Deze week één grote uitstap. Naar het Usery Mountain Regional Park.
Ongeveer 45 km van onze condo; in Mesa.
Het is ons eerste bezoek aan dit park en we hadden het al
veel vroeger moeten doen. Ongetwijfeld één van de mooiste wandelingen die we al
gemaakt hebben.
Maar niet voor zeurkousen. Het parcours heen en terug is ca
3,5 mijl; das misschien niet zo veel, maar er is wel een hoogteverschil van ca
850 voet ( = ongeveer 260 m) Vooral de laatste km beet in de kuiten. We deden er
ongeveer 2,5 uur over temidden saguaros, barrel cactussen, wilde bloemen en
chipmunks. ( soort eekhoorn) Het eindpunt was een grot in de rotswand waar een
hele kolonie chipmunks vertoefde en hele trossen bijen in de rotsspleten zaten.
Een bordje vermeldde dat als jij hen met rust liet, zij jou ook met rust zouden
laten. Wat wij dan ook deden.
Alle fotos hieronder komen uit dit park. De transpiratie
hebben we weggelaten.
Het leven kabbelt hier onverstoorbaar verder. Geen
trektochten in de natuur deze keer.Een
bezoekje aan de nieuw ingerichte bibliotheek van Scottsdale.Heel kunstzinnig gebouw ( zie foto) alles
gratis binnenin. Boeken kan je wekenlang houden idem dito voor films en
audioboeken. Terugbrengen kan gewoon via een brievenbus buiten.
Zo nu en dan lenen we wel eens een paar films. Wehebben ook een aantal films meegebracht uit België. Enkele aanraders: Silver linings Playbook Django
Unchained Love and other drugs Extremely loud and incredibly close
Lincoln A little bit of heaven Incendies The perks of being a wallflower.
Naast cultuur ook enkele uitspattingen. Je hebt hier een
aantal casinos ( niet alleen in Nevada dus) uitgebaat door indianen. Je kan er
ongelooflijk lekker eten voor een habbekrats en dan speel je natuurlijk ook
wel eens op de slot machines.Twee
keer ons buffet teruggewonnen één keer 25 dollar verloren. ( zie fotos).
St
Patricks Day gevierd ( 17 maart) met corned beef and cabbage. Alles is
hier dan groen tot het je groen voor de ogen wordt.
Pasen Easter net voorbij. Vuurwerk alom. Iedereen naar de
kerk in Amerika. De meeste mensen zijn hier nog zeer gelovig. Heel
onchristelijk in het casino gevierd met een exotisch buffet.
En dan is er de pool en de heerlijke lente. Een uitspatting
van kleuren: van zacht pastel tot felgeel en hevig rood.
Im good thank you. De bibliotheek van Scottsdale
Fry's: elk jaar wordt hier een fotootje onder dezelfde boom genomen
Voor de 6 de keer naar Phoenix-Scottsdale. Elk jaar opnieuw blijven we wat langer. Dit jaar precies 2 maanden: half februari tot half april. Daarna trekken we met onze vrienden nog een drietal weken rond in het Westen.
Als we aankomen is het al donker - maar de lucht is aangenaam warm. Auto ophalen ( camry: zie foto) en als de weerga naar onze condo. De eigenaar en zijn kersverse echtgenote wachten ons al op. Dertigers. Van Indische afkomst. Heel fatsoenlijke mensen. We nemen de sleutels in ontvangst en ze laten ons alleen. Bijna al onze vrienden van de vorige jaren zijn hier opnieuw. Enkel het allereerste koppel waarmee we kennis maakten is er niet dit jaar. Een leraar- professor dramaturgie uit Boston. Jammer. Enkele dagen later bel ik hem op en hij vergast me onmiddellijk op een aantal films die ik dringend moet gaan bekijken hier. Dat doen we ook - toch één keer - op één van de 2 regendagen die we hier dit jaar meemaakten. De eerste weken zijn we traditiegetrouw gewoon lui. Opstaan ( heel vroeg - het uurverschil speelt ons weer parten ) - ontbijt - grocery shopping zoals ze dat hier noemen - pool: lezen - in het water ploeteren - soezen. Naar onze condo -aperitieven - facetimen naar familie en vrienden thuis - weer aperitieven- weer pool enz... Na een week of twee beginnen we aan onze eerste schuchtere wandeling: rond het chaparallmeer (zie foto's). Nog een week later volgt een fikse hike in het Lost Dutchman Regional Park; gevolgd door een bezoekje aan onze ghosttown. ' s Avonds slenteren we rond in downtown Scottsdale dat hard zijn best doet een beetje artsy voor de dag te komen ( zie foto brug) De week daarop gaan we met onze vrienden van Long Island - New York naar de signering van een nieuw boek van Jodie Picoult: The storyteller. ( Een aantal boeken van haar zijn in het Nederlands vertaald). We kopen er één - luisteren naar een uittreksel van het boek en gaan geduldig in het rijtje staan om ons boek te laten signeren ( zie foto) Onze vrienden zijn Joods - net zoals de schrijfster en het hele gebeuren speelt zich af in een Joodse tempel ( ons eerste bezoek trouwens) ( zie foto's) De eerste helft van ons verblijf zit er op. Het is net alsof het gisteren was.
