Wanneer is liefde over? Wanneer vergeet men wat men samen heeft bereikt en meegemaakt? Wanneer gaat liefde over in onverschilligheid, soms zelfs haat? Na te zijn bedrogen, belogen of in de steek te zijn gelaten? Kan je zoiets verteren? Ben je daarna nog in staat om ooit nog zo intens lief te hebben als voordien? Want liefde moet spontaan zijn, moeiteloos en alles omvatten. Vertrouwen en overgave zijn de basis van een relatie. Ik kan mij indenken hoe zwaar zoiets moet wegen op een mens, vooral als die mens maar één werkelijk doel had in zijn leven, namelijk zijn gezin.
Als je alles waar je in geloofde en voor leefde kwijtraakt, wat doet dat met een mens? Ik kan het niet helpen dat ik mij triest voel bij die gedachte. De man in kwestie leek in alles een mens om te bewonderen; hij droeg zijn vrouw en kind op handen, stond altijd klaar voor familie en vrienden en kwam altijd over als intelligent, grappig en down to earth. Ik hoorde mij destijds nog tegen zijn inmiddels overleden oom zeggen dat hij echt wel de perfecte man leek, zo nog eentje van de oude stempel inzake menselijke waarden. Zal hij er in slagen om in de toekomst diezelfde waarden hoog te houden of zal de teleurstelling, de vernedering en het verdriet hem omlaag halen?
Zou zijn vrouw beseffen wat ze deed? Wat ze in de weegschaal smeet? Zou ze aan haar kind hebben gedacht? Aan het kind of de vrouw van die ander? Ik ben helaas ook van de oude stempel; mijn ouders zijn 50 jaar getrouwd, en al zullen ze in die 50 jaar ook wel hun discussies hebben gekend, vreemdgaan stond niet in hun woordenboek. Dat is iets waar je zelfs niet aan denkt als je respect hebt voor iemand, toch?
Kan hun relatie nog worden gered? Ik help het hen hopen, vooral dan voor hun kind, maar een kind kan geen twee mensen samenhouden wiens harten uit elkaar groeien. Ze zullen professionele hulp nodig hebben, maar zelfs dan stel ik mij de vraag hoe je zoiets herstelt? Ik vergelijk liefde altijd met een bouw, als de fundering van die bouw barst, dan kan je pogingen ondernemen om ze te herstellen, de barsten opvullen, maar je zal ze altijd blijven zien, blijven voelen. Liefde zou zich niet moeten herstellen, daar werd ze niet voor ontworpen, liefde is geen opgave, maar een teder gegeven tussen twee mensen dat slechts kan blijven bestaan als ze zich in elkaar kunnen verliezen.
En net dat laatste is datgene waarvoor ik hoezeer ik er ook naar verlang, eerlijk is eerlijk verzaak aan relaties, er eigenlijk niet meer in geloof en er om die reden eigenlijk ook niet meer wil aan beginnen. In deze maatschappij slagen mensen er niet meer in om de ander boven zichzelf te stellen. Je verliezen in iemand betekent dat die iemand belangrijker is dan je voor jezelf bent. En das moeilijk in deze rotverwaande, materialistische en hoogdravende maatschappij. Uiterlijk, geld, status, bezit, titel, etc. schijnen alles over te nemen. Wat anderen denken is de maatstaf, wat anderen doen, moet je ook doen, of liefst zelfs nog beter. Mensen zijn kuddedieren geworden en het ergste van al: ze beseffen het zelf niet.
Ik heb zon ontzettende bewondering voor mensen die er in slagen om elkaar op nummer één te zetten. Maar als ik dan alle relaties rondom mij aanschouw en evalueer, dan val ik al snel terug met mijn pootjes op de grond, beter gelukkig alleen dan ongelukkig met twee: hoe cliché dat ook klinkt, ik zeg dat heus niet om de eenzaamheid die al eens de kop opsteekt het hoofd te bieden, het is gewoon de rauwe, naakte waarheid. Er zijn zoveel mensen die aan een relatie beginnen enkel en alleen omdat ze zich eenzaam voelen. Lichtelijk idioot, zon relaties zijn bij voorbaat gedoemd om te mislukken. Dostoyevski zei ooit: in order to love simply, it is necessary to know how to show love. En dat kan alleen als het gevoel juist zit.
Laat mij dan maar afsluiten dat ik iedereen heel veel liefde en warmte toewens, en mijzelf veel kracht om de liefde te blijven afweren, want soms is dat een moeilijke opgave door het verlangen ernaar...
