One day I'll fly away, leave all this to yesterday... why live life from dream to dream, and dread the day that dreaming ends... do you know where you're going to, do you like the things that life is showing you... zoveel vragen en zo weinig antwoorden. En hoe meer een mens nadenkt, hoe minder hij er wijs uit raakt. Zo veel keer waarom? Gewoon omdat. En de omdat's hebben geen reden, net zoals het leven geen vaste tred heeft. Er bestaat geen vaste lijn, veeleer stippellijntjes, met hele korte adempauzes om tot het besef te komen dat niets eindeloos is, en mensen vergankelijk.

Is het overigens nodig om alles te weten? Zou het iets veranderen aan wie we zijn? Waar we voor staan? Is egocentrisme een ziekte of gewoon eigen aan de menselijke natuur? Bestaat er meer dan we onszelf durven voorhouden of gaat het licht daadwerkelijk uit als we onze ogen voor het laatst sluiten? En toen we ze lang geleden voor het eerst open deden, was dat na een volledige formattering van ons vorig leven, of blijven er stukjes hangen op onze harddisk?

Feit is dat we hier nu zijn. Bestaan. Met of zonder reden, en al dan niet voor onszelf dan voor een ander. Het leven, een queeste. Gaat het om de wie ben ik? of om de wie wil ik zijn? Om de waar ga ik heen of de waar wil ik naartoe? Welke mensen sluiten aan bij de manier waarop ik het leven tegemoet wil komen? Geen meelopers, geen ja-knikkers of stroopsmeerders, maar mensen met karakter, doorzettingsvermogen, een tikje verbetenheid (dat in mijn geval al eens naar koppigheid durft te neigen) en bovenal een gezonde portie relativeringszin. Aan dat laatste is er bij mij ook nog serieus werk aan de winkel; zorgeloos wegdrijven op een grenzeloze fantasie maakt de mindere momenten immers zoveel minder koud, eenzaam en oneindig...

Verlangen, dromen, hopen, liefhebben, koesteren, proeven, durven, geloven, waken, beschermen, knuffelen, kijken, voelen... een mensenleven lijkt echt te kort, de menselijke geest kan het werkelijke zijn niet begrenzen, er moet meer zijn... Willen. Ik wil dat er meer is...

Het wordt stilaan zomer en ik geniet... van de eerste nestjes eendjes, van mijn parkietjes die aan het broeden zijn, van mijn hond die letterlijk met toegeknepen oogjes tegen de zon in glimlacht als ik na het werk thuiskom, van de treurwilgen die naar me zwaaien aan de overkant van de Leie, of meehuilen als de regen met bakken uit de hemel valt, van een zwoel lenteonweer die mijn onrustige natuur weerspiegelt in het door de wind bespeelde Leiewater, van de geur van YlangYlang als ik mijn haren was, van een frisse zomercocktail, van blote voeten in het met dauw bezaaide ochtendgras, van beklijvende filmmuziek, van een blik vol verlangen naar liefde, van mensen en dieren, maar vooral dieren omdat ze zo ontwapenend eerlijk zijn, van alles en niets maar vooral van de stilte...

Stilte die aanzet tot verlangen en dromen, tot hopen op liefde, waken over wat je koestert en durven beschermen waar je in gelooft, stilte die alles omvat van een knuffel tot onstuimige seks, tot een blik vol verlangen zoveel intenser dan een climax die meestal door ongeschreven woorden wordt verkracht. Stilte die opvult en vervult. Niets hoeven zeggen maar toch zoveel betekenis hebben. Voor elkaar of voor jezelf.

Ik hou van drie puntjes...het betekent dat er nog iets komt, iets verwacht wordt, of dat iets nog niet af is... net zoals het leven nooit af zal zijn...

Geboren worden en sterven... of alles wat daartussen ligt... eenvoudigweg vervat in één woord van vijf letters: leven. Vijf letters, vijfendertig miljoen betekenissen, en zelfs in de afgelopen vijfendertig jaar ben ik er in de verste verte nog niet achtergekomen hoe een mens dat het best aanpakt...

Slaap zacht,
een stille knuffel van Kay.

07-05-2012, 04:24 geschreven door Kay