Opnieuw Scottsdale. Eindelijk rust. 5 hectische maanden achter de rug.
28 augustus: auto in de prak. Was op weg naar de tandarts met één voortand die opnieuw moest ingeplakt worden. Nog 3 dagen zonder tanf rondgehuppeld.
10 december: moeder breekt een elleboog en heeft een dubbele bekkenfractuur naar het hospitaal. Na enkele weken slaat de dementie onverbiddelijk toe. Al jaren lag ze op de loer. Naar huis terugkeren is onmogelijk. Ik bezoek haar alle dagen. Half januari wordt ze in een rusthuis opgenomen.
30 december: één van mijn beste en oudste vrienden overlijdt onverwacht. Samen met zijn echtgenote zijn we jaren samen op vakantie geweest. Zijn weduwe is ontroostbaar maar we proberen het toch.
Ondertussen wordt het huis een beetje overhoop gehaald door de plaatsing van zonnepanelen.
Hier is het weer zomer. Rondom ons de vertrouwde gezichten van jaren. Ken en Sharon van Neenah/Wisconsin. Al en Linda uit Regina/Saskatchewan. Dick en Margaret van Cleveland/Ohio. Kathy en Herbie uit Oroville/Washington State. En wij: Koert en Sonja uit Gentbrugge/België. Onze vrienden van Long Island/New York zijn er niet. David is opgenomen in een nursing home. Oh ironie.
Februari is nog nooit zo mooi geweest. Temperaturen tot 28°. Omstreeks 1 maart regent het één dag. Het was geleden van 20 december. Dolle vreugde op CBS en NBC. Eindelijk de droogte voorbij.
De pool is 29° warm. Het eten is lekker en goedkoop. Ons appartement heeft een nieuw kleurtje gekregen. Overal zijn er koopjes. De margaritacocktails smaken als vanouds. Moet er nog zand zijn. Niet natuurlijk rondom ons heerst de Sonoran desert.
De eerste 2 weken doen we niets - behalve zie vorige alinea. Daarna is jetlag en stress voorbij. We pakken ons op, rugzak en veldfles en trekken er opnieuw op uit. Superstition Mountains ( zie fotos) Northmountain ( zie fotos) McDowellmountains ( zie fotos). Scottsdale en ruimer Phoenix liggen in the Valley in de lente en winter heerlijk; in de zomer de hel van Dante: gruwelijk en heet.
Overal bloeit de brittlebush, de fiddleneck, de poppy, de desert globe mallow. De bergflanken kleuren nog geel en oranje. Volgende maand bloeien de cactussen. Daarna wordt het heet en stil. Een stukje uit een gedicht getiteld Arizona
Stretched out from both my hands
Lie the parched, arid lands,
Thirsty and dry and bare,
Fanned by a furnace air;
Serrate against hard skies
Their mistless mountains rise,
Or, in the distance seen,
Glow with an opal sheen,
Violet, and blue, and rose,
Their gorgeous color flows,
Or ochre, orange, chrome,
Against a turquoise dome;
Christine Siebeneck Swayne
Maar nu is het nog lente en het leven is goed.
Dus een paar fotos van onze BBQ: beerbrats beer and brandy. Dont ask who made the french fries. They all loved it. To die for. Awesome.
Een avondje uit naar een groot herdenkingsfeest voor WOII: commemorative Air Force Arizona Airbase: inclusief kostuums en muziek uit de jaren 40 - big brassband danswedstrijd en B17-bommenwerper. Sonja moest en zou op de foto met een Amerikaan in een Duits Luftwaffe-uniform. ( zie foto) Too much fun.
s Avonds met de balkondeur open - kijken we via de I-pad en de app Stievie op de TV naar het nieuws op Een en In Vlaamse Velden. Op Amerikaanse zenders word je om de 8 minuten om de oren geslagen met reclame desnoods middenin de aftiteling van een film. Opvallend: veel reclame over eten autos en advocatenbureaus. Have a good day!
Vandaag 18 april bezoeken we Canyon de Chelly; een
onderschat pareltje vlakbij onze overnachtingsplaats in Chinle. Ook een
Nationaal Park maar gratis.
Het is vanochtend bijtend koud en er staat een gure wind.