Water. Ik leef van water, op water, aan water en door water. Er is niets zaliger dan bij een hevige plensbui buiten door de tuin te dwalen en je lekker nat te laten regenen. Mijn lange haren hangen dan in krulsliertjes rond mijn gezicht te bengelen en mijn wimpers functioneren als natuurlijke ruitenwissers voor de druppels die uit het gelid dreigen te lopen. Na een tijdje krijg je het wel koud en wordt het tijd om binnen een stevig warm bad te nemen, met veel schuim en een lekkere scrubbeurt zodat je met een babyvelletje onder de flanellen lakens kan duiken. Ze mogen mij eender welke TV-avond ontnemen voor dit kleine stukje avontuur. Op zon momenten voel ik mij los van de wereld. Iedereen zou dit eens moeten ervaren, het heeft hetzelfde effect als bij avondschemering aan de vloedlijn van een strand met je blote voeten door het water te gaan crossen. Een ultiem ontspanningsmoment.
Een tijdje geleden zaten we weer op het randje van overstromingsgevaar. Het huis was veilig, maar ben wel tot voorbij mijn middel het water in gegaan om de twee boten te gaan lossen, zo snel steeg de rivier
Voor mijn gevederde vriendjes was dat het aards paradijs: niet meer uit het water moeten klimmen of vliegen, ze kunnen zo, hup, van de Leie de oever op. Grappig. En dan vooral ook de attitude. Kijk, je kan het zon klein beestje maar nageven, maar mochten ze kunnen spreken dan ben ik er best van overtuigd dat ze zouden snateren: Nu is het onze beurt. Look and weep. Om nog niet te spreken over het feit dat ze de hoorn des overvloed zomaar voor hun snaveltjes gepresenteerd krijgen: de oppervlakte van oevers en tuinen verzadigd met regenwormen en kleine keversoortjes, die met hun kriebelige pixelpootjes niet snel genoeg het droge kunnen opzoeken. Delicatesse. Vervroegde Kerst en Nieuwjaar voor mijn fladderkonijntjes.
Hoe de simpele dingen des levens het Leven aangenamer kunnen maken, zelfs in complete en pure eenzaamheid. Mijn duifjes bleven lekker droog in de spar boven mijn volière schuilen, ik zag ze denken: die is goed gek, direct kan ze haar pluimen niet meer bewegen. Met mijn laarzen en met mijn teddyfleece gevoerde regenjack heb ik het echt wel een tijdje uitgezonden. Eigenlijk tot op het moment dat ik dacht: dit zou fijn zijn om met iemand te delen. Lekker gek doen in de regen, daarna samen een heet bad en een gezellige vroeg-naar-bed-avond. En plots viel de veer weer stil. Er was geen opwinden meer aan. De kou die er al een tijdje was, drong plots door en met een paar zielige tranen op mijn wangen die leken op duivelse regendruppels die zich in mijn wimpers verschanst hadden ben ik dan maar naar de veilige warmte van een heet stoombad vertrokken.
Wanneer gaan de tranen van gemis plaats maken voor tranen van geluk ik probeer er niet te veel stil bij te staan. Als ik het moeilijk heb probeer ik mijn quotes-boekje na te lezen: if today is perfect, why would there be a tomorrow, soms hebben we moeilijke momenten nodig in dit leven om naderhand beter te beseffen wat we wél in onze handen hebben. Feit is: soms stapelen die slechte momenten zich op, en op, en op... en je stelt je de vraag hoe lang je het nog kan volhouden.Maar je moet volhouden. Omwille van het zoete dat op een dag toch volgt. Niets kan immers zo bitter blijven, vroeg of laat komt het zoete, en hoe weinig ook: de smaak van zoet zal altijd het bittere overheersen.
Rewarding? Misschien niet. Zoveel bitterheid, zo weinig zoet maar waarom spelen mensen met de Lotto of de Euromillions? De kans is immers ook minimaal. Feit is dat we allemaal dagelijks bezig zijn met het zoeken van dat minimale. Nuttig zijn, je nuttig voelen, liefde geven en liefde terugkrijgen, er zijn voor elkaar, desnoods met twee tegen de wereld Daar worden tranen uit geboren die enkel door een andere hand kunnen worden weggeveegd. Tranen die je zelf wegveegt blijven kleven aan de ziel.
