Onregelmatige blog hé, I know. Te weinig tijd, al moet ik toegeven dat ik aan het terugschroeven ben op werkvlak. Meer tijd voor mezelf aan het maken en dat smaakt naar meer. Of het houdbaar is weet ik echter niet. Ik hou van mijn werk, maar ik begon mezelf te verliezen in het verwaarlozen van mensen rondom mij. Mensen die mij weliswaar niet nodig hebben (wie wel?) maar van wie ik weet dat ze op tijd en stond wel eens wat fun kunnen gebruiken van een gekke doos met al even gekke ideeën.

Bovendien de opmerking gehoord van een goede vriendin dat het weer eens een slechte periode is, zo met het vallen van de bladeren. Ze verloor haar man en zit gelukkig niet stil, maar toch overmant de eenzaamheid haar van tijd tot tijd en al zal ik nog liever doodvallen dan het toe te geven: eenzaamheid is het hele jaar door mijn middle name, al geniet ik uitzonderlijk goed van het alleen zijn, dus ik weet hoe ze zich voelt. Contradictio in terminis.

Maar we moeten door, met negatief zijn haalt een mens geen gram, ik blijf bezig, net als zij. Het enige verschilpunt tussen haar en mij is dat zij nog hoopt op een nieuwe liefde, terwijl ik ver weg blijf van mannen en relaties. Hell, ik draag zelfs een trouwring om potentiële waaghalzen af te schrikken (maar helaas moet ik toegeven dat dit niet altijd werkt, zucht).

Vraag me niet naar het waarom. Bindingsangst? Nee. De mannen die ik heb gekend waren best ok, maar geen lifetime material. Ben drie keer ten huwelijk gevraagd en heb het evenveel keer naast mij neergelegd. Had ik dat niet gedaan dat was ik wellicht al drie keer gescheiden. Niet dat ik zo moeilijk ben (hoewel ik echt nooit, maar dan ook nooit zal trouwen, enkel en alleen omdat ik er het nut niet van in zie. Als bewijs naar de buitenwereld? Een relatie is tussen twee mensen, daar heeft niemand iets mee te maken en moet vooral niet 'bewezen' worden), maar ik ben niet de vrouw waarvoor mensen mij nemen. Ik ben diep vanbinnen het onschuldige prinsesje gebleven dat verlangt naar de niet-bestaande-witte-prins-op-het-paard en liever teert op dromen en fantasieën dan dat ze met minder genoegen neemt. Wat seksueel dan misschien wat frustraties oplevert, maar oppervlakkige one night stands zijn aan mij niet besteed - al heb ik mij wel bezondigd aan een aantal more night standjes - en ik beschik inmiddels over een arsenaal aan funny speeltjes waarmee ook dat euvel van de baan is verholpen.

Ik verlang wel naar tederheid, passie, vurige seks, maar vooral ook naar een soulmate. Iemand bij wie ik mezelf kan zijn en vooral die ook zichzelf bij mij kan zijn. Die ik kan verwennen, verrassen, kan doen lachen en huilen (van ontroering, wel te verstaan). Maar aangezien ik ouder en wijzer ben geworden en vooral mijn dromen niet wil verloochenen heb ik dus beslist dat ik alleen blijf en al die verlangens in mijn dromen beleef. Niets zieligs aan, mooi zelfs, alleen het wakker worden valt soms een beetje tegen, lol.

Van de vier mannen met wie ik samen was zijn er drie die mij terstond zouden terug willen. En eerlijk: al mag je denken dat het mijn ego streelt: ik walg van dat idee. Laat mij verduidelijken waarom (en misschien zal je dan begrijpen waarom ik echt niet happig ben om ooit nog een relatie aan te gaan). Eentje ervan is immers inmiddels getrouwd maar 'ik zou mijn vrouw zo verlaten mocht je mij nog een kans willen geven'. Alsjeblieft zeg, denkt hij dan echt dat zoiets aantrekkelijk is? Arme vrouw. En arme kinderen, want ja, die heeft hij inmiddels ook. Gezien zijn dokterspraktijk vindt hij vroeg of laat wel een minnares, maar of hij daardoor gelukkiger zal worden...