Tijdens onze uitstap is het ongeveer 0 graden . Toch schijnt de zon. We bijten
op onze tanden, trekken 2 fleeces boven elkaar aan en gaan op stap.
Omstreeks het middaguur vertrekken we richting Grand Canyon.
Met het uur stijgt de temperatuur. We komen aan onze lodge middenin het Grand
Canyon NP met een aangenaam zonnetje en ongeveer 20 graden. Het is 16h maar we
besluiten toch nog een aantal uitzichtspunten te bezoeken. Rudy en Lieve zijn
uiterst nieuwsgierig. We kunnen ( en willen) hen niet tegenhouden. We nemen de
shuttlebus en kiezen een route die ons uiteindelijk op een geschikt
uitzichtpunt afzet voor de zonsondergang.
Nothing compares tot his. De volgende dag zetten we ons bezoek aan de Grand Canyon verder - in de voormiddag met de shuttlebus: hop on and off - in de namiddag met onze wagen. Het weer is zonnig en warm. De fleeces blijven in de kast.
Rotswoning van de Anasazi (12de eeuw) beneden in Canyon de Chelly
Spider Rock - Canyon de Chelly
Petroglyfen - Canyon de Chelly
Grand Canyon: 11 foto's
Sunset aan Yavapai Point ( 2 foto's)
Laatste uitzichtspunt van de East Rim Drive: Desert View Point
Vandaag vertrokken uit ons warme Scottsdale. Naar het Noordoosten: eerste bezoek is Petrified Forrest NP. Dit is ons eerste bezoek aan dit park en het valt absoluut mee. De temperatuur is ondertussen gedaald tot een 22 graden en er steekt een felle wind op. Onze dames worden zowat van de sokken geblazen. Zie fotos.
Om 5 uur komen we in Chinle aan. Indianengebied; meer precies: de Navajo Indian Reservation. De goedwillige blanken hebben aan de Indianen dit troosteloze stukje Arizona cadeau gedaan. We zitten eigenlijk in een zandstorm. Zichtbaarheid rondom is bijna nihil.
De volgende dag zien we overal mensen zand wegvegen tevergeefs. De wind steekt opnieuw op.
Vandaag vertrekken we op uitstap naar Monument Valley. Dit is geen eerste bezoek voor ons maar het blijft fascinerend. . Ook hier onderweg nu en dan grote stofwolken. Gelukkig is Monument Valley zelf heel schoon. Met onze auto volgen we een gravelweg van een 10-tal km door het park.
Om 6 uur s avonds zijn we opnieuw in ons hotel.
Zoals dat heet: moe maar tevreden donderen we in bed.
Onze laatste week in Scottsdale.
Alhoewel we nog een rondreis van 3 weken in het Wilde Westen tegoed hebben doet
het toch een beetje pijn om te moeten vertrekken. Hier geen zorgen, geen werk
in de tuin of het huis, geen troosteloos weer, geen stress. Maar ja, al onze
vrienden vertrekken hier één na één ( of liever twee na twee) . Maar, de dag
nadat de laatste vertrokken zijn krijgen we er 2 bleke, verse bij uit België.
Toch zijn we die laatste week
niet bij de pakken blijven zitten. Zondag een bezoekje aan het Art Festival in
Tempe. Tempe ligt vlak bij Scottsdale en verandert de het eerste weekend van
april in een kunststadje: het hele centrum wordt omgetoverd tot een tentendorp
waar lokale en nationale artiesten hun kunstwerken komen aanprijzen: juwelen (Sonja
geprobeerd te blinddoeken maar jammerlijk mislukt) , schilderijen,
beeldhouwwerk, glaswerk etsen, hoedjes, jurken .Naast de klassieke
eetstalletjes zie je verder kraampjes waar zaken verkocht worden waar je nog
niet van gedroomd hebt: pasta in alle kleuren van de regenboog prachtige
stukjes zeep die geuren naar vanille, pinacolada, lemongrass en andere
uitheemse producten. Kruiden met onuitsprekelijke namen, etherische oliën,
geneesmiddelen voor huisdieren die ze bij ons niet eens voor mensen hebben ..
Donker biertje gedronken in bar
op foto hieronder:amberkleurig
lumberjack beer, yeah. Leuke voormiddag.
