Er is zoveel gebeurd sedert ik een paar jaar geleden afscheid nam van deze website. Fulltime werken en daarbuiten een leven proberen te leiden, mijn beestjes... eigenlijk geen excuus, maar ook het ondenkbare gebeurde 2 jaar geleden.

Op 3 weken tijd moest ik afscheid nemen van mijn grote held, de enige man waar ik ooit naar op keek en degene aan wie ik altijd een voorbeeld nam. We hadden hetzelfde karakter, dus we konden ook wel eens kibbelen, maar de band tussen ouder en kind, daar komt niemand tussen. De zuiverste liefde die je in je leven kan krijgen is die van je ouders. Da's één van de redenen waarom ik op een gegeven moment heb gezegd: nu is het goed geweest. Mijn wereld, dat zijn mijn ouders. Je moet weten dat mijn zus al een tijd uit huis is, en getrouwd met een doorwinterde narcist (volgens één van mijn familieleden gaat het verder dan narcisme, en dat maakt mij ergens een beetje.... niet bang, hoewel, maar op mijn hoede). Ze is er al 20 jaar bij, dus ik moet niet vertellen in welke mate ze gebrainwashed is, maar sedert het overlijden van mijn vader maakt ze het bonter dan ooit. Als mama haar één keer in de maand ziet, dan is het veel. Alles is belangrijker dan dat. Geld verdienen, off-shore racen verzorgen in het buitenland, kleintje (dat inmiddels 20 is) opvolgen en slaafs voor haar man (die in pensioen is) zorgen. Laatst was ze hier een keer, en plots moest ze weg want haar man moest nog eten krijgen. Waarop ik de opmerking maakte: 'kan die nu zelfs niet koken? Hij is de hele dag thuis. Gij gaat werken, ge moet kuisen (en nog niet gelijk met welke emmer - verhaal volgt later -) en wassen, strijden én koken. Seriously. Het enige dat die vent doet is hele dagen 'de straat gaan doen' en op smoelenboek, sociale media en youtube zitten.

Papa is overleden op zijn verjaardag. Wie overlijdt er nu op zijn verjaardag? Welke God kan zo gemeen zijn een kind zijn papa te ontnemen op zijn verjaardag? Ik kan er mij niet mee verzoenen. En de eerste die zegt: hij was toch 83: wat voor een verschil maakt dat? Ik heb 46 jaar samengeleefd met papa en we deden nagenoeg ALLES samen, zeker sinds mama slecht uit de voeten kan. Mijn zus heeft daar geen ook voor. Zelfs nu, na het verlies van papa, negligeert ze mama. Misschien is ze nog altijd boos over het verschil in erfenis, maar da's geen reden om ons bot en bitter te woord te staan. Ach, ik maak er mij niet meer druk in, al zie ik dat mama er in af ziet. Ze zegt dikwijls: moest ik op uw zus moeten rekenen om voor mij te zorgen, ik zat er al onder. Ze denkt echt dat zorgen voor maar een boodschapje doen is. In werkelijkheid is het al wat anders. Maar daarover ook later meer. Ik heb zoveel te vertellen dat ik het gevoel heb van de hak op de tak te springen.