Een ander heeft zich (volgens hem door mij, omdat ik immers niet wou trouwen of samenwonen) op de drank gestort en staat op het randje van de afgrond. Maar wat wil je dat ik zeg? We hebben allemaal onze spoken in de kast en ik weiger verantwoordelijkheid op te nemen voor een man die verdorie 15 jaar ouder is dan ikzelf maar zich gedraagt als een spoiled little brad terwijl hij alles, maar dat ook alles mee heeft om van zijn leven een succes te maken, 2 diploma's inclusief (al geef ik daar echt geen moer om, maar het biedt inderdaad wel perspectieven om een mooie job te vinden). Volgens mij trek ik drankorgels aan, ofwel is het echt mijn schuld dat ze beginnen drinken (so not) maar nummer vier vertoonde tot heel recent nog stalkersgedrag. Volgens een collega is het mijn schuld, hij beweert dat ik 'seks uitstraal' (oh my god? Wie vindt nu zoiets uit? Bovendien heb ik op het werk een uniform met een blouse die tot de nek dichtgeknoopt is en hang ik allerminst de femme fatale uit.) Nu ja, die collega is ook niet echt een referentie, hij is meer dan twintig jaar getrouwd en maakte ooit de opmerking: 'een minnares als gij zou ik moeten hebben: eentje die geen man zoekt, rijk is en naar het schijnt een hete is in bed'. Ik was lichtjes in shock en zette hem terstond op zijn plaats (al is het een van mijn bazen, I don't give a damn) maar dan kwam de aap uit de mouw: partner vier had uit bed geklapt en zo kwam nog sneller dan snel een streep onder relatie nummer vier. Ik ben nogal ouderwets op dat vlak: uit bed wordt niet geklapt, hoe braaf of stout of kinky het bedverhaal ook mag zijn: het is een verhaal tussen twee mensen.

Over relatie nummer drie weid ik dan weer niet uit. Mijn pijnpunt. En pijnpunten moet je laten rusten. Wie in het verleden leeft heeft immers nooit een toekomst. Ik denk dat ik voor de eerste keer echt verliefd was en ondanks mijn afkerigheid om te trouwen spraken we (na vijf jaar samenzijn) over kinderen. Kort daarna kwam het tot een gemene breuk. Eentje die ik mij niet meer voor de geest wil halen maar een stuk uit mijn hart heeft gescheurd. Als ik zeg dat ik veel liever bedrogen geweest was, dan weet je het wel. Idd, sorry, er bestaat erger dan bedrogen worden... Mijn hart is intussen geheeld, er zijn jaren over gestreken, maar de littekens blijven. Doch niet in die zin dat ze mijn verdere leven bepalen. Daar ben ik te sterk en onafhankelijk voor. Anderhalf jaar terug zag ik hem in het station. Hij kwam in mijn richting en wou mij overduidelijk aanspreken, maar ik heb mij demonstratief omgedraaid met een luid 'durf niet hé'. Geen praatjes na de vaak. We hebben nooit uitgepraat wat er gebeurd is, maar ik ben - nadat ik opgestapt ben – zoveel te weten gekomen dat ik mij altijd de vraag gesteld heb of ik dan zo blind van verliefdheid was dat ik in vijf jaar tijd niet één keer doorheen zijn masker kon kijken. Zijn ego zal wel gekwetst geweest zijn, maar ik kan niet schijnheilig doen. En ik heb ook geen zin meer om leugens aan te horen.Voor mij is er maar één weg: rechtdoor, eerlijk en rechtvaardig. Op een dag vertrok hij naar het werk, en 's avonds was ik weg, inclusief mijn persoonlijke spulletjes. Hetgeen we samen kochten liet ik achter. Ik zei het al: geld is voor mij niet belangrijk, de waarde van het leven zit in de emotie, in de eerlijkheid en oprechtheid van de mens, niet in mijn portefeuille of bankrekening.