De dag daarop naar centrum
Phoenix. Mijn gps kende blijkbaar de hoofdstraat niet maar uiteindelijk toch
aan het Heard museum geraakt. Het Heard museum is heel erg bekend in de VS. Het
toont de Indiaanse cultuur in al zijn facetten: de Indiaanse kunst maar ook de
uitbuiting van de Indianen tot in de 20ste eeuw. Dit is wat ik erg
waardeer bij Amerikanen. Ze zijn nooit te beroerd om ook hun grootste fouten
openbaar te maken.
Twee begeleide rondleidingen door
ervaren Indiaanse vrouwen: erg spits en soms ongenadig voor de blanke man. Na 2
½ uur tot aan de cafetaria gestrompeld en chai tea latte gedronken.
Zondag zijn onze vrienden
toegekomen. Vermoeid maar in één stuk. De eerste dag hen afgezet aan Taliesin
West ( Frank Lloyd Wright estate ) snamiddags eventjes poolen; drna bezoek
downtown en nu gaan we uit dineren.
Morgenvroeg verlaten we
Scottsdale. Zucht. Tot volgend jaar. Nu roept het Wilde Westen. Enkele foto's van het Art festival in Tempe
weer hoedjes passen
heel esoterische muziek
Sonja bij de brandweer
Enkele foto's in het Heard museum
allemaal Kachinapopjes
Onze vrienden: 1 dag na aankomst. Desondanks zien ze er nog goed uit.
Deze week één grote uitstap. Naar het Usery Mountain Regional Park.
Ongeveer 45 km van onze condo; in Mesa.
Het is ons eerste bezoek aan dit park en we hadden het al
veel vroeger moeten doen. Ongetwijfeld één van de mooiste wandelingen die we al
gemaakt hebben.
Maar niet voor zeurkousen. Het parcours heen en terug is ca
3,5 mijl; das misschien niet zo veel, maar er is wel een hoogteverschil van ca
850 voet ( = ongeveer 260 m) Vooral de laatste km beet in de kuiten. We deden er
ongeveer 2,5 uur over temidden saguaros, barrel cactussen, wilde bloemen en
chipmunks. ( soort eekhoorn) Het eindpunt was een grot in de rotswand waar een
hele kolonie chipmunks vertoefde en hele trossen bijen in de rotsspleten zaten.
Een bordje vermeldde dat als jij hen met rust liet, zij jou ook met rust zouden
laten. Wat wij dan ook deden.
Alle fotos hieronder komen uit dit park. De transpiratie
hebben we weggelaten.
Het leven kabbelt hier onverstoorbaar verder. Geen
trektochten in de natuur deze keer.Een
bezoekje aan de nieuw ingerichte bibliotheek van Scottsdale.Heel kunstzinnig gebouw ( zie foto) alles
gratis binnenin. Boeken kan je wekenlang houden idem dito voor films en
audioboeken. Terugbrengen kan gewoon via een brievenbus buiten.
Zo nu en dan lenen we wel eens een paar films. Wehebben ook een aantal films meegebracht uit België. Enkele aanraders: Silver linings Playbook Django
Unchained Love and other drugs Extremely loud and incredibly close
Lincoln A little bit of heaven Incendies The perks of being a wallflower.
Naast cultuur ook enkele uitspattingen. Je hebt hier een
aantal casinos ( niet alleen in Nevada dus) uitgebaat door indianen. Je kan er
ongelooflijk lekker eten voor een habbekrats en dan speel je natuurlijk ook
wel eens op de slot machines.Twee
keer ons buffet teruggewonnen één keer 25 dollar verloren. ( zie fotos).
St
Patricks Day gevierd ( 17 maart) met corned beef and cabbage. Alles is
hier dan groen tot het je groen voor de ogen wordt.
Pasen Easter net voorbij. Vuurwerk alom. Iedereen naar de
kerk in Amerika. De meeste mensen zijn hier nog zeer gelovig. Heel
onchristelijk in het casino gevierd met een exotisch buffet.
En dan is er de pool en de heerlijke lente. Een uitspatting
van kleuren: van zacht pastel tot felgeel en hevig rood.