Ik heb zoveel in het leven om dankbaar voor te zijn: ik groeide op in luxe, en niet alleen financieel, want wie mij kent weet dat ik enkel papier en stylo nodig heb om gelukkig te zijn. Als ik kan schrijven, dan kan ik mijn ding doen, kan ik zoveel frustraties en verdriet wegschrijven, zoveel geluk ontwerpen door mijn tomeloze fantasie haar gang te laten gaan. Maar mijn echte luxe zijn mijn ouders en mijn hond, alle mensen waar ik om geef en mijn beestjes.
Neem mij alles af, behalve dat en mijn eindeloze fantasie. Ik hou van sprookjes, of ze nu klassiek of modern zijn, en ik hoop ook op een dag een onderdeel van zon sprookje te mogen zijn, zelfs al zou het niet dat van mij zijn. Hans Christian Andersen zei ooit: Stories make you famous, but fairytales make you immortal. Ik heb al honderden verhalen meegemaakt en geschreven, maar roem is niet iets wat mij interesseert, onsterfelijk zijn eigenlijk ook niet, ik ben nieuwsgierig naar wat ons hierna wacht, maar sprookjes ik wil gewoon een leven dat verandert in een sprookje en liefst met mij in de hoofdrol en niet alleen.
One day is your life, when you find that youre always lonely het lied verdient een ander einde. Net zoals mijn leven een andere wending verdient. Maar zoveel beloften hebben mij cynisch gemaakt, ongelovig, achterdochtig Ik zie u graag, ik zie u doodgraag, niemand die u ooit liever zal zien dan ik, jij bent gewoon te mooi om waar te zijn, leven met u is als in een droom, waaraan heb ik u verdiend. Het zijn zinnetjes waar mensen geld voor zouden geven om ze te horen; ik heb ze al allemaal mogen horen en om goudeerlijk te zijn: ik zou er geld voor geven mocht ik ze nooit moeten aanhoren hebben. Want woorden zijn maar woorden en deze draaiden allemaal uit op leugens. Voortaan zal een woord nooit nog het pleit winnen op een daad.
En met deze sterke woorden heb ik een blogje vol weemoed gevuld. Geduld. Vroeg of laat wordt het beter, misschien niet zuiverder of eerlijker, maar wel beter.
Vandaag veel werk verzet, maar ook even bezonnen. Voor het eerst sedert lange tijd weer eens plaats genomen achter de piano. Het was warempel een verademing, ik was vergeten hoe ontzettend relax ik er van word. Mijn vingers moesten wel even warmlopen, maar eens gelanceerd heb ik één na één mijn lijfstukken erdoor getingeld. En heel even was ik weg van de wereld. Ik heb al een paar keer een buitengewoon on-aards gevoel mogen ervaren, maar het was eeuwen geleden dat ik nog zo diep kon gaan. Muziek is de wijn die een glas stilte vult
Ik ben ook eindelijk gestart met mijn research voor mijn storyboard. Jawel, na alle maffe, melancholische en met passie beladen schrijfsels die ik ooit uit mijn mouw heb geschud, ga ik eindelijk eens proberen om iets met die droom aan te vangen. Binnen een jaar of twee weten we of het ergens toe zal leiden. Ik geef mezelf namelijk twee jaar om dit project af te ronden. Lijkt lang, maar naast mijn bestaande werk zal het krabben worden, wat tijd betreft
De liefde heb ik opgegeven, mijn brein lijkt rusteloos, er schieten honderden ideeën door mijn hoofd. Piekeren helpt een mens niet vooruit hé, dan kan je beter productief aan de slag gaan met iets waar je door begeesterd bent, en waar is Kay meer door begeesterd dan door schrijven en film? En waarom geen poging om de twee te verenigen, zelf al is dat misschien te hoog gegrepen. Ik ben en blijf een dromer, en wat ik ook opgeef of op moet geven in dit leven; nooit zal ik mijn dromen verloochenen.
De magie van het witte doek ontsnappen uit de werkelijkheid, jezelf verdrinken in het hoofdpersonage, in vervoering raken door meeslepende filmmuziek het is een droom om mensen zo ver te kunnen brengen. Ik ga het proberen. Ambitieus? Pfft, niet echt. Een overschot aan fantasie en een hoop frustratie die geen zoden aan de dijk brengt. Als het leven niets aflevert dat voldoening schenkt, dan kan je niets anders doen dan zelf voldoening zoeken of gewoon een nieuw leven creeëren. Bij de pakken blijven zitten past niet echt bij mij, al geef ik grif toe dat ik zo ook mijn momenten heb.