Onze auto: een Toyota Camry
Chaparall Park: tweede helft februari
Lost Dutchman State Park
Rustig hoekje in een supermarkt: koffie en chai tea latte
Met Jodie Picoult op de boeksigneersessie
Scottsdale Mall bij valavond
De Soleriebrug aan het Waterfront in Scottsdale
Onze vrienden uit New York - in het midden Al uit Canada
Laatste weken en dagen. We proberen nog 2 wandelingen te doen van de vorige jaren: Pinnacle Peak Park en The Sonoran Preserve. In dit laatste park ( als je dit een park kunt noemen: enkele tientallen vierkante kilometers wildernis en gebergte) volgen we een trail dat ons onbekend is; we trappen er bijna op een slang. Gelukkig had een andere wandelaar het beest opgemerkt. Het is een Diamondback; een giftige slang; uitstekend gecamoufleerd in dit landschap. We maken een fotootje en laten het beest rustig verder slingeren.
De dagen worden langer en ons verblijf korter. Thuis en in de tuin wacht een heleboel werk. Het ligt vergenoegd naar ons te grijnzen.
3de dag van onze uitstap. Van San Diego naar Yuma via het Anza Borrego State Park. Opnieuw een 400 km rijden. We vertrekken vroeg.
We zijn amper San Diego uit of de weg begint te klimmen . Na één uur rijden zitten we in de sneeuw. Het gebergte is niet te vergelijken met de Andes in Peru maar omdat we hier veel noordelijker zitten ligt er al sneeuw op 1500 m. Het is tenslotte nog maart. Een stukje verder zien wen drietal gieren een prooivogel verslinden. De beestjes laten zich rustig filmen. Ik moet dringend een telelens kopen voor mijn fototoestel.
Nog een uur later bereiken we het Anza Borrego SP. Op al mijn reizen in het Zuidwesten wou ik al hier komen maar in de zomer is het gewoonweg te heet. Nu was het prachtig. 25° en lente. Overal wildflowers ( zie fotos). We lunchen hier - doen een trektocht van 2 1/2 uur en trekken dan verder. Even voor Yuma komen we in de Amerikaanse Sahara terecht: een strook van een 40 mijl lang die erg doet denken aan de streek tussen Ica en Nasca in Peru. Net als Peru kun je hier ook met buggys de woestijn intrekken. Maar dat hadden we al gedaan dus.
Om 17h komen we onze motel aan. De pool is verwarmd. Een half uur dobberen om te bekomen. De dag zit er weer op.
in de sneeuw op een klein uurtje van San Diego
maar toch ook pastelkleuren
nog een uurtje later: 25 graden en het Anzo Borrego SP
Tweede dag van onze uitstap: naar San Diego. Het wordt een lange rit: meer dan 400 km. Om 15h duiken we ons motel binnen. Gezellig motel maar s avonds moeten we wel van kamer wisselen: de douchekraan breekt af en het water blijft lopen. De service is onberispelijk en 10 minuten later zitten we in een andere kamer. We rijden na aankomst onmiddellijk naar het Coronado-eiland. Via een hoge brug ( de US Marine moet eronder kunnen varen: het hoofdkwartier van de Pacificvloot is hier ) bereiken we het eiland. De skyline van San Diego is adembenemend. Blauwe lucht en een door niets gehinderde zon. Vandaar naar het hotel del Coronado: één van de weinige overgebleven Victoriaanse houten hotels. Toen het geopend werd in 1888 was het het grootste hotel ter wereld. Het interieur is gewoon prachtig. Daar voorzichtig drankje gedronken. Vandaar naar het Old Town San Diego State Historic Park. Heel toeristisch groot aanbod van Chimaybier ( zie foto). Maar de zon zakt langzaam achter de horizon; de levendige kleuren verdwijnen; we worden moe; we willen naar huis.
