Wanneer is liefde over? Wanneer vergeet men wat men samen heeft bereikt en meegemaakt? Wanneer gaat liefde over in onverschilligheid, soms zelfs haat? Na te zijn bedrogen, belogen of in de steek te zijn gelaten? Kan je zoiets verteren? Ben je daarna nog in staat om ooit nog zo intens lief te hebben als voordien? Want liefde moet spontaan zijn, moeiteloos en alles omvatten. Vertrouwen en overgave zijn de basis van een relatie. Ik kan mij indenken hoe zwaar zoiets moet wegen op een mens, vooral als die mens maar één werkelijk doel had in zijn leven, namelijk zijn gezin.

Als je alles waar je in geloofde en voor leefde kwijtraakt, wat doet dat met een mens? Ik kan het niet helpen dat ik mij triest voel bij die gedachte. De man in kwestie leek in alles een mens om te bewonderen; hij droeg zijn vrouw en kind op handen, stond altijd klaar voor familie en vrienden en kwam altijd over als intelligent, grappig en down to earth. Ik hoorde mij destijds nog tegen zijn – inmiddels overleden – oom zeggen dat hij echt wel de perfecte man leek, zo nog eentje van de oude stempel inzake menselijke waarden.  Zal hij er in slagen om in de toekomst diezelfde waarden hoog te houden of zal de teleurstelling, de vernedering en het verdriet hem omlaag halen? 

Zou zijn vrouw beseffen wat ze deed? Wat ze in de weegschaal smeet? Zou ze aan haar kind hebben gedacht? Aan het kind of de vrouw van die ander? Ik ben helaas ook van de oude stempel; mijn ouders zijn 50 jaar getrouwd, en al zullen ze in die 50 jaar ook wel hun discussies hebben gekend, vreemdgaan stond niet in hun woordenboek. Dat is iets waar je zelfs niet aan denkt als je respect hebt voor iemand, toch?

Kan hun relatie nog worden gered? Ik help het hen hopen, vooral dan voor hun kind, maar een kind kan geen twee mensen samenhouden wiens harten uit elkaar groeien. Ze zullen professionele hulp nodig hebben, maar zelfs dan stel ik mij de vraag hoe je zoiets herstelt? Ik vergelijk liefde altijd met een bouw, als de fundering van die bouw barst, dan kan je pogingen ondernemen om ze te herstellen, de barsten opvullen, maar je zal ze altijd blijven zien, blijven voelen. Liefde zou zich niet moeten herstellen, daar werd ze niet voor ontworpen, liefde is geen opgave, maar een teder gegeven tussen twee mensen dat slechts kan blijven bestaan als ze zich in elkaar kunnen verliezen.

En net dat laatste is datgene waarvoor ik – hoezeer ik er ook naar verlang, eerlijk is eerlijk – verzaak aan relaties, er eigenlijk niet meer in geloof en er om die reden eigenlijk ook niet meer wil aan beginnen. In deze maatschappij slagen mensen er niet meer in om de ander boven zichzelf te stellen. Je verliezen in iemand betekent dat die iemand belangrijker is dan je voor jezelf bent. En da’s moeilijk in deze rotverwaande, materialistische en hoogdravende maatschappij. Uiterlijk, geld, status, bezit, titel, etc. schijnen alles over te nemen. Wat anderen denken is de maatstaf, wat anderen doen, moet je ook doen, of liefst zelfs nog beter. Mensen zijn kuddedieren geworden en het ergste van al: ze beseffen het zelf niet.

Ik heb zo’n ontzettende bewondering voor mensen die er in slagen om elkaar op nummer één te zetten. Maar als ik dan alle relaties rondom mij aanschouw en evalueer, dan val ik al snel terug met mijn pootjes op de grond,  beter gelukkig alleen dan ongelukkig met twee: hoe cliché dat ook klinkt, ik zeg dat heus niet om de eenzaamheid die al eens de kop opsteekt het hoofd te bieden, het is gewoon de rauwe, naakte waarheid. Er zijn zoveel mensen die aan een relatie beginnen enkel en alleen omdat ze zich eenzaam voelen. Lichtelijk idioot, zo’n relaties zijn bij voorbaat gedoemd om te mislukken. Dostoyevski zei ooit: in order to love simply, it is necessary to know how to show love. En dat kan alleen als het gevoel juist zit.

Laat mij dan maar afsluiten dat ik iedereen heel veel liefde en warmte toewens, en mijzelf veel kracht om de liefde te blijven afweren, want soms is dat een moeilijke opgave door het verlangen ernaar...

Een dikke knuffel van Kay.

23-01-2013, 00:00 geschreven door Kay