En dit gezegd hebbende, ga ik een beetje verder werken. Aan allen die deze blog lezen: enjoy life, en ik wens jullie veel liefde, veel dromen en de kan om die dromen tot uitvoering te brengen!
I dream, so I am... only one life to go... so little time...
One day I'll fly away, leave all this to yesterday... why live life from dream to dream, and dread the day that dreaming ends... do you know where you're going to, do you like the things that life is showing you... zoveel vragen en zo weinig antwoorden. En hoe meer een mens nadenkt, hoe minder hij er wijs uit raakt. Zo veel keer waarom? Gewoon omdat. En de omdat's hebben geen reden, net zoals het leven geen vaste tred heeft. Er bestaat geen vaste lijn, veeleer stippellijntjes, met hele korte adempauzes om tot het besef te komen dat niets eindeloos is, en mensen vergankelijk.
Is het overigens nodig om alles te weten? Zou het iets veranderen aan wie we zijn? Waar we voor staan? Is egocentrisme een ziekte of gewoon eigen aan de menselijke natuur? Bestaat er meer dan we onszelf durven voorhouden of gaat het licht daadwerkelijk uit als we onze ogen voor het laatst sluiten? En toen we ze lang geleden voor het eerst open deden, was dat na een volledige formattering van ons vorig leven, of blijven er stukjes hangen op onze harddisk?
Feit is dat we hier nu zijn. Bestaan. Met of zonder reden, en al dan niet voor onszelf dan voor een ander. Het leven, een queeste. Gaat het om de wie ben ik? of om de wie wil ik zijn? Om de waar ga ik heen of de waar wil ik naartoe? Welke mensen sluiten aan bij de manier waarop ik het leven tegemoet wil komen? Geen meelopers, geen ja-knikkers of stroopsmeerders, maar mensen met karakter, doorzettingsvermogen, een tikje verbetenheid (dat in mijn geval al eens naar koppigheid durft te neigen) en bovenal een gezonde portie relativeringszin. Aan dat laatste is er bij mij ook nog serieus werk aan de winkel; zorgeloos wegdrijven op een grenzeloze fantasie maakt de mindere momenten immers zoveel minder koud, eenzaam en oneindig...
Verlangen, dromen, hopen, liefhebben, koesteren, proeven, durven, geloven, waken, beschermen, knuffelen, kijken, voelen... een mensenleven lijkt echt te kort, de menselijke geest kan het werkelijke zijn niet begrenzen, er moet meer zijn... Willen. Ik wil dat er meer is...
Het wordt stilaan zomer en ik geniet... van de eerste nestjes eendjes, van mijn parkietjes die aan het broeden zijn, van mijn hond die letterlijk met toegeknepen oogjes tegen de zon in glimlacht als ik na het werk thuiskom, van de treurwilgen die naar me zwaaien aan de overkant van de Leie, of meehuilen als de regen met bakken uit de hemel valt, van een zwoel lenteonweer die mijn onrustige natuur weerspiegelt in het door de wind bespeelde Leiewater, van de geur van YlangYlang als ik mijn haren was, van een frisse zomercocktail, van blote voeten in het met dauw bezaaide ochtendgras, van beklijvende filmmuziek, van een blik vol verlangen naar liefde, van mensen en dieren, maar vooral dieren omdat ze zo ontwapenend eerlijk zijn, van alles en niets maar vooral van de stilte...
Stilte die aanzet tot verlangen en dromen, tot hopen op liefde, waken over wat je koestert en durven beschermen waar je in gelooft, stilte die alles omvat van een knuffel tot onstuimige seks, tot een blik vol verlangen zoveel intenser dan een climax die meestal door ongeschreven woorden wordt verkracht. Stilte die opvult en vervult. Niets hoeven zeggen maar toch zoveel betekenis hebben. Voor elkaar of voor jezelf.
Ik hou van drie puntjes...het betekent dat er nog iets komt, iets verwacht wordt, of dat iets nog niet af is... net zoals het leven nooit af zal zijn...
Geboren worden en sterven... of alles wat daartussen ligt... eenvoudigweg vervat in één woord van vijf letters: leven. Vijf letters, vijfendertig miljoen betekenissen, en zelfs in de afgelopen vijfendertig jaar ben ik er in de verste verte nog niet achtergekomen hoe een mens dat het best aanpakt...
Valentine... filling paper with breathings of heart...
14 februari. Valentijn. Gecommercialiseerde liefde, geforceerde uitspraken aangevuld met teleurgestelde gezichten als alles niet uitdraait zoals men het in gedachten had, of zelfs een occasionele breuk hier en daar waar de storm al langer luwde dan de liefde.