Papa's ellende begon pas drie weken voor hij overleed. Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds aan het zoeken naar WAT het in hemelsnaam kon zijn? Hij was kerngezond, al heeft mijn neef wel gelijk dat ie een beetje vermagerd was, op een jaar tijd. Maar mijn grootmoeder, de mama van mijn papa, had dat ook ineens, ze was ietwat mollig, en ineens slank, maar heeft dan nog 12 jaar geleefd, dus dat wil niets zeggen. Het begon met een eetprobleem. Hij had het gevoel dat slikken niet goed ging. We zagen dat hij minder snoepte en ik deed er alles aan om hem zachte dingen klaar te maken. Vol-au-vent, korstjes van het brood snijden, patatjes prakken... het hielp niet. Ik zag dat hij nog gewicht verloor. En dan, kort na de 31ste december kwam daar een niet te verklaren pijn bij. Het kwam uit zijn onderrug, dus hij dacht zelf weer aan een verschot, maar het straalde uit naar zijn bil. En daar verging hij met momenten van de pijn. Dokter, zware pijnstillers, ontstekingsremmers en kinesiste... niets bracht soelaas. Dan uiteindelijk beslist naar het ziekenhuis terug te keren. Deze keer werd hij opgenomen. Achteraf stel je je duizend vragen. Hadden we dat beter niet gedaan? Was de uitkomst beter geweest? Ik weet 1 ding zeker: ik kan beter voor papa zorgen dan die urenkloppers. Op de geriatrie werd hij gelegd! Mijn sterke, slimme, jong-van-geest en supergrappige papa. Ik was zoooo boos. Maar goed, de commentaar: boven de 70 gaat iedereen naar de geriatrie. Niets tegen in te brengen. En papa was als de dood voor ziekenhuizen. We nemen altijd kamers alleen, ik kon in het verleden ALTIJD in de voormiddag al bij hem komen (hij had enkele banale ingrepen ondergaan in het verleden) maar nu hield de hoofdverpleegster voet bij stuk. Ombudsdienst... geen praten aan. Een mens zonder menselijkheid, veronderstel ik. Zou nooit hoofdverpleegster mogen worden en haar personeel deed dikwijls hun beklag over haar, maar goed. Op maandag 15 november zag ik een verpleegster die mij zei: 'hij heeft de hele voormiddag achter uw mama geroepen, alsmaar Katleen, Katleen...' en ik zei: 'Katleen dat ben ik. Waarom heeft u mij in godsnaam niet opgebeld?'. Ze schokschouderde en zei: het ging geen verschil gemaakt hebben, je mag niet binnen, weet je nog?'. Ik had hem dan uit dat ziekenhuis moeten weghalen, maar ze waren plots in een stroomversnelling gekomen qua onderzoek (na 2 weken bijna niets te hebben gedaan!). Volgens mof-dokter (een duitser die daar naar mijn mening gewoon rondliep en keer, in plaats van zijn verantwoordelijkheid te nemen, wou hij niet eerder onderzoeken doen dat hij mijn huisarts had gehoord (die was een week op reis!). Terwijl de man in een groepspraktijk zat, en ik dat tegen mof-dokter zei. Ik ben zooooooo boos op die geriatrie-dokter, zo ontzettend kwaad. Mocht het zijn volk zijn, hij had misschien meer moeite gedaan. Soit, de woensdag, 17 november, kreeg hij sondevoeding via de halsader, en twee dagen later verloor hij de strijd. Men moet het geweten hebben, want de verpleging zei: 'vanaf morgen mag u in de voormiddag een paar uurtjes komen.'. Waarop ik doodverbaasd zei: 'heh? Wat? okey, fijn.'. Je moet weten, 2021 was het eind van de Corona, de 2 personen per dag regel gold nog, en mijn zus wou per se gaan, en mama zei: jij moet gaan want hij vraagt altijd naar u.'. Waarbij ze haar eigen plaats afstond. Ze durfde niets zeggen tegen mijn zus, omdat die zich altijd benadeeld voelt, maar tot op de dag van vandaag ziet ze nog altijd af in het feit dat ze hem die laatste dag, zijn verjaardag nota bene, niet meer zag. Bovendien is mijn zus in de late namiddag al vertrokken. Soit, toen we die middag binnen kwamen, zat hij recht op in zijn bed, ogen helder en klaar open en hij probeerde iets te zeggen, maar omdat hij door de antibiotica een infectie in de mond had, begrepen we het niet. Er kwam een 'aan' in. Wou hij zeggen: het gaat niet gaan, of het is gedaan? Het blijft gissen. Ik zei dan maar: slaap maar papa, slapen is uw beste genezing, ge krijgt voeding, nu zal het wel beteren.'