Ieder avond daal ik af in het ondergrondse labyrint. Een afdaling van meer dan één uur is afmattend maar opwindend tegelijk. In werkelijkheid kan ik nog veel dieper afdalen maar ik ben bang dat mijn vrienden ongerust en argwanend zullen worden. Ik heb stalen genomen van de bolvormige sfeer. De gelstructuur liet gemakkelijk los maar het spul kleefde verschrikkelijk aan mijn handen. Onder de microscoop kwam een eigenaardig patroon naar voren dat steeds in beweging was. Op mijn stemgeluiden pulseerde het in alle richtingen en er zat logica in. Het leek te communiceren. Een fluoriserend licht eigen aan de bol kwam ook door de microscopische lens tot op mijn oogbol. Ik kreeg een zalige prikkeling in de hersenen die mijn denkvermogen enorm liet toenemen. Het was de meest intense sensatie uit mijn leven. Bij de arabieren had ik ooit hasjiesj gerookt maar dat kon in niks tippen aan de roes die mij nu te beurt viel. Ik heb het patroon proberen te reconstrueren in een reeks tekeningen. Wanneer ik de hoofdlijnen voor het eerst aan het papier toevertrouwde, sloeg ik achterover van herkenning. Dit was het exacte patroon dat terug te vinden is in de celtische cirkels! Het sluitend bewijs was gevormd dat de mens reeds duizenden wellicht miljoenen jaar terug door de bollen werd geïnspireerd. Zonder twijfel wordt ons denkvermogen gevoed door deze buitenaardse vormen. Waarschijnlijk zitten er cyclussen in het soort energie en de intensiteit ervan. In ieder geval werkte het organisch materiaal op zijn maximum. Bovengronds stond de wereld in beroering. Duitsland heeft juist de oorlog verklaard aan Polen. Het zou me niet verwonderen dat een deel van die vreemde energie een negatief effect had op bepaalde mensen. Misschien was hun inwendige antenne niet voldoende ontwikkeld of slecht gekalibreerd. (Dit fragment werd door Archer neergepent aan de vooravond van Wereldoorlog II. Hij moet een toegang hebben gevonden tot de Holle Aarde in de nabijheid van zijn huis!)
Na heel wat speurwerk in de archieven van mijn stad ontdekte ik een reeks logboeken die aan Prof. Frank Georges Archer toebehoren. De zwarte lederen boekjes bevatten een schat aan informatie. Heel wat filosofische beschouwingen maar ook studies van de mysterieuze bollen in de holle Aarde worden besproken. Bepaalde zaken op medisch en wetenschappelijk vlak zijn zo vooruitstrevend en zelfs gevaarlijk. Het kan niet anders of Frank Archer werd door de 'organische' bollen geïnspireerd. Af en toe, en met de nodige omzichtigheid zal ik gegevens uit die werken naar voren brengen. Het heeft inderdaad een tijdje geduurd voor er op deze weblog iets nieuws verscheen rond Frank Archer. Een aantal vrienden uit de theologische en wetenschappelijke wereld hebben mij over de brug gehaald om toch maar iets daarover te publiceren. De zwarte logboekjes zijn allen genummerd van 1 tot en met 10 en bevatten prachtige tekeningen. Het sierlijk handschrift van de professor is een streling voor het oog. Uit praktisch oogpunt zal ik de tekstgedeeltes overtypen.
Oude boeken hebben mij altijd gefascineerd. Het zijn stemmen uit een ver verleden. Vrienden die eventjes je aandacht opslorpen en je meetrekken naar soms verborgen schatten. Ik hou ontzettend veel van oude exemplaren met lederen kaft en verweerde letters in gouden opdruk. Soms zit er dan af en toe een lithodruk of een ets in gebonden. Het is echt zonde dat sommige verzamelaars de boeken versnijden en de prenten uit hun verband rukken. Eenzaam hangen ze dan in kadertjes ontheemd van hun oorspronkelijke biotoop. Weeskinderen die je voor altijd getraumatiseerd aankijken. Eigenlijk doe je dat niet met een goede kameraad. Steeds meer van dat oude patrimonium geraakt soms verloren. Daarom heb ik mij voorgenomen om voor elk boek gebonden boek dan ook een basisrespect op te brengen. Geen vervelende ezeloortjes of handtekeningen maken. Wederom laat ik geen moment onbetuigd om in mijn tekeningen en of stripverhalen een bibliotheek, archief of boekenkast te tekenen. Soms kom ik op bezoek bij mensen en kan ik aan de hand van hun boekenkast perfect bepalen hoe zij in elkaar steken. Jawel, het is een afwijking maar dan één van de goede soort.