Im good thank you. De bibliotheek van Scottsdale
Fry's: elk jaar wordt hier een fotootje onder dezelfde boom genomen
Voor de 6 de keer naar Phoenix-Scottsdale. Elk jaar opnieuw blijven we wat langer. Dit jaar precies 2 maanden: half februari tot half april. Daarna trekken we met onze vrienden nog een drietal weken rond in het Westen.
Als we aankomen is het al donker - maar de lucht is aangenaam warm. Auto ophalen ( camry: zie foto) en als de weerga naar onze condo. De eigenaar en zijn kersverse echtgenote wachten ons al op. Dertigers. Van Indische afkomst. Heel fatsoenlijke mensen. We nemen de sleutels in ontvangst en ze laten ons alleen. Bijna al onze vrienden van de vorige jaren zijn hier opnieuw. Enkel het allereerste koppel waarmee we kennis maakten is er niet dit jaar. Een leraar- professor dramaturgie uit Boston. Jammer. Enkele dagen later bel ik hem op en hij vergast me onmiddellijk op een aantal films die ik dringend moet gaan bekijken hier. Dat doen we ook - toch één keer - op één van de 2 regendagen die we hier dit jaar meemaakten. De eerste weken zijn we traditiegetrouw gewoon lui. Opstaan ( heel vroeg - het uurverschil speelt ons weer parten ) - ontbijt - grocery shopping zoals ze dat hier noemen - pool: lezen - in het water ploeteren - soezen. Naar onze condo -aperitieven - facetimen naar familie en vrienden thuis - weer aperitieven- weer pool enz... Na een week of twee beginnen we aan onze eerste schuchtere wandeling: rond het chaparallmeer (zie foto's). Nog een week later volgt een fikse hike in het Lost Dutchman Regional Park; gevolgd door een bezoekje aan onze ghosttown. ' s Avonds slenteren we rond in downtown Scottsdale dat hard zijn best doet een beetje artsy voor de dag te komen ( zie foto brug) De week daarop gaan we met onze vrienden van Long Island - New York naar de signering van een nieuw boek van Jodie Picoult: The storyteller. ( Een aantal boeken van haar zijn in het Nederlands vertaald). We kopen er één - luisteren naar een uittreksel van het boek en gaan geduldig in het rijtje staan om ons boek te laten signeren ( zie foto) Onze vrienden zijn Joods - net zoals de schrijfster en het hele gebeuren speelt zich af in een Joodse tempel ( ons eerste bezoek trouwens) ( zie foto's) De eerste helft van ons verblijf zit er op. Het is net alsof het gisteren was.
Onze auto: een Toyota Camry
Chaparall Park: tweede helft februari
Lost Dutchman State Park
Rustig hoekje in een supermarkt: koffie en chai tea latte
Met Jodie Picoult op de boeksigneersessie
Scottsdale Mall bij valavond
De Soleriebrug aan het Waterfront in Scottsdale
Onze vrienden uit New York - in het midden Al uit Canada
Laatste weken en dagen. We proberen nog 2 wandelingen te doen van de vorige jaren: Pinnacle Peak Park en The Sonoran Preserve. In dit laatste park ( als je dit een park kunt noemen: enkele tientallen vierkante kilometers wildernis en gebergte) volgen we een trail dat ons onbekend is; we trappen er bijna op een slang. Gelukkig had een andere wandelaar het beest opgemerkt. Het is een Diamondback; een giftige slang; uitstekend gecamoufleerd in dit landschap. We maken een fotootje en laten het beest rustig verder slingeren.
De dagen worden langer en ons verblijf korter. Thuis en in de tuin wacht een heleboel werk. Het ligt vergenoegd naar ons te grijnzen.
3de dag van onze uitstap. Van San Diego naar Yuma via het Anza Borrego State Park. Opnieuw een 400 km rijden. We vertrekken vroeg.
We zijn amper San Diego uit of de weg begint te klimmen . Na één uur rijden zitten we in de sneeuw. Het gebergte is niet te vergelijken met de Andes in Peru maar omdat we hier veel noordelijker zitten ligt er al sneeuw op 1500 m. Het is tenslotte nog maart. Een stukje verder zien wen drietal gieren een prooivogel verslinden. De beestjes laten zich rustig filmen. Ik moet dringend een telelens kopen voor mijn fototoestel.