Ik ging weer thuis wonen en tot op de dag van vandaag heb ik mij dat niet beklaagd, al kan dat voor menigeen zielig lijken. Hier bestaat het nog: wederzijds respect. Ik ga mijn gang, ik geef en ontvang veel liefde en genegenheid en ik weet tenminste dat ze eerlijk en oprecht is.

Maar ouders zijn geen partner. Soms verlang ik naar de geborgen armen van een man. Samen snoezelen in de zetel met een goede actiefilm, samen klussen met fijne erotische intermezzo's, gezellige fietstochtjes in de kou en dan samen warm douchen, of gewoon op een zomernacht samen de sterren tellen en er lekker op los fantaseren... Maar twee seconden daarna denk ik al weer: ah nee, liever gelukkig (maar soms eenzaam) alleen dan ongelukkig met twee. Of met twee om toch maar niet alleen te moeten zijn (zo zijn er veel), of om financiële zekerheid te hebben (beware of the money-diggers), of voor de kinderen, of voor het materiële.... daar krijg ik dus kippenvel van. Blij dat ik financieel op mijn pootjes sta, zelfs al geef ik er geen zier om, het maakt mijn leven toch makkelijk. Ik zou nooit afhankelijk willen zijn...

Maar eerlijk is eerlijk: ik word niet makkelijk verliefd dus moet ik daar niet snel mijn hoofd over breken. Gelukkig maar. En toch gebeurde het recent, je weet wel, de vlindertjes in de buik, de kriebeltjes onderaan... zucht, ik had gehoopt zoiets nooit meer te moeten voelen. Want het maakt het leven gecompliceerd, het brengt verlangens naar boven die irrealistisch zijn. Bovendien kent de man in kwestie mij nauwelijks. Ik hem daarentegen iets beter, althans, denk ik toch. Via een vriendin, zijn tante, kom ik al eens iets te weten en ik ben (op relatie nummer drie na dan toch) een krak in het inschatten van mensen. Hoe ik hem zie: als iemand die ook geen zier geeft om uiterlijk vertoon of financieel vermogen, als iemand die familie op nummer 1 zet (heerlijk!), die zijn leven on hold zou zetten voor zijn dochter (want die heeft ie) en die kan genieten van de kleine dingen in het leven. En als toemaatje straalt hij stoere, rauwe seks uit. Toen ik hem met zijn vrouw bezig zag als hij bij zijn tante en nonkel (de man van mijn vriendin, een schat van een kerel; hij is inmiddels helaas gestorven maar ook hij droeg zijn neefje op handen en dat zegt voor mij ook al veel. Want die man van mijn vriendin was er eentje van goud, iemand die heel goed mensen kon wikken en wegen en heel wat wijsheid in pacht had) op bezoek was dacht ik altijd al: wauw, dit is nu eens liefde, zo dicht bij elkaar, zorgzaam, lieve woordjes... Zij genoot er wel van maar ik vond wel dat ze niet leek te beseffen wat ze in handen had. Noem het intuïtie want jaren later kreeg ik gelijk: ze heeft hem bedrogen en daarmee een breuk in de fundering van hun huwelijk geslagen. Hij doet nog steeds verwoede pogingen om de barst te vullen, maar ik vrees dat het onbegonnen werk is. Volgens hem is ze niet eerlijk, en jammer maar helaas: zowel in vriendschap als in relaties is eerlijkheid nu eenmaal de eerste vereiste om te kunnen groeien in harmonie. Hoe kan je de harmonie dan herstellen als 1 van de 2 niet eerlijk is? En ondanks het feit dat ik een serieuze boon voor hem heb, hoop ik dat ze er toch in slagen hun relatie te redden. Voor hun dochter (een schat van een meisje) en voor hemzelf. Maar of het mogelijk is... Zij is uit ander hout gesneden: ze geeft wel om uiterlijk vertoon, het leven moet een feest zijn, eentje met veel toeters en bellen. En ze zal wel van hem gehouden hebben op haar manier, want anders hou je het geen twintig jaar vol, maar er was een aanleiding om hem te bedriegen. Hij die alles voor haar deed... Zoiets doe je niet. Het kan verkeren, plots niet meer zijn wat het was, maar ga dan uit elkaar, begin een nieuw leven. Of praat en probeer te redden wat te redden valt (zeker als er een kind in het spel is) Dubbelleven daar is echter geen excuus voor, da's respectloos naar de bedrogen partner toe. Da's pijn doen.

