Een pareltje in de woestijn van Arizona. Voor de mannelijke bloggers: zucht: misschien twee winkeltjes voor ons in het hele complex.
denk niet dat Sonja alleen in de keuken staat - maar iemand moet toch de foto nemen nietwaar
Het vervaarlijke vleesmes. Ik sneed mijn vlees met het uit België meegebrachte aardappelmesje. Ik was heel lief tijdens de maaltijd.
The brand new car. Op de achtergrond zie je de compound waar we al drie jaar logeren: Camelback House
Voor Nieman Marcus. Een veiligheidsagent kwam al vertellen dat we eigenlijk geen foto's mochten nemen met een statief. Netjes voeten aan geveegd. Die Amerikanen hebben nog steeds een trauma van 9/11
Er zijn dit jaar een 35 nieuwe winkels aan het complex toegevoegd. Dit is er één van.
We eindigen met 2 foto's natuur. 's Avonds na de regens. met vestje want nog ietsie pietsie fris die dag.
And we saved the best for last. See you in a couple of days.
Amerika - USA