Nog een uur later bereiken we het Anza Borrego SP. Op al mijn reizen in het Zuidwesten wou ik al hier komen maar in de zomer is het gewoonweg te heet. Nu was het prachtig. 25° en lente. Overal wildflowers ( zie fotos). We lunchen hier - doen een trektocht van 2 1/2 uur en trekken dan verder. Even voor Yuma komen we in de Amerikaanse Sahara terecht: een strook van een 40 mijl lang die erg doet denken aan de streek tussen Ica en Nasca in Peru. Net als Peru kun je hier ook met buggys de woestijn intrekken. Maar dat hadden we al gedaan dus.
Om 17h komen we onze motel aan. De pool is verwarmd. Een half uur dobberen om te bekomen. De dag zit er weer op.
in de sneeuw op een klein uurtje van San Diego
maar toch ook pastelkleuren
nog een uurtje later: 25 graden en het Anzo Borrego SP
Tweede dag van onze uitstap: naar San Diego. Het wordt een lange rit: meer dan 400 km. Om 15h duiken we ons motel binnen. Gezellig motel maar s avonds moeten we wel van kamer wisselen: de douchekraan breekt af en het water blijft lopen. De service is onberispelijk en 10 minuten later zitten we in een andere kamer. We rijden na aankomst onmiddellijk naar het Coronado-eiland. Via een hoge brug ( de US Marine moet eronder kunnen varen: het hoofdkwartier van de Pacificvloot is hier ) bereiken we het eiland. De skyline van San Diego is adembenemend. Blauwe lucht en een door niets gehinderde zon. Vandaar naar het hotel del Coronado: één van de weinige overgebleven Victoriaanse houten hotels. Toen het geopend werd in 1888 was het het grootste hotel ter wereld. Het interieur is gewoon prachtig. Daar voorzichtig drankje gedronken. Vandaar naar het Old Town San Diego State Historic Park. Heel toeristisch groot aanbod van Chimaybier ( zie foto). Maar de zon zakt langzaam achter de horizon; de levendige kleuren verdwijnen; we worden moe; we willen naar huis.
De nacht is droomloos de matras zacht. Morgen naar Yuma. Slaapwel.
skyline van San Diego vanaf het Coronado-eiland
kyline San Diego
Het Hotel del Coronado
Achter Sonja een drakenbloedboom geimporteerd uit Tenerife
Old Town State Historic Park: Belgische bieren in hoog aanzien
Vandaag vertrekken we op een vierdaagse trip door Arizona en Californië. Dit jaar gaan we eerst naar Lake Havasu City. Havasu City ligt aan de Colorado; op de grens van Arizona en Californië. Voor 1970 was er echter amper sprake van een stadje. Een zekere McCullogh kocht in Engeland de London Bridge ( uit 1830) en verplaatste die steen voor steen naar Arizona. Hier werd de brug officieel geopend in 1971. Enkele jaren later was de stad daar. De brug is de echte trekpleister maar ook het meer oefent een grote aantrekkingskracht uit. De brug werd trouwens op vaste grond gebouwd en pas daarna werd Havasu Lake onder de brug door geleid.
Vanuit Scottsdale rijden we een 300 km tot aan het stadje. Peanuts voor de USA natuurlijk. Onderweg passeren we een State Park: Buckskin Mountain. Overal vind je ze hier: state parks voor trailers; langs de Colorado. Door het bouwen van de Parker Dam ( als onderdeel van Roosevelts New Deal) is de Colorado hier verbreed tot een echt langgerekt meer: blauwe kleur zon bergen op de achtergrond. Thats all we need. We eten in een Golden Corral; een all-you-can-eat restaurant in Lake Havasu City ( zucht te veel natuurlijk) en rijden daarna langzaam terug tot aan onze Best Western In Parker. Onderweg bezoeken we nog even de dam. Ziet er een beetje antiek Romeins uit; ma ar de dam dateert dan ook uit de jaren 30. De Amerikanen, met hun zin voor superlatieven, hebben er hier ook ééntje gevonden: de dam is de diepste van de VS.