En mensen kunnen pijn doen, maar ze staan er niet bij stil. Omdat 99 procent van de mensen zichzelf op nummer 1 zet. En daar slaat iedereen de bal mis. Want waar het in het leven echt rond draait: in vriendschap of liefde, moederschap, vaderschap of zelfs gewoon kennissen waar je om geeft: iemand belangrijk vinden is die iemand boven jezelf kunnen zetten. En daar draaien zoveel relaties op stuk. Die ego-tripperij. Wat wil ik, wat moet ik... en niet: wat kan ik voor die ander doen... triest. Liegen is nog zieliger. Want al zal de waarheid wel een tijdje pijn doen, de leugen snijdt dwars door de ziel en die pijn verdwijnt nooit.

En nu cijfert hij zich dus weg, voor zijn dochter en voor een liefde die hij altijd trots heeft gedragen maar nu als een lappendeken om zijn schouders wappert. De littekens zijn geslagen en zullen op moeilijke momenten boven water blijven komen. Ik zou zo niet kunnen leven. Maar hij doet het. Voor zijn dochter. En omdat hij zijn vrouw nog graag ziet? Ik help het hem geloven maar zelf doe ik dat niet. Zelfs na 50 jaar en tien kinderen zou ik mijn partner nooit kunnen vergeven dat hij mij met een ander bedroog. Elkaar controleren, regels en geboden opleggen, wantrouwen maar toch wanhopig vastklampen. Schrik om het financiële, schrik om een kind... enkel dat laatste kan ik begrijpen. Maar zoveel opgeven, jezelf zo hard wegcijferen; dat betekent dat je ook je dromen opgeeft. En wie stopt met dromen, begint te sterven. Wordt hard. Verliest zichzelf. Het is een doodlopende straat... hopelijk vinden ze ergens een hekje, een brugje...

Het leven draag zoveel interessants met zich mee. Ik verraste mijn vriendin met een weekendje Maastricht en toen ze haar verjaardagscadeau kreeg begon ze spontaan te huilen. Wel, ik kreeg het warmer van die reactie dan van alle cadeaus (op Snoopke na dan) die ik ooit zelf kreeg. Het kan zo'n deugd doen om voor mensen te zorgen, zoveel oprechte vriendschap en liefde dragen je verder dan luxe en geld kunnen betalen. En ik was happy. Had haar man beloofd dat ik voor haar zou blijven zorgen, dat ik er zou zijn. En ik hou woord. Niet dat dat moeilijk is, ze is zelf een schat van een mens met het hart op de juiste plaats. Ik wens haar met heel mijn hart een nieuwe liefde toe, ze verlangt er zo ontzettend naar. Voor haar hondje werd een logeeradres gevonden: bij haar neefje, jawel. Toen we het beestje op het eind van het weekend gingen ophalen lag haar neefje ziek in de zetel. Eén klein gestolen moment bevond mijn vriendin zich met zijn vrouw en dochter in hun keuken en ik had zo'n zin om hem een dikke (weliswaar vriendschappelijke, want ik ben een superouderwets trezeke: van getrouwde mannen blijf je af) knuffel te geven, maar het bleef bij wat afstandelijk heen en weer gepraat. Achteraf gezien maar goed, ik kan soms te spontaan zijn en het zou wellicht ferm idioot, om niet te zeggen aanmatigend overgekomen zijn. Maar zo ben ik, altijd bezig met mensen en gevoelens, ik ga nooit veranderen hé. Al wil ik dat eerlijk gezegd ook niet echt. Ik leef zo graag op mijn emoties, kan zo diep genieten van stomweg een vogel die uit mijn hand komt eten, ik stop om naar een spontane regenboog te kijken en leg mij in de zomer zo graag op mijn rug op het terras naar de sterren te kijken en dat stemt mij... rustig. De hele wereld kan mij gestolen worden als een hond tegen mij opspringt of als ik 's nachts (ik ben een nachtuiltje) naar de donkere, rustgevende Leie zit te staren.

