In het verleden heb ik heel dikwijls aan cartoonfestivals deelgenomen. De allereerste keer dat je daaraan deelneemt vergeet je nooit natuurlijk. Ik werd bij wonder geselecteerd uit vele duizenden kandidaten en kreeg een eervolle vermelding. Het is leuk als je werk bewonderd wordt en het stimuleert je om verder te doen. Vreemd genoeg bleef het bij deze ene keer en kwam er geen vervolg. Ik geef toe dat ik er geen passie van maak om bij wijze van hengelwedstrijd steeds de grootste vis te vangen. Nee, voor mij moet het fun blijven en geen competitie. Cartoons maken is de haiku van de illustratie. Ik geef hierbij enkele werkjes prijs die ik tot verleden jaar heb gemaakt voor de kartoenale van knokke heist. Geen grootse dingen maar vingeroefeningen van een gedreven tekenaar.
Pagina 1 van een stripverhaal dat zich te Damme afspeelt. Door het aanklikken van de afbeelding zou het op een groter formaat moeten zichtbaar worden. Het zou aanvankelijk een stripverhaal in 48 pagina's geworden zijn. Ik heb er zelf een 3 delige kortstrip van gemaakt. Zo gaat niet alle inspanning verloren van het vele werk dat zo'n opgave heeft gekost.
Mijn moleskine schetsboekje raakt geleidelijk aan vol. Losse krabbels die bij mij opborrelen tijdens het lezen van een boek of het bekijken van een film. Soms vormen ze de aanzet voor een later schilderij of tekening. Ik heb ze bij mijn vorig artikel 'goede voornemens' krabbelmuzen genoemd. Inderdaad, ze scherpen mijn fantasie aan. Eigenlijk kan ik deze oefening iedereen aanraden. Zelfs bedrijfsleiders, bazen en managers zouden het beter doen. Heel dikwijls stel ik vast dat het empathisch vermogen (emotioneel kunnen invoelen bij je medemens) bij deze personen ver zoek is. Het aanscherpen van de Muze is trouwens goed om je eigen gevoelens te exploreren. Hoe kun je trouwens anderen gaan inspireren als dat bij jezelf niet geregeld wordt aangescherpt. Zou tekenen dan toch iets therapeutisch hebben?
Ik hou van dieren. Volgens mij zijn het de enige wezens die je open en eerlijk in de ogen kunt kijken (los van elk roofdiereninstinct). Meestal wordt de trouwe viervoeter in een kwaad daglicht gesteld. Hoe dikwijls is dit niet het gevolg van het baasje. Heel wat frustraties worden gekanaliseerd op de stilzwijgende (blaffende) hond. Ah, als de dieren konden spreken, we zouden wel wat horen. Waarom bijten sommige honden naar de mens? Een mooie opdracht voor wetenschappers maar vergeet niet stil te staan bij de opvoeding en behandeling van het huisdier. Ik heb heel veel dierenleed gezien in het hondenasiel. Honden die uit een rijdende wagen gedropt worden. Anderen worden vastgemaakt aan een boom,... Erg is dat! Als ode aan de trouwe viervoeter heb ik er een schilderij over gemaakt. Vrienden van mij gaven een foto van hun huisdier met de opdracht maak er iets mooi van. In de 17e en 18e eeuw werden dieren soms vermenselijkt afgebeeld. Welnu, in het kielzog van deze kunstenaars heb ik net hetzelfde gedaan. Het is nog niet afgewerkt maar het komt goed!