De nacht is droomloos de matras zacht. Morgen naar Yuma. Slaapwel.
skyline van San Diego vanaf het Coronado-eiland
kyline San Diego
Het Hotel del Coronado
Achter Sonja een drakenbloedboom geimporteerd uit Tenerife
Old Town State Historic Park: Belgische bieren in hoog aanzien
Vandaag vertrekken we op een vierdaagse trip door Arizona en Californië. Dit jaar gaan we eerst naar Lake Havasu City. Havasu City ligt aan de Colorado; op de grens van Arizona en Californië. Voor 1970 was er echter amper sprake van een stadje. Een zekere McCullogh kocht in Engeland de London Bridge ( uit 1830) en verplaatste die steen voor steen naar Arizona. Hier werd de brug officieel geopend in 1971. Enkele jaren later was de stad daar. De brug is de echte trekpleister maar ook het meer oefent een grote aantrekkingskracht uit. De brug werd trouwens op vaste grond gebouwd en pas daarna werd Havasu Lake onder de brug door geleid.
Vanuit Scottsdale rijden we een 300 km tot aan het stadje. Peanuts voor de USA natuurlijk. Onderweg passeren we een State Park: Buckskin Mountain. Overal vind je ze hier: state parks voor trailers; langs de Colorado. Door het bouwen van de Parker Dam ( als onderdeel van Roosevelts New Deal) is de Colorado hier verbreed tot een echt langgerekt meer: blauwe kleur zon bergen op de achtergrond. Thats all we need. We eten in een Golden Corral; een all-you-can-eat restaurant in Lake Havasu City ( zucht te veel natuurlijk) en rijden daarna langzaam terug tot aan onze Best Western In Parker. Onderweg bezoeken we nog even de dam. Ziet er een beetje antiek Romeins uit; ma ar de dam dateert dan ook uit de jaren 30. De Amerikanen, met hun zin voor superlatieven, hebben er hier ook ééntje gevonden: de dam is de diepste van de VS.
Morgen rijden we naar San Diego California.
zicht op de Colorado aan het Buckskin Mountain State Park
idem
met ikke
zicht op de London Bridge
op de terugweg naar Parker
idem: lijkt een beetje op de islas flotantes op het Titicacameer
De eerste 2 weken in Arizona verlopen heel kalm. Uitblazen na het helse ritme in Peru. De eerste week doen we helemaal niets. Het weer is prachtig en we liggen lui aan de pool. De tweede week is er een uitstapje naar Fountain Hills: een stadje in de buurt met de op één na hoogste fontein in de VS: om het uur spuit ze een kwartier lang ca 200 m hoog. Zoals altijd hier is de omgeving waar je rondwandelt onberispelijk: het gras is tot op de mm afgereden; een papiertje op de grond zie je niet liggen. Een paar dagen later kriebelt het weer en bezoeken we net als vorig jaar de Superstituous Mountains en de daarbijhorende ghosttown: Goldfield. Er is wel iets veranderd: in het spookstadje houden ze nu elke namiddag om het uur een gunfight. Maakt vooral veel lawaai maar is best leuk. Verder nog een paar fotos van een nieuwigheid in Scottsdale: een metalen brug: heel arty en stijlvol ingebed in het Waterfrontgedeelte van de stad. Tenslotte a view from the balcony bij valavond: zicht op onze pool en Sonja.
We vertrekken rond de middag naar Lima; opnieuw in zon hypermoderne bus. We zitten boven in de dub beldekker op de eerste rij en hebben een prachtig uitzicht op de weg. Links en rechts blijft het woestijnachtig. Langzamerhand wordt het drukker. Lima heeft bijna 10 miljoen inwoners. Dat is zon derde van het gehele land. Omstreeks 17h komen we ins ons hotel van de allereerste dag aan. s Avonds besluiten we met zn vieren naar de zee te wandelen. De wijk Miraflores is een chique buurt en aan zee komen we uit in een luxewinkel en recreatiecentrum. Daar houden we het bij voor de rest van de dag.