Morgen rijden we naar San Diego California.
zicht op de Colorado aan het Buckskin Mountain State Park
idem
met ikke
zicht op de London Bridge
op de terugweg naar Parker
idem: lijkt een beetje op de islas flotantes op het Titicacameer
De eerste 2 weken in Arizona verlopen heel kalm. Uitblazen na het helse ritme in Peru. De eerste week doen we helemaal niets. Het weer is prachtig en we liggen lui aan de pool. De tweede week is er een uitstapje naar Fountain Hills: een stadje in de buurt met de op één na hoogste fontein in de VS: om het uur spuit ze een kwartier lang ca 200 m hoog. Zoals altijd hier is de omgeving waar je rondwandelt onberispelijk: het gras is tot op de mm afgereden; een papiertje op de grond zie je niet liggen. Een paar dagen later kriebelt het weer en bezoeken we net als vorig jaar de Superstituous Mountains en de daarbijhorende ghosttown: Goldfield. Er is wel iets veranderd: in het spookstadje houden ze nu elke namiddag om het uur een gunfight. Maakt vooral veel lawaai maar is best leuk. Verder nog een paar fotos van een nieuwigheid in Scottsdale: een metalen brug: heel arty en stijlvol ingebed in het Waterfrontgedeelte van de stad. Tenslotte a view from the balcony bij valavond: zicht op onze pool en Sonja.
We vertrekken rond de middag naar Lima; opnieuw in zon hypermoderne bus. We zitten boven in de dub beldekker op de eerste rij en hebben een prachtig uitzicht op de weg. Links en rechts blijft het woestijnachtig. Langzamerhand wordt het drukker. Lima heeft bijna 10 miljoen inwoners. Dat is zon derde van het gehele land. Omstreeks 17h komen we ins ons hotel van de allereerste dag aan. s Avonds besluiten we met zn vieren naar de zee te wandelen. De wijk Miraflores is een chique buurt en aan zee komen we uit in een luxewinkel en recreatiecentrum. Daar houden we het bij voor de rest van de dag.
De volgende dag is Sebastien er niet meer. Die moet al een andere groep ophalen aan de luchthaven. We krijgen een bevallige Peruaanse voorgeschoteld die ons door de stad loodst. We bezoeken eerst het park van de liefde. Hier liggen jonge koppeltjes in het gras. Enfin; niet toen wij er waren. Beetje het uitzicht van park Guell in Barcelona. Vandaar naar het centrum van de stad: bezoek aan het Nationaal Museum kathedraal en de Plaza de Armes. In de namiddag vertrekt de hele groep terug naar België. Wij blijven nog een dagje vooraleer we vertrekken naar Arizona. Het blijft niet bij dat dagje .
Om 3 uur s nachts liggen we in Nasca in bed. Normaal is morgen een vliegtuigvlucht voorzien boven de Nascalijnen. Wij hebben besloten er niet aan deel te nemen. Onze dochter Saskia had het gedaan en vond er maar niets aan. Onze vrienden en wij blijven rustig in bed terwijl de overige vier reisgenoten na een paar uurtjes slaap al in het vliegtuig zitten. Wij verpozen inmiddels aan de pool.
Om 11 uur is iedereen terug in het hotel en vertrekken we naar Ica. We zitten ondertussen opnieuw op zeeniveau. De weg van Nasca naar Ica leidt ons eerst naar een toren van waarop een stukje van de Nascalijnen zichtbaar zijn. Overdonderend is het niet. De rest van de weg naar Ica toont ons een ware zandwoestijn aan de linkerkant van de bus: een voortloper van de Atacamawoestijn in Chili. Het regent hier niet elk jaar!! In het hotelletje in Ica: uitgebaat door een Vlaming, wacht ons een BBQ.Lekker. In de vooravond rijden we met ons busje tot vlak aan de zandduinen. We krijgen een rit met een zandbuggy in de woestijn. Its hilarious. Pret alom gegil bij het scherpe afsnijden van bochten en afdenderen van de duinen. Op het hoogste put krijgen we een skateboard waarop we liggend de duinen kunnen afglijden. Alleen de mannen wagen zich eraan. We rijden voorbij een oase: een filmoase Hollywood in real time. ( zie foto) Tenslotte schieten we ergens - omringd door rimpels in het zand enkele fotos van de zonsondergang.