Het nieuwe jaar is begonnen. De eetfestijnen en de vele dranken maken geleidelijk aan plaats voor een noodzakelijke soberheid. Meteen een periode bij uitstek om de goede voornemens op een rijtje te zetten. Na twee maanden niet geblogd te hebben wordt het stilletjes tijd om daaraan iets te doen. Het was niet de tijd noch het verlangen dat mij ontbrak om te bloggen! De alledaagse beslommeringen hielden me in de ban. Voor tekenen of schilderen was er amper ruimte. Te omslachtig en de werkstress hield me in zijn klauwen. Het enige wat mogelijk was, bleek lezen om verloren tijd in te halen (op de trein, tijdens de middagpauze,...), wat muziek spelen op de alt blokfluit na het avondeten en af en toe wat schrijven en soms wat foto's nemen. Voor de vrienden van de kunst het sluitend bewijs dat de Muze zich in verschillende gedaantes manifesteerd. Voortaan neem ik het besluit om op geregelde basis l'ArtMuze te voeden met nieuwe vruchten van mijn creatieve geest. Heel recent hou ik een klein notitieboekje bij de hand waarin ik losse krabbels teken. Die gedachte is bij mij opgekomen tijdens het schrijven van een idee of een passage uit een boek dat mij frappeert. Volgens mij zijn het dingen die tot stand komen in de schemerzone van de geest. Sommige mensen die telefoneren krabbelen soms niets vermoedend op een stukje papier allerhande zaken zonder dat ze er bewust bij stilstaan. Welnu dat zijn mijn 'krabbelmuzen'. Vooraleer ik dit eerste intermezzo afsluit wil ik graag nog even een landschapsimpressie meegeven van de zee. De foto hierbij werd genomen aan de Belgische westkust in de maand december. Geen sneeuw maar wel gebroken lucht met wolken en heel veel water dat ook inspirerend kan werken. Tot binnenkort!
Voila, enfin intuitief voel ik aan dat het is afgewerkt. Het is heel belangrijk dat je op tijd stopt. Ik werk ook maar iedere dag een klein beetje verder aan een doek. De volgende dag bekijk je heel wat zaken met andere ogen. Hier ben ik aanbeland bij de 7de dag en ik zag dat het goed was. Niet meer wriemelen of extra accentjes leggen. Laten liggen en de verf met gemak laten opdrogen. Achteraf kan je nog steeds de broodnodige accenten leggen maar meestal hoeft het niet. Ik signeer per definitie altijd in de natfase. Het licht van het blitzapparaat is niet optimaal om een exacte kleurweergave te bezorgen. Best nog neem je een foto van elk werk in open lucht.
De woeste zee in olieverf weergeven is een echte uitdaging. Op dit voorbeeld zie je ongeloofelijk veel kleurschakeringen maar in werkelijkheid werden slechts enkele kleuren gebruikt. Het gemak van olieverf is de mogelijkheid tot oneindig veel correcties en de creatie van uitvloeiers dat het een lieve lust is. Je moet durven schilderen met duim, vingers en handpalm. Op linnen doek kan je gerust wat hard tekeer gaan en het is een stevige drager. Als houvast maak ik altijd wat contourlijntjes en durf met gewone stift wat accenten te leggen. Een kwestie van het noorden niet te verliezen bij de verdere kleuropzet van het schilderij. Hier zie je halverwege.
Gisteren heb ik na lange tijd mijn palet vernieuwd. Het oude exemplaar was dermate bezoedeld met verf dat het onmogelijk werd om het te reinigen. Met pijn in het hart nam ik afscheid van het ding. Opgelet, ik gooi die dingen niet weg hoor. Na een tijdje worden het echte schildersdagboeken. Een schakering van kleuren vertelt het verhaal van toepassingen van kleurgebruik. Met mijn nieuw palet begin ik altijd zeer omzichtig en meestal verwijder ik op tijd de verflagen. Na een tijdje wordt het een onbegonnen opdracht en dan kom je in het stadium van het werkinstrument als kunstobject. Bij een latere gelegenheid toon ik enkele gebruikte schilderspaletten.
Een bewoner uit Mayaland. Een getormenteerd volk dat net als zijn jungle wordt kortgewiekt en uitgeperst. Niettegenstaande deze tragiek zijn de mensen er kleurrijk gekleed, sommigen althans. Ook hier heb ik geprobeerd om in aquarel een stukje bezieling te brengen.
Wat niet in mijn tuin voorkomt maar waarvoor ik een ontzagelijk groot respect en bewondering heb zijn de olifanten. Deze grote loebassen die toch nog behoorlijk verstand hebben (olifantengeheugen) worden ook heel dikwijls misbruikt. Hier zie je een doek van 50 op 70 cm in olieverf. Het was een echte uitdaging om maar met enkele kleuren de dieren uit te beelden.
