Ons jongste bloggertje komt 'spelen' vandaag. Ze is terug wat ziekjes.
Ja, ons Lieke is ondertussen ook al een ervaringsdeskundige geworden, ze rolt van de ene kinderziekte in de andere.
En omdat ik toch ergens van plan ben om tijdelijk vrijwilliger te worden bij Ziekenzorg, kan ik alvast eens oefenen. Ik zal met Lieke een diepgaand therapeutisch (?) gesprek voeren over de dingen des levens! We zullen het vandaag eens niet hebben over de 'faits divers' zoals speelgoed en fruitpap en K3, maar over de diepere dingen zoals 'het ziek zijn' en de gevoelens daaromtrent...
We zetten ons gezellig bij elkaar op de speelmat, ik met een ondertussen lauw geworden kopje koffie, zij met een (pap)flesje kamillethee...
Ik begin met een open vraag, kwestie van mijn gesprekpartnerke wat op haar gemak te stellen:
-'En Lieke, hoe is het met je vandaag?'
Ze kijkt me aan, met waterige oogjes.
-'Pfff!!!!'
Ons gesprek vlot duidelijk nog niet zo goed! Het beroep van babyfluisteraar is nog niet voor me weggelegd!
-'Ge zegt 'pfff' Lieke, wat scheelt er? Vertel het maar!'
Dat ik ook 'pfff' zeg, trekt haar aandacht!
-'Wawawawa!'
Ik herinner mij nog goed uit de lessen communicatie- of verkoopstechnieken van hééééél lang geleden dat je regelmatig moet hummen en knikken en spiegelen!
Ik toon dus mijn interesse en ik knik bevestigend.
-'Ah ja! Humhum... Dus wawawawawa?'
Lieke wordt enthousiast!
-'Awawawawawawawawawawaw!
En ik spiegel terug:
-'Wawawawawawawawawa??
En zij terug:
-'Wawawawawawawawawawwawawwawawawa!
En zo gaan we nog een klein uurtje verder, tot we alletwee volledig uitgeteld zijn.
Ik wist niet dat 'vrijwillger' zijn, zo vermoeiend was!
En nu alleen nog een codeboekje vinden, om al die wawawawa's te ontcijferen!
Wij hebben toch eens een goed gesprek gehad, mijn kleindochtertje en ik!!
03-05-2012 om 11:15
geschreven door Brigitte 
|
