Water. Ik leef van water, op water, aan water en door water. Er is niets zaliger dan bij een hevige plensbui buiten door de tuin te dwalen en je lekker nat te laten regenen. Mijn lange haren hangen dan in krulsliertjes rond mijn gezicht te bengelen en mijn wimpers functioneren als natuurlijke ruitenwissers voor de druppels die uit het gelid dreigen te lopen. Na een tijdje krijg je het wel koud en wordt het tijd om binnen een stevig warm bad te nemen, met veel schuim en een lekkere scrubbeurt zodat je met een babyvelletje onder de flanellen lakens kan duiken. Ze mogen mij eender welke TV-avond ontnemen voor dit kleine stukje avontuur. Op zo’n momenten voel ik mij los van de wereld. Iedereen zou dit eens moeten ervaren, het heeft hetzelfde effect als bij avondschemering aan de vloedlijn van een strand met je blote voeten door het water te gaan crossen. Een ultiem ontspanningsmoment.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een tijdje geleden zaten we weer op het randje van overstromingsgevaar. Het huis was veilig, maar ben wel tot voorbij mijn middel het water in gegaan om de twee boten te gaan lossen, zo snel steeg de rivier…

Voor mijn gevederde vriendjes was dat het aards paradijs: niet meer uit het water moeten klimmen of vliegen, ze kunnen zo, hup, van de Leie de oever op. Grappig. En dan vooral ook de attitude. Kijk, je kan het zo’n klein beestje maar nageven, maar mochten ze kunnen spreken dan ben ik er best van overtuigd dat ze zouden snateren: ‘Nu is het onze beurt. Look and weep’. Om nog niet te spreken over het feit dat ze de hoorn des overvloed zomaar voor hun snaveltjes gepresenteerd krijgen: de oppervlakte van oevers en tuinen verzadigd met regenwormen en kleine keversoortjes, die met hun kriebelige pixelpootjes niet snel genoeg het droge kunnen opzoeken. Delicatesse. Vervroegde Kerst en Nieuwjaar voor mijn fladderkonijntjes.

Hoe de simpele dingen des levens het Leven aangenamer kunnen maken, zelfs in complete en pure eenzaamheid. Mijn duifjes bleven lekker droog in de spar boven mijn volière schuilen, ik zag ze denken: die is goed gek, direct kan ze haar pluimen niet meer bewegen. Met mijn laarzen en met mijn teddyfleece gevoerde regenjack heb ik het echt wel een tijdje uitgezonden. Eigenlijk tot op het moment dat ik dacht: dit zou fijn zijn om met iemand te delen. Lekker gek doen in de regen, daarna samen een heet bad en een gezellige vroeg-naar-bed-avond. En plots viel de veer weer stil. Er was geen opwinden meer aan. De kou die er al een tijdje was, drong plots door en met een paar zielige tranen op mijn wangen – die leken op duivelse regendruppels die zich in mijn wimpers verschanst hadden – ben ik dan maar naar de veilige warmte van een heet stoombad vertrokken.

Wanneer gaan de tranen van gemis plaats maken voor tranen van geluk… ik probeer er niet te veel stil bij te staan. Als ik het moeilijk heb probeer ik mijn quotes-boekje na te lezen: if today is perfect, why would there be a tomorrow, soms hebben we moeilijke momenten nodig in dit leven om naderhand beter te beseffen wat we wél in onze handen hebben. Feit is: soms stapelen die slechte momenten zich op, en op, en op... en je stelt je de vraag hoe lang je het nog kan volhouden.  Maar je moet volhouden. Omwille van het zoete dat op een dag toch volgt. Niets kan immers zo bitter blijven, vroeg of laat komt het zoete, en hoe weinig ook: de smaak van zoet zal altijd het bittere overheersen.

Rewarding? Misschien niet. Zoveel bitterheid, zo weinig zoet… maar waarom spelen mensen met de Lotto of de Euromillions? De kans is immers ook minimaal. Feit is dat we allemaal dagelijks bezig zijn met het zoeken van dat minimale. Nuttig zijn, je nuttig voelen, liefde geven en liefde terugkrijgen, er zijn voor elkaar, desnoods met twee tegen de wereld… Daar worden tranen uit geboren die enkel door een andere hand kunnen worden weggeveegd. Tranen die je zelf wegveegt blijven kleven aan de ziel.

Ik heb zoveel in het leven om dankbaar voor te zijn: ik groeide op in luxe, en niet alleen financieel, want wie mij kent weet dat ik enkel papier en stylo nodig heb om gelukkig te zijn. Als ik kan schrijven, dan kan ik mijn ding doen, kan ik zoveel frustraties en verdriet wegschrijven, zoveel geluk ontwerpen door mijn tomeloze fantasie haar gang te laten gaan. Maar mijn echte luxe zijn mijn ouders en mijn hond, alle mensen waar ik om geef en mijn beestjes.

Neem mij alles af, behalve dat en mijn eindeloze fantasie. Ik hou van sprookjes, of ze nu klassiek of modern zijn, en ik hoop ook op een dag een onderdeel van zo’n sprookje te mogen zijn, zelfs al zou het niet dat van mij zijn. Hans Christian Andersen zei ooit: ‘Stories make you famous, but fairytales make you immortal’. Ik heb al honderden verhalen meegemaakt en geschreven, maar roem is niet iets wat mij interesseert, onsterfelijk zijn eigenlijk ook niet, ik ben nieuwsgierig naar wat ons ‘hierna’ wacht, maar sprookjes… ik wil gewoon een leven dat verandert in een sprookje en liefst met mij in de hoofdrol en niet alleen.

One day is your life, when you find that you’re always lonely… het lied verdient een ander einde. Net zoals mijn leven een andere wending verdient. Maar zoveel beloften hebben mij cynisch gemaakt, ongelovig, achterdochtig… ‘Ik zie u graag’, ‘ ik zie u doodgraag’, ‘niemand die u ooit liever zal zien dan ik’, ‘jij bent gewoon te mooi om waar te zijn’, ‘leven met u is als in een droom’, ‘waaraan heb ik u verdiend’. Het zijn zinnetjes waar mensen geld voor zouden geven om ze te horen; ik heb ze al allemaal mogen horen en om goudeerlijk te zijn: ik zou er geld voor geven mocht ik ze nooit moeten aanhoren hebben. Want woorden zijn maar woorden en deze draaiden allemaal uit op leugens. Voortaan zal een woord nooit nog het pleit winnen op een daad.

En met deze sterke woorden heb ik een blogje vol weemoed gevuld. Geduld. Vroeg of laat wordt het beter, misschien niet zuiverder of eerlijker, maar wel beter.

Knuffel van Kay.