Dit is het tweede jaar dat mijn olijfboompjes hun ding doen. Voor het eerst kregen ze dit jaar vruchtjes en dat was toch een sensatie. Olijfbomen kunnen zeer oud worden en ze brengen een stukje Zuiders gevoel met zich mee. De vruchtjes laat ik wijs hun gang gaan en denkelijk zijn ze niet geschikt voor consumptie. Wat mij op zekere dag buitengewoon plezier deed, was deze rups van de pijlstaartvlinder. Hopelijk heeft het prachtige insect zijn voorzorgen genomen voor de winter. Opeens was het verdwenen. Volgens mijn opzoekingen zou de rups ondergronds verpoppen gedurende 2 jaar?
De Quetzal is een zeer kleurrijke en mysterieuze vogel. Zoals veel zeldzame dingen is het dier met uitsterven bedreigd. De oorzaak is zoals gebruikelijk de mens die met rasse schreden de jungle naar de vaantjes helpt. Voor de illustratie heb ik de contouren van de vogel gebruikt. Het is een schim maar zelfs de leek kan eruit opmaken dat het een zeer prachtige vogel moet zijn. Vergelijk het een beetje als de laatste beelden uit je herinnering die zich als een schaduw op je netvlies nestelen.
Deze close up van de Sjamaan ( hoofdpersonage uit Martin Vansteenkiste zijn onuitgegeven boek 'De roep van de laatste Quetzal') is één van de hoofdpersonages. Een sjamaan is in simpele woorden uitgedrukt een soort van toverpriester. In werkelijkheid is hij natuurlijk veel meer, maar dit is hier niet de essentie. De tekening is in aquarel uitgevoerd met lichte airbrush accenten. De ogen vormen het belangrijkste onderdeel vermits het de spiegels van de ziel zijn. Het was de allereerste keer dat ik een illustratie maakte voor een boek!
Dat het leven in cirkels verloopt behoeft geen twijfel. Iedereen loopt op zo'n denkbeeldige lijn. Af en toe ontmoeten twee cirkels elkaar. Geen wonder dat men spreekt over vriendschapsbanden. Op een bepaalde dag doorkruiste zo'n cirkel mijn leven. Martin Vansteenkiste alias Tintin had een creatief ei uit te broeden. Over deze ontmoeting en de ware motieven vind je alles terug op www.bloggen.be/zwevende zwerver (onder de titel 'knarf en kunst'). Ik wil er echter nog iets aan toevoegen : Martin zijn reiservaringen en mensenkennis resulteerde in een manuscript dat mij terugvoerde naar de Maya's. Hij zocht steun en vooral een kritisch oog omtrent zijn oeuvre. Wie was ik om daarover te oordelen. Ik had een aantal stripverhalen uitgebracht in eigen beheer, maar wat stelt dat voor? Bij een eerste inzage van zijn werk was ik verbluft over de kwaliteit . Ik ben een verwoed lezer en kant toch min of meer oordelen wat goed en slecht gebracht wordt. Ik verzeker je dat ik het verhaal in één ruk heb verslonden. Op een gegeven moment zat ik op de Maya route en hoorde ik de geluiden van de jungle. Martin had ervaring en inzichten opgedaan in Maya land. Hier sprak een autoriteit en een wereldreiziger. Die kleine onvoorspelbare details waar geen enkele mens ooit over kon schrijven, wist Martin te vangen. Een aaneenrijging van spreekwoordelijke zeldzame vlinders die hun mooie kleuren bladzijde na bladzijde prijsgaven. Dit verhaal was veel te sterk om in stripvorm uit te brengen. Ik nam het besluit om illustraties te maken die mooi konden aansluiten bij het boek. Het was een voorstel dat Martin goed beviel. Ik breng er binnenkort enkele naar voren op deze site. Spijtig genoeg wou de uitgever die toen met Martin een overeenkomst had gesteld niet meer verder werken. Ah wat zijn de soms vreemde economische, commerciële motieven van uitgevers,...? Ik vond het spijtig maar tegelijk gaf het herkenning in gelijkaardige ervaringen die ik had opgelopen. Zelfs wie in eigen beheer iets uitgeeft wordt verdomd geboycot dat het geen naam heeft. Oh wat zijn we verdraagzaam als het kunst en creativiteit betreft.
