We zijn allemaal ergens een krak in. Al was het in slapen, maar elkeen van ons heeft iets wat hij of zij beter kan dan de ander. Het is pas als je je kopje neerlegt dat mensen het er plots over hebben. Hoe geweldig je wel was, hoe goed je de dingen aanpakte of hoe ontzettend goed je er dan wel uitzag. Feit is: als je je kopje neerlegt is het gedaan met dat alles. Wat ons wacht? Geen kat die het weet. Eén ding is zeker: iedereen gelooft er ooit eens aan. Bewust of onbewust, gewild of niet gewild, ons lichaam hebben we in bruikleen. En de rest?

Waar zouden onze geliefde voorgangers nu vertoeven? Of bekendere gezichten als Mike Jackson of Yasmine? Zouden ze hun geliefden die wel nog over een lichaam beschikken kunnen gadeslaan? Het lijkt allemaal zo onwerkelijk. Ik heb geen schrik om dood te gaan. Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten over het ‘hiernamaals’. Volgens de één eet je er rijstpap met gouden lepeltjes, volgens de ander stijg je telkens je sterft op de ‘hiërarchische’ ladder van het werkelijke en lichamelijke bestaan, volgens een derde kom je blaffend of blatend terug. Ik weet het niet. Ben er nog niet achter gekomen (maar zou dat wel graag, al heb ik zeker geen doodswens). Maar wat ik hoop (en vermoed) is dat je er op één of andere manier herenigd zal worden met familie en vrienden die jou vooraf zijn gegaan. En zijn we ons ergens niet allemaal bewust van ‘iets’ dat ons soms op de meest onzinnige momenten raad geeft of iets dat in je hoofd blijft rondspoken waarbij je denkt: ‘maar waarom zit ik daar nu in hemelsnaam over na te denken?’.

Feit is: dood is dood. Je komt niet terug. Nog niet? Misschien, maar als ik sterf, laat mij dan maar rustig liggen in mijn houten wormvoerbakje. Weet je, ik stel mij een prachtige tuin voor, met kleuren nooit eerder en nooit feller gezien, muziek die elk gevoel overheerst en een alles overstijgend warmte- en liefdegevoel dat je enkel bij dierbaren mag ervaren.

Waar ik wel angst voor heb? De dag die elk kind vreest. Al denk ik dat dat bij mij nog sterker aanwezig is dan bij een ‘normaal’ iemand. Overgevoelig zijn is een eigenschap die in deze wereld nauwelijks getolereerd wordt. Ingendeel. ‘Verman je. Je moet maar eens wat harder worden. Dat hoort bij het volwassen worden’… Ik heb een hekel aan dergelijke uitspraken.

Zou het daardoor zijn dat Mike Jackson nooit volwassen wou worden? Ik help het hem hopen. Wie of wat de man was kan mij maar matig boeien, ik heb hem nooit ontmoet. Ik vind het fenomenaal dat hij zoveel goede doelen steunde en zijn muziek evenals zijn danspasjes (ik won ooit een danswedstrijd met één van zijn liedjes!) waren goddelijk. En toch… toen ik zijn dochter op zijn memorial (zouden ze er voor mij ook zo eentje willen houden aub?) hoorde praten dan brak mijn hart. Ouderloze kinderen… niets ergers dan dat. Maar erger nog: de onschuld die ze dankzij hun vader lang konden behouden, zal nu keihard doorbroken worden door een gedwongen versneld volwassen worden in een wereld die hun vader het merendeel van de tijd veroordeelde en door de mangel haalde, maar hem nu vereert als een God omdat hij niet meer bij machte is een lichaam te sturen of te reageren.

En Yasmine? Wie zijn wij om te oordelen? Als fysiek lijden (geloof me, daar ken ik intussen wat van) te zwaar wordt, dan heb je recht op euthanasie en dan kan iedereen daar plots zonder veroordelen begrip voor opbrengen. Maar psychisch lijden… ‘het is een fase. Je moet erdoor. Je komt er wel bovenop. Je bent een sterke.’ Voor elk van ons wordt het leven ooit een keer een last, zelfs al ben je een doorgewinterde optimist. Wie of wat weet hoe je gaat reageren?

Herinner mensen als wie ze waren. Respecteer degene die hier nog rondlopen om wie ze zijn. Probeer de ander te behandelen zoals je zelf wil worden behandeld en vooral dit: kom op tegen onrecht. Durf recht te staan en rechtvaardigheid te eisen. Want niets is erger dan monddood te worden gemaakt of in onrecht te verdrinken. Als het moet en niet anders meer kan: vecht.

Mensen zijn tot veel in staat, geloof mij. Maar weet dit: hoe meer je meemaakt, en hoe harder je moet vechten, hoe sterker je in dit leven komt te staan. En hoe beter je anderen kan helpen. En diegenen die kwaad aanrichten: vroeg of laat wordt de rekening gepresenteerd, daar ben ik van overtuigd.

Zorg ervoor dat je in dit leven minstens 1 keer iemand zo graag ziet, dat je je lichamelijk bestaan er onmiddellijk voor zou willen opgeven.

Ik wens elkeen die dit leest veel liefde, sterkte en vooral veel warmte toe!

Knuffel van Kay.

09-07-2009, 00:00 geschreven door Kay