Ze heet niet echt Hanneke, maar ik noem haar zo.
Omdat alle blonde Nederlands vrouwen met golvend haar voor mij 'Hannekes' zijn, en alle Nederlandse vrouwen met kort donker haar noem ik Loes.
En ja, alle Nederlandse poetsvrouwen zijn Mientjes.....
Zo kan ik natuurlijk nog verder uitweiden, maar de aandachtige lezer zal al gemerkt hebben dat dit allemaal uitvluchten zijn om niet echt 'to the point' te komen...
Hanneke was verleden week op TV.
Werner was aan het zappen en vanuit de keuken hoorde ik de woorden 'chemo' en 'longkanker' vallen.
'Laat eens staan!!', riep ik, nieuwsgierig naar het verhaal. Het was een programma over een artsenpraktijk.
En ja, Hanneke had longkanker en was op bezoek bij de huisarts. De huisarts was volledig op de hoogte en bleek ook regelmatig gegevens met de longarts uit te wisselen. Zo is het bij mij ook.
Hanneke was niettegenstaande de bijwerkingen van de chemo, vol energie. Ze kwam op doktersbezoek voor een banale ontsteking aan haar ogen.
'Amaai, wat ziet die er goed uit!!', jubelde ik. 'Misschien neemt zij ook wel Iressa, daarvan kun je iets aan je ogen krijgen!'
Ik was enthousiast over wat ik op TV te zien kreeg: een energieke, lieve, stralende vrouw. Een vrouw die niettegenstaande die vergevorderde longkanker, heel positief in het leven stond.
'Dag dokter, dankjewel en tot de volgende keer!' Hanneke vertrok met een dankbare glimlach.
Een seconde later verscheen op het scherm: Hanneke overleed op ...juni 2011.
Dat zo'n klein zinnetjes bij mezelf zo'n indruk kan maken, ongelooflijk. Het was net alsof ik een electroshock kreeg, en nog altijd kan ik het beeld van dat Hanneke niet uit mijn gedachten zetten.
Dat is misschien de reden dat ik me de laatste dagen nogal puberaal gedraag. Mijn gedachtengang moet voor een buitenstaander soms moeilijk te volgen zijn! Ik wil het hebben over het leven en over de dood, maar ik ben geprikkeld als iemand anders het over mijn leven of over mijn dood heeft...Raar!
23-04-2012 om 14:45
geschreven door Brigitte 
|