Nee, het is niet gebruikelijk een bloemetje te geven aan je monster; die ongenode gast die je leven op zijn kop zet, je long half wegvreet en je zelfs met de dood bedreigt.
Maar toch, als die ongenode gast zich nu wél goed gedraagt, een beetje teruggedrongen is... Is het dan niet beter die vijand als vriend te houden?
Want met al die jaloerse toestanden tussen Iressa en Cruella ben ik ook niet geholpen!
Nu is het ook van groot belang dat Cruella wat ouderlijk gezag uitoefent op haar uitgezaaide kinderen, de metastasen. Vooral die kindjes zouden mij het leven zuur kunnen maken!
En vangt men niet meer vliegen met een pot honing dan met een pot azijn??
Cruella, mijn monstertje, jij krijgt vandaag een bloemetje van mij!
Want, helaas, zonder jou kan ik niet leven.
Als jij er niet meer bent, ben ik er ook niet meer....
Deze namiddag met 3 oud-collegaatjes gaan koffiekletsen op de Markt van Oudenaarde.
Lang geleden, maar heel gezellig. De uren vlogen voorbij!!
Ik weet dat we dit waarschijnlijk wel niet zouden gedaan hebben moest Cruella er niet zijn.
Maar toch waren er veel belangrijkere onderwerpen dan Cruella om over te praten: de kinderen, het werk, de 'good old HBK-days', verkeerde keuzes, assertiveit..
Het is nu echt bewezen, Iressa is bij mij effectief werkzaam! Cruella is in die drie maanden een stuk gekrompen! En mijn longcapaciteit is terug van 60% naar 71% gestegen!
Ik heb dus de officiële toestemming gekregen om Iressa nog 3 maand langer te nemen!
Lieve Iressa, wat zou ik zonder jou gedaan hebben??
Natuurlijk duiken bij mij regelmatig de donkere gedachten op van 'wat als Iressa niet meer werkt'...
Maar ik moét dan gewoon mezelf verplichten om te genieten van het nu-moment.
Grrr, ik loop nu met een verband aan mijn rechterarm, een verband aan mijn linkerpols en nog ergens een plakker op mijn linkerarm.
Onder de scanner gaan, dat houdt niets in. Maar om bij mij die contrastvloeistof in mijn aders te laten lopen, dat is weer iets anders!
Bij de vorige scans kreeg ik door die vloeistof een lekker aangenaam warm gevoel in mijn onderbuik! Een beetje een sensueel gevoel!
Vandaag kreeg ik het verschrikkelijk warm en prikkelend in mijn rechteroog en -oor en in heel mijn hoofd. Dat blijkt heel normaal te zijn, iedereen voelt het anders aan.
Rare dingen, die scans!
Morgen moet ik op consult bij dokter O. en dan krijg ik de uitslag!
Deze nacht moest ik noodgedwongen enkele uren kamperen in onze badkamer. De Iressa-darmproblemen sloegen meedogenloos toe.
Ik voelde mij te belabberd om te slapen....
En deze morgen voelde ik me dan ook een wrak op twee poten.
Nu moest ik een keuze maken: ofwel een beetje zielig in het zeteltje gaan liggen ofwel op stap gaan met Woody.
En aangezien het zonnetje begon te schijnen was de keuze vlug gemaakt!
Sommige (ex)kankerpatiënten (zoals Heidi!) beklimmen de Monte Perdido in Spanje, anderen beklimmen de Alpe d'Huez en nog anderen trekken per kameel door de Sinaïwoestijn om de St. Catharinaberg te veroveren. Bewonderenswaardig!
Ik maak de keuze om niet te wachten en onmiddellijk aan de beklimming van de 'bergen' in onze Vlaamse Ardennen te beginnen!
Uiteraard, met Woody!
Deze middag wou ik heel rustig beginnen en daarom viel mijn keuze op de 'Kattenberg', een 'berg' in Ename.
Hoogte: 60 m (!)
Maximale stijging: 8%
Na nog enkele verkeerde straatkeuzes gemaakt te hebben in Mater, had ik toch een ritje van 20 km gemaakt!