. Nee dus. Ik bleef iedere dag tot 5 na 20 u. Omdat ze zijn parameters nog eens namen. Hij sliep rustig, zijn parameters normaal, zijn zuurstof wat verlaagd. Dus gaf ze een beetje meer zuurstof. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en ging naar huis. Toen ik thuis  kwam, was ik min of meer euforisch, ik vertelde mama: 'nu gaan we vooruitgang boeken, hij probeerde te praten. Maar heeft rustig geslapen, de hele namiddag.'. Net toen ik mij wou ontkleden, ging de telefoon. Een gesprek dat ik nooit ga vergeten. 'Mevrouw, we hebben uw papa naar intensieve moeten brengen, want hij had een hartstilstand.'. Ik kraste meteen: 'Oh God, en ik kom net van daar, ben nog maar net thuis, ik kom direct, alstublieft...' maar de arts onderbrak mij: 'mevrouw, mevrouw, rustig, ik denk dat u mij niet begrepen hebt. We hebben echt alles gedaan om hem te reanimeren, maar zijn hart wou niet meer.'. Ik stortte in, ben beginnen roepen en tieren en krijsen... 'papa kan niet dood zijn; ik heb hem gezien, hij was rustig, zijn parameters waren goed.'. Mama begon ook te roepen. We hebben mijn zus ingelicht en zijn terstond naar het ziekenhuis gereden. Die nacht staat op mijn netvlies gebrand. Mama,mijn zus, haar dochter en ik, rond het lichaam van papa. Ze hadden gereanimeerd. Lang genoeg? Duizend en één vragen en geen één die er uit kwam. Een laatste oprecht contact met mijn zus in de parking van het ziekenhuis. Ze zei dat ze mij graag zag. De laatste keer. Van daaraf ging het pijlsnel bergaf: psychische manipulatie is nog wreder dan fysische... En vandaag ben ik mijn zus verloren, over een proces van bijna 2 jaar. Ze is bitter, heeft overal commentaar op en is in niets meer de gevoelige, lieve zus die ik heb gekend. Ik heb er inmiddels met heel veel pijn in het hart - die niet weg gaat - afstand van kunnen nemen. Maar op mama weegt het door. Mijn zus weet wellicht niet dat net een maand na het overlijden, haar man ons opbelde in verband met geld. Ik zeg niet meer. Hij verbrak alle contact met ons. Mama had hem niet misdaan of miszegd: maar hij had nog een bedrag dat hij geleend had open staan, en durft haar gewoon niet meer onder ogen komen. Bovendien heb ik haar het gesprek laten meeluisteren, toe hij mij belde. Ik ben beginnen wenen en zei: zijt ge nu serieus dat, een maand nadat papa gestorven is, gij belt in verband met geld? Papa ligt nog maar in zijn graf en gij durft over geld beginnen?'. Waarop hij woord voor woord antwoordde: jamaar, ik begrijp dat wel hoor, dat ge verdriet hebt. Ik heb ook geweend voor uw papa en ik heb zelfs niet geweend voor mijn papa.'. WTF? Wie zegt nu zoiets? Ik heb het gesprek kort beëindigd. Twee maand later zwiept hij mij van facebook. Hij leeft zijn vrouwen uit. Mijn zus is zijn derde huwelijk. Zijn eerste vrouw heeft hij uitbetaald met geld van de tweede, en om de tweede uit te betalen, heeft hij mijn zus haar spaarboek opgesoupeerd. Ik spuug op zo'n mensen. Het kan altijd eens fout lopen, en scheiden: geen probleem. Maar als uw hele leven om geld draait... Ik vertel later nog wel hoe alles begonnen is, vooraleer mensen denken dat dit een heksenjacht op mijn schoonbroer is. Verre van. Als mijn zus gelukkig is, kan het mij niet schelen. Maar ze klinkt verbitterd... ze is veranderd, hard, meedogenloos, niet meer mijn zus van vroeger. En ik weet niet of ik er compassie moet mee hebben of haar dooreen wil rammelen van: 'word wakker!'. Het zijn mijn zaken niet, ware het niet dat mama er overduidelijk in af ziet.

