Sommigen weten het al van op facebook,maar vorige week ben ik dus naar de gynaecologe geweest. Na een goed gesprek van bijna een uur zijn er enkele zware en minder zware beslissingen moeten vallen. We hadden graag in de toekomst een 2de kindje gehad. Daarom wilde ik wel even weten waar ik sta en heb een volledig onderzoek laten doen. Met deze resultaten. Na een eerste gedeelte gesprek blijkt dat een herval tijdens een zwangerschap wel erg hoog is. Omdat het immuunsysteem van het hele lichaam al sterk verminderd is. En wat dan? Na zwangerschap een behandeling starten die meteen veel tijd van ons kleintje zou wegnemen, die veel tijd van Ruby zou wegnemen en meteen ook veel druk zou leggen op Rudy. dat was nummer 1.
Tijdens en na inwendig onderzoek bleek al snel dat de eierstokken niet zo goed meer waren, wat te verwachten is na chemo. Er is een kleine kans dat die zich herstellen en eventueel toch nog zouden eitjes produceren ,maar de tijdsduur van die herstelling is ongeveer 3 a 4 jaar... Tegen dan ben ik 40. Nog een geschikt moment om te herstarten met de kinderwens? Rekening houdend met het verhoogd percentage kans op recidief? nummer 2...
Daarbij komt dat de kans op natuurlijke zwangerschap bijna nul komma nul is. dat wil dus zeggen , behandelingen starten. Heb niks tegen kunstmatige bevruchting en dergelijke ,maar dan moet ik weer behandeling na behandeling starten en eerlijk gezegd, van het ene ziekenhuis naar het andere.. Vrees dat we die dingen nog voor andere momenten zullen moeten houden en na een half jaar kliniek in , kiniek uit , heb ik dat gedeelte wel voor even gehad. nummer 3...
Als we alles samenlegden , en op aanradden van gynaecologe en rekening houdend met de resultaten van inwendig onderzoek , gecombineerd met de hoge kans op hervalling , hebben we besloten om onze kinderwens aan de kant te schuiven. Ons te concentreren op de prachtige dochter die we wel al hebben , gelukkig!!
Hoe voel ik me daarbij??? Slecht , verdrietig, alleen, ... Maar we blijven toch doorgaan, we moeten, net voor onze prachtige dochter! Die houdt mij gaande.
Intussen heb ik ook de minder zware beslissing genomen om iets te doen aan mijn blaasprobleem. Eentje die eigenlijk al sedert de geboorte van Ruby begon op te spelen ,maar waar na de chemo geen deftig leven meer mee was. Inspanningsincontinentie, noemde de gynaecologe het. Dwz dat ikbij iedere inspanning, niezen, hoesten, iets optillen, springen, lopen,noem maar op,ongewenst urine verloor . Viel er mee te leven, ja,maar nu ik toch nog zo lang thuis ben en de kinderwens nu onverwacht toch vervuld is ( als is het op slechte manier ) gaan we een kleine ingreep laten doen. Er wordt een ring/bandje/netje geplaatst aan de blaas/urineleider waardoor bij inspanning de opening van de blaas deftig afgesloten is. LUXE!!!!! Op 12 oktober moet ik binnen en de dag erna mag ik terug naar huis.
En intussen zijn we ook lekker sportief. Lekker doorgaan met Aquagym, Bellydance en heel erg regelmatig baantjes gaan zwemmen. Yoga staat even op hold tot de blaas in orde is want het blaasprobleem in combinatie met Yoga... niet te doen ;-p .Leverde iets teveel problemen op!Maar de rest is te doen ermee. Jammer dat ik na de ingreep even out ga zijn,maar naar de bellydance kan en mag ik gewoon gaan kijken, zodat ik niks mis. En aquagym zal wel even opletten zijn,maar de eerste weken mag ik sowiso niet heffen of stretchen en dergelijke, en vooral niet zwemmen... Dus dat wordt erg vervelend!! Maar we komen er wel.
Verder wil ik iedereen nog even bedanken om mijn blog te lezen en te volgen. Ik weet dat er niet veel meer komt van mijn kant ,maar dat is eigenlijk omdat er neit veel nieuws te vertellen valt rond Meneer Hodgkin, wat eigenlijk goed nieuws is. Hopelijk kunnen we het lang zo houden!