Begin volgende week krijg ik een nieuwe scan om te zien of Iressa echt werkt én om toestemming te krijgen voor de terugbetaling van het product in de volgende 3 maanden.
Zou dat de reden zijn waarom mijn vrouwtjes zo onrustig worden???
Ik heb de laatste dagen de indruk dat er binnen mijn lichaam een gevecht plaats vindt.
Cruella en Iressa, ze willen niet onderdoen voor elkaar!
Maar gelukkig voor mij zit Iressa nog vol ambitie en weet Cruella (nog) niet dat uiteindelijk zij toch de overwinnaar zal worden.
Cruella durft de pijn al eens wat langer vast te zetten in mijn schouder of heup of rug....En Iressa reageert daar prompt op door nog wat harder te gaan werken. Daardoor voel ik me meer moe en krijg ik weer meer darmproblemen.
Vrouwen, is het geen tijd voor een wapenstilstand??
Want als het buiten droog blijft, wil ik met mijn 'Super Biky' gaan rijden!
Ik zit er reeds een tijdje over na te denken: wat kan ik op mijn blog wel of niet schrijven?
Wanneer je bijna niemand van de lezers kent, dan kun je je gedachten vrij gaan uiten.
Maar nu ik na enkele maanden blog een groot deel van mijn trouwe lezers ken, sta ik voor een probleem.
Mag ik wel schrijven over onderwerpen als geloof, euthanasie, angst, pijn...., de dingen die mij bezig houden?
Ga ik dan geen heilige huisjes ingooien?
Het is voor mij nu gemakkelijk om positief te schrijven, Iressa doet voorlopig prachtig werk!
Maar wat als mijn chemopil uitgewerkt is, zullen de lezers het aankunnen als ik over de pijn zal schrijven of misschien wel over het verlangen naar de dood?
En als ik niet over die onderwerpen kan schrijven, heeft mijn blog dan nog zin???
Een heilig huisje:
Ik ben ergens wel gelovig maar ik hou helemaal niet van de pracht en praal van de katholieke kerk. Een bezoek aan de Sint-Pietersbasiliek in Rome bijvoorbeeld, vervulde mij met afschuw. Ik werd humeurig door al die grootsheid en rijkdom en ik wilde daar zo vlug mogelijk buiten!
Maar toevallig zag ik daarjuist op Canvas een beeld van 'La Chapelle du Rosaire' in Zuid-Frankrijk, ontworpen door Henri Matisse.
De soberheid, de mooie glas-in-loodramen, de gestileerde muurschilderingen..., zo ontroerend mooi! Ik hoop dat we nog eens in de Provence kunnen geraken!
Ook de Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinenkerk in Koksijde is een beetje in die stijl, natuurlijk groter dan 'La Chapelle', maar toch.
Alhoewel ik nu niet zo'n echte katholiek ben, kan ik nooit laten om er toch even binnen te gaan.
Ook vrijdag laatstleden nog....
Was het de stille achtergrondmuziek, de ingetogen sfeer in de kerk?
Ik deed een kaarsje branden en prevelde met een krop in mijn keel: 'Toe Heer, laat mij nog een beetje leven!'
Ik ben nu de heel gelukkige bezitter van 'Super Biky', een elektrisch plooifietsje!
Als een klein kind zit ik nu te popelen van ongeduld om overal naar toe te trekken met mijn Super Biky. Zoals de meesten van jullie wel zullen weten, wonen wij hier in een prachtige streek nl. de Vlaamse Ardennen. Gisteren heb ik al met succes de Wolvenberg op kunnen rijden!
En nu droom ik nog van de Koppenberg, de Eikenberg, de Molenberg, de Oude Kwaremont, de Patersberg.....
Hopelijk hebben ze langs de route voldoende stopcontacten om 'me and my Super Biky' op te laden!
Gisteren ging ik met de keramiekvriendinnen op stap naar Gent. We gingen naar 'Let's LousART', een hobbymarktje waar we de gehaakte juweeltjes konden bewonderen van Rita.
