Ik droomde deze nacht van tanden, hele grote reusachtige tanden.
De tanden waren wel van plastiek en zacht. Harmless!
Misschien droomde ik hiervan omdat Lieve en ik het gisterenmiddag hadden over Wardje en Lieke, die alles in hun mondje steken. Tandjes?
Maar misschien zou Sigmund Freud mij met plezier op zijn divan duwen en er één of andere gevatte uitleg voor geven. Maar Freud is niet mijn vriend.
Later in de nacht gingen we naar Vichte om het nieuwe bedrijfsgebouw van metekind Stijn te bewonderen. We reden met Werners auto, maar toch was ik heel blij dat ik mijn autootje daar zo gemakkelijk kon parkeren. Het gebouw lag in een onmetelijk woestijngebied. We ploeterden door het gele en rode zand...Het gebouw van Stijn was heel gemakkelijk te vinden, een torenhoog huis in houtskeletbouw stak er bovenuit. Waren we in Monument Valley? Maar toch gingen we in de verkeerde richting...
Vriend-buurman Marc was er plots ook bij. We kwamen in een straat met allemaal rijhuizen. Werner en Marc wilden van ieder huis de exacte breedte kennen.
Het gesprek kwam op de nieuwe elektronische identiteitskaart.
Vanaf nu moet iedereen jaarlijks een nieuw exemplaar aanschaffen voor 29, zei Marc.
Met de crisis zullen die dingen binnen enkele jaar niet meer te betalen zijn!, mopperde Werner. Zouden we er niet onmiddellijk voor elk van ons 3 nieuwe bestellen?
Maar die nieuwe identiteitskaarten interesseerden mij niet erg...
Nog later in de nacht zocht ik in onze berging naar een zacht plastieken matje voor in het park van Lieke. En gelukkig vond ik onmiddellijk wat ik zocht. Even later lag Lieke daar in een hele grote kamer op een kamerbreed speeltapijt. Ze was er helemaal alleen maar amuseerde zich wel kostelijk te midden al het nieuwe speelgoed...
Is dromen niet als surfen op een knotsgekke computer?
In feite zouden we al onze dromen onmiddellijk moeten kunnen opschrijven!
Maar..., daar word je zo moe van!
21-01-2012 om 12:04
geschreven door Brigitte 
|
).
