Hele dag op de bus naar Arequipa. Weinig foto's. Eerst bezoek aan de necropolis van de Collacultuur aan het meer van Umayo. Het regent. Maar de foto's in de mist zijn ook mooi. Een paar zijn een beetje gephotoshopt: die met die blauwe lucht. De site is wel betoverend. Voor sommigen mystiek. Enfin - wij blijven met beide voeten op de grond. Daarna kort bezoekje aan een dorpje en een typische woning: de lieve caviaatjes die je op de foto ziet worden gekweekt om op te eten.Smaakt naar konijn - wordt gezegd. 's Avonds in Arequipa. Bijna uit de Andes. We zitten maar op 2200m hoogte meer. Belachelijk eigenlijk:
heen uitloper van het meer van Umayo
het meer van Umayo in de mist
idem maar in beter weer
de chullpa's
het typische dorpje: let op de stiertjes op het dak
aardappeltjes in leemsaus proeven: enfin Sonja toch.
s Morgens opnieuw vroeg eruit met het busje naar de haven en in de boot. Het regent en het waait. Het ziet er niet zo goed uit. We zetten koers naar het eiland Taquile op het Titicacameer. Het lijkt wel de zee: het Titicacameer is 8000km² groot en ligt op de grens tussen Peru en Bolivië. Na anderhalf uur varen breekt de lucht open en krijgen we de zon te zien. Een zucht van opluchting golft door ons groepje. Het eiland Taquile is bekend omwille van zijn kundige wevers: je ziet de mannen hier al breiend wevend op het dorpsplein rondlopen. Maar wat dacht je: om dat dorpsplein te bereiken moet je alweer klimmen: ca 200m . Het dorpje ligt dus op zowat 4000 m hoogte. We draaien er ons hand niet meer voor om. Elke familie op het eiland kookt om beurten voor de bootjes toeristen. Ik ben de pineut en mag poseren met een indiaanse muts en haardos. De afdaling daarna is spectaculair; de vergezichten grandioos. Weer op het bootje zetten we koers naar de islas flotantes: de Islasd de los Uros: de vlottende eilanden. Die eilandjes worden bewoond door de Aymara: een indianenstam met een matriarchale structuur ( in tegenstelling met de Quechua-indianen die we voorheen telkens gezien hadden.) Je merkt het onmiddellijk dat de vrouwen hier de plak zwaaien. Elke uitleg wordt door hen gedaan. De mannen houden zich discreet op de achtergrond. Ik loop 3 stappen achter Sonja :-; s Avonds eten we opnieuw diner-dansant in hetzelfde restaurant.
Morgen een hele dag bus naar Arequipa. Uitslapen zit er nog niet in.
's morgens op het Titicacameer
ons bootje: plaats voor zo'n 25 mensen maar nu alleen voor ons achten
het eiland Taquille vanuit de verte
klimmen naar het dorpje
even uitblazen onderweg en kijken naar de typische Incaterrassen.
idem dito
onze eerste breier
de volgende hebben een strategische plaats uitgekozen voor een fotoshoot
de afstanden kloppen maar de richting niet
vlak voor de afdaling begint
in het restaurant - ik moet dringend naar de kapper
Vandaag een lange busrit in het verschiet. We verhuizen van 2400 naar 3800 m hoogte en tussendoor bereiken we 4400 m. We rijden naar Puno: het stadje aan het Titicacameer; het hoogst gelegen bevaarbare meer van de wereld; op 3800 m dus. Maar eerst is er nog een stop voorzien voor een Inca-ruïne. Het is er ook markt. De typische klederdracht is hier weer anders. ( meer Boliviaans zegt Sebastien) Vlakbij ligt ook een stuk van de Incatrail: een weg die toendertijd ( 15 eeuw) liep van Ecuador in het noorden tot Argentinië in het zuiden. Het is zwaar bewolkt vandaag maar onderweg breekt toch de zon door. Op het hoogste punt van de reis stappen we even uit en wandelen een100 tal meter. En nee hoor: we vallen niet ter plekke bewusteloos van de hoogte. We hadden het ons erger voorgesteld. Je merkt eigenlijk nauwelijks dat je zo hoog zit. De altiplano- zoals het woord zelf zegt - is een hoogvlakte; gevangen tussen 2 ketens van de Andes. Het is hier zomer maar toch tamelijk koud. Het landschap is meer geschikt voor lamas en vicunas dan voor mensen.
Op een bepaald moment ligt er sneeuw naast ons op de weg. Eventjes was er sprake dat de weg versperd zou zijn; maar neen, we kunnen doorrijden. De hele dag al rijden we op de Panamericana: de weg die Alaska met Vuurland verbindt. Via Juliaca; een ongelooflijk chaotische stad bereiken we ons einddoel: Puno.
Vanavond gaan we eten in balcones de Puno: dinner met show. Het eten is lekker de folkloredansers enthousiast. De slaap achteraf welkom. Morgen wacht het Titicacameer.
