Ik vertel er niet teveel over, de fotootjes spreken voor zich!
Frustrerende vaststelling: ik geraak nog moeilijk een heuveltje op zonder te hijgen...
Maar dan ook weer een geruststellende vaststelling: ik kan wél nog een kilometertje zwemmen!
We vertrokken op zondag via Verviers.
Dinsdag kwamen we terug via de streek van Bastogne, waar Werners schaakvriend Wilfried en echtgenote Christine een buitenhuis aan het verbouwen zijn. Het was daar echt héérlijk zitten in het zonnetje, met een prachtig weids uitzicht over de Ardennen! Tof!
Misschien omdat Lieke, ons kleinkindje, al enkele weken ziekjes blijft. Koorts, geen koorts, soms niet willen eten, niet willen lachen...
Pamper en bloed reeds onderzocht, een virus? Maar ik mis ons zonnetje in huis!
Misschien omdat ik zo moe word door het vele hoesten 's nachts. Dan verhuis ik naar een andere bed om Werner niet wakker te maken. Maar ik blijf wakker, en begin veel te veel na te denken...
Misschien omdat de volgende afspraak met dokter O. maar binnen 3 maand is. Aan de ene kant een goed teken, maar aan de andere kant
voel ik me ook wat aan mijn lot overgelaten. Ik weet dat er in het ziekenhuis wel een psycholoog of sociaal werker moet zijn waar je
met allerhande psychisch-sociale vragen terecht kunt...Niet dat ik dat nu onmiddellijk nodig heb, maar waarom is er nooit over gesproken?
Is kanker dan niet meer dan iets wat je op een scan kunt zien? Ik heb mijn blog en ik vind alles wel terug op internet, maar andere patiënten hebben wel nood aan iemand waar ze met hun vragen terecht kunnen!
Maar ondertussen is het buiten één en al zon geworden!
Misschien moet ik mijn contactlenzen eens afspoelen met koud water, dan ga ik die zon beter zien!
Vandaag is het dag 91 met Iressa. Mijn vierde doos is begonnen!
Dus is het terug tijd om een letter te vormen.
Ditmaal wordt het de W.
W van Werner, want het moet niet gemakkelijk zijn om plots een zieke vrouw als echtgenote te krijgen. Hoewel het ziek zijn voorlopig nog erg meevalt, slechtere tijden zullen er komen. For better or for worse, in sickness and in heath... Werner maakt gelukkig geen drama van het drama.
W van Woody, mijn toyboy. Woody geeft mij op tijd een duwtje in de rug. Hij doet me denken dat ik sportief ben en onze bergen zonder probleem op kan klimmen. Terwijl dat natuurlijk niet zo is, maar het gedacht is ook al veel!
W van Wallestraat, onze straat, waar een goede buur beter is dan een verre vriend!
Nee, het is niet gebruikelijk een bloemetje te geven aan je monster; die ongenode gast die je leven op zijn kop zet, je long half wegvreet en je zelfs met de dood bedreigt.
Maar toch, als die ongenode gast zich nu wél goed gedraagt, een beetje teruggedrongen is... Is het dan niet beter die vijand als vriend te houden?
Want met al die jaloerse toestanden tussen Iressa en Cruella ben ik ook niet geholpen!
Nu is het ook van groot belang dat Cruella wat ouderlijk gezag uitoefent op haar uitgezaaide kinderen, de metastasen. Vooral die kindjes zouden mij het leven zuur kunnen maken!
En vangt men niet meer vliegen met een pot honing dan met een pot azijn??
Cruella, mijn monstertje, jij krijgt vandaag een bloemetje van mij!
Want, helaas, zonder jou kan ik niet leven.
Als jij er niet meer bent, ben ik er ook niet meer....
Deze namiddag met 3 oud-collegaatjes gaan koffiekletsen op de Markt van Oudenaarde.
Lang geleden, maar heel gezellig. De uren vlogen voorbij!!
Ik weet dat we dit waarschijnlijk wel niet zouden gedaan hebben moest Cruella er niet zijn.
Maar toch waren er veel belangrijkere onderwerpen dan Cruella om over te praten: de kinderen, het werk, de 'good old HBK-days', verkeerde keuzes, assertiveit..
Het is nu echt bewezen, Iressa is bij mij effectief werkzaam! Cruella is in die drie maanden een stuk gekrompen! En mijn longcapaciteit is terug van 60% naar 71% gestegen!
Ik heb dus de officiële toestemming gekregen om Iressa nog 3 maand langer te nemen!
Lieve Iressa, wat zou ik zonder jou gedaan hebben??
Natuurlijk duiken bij mij regelmatig de donkere gedachten op van 'wat als Iressa niet meer werkt'...
Maar ik moét dan gewoon mezelf verplichten om te genieten van het nu-moment.
Grrr, ik loop nu met een verband aan mijn rechterarm, een verband aan mijn linkerpols en nog ergens een plakker op mijn linkerarm.
Onder de scanner gaan, dat houdt niets in. Maar om bij mij die contrastvloeistof in mijn aders te laten lopen, dat is weer iets anders!
Bij de vorige scans kreeg ik door die vloeistof een lekker aangenaam warm gevoel in mijn onderbuik! Een beetje een sensueel gevoel!
Vandaag kreeg ik het verschrikkelijk warm en prikkelend in mijn rechteroog en -oor en in heel mijn hoofd. Dat blijkt heel normaal te zijn, iedereen voelt het anders aan.
Rare dingen, die scans!
Morgen moet ik op consult bij dokter O. en dan krijg ik de uitslag!
Deze nacht moest ik noodgedwongen enkele uren kamperen in onze badkamer. De Iressa-darmproblemen sloegen meedogenloos toe.
Ik voelde mij te belabberd om te slapen....
En deze morgen voelde ik me dan ook een wrak op twee poten.
Nu moest ik een keuze maken: ofwel een beetje zielig in het zeteltje gaan liggen ofwel op stap gaan met Woody.
En aangezien het zonnetje begon te schijnen was de keuze vlug gemaakt!
Sommige (ex)kankerpatiënten (zoals Heidi!) beklimmen de Monte Perdido in Spanje, anderen beklimmen de Alpe d'Huez en nog anderen trekken per kameel door de Sinaïwoestijn om de St. Catharinaberg te veroveren. Bewonderenswaardig!
Ik maak de keuze om niet te wachten en onmiddellijk aan de beklimming van de 'bergen' in onze Vlaamse Ardennen te beginnen!
Uiteraard, met Woody!
Deze middag wou ik heel rustig beginnen en daarom viel mijn keuze op de 'Kattenberg', een 'berg' in Ename.
Hoogte: 60 m (!)
Maximale stijging: 8%
Na nog enkele verkeerde straatkeuzes gemaakt te hebben in Mater, had ik toch een ritje van 20 km gemaakt!
Verviers
Monschau