En toch heeft het zijn charme. Maar niet voor mij. Ik ben verzot op rode rozen, zo van die dikskes met een gesloten hart (die vind je nagenoeg niet in de winkel) die zo ontzettend lekker ruiken naar voorjaar, leven en voorspoed. Want zelfs geluk heeft een geur. Maar wat die rozen betreft: niet op Valentijn dus.
Ik zie overigens meer romantiek in het thuiskomen en lekker knus tegen je geliefde aankruipen in een voorverwarmde zetel, dan opgezette etentjes met veel poeha die handenvol geld kosten . Een paar bakjes tapas, een fris glaasje bubbels en de hele avond de liefde bedrijven op alle mogelijke manieren met op de achtergrond een melige, romantische film vind ik het absolute summum om een samenzijn te vieren. Voor mijn part alle dagen. Old fashioned girl. Mja, eigenlijk wel.
Of een chalet huren vlakbij een meertje en dan speels skinnydippen in het schijnsel van een volle maan, met op de steiger een flesje bubbels en een superzachte badjas op wacht. Na het zwemmen een kampvuurtje maken, hotdogs met vers gegrilde worstjes maken en verhalen verzinnen tot een gat in de nacht. Dan samen de slaapzak in (een dubbele, wel te verstaan) en vrijen tot het daglicht de nachtelijke zwoelheid verpest, het tekort aan nachtrust ophalen in de chalet onder een warm donsdeken en bij het ontwaken samen een verkwikkende douche nemen om vervolgens te gaan watersporten op het meer.
Of door aanspoelend zeewater kuieren, telkens opnieuw gevangen genomen worden door aanspoelende golven, opgelicht door het fluor van de algen en de opkomende maan laten genieten van een steelse kus. Beloftes maken waarvan je weet dat ze enkel in dromen bestaan en het water sprookjes laten aanbrengen die s morgens in hun betovering door het zonlicht worden gebroken. Op je rug in het zand de sterren tellen en je afvragen waar je later je plaatsje krijgt: dicht bij de kleine beer of in de schaduw van de Canis Majoris
Wat dan ook, romantiek hangt voor mij vast aan donker, aan nacht, aan water, aan maan en sterren en aan mystiek. Er zijn nu eenmaal zaken die de romantiek makkelijker losmaken: bepaalde muziek, bepaalde geuren In ons leven zijn zoveel herinneringen doorsponnen met kleuren, geuren en geluiden. Zo heb je mensen die bijna moeten braken bij de geur van een natte hond, ik hou van die geur, dan denk ik aan de bad-perikelen met Scrufke en Snoopke waarna ik er meestal uitzag als de winnares van een miss wet T-shirt contest. Of je komt thuis en in de oven staan appeltjes met kaneel, en het hele huis ruikt naar die zoete mengelgeur van vanille en kaneel De zwoele geur van ylang ylang in de badkamer, hyacinten in de slaapkamer en een frisse oceaan-geur in de dressroom. Alles overstijgende filmmuziek, het kwaken van de kikkertjes hier aan de Leie in de zomer, het blaffen van een hond verloren in de nacht en het ruisen van het aanstromende zeewater Karmijnrode nagellak, diep-blauwe ogen, heldergroen gras blinkend van de dauw en oranje-rode gensters van een uitdovend haardvuur
Zucht. Romantiek. Zo ontzettend mooi. En al ga ik er dit jaar in mijn eentje van genieten, mijn tijd komt nog en ik haal de schade wel in. Later, ooit of misschien nooit. Maar ik heb ze gedroomd en gevoeld. En dat kan niemand mij nog afnemen.
Geniet van de romantiek, alleen of met zijn twee, en gebruik altijd en overal je fantasie. Want die maakt het leven zoveel verrassender, zoveel boeiender, zoveel waardevoller
We zijn allemaal ergens een krak in. Al was het in slapen, maar elkeen van ons heeft iets wat hij of zij beter kan dan de ander. Het is pas als je je kopje neerlegt dat mensen het er plots over hebben. Hoe geweldig je wel was, hoe goed je de dingen aanpakte of hoe ontzettend goed je er dan wel uitzag. Feit is: als je je kopje neerlegt is het gedaan met dat alles. Wat ons wacht? Geen kat die het weet. Eén ding is zeker: iedereen gelooft er ooit eens aan. Bewust of onbewust, gewild of niet gewild, ons lichaam hebben we in bruikleen. En de rest?