Martin is een vechter en ook wel een dromer. Een dromer zijn is geen schande, want dromers durven te experimenteren. De belangrijkste uitvindingen kwamen voort uit de geest van dromers. Alle hedendaagse verwezenlijkingen zijn min of meer ontstaan uit de geest van mensen die 'zwevende zwervers' zijn. Dat laatste is de ideale metafoor voor dromers. De ene in gedachten en de andere in daden, maar allen vormen kunstenaars een bizarre groep van dromers. Martin gaat heel veel op reis en hij is daarmee het tegengestelde van mij. Hij is ook een begenadigd fotograaf met een oog voor detail. Ik ben de sedentair die op mijn zolderkamertje af en toe een creatief ei uitbroed. In de geest kan je heel veel wegreizen en fantaseren. De wijze waarop Martin zijn indrukken neerpent is uniek en van een hoog gehalte. Hij wordt miskent en misschien zit hij voor de grote erkenning - zoals zovelen - niet op de juiste cirkel. Zijn anti-conformisme en zijn gedrevenheid is van een oprechtheid waarin ook een zekere tragiek schuilgaat. Kunstenaars moeten lijden want zij durven zich los te rukken van de materiële hebzucht die deze wereld in zijn greep houdt. Op de site van Martin word je aangenaam verrast met zijn prachtige columns. Doorkruis af en toe even zijn levenscirkel en laat je meedrijven door zijn litteraire pennenvruchten.
Ieder avond daal ik af in het ondergrondse labyrint. Een afdaling van meer dan één uur is afmattend maar opwindend tegelijk. In werkelijkheid kan ik nog veel dieper afdalen maar ik ben bang dat mijn vrienden ongerust en argwanend zullen worden. Ik heb stalen genomen van de bolvormige sfeer. De gelstructuur liet gemakkelijk los maar het spul kleefde verschrikkelijk aan mijn handen. Onder de microscoop kwam een eigenaardig patroon naar voren dat steeds in beweging was. Op mijn stemgeluiden pulseerde het in alle richtingen en er zat logica in. Het leek te communiceren. Een fluoriserend licht eigen aan de bol kwam ook door de microscopische lens tot op mijn oogbol. Ik kreeg een zalige prikkeling in de hersenen die mijn denkvermogen enorm liet toenemen. Het was de meest intense sensatie uit mijn leven. Bij de arabieren had ik ooit hasjiesj gerookt maar dat kon in niks tippen aan de roes die mij nu te beurt viel. Ik heb het patroon proberen te reconstrueren in een reeks tekeningen. Wanneer ik de hoofdlijnen voor het eerst aan het papier toevertrouwde, sloeg ik achterover van herkenning. Dit was het exacte patroon dat terug te vinden is in de celtische cirkels! Het sluitend bewijs was gevormd dat de mens reeds duizenden wellicht miljoenen jaar terug door de bollen werd geïnspireerd. Zonder twijfel wordt ons denkvermogen gevoed door deze buitenaardse vormen. Waarschijnlijk zitten er cyclussen in het soort energie en de intensiteit ervan. In ieder geval werkte het organisch materiaal op zijn maximum. Bovengronds stond de wereld in beroering. Duitsland heeft juist de oorlog verklaard aan Polen. Het zou me niet verwonderen dat een deel van die vreemde energie een negatief effect had op bepaalde mensen. Misschien was hun inwendige antenne niet voldoende ontwikkeld of slecht gekalibreerd. (Dit fragment werd door Archer neergepent aan de vooravond van Wereldoorlog II. Hij moet een toegang hebben gevonden tot de Holle Aarde in de nabijheid van zijn huis!)