Zoveel volk heb ik nog nooit gezien op een hobby-evenement, en zoveel jonge mensen!
Het was heel gezellig, overal rondsnuffelen, een babbeltje slaan, ja dat is mijn ding!
Maar terug thuis gekomen was ik heel plotseling terug zo verschrikkelijk moe....
Ik heb dat wel meer de laatste tijd. Alsof die batterij plots volledig plat is. Zou dat nu door Cruella komen of eerder door Iressa???
Maar gelukkig is vandaag die batterij terug opgeladen: het is immers 'Liekedag'!
Het kleine ding blijft deze namiddag toch wel lang slapen! Misschien was ook haar batterijtje wat leeg na zoveel rondrollen en spelen!
Hé Lieke, wakker worden, de fruitpap staat klaar!! En omabie lust ook wel wat!!
Mijn Cruella heeft zich de laatste maanden heel voorbeeldig gedragen! Goed zo, Cruella! Braaf!!
Maar de laatste dagen heb ik het gevoel dat ze toch een spelletje wil spelen. Haar voorkeur gaat nu duidelijk uit naar vogelpik.
Het ene moment stuurt ze een pijnscheut naar mijn heup, dat houdt dan zo'n vijf minuutjes aan en dan gaat de pijn weer weg. Een half uurtje later zit diezelfde pijn ergens in mijn hoofd, of in mijn schouder of in mijn rug of in mijn maag....
Ik heb zin om een dubbele packmanpil (=Iressa) in te zetten maar dat hoort helaas niet bij de regels van het spel!
Koest Cruella, koest! In uw mand!
Maar misschien is gewoon negeren nog de beste pedagogische aanpak...
Een bucket list is een lijst van dingen die je nog wilt doen voor je dood gaat, 'before you kick the bucket'...
Heel toevallig was ik dergelijke lijsten aan het opzoeken op internet en ontdekte ik de film 'The Bucket List' met Jack Nicholson en Morgan Freeman.
En nog veel toevalliger hebben ze die film op 28 januari op TV getoond en heeft Werner hem opgenomen!
Om het verhaal heel kort te vertellen:
Carter Chambers (een intelligente automonteur) krijgt op een dag te horen dat hij kanker heeft. Hij deelt een ziekenhuiskamer met Edward Cole, een exentrieke multimiljonair. Beiden krijgen te horen dat ze ongeneeslijk ziek zijn en nog zes tot twaalf maand te leven hebben. Er ontstaat een band tussen hen. Ze besluiten het ziekenhuis te verlaten en in een sneltempo een 'bucket list' af te werken, een lijst van dingen die ze nog willen doen voor ze sterven.
Dat gaat van skydiving, de Taj Mahal bezoeken, de chinese muur bewandelen, Frankrijk bezoeken, op safari in Afrika, enkele persoonlijke dingen...
Onderweg groeit hun vriendschap...
Wat komt er nu op mijn bucket list? Ik ben heel blij dat we al zo vroeg beginnen reizen zijn!! De Taj Mahal hebben we bezocht, in Zuid-Afrika hebben naar de 'big five' gespeurd, we hebben gehuppeld op de chinese muur, cannabis geplukt in Kadmandu (sssjtt, alleen geplukt!), gezwommen in de warme Golf van Mexico, paardje gereden op de flank van de Bromovulkaan in Java, olifant gereden in Indië, kameel gereden in Jordanië, met een helicopter gevlogen over de Grand Cannion...en nog een heleboel meer!!
Op mijn bucket list gaan dus meer eenvoudige dingen staan, zoals:
- een waddeneiland bezoeken
- New York bezoeken (als ik toestemming krijg van de longarts!)
- eens naakt zwemmen in een zee
- mijn totempaal maken
- ....
Ik moet er nog over nadenken. Maar een lijst met een twintigtal items, dat zal zeker lukken! En dan nog waarmaken natuurlijk!
Ik hoorde het enkele dagen geleden op de radio: in Iran worden de journalisten en bloggers nu speciaal geviseerd!