Hoe dikwijls sta ik niet in bewondering voor de Vlaamse primitieven. Het tijdperk waar kunstenaars soms volledig anoniem hun ding deden. Met ongeloofelijk veel geduld en toewijding werden paneeltjes beschilderd. In een kleurenlaboratorium van toxische poedertjes en bindmiddels werden de basisprodukten van het scheppend proces samengesteld. Tovenarij en magie voor de leek, die nu rechtstreeks uit de tube wordt geknepen. Met moderne kunst heb ik dan soms iets van 'ah ja, het zal zijn tijd wel meegaan'. In mijn toekomstige strip probeer ik dan ook geregeld fragmenten uit oude meesterwerken te integreren. Een ode aan de grote meesters voor wie mijn respect oneindig groot is.
We kijken te weinig omhoog. Soms moet je omhoog kijken. Niet uit arrogantie of hoogmoed. Nee, je moet omhoogkijken omdat je dan soms heel mooie dingen ziet. Van perspectief veranderen opent de geest! De lucht kan zo prachtig ogen! Het doet me beseffen dat we nietig en ontzettend broos aan de kosmos zijn overgeleverd. Sommige mensen lopen ganse dagen te morren en te zuren over politiek, geld of gemiste kansen,... en plots is het gedaan. In al mijn tekeningen breng ik zoveel mogelijk stukjes hemel naar voren. Misschien leg ik mij later nog louter toe op het schilderen van lucht en wolken. Hier zie je dan ook een bewerkte foto, van de stad waar ik woon. Het contrast tussen architectuur en het natuurlijk gegeven van de lucht zorgt toch voor een perfecte symbiose. Vanuit kikvorsperspectief een kunstwerk aan de hemel.
Heel af en toe waag ik mij aan een korte kolderstrip. Ik noem die kortweg Zizi's. Vergelijk het een beetje met de haiku van het stripverhaal. Hiermee breng ik op een ongedwongen wijze non nonsens humor. Ik hou me doelbewust aan de zwart, grijs en wit tinten, wat een beetje gelijkstaat met de potloodtekening. Het houdt me alert aan de dingen des levens. Er zou een warme toon van moeten uitgaan die me in vorm, inhoud en kledij der personages soms terugvoert naar de jaren 50 of 60. Over warmte en geschiedenis gesproken raad ik het boekje : 'een kleine geschiedenis van de wereld door E.H. Gombrich (1909-2001) aan. Op bevattelijke wijze wordt hierin de geschiedenis der mensheid vanaf de prehistorie tot de atoombom verhaalt in een beeldrijke taal die de muze beroert.
Hier krijg je een zicht op de mysterieuze bollen zoals uitvoerig besproken in 'de geheime dossiers' van Frank Archer. Om het fenomeen Frank Archer beter te begrijpen moeten we teruggrijpen naar enkele theorieën die heersen over de 'Holle Aarde'. De meest bekende is dat er grote maar verborgen ingangen aan zowel de Noord- als Zuidpool zijn en dat het mogelijk is om die ingangen binnen te gaan. Sommige mensen beweren dat zij die ingangen zijn binnengegaan. Volgens vele legendes leven er andere beschavingen binnen de Aarde op het binnenoppervlak, wat wordt verwarmd en verlicht door één of meerdere inwendige zonnen (bollen)? Het idee is niet nieuw en heeft romanschrijvers zoals Egar Allen Poe (MS. Gevonden in een fles), Edgar Rice Burroughs (Naar de Aardkern) en Jules Verne (Een reis naar het midden van de Aarde) geïnspireerd. Er zijn nog tal van andere ideeën, de ene soms gekker dan de andere. Let wel, deze thematiek begon mij te fascineren en ik kan nu wel bewijzen dat prof. Frank Archer het bij het rechte einde heeft. Wanneer men er verder op doorzoekt komt men tot de ontdekking dat 'graancirkels', ufo's en de bemerking van buitenaardse wezens een heel logische verklaring gaat krijgen. Soms ligt het antwoord aan je voeten, in ons geval letterlijk 'onder de voeten'! Een prachtige uitdaging om aan de reconstructie te beginnen van 'de geheime dossiers'. De bolvorm blijkt ook het hoofdthema in het mysterieuze werk van Prof. Archer Er bestaan ontelbare technische en wetenschappelijke rapporten over de eigenschappen van dit voorwerp. De zaken die ik naar de toekomst daaromtrent zal publiceren zijn zo uniek dat één registratie van de ideeën noodzakelijk bleek! Via deze blogsite kan ik enkel een glimp weergeven van dat rapport en zal er geduld moeten geoefend worden op de definitieve reconstructie van 'de geheime dossiers'. Alles op zijn tijd en wat maakt het uit om overhaast te werk te gaan omtrent een mysterie dat al eeuwen onze beschaving doorkruist.