En in mijn hoofd schreef ik dus ook al honderd scenario's om mijn vriendin, haar schoonzus, diens zoon en zijn dochter terug gelukkig te zien. Aan fantasie heeft het mij nooit ontbroken, ik was de wanhoop van de leerkrachten: 'Kay leert heel goed en snel, maar ze lijkt soms zo afwezig, ze is overgevoelig en ze heeft een tomeloze fantasie, dat kan niet hoor, daar moet u iets aan doen'. Mijn arme ouders. En nu kan ik er enkel om lachen, want 24 jaar later is het nog erger geworden, maar mijn fantasie heeft mij door de moeilijke momenten van het leven gedragen en met mijn overgevoeligheid heb ik al zoveel mensen gelukkig kunnen maken. Dus wat zou het. Harder worden? Nee dank u, de wereld is hard genoeg.

Waar mijn pad mij draagt weet ik niet, naar ik vermoed zoals ik verwacht: ik ga voor mijn ouders zorgen en daarna... tja, als de engeltjes mij roepen dan ga ik zonder spijt en dan organiseer ik daarboven de grootste reünie die ze ooit meemaakten. Ik heb al te veel mensen en dieren moeten afgeven die in mijn hart bleven wonen, hopelijk zie ik ze ooit terug. Op dit moment is dat mijn enige wens voor mezelf. Heb wel veel wensen voor anderen: dat mijn ouders lang mogen leven, dat mijn tante haar gezondheid stabiel blijft, dat mijn neef (eigenlijk meer een broer dan een neef) en zijn zalige gezin nog lang van hun gezinsgeluk mogen genieten, dat mijn vriendin eindelijk een nieuwe liefde mag ontmoeten, dat een kameraad zijn weg mag vinden na zijn scheiding, dat mijn vriendin haar neefje de kracht vindt om of te vechten voor wat overblijft van zijn huwelijk, of om door te gaan en eindelijk ook eens zichzelf in het middelpunt kan leren plaatsen... ik moet al eens hard nadenken over wat ik mezelf zou toewensen. Een nieuw pootje misschien?

En liefde... het is een werkwoord dat doet lijden maar ook de mooiste sensaties kan overstijgen. Bestaat in zoveel vormen en versies. Wat de relationele betreft heb ik een streep getrokken. Met mijn verstand dan toch, want mijn hart zal al wel eens een sprongetje maken, mijn verstand houdt de bovenhand. Bovendien ben ik gezegend met een vlotte babbel, dat schrikt ook wel wat af. En wat dat neefje van die vriendin betreft: oogcontact vermijden (ik zie hem gelukkig niet echt veel), want ik vrees dat ik een hele slechte actrice ben en ik kan niet liegen. En ogen... zucht, ogen zijn de spiegel van de ziel, helaas, en de mijne zijn een open boek.

Mijn leven is met de jaren fel veranderd, maar het is desondanks nog steeds mooi; eenzaam maar mooi: eerlijk, oprecht, zuiver en... eindig. En ja, het leven heeft zijn bittere momenten, maar soms hebben we die nodig om daarna het zoete des te harder te appreciëren. Op een dag, kort bij of ver af, ruilen we het aardse voor het hemelse en als ze mij dan vragen: 'wat heb je verwezenlijkt, daar beneden?' dan kan ik naar alle waarheid zeggen: ik ben eerlijk en rechtvaardig door het leven gewandeld, ik heb voor mensen en dieren die ik in mijn hart draag gezorgd en ik heb geprobeerd hen gelukkig te maken...

Liefdevolle groetjes van Kay.

27-09-2014, 00:00 geschreven door Kay