Arequipa: onvoorstelbaar we mogen blijven slapen tot 8u. Vandaag bezoeken we een paar typische wijken van Arequipa; de 2de stad van Peru met een bevolking van ca 1 miljoen. We bezoeken eerst de kleurrijke markt: die moet de laatste jaren opboksen tegen supermarkten en is onzuiders netjes. Ik krijg ergens een proefje van rauwe vis aangeboden. Blijkt als afrodisiacum bedoeld te zijn. De meisjes achter de toonbank stoten mekaar grinnikend aan. Ik kijk ze staalhard in de ogen en loop monkelend weg.
Daarna rijden we naar een mirador. Het uitizcht is mooi ( zie hieronder) maar eigenlijk moesten we hier de toppen van 3 vulkanen zien: oa de Misti maar die zitten verscholen achter de wolken. Daarna lopen we door een wijk van Arequipa en rijden tenslotte naar de Plaza de Armes. We bezoeken eventjes de kathedraal en wandelen daarna naar her klooster Santa Ca talina.
Heel mooi en prachtig gerestaureerd. Lijkt een beetje op onze begijnhoven. Een stad in een stad.
Tenslotte een niet voorzien bezoek na de lunch in een prachtig restaurant : we gaan naar het museum waar het ijsmeisje Juanita ligt. Het ijsmeisje Juanita is een mummie in 1995 ontdekt op de top van de vulkaan Ampato ( 6288 m) Ze was een ritueel Inca-offer van ca 550 jaar geleden. Juanita is er niet : uitgeleend aan een museum in de VS maar een andere mummie: Sara is er wel. Best indrukwekkend om te zien hoe die mummie bewaard wordt in een bevroren container.
Daarna vertrekken we met de nachtbus naar Nazca. De bus is een meevaller. Je wordt ontvangen alsof het een vliegtuig was. De zetels leggen verder achteruit dan in welke bus ook. Je kan zelfs op je zij liggen. We slapen of doen tenminste verwoede pogingen. Om 3u s morgens komen we in Nazca aan.
terwijl moeder achter de toonbank staat ligt de kleine in een rieten mand.
een klein deeltje van de honderden soorten aardappelen
de fruitmarkt: een aantal vruchten zijn ons totaal onbekend
de mirador zonder de vulkanen
niet de kathedraal maar gewoon een kerkje
Indiaanse schone uit Puno ( zie bolkhoed)
de binnenplaats van het Jezuïetenklooster aan de Plaza de Armes
Vandaag weer een welgevulde dag. Heel vroeg ( of wat dacht je !) vertrekken we met de bus naar de Colcavallei. Maar eerst bereiken we het hoogste punt van onze reis. Om 8u s morgens zitten we op 5000 m hoogte. Het heeft de vorige nacht gesneeuwd en er ligt een dun laagje. In de verte liggen toppen van 6000m. Het is ijskoud er er waait een stevige wind. Het uitzicht is wel indrukwekkend. Gezwind( !!) trekken we tot aan de rand van het hoogplateau voor een paar fotos. Eeuwige sneeuw en ijs; de overheersende kleur is wit. Hier zit je enkele honderden meters boven het hoogste punt in Europa. We ademen vergenoegd de ijskoude lucht in en stappen daarna opnieuw in de bus.
Nog 2 uur later bereiken we de Colcavallei vallei moet je met een korreltje zout nemen je zit nog steeds op meer dan 3000 m hoogte.
De indianen hebben hier een heel ander uiterlijk: slanker en met scherpere neuzen. Ook de traditionele klederdracht is anders ( zie fotos).
Nog een beetje verder bereiken we de Canon del Colca. Met een diepte van 3180m is dit een van de dieptste canyons ter wereld een heel stuk dieper dan de Grand Canyon maar het uitzicht is wel niet zo overweldigend; je mist de breedte en het uitzicht.