De volgende dag is Sebastien er niet meer. Die moet al een andere groep ophalen aan de luchthaven. We krijgen een bevallige Peruaanse voorgeschoteld die ons door de stad loodst. We bezoeken eerst het park van de liefde. Hier liggen jonge koppeltjes in het gras. Enfin; niet toen wij er waren. Beetje het uitzicht van park Guell in Barcelona. Vandaar naar het centrum van de stad: bezoek aan het Nationaal Museum kathedraal en de Plaza de Armes. In de namiddag vertrekt de hele groep terug naar België. Wij blijven nog een dagje vooraleer we vertrekken naar Arizona. Het blijft niet bij dat dagje .
Om 3 uur s nachts liggen we in Nasca in bed. Normaal is morgen een vliegtuigvlucht voorzien boven de Nascalijnen. Wij hebben besloten er niet aan deel te nemen. Onze dochter Saskia had het gedaan en vond er maar niets aan. Onze vrienden en wij blijven rustig in bed terwijl de overige vier reisgenoten na een paar uurtjes slaap al in het vliegtuig zitten. Wij verpozen inmiddels aan de pool.
Om 11 uur is iedereen terug in het hotel en vertrekken we naar Ica. We zitten ondertussen opnieuw op zeeniveau. De weg van Nasca naar Ica leidt ons eerst naar een toren van waarop een stukje van de Nascalijnen zichtbaar zijn. Overdonderend is het niet. De rest van de weg naar Ica toont ons een ware zandwoestijn aan de linkerkant van de bus: een voortloper van de Atacamawoestijn in Chili. Het regent hier niet elk jaar!! In het hotelletje in Ica: uitgebaat door een Vlaming, wacht ons een BBQ.Lekker. In de vooravond rijden we met ons busje tot vlak aan de zandduinen. We krijgen een rit met een zandbuggy in de woestijn. Its hilarious. Pret alom gegil bij het scherpe afsnijden van bochten en afdenderen van de duinen. Op het hoogste put krijgen we een skateboard waarop we liggend de duinen kunnen afglijden. Alleen de mannen wagen zich eraan. We rijden voorbij een oase: een filmoase Hollywood in real time. ( zie foto) Tenslotte schieten we ergens - omringd door rimpels in het zand enkele fotos van de zonsondergang.
Arequipa: onvoorstelbaar we mogen blijven slapen tot 8u. Vandaag bezoeken we een paar typische wijken van Arequipa; de 2de stad van Peru met een bevolking van ca 1 miljoen. We bezoeken eerst de kleurrijke markt: die moet de laatste jaren opboksen tegen supermarkten en is onzuiders netjes. Ik krijg ergens een proefje van rauwe vis aangeboden. Blijkt als afrodisiacum bedoeld te zijn. De meisjes achter de toonbank stoten mekaar grinnikend aan. Ik kijk ze staalhard in de ogen en loop monkelend weg.
Daarna rijden we naar een mirador. Het uitizcht is mooi ( zie hieronder) maar eigenlijk moesten we hier de toppen van 3 vulkanen zien: oa de Misti maar die zitten verscholen achter de wolken. Daarna lopen we door een wijk van Arequipa en rijden tenslotte naar de Plaza de Armes. We bezoeken eventjes de kathedraal en wandelen daarna naar her klooster Santa Ca talina.
Heel mooi en prachtig gerestaureerd. Lijkt een beetje op onze begijnhoven. Een stad in een stad.
Tenslotte een niet voorzien bezoek na de lunch in een prachtig restaurant : we gaan naar het museum waar het ijsmeisje Juanita ligt. Het ijsmeisje Juanita is een mummie in 1995 ontdekt op de top van de vulkaan Ampato ( 6288 m) Ze was een ritueel Inca-offer van ca 550 jaar geleden. Juanita is er niet : uitgeleend aan een museum in de VS maar een andere mummie: Sara is er wel. Best indrukwekkend om te zien hoe die mummie bewaard wordt in een bevroren container.