Na heel wat speurwerk in de archieven van mijn stad ontdekte ik een reeks logboeken die aan Prof. Frank Georges Archer toebehoren. De zwarte lederen boekjes bevatten een schat aan informatie. Heel wat filosofische beschouwingen maar ook studies van de mysterieuze bollen in de holle Aarde worden besproken. Bepaalde zaken op medisch en wetenschappelijk vlak zijn zo vooruitstrevend en zelfs gevaarlijk. Het kan niet anders of Frank Archer werd door de 'organische' bollen geïnspireerd. Af en toe, en met de nodige omzichtigheid zal ik gegevens uit die werken naar voren brengen. Het heeft inderdaad een tijdje geduurd voor er op deze weblog iets nieuws verscheen rond Frank Archer. Een aantal vrienden uit de theologische en wetenschappelijke wereld hebben mij over de brug gehaald om toch maar iets daarover te publiceren. De zwarte logboekjes zijn allen genummerd van 1 tot en met 10 en bevatten prachtige tekeningen. Het sierlijk handschrift van de professor is een streling voor het oog. Uit praktisch oogpunt zal ik de tekstgedeeltes overtypen.
Oude boeken hebben mij altijd gefascineerd. Het zijn stemmen uit een ver verleden. Vrienden die eventjes je aandacht opslorpen en je meetrekken naar soms verborgen schatten. Ik hou ontzettend veel van oude exemplaren met lederen kaft en verweerde letters in gouden opdruk. Soms zit er dan af en toe een lithodruk of een ets in gebonden. Het is echt zonde dat sommige verzamelaars de boeken versnijden en de prenten uit hun verband rukken. Eenzaam hangen ze dan in kadertjes ontheemd van hun oorspronkelijke biotoop. Weeskinderen die je voor altijd getraumatiseerd aankijken. Eigenlijk doe je dat niet met een goede kameraad. Steeds meer van dat oude patrimonium geraakt soms verloren. Daarom heb ik mij voorgenomen om voor elk boek gebonden boek dan ook een basisrespect op te brengen. Geen vervelende ezeloortjes of handtekeningen maken. Wederom laat ik geen moment onbetuigd om in mijn tekeningen en of stripverhalen een bibliotheek, archief of boekenkast te tekenen. Soms kom ik op bezoek bij mensen en kan ik aan de hand van hun boekenkast perfect bepalen hoe zij in elkaar steken. Jawel, het is een afwijking maar dan één van de goede soort.
Hoe dikwijls sta ik niet in bewondering voor de Vlaamse primitieven. Het tijdperk waar kunstenaars soms volledig anoniem hun ding deden. Met ongeloofelijk veel geduld en toewijding werden paneeltjes beschilderd. In een kleurenlaboratorium van toxische poedertjes en bindmiddels werden de basisprodukten van het scheppend proces samengesteld. Tovenarij en magie voor de leek, die nu rechtstreeks uit de tube wordt geknepen. Met moderne kunst heb ik dan soms iets van 'ah ja, het zal zijn tijd wel meegaan'. In mijn toekomstige strip probeer ik dan ook geregeld fragmenten uit oude meesterwerken te integreren. Een ode aan de grote meesters voor wie mijn respect oneindig groot is.
We kijken te weinig omhoog. Soms moet je omhoog kijken. Niet uit arrogantie of hoogmoed. Nee, je moet omhoogkijken omdat je dan soms heel mooie dingen ziet. Van perspectief veranderen opent de geest! De lucht kan zo prachtig ogen! Het doet me beseffen dat we nietig en ontzettend broos aan de kosmos zijn overgeleverd. Sommige mensen lopen ganse dagen te morren en te zuren over politiek, geld of gemiste kansen,... en plots is het gedaan. In al mijn tekeningen breng ik zoveel mogelijk stukjes hemel naar voren. Misschien leg ik mij later nog louter toe op het schilderen van lucht en wolken. Hier zie je dan ook een bewerkte foto, van de stad waar ik woon. Het contrast tussen architectuur en het natuurlijk gegeven van de lucht zorgt toch voor een perfecte symbiose. Vanuit kikvorsperspectief een kunstwerk aan de hemel.
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