Waar zouden onze geliefde voorgangers nu vertoeven? Of bekendere gezichten als Mike Jackson of Yasmine? Zouden ze hun geliefden die wel nog over een lichaam beschikken kunnen gadeslaan? Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Ik heb geen schrik om dood te gaan. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten over het hiernamaals. Volgens de één eet je er rijstpap met gouden lepeltjes, volgens de ander stijg je telkens je sterft op de hiërarchische ladder van het werkelijke en lichamelijke bestaan, volgens een derde kom je blaffend of blatend terug. Ik weet het niet. Ben er nog niet achter gekomen (maar zou dat wel graag, al heb ik zeker geen doodswens). Maar wat ik hoop (en vermoed) is dat je er op één of andere manier herenigd zal worden met familie en vrienden die jou vooraf zijn gegaan. En zijn we ons ergens niet allemaal bewust van iets dat ons soms op de meest onzinnige momenten raad geeft of iets dat in je hoofd blijft rondspoken waarbij je denkt: maar waarom zit ik daar nu in hemelsnaam over na te denken?.
Feit is: dood is dood. Je komt niet terug. Nog niet? Misschien, maar als ik sterf, laat mij dan maar rustig liggen in mijn houten wormvoerbakje. Weet je, ik stel mij een prachtige tuin voor, met kleuren nooit eerder en nooit feller gezien, muziek die elk gevoel overheerst en een alles overstijgend warmte- en liefdegevoel dat je enkel bij dierbaren mag ervaren.
Waar ik wel angst voor heb? De dag die elk kind vreest. Al denk ik dat dat bij mij nog sterker aanwezig is dan bij een normaal iemand. Overgevoelig zijn is een eigenschap die in deze wereld nauwelijks getolereerd wordt. Ingendeel. Verman je. Je moet maar eens wat harder worden. Dat hoort bij het volwassen worden Ik heb een hekel aan dergelijke uitspraken.
Zou het daardoor zijn dat Mike Jackson nooit volwassen wou worden? Ik help het hem hopen. Wie of wat de man was kan mij maar matig boeien, ik heb hem nooit ontmoet. Ik vind het fenomenaal dat hij zoveel goede doelen steunde en zijn muziek evenals zijn danspasjes (ik won ooit een danswedstrijd met één van zijn liedjes!) waren goddelijk. En toch toen ik zijn dochter op zijn memorial (zouden ze er voor mij ook zo eentje willen houden aub?) hoorde praten dan brak mijn hart. Ouderloze kinderen niets ergers dan dat. Maar erger nog: de onschuld die ze dankzij hun vader lang konden behouden, zal nu keihard doorbroken worden door een gedwongen versneld volwassen worden in een wereld die hun vader het merendeel van de tijd veroordeelde en door de mangel haalde, maar hem nu vereert als een God omdat hij niet meer bij machte is een lichaam te sturen of te reageren.
En Yasmine? Wie zijn wij om te oordelen? Als fysiek lijden (geloof me, daar ken ik intussen wat van) te zwaar wordt, dan heb je recht op euthanasie en dan kan iedereen daar plots zonder veroordelen begrip voor opbrengen. Maar psychisch lijden het is een fase. Je moet erdoor. Je komt er wel bovenop. Je bent een sterke. Voor elk van ons wordt het leven ooit een keer een last, zelfs al ben je een doorgewinterde optimist. Wie of wat weet hoe je gaat reageren?
Herinner mensen als wie ze waren. Respecteer degene die hier nog rondlopen om wie ze zijn. Probeer de ander te behandelen zoals je zelf wil worden behandeld en vooral dit: kom op tegen onrecht. Durf recht te staan en rechtvaardigheid te eisen. Want niets is erger dan monddood te worden gemaakt of in onrecht te verdrinken. Als het moet en niet anders meer kan: vecht.
Mensen zijn tot veel in staat, geloof mij. Maar weet dit: hoe meer je meemaakt, en hoe harder je moet vechten, hoe sterker je in dit leven komt te staan. En hoe beter je anderen kan helpen. En diegenen die kwaad aanrichten: vroeg of laat wordt de rekening gepresenteerd, daar ben ik van overtuigd.
Zorg ervoor dat je in dit leven minstens 1 keer iemand zo graag ziet, dat je je lichamelijk bestaan er onmiddellijk voor zou willen opgeven.
Ik wens elkeen die dit leest veel liefde, sterkte en vooral veel warmte toe!