Daarna vertrekken we met de nachtbus naar Nazca. De bus is een meevaller. Je wordt ontvangen alsof het een vliegtuig was. De zetels leggen verder achteruit dan in welke bus ook. Je kan zelfs op je zij liggen. We slapen of doen tenminste verwoede pogingen. Om 3u s morgens komen we in Nazca aan.
terwijl moeder achter de toonbank staat ligt de kleine in een rieten mand.
een klein deeltje van de honderden soorten aardappelen
de fruitmarkt: een aantal vruchten zijn ons totaal onbekend
de mirador zonder de vulkanen
niet de kathedraal maar gewoon een kerkje
Indiaanse schone uit Puno ( zie bolkhoed)
de binnenplaats van het Jezuïetenklooster aan de Plaza de Armes
Vandaag weer een welgevulde dag. Heel vroeg ( of wat dacht je !) vertrekken we met de bus naar de Colcavallei. Maar eerst bereiken we het hoogste punt van onze reis. Om 8u s morgens zitten we op 5000 m hoogte. Het heeft de vorige nacht gesneeuwd en er ligt een dun laagje. In de verte liggen toppen van 6000m. Het is ijskoud er er waait een stevige wind. Het uitzicht is wel indrukwekkend. Gezwind( !!) trekken we tot aan de rand van het hoogplateau voor een paar fotos. Eeuwige sneeuw en ijs; de overheersende kleur is wit. Hier zit je enkele honderden meters boven het hoogste punt in Europa. We ademen vergenoegd de ijskoude lucht in en stappen daarna opnieuw in de bus.
Nog 2 uur later bereiken we de Colcavallei vallei moet je met een korreltje zout nemen je zit nog steeds op meer dan 3000 m hoogte.
De indianen hebben hier een heel ander uiterlijk: slanker en met scherpere neuzen. Ook de traditionele klederdracht is anders ( zie fotos).
Nog een beetje verder bereiken we de Canon del Colca. Met een diepte van 3180m is dit een van de dieptste canyons ter wereld een heel stuk dieper dan de Grand Canyon maar het uitzicht is wel niet zo overweldigend; je mist de breedte en het uitzicht.
Hier bereiken we ook de Cruz del Condor. Op deze plaats maken de condors ( de grootste vogels ter wereld) gebruik van de thermiek om tussen de rotswanden door naar benden en boven te zweven. We turen aandachtig in het rond. De beste tijd is idd s morgens maar niets garandeert dat je een condor ziet. We hebben geluk. Na een tiental minuten cirkelen een aantal condors majestueus van de toppen van de Andes naar beneden. Overal hoor je opgewonden kreetjes en klikken fototoestellen. Ik trek wel 20 fotos en hou er een viertal over. ( zie beneden)
We keren terug naar het eerste dorpje van de vallei: Pinchollo bezoeken een koloniale kerk en lunchen.
Daarna volgt de langzame terugtocht naar Arequipa.
We dommelen in slaap in de bus. Alle 8. Morgen bezoek aan Arequipa en nachtbus naar Nazca. Je dacht toch niet dat dit een eenvoudig reisje was nietwaar
op 5000 m hoogte
wilde lama's oftewel vicuna's
in Pinchollo: de Colcavallei
op weg naar de canyon van de Colca
meisje met babylama van amper 3 weken
aan het Cruz del Condor
steentjes worden boven elkaar gelegd om de berggoden te behagen
Hele dag op de bus naar Arequipa. Weinig foto's. Eerst bezoek aan de necropolis van de Collacultuur aan het meer van Umayo. Het regent. Maar de foto's in de mist zijn ook mooi. Een paar zijn een beetje gephotoshopt: die met die blauwe lucht. De site is wel betoverend. Voor sommigen mystiek. Enfin - wij blijven met beide voeten op de grond. Daarna kort bezoekje aan een dorpje en een typische woning: de lieve caviaatjes die je op de foto ziet worden gekweekt om op te eten.Smaakt naar konijn - wordt gezegd. 's Avonds in Arequipa. Bijna uit de Andes. We zitten maar op 2200m hoogte meer. Belachelijk eigenlijk:
heen uitloper van het meer van Umayo
het meer van Umayo in de mist
idem maar in beter weer
de chullpa's
het typische dorpje: let op de stiertjes op het dak
aardappeltjes in leemsaus proeven: enfin Sonja toch.