Alles draait om geld. Voor mijn mama haar openhartoperatie kreeg, stond iedereen hier op het terras. Mijn mama drukte haar bezorgdheid uit dat - als er met haar iets gebeurde - er nog niets op papier stond. Hij (mijn schoonbroer)  zei: 'maar we gaan Kay niet direct uit huis gooien hoor, maak u geen zorgen.' Euhm wat? Mijn papa stond er bij en zei niet veel, maar het was een verstandige man, hij zal het wel begrepen hebben. Ze zaten ooit in onze botenclub, achter de toog, iets te drinken. Mijn schoonbroer kwam binnen en zei tegen onze gebuur: 'Ah, mijnen toekomstige buurman!' en zag dan pas mijn ouders. Ik denk dat papa dan gezegd heeft: we moeten ons kleine tegen die geldwolf beschermen. Want dat is wat ik nu hoor van papa's vrienden: 'Kay'ke, hij had hem door hoor. Maar uw pa hield het diplomatisch. Tja, dat laatste, daar heb ik helaas geen eieren van gegeten. Ik ben nogal rechttoe, rechtaan, trek mij van de rest niets aan.Toen mama de operatie goed doorstaan had, en alles terug zijn normale beloop ging, hebben ze de huizen in een schenking gezet. En voor ons de succiessierechten al betaald. Een cadeau waar je normaal op uw knieën voor valt, maar er zat een verschil op de eigendommen (hoewel volgens ons het appartement te weinig werd geschat) en mijn schoonbroer wou dat geld. Waarop mijn ouders categoriek neen zeiden. 'Omdat ik voor hen zorgde'. Wassen, kleden, boodschappen, koken, wassen, strijken, kuisen... maar ik sputterde tegen: daar wou ik geen geld voor, ik deed dat uit liefde. Na alles wat mama en papa voor ons deden, vond ik dat de normaalste zaak die er was. Maar ze hielden voet bij  stuk. Er kwam een gigantische discussie op gang, en ik begrijp mijn zus, ze voelde zich benadeeld, maar eigenlijk was dat niet het geval. Toen ik tegen mama zei dat het inderdaad niet eerlijk was maakte ze de rekening: al de EF-reizen, de tripjes naar Trademark, het jaar studeren in Spanje met ongelimiteerde kredietkaart, de trouw van een half miljoen, ze had één auto voor op mij, ze betaalden de reparatie van haar laatste auto (mijn schoonbroer belde: ja, haar auto is kapot, maar ik betaal dat niet.'. Ze waren toen al lang getrouwd. Dus mijn ouders zo lief om dat voor haar te betalen.), haar hele inboedel van het huis (maar ook echt ALLES).... dat stond ik allemaal achter. Dus neen, ik moest geen compassie hebben, zo was het eerlijk en daar mee uit. Het is wel waar dat het mij verwonderd zou hebben, mama en papa deden altijd evenveel voor allebei, ze zouden nooit één kind op het andere benadelen. Maar mijn zus voelde dit zo aan, mijn schoonbroer wakkerde dat allemaal nog verder aan... echt serieus, ge wilt niet weten wat we hier al meemaakten, maar geld doet vieze dingen met mensen. En daarmee sluit ik mijn betoog af voor vandaag. Wat ik eerder aanhaalde daar kom ik nog op terug. Nu ben ik moe. Uitgeput. Straks nog koken voor mama dus even rusten. Slaap zacht en koester wie je lief hebt. Want op een dag, of op 3 weken, is het gedaan met ons. En dan doen al deze verhalen er niet meer toe.

Yours truly,

Kay.