Het thema van een parallelle wereld heeft mij altijd geïnspireerd. Hier zie je fragmenten uit mijn vorige stripreeks die uit 5 delen bestond. Er waren plannen om een 6de deel uit te brengen. De tekeningen en het scenario waren volledig afgewerkt. Toen begon ik na te denken over wat de mens fascineert en wat het leidmotief is in heel wat geschreven en getekende bronnen. Het thema van de graal en de zoektocht naar een soort van hemel op Aarde keerde telkens weer in mijn gedachten. In mijn vorig werk was er de queeste naar een mysterieus kristal. Automatisch opende dit een deur naar verborgen werelden en vooral naar de graalthematiek. Ik nam het wijs besluit om het 6de deel niet te publiceren en begon na te denken over de creatie van een nieuw soort beeldverhaal. Mijn eigen stad biedt tal van mogelijkheden. De middeleeuwse achtergrond en de aanwezigheid van heel wat religieuze bouwwerken scherpt mijn fantasie. Na het uitschrijven, de ruwe uittekening en vooral de registratie van mijn nieuw stripverhaal zal ik de lezer van deze site nu op geregelde tijdstippen laten meegenieten van mijn creatief proces.
De passie voor het stripverhaal en leren leven met kritiek
Tot nu toe heb ik op fragmentarische wijze een venster geopend naar mijn passie voor het beeldverhaal. Geen gemakkelijk genre, want er wordt jammer genoeg nog veel te geringschattend geoordeeld over dit medium. Zelf heb ik ooit aan de lijve ondervonden dat het als beginnend striptekenaar verdomd moeilijk is om een plaatsje te veroveren op de zeer beperkte Vlaamse stripscène. Men is jammer genoeg nog altijd geen Sant in eigen land. Akkoord, litteraire werken en populaire tv feuilletons worden meer en meer in stripvorm gepresenteerd. Zo krijgen ze een tweede leven en worden er commercieel gezien heel weinig risico's genomen. slechts een heel kleine scène in de zogenaaamde 'small press' doet zijn ding en brengt eigenzinnige, soms fantastische stripverhalen. Het is opmerkelijk dat het daarbij tekentechnisch niet altijd klopt, maar dat er toch charme en warmte uit die beeldverhalen spreekt. Wellicht komt dat omdat de kunstenaar met een ongemeende passie zijn ding doet. Dat stukje positieve energie is ondefinieerbaar en noem ik dan ook 'gebeten van de Muze'. Mijn motto aan elke tekenaar of kunstenaar algemeen is dan ook : 'doe altijd voort met de dingen die je graag doet en die je fantasie aanscherpen. Laat je nooit of te nimmer op de kop zitten door recensenten die zich soms door vreemde motieven laten leiden. Hoe dikwijls staan de beste stuurlui aan wal... , voor kritiekgevers geldt dit evenzeer.
Op bloggen raad ik iedereen aan om even langs te wippen bij de 'zwevende zwerver' van Martin! Deze begenadigd verteller/schrijver is letterlijk een wereldreiziger. Het gebeurt maar zelden dat iemand zo ver uit zijn cocon breekt en er ook nog in treffende bewoordingen verhalend proza over pleegt. Ik ben meer een virtuele reizieger die al fantaserend de zin van het bestaan hoopt te vatten. Met potlood, pen en penseel creëer ik een eigen biotoop van waaruit ik de mensen wil beroeren. Uit Martin zijn verhalen put je ongelooflijk veel levenswijsheid en gevoel. Hij doet dit op een manier die aanspoort tot verder lezen. Soms eigenzinnig maar met veel gedrevenheid je creatief ei leggen, daar gaat het hem om. In l'ArtMuze mag je dan ook niks anders verwachten.