s Morgens opnieuw vroeg eruit met het busje naar de haven en in de boot. Het regent en het waait. Het ziet er niet zo goed uit. We zetten koers naar het eiland Taquile op het Titicacameer. Het lijkt wel de zee: het Titicacameer is 8000km² groot en ligt op de grens tussen Peru en Bolivië. Na anderhalf uur varen breekt de lucht open en krijgen we de zon te zien. Een zucht van opluchting golft door ons groepje. Het eiland Taquile is bekend omwille van zijn kundige wevers: je ziet de mannen hier al breiend wevend op het dorpsplein rondlopen. Maar wat dacht je: om dat dorpsplein te bereiken moet je alweer klimmen: ca 200m . Het dorpje ligt dus op zowat 4000 m hoogte. We draaien er ons hand niet meer voor om. Elke familie op het eiland kookt om beurten voor de bootjes toeristen. Ik ben de pineut en mag poseren met een indiaanse muts en haardos. De afdaling daarna is spectaculair; de vergezichten grandioos. Weer op het bootje zetten we koers naar de islas flotantes: de Islasd de los Uros: de vlottende eilanden. Die eilandjes worden bewoond door de Aymara: een indianenstam met een matriarchale structuur ( in tegenstelling met de Quechua-indianen die we voorheen telkens gezien hadden.) Je merkt het onmiddellijk dat de vrouwen hier de plak zwaaien. Elke uitleg wordt door hen gedaan. De mannen houden zich discreet op de achtergrond. Ik loop 3 stappen achter Sonja :-; s Avonds eten we opnieuw diner-dansant in hetzelfde restaurant.
Morgen een hele dag bus naar Arequipa. Uitslapen zit er nog niet in.
's morgens op het Titicacameer
ons bootje: plaats voor zo'n 25 mensen maar nu alleen voor ons achten
het eiland Taquille vanuit de verte
klimmen naar het dorpje
even uitblazen onderweg en kijken naar de typische Incaterrassen.
idem dito
onze eerste breier
de volgende hebben een strategische plaats uitgekozen voor een fotoshoot
de afstanden kloppen maar de richting niet
vlak voor de afdaling begint
in het restaurant - ik moet dringend naar de kapper
Vandaag een lange busrit in het verschiet. We verhuizen van 2400 naar 3800 m hoogte en tussendoor bereiken we 4400 m. We rijden naar Puno: het stadje aan het Titicacameer; het hoogst gelegen bevaarbare meer van de wereld; op 3800 m dus. Maar eerst is er nog een stop voorzien voor een Inca-ruïne. Het is er ook markt. De typische klederdracht is hier weer anders. ( meer Boliviaans zegt Sebastien) Vlakbij ligt ook een stuk van de Incatrail: een weg die toendertijd ( 15 eeuw) liep van Ecuador in het noorden tot Argentinië in het zuiden. Het is zwaar bewolkt vandaag maar onderweg breekt toch de zon door. Op het hoogste punt van de reis stappen we even uit en wandelen een100 tal meter. En nee hoor: we vallen niet ter plekke bewusteloos van de hoogte. We hadden het ons erger voorgesteld. Je merkt eigenlijk nauwelijks dat je zo hoog zit. De altiplano- zoals het woord zelf zegt - is een hoogvlakte; gevangen tussen 2 ketens van de Andes. Het is hier zomer maar toch tamelijk koud. Het landschap is meer geschikt voor lamas en vicunas dan voor mensen.
Op een bepaald moment ligt er sneeuw naast ons op de weg. Eventjes was er sprake dat de weg versperd zou zijn; maar neen, we kunnen doorrijden. De hele dag al rijden we op de Panamericana: de weg die Alaska met Vuurland verbindt. Via Juliaca; een ongelooflijk chaotische stad bereiken we ons einddoel: Puno.
Vanavond gaan we eten in balcones de Puno: dinner met show. Het eten is lekker de folkloredansers enthousiast. De slaap achteraf welkom. Morgen wacht het Titicacameer.
Opgestaan met zon in het hart en zon buiten. We beginnen een beetje gewoon te worden aan de hoogte... maar we moeten de volgende dagen nog klimmen. Eerst naar Ollantaytambo voor een paar indrukwekkende overblijfselen uit de Inca-tijd. Klimmen - klimmen - klimmen: een paar honderd treden ( zie 3de foto hieronder) Je vraagt je af hoe de Inca's die reusachtige blokken hierboven gekregen hebben. Vandaar naar Chinchero en nog een dorpje dwars door het prachtige Chiconmassief. De vergezichten op dit plateau zijn adembenemd: net voldoende wolken voor mooie foto's - de kledij is heel kleurrijk - de lunch is heel lekker. Specialiteit: lomo saltado: oftewel Peruaanse stoverij met wel tweeduizend ( dixit Sebastien) verschillende soorten aardappelen. Lama is ook heel lekker. Sonja kijkt boos want lama's hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Maar eerst krijgen we nog een praktische uiteenzetting over het klaren van lamawol en het weven ervan. Op het einde van de namiddag bezoeken we nog enkele overblijfselen in Pisac - daarvoor moet je - hoe kan het ook anders - eerst een stukje klimmen. De indiaanse markt in het dorpje is kleurrijk maar weinig origineel. We kopen nog niets. We slapen voor de 2de keer in het mooiste hotel van onze reis: Private Collection Sacred Valley.