Hier bereiken we ook de Cruz del Condor. Op deze plaats maken de condors ( de grootste vogels ter wereld) gebruik van de thermiek om tussen de rotswanden door naar benden en boven te zweven. We turen aandachtig in het rond. De beste tijd is idd s morgens maar niets garandeert dat je een condor ziet. We hebben geluk. Na een tiental minuten cirkelen een aantal condors majestueus van de toppen van de Andes naar beneden. Overal hoor je opgewonden kreetjes en klikken fototoestellen. Ik trek wel 20 fotos en hou er een viertal over. ( zie beneden)
We keren terug naar het eerste dorpje van de vallei: Pinchollo bezoeken een koloniale kerk en lunchen.
Daarna volgt de langzame terugtocht naar Arequipa.
We dommelen in slaap in de bus. Alle 8. Morgen bezoek aan Arequipa en nachtbus naar Nazca. Je dacht toch niet dat dit een eenvoudig reisje was nietwaar
op 5000 m hoogte
wilde lama's oftewel vicuna's
in Pinchollo: de Colcavallei
op weg naar de canyon van de Colca
meisje met babylama van amper 3 weken
aan het Cruz del Condor
steentjes worden boven elkaar gelegd om de berggoden te behagen
Hele dag op de bus naar Arequipa. Weinig foto's. Eerst bezoek aan de necropolis van de Collacultuur aan het meer van Umayo. Het regent. Maar de foto's in de mist zijn ook mooi. Een paar zijn een beetje gephotoshopt: die met die blauwe lucht. De site is wel betoverend. Voor sommigen mystiek. Enfin - wij blijven met beide voeten op de grond. Daarna kort bezoekje aan een dorpje en een typische woning: de lieve caviaatjes die je op de foto ziet worden gekweekt om op te eten.Smaakt naar konijn - wordt gezegd. 's Avonds in Arequipa. Bijna uit de Andes. We zitten maar op 2200m hoogte meer. Belachelijk eigenlijk:
heen uitloper van het meer van Umayo
het meer van Umayo in de mist
idem maar in beter weer
de chullpa's
het typische dorpje: let op de stiertjes op het dak
aardappeltjes in leemsaus proeven: enfin Sonja toch.
s Morgens opnieuw vroeg eruit met het busje naar de haven en in de boot. Het regent en het waait. Het ziet er niet zo goed uit. We zetten koers naar het eiland Taquile op het Titicacameer. Het lijkt wel de zee: het Titicacameer is 8000km² groot en ligt op de grens tussen Peru en Bolivië. Na anderhalf uur varen breekt de lucht open en krijgen we de zon te zien. Een zucht van opluchting golft door ons groepje. Het eiland Taquile is bekend omwille van zijn kundige wevers: je ziet de mannen hier al breiend wevend op het dorpsplein rondlopen. Maar wat dacht je: om dat dorpsplein te bereiken moet je alweer klimmen: ca 200m . Het dorpje ligt dus op zowat 4000 m hoogte. We draaien er ons hand niet meer voor om. Elke familie op het eiland kookt om beurten voor de bootjes toeristen. Ik ben de pineut en mag poseren met een indiaanse muts en haardos. De afdaling daarna is spectaculair; de vergezichten grandioos. Weer op het bootje zetten we koers naar de islas flotantes: de Islasd de los Uros: de vlottende eilanden. Die eilandjes worden bewoond door de Aymara: een indianenstam met een matriarchale structuur ( in tegenstelling met de Quechua-indianen die we voorheen telkens gezien hadden.) Je merkt het onmiddellijk dat de vrouwen hier de plak zwaaien. Elke uitleg wordt door hen gedaan. De mannen houden zich discreet op de achtergrond. Ik loop 3 stappen achter Sonja :-; s Avonds eten we opnieuw diner-dansant in hetzelfde restaurant.
Morgen een hele dag bus naar Arequipa. Uitslapen zit er nog niet in.
's morgens op het Titicacameer
ons bootje: plaats voor zo'n 25 mensen maar nu alleen voor ons achten
het eiland Taquille vanuit de verte
klimmen naar het dorpje
even uitblazen onderweg en kijken naar de typische Incaterrassen.
idem dito
onze eerste breier
de volgende hebben een strategische plaats uitgekozen voor een fotoshoot
de afstanden kloppen maar de richting niet
vlak voor de afdaling begint
in het restaurant - ik moet dringend naar de kapper
Amerika - USA