Piranesi (+ 1778) kwam als architect slechts 1 keer aan de bak, maar zijn etsen brachten hem eeuwige roem. Als geen andere tekende hij ruïnes, oude gebouwen en geheimzinnige ondergrondse constructies na. Het oude Rome was in veel gevallen zijn werkterrein. Had hij misschien ook inzage in de verborgen parallelle wereld?
Uit de geheime dossiers van Frank Archer worden nog enkele tekeningen prijsgegeven. Steeds meer en meer geraken we ervan overtuigd dat Archer over een uitzonderlijk fotografisch geheugen beschikt. Op de tekening zien we hem afdalen in een ondergronds labyrinth. De mysterieuze bollen die aan zware ketens het plafond bedekken lijken onaards van oorsprong. Frank Archer heeft er een uitgebreide studie over gemaakt. Zijn conclusie wekt controversiële gevoelens op. Een fragment uit het dagboek van Archer : De bollen verschillen in omvang en intensiteit. Het zijn de enige voorwerpen die een sterk en vreemdsoortig licht afgeven. Door een aantal geluidstesten en trillingsproeven heb ik kunnen achterhalen dat ze met een gasvormig fludiüm gevuld zijn. De materie heeft niet alleen energetische eigenschappen maar bezit ook een intelligentie. Bij aanraking der bollen voelt de buitenste schil huidvormig aan. Kleine vochtdruppeltjes verschijnen dan op de huidkorst en laten een fluoriserende gloed na op de handen. Wanneer deze vloeistof in de buurt van de hersenen wordt gebracht dan hoor je een reeks van klanken die met muzieknoten overeenkomen. Ik heb het logaritmisch patroon van deze klanken weten te noteren en er zit een grote logica in. Ik blijf voorzichtig met de eindconclusie maar de gedachte dat deze zaken aan de oorsprong van de mens liggen is groot.
Dit is een eerste werk in mengtechniek waarbij het gebruik van de airbrusch veelvuldig werd toegepast. Het was de bedoeling om een sfeer van eenzaamheid en tegelijk van verwachting te scheppen. De ridder werd overgenomen van een beroemde gravure uit Durer zijn werk wat dan weer herkenning opriep. De ongebruikelijke planeten aan de hemel voeren ons weg van de Aarde. Het landschap verwijst dan weer naar onze planeet, een tweede punt van herkenning. De grote onbekende is het motief van de ridder. Wat doet hij daar en wat zal zijn volgende stap wezen. Kan hij de reusachtige canyon overbruggen en heeft hij daar wel zin in? Er is geen andere teken van leven en dat versterkt de eenzaamheid. Zouden we het aankunnen om volledig alleen te zijn? Stel je voor dat je wakker wordt in een dergelijke wereld en dat je een uitweg moet zoeken. Met dit axioma zat ik verveeld en er is reeds de knipoog naar een parallelle wereld.
Jarenlang vormde Egypte de grondgedachte van mijn artistiek werk. In tal van sfeerbeelden probeerde ik de schoonheid van het land te vereenzelvigen met mijn visie dat er meer aan de hand was. Steeds meer en meer bewijzen komen aan de oppervlakte dat de pyramides van Gizeh wel eens 10.000 jaar en ouder kunnen zijn! Waarom mag en kan er tot op heden geen verder onderzoek komen naar vermoedelijk verborgen ruimtes in de piramide en de omgeving daarrond. Aan de voet van de Grote Sphinx werden er op seismische wijze holle ruimtes gevonden waarvan de aanwezigheid niet verder werd ontrafeld. De hoogtechnologische apparaten waarover de wetenschap actueel beschikt kunnen een klare kijk geven op eventueel verborgen gangenstelsel. Misschien is het allemaal een kwestie van tijd en moeten we ermee rekening houden dat de leerkboekjes van onze kinderen niet zo vlug herschreven worden.
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