Opgestaan met zon in het hart en zon buiten. We beginnen een beetje gewoon te worden aan de hoogte... maar we moeten de volgende dagen nog klimmen. Eerst naar Ollantaytambo voor een paar indrukwekkende overblijfselen uit de Inca-tijd. Klimmen - klimmen - klimmen: een paar honderd treden ( zie 3de foto hieronder) Je vraagt je af hoe de Inca's die reusachtige blokken hierboven gekregen hebben. Vandaar naar Chinchero en nog een dorpje dwars door het prachtige Chiconmassief. De vergezichten op dit plateau zijn adembenemd: net voldoende wolken voor mooie foto's - de kledij is heel kleurrijk - de lunch is heel lekker. Specialiteit: lomo saltado: oftewel Peruaanse stoverij met wel tweeduizend ( dixit Sebastien) verschillende soorten aardappelen. Lama is ook heel lekker. Sonja kijkt boos want lama's hebben een hoge aaibaarheidsfactor. Maar eerst krijgen we nog een praktische uiteenzetting over het klaren van lamawol en het weven ervan. Op het einde van de namiddag bezoeken we nog enkele overblijfselen in Pisac - daarvoor moet je - hoe kan het ook anders - eerst een stukje klimmen. De indiaanse markt in het dorpje is kleurrijk maar weinig origineel. We kopen nog niets. We slapen voor de 2de keer in het mooiste hotel van onze reis: Private Collection Sacred Valley.
in de tuin van het hotel: Private Collection Sacred Valley
ingang van de site van Ollantaytambo
Chinchero
het Chiconmassief
dit is geen oorspronkelijke indiaan in traditionele klederdracht
Vandaag slaapdronken nog - karig ontbijtje - op het busje naar het treinstation van Urubamba. We worden in de trein ontvangen alsof het een vliegtuig was. Plaatsen toegewezen door een hostess - halverwege wordt met een bestelkarretje een lunch geserveerd. De trein zelf stuift met de ontzagwekkende snelheid snelheid van 45 km /u door de bergen naar Macchu Picchu. Naast ons kolkt het water van de rivier gevaarlijk dicht langs de spoorweg. We hebben geluk. 4 dagen later wordt de treinverbinding naar Macchu Picchu afgesloten wegens wateroverlast. Een andere verbinding bestaat niet!!! We hebben nog meer geluk. Macchu Picchu baadt in het zonlicht. Ik smeer me niet in met zonnecrème. 's Avonds ben ik een Peruaanse rode peper. Nog een paar dagen later kruip ik als een slang uit mijn vel. Tja: tropische zon + 3800 m hoogte. Je zou van minder. Macchu Picchu is wondermooi - ongerept - het 2de nieuwe Zuid-Amerikaanse wereldwonder dat we zien ( na Chichen Itza in Mexico). Uren later eten we in een restootje in Macchu Picchu Village. Om 14u 30 is ons geluk opgesoupeerd. Het begint te regenen tot 's avonds laat. We strompelen naar ons bed. Ongelooflijk. We mogen slapen tot 7u.
Weer een jaar verder; Weer een land verder. De reis was uitputtend. Na 2 lange vluchten en 25 uur later in Lima geland. Om 2u 's nachts lokale tijd onder de wol. Om 5u 's morgens gewekt voor de binnenlandse vlucht naar Cuzco. Op het vliegveld: vlucht gecancelled. Later vliegtuig. Om 12u 's middags in Cuzco. op 3400 m hoogte. Adem beetje afgesneden na 100 m stappen. Onmiddellijk op uitstap na inchecken in hotel. Het regent een beetje. De regen zakt in onze schoenen - de moed niet. We bezoeken een fort - of de overblijfselen ervan - zien onze eerste lama: ziet er ook een beetje druilerig uit in de regen.Ligt vast met touw maar weggephotoshopt. Het centrale plein van Cuzco - natglinsterende klinkers in een aarzelend zonnetje. Ik ben nog steeds een beetje grieperig van thuis. Toch mooi. Bezoekje aan de kathedraal. We eten op de eerste verdieping van een restaurant aan de rand van het plein.Onze eerste Pisco Sour. Ik krijg een beetje koorts. Dafalgan en weer op stap. Het gaat nu een beetje omhoog. Achteraan kruipen de eerste afvallers in de bezemwagen. Ik blijf koppig achter de gids aanlopen. Heel intelligente jongen ( de gids dan) Sebastien - 28 jaar - al 6 jaar in Peru - bezig met een doctorsthesis over de politieke verhoudingen in Zuid-Amerika. Flatje in Lima. Heel populair bij de lokale Peruaanse schoonheden. Ons groepje klampt aan. Gelukkig zijn we maar met z'n achten. De hele reis is net een privé-uitstap. Na het plein bezoeken we wat er overblijft van de zonnetempel van de Inca's. bitter weinig. De Spanjaarden waren cultuurbarbaren. Vooral de clerus. Alles kapotgeslagen en vervangen door veel minder mooie Spaanse kerken en kathedralen. Ook de eerste massamoordenaars. Miljoenen indianen gestorven in de mijnen. Torquemada oh Torquemada.! Om 18 h zijn we terug in het hotel. 's Avonds keren we nog eens terug naar het plein. De verlichting is betoverend. De hoogte ten spijt slapen we 's nachts. Toch een beetje. want opm 4uur moeten we er opnieuw uit. Dit is pas vakantie.
Amerika - USA