in de tuin van het hotel: Private Collection Sacred Valley
ingang van de site van Ollantaytambo
Chinchero
het Chiconmassief
dit is geen oorspronkelijke indiaan in traditionele klederdracht
Vandaag slaapdronken nog - karig ontbijtje - op het busje naar het treinstation van Urubamba. We worden in de trein ontvangen alsof het een vliegtuig was. Plaatsen toegewezen door een hostess - halverwege wordt met een bestelkarretje een lunch geserveerd. De trein zelf stuift met de ontzagwekkende snelheid snelheid van 45 km /u door de bergen naar Macchu Picchu. Naast ons kolkt het water van de rivier gevaarlijk dicht langs de spoorweg. We hebben geluk. 4 dagen later wordt de treinverbinding naar Macchu Picchu afgesloten wegens wateroverlast. Een andere verbinding bestaat niet!!! We hebben nog meer geluk. Macchu Picchu baadt in het zonlicht. Ik smeer me niet in met zonnecrème. 's Avonds ben ik een Peruaanse rode peper. Nog een paar dagen later kruip ik als een slang uit mijn vel. Tja: tropische zon + 3800 m hoogte. Je zou van minder. Macchu Picchu is wondermooi - ongerept - het 2de nieuwe Zuid-Amerikaanse wereldwonder dat we zien ( na Chichen Itza in Mexico). Uren later eten we in een restootje in Macchu Picchu Village. Om 14u 30 is ons geluk opgesoupeerd. Het begint te regenen tot 's avonds laat. We strompelen naar ons bed. Ongelooflijk. We mogen slapen tot 7u.
Weer een jaar verder; Weer een land verder. De reis was uitputtend. Na 2 lange vluchten en 25 uur later in Lima geland. Om 2u 's nachts lokale tijd onder de wol. Om 5u 's morgens gewekt voor de binnenlandse vlucht naar Cuzco. Op het vliegveld: vlucht gecancelled. Later vliegtuig. Om 12u 's middags in Cuzco. op 3400 m hoogte. Adem beetje afgesneden na 100 m stappen. Onmiddellijk op uitstap na inchecken in hotel. Het regent een beetje. De regen zakt in onze schoenen - de moed niet. We bezoeken een fort - of de overblijfselen ervan - zien onze eerste lama: ziet er ook een beetje druilerig uit in de regen.Ligt vast met touw maar weggephotoshopt. Het centrale plein van Cuzco - natglinsterende klinkers in een aarzelend zonnetje. Ik ben nog steeds een beetje grieperig van thuis. Toch mooi. Bezoekje aan de kathedraal. We eten op de eerste verdieping van een restaurant aan de rand van het plein.Onze eerste Pisco Sour. Ik krijg een beetje koorts. Dafalgan en weer op stap. Het gaat nu een beetje omhoog. Achteraan kruipen de eerste afvallers in de bezemwagen. Ik blijf koppig achter de gids aanlopen. Heel intelligente jongen ( de gids dan) Sebastien - 28 jaar - al 6 jaar in Peru - bezig met een doctorsthesis over de politieke verhoudingen in Zuid-Amerika. Flatje in Lima. Heel populair bij de lokale Peruaanse schoonheden. Ons groepje klampt aan. Gelukkig zijn we maar met z'n achten. De hele reis is net een privé-uitstap. Na het plein bezoeken we wat er overblijft van de zonnetempel van de Inca's. bitter weinig. De Spanjaarden waren cultuurbarbaren. Vooral de clerus. Alles kapotgeslagen en vervangen door veel minder mooie Spaanse kerken en kathedralen. Ook de eerste massamoordenaars. Miljoenen indianen gestorven in de mijnen. Torquemada oh Torquemada.! Om 18 h zijn we terug in het hotel. 's Avonds keren we nog eens terug naar het plein. De verlichting is betoverend. De hoogte ten spijt slapen we 's nachts. Toch een beetje. want opm 4uur moeten we er opnieuw uit. Dit is pas vakantie.
Amerika - USA
